Wat is geluk?

En is er een sleutel tot geluk? Zo ja, wat is de sleutel?

Bestaat er zoiets als permanent geluk of is geluk gewoon slechts tijdelijk van aard: het komt en het gaat.

Is geluk maakbaar? Kan je ‘geluk’ of ‘gelukkig zijn’ doen of creëren?
Vraagt ‘geluk’ inzet van onze kant, omdat het er niet op voorhand is, maar alleen door inspanning te verkrijgen is?

Of is 'geluk' iets wat je toevalt?

Wat betekent het woord ‘geluk’ of ‘gelukkig zijn’ voor jou? Neem daar eens de tijd voor… Keer naar binnen en vraag je eens in alle rust af wat ‘geluk’ betekent in je dagelijkse bestaan.

Zit geluk in de kleine dingen: een zonsondergang, een roos, een blik, een glimlach?
Dus in iets buiten ons?
Of in een staat van Zijn die glans geeft aan alles wat is?

En wat doen we met ‘ongeluk’ of ‘ongelukkig zijn’? De tegenpool van ‘geluk’.
Geluk kan alleen bestaan bij de gratie van haar tegenpool: ‘lijden’ of ‘ongelukkig zijn’. Mogen we ook nog 'ongelukkig zijn' in de ratrace naar 'geluk'?

Is geluk wel mogelijk als we ons realiseren dat elk 'geluk' het zaad in zich draagt van 'ongeluk', omdat het tijdelijk is: geluk komt en gaat, vandaag heb je een geweldige dag en morgen is het voorbij.

En elk 'ongeluk' draagt het zaad in zich van 'geluk': na regen komt zonneschijn.

Zou het streven naar geluk samenhangen met het gegeven dat we ons zo vaak ongelukkig voelen?

Zou het zo kunnen zijn dat het verlangen naar ‘geluk’ (vul maar in: een partner, de juiste baan, een kind, vrede in de wereld, erkenning, waardering, harmonie, verlichting) juist de oorzaak is van ons lijden?

Zou het zo kunnen zijn dat deze verlangens er zorg voor dragen dat we ons ongelukkig voelen in het hier en nu, omdat onze aandacht elders is, gericht op het realiseren van een verlangen, ergens in de toekomst? Omdat we menen dat het leven zoals het is niet vervullend is, niet voldoet…

Niet voldoet waaraan?
Aan het beeld wat de mind creëert over de realiteit: hoe het zou moeten zijn.
Herkenbaar? Het moet altijd anders zijn dan het is. We kennen geen volmondig ‘ja’.
‘Ja’ in de zin dat het leven goed is zoals het is, met alles erop en eraan.

We ‘leven’ vanuit een ‘nee’. Omdat we menen dat er iets niet deugt aan ons, aan de ander, aan de wereld, aan de omstandigheden zoals ze zijn: het moet anders...

Ben jij ‘gelukkig’? Stop even voordat je verder leest.
Wat is jouw antwoord op deze vraag: 'Ben jij 'gelukkig'?

Waar zeg jij nog 'nee' tegen?
Wat voldoet niet in jouw beleving?

En kan het 'ik' wel gelukkig zijn? Het 'ik' dat streeft naar..., het 'ik' dat dit niet wil, maar dat (iets anders) wil, het 'ik' dat afkeurt en goed keurt, het 'ik' dat zoveel voorwaarden stelt aan het leven zelf, het 'ik' dat zoveel meningen heeft en oordelen kent?

Als gelukkig zijn niet mogelijk is voor het 'ik',  bestaat er dan wel zoiets als permanent geluk? Of is dat een sprookje?

De enige weg die ik ken naar waarachtig geluk is 'ontwaken'.  Thuis zijn in het Zelf. Los komen van alle eisen die we aan het leven (onszelf, de ander, de wereld) stellen. Het leven Leven zoals het komt en gaat, zonder daar iets van te vinden. In het hart, uit het hoofd.

En dan luister ik naar de woorden van Osho:

'Life moves from perfection to perfection. Not from imperfection to perfection. No, life moves from perfection to perfection.'

Er hoeft niets verbeterd of veranderd te worden: all is well. Juist al die inspanningen dat het anders moet zijn dan het is, is de oorzaak van 'lijden'.
Ontwaken gaat over geluk dat niet komt en gaat, dat permanent is. Noem het Puur Gewaarzijn, Bewustzijn, Liefde, Licht, de Boeddhanatuur. Dan ben je thuis, thuis in het Zelf dat licht en donker overstijgt, het Zelf dat geen polariteiten (geluk/ongeluk) kent, geen voorwaarden stelt. Het Zelf dat neutraal is, vol liefde. Het Zelf dat geen eisen stelt aan het bestaan.

Wil dat dan zeggen dat er geen emoties of beleving meer is van verdriet of pijn?
Nee, emoties verschijnen en er kan pijn zijn. En dat is het dan: er is een emotie of er is pijn. Als jij er niets van vindt, dan is er wat er is. Punt. Maar op het moment dat er identificatie plaats vindt met de emotie of de gedachte, dan komt er lading bij, dan ben je een gevangene van de mind, je gelooft de gedachte (ik ben niks waard), je meent dat de gedachte of emotie (gevoel van afwijzing) echt ‘waar’ is, je bent ervan overtuigd dat jou iets wordt aangedaan door een ander of door bepaalde omstandigheden (je wordt ontslagen), je maakt het persoonlijk (ik ben niet goed genoeg), er ontstaat een 'verhaal'..., ja..., dan is er sprake van ‘lijden’. Naarmate Gewaarzijn zich verdiept, lost identificatie op, wat niet wil zeggen dat je zo nu en dan nog gevangen kan raken, maar de identificatie is oppervlakkig en van korte duur.
En ja…, thuis komen bij het Zelf is een geschenk, dan is het leven vervullend en rijst er een diep gevoel van dankbaarheid op uit het hart..., voor alles wat is..., zoals het is.

PS ik lig op de massagetafel en luister naar mantra's. Er verschijnt een gedachte: je hebt zojuist een blog geschreven over 'geluk', maar hoe zie je dan de dood van je dochter wat afgelopen zomer (zomer 2016) plaats vond? Dat is toch 'lijden'? Dat is toch een groot verlies? Dat is toch afschuwelijk? Ja, dat is een groot verlies. Zeker... En ja, er waren tranen en momenten van gemis...
En dan waait Lao Tse (een filosoof uit de 6e eeuw voor Christus) door me heen: 'Ga niet zo ver om te zeggen dat de dood van je dochter ongeluk (lijden) brengt. Het enige wat je kan zeggen, is dat ze dood is. Dat is een feit. Of het ongeluk brengt of een zegening is, weet je niet, omdat dit slechts één fragment van de werkelijkheid is. Wie weet wat er verder nog volgt?'

Ja, dat weet ik niet. En hoef ik ook niet te weten. Ik kan wel delen wat ik nu, een half jaar na haar overlijden, ervaar: totale neutraliteit betreffende haar dood, een neutraliteit die liefdevol is, een neutraliteit die hechting (gemis) overstijgt. Zo nu en dan waait Simone door me heen, een warme golf, er is een hartverbinding, een verbinding die dood en leven overstijgt. Natuurlijk is het jammer dat ze er niet meer is, we hadden een diepe connectie, ze is er niet meer in aardse vorm, echt jammer. En het is wat het is: ze is dood. En dat is het dan.
Wat ik ook weet, is dat Lao Tse spreekt vanuit de Bron, de Bron van Liefde die neutraal is, de Bron die geen oordelen kent. Of de dood van onze dochter een zegening of een vloek is? Wie zal het zeggen? Een ieder zal geneigd zijn om te zeggen dat het een vloek is. Maar wat als je thuis bent in de Bron? In het Zelf... waar geen enkele vorm van polariteit (ongeluk/geluk) aanwezig is, omdat het neutraal is. Niet neutraal in de zin van 'doods', maar neutraal in de zin van een onvoorwaardelijk 'ja'. Is er dan nog sprake van een zegening of van een vloek?

Ontdek het, mediteer, zoek een levende meester die je kan leiden, die je structuur (ego)doorziet, die aan je grondvesten rammelt.  Het vraagt heel wat om te ontdooien, om tot liefde en helderheid te komen, om de structuur te ontmantelen: het ego wat gebaseerd is op angst en tekort.

Het omzettingsproces naar Licht, door alle lagen heen (fysieke, emotionele en mentale laag) is een enorme transformatie. Jaren van moeheid, uiteenlopende fysieke klachten, het onder ogen komen van de zwarte zwaan in mij (wat ik als een pijnlijk proces ervoer, omdat ik er nog wat van vond), het is niet gering wat het van je vraagt, maar meer dan wat dan ook in het leven - absoluut de moeite waard. Meditatie, zelfonderzoek én een levende meester zijn voor mij de sleutels tot 'geluk'.

Wordt wakker, ontwaak.
Dat is het pad naar waar geluk.

'Life moves from perfection to perfection. Not from imperfection to perfection. No, life moves from perfection to perfection.'

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching