Projectie: welke plaatjes plak jij op de realiteit? Hij laat me in de steek...

Ja, leuk hoor, die blog van jou over 'plaatjes plakken', maar het is toch echt zo dat hij mij van de een op de andere dag in de steek heeft gelaten. En ik zit toch maar mooi met die brokstukken van ongeloof, boosheid en verdriet. En dan zal het allemaal wel waar zijn dat ik niet die emoties en gedachten ben, maar ze zijn er toch overduidelijk. Dus vertel mij maar eens hoe dat dan zit?

Tja, niet eenvoudig en heel herkenbaar, want enige tijd geleden werd ik ook overvallen door een plaatje waar ik mee geïdentificeerd raakte (wat ik geloof en waarheidsgehalte toe ken) van waaruit een verhaaltje ontstond met als gevolg 'lijden'.

Enkele jaren geleden was er zo'n situatie.
De gewrichten..., dat is een zwak punt in 'mijn' lijf.  Ik was net gestart in de sportschool: tijd om aan mijn conditie te werken. Rustig aan beginnen..., maar ook al begon ik rustig, ik liep al gauw een blessure in het kniegewricht op. De knie werd dik en de huisarts gaf aan dat er mogelijk een stukje bot was los geschoten (een gewrichtsmuis) die de klachten/pijn veroorzaakte. Daarnaast had ik me (voorafgaand aan de knieblessure) thuis ingezet: de badkamer eens flink een beurt gegeven. Laat ik het weer eens proberen, dacht ik, ook al weet ik (herinnering) dat het schoudergewricht het niet echt waardeert. Na een behoorlijke tijd het schoudergewricht rust te hebben gegeven, leek het me een poging waard om eens te kijken wat een poetsbeurt voor het lijf (de schouder en de knieën) betekende. Pijn en beperking was het gevolg.

Deze twee situaties leidde tot identificatie met de pijn, met het lichaam, en het volgende verhaaltje ontstond na een bezoek aan de huisarts: 'Jeetje, de linkerenkel versleten en de rechter knieschijf..., nu ook nog eens de linkerknie en wederom mijn rechterschouder die opspeelt..., als dit zo door gaat, hoe moet het dan verder met dit lijf in de toekomst?
Wat als ik er ooit alleen voor sta? En dan zegt de huisarts ook nog eens doodleuk: 'Het wordt er in de toekomst niet beter op, alleen maar slechter... en er valt weinig aan te doen, je zult hiermee moeten leven.'

Verdriet overviel mij toen ik thuis kwam..., en ik merkte op dat ik aan de haal ging met de gedachten van de huisarts, ik geloofde ze, ik raakte erin verstrikt, de pijn in de gewrichten raakte gefixeerd door de mind. Het verhaaltje van de huisarts en de pijn zelf van dat moment werd door de mind aangegrepen als: voor altijd, mijn leven lang, altijd die pijn en die wordt alleen maar erger... Ik zag het gebeuren dat ik meegenomen werd door de gedachte (het verhaaltje van de huisarts), de emotie (verdriet), de pijn (die versterkt in het bewustzijn aanwezig was door het verhaaltje wat ik geloofde).

Tja, alles wat je aandacht geeft… groeit. En gedurende enkele dagen overviel me destijds zo nu en dan een huilbui. Tot het moment dat ik weer wakker werd uit de droom, uit het verhaaltje wat was gaan lopen door de gebeurtenissen met de knie/schouder en de mededeling van de huisarts. Ik was weer aanwezig in het NU. En ik realiseerde me dat ik niet weet wat de toekomst brengt. Ja, het verhaal van de huisarts kan waar zijn (dat het alleen maar slechter wordt), maar wat de toekomst werkelijk in petto heeft voor dit lijf weet ik niet. Als ik volledig mee ga met wat de huisarts voor spiegelt, als ik geïdentificeerd raak met het beeld (een idee, niet de werkelijkheid zelf) wat wordt geschetst over de toekomst (die niet bestaat, alleen het NU), dan projecteer ik naar de toekomst toe: verslechtering, pijn, achteruitgang van de gewrichten.

Op het moment dat identificatie met de gedachte los komt, dan is er dit moment, dan is er NU pijn, dan kan ik nagaan of er een medische ingreep/fysiotherapie of anderszins iets mogelijk is om de gewrichten te ontlasten..., en dat is het dan, PUNT, einde verhaal, de toekomst ken ik niet.

Daarnaast realiseer ik me, door ervaring in de afgelopen jaren, dat de mate van pijn in de gewrichten ups en downs kent. Er zijn periodes waarin ik nauwelijks pijn ervaar en er zijn periodes waarin pijn aanwezig is. Dus niets ligt vast voor de toekomst (die niet bestaat), ik weet niet wat de toekomst brengt.

Het verhaal viel weer van me af..., en wat was de uitwerking daarvan voor de fysieke pijn? Een stuk lichter doordat ik geen waarde meer toe kende aan het verhaal. En wie weet welke medische vooruitgang er nog plaats vindt in de komende jaren, die mogelijk van betekenis is voor de gewrichten...

Ja, maar hoe zit dat dan met 'in de steek gelaten'?

Vraag jezelf eens af wat die woorden eigenlijk betekenen en waar ze naar verwijzen. De realiteit is dat hij/zij een andere keuze maakt en zijn weg vervolgt. Wat jij erop plakt is dat je je in de steek gelaten voelt. Klopt dat verhaaltje? Nou, hij adoreerde mij, hij plaatste mij op een voetstuk en van de ene op de andere dag verliet hij mij.
Ik kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is...
Ja, ik voelde me geliefd en toen hij vertrok werd ik weer helemaal op mezelf terug geworpen. Wat bedoel je daarmee? vraag ik. Dat er niemand voor mij is. Ik voel me verloren en eenzaam, hij heeft mij gewoonweg in de steek gelaten.

Welk deel in jou kijkt vanuit de bril van 'in de steek gelaten'? Is dat de volwassen, vrije vrouw die je in essentie bent of een herinnering uit een grijs verleden die je op het heden plakt?
Ja..., zo heb ik er nog niet naar gekeken..., mijn moeder stierf op jonge leeftijd en ik voelde me in de steek gelaten door haar. Ik voel nu verdriet...

Laat het maar toe..., zeg ik, het is niet niks als een ander (moeder/partner) plotsklaps uit je leven verdwijnt. Het is niet niks als je eindelijk dacht de aandacht en liefde gevonden te hebben bij deze partner waar je je hele leven al naar verlangde/verlangt. Opeens verdwijnt hij uit je leven, voor dat moment, want je weet niet of er een andere verbinding uit het afscheid kan ontstaan... Maar voor NU houdt de verbinding, de uitwisseling op te bestaan. Dat doet pijn. Dat mag er helemaal zijn.

En realiseer je dat deze kindpijn, waar behoeftigheid uit voort komt (behoefte aan aandacht, geliefd zijn, welkom zijn), al heel lang in jou huist..., lang voordat deze partner in je leven verscheen. De pijn die je voelt, is de pijn van het kind dat zich verlaten en verloren voelde toen je moeder overleed.

Ga tot op de wortel in het ervaren van deze diepe pijn..., dan smelt de pijn en hoef je deze niet langer meer over te hevelen naar een volgende relatie. Voel de pijn, totaal, zonder het verhaal..., het verhaal doet er niet toe, de analyse is niet van belang.

Je hoeft je niet af te vragen waarom het zo gegaan is met deze partner zoals het is gegaan. Je hoeft je niet af te vragen welke signalen je hebt gemist waardoor de ander van de een op de andere dag is verdwenen. Je hoeft niet in je verleden te gaan spitten om na te gaan welke gebeurtenissen ertoe hebben geleid dat je je nu zo voelt zoals je je voelt. Als je dat wel doet, raak je weer verstrikt in 'verhalen', 'herinneringen', 'verleden' oftewel 'de mind'.

Het enige wat telt is de emotie 'verlaten zijn'.

Die emotie ligt nog opgeslagen in het celgeheugen. Geef jezelf de ruimte om deze emotie totaal te ervaren, vanuit het besef dat jij die emotie niet bent, maar de liefdevolle aanwezigheid (bewustzijn) waarin deze emotie, deze pijn verschijnt. Het is onverwerkte pijn die we overhevelen naar de volgende relatie, tenzij we bereid zijn deze pijn totaal te omarmen, zonder verhaal. Puur het toelaten van de emotie, die voortkomt uit de gedachte: hij heeft me in de steek gelaten. Kindpijn..., dat is alles. Laat het toe en het verdwijnt uit de blauwdruk van de cellen.

En nog een toevoeging: je bent niet de enige die deze 'kindpijn' (eigenlijk is het de pijn van de afscheiding)  bij zich draagt... Zolang we (de mensheid) niet thuis zijn in ons hart, zolang we nog leven vanuit een overlevingsstructuur (angst & tekort & liefdeloosheid) en daar vanuit worden groot gebracht,  zijn we behoeftige wezens. Dat kan niet anders. Wat we kennen is voorwaardelijke liefde (ik hou alleen van jou, als je...) en onze essentie is op jonge leeftijd overschaduwd geraakt door een laag van angst en tekort (de identificatie met de mind/ik).
Niemand is schuldig, er valt niemand wat te verwijten, dit is de huidige stand van zaken van de mensheid.
Zie, herken de oude pijn en neem daar verantwoordelijkheid voor.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes