Allen is ons de mogelijkheid (potentie) gegeven om te ontwaken, om tot Liefde te komen, tot Bewustzijn. Een goddelijk geschenk, een mogelijkheid. Sommigen onder ons voelen een krachtige roep, van binnenuit, tot totale bevrijding; zij volgen een spiritueel pad bij een meester, die ontwaakt is en 'beoefenen' Vipassanameditatie (1), omdat zij zich realiseren dat Puur Gewaarzijn de poort is naar totale bevrijding. Anderen voelen die roep niet, maar verlangen wel naar bevrijding van diepe, pijnlijke basisovertuigingen, die voort komen uit de psychologische mind (het 'ik', het ego). Het lijden wat voort komt uit die diepe imprints kan eveneens dienen om uit de droomstaat te ontwaken (uit identificatie met de mind, met onze gedachten/emoties). Veelal voltrekt de bevrijding zich niet, omdat Puur Gewaarzijn nog niet is herkend, waardoor de identificatie met de overtuigingen (en het lijden wat daaruit voort komt) zo sterk is dat het uitdagen van de overtuigingen en het laten smelten van de pijn, verbonden aan de overtuigingen, gewoonweg vermeden wordt. Het voelt als te pijnlijk om aan te gaan, te pijnlijk vanuit het perspectief: het is waar wat ik voel en denk (identificatie met de psychologische mind, het 'ik', ego). Maar goed, we all do our levels best, we zijn allemaal onderweg en de ene tulp bloeit in mei, de andere in juli. Degenen die tot Liefde willen komen, verlangen naar bevrijding van het juk dat 'ik' heet wat de mensheid, deep down, zo'n sterk gevoel van alleen zijn en verlorenheid geeft. Het 'ik' (ego) dat alles op zichzelf betrekt. 'Ik' betekent spanning en een egocentrische houding, die voort komt uit angst: mag ik er zijn? vinden ze me wel aardig? hoor ik er wel bij? ben ik wel goed genoeg? Alles wat om ons heen gebeurt, in interactie met anderen, leidt naar die egocentrische houding, naar self-talk. We zijn uren met onszelf bezig, omdat we alles op onszelf betrekken: hij kijkt niet naar mij wordt vertaald naar 'hij mag me niet'; als we geen antwoord op een mail krijgen, dan zijn we bang dat we iets verkeerds hebben gezegd en blijft dat ons bezig houden etc. De mind kent in essentie twee standen: aantrekken of afstoten. Aantrekken betekent: datgene naar ons toe trekken, veelal vanuit manipulatie, wat we menen nodig te hebben of recht op te hebben, vanuit behoeftigheid. Met andere woorden: het leven of de ander dient ons te geven wat we onszelf niet kunnen geven, omdat we niet thuis zijn in ons Hart. Afstoten betekent: alles waar we 'vanaf' willen, alles wat we als ongewenst beschouwen, alles wat ons vermeende geluk of gevoel van welbevinden in de weg staat, eigenlijk alles waar we 'nee' tegen zeggen: dit wil ik niet ervaren, voelen, onder ogen zien of erkennen. En het zijn deze twee houdingen van de mind (afstoten en aantrekken), voortkomend uit identificatie met een 'ik', met alle overtuigingen die daaraan verbonden zijn, die de mens doen lijden. De grondtoon van het 'ik' is angst in tegenstelling tot de grondtoon van het Leven zelf wat Liefde is. Enige tijd geleden kwam er een cliënt in de praktijk met de volgende vraag: ik voel zo'n enorm verschil tussen hoe men mij ziet en hoe ik mij van binnen voel, hoe komt dat toch? Mensen zien mij als een onafhankelijk, krachtig persoon, die anderen met raad en wijsheid bij kan staan, maar zelf voel ik me heel onzeker en ben ik bang voor afwijzing, vooral voor het gevoel het niet goed te doen en er niet bij te horen, en ik voel me vaak ook zo..., dat ik er niet bij hoor, buiten gesloten (voor de lezer: dit is het 'ik' en de egocentrische benadering van het leven, de self-talk, de psychologische mind; een collectief gegeven gebaseerd op eeuwenlange conditionering). Ik vraag haar of ze deze onzekerheid en kwetsbaarheid laat zien aan anderen. In veel gevallen niet, zij toont de buitenwereld haar zelfverzekerde houding. Dan is het ook niet gek dat de buitenwereld jou zo ziet, toch? Ja, dat is waar, zegt ze. Waar ben je bang voor als je je kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien? vraag ik. Tja, zegt ze, als ik dat laat zien..., dan heb ik het idee dat ik verdwijn of oplos. Hoe bedoel je, verdwijn of oplos? vraag ik. Ja..., dan heb ik het gevoel dat ik er niet bij hoor, dan zie ik een beeld van mezelf, die buiten de kring staat. Herken je dit uit je verleden? Het lijkt te verwijzen naar een gezin waar geen ruimte was voor kwetsbaarheid, zachtheid, onzekerheid..., voelde je je een buitenstaander in dit gezin? En dan komen de verhalen: Ze is geslaagd voor haar examen, een aantal familieleden zijn aanwezig bij de uitreiking van haar diploma, haar vader laat verstek gaan, na de uitreiking komen ze thuis en spreken de familieleden de vader aan: je dochter is geslaagd, zou je haar niet feliciteren? Haar vader zegt: het was niet meer dan haar plicht; hij draait zich om en loopt weg. Ze zit op turnen, het is avond, ze valt hevig, de leraar belt naar huis en vraagt haar vader om haar op te halen. Hij zegt tegen de leraar: ze ziet maar hoe ze thuis komt. Die nacht slaapt ze in het huis van de leraar en zijn vrouw. Als ze de volgende dag thuis komt, loopt haar vader weg, hij zegt haar geen gedag en kijkt haar niet aan. Ze valt voor het keukenraam van haar fiets, er is bloed, schaafwonden en de fiets is beschadigd. Haar vader zegt niets, behalve de volgende zin: de schade aan je fiets betaal jezelf. En zo zijn er nog vele ervaringen te delen, zegt ze vrij nuchter (een houding die overeenkomt met haar vraag: je niet kwetsbaar tonen). Stel je eens voor, zeg ik tegen haar, dat de mens hier op aarde incarneert met een pakketje aan overtuigingen, die de ziel op zich heeft genomen om in dit leven tot inlossing te brengen. En de omstandigheden waarin de mens wordt geboren, komen geheel overeen met de overtuigingen, die de ziel wil uitwerken..., om tot bevrijding te komen, om dat facet van de diamant op te schonen. En het bestaan is genadig..., je mag er zolang over doen als nodig is..., één leven of honderden levens..., het is aan jou, het bestaan stelt geen eisen, is oneindig geduldig en compassievol. En als we dan kijken vanuit het perspectief wat ik zojuist heb geschetst: de ziel die een pakketje aan overtuigingen meeneemt om in te lossen gedurende dit leven (en anders een volgend leven); de ziel die omstandigheden aantrekt die overeen komen met deze overtuigingen..., wat is dan de overtuiging die 'jouw' ziel in dit leven wil inlossen, vraag ik? Wat is de overtuiging, die een diepe imprint kent in jou? Ik mag niet kwetsbaar zijn. Het tonen van zachtheid, kwetsbaarheid, pijn en onzekerheid leidt tot liefdeloosheid, tot afwijzing en buiten gesloten worden. Ja, zeg ik..., en dat is nou precies wat 'jouw' ziel in dit leven wil inlossen...Zie je de perfectie van het bestaan hierin? Zie je dat de omstandigheden exact overeen komen met dat wat 'jouw' ziel in dit leven wil ervaren en helen? En kan je zien dat kwetsbaarheid een enorme kracht is, die heel ontwapenend werkt in tegenstelling tot jouw overtuiging dat kwetsbaarheid tonen alleen maar leidt tot afwijzing en liefdeloosheid? Jij leeft één kant van de pool, maar zoals licht en donker niet zonder elkaar kunnen bestaan, zo kan kwetsbaarheid niet bestaan zonder de andere kant van de pool: innerlijke kracht en onafhankelijkheid. Het bestaan daagt jou uit om deze schijnbare tegenstelling te verenigen of te overstijgen. Kracht is pas werkelijke kracht als het zachtheid en ontspanning in zich draagt (en vice versa). Het is aan jou of je de inlossing van deze basisovertuiging aangaat of niet, maar als je blijft handelen (of niet handelen) vanuit deze basisovertuiging dan verandert er niets, dan blijf je een gevangene van deze overtuiging en verlaat je dit leven met deze onopgeloste overtuigingen. Gelukkig is het bestaan ons heel genadig en geeft het ons gewoon nog een rondje om te volbrengen wat nog niet is volbracht. De vraag is of dit is wat je wilt? Nee, zegt ze, als het even kan zou ik dit graag in dit leven helen, maar hoe? Zie de bewegingen van de mind: zie, wees Gewaar, wat je doet vanuit deze pijn. Zie het principe van aantrekken op basis van behoeftigheid/pijn: het zoeken naar bevestiging 'ik hoor er bij' of in twijfel trekken of je er wel bij hoort. En het principe van afstoten, dat wil zeggen 'vermijden': ik wil me niet kwetsbaar tonen, want ik wil de pijn van buiten gesloten worden en liefdeloosheid niet voelen. Doorbreek het vermijdingspatroon: toon je onzekerheid en kwetsbaarheid. Realiseer je dat je gedrag van anderen interpreteert op basis van deze diepe overtuiging: ze moeten me niet als ik mezelf ben, als ik ook mijn kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien. Als je schoondochter niet terug belt, neem verantwoordelijk voor de interpretatie die je daaraan geeft, doe een reality check: klopt het dat je geen contact met mij wilt? Ja, dat klopt, zegt je schoondochter dan, ik weet dat je met me mee leeft, maar ik ben nog steeds niet hersteld van de hersenschudding, ik heb rust nodig. Voel de pijn van buiten gesloten worden wanneer deze wordt aan geraakt, terwijl je je realiseert dat deze pijn niets over je schoondochter zegt, maar alles over de interpretatie die jij eraan geeft; het is oude pijn (buiten gesloten worden), een residu uit dit leven en andere levens, die wordt geraakt, die nog niet is geheeld. Het liefst zou ik tegen haar zeggen: ga mediteren (Vipassana), zodat Puur Gewaarzijn op enig moment ontluikt waardoor de overtuigingen worden doorzien en uitdoven. Zonder Gewaarzijn blijf je een gevangene van de mind, van het 'ik' en van de pijnlijke overtuigingen: is het ene issue opgelost, dan dient zich wel weer een ander pijnpatroon aan waar we ons mee bezig houden (psychologiseren/analyseren). En wie is het, die zich bezig houdt met het verbeteren, sleutelen en werken aan onszelf? Enig idee? Vanuit Puur Gewaarzijn is het vele malen makkelijker om je geschiedenis (karma) op te schonen, omdat de identificatie met de psychologische mind (het 'ik' met al haar overtuigingen en verlangens) losser wordt (of zelfs geheel doorbroken wordt), waardoor het vermijdingspatroon wordt doorbroken en oude pijn kan smelten (indien nodig), omdat het niet meer zo 'echt' of 'waar' voelt. Vanuit Puur Gewaar zijn ontstaat de mogelijkheid tot totale bevrijding. Is er geen Gewaarzijn, dan blijven we eindeloos rond cirkelen in de psychologische mind, in samsara (de cyclus van dood en wedergeboorte). Bevrijding is het Licht van de diamant in zijn totaliteit en niet slechts een of enkele facetten zoals bepaalde specifieke overtuigingen, die het ik (ego) in dit leven probeert in te lossen. Als je focust op het oplossen van allerlei soorten problemen van de psychologische mind (de afzonderlijke facetten van de diamant), blijf je een gevangene van de mind, omdat de psychologische mind, het 'ik', het ego aan het roer blijft staan. Jij bent degene, die hard werkt om je staat van zijn te verbeteren, maar het is juist de identificatie met die 'jij', die het leed in de eerste plaats heeft veroorzaakt. Dus meditatie is een sterk medicijn om Puur Gewaarzijn te provoceren, om de identificatie met de psychologische mind (het 'ik') te doorbreken. Puur bewustzijn betekent het overstijgen van de mind; het licht is 'aan' en schijnt: alle overtuigingen/problemen doven geleidelijk aan vanzelf uit in het Licht van Gewaarzijn; geen sterke inspanning of hard werken (= het 'ik') is nodig. Ja, soms dienen we dieper af te dalen in bepaalde weerstanden, maar vanuit Puur Gewaarzijn is dit een totaal andere beleving (minder pijnlijk), dan wanneer we de weerstanden onderzoeken en aangaan vanuit de mind. Keer op keer luister ik met verwondering naar de kracht van deze diepe basisovertuigingen, die de levensloop van de mens bepalen, zonder dat zij dit zelf in de gaten hebben. Ik luister en hoor de sterke identificatie, die gepaard gaat met de gedachten en emoties (waar ze heilig in geloven), die voort vloeien uit deze basisovertuigingen. En ik voel/hoor/zie de perfectie van het bestaan door deze levensloop heen: de potentie tot bevrijding, waar de ziel naar verlangt, bevrijding van diepe imprints uit dit leven en andere levens, wat de onderliggende kracht is achter deze geboorte met deze specifieke levensomstandigheden. Het is dit lijden, wat veroorzaakt wordt door identificatie met een 'ik', met de psychologische mind en de pijnlijke basisovertuigingen, wat de mens aanspoort op zoek te gaan, om tot heling te komen. Wat een prachtig design van het bestaan. En ik zie ook de keerzijde, de enorme kracht van maya: de totale vereenzelviging met deze overtuigingen van waaruit de mens blijft herhalen..., een leven lang..., tot de dood erop volgt... en een volgend leven..., van waaruit ik zeg: zoek een meester en 'beoefen' Vipassanameditatie (1), zodat je verlost raakt van de greep, die de psychologische mind op je heeft (o.a. wat ik voel en denk is 'waar'). In het Licht van Puur Gewaarzijn dient zich de mogelijkheid tot totale bevrijding aan: we komen los van het wiel van wedergeboorte, van karma. (1): voor nadere informatie en kennismaking met Vipassana, neem een kijkje op http://www.vipassana.nl Boeddha: the best way to stay in samsara is to resist it. Samsara is the wheel of endless birth and death under the influence of delusion and karma which causes suffering. www.bewustzijnscoaching.com Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching LinkedIn: Caroline Ootes
Klimaatverandering: een sappig biefstukje of toch maar een vegaburger?
Ik hou van vlees (kip) en bovenal van vis. En met mij vele mensen. Zoals er ook mensen zijn die niet van vlees en vis houden of welbewust daarmee zijn gestopt vanuit bepaalde overwegingen.
Meerdere malen heb ik in mijn leven een poging gedaan om vegetarisch te leven, maar zonder blijvend resultaat en uiteindelijk ontstond er gaande de afgelopen jaren de volgende beweging: eerst verdween het varken uit het menu en daarna de koe (op een enkele uitzondering na), maar de kip (geen supermarkt kip) en de vis hielden stand. En sinds enige tijd voel ik dat een volgende stap noodzakelijk is.
Ik kan niet langer mijn hart afsluiten voor het leed wat dieren wordt aan gedaan om ons te voorzien in onze behoefte aan vlees en vis. Het doet gewoonweg pijn. Ik voel het lijden van alle dieren op de aarde, van alle dieren die wij als eigendom, als bezit beschouwen van waaruit wij menen dat wij met deze dieren kunnen doen en laten wat wij willen.
Bio industrie of bijvoorbeeld graskoeien, het is om het even. Het gaat erom dat wij ons het recht hebben toe geëigend om dieren hun vrijheid te ontnemen, hen op een bepaalde wijze te behandelen (diervriendelijk of dieronvriendelijk) om ze vervolgens vroegtijdig te doden voor onze consumptie.
Stel je voor dat een ander soort binnen de keten van leven en dood massaal op deze wijze met de mensheid zou omgaan?
Overigens ligt de periode van slavernij niet ver achter ons en vindt nog steeds plaats (denk bijvoorbeeld aan kinderen in de kledingindustrie in Aziatische landen). En ook beschouwen veel mensen hun partner en/of kinderen als hun bezit en menen over hen te kunnen heersen. Dat wat wij elkaar en de dieren aandoen (uitbuiten, overheersen, dwang en manipulatie etc.), komt voort uit onze staat van ‘zijn’: liefdeloos, niet verbonden met het hart, en onwetendheid.
En tegelijkertijd kan ik ook kijken vanuit het perspectief dat we allen deel uitmaken van de keten van leven en dood. Het is niet zo dat ik een voor- of tegenstander ben van het nuttigen van vlees of vis. Mijn lichaam wordt tenslotte ook bewoond door vele levende wezens (o.a. bacteriën), die van dit lichaam gebruik maken of ons ziek maken/doden en wij zijn ook prooi voor anderen (roofdieren, slangen etc.) binnen de keten. En als we dood gaan, dienen we als voedsel voor andere levende wezens of voor de aarde zelf (as).
Het is wel zo dat de balans binnen de keten totaal verstoord is.
7 miljard mensen voorzien van vis en vlees is een onmogelijke opgave voor de aarde zelf: er is ongelooflijk veel land en voedsel nodig voor de veeteelt. Land om granen/mais/soja te verbouwen voor veevoer en land om vee op te laten grazen. En er is ongelooflijk veel water nodig voor de veeteelt sector (daar waar water steeds schaarser wordt op de aarde). En of je dieren nu diervriendelijk behandelt of niet, zodra ze volgroeid zijn, worden ze naar de slachtbank geleidt.
Elke vorm van respect en dankbaarheid voor het leven wat wij tot ons nemen, denk aan de indianen die vanuit een diepe verbondenheid met de natuur leefden, is zoek…, omdat we niet thuis zijn in ons hart.
En dan kijk ik naar een uitzending van Tegenlicht: Paul Kingsnorth, schrijver en voormalig milieu activist (aflevering: de aarde draait door, 16 december 2018). En hoor ik de volgende uitspraak: Als je denkt dat het levensweb waar wij deel van uitmaken slechts een hulpbron is om te ontginnen, dan ben je verloren.
Ja, zo is het. De tragedie van de mens is dat we niet meer vanuit verbondenheid leven met ons zelf en met alles wat is. We bevinden ons in een spirituele crisis.
De vooruitgangsmythe (meer en nog eens meer om de leegte niet te hoeven voelen) leidt ertoe dat de natuur moet bijdragen aan economische groei: alles in dienst van de mens, alles in dienst van behoeftebevrediging die kortstondig van duur is, en het is nooit genoeg en we willen ook niets missen… met als gevolg roofbouw en uitputting van de aarde (en de mens: burn-out).
De heling ligt niet in ‘meer’ en ‘groei’, de heling ligt in het opheffen van de vervreemding, het openen van het hart, door de leegte en eenzaamheid die in ons allen huist, te ontmoeten.
En vervolgens zie ik een documentaire op netflix.
Titel Cowspiracy: The sustainability Secret.
Ik raad iedereen aan om deze documentaire te bekijken (eerste maand is netflix gratis).
En daar werd het volgende uiteen gezet:
In een online rapport van de Verenigde Naties staat vermeld dat veeteelt meer broeikasgassen produceert dan de uitstoot van de gehele transportsector. Dit betekent dat de vlees- en zuivelindustrie meer broeikasgassen produceert dan alle auto’s, vrachtwagens, treinen, boten en vliegtuigen samen. Koeien en andere boerderijdieren produceren een aanzienlijke hoeveelheid methaan door hun spijsvertering. Methaangas van vee is 86 keer zo destructief als koolstofdioxide van voertuigen. Daarnaast geven de Verenigde Naties ook aan dat vee niet alleen een grote rol speelt bij opwarming van de aarde, het zorgt ook voor de uitputting van hulpbronnen (bijvoorbeeld water, vruchtbare grond) en milieuafbraak (mestafval/fosfaat/methaangassen), wat de planeet uitput en verwoest.
Veeteelt bezet 45% van het land, verbruikt 30% van het water, is verantwoordelijk voor 91% van de verwoesting van de Braziliaanse Amazone, de longen van de aarde, snik… (de Amazone wordt gekapt om granen, soja etc. voor de veeteelt te verbouwen en om vee te laten grazen).
En toch gaan we gewoon door met het eten van vlees/vis/zuivel en steken we onze kop in het zand. Hoe is dat mogelijk?
Het is mogelijk, omdat bijvoorbeeld de informatie over de impact van de veeteelt op het milieu (naast het leed wat we dieren aandoen) voor velen nog niet scherp genoeg op het netvlies staat/stond. Het is mogelijk, omdat we massaal onze ogen sluiten voor het gegeven dat de aarde opwarmt: we lezen en horen erover, maar willen er niet aan, want wij zijn de veroorzakers van de klimaatverandering (naast natuurlijke invloeden vanuit de zon e.d.) en dat heeft consequenties voor ons handelen en we zijn gewoontedieren, die weerstand voelen tegen verandering.
Maar bovenal gaan we door met het eten van vlees/vis/zuivel, omdat we niet thuis zijn in ons hart en van daaruit het leed niet voelen wat we andere levende wezens en de aarde aandoen. En als we het wel voelen, dan vraagt dat een ommezwaai in levensstijl wat voor velen niet een eenvoudige opgave is (inclusief mezelf), omdat we genieten van ons stukje vlees of vis. Daarnaast kan het de nodige weerstand oproepen als we binnen het gezin aangeven dat we niet langer meer mee willen werken aan deze praktijken. En dan heb ik het nog niet over de zuivelindustrie, die net zo belastend is voor het milieu als het nuttigen van vlees en vis.
Tot slot: Ik ben een groot voorstander van ‘clean meat & fish’ (en clean zuivel).
De ontwikkelingen gaan hard en binnen enkele jaren is het zover: de eerste, sappige hamburger gemaakt van één enkele stamcel, verschijnt in de supermarkt.
Verder is er niets nodig om clean meat/fish te maken, behalve het overwinnen van onze weerstand tegen ‘kweekvlees/vis’. Die ene enkele stamcel (van een vis of een kip of een rund etc.) kan tot in het oneindige worden door gekweekt. Daar hoeft geen dier voor gedood te worden en sinds kort is er niets anders meer nodig dan die ene stamcel.
De hele wereldbevolking kan voorzien worden van clean meat and fish (en op termijn clean zuivel). In Nederland is Meatable één van de organisaties, die ver is in het ontwikkelen van clean meat. En de smaak… is exact hetzelfde als het vlees of de vis die je voorheen nuttigde.
Maar zover is het nog niet… en het is vijf voor twaalf wat betreft de opwarming van de aarde door broeikasgassen. Tijd om in beweging te komen.
Misschien dat het lezen van deze blog en het bekijken van de documentaires (Tegenlicht, Cowspiracy) jou ook triggert om uit de gewoontestand te komen, voor zover dit al niet het geval was. Uiteindelijk gaat het om het welzijn van ons allemaal: de mensen, de dieren, de bloemen en planten, de aarde.
Mocht je anderen willen informeren, deel de blog. En heb je een heerlijk vegetarisch of veganistisch recept: laat het anderen weten, er zijn een aantal facebookpagina’s met vegetarische recepten waar je jouw recepten aan kunt toevoegen.
Zo helpen we elkaar weer verder.
www.bewustzijnscoaching.com
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
Linked-In: Caroline Ootes
Waar Liefde is, is Vrijheid.
Waar Liefde is, is Vrijheid.
“Als je gelooft dat degene van wie je houdt anders moet zijn dan ze is, dan heb je helemaal geen relatie met haar. Je hebt een relatie met een ideaalbeeld in je hoofd. Je hebt een relatie met je eigen gedachten.” (Scott Kiloby)
Voordat je verder leest, neem eens even de tijd om de volgende vraag te onderzoeken: ‘Wat betekent Liefde voor jou in relatie tot je partner?’
Hieronder enkele antwoorden, die voorbij zijn gekomen in uitwisseling met mensen:
- Dat je van de ander houdt zoals die is…
Ook als hij/zij niet te genieten is of zijn afspraken niet nakomt of met zijn telefoon bezig is i.p.v. met jou…? Hou je dan ook nog van hem of haar? - Als je echt van iemand houdt, dan heb je iets voor de ander over…
Toch? Dan ben je bereid jezelf opzij te zetten.
Je leeft tenslotte niet alleen voor jezelf. - Liefde betekent rekening houden met een ander, afstemmen/overleggen: je kan niet altijd doen waar jij zin in hebt, je moet je ook weleens aanpassen…
- Liefde is respectvol omgaan met anderen, dus je zegt ‘ja’ op een uitnodiging voor een verjaardagsfeest/bruiloftsfeest, ook al voel je een ‘nee’. Niet gaan is niet liefdevol naar de ander toe. Jij zou het toch ook niet leuk vinden als mensen niet op jouw feestje of bruiloft komen opdagen?
- Een liefdesrelatie is niet alleen een liefdesrelatie met de persoon zelf, maar ook een relatie met haar of zijn familie. Als je niet wordt uitgenodigd door je liefje bij zijn/haar familie, dan is er wat mis…, dan houdt hij/zij niet echt van jou, want anders zou hij/zij je toch bij de familie betrekken? Of het omgekeerde: als jij aangeeft dat je een relatie hebt met hem of haar en niet met zijn/haar familie, dan is dat volgens je partner geen volwaardige relatie, want daar hoort ook de familie bij…
- Liefde betekent dat je de ander niet afvalt in gezelschap. Ook al ben je het niet eens met je partner, je vindt eigenlijk dat hij/zij onzin loopt uit te kramen…, je spreekt je niet uit, omdat je haar of hem niet voor schut wil zetten, geen gezichtsverlies wil bezorgen, maar bovenal wil je na afloop geen herrie in de tent.
- Liefde betekent dat je graag samen bent, je wilt zoveel mogelijk tijd met elkaar door brengen, je gaat samen op vakantie, samen naar vrienden, samen op de bank een serie kijken etc. Of het tegenovergestelde: je wilt je niet binden, want liefde verstikt.
- Als je echt om iemand geeft, dan deel je geen informatie die de ander mogelijk kan kwetsen, die informatie laat je gewoon achterwege… (zachte heelmeesters maken stinkende wonden?)
- Tot slot: Liefde is exclusief, speciaal: ik hou alleen van jou…, ook al droom ik weleens over een ander die me wel waardeert, begrijpt, hoort en ziet.
En is dat dan Liefde, het pakketje beelden/overtuigingen waar we ons aan dienen te houden of naar dienen te gedragen onder de noemer van ‘Liefde’.
Is dat Liefde met een hoofdletter L?
Liefde die onvoorwaardelijk is: liefde die de ander niet wil veranderen, maar de ander neemt zoals hij/zij is. Liefde die niet verstoord raakt als de partner zich anders gedraagt dan al die opvattingen en beelden, die wij over Liefde hebben?
Of spreken we over liefde met een kleine letter ‘l’? Liefde die voorwaarden stelt aan de ander: jij moet zus of zo zijn, anders hou ik niet van je.
Liefde die bestaat bij de gratie van afkeuring, afwijzing, haat…, oftewel een liefde die wankelt: het ene moment hou ik van je, het andere moment zie ik je absoluut niet zitten, haat ik je en fantaseer ik over een andere partner, die mij wel aandacht voor mij heeft.
Liefde die bestaat uit behoeftigheid, de ander moet ons gelukkig maken: hij/zij moet mij een gevoel van veiligheid, steun en kameraadschap geven, want ik kan niet alleen zijn.
We menen te weten wat Liefde is, Liefde met een hoofdletter L. We gaan ervan uit dat de opvattingen over Liefde de Liefde zelf is, maar is dat zo?
En op enig moment stappen we in het huwelijksbootje…, omdat we zoveel van elkaar houden…, we trouwen om onze liefdesrelatie te bezegelen…, zeggen we dan. Maar als we zo goed weten wat Liefde is, hoe kan het dan dat 1 op de 3 huwelijken strandt?
Tja, we zijn nu eenmaal groot gebracht met uiteenlopende opvattingen (denkbeelden) over het Hart, over de Liefde en het zijn juist die opvattingen, die maken dat we de Liefde met een hoofdletter L mis lopen. Het Hoofd versus het Hart.
Misschien weten we helemaal niet wat Liefde is. Misschien bestaat de Liefde die wij kennen slechts uit allerlei ideeën over de Liefde, maar dat is niet de Liefde zelf, het zijn slechts ideeën, die we in de loop van ons leven hebben mee gekregen, gebaseerd op allerlei culturele, religieuze en maatschappelijke invloeden.
En een recept voor Liefde is geen Liefde, het is een recept en een recept leidt bij voorbaat tot frustratie, eenzaamheid, leegte, teleurstelling, angst en schuld. De ander voldoet niet…, hij/zij gedraagt zich niet overeenkomstig het recept, overeenkomstig alle opvattingen over liefde, die voort komen uit de mind. Hij/zij maakt mij niet gelukkig…, hij/zij houdt geen rekening met mij, hij/zij heeft niets voor mij over, luistert niet etc.
Het hart kent echter geen opvattingen over Liefde, het hart is Liefde. Het hart maakt geen keuze: voor of tegen. Het hart wijst niets af, is open en onvoorwaardelijk, zonder enige eis of verwachting ten aanzien van de ander.
Het hart kent geen weerstandsschakelaar. Liefde is totale acceptatie van wat is, wat overigens niet betekent dat je alles maar als zoete koek van de ander slikt en accepteert. Het betekent ook niet dat je je wens of verlangen niet zou mogen uiten…, er is niets mis met het uitspreken van je behoefte, maar verwacht niet op voorhand een ‘ja’ of als de ander ‘nee’ zegt, interpreteer dit niet als: hij houdt niet van mij, hij heeft niets voor mij over.
Laatst beluisterde ik een satsang van Adyashanti. Een man op leeftijd, die geboren en opgegroeid was in Japan vertelde het volgende over zijn 30-jarige huwelijk: ‘Wanneer wij in Japan trouwen gaan wij er niet vanuit dat we weten wat Liefde is, wij zien het huwelijk als een mogelijke kans om te ontdekken wat Liefde is. In het begin van ons huwelijk waren er allerlei aspecten aan mijn vrouw die ik niet waardeerde, die ik veranderd wilde zien; sommige dingen stoorde mij aan haar en ik probeerde op subtiele wijze bepaalde kanten van haar te veranderen, totdat ik ontdekte dat dat geen Liefde was, dus na enkele jaren ben ik daarmee gestopt. Het kostte mij 15 jaar om elke vorm van subtiele manipulatie uit te laten doven, om mijn vrouw totaal te accepteren zoals zij is. En nu kan ik met recht zeggen dat wij de Liefde ontdekken.’
Misschien wordt het tijd om te onderkennen dat al deze beelden over liefde niet de Liefde zelf is. Laten we daar eens beginnen…, laten we als vertrekpunt nemen dat we niet weten wat Liefde is…, laten we alle ideeën en opvattingen doorzien voor wat ze zijn: bedenksels vanuit de mind, het Hoofd in plaats van het Hart. Laten we vanuit openheid en leegte de ander tegemoet treden, alle eisen, interpretaties en verwachtingen op de schop. Misschien…, heel misschien ontdekken we dan op enig moment in ons leven wat Liefde werkelijk is…
If you love a person, how can you destroy his or her freedom?
If you trust a person, you trust his or her freedom too.
(Osho)
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Mediteren..., zonde van mijn tijd.
Ik heb een afspraak met Lisa, zij komt voor het eerst langs.
Laatst zei iemand tegen mij: “Misschien ben jij wel niet van het mediteren, misschien is meditatie als ingang niet geschikt voor jou.”
Ik vraag me af of dat zo is. Ze vervolgt: “Ik lees nu een boek waar mediteren juist wordt aangeraden en ik merk op dat ik mezelf ervan af hou. Daar wil ik graag met jou bij stil staan.” Oké, zeg ik, vertel.
Ik ben niet bang voor stilte, zegt Lisa, ik heb ook enkele retraites gedaan waaronder een vipassana retraite van 7 dagen en toch voel ik behoorlijk wat weerstand bij de gedachte dat ik iedere dag tijd besteed aan meditatie.
Ik vraag me af wat dat dan is. Gun ik het mezelf niet? Vind ik het mezelf niet waard? Of is er wat anders gaande?
Ik weet wel dat ik een enorme doener ben, zegt ze. Als ik stil ga zitten, komt al gauw de gedachte omhoog dat het zonde van mijn tijd is.
Oké, zeg ik, ik hoor je, zou je eens wat willen delen over de 7-daagse stilte retraite? Wat was de gang van zaken en wat kwam jij daarin tegen?
We mediteerden vele uren per dag en de maaltijden waren ook in stilte. Daarnaast deden we ook klusjes als afwassen e.d. De eerste dagen van de retraite keek ik met verbazing/bewondering naar de andere deelnemers en dacht: ‘Wat doen jullie allemaal erg je best…, nou, dat kan ik niet opbrengen.’ Ik trok gewoon mijn eigen plan, ik deed waar ik behoefte aan had, soms ging ik tijdens de meditatie liggen terwijl iedereen zat.
Later gaven de andere deelnemers aan dat ze dat zo sterk aan mij vonden, maar ik vond het juist heel sterk van hun dat ze uur na uur mediteerden op hun kussentje of stoel.
Ik vond de dagen vreselijk lang duren…, en ik mistte gewoon het contact met mensen…, een weekend in stilte…, al la…, dat is te doen, maar langer dan een weekend…, ik heb het contact met anderen ook nodig om te groeien en om te spiegelen en als ik daar dan zo zit of lig, dan stagneert het gewoon in mij, dan loop ik vast in mijn eigen gedachten. Nou, na 4 dagen ben ik gestopt, ik had er genoeg van.
Oké, dus je trok je eigen plan…, je gaf je niet over aan het programma zoals het was, maar je deed je eigen ding. Dat is al een opmerkelijk gegeven, toch? Om te zien dat je door dat gedrag een ontsnappingsroute creëert voor dat wat er in jou gaande was tijdens het mediteren. En dat de mind vervolgens een verklaring bedenkt voor je gedrag: ‘Ik heb andere mensen nodig om te spiegelen, want op mezelf zijn levert niks op, meditatie werkt gewoon niet voor mij, ik draai alleen maar rondjes in mezelf, het leidt nergens heen.’ Interessant om dit allemaal gade te slaan, toch?
Ja, zegt Lisa, zo heb ik er niet naar gekeken, ik was eigenlijk wel trots op mezelf dat ik mijn eigen gang ging. Jammer dat de leraar dit niet aan mij terug heeft gespiegeld…
En als je de 7 dagen had volgemaakt, wat zou je dan ontmoeten in jezelf?
Ik zou me stierlijk vervelen, flapt Lisa er wel gemeend uit. Ik had ook heel vaak gedachten als: ‘Wat zit ik hier te doen? Wat schiet ik hier mee op? Wat een onzin allemaal. Zonde van mijn tijd.’
In mijn dagelijkse leven kom ik ook altijd net op tijd bij een afspraak, nooit te vroeg. Omdat ik mijn tijd niet wil verdoen. Ik moet mijn tijd nuttig besteden en niets doen, mediteren, is niet nuttig.
Interessant. Dus dit is wat jij tegen komt tijdens een 7-daagse vipassana.
Iedereen ontmoet zo zijn/haar eigen stukken. En dit is het voor jou: je gaat je eigen gang, je mist het contact met anderen…, je denkt dat je anderen nodig hebt om jezelf op een dieper niveau te ontmoeten…, je zoekt de vervulling buiten je, bij anderen…, zonder de uitwisseling met de ander wordt je op jezelf terug geworpen, je ontdekt dat je je stierlijk verveelt en je realiseert je nu dat daar een overtuiging aan ten grondslag ligt: niets doen is zonde van mijn tijd, ik moet mijn tijd nuttig besteden. Stil zitten en stagneren in je eigen gedachten is niet nuttig, het levert niks op, je besluit na 4 dagen te stoppen.
Ja, zegt Lisa, dit realiseer ik me nu pas echt…, zo heb ik er nog niet naar gekeken… Maar hoe kom ik van die overtuiging af? En van die doener?
To see is to be free.
Je ziet het nu. Je ziet de overtuigingen, die je handelen bepalen. Daar begint het mee. Met ‘zien’. Zien wat er allemaal voorbij komt, wat er aan geraakt wordt, wat zich allemaal afspeelt in jou. Laat de lamp van Bewustzijn erop schijnen, dat is alles. Ga geen gevecht met de verveling aan of met het gemis aan contact, ga er niet vandoor, haak niet aan, ga er niet in mee, blijf toeschouwer van dat wat de mind tevoorschijn tovert op het moment dat jij mediteert: de verveling, het zinloze en nutteloze, het gemis aan contact en de verklaring die de mind geeft waardoor je na 4 dagen stopt.
Waar we vanaf willen, blijft juist aan ons kleven. Als je het gevecht aan gaat met de mind, wie in jou is dat dan die dat gevecht aan gaat? Dat is ook de mind. Dan blijf je een gevangene van de mind, van de overtuigingen, dus dat is niet de oplossing. Kijk naar de weerstand, naar de verveling…, geef het alle ruimte, onderdruk het niet en vlucht niet. Op enig moment dooft de verveling als vanzelf uit.
Naar binnen keren, vertragen, is een eerste stap om uit de verslaving van de doener te komen, om af te kicken van het patroon in jou die alsmaar door dendert, van het ene project naar het andere.
Als je door hebt wat we nu met elkaar bespreken, dan begrijp je dat er sprake is van een geconditioneerd patroon: de doener (je mag niet niks doen, je moet nuttig bezig zijn, je mag je tijd niet verlummelen).
Realiseer je dat de doener drijft op adrenaline. En die adrenaline zorgt ervoor dat je systeem steeds op ‘actief’ staat.
Er is dus een de-conditioneringsproces nodig. Ga eens op de bank liggen, met een rustig muziekje of zonder muziek, ontspannen zijn, niets willen, niet uit zijn op een resultaat of nut of iets willen bereiken, alleen maar aanwezig zijn bij dat wat voorbij komt als je niet toe geeft aan de doener. Misschien ga je je heel onrustig voelen of komen er allerlei gedachten voorbij als je op de bank ligt: ik moet de was nog ophangen, de boodschappen doen, ik zit mijn tijd te verdoen etc. Iets in die strekking…, herken je dat? Heel herkenbaar, zegt Lisa.
Volg het proces, blijf liggen, laat die onrust uitrazen, blijf toeschouwer, dat is alles. Kijk. Dat is meditatie: Aanwezig zijn bij dat wat zich in jou afspeelt, zonder iets te willen veranderen.
Je gunt jezelf iedere dag een half uur ‘zijn‘, een half uur totale ontspanning. En je zult zien dat de adrenaline rush, die jou steeds tot activiteit wil aanzetten, in de loop der tijd afneemt. Je ervaart dan in toenemende mate dat je in het bestaan kan rusten, gewoon kan ‘zijn’, wat heel helend, vervullend en voedend is.
En als je dan toch nuttig bezig wilt zijn…, om die term nog maar eens te gebruiken…, begin bij jezelf. Als jij thuis komt bij je-Zelf, bij de bron van liefde en wijsheid die jij bent, dan kan je de ander op een dieper niveau bij staan. Nu roep je van alles vanuit de ratio, wat je zojuist zelf aan gaf, je zegt ‘ik weet het’, maar je belichaamt de wijsheid niet, je leeft het niet. In hoeverre kan je dan werkelijk tot ‘nut’ zijn voor anderen? Begin bij jezelf.
In het begin vraagt het enige inzet om een half uur voor jezelf uit te trekken (afkicken van de doener), maar op een bepaald moment ontdek je en ervaar je hoe fijn het is om een half uurtje te liggen, om gewoon te zijn…
Heerlijk toch?
Ja, dank je, zegt Lisa, ik ben blij dat het nu helder is wat mij weerhoudt om te mediteren, ik heb wat tijd nodig om alles te laten bezinken wat we hebben besproken, maar ik ga het ervaren en ontdekken, zegt Lisa.
When you are not doing anything at all, bodily, mentally…, on no level…, when all activity has ceased and you simple are, just being, that is what meditation is.
Osho
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Mijn vader wil euthanasie, de huisarts werkt niet mee...
Enkele maanden geleden zei ik tegen mijn moeder: ‘Ik heb het gevoel dat pa niet lang meer zal leven.’ Daar schrok ze van…, ook al is hij 90.
Enkele weken later zitten we erop eens midden in, en toch ook niet opeens. Zijn lichaam is op…, hij wil niet meer…, het is ziekenhuis in en ziekenhuis uit…, hij wil euthanasie…, maar ja, zijn hart is sterk en de longen goed…, dus of de huisarts gaat meewerken aan het verzoek, dat is nog maar zeer de vraag.
Mijn vader heeft een ver gevorderde vorm van huidkanker op het bovenlijf en het hoofd. Het ziekenhuis heeft aan gegeven dat zij zijn uit behandeld, de huid is te dun, ze kunnen niets meer voor hem doen. Daarnaast zijn zijn knieën versleten waardoor hij moeilijk kan lopen en weleens valt, ogen en oren functioneren slecht, één oog sluit niet meer volledig door enkele TIA’s die hij heeft gehad, hij bibbert waardoor hij een schort voor moet en gevoerd moet worden en hij kan zichzelf niet meer wassen/verzorgen, hij is niet makkelijk verstaanbaar door de TIA’s die hij heeft gehad.
En zo gebeurt het dat ik op een ochtend mijn vader verzorg. Mijn moeder hoort mij binnen komen en zegt: ‘O, je bent wat eerder, goed zo, dan kan jij vandaag pa zijn huid insmeren met zalf.’ Ik slik even als ik de slaapkamer binnen kom. Daar zit mijn vader, op bed, zonder kleding, zijn oog half dicht genaaid en bont en blauw van de operatie, zijn bovenlichaam en hoofd vol met huidkankerplekken en grote blauwe plekken van de keren dat hij is gevallen. Ik trek een handschoen aan en smeer zijn huid in die jeukt, de zalf geeft enige verlichting, ik kleed hem aan en doe hier en daar wat kleine klusjes in huis…
Als ik zo naar mijn vader kijk, dan zie ik de vergankelijkheid van het bestaan…, er is geen ontkomen aan…, en wij zijn de volgende generatie, die aan de beurt is…
Daar zit mijn vader op bed…, hij laat zich alles wel gevallen…, geen weerstand…, geen schaamte…, er is overgave…, overgave aan de gang van zaken én de wens om zijn leven te beëindigen: het is mooi geweest, laat de dood maar komen…, ik ben er klaar voor…, mijn lijf is op…
Ja, dat is de energie van mijn vader: een hele gewone man, die in de loop der jaren heel broos en kwetsbaar is geworden.
Ik voer gesprekken met mijn vader en moeder over de wens van mijn vader tot euthanasie. Tijdens het tweede of derde gesprek vraag ik zonder omwegen aan mijn vader: ‘Wil je echt dood, pa? Je hoeft niet dood, dat begrijp je toch wel hé, dus als je wilt blijven leven, dan is dat ook helemaal oké, wij zullen voor je zorgen.’ Ja, dat weet ik, daar ben ik jullie ook dankbaar voor, zegt mijn vader, maar ik wil euthanasie, het gaat zo niet meer. Oké, zeg ik, realiseer je dan goed dat jij degene bent, die aan de huisarts duidelijk moet maken dat er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Begrijp je dat, pa? Ja…, dat begrijp ik. Oké, pa, wat zeg je dan als de huisarts bijvoorbeeld aan jou vraagt of je pijn hebt? Nou, dan zeg ik dat het wel mee valt…, aan pijn wen je.
Ja, pa, dat is zo, je went aan pijn, en nogmaals van ons hoef je niet dood…, maar als je wel dood wil, dan ben jij degene die deze boodschap dient te onderbouwen naar de huisarts toe. Hij begrijpt wat ik aangeef. En even later zegt hij: De huisarts weet heus wel dat ik veel pijn heb.
Enkele dagen later komt de huisarts. Ik geef aan dat ik onze gesprekken over euthanasie aan haar wil terug koppelen. De huisarts staat er niet voor open, ook al had ik eerder in die week laten weten dat wij tijdens haar huisbezoek daarover wilde spreken. Ze zegt: ‘Ik ga eerst in gesprek met uw vader, u gaat wel heel erg snel.’ Vervolgens draait ze zich letterlijk van mij en mijn moeder af en richt ze het woord tot mijn vader.
Mijn vader heeft de boodschap uit ons gesprek, wat eerder in die week plaats vond, begrepen: hij is aan zet. En op enig moment komt hij tevoorschijn, hij zegt tegen de huisarts dat hij euthanasie wil. En dan benoemt hij de klachten (soms moeilijk verstaanbaar) en gevolgen van de klachten van waaruit hij euthanasie wil. Op de achtergrond kijken mijn moeder en ik toe en luisteren naar mijn vader. Hij gaat ervoor staan en maakt heel goed duidelijk dat het voor hem niet meer hoeft.
Gaande het gesprek wordt ook helder hoe de huisarts erin staat, ze wil en kan niet mee werken aan euthanasie: er is onvoldoende dossieropbouw (naar haar mening) en er is geen sprake van een ongeneeslijke ziekte in de zin dat mijn vader binnen 2 weken tot 6 maanden zal sterven. Daarnaast ziet zij het als haar taak om de laatste levensfase van een patiënt zo harmonieus mogelijk te laten verlopen door de patiënt te ondersteunen met medicatie en zorg. Passieve of actieve euthanasie is geen optie voor haar. En dat is haar goed recht.
Na afloop van het gesprek besluiten we de levenseindekliniek in te schakelen.
Tja, wat is uitzichtloos en ondraaglijk lijden? Wie gaat daarover?
Wie bepaalt wat uitzichtloos is en wat ondraaglijk lijden is?
Is er sprake van uitzichtloos en ondraaglijk lijden als je de deur bijna niet meer uit kan, omdat je knieën versleten zijn en de kans op een val groot is? Is er sprake van uitzichtloos en ondraaglijk lijden als je iedere dag verzorgd, gewassen en gevoerd moet worden door derden?
Is er sprake van uitzichtloos en ondraaglijk lijden als de wonden van de huidkanker niet meer helen (de huid is te dun), de huid jeukt en je niet mag krabben, omdat je anders weer naar het ziekenhuis moet om de zoveelste bloeding te stelpen?
Is er sprake van uitzichtloos en ondraaglijk lijden als de zintuigen slecht functioneren, je handen continu bibberen en sociale contacten buiten de deur nagenoeg niet meer mogelijk zijn?
Het zijn subjectieve gegevens, dat is waar: wat de een als uitzichtloos en ondraaglijk ervaart, kan voor een ander weer heel anders zijn. Dat maakt het ook zo moeilijk. Kan een ander daar eigenlijk wel over oordelen? Oordelen over wat jij ervaart en voelt?
En het wonderlijke is dat mijn vader, gaande het verzoek tot euthanasie, op zijn wijze nog geniet. Vooral van het eten (een van de weinige geneugten die nog mogelijk zijn), ook al moet hij gevoerd worden. Ik begrijp dat wel. Dat is ook wat ik bewonder in mijn vader. Hij wil dood, maar als de wens niet gehonoreerd wordt, dan legt hij zich daarbij neer: niet als slachtoffer, maar vanuit een basisgegeven dat alles gaat zoals het gaat.
Wat kan je anders? zegt mijn vader. Ik kan mijn wens kenbaar maken, maar als het er niet in zit, dan is dat het.., dan geef je je daaraan over…, het is niet anders.
Mooi om te zien, ik zie overgave, een overgave die noch blij noch verdrietig is. Een overgave aan de situatie zoals die is. Een overgave aan het leven én de dood die in aantocht is, want ja…, er is een tijd van komen en een tijd van gaan.
De procedure met de levenseindekliniek start. Na een aantal weken komt de langverwachte uitspraak van de levenseindekliniek én de scenarts, een onafhankelijk arts, die de aanvraag tot euthanasie beoordeelt:
‘Ja, er is sprake van uitzichtloos en ondraaglijk lijden door stapeling van ouderdomsaandoeningen.’
Pa voelt zich opgelucht en dankbaar nu het einde in zicht is.
Tijdens een van de uitwisselingen met de arts van de levenseindekliniek vraag ik op enig moment aan hem hoe hij naar actieve euthanasie kijkt. Ik zeg: ‘Nogal wat huisartsen geven aan dat zij actieve euthanasie zien als een handeling waardoor zij iemand doden, wat is uw visie daarop?’
De arts van de levenseindekliniek zegt: ‘Ik zie euthanasie als een medische handeling om de patiënt een waardig levenseinde te geven.’
Mooi.., tja…, dat is weer een heel ander perspectief…, het is ook maar net hoe je ernaar kijkt… Fijn dat de levenseindekliniek bestaat, dat mensen daar terecht kunnen als de huisarts het verzoek tot euthanasie niet wil en kan ondersteunen.
Deel de blog… als dat zo voelt…, zodat de ouderen onder ons deze informatie tot zich kunnen nemen (nogal wat ouderen weten niet van het bestaan van de levenseindekliniek).
PS: Mijn vader ontving op 13 januari 2018 euthanasie.
Een verkorte versie van deze blog heb ik, enkele weken voor zijn dood, aan hen (vader/moeder en op een later tijdstip het hele gezin) voor gelezen. Zijn reactie: ‘Dat heb je heel mooi beschreven…, dat moet je publiceren zodat de ouderen onder ons weten dat zij terecht kunnen bij de levenseindekliniek als hun huisarts niet mee werkt.’ Dat zal ik doen, pa.
Bij deze…
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Ik voel weerstand, wil ik wel groeien?
Isabel komt voor een tweede sessie nadat ze twee keer heeft afgezegd.
Ze valt meteen met de deur in huis.
Ik weet niet of ik dit wel wil. Het wringt in mij, ik voel weerstand. Ik vraag me af of ik deze coaching wel aan wil gaan. Onze vorige sessie gaf heel veel inzicht en op dat moment had ik heel sterk het gevoel dat ik ermee opgeschoten was, maar na verloop van tijd ebt het weg en dan val ik gewoon weer terug in mijn patroon.
Ik heb wel in de afgelopen weken enkele blogs van jou gelezen en ook jouw aantekeningen van ons vorige consult heb ik in de afgelopen maanden drie keer ter hand genomen om het nog eens tot me door te laten dringen, maar ja…, ik kan het gewoon niet omzetten in de praktijk.
Oké, zeg ik, geweldig dat je toch bent gekomen, ik voel je energie.
Ik ga je iets vragen…, kijk maar wat er op komt… Leeft er in jou een verlangen naar groei, naar bevrijding van patronen? Ja, zegt Isabel, ik verlang wel naar ‘iets’, maar ik weet niet waar naar…
Het is even stil en dan zegt Isabel: “Ik zou wat meer afstand willen nemen, wat meer voor mezelf willen kiezen, minder rekening houden met anderen.” Oké, er leeft dus wel een verlangen in je naar groei.
Ja, zegt Isabel, maar toch is er iets wat mij weerhoudt om hier te komen. En dat is? Ja, angst…, dat ik niet genoeg lef heb om echt die verandering aan te gaan. Want? Dan moet ik mensen teleur stellen of worden ze boos als ik niet aan hun verwachtingen voldoe. Hoe erg is dat? Mogen mensen teleur gesteld zijn of boos? Dat is toch een menselijke reactie? Je zou het ook als een teken kunnen zien dat ze jouw aanwezigheid waarderen en belangrijk vinden…, anders deed het hun niets.
Ja, dat is zo, maar toch…
Ik kan het niet voor jou beslissen of je wilt groeien of niet. Het is aan jou om na te gaan wat sterker weegt: toewijding aan jezelf en bevrijding van verstikkende patronen óf de patronen in stand houden, want dat is bekend, vertrouwd en veilig, ook al voelt het beklemmend. Als je voor het laatste kiest, dan ga je door met anderen ter wille zijn ook al zou je meer voor jezelf willen kiezen, je gaat door met je inhouden, met het oppotten van spanning, met je niet uitspreken, met je aanpassen aan anderen, met je mateloos irriteren, met iedereen tevreden houden. Ja, dat is het, zegt Isabel: iedereen tevreden houden. Ja, en dat alles veroorzaakt stress. Toch? Ja, het vreet energie, zegt Isabel.
Het is aan jou om de keuze te maken. Ik vind er niks van. Als jij door wilt gaan met je leventje zoals het nu is…, wie ben ik om daar wat van te vinden… Alleen jij kan de vraag beantwoorden of je eraan toe bent om in beweging te komen, om een innerlijke groei door te maken, die je welzijn ondersteunt…, of niet.
Laten we eens kijken naar een situatie waarin bovenstaande zich afspeelt. Hoe lijkt je dat? Ja, zegt Isabel, dat is goed.
Het betreft mijn moeder. Ze is 86 jaar en woont sinds kort, op haar verzoek, dicht bij mij in de buurt. Dat was haar wens. En ik heb haar daarbij geholpen. Mijn moeder is geen gemakkelijke vrouw, zij is iemand die altijd negatief denkt, snel oordeelt en vrij egoïstisch leeft. Mijn vader leeft niet meer. De wereld van mijn moeder is altijd heel klein geweest, ze heeft geen vrienden en nagenoeg geen contacten. Eigenlijk steunt mijn moeder al een groot deel van haar leven op mij.
Ik bezoek of bel haar iedere dag sinds ze dicht bij ons woont.
Ze geeft aan dat ze zo alleen is, ze mist haar buren, terwijl ze altijd tegen mij heeft gezegd dat ze in haar vorige woonplaats met niemand contact had. Dus ik begrijp haar uitspraak niet…, het klopt gewoon niet.
Ze doet voorkomen dat het niet goed met haar gaat, dat ze eenzaam is en zit te verpieteren, maar ik zie dat niet, als ik kom zie ik dat ze zich best vermaakt. Vervolgens spreekt ze een nieuwe buurvrouw op straat, waar ik bij ben, en zegt ze dat het mijn keuze was om te verhuizen: “Isabel, wilde het zo graag, dus ben ik voor haar verhuisd.” En dat is helemaal niet hoe het gegaan is…, zij gaf aan dat ze bij mij in de buurt wilde wonen, omdat ze hulpbehoevender wordt. Ik irriteer me mateloos aan dat soort uitspraken.
En wat zeg je dan als je met dit soort situaties wordt geconfronteerd?
Niets, ik hou mijn mond dicht, ik loop even weg of ga naar het toilet, maar het vreet wel van binnen, het klopt gewoon niet wat ze zegt. En als ik er weleens wat over zeg, dan zegt ze: “O, maar dat weet ik niet meer.”
Tja, wat kan je dan nog zeggen…, dan ben je toch uit gesproken.
Oké, zeg ik, dit is een situatie die zich goed leent voor zelfonderzoek.
Doe je weleens aan zelfonderzoek? Dat je eens gaat zitten en opschrijft wat er allemaal in jou plaats vindt, welke overtuigingen er in jou leven? Nee. Dat zou ik je aanraden. Laten we samen eens kijken wat er in jou leeft als je moeder tegen de buurvrouw zegt: “Mijn dochter wilde dat ik bij haar in de buurt zou komen wonen, ik mis mijn buurtjes, mijn contacten.”
Wat is de interpretatie die jij aan deze uitspraak van je moeder geeft?
Na enig onderzoek komt Isabel uit bij de kern: dat ma niet blij is met de verhuizing, dat ze zich door mij onder druk gezet gevoeld om hier te komen wonen.
O, interessant, zeg ik…, zo kijk jij ernaar…, ik had een heel andere interpretatie lopen…, en dat is nou zo waardevol van zelfonderzoek…, dat je opeens heel helder op de plaat krijgt wat jij op die uitspraak van je moeder plakt…, dat is niet de waarheid…, maar dat is wat jij ziet…, dat komt uit jouw koker. Dat wil niet zeggen dat je moeder het zo bedoelt…, jij ziet dit zo, vanuit jouw inkleuring. Misschien is het wel andersom: dat jij je onder druk gezet voelde om je moeder jouw kant op te verhuizen door haar uitlatingen over eenzaamheid?
Weet je hoe ik haar uiting interpreteer? Nee.
Dat je moeder op een indirecte wijze naar de buurvrouw uitspreekt dat ze ook wel wat contact met haar zou willen.
Dat is een heel andere inkleuring dan die jij eraan geeft. Niet gezegd dat deze interpretatie klopt…, het is meer dat ik je wil laten zien dat ieder zo haar eigen zienswijze heeft. Daar is niets mee mis zolang je je realiseert dat het slechts een zienswijze is, niet meer en niet minder, maar als jij ervan uitgaat dat wat jij ziet de waarheid is, dan leidt dat tot wrijving en conflict in jou en buiten jou.
Voel je al dat je een beetje los komt van de identificatie met deze zienswijze? Ze knikt. Je kunt het vergelijken met wat er nu plaats vindt tussen jou en mij: we kijken allebei naar dezelfde situatie, maar jij ziet iets anders dan ik. Dus je weet niet vanuit welke intentie je moeder zich op deze wijze uitsprak naar de buurvrouw.
Een volgende stap kan zijn dat je het gesprek met je moeder aan gaat, niet vanuit beschuldiging en irritatie (wat jij zegt klopt niet, je jokt), maar vanuit kwetsbaarheid en openheid. Je deelt jouw interpretatie terwijl je je realiseert dat het een interpretatie is én je vraagt naar haar beleving. Als je kan zien dat het jouw inkleuring is, dan valt de lading weg, dan begrijp je dat het niet de waarheid is, maar een invulling van jouw kant. Dan kan je die interpretatie delen: mams, ik wil even terug komen op het gesprek wat je met de buurvrouw had…, het raakt mij als je zegt dat je voor mij bent verhuisd, dat herken ik niet, ik heb het zo begrepen dat jij zelf dichter bij mij in de buurt wilde wonen, omdat je hulpbehoevender werd en ja…, dat het dan voor mij ook makkelijker is dat je dichterbij woont…, dat is waar, het mes snijdt aan twee kanten, maar als je tegen de buurvrouw zegt dat je voor mij dichterbij bent komen wonen, dat ik dat wilde…, dan krijg ik het gevoel dat je er niet blij mee bent en dat je je door mij onder druk gezet voelde om hierheen te verhuizen…, ik weet niet of dat zo is, dit is wat ik ervan maak…, misschien bedoel jij het wel heel anders…
En dan kan het heel goed zijn dat je moeder zegt: Ja, kind, dat weet ik allemaal niet meer. Of dat ze zegt: ik moet ook wennen, ik voel me ook nog niet echt happy hier, ik mis mijn huis, mijn buurtje, en ook al voelde ik me daar eenzaam…, ik had toch zo mijn contact momentjes met de buren, ik heb gewoon wat meer tijd nodig voordat ik me hier weer thuis voel. Of: ik voelde me ook onder druk gezet, misschien bedoelde je dat wel niet zo…, maar ik had het gevoel dat ik geen keuze had, want ja…, ik ben ook van jou afhankelijk en dan is het voor jou makkelijker als ik dichterbij woon. Vele antwoorden zijn mogelijk…
En dan gaat het erom of je ieder antwoord van je moeder kan horen, in ontvangst kan nemen zonder het persoonlijk te maken, zonder het op jezelf te betrekken (ik heb het niet goed gedaan, zie je wel, ma is er niet blij mee…).
En dan gaat het er niet om dat je je gelijk krijgt of je gelijk haalt…, maar dat je hebt gezegd wat je dwars zit…(in plaats van alles op te potten), en dat ieder zijn/haar beleving kan delen…, er is geen fout of goed…, het is niet zo dat jouw perspectief klopt en die van je moeder niet, en het is ook niet zo dat het perspectief van je moeder klopt en de jouwe niet. We creëren allemaal zo onze eigen verhaaltjes (interpretaties) over de werkelijkheid. Het gaat om het delen: “O, zit jij er zò in…, dat leeft voor jou…, goed om te horen, ik kijk er heel anders naar.”
Je moeder en jij verschillen niet van elkaar: beiden zijn jullie een gevangene van de mind. Zij ziet alles negatief en verdraait feiten naar jouw beleving (dat is haar patroon) en jij wil iedereen tevreden stellen en pot alles op (dat is jouw patroon). Je zou graag zien dat zij verandert, maar zo moeilijk als het voor haar is, is het ook voor jou, toch? Kan je dat zien? Misschien verzacht dat je kijk op je moeder. Het is niet eenvoudig om te veranderen, het vraagt moed om stappen te zetten buiten je comfortzone.
Dus de vraag is: Wil je groeien?
En als het antwoord ‘ja’ is, dan neem je de weerstand voor lief, dan grijp je iedere situatie aan voor innerlijke bevrijding, dan ga je ervoor.
Een week later stuur ik haar deze blog om te accorderen. Dit is haar reactie: Ik vind het ontzettend mooi en duidelijk geschreven en heb er nu alweer ontzettend veel aan gehad. Zo helder om het zo weer terug te lezen en ik kan me helemaal vinden in het verhaal. Als ik het zo lees zeg ik zeker: ja, ik wil groeien en ik kan je zeggen dat ik er ook echt mee bezig ben.
Ik heb ook een goed gesprek met mijn moeder gehad en het klopte zo goed hoe jij het beschrijft…, dat het inderdaad ieders interpretatie is.
Dank je wel voor deze mooie blog.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Zelfonderzoek: Love your mind, don't make it your enemy.
You have to go through your suffering, through your own hell.
No one else can do it for you.
(Osho)
Er komt een cliënt in de praktijk. Ze geeft aan dat ze rust in haar hoofd wil vinden, dat ze heel veel in haar hoofd zit. ‘Ik wil overal een antwoord op, een verklaring waar het vandaan komt’, zegt ze. En dan…, vraag ik, wat levert je dat dan op? Lost de vraag dan op of komt er weer een nieuwe vraag voor in de plaats?
Ze lacht, uit herkenning: ‘Ja, die vragen gaan maar door…, dat houdt nooit op, maar ik kan het niet stoppen. En wat het me oplevert? Nou, als ik een verklaring heb, dan kan ik het sturen of loslaten…, ik heb gewoon een controle issue en ik kan er niet tegen dat ik nergens geen controle meer over heb. En dit is allemaal begonnen toen ik enkele jaren geleden werkloos raakte. En dan gaat er door me heen dat ik achter werk aan moet gaan, dat ik moet solliciteren, maar er komt niets in beweging, en dat begrijp ik gewoon niet…, zo ben ik nooit geweest… Ik voel me zo gefrustreerd…, ik herken mezelf gewoon niet meer. Voordat ik werkloos raakte was ik een heel andere vrouw: onafhankelijk, krachtig, zelfstandig, ik pakte zaken aan… Maar nu maak ik overal een drama van. Ik weet het gewoon niet meer… En dan vraag ik me af of ik niet meer moet gaan voelen of dat ik teveel denk… of te weinig. En dat hoofd gaat maar door en dan ga ik naar buiten om heel mindfull te fietsen of te wandelen, om maar uit dat hoofd te raken, ik moet dan van mezelf mindfull zijn, zo van: nu moet het afgelopen zijn met die dwangmatige neiging om maar te denken…, ik onderdruk het dan gewoon, maar zodra ik thuis ben, neemt het hoofd het weer over. Vroeger had ik dat niet, voordat ik werkloos raakte. Ik begrijp er niks van.
Herkenbaar voor de lezer? De neiging om alsmaar rond te dobberen in het hoofd? De neiging om overal een verklaring of antwoord op te formuleren? De neiging tot psychologiseren en analyseren vanuit een onderliggende behoefte aan controle: als ik het nou maar begrijp wat er in mij plaats vindt, dan kan ik het sturen of loslaten. Herkenbaar dat het alsmaar doorgaat en dat je de neiging niet kan stoppen?
Ik voel haar angst aan…, ze verliest greep op haar leven…, een greep die niemand heeft, ook al denken we van wel… Niets is meer duidelijk en voorspelbaar voor haar, ze heeft ‘het’ niet meer in de hand. Sinds ze werkloos is, is de persoonlijke wilskracht aan het uitdoven…, ze herkent zichzelf niet meer… en het mechanisme (wilskracht) waarmee ze spanningen onder het vloerkleed kon vegen, wat zo goed werkte voordat ze werkloos raakte, functioneert niet meer. Het ego is in een afbraakproces en de mind trekt alles uit de kast om te overleven: analyseren, psychologiseren, angst, twijfel, verwarring. Tja, hoe vind je dan rust in je hoofd?
Ik voel compassie voor haar en deel met haar wat ik waarneem: er is een stervensproces gaande, de persoonlijke wilskracht dooft uit. Niet eenvoudig…, maar het brengt je uiteindelijk thuis, het brengt je naar overgave aan het bestaan. Alles bevindt zich op de juiste plaats en tijd (een statement die zij gebruikte voordat ze werkloos raakte) en dient jou om wakker te worden uit de greep van het ego, uit de greep van de mind, die controle wil, houvast, zekerheid en duidelijkheid (zo ben ik). Dat is niet het Leven zelf, want het Leven zelf…, wat jij in essentie bent…, stroomt… En leeft in overgave met wat is.
Ik zie de perfectie van het bestaan door haar heen werken: het lijden wat dient om thuis te komen bij het Zelf. Ik ben er zelf doorheen gegaan en herken wat ze beschrijft: de persoonlijke wilskracht doet het niet meer…, het beeld wat je over jezelf had…, alle eigenschappen waarmee je jezelf identificeerde…, het stort allemaal in…, je herkent jezelf niet meer.
En om je daaraan over te geven…, aan dat afbraakproces…, aan het gegeven dat je niets meer in de hand hebt (wat altijd al zo was), is niet eenvoudig…, de mind komt in opstand, alles moet blijven zoals het was…
Tja, en dan kom je op een punt in je leven dat alles wat gestold was (baan/beeld over jezelf/je identiteit) overhoop wordt gehaald…
Een maand later is er een vervolgafspraak. De avond voorafgaand aan het consult kom ik op you tube een satsang tegen van Osho met als titel: How to stop thinking? Na het schrijven van de laatste blogs over zelfonderzoek ben ik benieuwd hoe Osho deze vraag beantwoordt. Ik beluister de satsang en geniet van zijn wijsheid:
Love your mind, don’t make it an enemy.
Prachtige uitspraak…, zo waar…
Tja, wonderlijk…, alles bevindt zich op de juiste plaats en tijd: een toevalligheid – het beluisteren van de satsang – sluit naadloos aan bij de vraag van deze cliënt. Ik deel de essentie van de satsang met haar, het komt binnen. En ik deel de metafoor die beschreven staat in mijn blog ‘overtuigingen transformeren, de directe weg’. Ik zie dat er energetisch het een en ander gebeurt tijdens de overdracht.
Weer een maand later komt ze terug.
Ze zegt: er is echt iets verschoven in mij en ik geef jou de schuld, ze kijkt me aan en geeft een knipoog. Er is een enorme last van me afgevallen. Van de ene op de andere dag viel een lading stress van me af. Ik begrijp gewoon niet meer waar ik me al die jaren zo druk over heb gemaakt…, al die stress was helemaal niet nodig geweest…, dat zie ik nu.
Tja, zo waar wat ze zegt: al die stress was helemaal niet nodig geweest. Maar ja, als je er middenin zit, als je door de mind wordt gegijzeld, als je al je gedachten/emoties gelooft, als je vanuit de mind (nu moet ik mindfull zijn) het gevecht met de mind aangaat, dan is het leven een hel…, totdat je de deur ontdekt, die altijd al open stond: getuige bewustzijn.
Wonderlijk hoe het leven kan lopen…
Ja, getuige bewustzijn, daar gaat het om: los komen van de mind. Niet door de strijd met de mind aan te gaan, maar door liefde voor de mind: oordeelloos bezien wat er in de mind plaats vindt.
Louise geeft aan dat mijn uitleg over de metafoor van de zaal (bewustzijn) en het podium (de mind) heel behulpzaam voor haar was/is (zie blog: overtuigingen transformeren, de directe weg).
Love your mind, don’t make it your enemy.
Voor de liefhebbers, de link naar Osho ‘How to stop thinking?’:
www.youtube.com/watch?v=tCShgsLzpjA
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Vanuit welke bril kijk jij?
Er komt een cliënt in de praktijk. Louise vertelt over een familielid, laten we hem Jos noemen, die ongeneeslijk ziek is. Jos is nog in staat om het nodige in huis en buitenshuis te ondernemen, naast de rust die hij nodig heeft in verband met zijn ziekte. Louise gaat op bezoek. Ze wil graag haar hulp aanbieden.
Naar zeggen van Louise maakt Jos gebruik van zijn ziekte door van iedereen te verwachten dat ze dag en nacht voor hem klaar staan en hem op zijn wenken bedienen. Zijn gedrag is overigens niet veel anders dan voor het moment dat hij ongeneeslijk ziek werd: alles draait om hem, hij manipuleert iedereen om hem heen om aan zijn verlangens te voldoen, iedereen moet naar zijn pijpen dansen.
Louise geeft aan dat ze graag iets zou willen doen voor Hilde, de vrouw van Jos, maar ze weet niet wat. Na met hen op stap te zijn geweest, ontstaat er een gesprek tussen Louise en Hilde. Jos ligt op dat moment op bed. Hilde geeft aan dat ze zich uitgeput voelt, ze staat overal voor aan de lat. Ze is moe en zou ook weleens op de bank willen liggen, net als haar man. Of eens de deur uit gaan om hard te lopen, maar dan moet ze zoveel regelen voor de kinderen en haar man: het is te lastig…, laat maar. Ja, en Jos geeft doorlopend opdrachten, want ja, hij is ziek, hij heeft aandacht en zorg nodig.
Ik vraag aan Louise of ze op dat moment in het gesprek haar hulp heeft aangeboden, nu Hilde zo duidelijk aangeeft wat haar wens is. Nee, zegt Louise, ik heb geen hulp aangeboden, het ging wel door me heen, maar ik dacht dat daarmee de situatie niet zou gaan veranderen, eigenlijk dacht ik alleen maar ‘hij mag ook weleens iets voor haar doen’.
Tja, zo gaat het dan…, er gebeurt blijkbaar het nodige in Louise zelf waardoor ze niet ‘aanwezig’ kan zijn, in afstemming met Hilde.
Het gesprek tussen Louise en Hilde gaat verder. Louise vraagt aan Hilde of ze Jos geen kleine opdrachten kan geven om daarmee zichzelf wat te ontzien. Nee, zegt Hilde, ik wil Jos niet het gevoel wil geven dat hij niet genoeg doet. Louise reikt nog aan dat Jos bijvoorbeeld fruit kan klaar maken voor de kinderen, maar Hilde houdt de boot af: ze is bang dat Jos boos wordt (zoals dat tot dan toe is gegaan in hun huwelijk), dan is de sfeer negatief en dat wil ze niet. Louise voelt de onmacht van Hilde en voelt zichzelf ook onmachtig. Ze weet niet goed hoe ze verder met deze situatie om kan gaan en welke hulp ze kan aanbieden.
Ik vraag aan Louise wat er bij haar wordt getriggerd: Wat plak jij op deze situatie? Welke plaatjes/overtuigingen worden in gang gezet? Vanuit welke bril kijk jij?
Louise zegt: hij behandelt haar als een slaaf, ze doet zichzelf gewoon tekort, ik zou haar wakker willen schudden…, jij bent ook een persoon, die zorg en aandacht mag ontvangen en nodig heeft.
Herkenbaar? vraag ik.
Tot voor kort leefde jij ook een soortgelijk scenario, toch?
Zie je de spiegels waar je in kijkt?
Dat jij, nog niet zo lang geleden, je ook uitgeput en onmachtig voelde en jezelf zwaar tekort deed…, je bleef maar rennen en zorgen voor de anderen en jij wilde ook de lieve vrede bewaren: als zij niet over lastige onderwerpen spreken, dan hou ik ook mijn mond…
Louise herkent de spiegels.
Naast onmacht voelt zij ook frustratie. Wiens frustratie is dat? vraag ik. Gaat dat over Hilde en Jos of is het jouw frustratie? Frustratie, omdat jij zo lang bent door gegaan in een ongezonde situatie, een situatie die jou uitputte? Frustratie, omdat jij alsmaar door ging met het geven van zorg en aandacht, terwijl je zelf die zorg en aandacht nodig had, maar niet kon vragen…
Ze herkent wat ik terug geef.
Blijkbaar leeft er nog het nodige aan frustratie in jou over de afgelopen jaren en die frustratie wordt getriggerd door deze situatie van Hilde en Jos. Ja, zegt Louise, ik heb heel veel weg gestopt…, ik wilde dat gevoel van onmacht en frustratie niet voelen en zo gauw mogelijk weg poetsen. Ja, zeg ik, en dat wil je dus ook bij Jos en Hilde: de onmacht en frustratie weg poetsen… Mag zij zich onmachtig en gefrustreerd voelen?
Ja, ik zie wat je bedoelt, zegt Louise.
En verder…, vraag ik, wat leeft er nog meer in jou? Nou, zegt Louise, ik zou zo graag willen dat Hilde ook een kop koffie krijgt van hem. Het is niet zo dat alles maar om Jos draait en dat hij zich kan permitteren om de sfeer te verpesten als Hilde niet doet wat hij zegt.
Is dat zo wat jij zegt? Is dat zo: dat het niet zo kan zijn dat alles om Jos draait.
Ik zie iets anders. Wat ik zie is dat de situatie is zoals die is: alles draait om Jos, en Hilde is hem in alles ter wille om te voorkomen dat hij boos wordt of haar volledig negeert. Dat is de realiteit, dat zijn de feiten. Ja, zegt Louise, dat is waar.
Kan jij daarmee zijn?
Moeilijk, zegt Louise.
Als Hilde aangeeft dat zij in deze laatste fase met deze man op dezelfde voet wil doorgaan als voorheen, wie ben jij dan om dat anders te willen?
Als je hulp zou willen bieden, vanuit compassie met haar situatie, dan is dat toch zonder voorwaarden? Of dient zij zich uit te spreken naar haar partner toe, omdat jij nog met frustratie zit vanuit jouw situatie, vanuit al die keren dat jij je niet hebt uitgesproken?
Als je werkelijk je ondersteuning wil geven, dan kan ik me voorstellen dat je haar aanbiedt om bij haar langs te komen en dat zij, bij wijze van spreken, twee uur voor zichzelf heeft om te doen wat zij op dat moment graag zou willen (hard lopen/rusten/vriendin opzoeken).
En dan zeg je erbij dat je heel goed voor haar man zal zorgen…
Louise kijkt me met grote ogen aan.
Ja, zeg ik, dat is nou precies waar haar zorg over gaat…, het is te ingewikkeld, te groots om oppas te regelen voor de kinderen én voor deze man in het bijzonder…, laat maar.
Zij realiseert zich heel goed dat hij een dwingeland is, waar zij niet tegen in gaat…, en zeker niet nu hij ongeneeslijk ziek is… Zij heeft zo haar beweegredenen om het te doen zoals zij het doet…, mag dat? Of moet zij en Jos veranderen voordat jij in het bootje kan stappen om hen hulp te geven?
Kan je zijn met wat is?
En dit is het: een vrouw die een destructief patroon in stand houdt om de lieve vrede te bewaren, want haar man zal binnen niet al te lange tijd sterven. Dat is de realiteit. Zie dat jouw frustratie en onmacht erdoor heen loopt, waardoor je niet kan aanvoelen en kan geven wat er nodig is voor Hilde. Dat is niet erg…, het gaat niet over goed of fout…, maar over de drijfveren, die maken dat jij zo reageert zoals je reageert. Als je die doorziet, ontstaat er bewegingsvrijheid en kan je de hulp bieden die passend is.
En hoe lang heb jij erover gedaan om uit je patroon te stappen?
Kan je compassie voelen voor haar en voor de situatie waarin zij zich bevindt?
Omdat je zelf aan den lijve hebt ervaren dat je niet bij machte was om uit een destructief patroon te stappen?
Omdat je zelf aan den lijve hebt ervaren dat je zo jouw beweegredenen had om een ongezonde situatie in stand te houden?
Omdat je zelf aan den lijve hebt ervaren dat het heel wat moed vraagt om in opstand te komen?
Ja, zegt Louise, ik voel wat je zegt, het komt binnen. Ik zou dit met haar kunnen delen, van mens tot mens, dat ik begrijp dat ze zich in een moeilijke situatie bevindt, dat ik het herken.. en dat ik haar graag wil bijstaan zoals het voor haar goed voelt. Ik heb er zelf ook zo lang over gedaan…
Ja, zo is het…, nu voel ik je hart.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Zelfonderzoek: Ik zou zo graag in het hier en nu willen leven, maar ik leef van de ene stip op de horizon naar de volgende stip.
(Cartoon: Joost Verweij)
Ik ontmoet een vrouw in de praktijk. Voor het gemak noem ik haar Silvia. Er ontstaat een uitwisseling. Silvia geeft aan dat ze in haar leven steeds de neiging heeft om 20 stappen verder te zijn dan waar ze nu is.
Ze vindt het moeilijk om in het hier en nu te leven. Ze leeft eigenlijk van de ene stip op de horizon naar de volgende stip op de horizon. En dit speelt zich niet alleen af op het gebied van haar werk (the next step op de carrièreladder), maar ook met betrekking tot relaties.
Ze zegt: ‘Ik kan het gewoonweg niet stoppen…, ik ben alsmaar bezig met de volgende stap, ik maak voortdurend plaatjes in mijn hoofd over mijn werk en over een nieuwe relatie, die enige tijd geleden is gestart. Mijn coachingsvraag is hoe ik in het hier en nu kan zijn.’
Ik nodig haar uit om wat meer te delen. Ze vertelt over een nieuwe relatie. Ze ontmoette hem en vanaf de start gingen ze meteen de diepte in: een totaal nieuwe ervaring voor haar. Ze geeft aan dat ze hem dichterbij wil laten komen, maar dat ze er ook bang voor is. Net als hij. Hij heeft haar laten weten dat hij moeite heeft met binding door een eerdere verstikkende relatie in zijn leven.
Op enig moment nodigt ze hem gekscherend uit om met haar familie mee te gaan op familieweekend. Ze weet van tevoren al het antwoord dat hij zal geven van waaruit ze zegt: ‘Ik vraag je niet mee, maar ik deel wel met je dat mijn broer grapte dat het moment daar is om eens kennis met elkaar te maken: misschien wil je vriend wel mee met het weekend?’
De uitnodiging van de broer van Silvia triggert direct een gevoel van verstikking bij de vriend van Silvia: er ontstaat spanning op zijn keel, hij voelt zich onder druk gezet.
‘Je hoeft echt niet mee hoor, zegt Silvia tegen hem, ik vraag je toch ook niet mee…, ik deel gewoon even wat mijn broer zei.’
Na deze ontmoeting merkt ze op dat de plaatjesmachine gaat draaien. Allerlei gedachten spoken door haar hoofd waardoor er twijfel in haar opkomt of ze wel met deze man verder moet gaan: ‘Zit er wel een toekomst in? Niet alleen houdt hij de boot af, ik ook.’
Ik vraag aan Silvia wat zoal haar plaatjes (gedachten) zijn: breng ze eens allemaal aan/in het licht, wat spookt er zoal door je heen?
‘Nou, zegt Silvia, allereerst gaat er door me heen of ik hier wel mee door moet gaan, ik stel me dan voor wat deze bindingsangst betekent voor onze relatie in de nabije toekomst… en dan ontstaat er twijfel.’ Dan denk ik: ‘Jeetje, deze man is wel heel erg beschadigd…, en ik wil ook niet zijn therapeut zijn…, maar we hebben wel diepe uitwisselingen, dat is heel fijn…, en het komt me ook wel goed uit dat hij een vorm van bindingsangst heeft…, dan hoef ik zelf ook niet over de brug te komen…, en …als ik heel eerlijk ben…, voelt het wel veilig dat hij afstand houdt, dan kan het ook niet fout gaan…, want er leeft een sterke gedachte in mij dat het toch wel weer fout zal gaan.’
Ze vervolgt: ‘Ja, ik zie die denkmachine aan gaan…, ik zie dat ik weer volledig wordt opgeslorpt door al die plaatjes, al die gedachten, maar ik kan het niet laten, dat hoofd gaat gewoon door. Ik zou zo graag in het hier en nu willen leven. Eigenlijk maak ik zelf kapot wat er nu is (mooie uitwisselingen) door steeds maar in gedachten vooruit te lopen op de nabije toekomst.’
‘Ja, zeg ik, ik voel je energie…, het ontbreekt aan vertrouwen…
Ik voel dat je houvast wil, zekerheid, duidelijkheid…, en die is er niet doordat de situatie zo is zoals die is. En daarnaast…, het leven zelf is van nature ook onzeker: je weet niet wat het volgende moment brengt, dus er is geen antwoord mogelijk.’
Het resoneert: er is geen vertrouwen. Ze barst in huilen uit: ‘Als ik nu ga vertrouwen, ben ik zo bang om de deksel op mijn neus te krijgen.’
Ze huilt. Ik geef haar de tijd om haar verdriet te voelen.
Na enige tijd vraag ik aan haar wat ze bedoelt als ze zegt dat ze zo bang is om de deksel op haar neus te krijgen.
‘Dat ik gekwetst kan worden’, zegt Silvia.
Hoe ziet dat er dan uit? Waar ben je bang voor?
‘Ik ben bang dat hij de stekker eruit trekt.’
Van waaruit zou hij de stekker eruit trekken, in jouw beleving?
‘Nou, dat hij mij niet goed genoeg vindt, dat ik zijn liefde niet waard ben.’
En dan? Waar ben je dan bang voor?
‘Dat ik alleen achter blijf.’
‘Ja, dat is wat ik voel’, zeg ik. ‘Je hebt op enig moment je hart afgesloten, net als hij, je bent zo bang om gekwetst te worden…’
Ik voel dat je wordt geleid door een overtuiging en die overtuiging lijkt te zijn: liefde zit er niet in voor mij, niemand die mij echt wil, ik blijf alleen achter.
Deze opmerking triggert een stortvloed van verdriet. Ik voel compassie voor haar en nodig haar uit om de oude pijn ten volle toe te laten.
Na enige tijd vraag ik: ‘Heb je door dat dit kindpijn is? Het lijkt erop dat je in je kindertijd de boodschap van je ouders hebt opgepikt dat ze niet echt van je hielden, wat jij hebt vertaald naar: ik ben niet goed genoeg, ik ben het niet waard om van te houden.’
Wederom barst ze in huilen uit. Ze zegt: ‘Het resoneert 100%. Ik heb als kind soms wel eens gedacht dat ik geadopteerd was, ondanks mijn geboortefoto’s als bewijs.’
Blijf bij je verdriet, zeg ik, voel waar het zich bevindt in je lichaam, breng al je aandacht naar deze pijn en laat het smelten, ga niet naar je hoofd, naar verhalen.
Na de nodige schokken van intens verdriet wordt het weer rustig in Silvia.
‘Ja, zeg ik, dit is de pijn die je al een heel leven bij je draagt. En waar vanuit je handelt. Deze pijn heeft nog nooit volledig het licht gezien. En het bestaan is je heel genadig, door deze man op je pad te brengen, waardoor jou de mogelijkheid wordt aangereikt om de pijn, van het kind dat je was, te laten smelten.
Deze pijn maakt dat je steeds een toevlucht neemt naar je hoofd: er is geen vertrouwen. Op enig moment in je leven ben je je gaan afsluiten: je verlangt naar intimiteit en openheid, dat is je hart. Ieders hart verlangt naar verbinding, naar nabijheid en contact, maar de pijn van niet geliefd zijn, zit er nog voor.’
Ik ga nu weer even terug naar de vraag waarmee je binnen kwam: ‘Hoe kan ik in het hier en nu zijn?’
Er zijn meerdere wegen. Allereerst: laat deze pijn smelten, die vandaag inzichtelijk is geworden. Iedere keer wanneer angst en twijfel wordt getriggerd en een dwangmatige neiging opkomt om plaatjes te maken over deze relatie, keer naar binnen en voel de pijn die schuil gaat onder de plaatjes: alles is onzeker (dat klopt: het leven is onzeker), ik weet niet wat ik moet doen (dat kan jij ook niet weten, de stroom van het leven is niet voorspelbaar), moet ik hier wel mee door gaan (dat wijst zich vanzelf uit), ik ben zo bang dat het fout gaat, dat er niemand is die van me houdt, dat ik alleen achter blijf (de pijn van het kind en existentiële pijn: een diep gevoel van eenzaamheid).
Wanneer je de pijn tot op de wortel hebt gevoeld, dan verdampt deze.
Dan kan de neiging tot het maken van plaatjes nog wel getriggerd worden, maar je wordt niet langer meer gegijzeld door de mind, het is dan mogelijk om aanwezig te zijn bij de plaatjesmachine: je ziet wat er plaats vindt in jou zonder dat je daar in opgaat. Het Zelf (Bewust Zijn) kijkt naar het zelf (de mind). Je ziet het verhaal wat zich afspeelt in je hoofd. En kijk dan totaal: bekijk alles wat door de mind ten tonele wordt gevoerd, van het begin tot het eind…, wees aanwezig…, de hele film rolt zich uit, terwijl je ernaar kijkt…, je realiserende dat jij niet het verhaal bent, maar de lamp van gewaar zijn, die het verhaal beziet. Door volledig bewust de capriolen van de mind te aanschouwen, breng je alles aan en in het licht van gewaar zijn. Het patroon wordt helemaal doorgelicht, doorzien en op het bepaald moment dooft die uit.
Betreft het een nieuwe situatie die jou triggert, een situatie die je niet los kunt laten (het blijft aan je trekken, je blijft ermee bezig): kijk, neem waar wat er gebeurt, wat je zegt, doet… en onderzoek op een rustig moment wat er wordt geraakt, welke overtuigingen (plaatjes) er zijn aangetikt in jou. Hou je niet bezig met de ander, met wat de ander fout deed. Hou je ook niet bezig met wat jij al dan niet goed hebt gedaan: dat is geen zelfonderzoek, dat is de mind, die de ander schuldig wil verklaren en/of jezelf. Ga niet naar psychologische analyse en verklaringen.
Breng eenvoudig alles aan het licht, dat is zelfonderzoek: de lamp van Bewust Zijn die alles in het licht zet wat er leeft in jou aan overtuigingen en angsten tot je uitkomt bij de pit: het pijnpunt (zie vorige blog). Soms is het doorzien van de trigger al genoeg om de realiteit weer te zien zoals die is, soms is er meer werk nodig: het voelen van de oorspronkelijke pijn zoals dit vandaag plaats vond in jou.
Hoe voelt die pijn? De pijn van niet geliefd zijn, de pijn van eenzaamheid. Ga niet naar verklaringen en verhalen over je jeugd. Ga naar de pijn die schuil gaat achter de gedachte dat je vaak het gevoel hebt gehad dat je geadopteerd was: niemand die van me houdt, eenzaamheid. Laat die pijn smelten. En dan opent jouw hart zich en is het mogelijk om werkelijk een intieme relatie aan te gaan.
En besef de doorwerking van jouw proces op je partner: alles wat jij opschoont, heeft een helende uitwerking op hem en op een ieder waarmee jij je verbindt. Is dat niet geweldig?
Een andere weg om uit het hoofd te geraken, is: aanwezig zijn in het hier en nu. En ik zie/voel dat de lamp van gewaarzijn niet meer totaal versluierd raakt door de identificatie met de mind: je ziet, je merkt op dat je steeds een toevlucht neemt naar je hoofd, naar verklaringen, naar twijfels, wantrouwen. Veroordeel deze neiging niet, het is niet persoonlijk, het is collectief, we zijn allemaal in dit veld van angst en tekort groot gebracht. En het is al heel wat dat je de neiging ziet. De meerderheid van de mensheid heeft niet door dat ze continu vanuit dit veld, vanuit de mind leven: in het verleden of in de toekomst, maar niet hier en nu. Ze zijn volledig geïdentificeerd met de mind, met hun gedachten en emoties, die het ik zich toe eigent (mijn verhaal). En verandering begint met zien, met gewaarzijn. Dus geweldig dat je de neiging ziet. De oefening die ik je wil mee geven, is: keer terug naar het hier en nu. Iedere keer als je weer opmerkt dat je in je hoofd zit, breng de aandacht naar dit moment. Dit is niet eenvoudig, omdat het een diep ingesleten groef is: het hoofd als overlevingsstrategie om kwetsing te voorkomen. Grip willen op een situatie (relatie) om mogelijke teleurstelling en pijn voor te zijn. Duidelijkheid en zekerheid willen daar waar geen duidelijkheid en zekerheid te geven is: want het leven is onzeker en open, dus niet voorspelbaar.
En dat doet me denken aan Nisargadatta, een spiritueel leraar die in 1981 overleed. Ken je die? Nee. Hij is tot verlichting gekomen door een eenvoudige instructie van zijn meester consequent toe te passen. Iedere keer dat er sprake was van identificatie met de mind (ik ben de wereld, deze persoonlijkheid, het lichaam, mijn geloof, cultuur etc.) bracht hij de aandacht weer terug naar het oorspronkelijke principe, naar het ‘zijnde’ principe, het ‘I am’. Naar dat wat is…, voorbij de mind…, voorbij alle aannames en overtuigingen die door het ik worden geclaimd (ik ben zus en zo). Als dat van ons afvalt…, de identificatie met de mind…, wat blijft er dan over? Dat wat is: I am. En na I am… is het stil, geen invulling, geen houvast: openheid, geen identificatie met wat dan ook, dat is Leven.
I am…, meer valt er niet te zeggen. Iedere keer dat de neiging er is om in een verhaal op te gaan, een verhaal over jezelf of over de ander, een verhaal over het verleden of over de toekomst: keer terug naar I am, naar Beingness, naar gewoon Zijn.
Hiermee eindigen we de sessie. Ze is mij enorm dankbaar. ‘Hoe is het mogelijk dat we in zo’n korte tijd tot de kern kwamen’, zegt ze. Ja…, soms gaat het zo…, je bent een rijpe appel.
I Am – Nisargadatta
Noot: de blog bevat een uitgebreide reactie op de vraag van de cliënt hoe in het hier en nu te leven. In werkelijkheid gaf ik tijdens het consult twee handreikingen: als je in het denken zit, in een verhaal, maak je daarvan los door je aandacht terug te brengen naar het hier en nu, daarnaast vertelde ik over Nisargadatta: I Am.
De uitgebreide reactie – vanuit gewaarzijn een patroon volgen -, ontstond tijdens het schrijfproces.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
LinkedIn: Caroline Ootes
Socrates: een niet onderzocht leven, is het niet waard geleefd te worden.
Het alziende oog van Horus
Vandaag gingen de woorden ‘Ken Uzelve’ door me heen.
‘Ken Uzelve’, prijkte boven de tempel van Apollo, de tempel waar de Grieken het Orakel van Delphi raadpleegden. Veel klassieke Griekse filosofen, zoals Socrates, waren overtuigd van het idee dat ware kennis over het leven start door intensief zelfonderzoek. Sterker nog…, volgens Socrates is een niet onderzocht leven het niet waard geleefd te worden. Voor de duidelijkheid: Socrates zegt daarmee niet dat een niet onderzocht leven niets waard is.
Ik herken deze uitspraak van Socrates. Een niet onderzocht leven is geen Leven…, het is een leven wat mechanisch verloopt, volgens aangeleerde patronen, die we als kind ontwikkelen. Voorbeeld: jij vervult altijd de rol van bemiddelaar (als volwassene), omdat je als kind het zo naar vond dat je ouders met enige regelmaat flinke ruzie hadden. Gevolg: zodra er onenigheid is in een gezelschap of in de relatie, word mechanisch het patroon in werking gezet, je gaat bemiddelen, of je dat nou wil of niet wil, je wordt overgenomen door het patroon, want het laatste wat je wil is ‘herrie in de tent’.
Herrie in de tent triggert een gevoel van onveiligheid, de onveiligheid die je als kind ervaarde van waaruit je tussen je ouders in ging staan. Je handelt in het heden dus ‘onbewust’.
Eigenlijk mag er, volgens jouw aangeleerde programma, waar jij geen zeggenschap over hebt, omdat dit programma nog onbewust in jou is, geen onenigheid zijn. Onenigheid of ruzie, wat op zijn tijd een gegeven is in een mensenleven, betekent voor jou: onveiligheid.
Een ander patroon kan zijn: afleiden. Je komt bijvoorbeeld uit een gezin waar niet werd gesproken over emoties of lastige situaties, omdat de ouders zelf niet hebben geleerd hoe zij met emoties om kunnen gaan. Het voorbeeld wat je als kind hebt gezien: zodra er emoties of kwetsbaarheid in het spel is, word je afgeleid. Gevolg: als volwassene herhaal je, totaal onbewust, automatisch, dit patroon wanneer er in een gesprek met je kind, partner of vrienden sprake is van gevoeligheden. Nog een gevolg: je begrijpt maar niet waarom je je zo leeg voelt…, afgesneden als je bent van je eigen emoties en kwetsbaarheden…, je weet je geen raad met de geraaktheden van anderen. Je voelt je met enige regelmaat alleen, je ervaart geen verbinding, contact, vriendschap, zonder dat je in de gaten hebt dat dit wordt veroorzaakt door dit patroon.
Iedereen, niemand uitgezonderd, kent pijnlijke ervaringen waarvan de pijn nog nooit ten volle het licht heeft gezien (bijvoorbeeld de pijn van eenzaamheid), maar deze pijn stuurt wel ons gedrag, zonder dat we het weten. Tenzij… ‘bewust zijn’ in ons op staat.
Naast aangeleerde patronen (sussen, je best doen, afleiding, aardig gevonden willen worden etc.), leren we ook van jongs af aan wat goed en fout is.
Zo leven er heel veel ‘plaatjes’ in ons, die we over de realiteit heen leggen.
Voorbeeld: luieren en niets doen is fout, van werken gaat niemand dood. Wederom laten we ons leiden door deze ‘plaatjes’, die automatisch worden geactiveerd wanneer een situatie in het heden daarmee overeen stemt: je zoon of dochter, die met enige regelmaat tijd en ruimte neemt om te ontspannen en te relaxen, wordt aangespoord om aan het werk te gaan, je geeft hem of haar een opdracht voor een huishoudelijke taak of laat hem/haar weten dat er huiswerk gemaakt moet worden: luieren mag niet.
De realiteit is: een dochter of zoon die zich ontspant. Die realiteit is dus neutraal, maar niet voor jou, omdat jij het plaatje hebt mee gekregen dat op je lauweren rusten fout is. Dit is dan één voorbeeld, maar ik kan je vertellen, door jaren van zelfonderzoek, dat er vele plaatjes en overtuigingen in ons leven, vanuit de mind, die ons gedrag stuurt, zonder dat we daar wat over te vertellen hebben…, tenzij we wakker worden, bewust worden.
Of we het nu leuk vinden of niet: we worden geleefd door al die plaatjes, ouderlijke stemmen en overtuigingen, die we ons niet bewust zijn.
Onwetendheid en oude pijn bepalen ons gedrag.
Oké, intensief zelfonderzoek lijkt dus noodzakelijk te zijn om wakker te worden uit de staat van onwetendheid, ook wel de droomstaat genoemd. Ja, dat beaam ik. En daar is ‘Bewustzijn’ voor nodig, ‘Gewaarzijn’.
Een eerste stap is dat we het patroon zien.
Maar wat bedoel je met zien?
Kijk je vanuit de mind?
Of kijk je vanuit Gewaarzijn c.q. Bewustzijn?
Als we kijken vanuit de mind, dan vinden we er wat van: wat we zien veroordelen we.
Je ziet bijvoorbeeld dat er een oordeel voorbij komt en direct wordt er een gedachte geactiveerd: ik mag niet oordelen. Dit is niet het zien wat ons uit ons lijden zal bevrijden.
Het gaat over zien vanuit Bewustzijn, dan wordt er waar genomen zonder oordeel. En dat is een wezenlijke ontwikkeling: de sprong van het zien vanuit de mind (die afkeurt wat wordt gezien) naar waarnemen vanuit de Bron, die helder, liefdevol en neutraal is (onze Boeddha natuur).
Hoe kijk jij? Met welk oog bezie jij je gedrag en handelen?
Onderzoek dat eens door de dag heen. Kijk je vanuit de mind? Of is er een zien vanuit neutraliteit, een zacht, liefdevol aanschouwen van wat er plaats vindt in jou?
En wat zie je dan?
Zie je de patronen en overtuigingen in jou die je gedrag sturen?
Zie je welke diepere pijn er wordt geraakt, die je niet wil voelen?
De pijn die schuil gaat achter irritatie, oordelen, afleiding, je best doen, schuld, schaamte, niet goed genoeg zijn, angst?
Laat de oude pijn smelten, maak contact met deze pijn die je al zo lang bij je draagt: de pijn van niet geliefd zijn, de pijn van eenzaamheid en afwijzing, de pijn van leegte, gemis, de pijn van niet welkom zijn, de pijn van hulpeloosheid en onmacht, de pijn van niet begrepen en gehoord zijn, van onveiligheid en niet gesteund zijn, de pijn van onderdrukking, van geen stem hebben.
The way out, is the way in.
Zelfonderzoek kent een voorwaarde.
Wat zou deze voorwaarde zijn? Enig idee?
Wat is essentieel om de vruchten van zelfonderzoek te kunnen plukken?
Mijn antwoord: een diep besef dat jij de enige bent, die verantwoordelijk is voor jouw pijn.
En dat vinden we nog niet zo gemakkelijk, omdat we allemaal vermijders zijn…, vermijders van pijn. En om die pijn of kwetsing niet te hoeven voelen, wijzen we naar buiten, naar de ander, de anderen zijn de oorzaak van mijn pijn. En deze overtuiging is heel hardnekkig: ik voel me zo en dat komt door jou of jullie.
Nee, dat komt niet door de ander(en), de ander triggert slechts de pijn, die al in jou aanwezig is. Als die pijn niet in jou aanwezig is, zou er überhaupt geen pijn gevoeld worden, je zou het gemopper van je partner, als je hem vraagt de tv uit te zetten, niet als pijnlijk ervaren, omdat de bodem daarvoor in jou ontbreekt. Jij kan alleen maar geraakt worden als er een haakje in jou is van eerdere pijn, die overeen lijkt te komen met dat wat jij meent waar te nemen bij de ander(en): zie je wel, mijn partner vindt mij niet belangrijk, hij heeft geen aandacht voor mij, wel voor die tv (mobiele telefoon, andere mensen etc.)
Als je geraakt wordt, neem verantwoordelijkheid voor dat wat zich afspeelt in jou.
En laat de pijn van het kind dat je was, smelten.
En de beloning van zelfonderzoek is: innerlijke bevrijding, onvoorwaardelijke liefde, lijden dat ophoudt te bestaan, een schone lens, leegte (er zit niets meer tussen jou en de realiteit: je ziet de dingen zoals ze zijn).
Een rijke beloning, die ons echter niet zomaar in de schoot wordt geworpen. Het vraagt een totale inzet en dan op een dag… vindt de verschuiving plaats… en ben je niet langer een slaaf van de mind. Er komt steeds meer zicht, helder zicht, de identificatie met de pijnlijke emoties en overtuigingen dooft langzaamaan (of ineens), naarmate het Bewustzijn zich verdiept, uit.
Als je je aangesproken voelt door deze weg, de weg van zelfonderzoek, weet dat je welkom bent voor wat begeleiding en ondersteuning.
Een onderzocht leven is het waard geleefd te worden.
Voor aanvullende informatie: lees de blog ‘zelfonderzoek in relaties’, de blog ‘zelfonderzoek: alles in mijn leven is moeten’ en de blog ‘overtuigingen transformeren, de directe weg’.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Niets is zeker. Leer dat lief te hebben.
Als niets zeker is, is alles mogelijk.
We (mijn partner en onze dochter) zijn op vakantie in een ander land, een land waar we nog niet eerder zijn geweest. Op enig moment laat onze dochter ontvallen dat ze haar zus mist, die in de zomer van 2016, is overleden. Ze geeft aan dat ze tijdens andere vakanties met het gezin gewend was om in de avond samen met haar op pad te gaan, dat gaat nu niet meer. Ze is verdrietig.
Later laat ze weten dat ze zin heeft om leeftijdsgenoten te ontmoeten om samen te chillen. Ze plaatst een bericht op tinder friends en niet veel later ontvangt ze een berichtje van een jongeman van haar leeftijd, die op 17 km afstand van ons adres in een vakantiehuis, samen met twee andere mannen verblijft; ze laat een foto zien van de jongeman, die aangeeft dat ze een riant vakantiehuis hebben gehuurd, wat zich op een afgelegen plek bevindt.
We bevinden ons op dat moment aan zee. Mijn partner ligt enkele meters verderop, hij heeft de schaduw opgezocht en luistert op een afstandje mee naar het gesprek wat zich tussen mijn dochter en mij ontvouwt. Ze heeft zin in een avontuur, zegt ze. Ze vraagt zich af hoe ze daar komt en hoe ze ’s nachts weer thuis komt.
Gaande het gesprek staat mijn partner op en loopt naar ons toe. Hij laat duidelijk blijken dat hij niet wil dat ze gaat: een onbekend land, 17 km afstand van ons adres, afgelegen huis, 3 mannen die ze niet kent…,waar is dat allemaal voor nodig… het is onze laatste avond…, samen uit, samen thuis… is zijn motto.
Aan alles voel ik dat zijn reactie voort komt uit angst. Zo bang om nog een dochter te verliezen…, hij voelt dat hij geen enkele controle heeft over de situatie…
Tja, hoe ga je om met een dergelijke situatie als je dochter een volwassen vrouw is van 26 jaar en je partner duidelijk te kennen geeft dat hij dit uitstapje van zijn dochter niet ziet zitten?
Dochterlief is even van slag van de reactie van haar vader. Haar vader gaat de zee in. Ze hervat het gesprek met mij. Wat vind jij ervan? Wat zal ik doen? Geen idee, zeg ik, wat gaat er nu allemaal door jou heen? Nou, ik wil pappa niet teleurstellen, en het is natuurlijk ook leuk om samen af te sluiten met een etentje en ik begrijp ook wel dat hij bang is, maar ja, ik ben 26 jaar… en ik voel ook een druk als pappa dit zegt…, dat ik niet kan doen wat ik zelf wil…, ik hou nou eenmaal van wat avontuur…
Oké, en verder…, wat leeft er nog meer in je? Nou, ik vind het leuk, ik heb er zin in, mensen ontmoeten en lekker chillen met elkaar, maar ja, het vervoer is nog een probleem: hoe kom ik daar en hoe kom ik weer thuis? Wat zal ik nou doen?
Doe wat klopt voor jou, zeg ik, ook als het niet klopt voor je vader. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gevoelens, of dat nou angst is… of teleurstelling vanuit een verwachting die hij heeft over de laatste avond. En je vader heeft natuurlijk alle recht om zich te uiten, om zijn behoefte uit te spreken en zijn angst te tonen, maar dat betekent niet dat jij je daarnaar dient te voegen. De druk die je ervaart wordt niet veroorzaakt door je vader, die druk leeft in jou, het is de druk van de aanpassing, die in ieder van ons leeft, het is niet eenvoudig om je-Zelf te zijn, om tegen de verwachting van de ander in… de innerlijke stem… trouw te zijn.
Het is aan jou om te ontdekken wat de innerlijke stem je influistert, wat klopt voor jou. En er zijn meerdere mogelijkheden: je kan eerst met ons samen uit eten gaan en dan deze jongemannen opzoeken, je kan uit eten gaan met ons en vervolgens kijken wat er hier in de directe omgeving aan mogelijkheden zijn om leeftijdsgenoten op te zoeken (café in de buurt/happening op het strand), je kan met ons uit eten gaan en daarna lopen we samen nog naar de oude stad om wat te slenteren en ergens een drankje te doen, je kan ook beslissen om geen gehoor te geven aan de drang naar avontuur, om te ervaren wat dat in jou teweeg brengt, wat ontmoet je in jezelf als je niet ‘uit’ gaat.
Ze laat het allemaal even bezinken. Op enig moment zegt ze: Ik ga niet…, ik weet niet hoe ik daar moet komen en ook de terugreis is een probleem. Kan jij me niet ophalen? Nee, zeg ik, daar heb ik geen zin in. Ik wil je wel brengen zolang het licht is, leuk om met de auto de omgeving te verkennen, maar de terugreis dien je anders te regelen. Oké, zegt ze, ik ga niet, te ingewikkeld allemaal.
Enige tijd later appt de jongeman, hij is bereid haar op te halen, maar aangezien hij zelf enkele alcoholische drankjes wil nuttigen, kan hij haar niet terug brengen naar het adres waar wij verblijven.
Zijn reactie verandert haar gedachten: ze geeft aan dat ze op de uitnodiging in wil gaan en vraagt of hij een taxi voor de terugreis kan regelen. Niet veel later volgt een naam en telefoonnummer van een taxichauffeur die bereid is om haar, eventueel midden in de nacht, naar huis te brengen. Ze zegt: Ik ga…, ik ga eerst samen met jullie uit eten en dan laat ik hem mij ophalen vanaf ons adres.
Oké, zeg ik, dan lijkt het me fijn om hem even te ontmoeten op het moment dat hij je komt ophalen en ik wil het adres waar hij verblijft, zijn naam en telefoonnummer. Laat de foto nog eens zien van deze jongeman? Ik kijk nog eens goed en voel de foto in: goeie energie, vertrouwenwekkend. De situatie zoals die zich nu ontvouwt voelt goed voor mij. Mijn dochter zegt: Moet ik het pappa vertellen? Dat kan ik niet hoor…, dat ziet hij vast niet zitten. We zien wel hoe het zich ontvouwt…, dat weet ik nu ook nog niet; in ieder geval kan je het geld voor de taxi lenen en leuk dat we nog samen uit eten gaan, dat zal je vader fijn vinden.
Na het eten wordt ze vanaf ons verblijfadres opgehaald. We lopen naar buiten en maken even kennis met de jongeman. Hij stapt uit de auto, stelt zich voor en ik laat weten dat ik het fijn vind om hem even te ontmoeten: we zijn in een onbekende omgeving, we kennen je niet en onze dochter is ons dierbaar. Hij reageert begripvol: kan ik me voorstellen, zegt hij, heel goed om een oogje in het zeil te houden. Mijn partner is gerust gesteld.
Ze stapt in en belooft een appje te sturen. Ik leefde in de veronderstelling dat ze het adres van het verblijf van de jongemannen nog zou sturen. De volgende dag bleek dat ze, voorafgaand aan haar afspraak, de locatie al had geappt, wat ik niet goed had geregistreerd.
Drie kwartier later ga ik naar bed, er is nog geen app met het adres binnen gekomen. Dat is ze vast vergeten…, gaat er door me heen…, nou ja, het is goed zo…, ik ga slapen.
Na een paar uur ga ik naar het toilet en kijk daarna nog even op de telefoon. Geen bericht. Jammer, ik weet dus niet hoe het met haar gaat en het adres waar ze verblijft is niet bekend (dacht ik). Ik verkeer in de zone van het ‘ongewisse’. En toch komt er geen beweging op gang om haar een app te sturen. Ik stap weer in bed. Het is warm, ik kan de slaap niet vatten. Ik zie het ene scenario na het andere scenario voor mijn geestesoog verschijnen, onbewogen kijk ik toe naar de mogelijkheden: ze kan verkracht worden, ze kan vermoord worden, ze kan een geweldige avond ervaren en ergens in de nacht weer thuis aanwaaien, ze kan het reuze naar haar zin hebben en besluiten om te blijven slapen, ze kan het zo naar haar zin hebben dat ze besluit om nog een weekje met hen op te trekken. Dit zijn zo wat mogelijkheden die voorbij komen, ik ben er rustig onder.
Maar achter de scenario’s wordt er wel een andere diepe toon geraakt, een toon die gerelateerd is aan angst: de toon van het ongewisse, de toon van het niet weten, van het onbekende, van totale openheid, wat het Leven zelf is: onbekend, fris, nieuw, een avontuur. Het voelt beangstigend…, die totale openheid.
Rond een uur of drie bezoek ik wederom het toilet en kijk nogmaals op de telefoon: geen bericht. Ik bel haar. Ze neemt op, ze heeft het naar haar zin, ze wacht nu op de taxi en komt naar huis. Fijn dat ze het naar haar zin heeft, dat ze geniet, zonder haar zus, die er niet meer bij kan zijn.
En voor ons…, voor mij… wederom een test van het Leven zelf: overgave aan het bestaan zelf, dat is waar het over gaat…, zonder enige reserve…, overgave aan de totale openheid…, niet wetende wat het volgende moment brengt, niet wetende wat de uitkomst is, niet wetende hoe deze situatie zich zal ontvouwen…, wat altijd al het geval is…, ook al leven we in de veronderstelling dat we het bestaan c.q. situaties naar onze hand kunnen zetten…
De realiteit is dat we geen enkele controle hebben, dat is de feitelijke situatie, waar we als de dood voor zijn zolang we onszelf bezien als afgescheiden van het bestaan: ‘ik’ en de wereld.
En wat betekent de wereld voor ons? Leeft er vertrouwen in ons? Of ervaren we de wereld als bedreigend en vijandig? Wat is ons perspectief?
Het ‘ik’ (ego) kent geen vertrouwen, het ‘ik’ is een creatie van de mind waardoor we ons afgescheiden ervaren van het leven zelf.
Het ‘ik’ wil zekerheid en duidelijkheid, wil weten waar het aan toe is, maar de realiteit is dat niets zeker is, er is geen houvast, er is niets om ons aan vast te klampen, ook al denken we van wel, ook al trachten we allerlei zekerheden te creëren (huis, partner, werk, gezondheid etc.).
En dan hoor ik mijn leraar zeggen: niets is zeker, leer dat lief te hebben.
Ja, dat is wat wij een jaar geleden (2016) ten volle aan de lijve hebben ondervonden: de dood van onze dochter.
Ik voel dat er een diep loslatingsproces gaande is in mij…, een langzame ontmanteling van het ‘ik’, van de identiteit, van het zelfbeeld (dit ben ik). Niets is meer zeker…, die realisatie is gaande, een afbraakproces wat zich voltrekt…
En als niets meer zeker is, dan zijn alle antwoorden mogelijk, alle scenario’s…, want dat is het Leven.
Vertrouwen in het bestaan, daar gaat het over…, wat overigens niet betekent argeloos of naïef in een situatie stappen. In deze situatie betekende dit voor mij: foto bekijken, even kennis maken, naam en telefoonnummer bekend, adres van verblijf vragen.
En zo draagt het universum met enige regelmaat onvoorziene testen aan zoals bovenstaande situatie met onze dochter. En het bewustzijn in mij kijkt toe: wat brengt deze situatie in mij teweeg? hoe reageer ik? Vanuit angst en zorg of vanuit vertrouwen?
Geen adres van het verblijf van de jongeman (dacht ik) + geen beweging tot het sturen van een app om adres te vragen… Voorheen zou ik in dergelijke situaties direct vanuit angst en zorg contact hebben opgenomen…
Tja, dat is het Leven. Welke testen van het universum kom jij tegen? Zie je ze? En wat brengen deze testen in jou teweeg? Is er verzet? Klamp je je vast? Of beweeg je mee? Onderzoek je voor jezelf wat deze test je toont? Iedere test draagt de mogelijkheid in zich tot groei, tot bewustzijn.
En dan ben ik onze dochter weer heel erg dankbaar voor haar avontuurlijke spirit, haar vertrouwen in de mensheid, een spiegel voor ons, ook al vergist zij zich soms.
De volgende dag lees ik de blog aan haar voor en vraag ik aan haar of zij zich hierin kan vinden. Is het oké als ik dit publiceer? Ja, zegt ze, het is oké.
Wat is de hapering die ik hoor, zeg ik.
Ik ben bang dat mensen weer over me heen vallen, dat ze weer van alles van me vinden, dat ik geen rekening met jullie heb gehouden, terwijl Simone rond deze tijd een jaar geleden is gestorven etc.
Nou, zeg ik, dat zal ik in de blog zetten…, misschien begrijpen ze ook de andere kant van de medaille…, dat je mij/ons dient in onze groei…, het is niet altijd gemakkelijk…, dat moet ik toegeven, maar ik ben je dankbaar…, heel dankbaar voor wie jij bent…
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen.
Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen.
We zijn op vakantie. Kennissen uit de omgeving komen langs, op visite.
De man en de vrouw delen de wetenswaardigheden van het afgelopen jaar. We luisteren naar de nieuwtjes en vragen hier en daar door. Leuk om te horen welke concrete veranderingen er in hun leven hebben plaats gevonden (verbouwing/andere baan).
Het tempo van het gesprek ligt ‘hoog’. Het ene verhaal na het andere wordt gedeeld. Na enige tijd valt mij op dat er niet een wederkerige uitwisseling ontstaat. Zij delen, wij (mijn partner en ik) luisteren. Wat maakt dat deze uitwisseling zo verloopt?
Wat ik bemerk, is er dat er weinig ruimte is in het gesprek, ruimte in de zin van openheid, ruimte in de zin van vertraging, ruimte in de zin van pauzes gedurende het delen, ruimte in de zin van: stilte.
De stilte, de openheid, de vertraging van waaruit verdieping, een werkelijk ontmoeten en humor kan ontstaan…
Op enig moment wordt er een wedervraag gesteld: welke nieuwtjes hebben jullie?
Ik voel geen enkele impuls om wat te delen. Er komt niets op. Ik heb geen nieuwtjes te delen. Wel een proces doorlopen naar aanleiding van het overlijden van onze dochter, waar zij van op de hoogte zijn.
De energie in het gezelschap ligt ‘hoog’ of is ‘gehaast’, ‘snel’. Ik merk dat ik wat tijd nodig heb om te zakken, om in te dalen, om te voelen wat er van binnenuit gedeeld wil worden, maar die tijd ontbreekt. En ik spreek me daarover niet uit. Mijn partner doet een poging door een nieuwtje te delen. Het nieuwtje wordt op een bepaalde wijze opgepakt en vertaald door de ander. Er komt geen uitwisseling op gang en al snel draaien de rollen weer om. Hier en daar plaats ik nog een opmerking, maar er komt geen werkelijke ontmoeting op gang.
Ik bekijk onze interactie. Ja, zo gaat het…, dit is het hoofdmenu, niet het voorgerecht, maar het hoofdmenu: de wetenswaardigheden. Geen stilte, pauze, vertraging van waaruit verdieping en humor kan ontstaan, maar in een hoog tempo zenden.
Hij mist contact, hij mist de uitwisseling van emoties, geeft de bezoeker aan. Dat begrijp ik, als ik zo het gesprek waarneem. Hij voelt zich alleen, eenzaam, kent weinig mensen. Dat begrijp ik, als ik zo het gesprek beluister.
Na 1,5 uur breekt het moment aan om afscheid te nemen. De man geeft aan dat we altijd langs kunnen komen als er iets is, dat zij graag met ons willen wandelen en vervolgens nodigt hij ons uit om over 6 dagen te komen barbecueën.
En dan komt het erop aan: Wat zeg ik? Wat is mijn waarheid? Wat voel ik? Wil ik wel nader contact? Wil ik wel barbecueën met hen? En durf ik me uit te spreken ook als de ander dat mogelijk als een afwijzing of teleurstelling ervaart?
Eén ding is op voorhand voor mij duidelijk: ik wil niet barbecueën. Ik voel er niets voor om een aantal uren van mijn tijd door te brengen met mensen, die zich bewegen op het level van nieuwtjes. Niet dat er iets mis is met hen (het zijn sympathieke mensen) of met het uitwisselen van nieuwtjes, maar dat kan ook door even een praatje te maken, zo nu en dan.
Oké, de uitnodiging. Wat is mijn antwoord?
Ik zeg: ik weet het nog niet. Waarop de ander reageert: hoezo weet je het nu nog niet?
Ik zeg: Ik wil eerst met mijn partner overleggen, ik laat het je nog weten.
Hoezo is daar overleg voor nodig? Je weet nu toch wel of je over 6 dagen wilt barbecueën? (En dat klopt, ik weet mijn antwoord, maar ik ben niet alleen, er is ook een partner, en ik vind het niet makkelijk om ‘nee’ te zeggen).
En vervolgens kijkt hij vragend naar mijn partner: wat vind jij ervan? En ik zeg nogmaals dat ik met mijn partner wil overleggen: ik laat het je over enkele dagen weten. Mijn partner knikt instemmend naar mij en het gezelschap. Ik zie en voel dat de bezoeker geïrriteerd is en zich afgewezen voelt.
Ik pak de draad weer op en zeg: ik weet niet of ik het nu wel wil…, misschien voelt het gewoon te snel…, voelt het meer kloppend als we over een maand afspreken om te barbecueën. En ik wil ook gewoon even afstemmen met mijn partner. Waarop hij verbolgen reageert: Over een maand? zegt hij (dan pas…), nou, dan weet ik niet of ik er wel ben, misschien ben ik dan wel op vakantie. Waarop ik zeg: Oké, dat zij dan zo. Dat antwoord vindt hij niet leuk. En ik voeg eraan toe: Als het antwoord ‘nee’ is, als we jullie uitnodiging afslaan, betrek het dan niet op jezelf. Het gaat niet over jullie, ik mag jullie, maar de vraag is of ik op deze wijze wil afspreken met jullie. Nou, reageert hij echt geïrriteerd: ik wil het wel een paar dagen van tevoren weten om de inkopen te doen.
Ik zal het je tijdig laten weten, zeg ik.
Voel je het gesprek aan? Voel je hoe moeilijk het is om jezelf trouw te blijven als je een sterk appèl voelt van de andere kant tot contact? Als je weet dat de ander zich eenzaam voelt, ook al ben ik niet verantwoordelijk voor de eenzaamheid van de ander… Voel je wat voor enorme uitdaging er in zit om je uit te spreken, om je waarheid te leven?
Zo nu en dan een praatje of een kopje koffie/thee, meer zit er niet in. Dat is het antwoord van binnenuit, oftewel ‘mijn’ waarheid. Ga er maar eens aan staan om deze boodschap in alle openheid en eerlijkheid te geven. Ik wijs hen niet af, maar zo interpreteren zij dat wel, zij betrekken het op zichzelf, maar daar gaat het niet over, het gaat niet over hen, maar over mij: wat klopt voor mij?
Ook al klopt dat niet voor de ander…
Ja, maar je kunt toch niet altijd uitgaan van jezelf? Dat is toch egoïstisch?
Is dat zo? Is het egoïstisch om jezelf trouw te zijn? Of is het egoïstisch van de ander om er bij voorbaat vanuit te gaan dat je aan de verwachting (de uitnodiging) van de ander tegemoet komt? Het is toch een uitnodiging? Oftewel: een vraag? En op een vraag zijn toch meerdere antwoorden mogelijk: ja, nee, misschien. Mag ik ‘nee’ zeggen? Of dien ik eigenlijk ‘ja’ te zeggen, omdat de ander zich anders afgewezen voelt of teleurgesteld, alsof ik verantwoordelijk ben voor de reactie van de ander?
Ben ik verantwoordelijk voor de pijn die de ander in zich draagt, de pijn die geraakt wordt op het moment dat ik ‘nee’ zeg, de pijn die ooit is ontstaan in zijn of haar geschiedenis? Dien ik dan het leven te leiden wat anderen van mij verwachten, omdat zij zich anders afgewezen of teleurgesteld voelen?
Ben ik op het punt aangeland dat ik een afwijzing van de ander in ontvangst kan nemen wetende dat deze afwijzing niets over mij zegt, maar alles over de ander: hij of zij raakt getriggerd door een ‘nee’, hij of zij heeft een verwachting waar ik niet aan tegemoet kan komen, hij of zij laat de ander (mij) niet vrij, er is geen ruimte bij de ander om elk antwoord in ontvangst te nemen, het antwoord moet eigenlijk ‘ja’ zijn. Is dit liefde?
Hoe groot is het hart van de ander als er impliciete eisen worden gesteld? Als je eigenlijk geen ‘nee’ mag zeggen. Is het egoïstisch om naar jezelf te luisteren? Om na te gaan wat klopt voor jou? Ook als dat niet klopt voor de ander… Moet ik dan mijn leven zo leven dat ik aan alle verwachtingen en verlangens van anderen voldoe? Dus dat ik het leven van anderen leid in plaats van het leven zoals het van binnenuit klopt?
Van waaruit bewegen we mee met al die verwachtingen die anderen over ons hebben? Schuldgevoel? Dan ben ik geen goeie …: vader, moeder, dochter, zoon, buurvrouw/man, partner, werknemer, werkgever?
Bewegen we mee met de verwachtingen om mogelijke oordelen van anderen te voorkomen? Oordelen die nog in onszelf leven, want anders zouden de oordelen van anderen ons überhaupt niet raken. Oordelen die voort komen uit overtuigingen, die we van jongs af aan hebben mee gekregen: als je aan jezelf denkt ben je een egoïst, dan heb je niets voor de ander over. Is dat zo? Heb je niets voor de ander over als je uitgaat van datgene wat klopt voor jou?
In hoeverre ben je echt aanwezig, in verbinding, in contact, als je ‘ja’ zegt, terwijl het van binnen een ‘nee’ is? In hoeverre is dat liefdevol naar de ander toe? Maar bovenal naar jezelf? Waarom voelen zoveel mensen zich moe en uitgeput? Zou dat onder andere te maken kunnen hebben met het gegeven dat we niet luisteren naar dat wat de innerlijke stem aangeeft, omdat we geleefd worden door allerlei overtuigingen, die aan ons door opvoeders en maatschappij met de paplepel zijn mee gegeven?
Oké, terug naar de situatie. De uitnodiging voor de barbecue. Ik overleg met mijn partner en vraag hem hoe hij erin zit. Hij geeft aan dat hij niet van barbecueën houdt. Zo nu en dan een kopje koffie/thee drinken en hij wil ook wel een enkele keer met de mannelijke bezoeker wandelen (of het er daadwerkelijk van komt, weet hij niet), maar hij zit niet te wachten op een barbecue.
Dit is het antwoord wat ik de bezoekers stuurde:
Ha lieve mensen,
Barbecue: nee. We vinden het leuk om jullie zondag even te bezoeken, de verbouwing te zien en een praatje te maken, als het voor jullie ook oké is.
Ik kreeg het volgende antwoord terug: Hi, Oke op zondag.
Tja, zo gaat het dan…, dikke kans dat hij zondag vraagt waarom we niet willen barbecueën. En wederom een uitdaging: wat zeg ik dan? En mijn antwoord is anders dan het antwoord van mijn partner. Durf ik open en eerlijk aan te geven hoe voor mij de vork in de steel zit: zo nu en dan een praatje, dat is het, het heeft niets met jullie persoonlijk te maken, dit is gewoon het antwoord wat ik van binnenuit voel.
Ben benieuwd wat zich zondag ontvouwd.
PS betekent dit dat mijn partner voor hetzelfde dient te kiezen? Nee. Als hij wil gaan wandelen, eten, kletsen of anderszins…, ga je gang…, je bent een vrij mens…, net als ik.
De vrijheid die in mij rijzende is, gun ik ieder ander.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Alone but not lonely.
Bekend geluid: dat je je alleen voelt…, eenzaam.
En dat dat niets te maken heeft met alleen zijn. Alleen zijn, in de zin van: zonder sociale contacten. Integendeel, je leeft samen met mensen, je ontmoet collega’s op je werk, je bezoekt familie, vrienden… en ga zo maar door…, genoeg mensen om je heen, genoeg sociale uitwisselingen… en toch voel je je alleen, eenzaam.
Wat is dat toch? Van waaruit voelen we ons alleen…, eenzaam…, zelfs wanneer we in gezelschap zijn of op onszelf? Enig idee?
Jaren heb ik mij alleen gevoeld, eenzaam, vervreemd. Eigenlijk voelde ik me een groot deel van mijn leven niet thuis op aarde, verloren. En ik begreep er niks van. Genoeg mensen om me heen, het ontbrak mij aan niets… en toch voelde ik me alleen. Jaren ontvluchtte ik deze gevoelens van eenzaamheid, te pijnlijk om toe te laten. Allerlei vormen van afleiding zorgde ervoor dat die nare gevoelens van eenzaamheid op de achtergrond bleven.
Herkenbaar? Herken je de vluchtwegen die jij bewandelt om gevoelens van eenzaamheid uit de weg te gaan? Vormen van afleiding als: veel eten, alcohol/drugs, festivals aflopen, tv/series kijken, iedere avond de hort op, veel kennissen en vrienden, hard werken, cursussen, opleidingen en therapie volgen om aan jezelf te werken (in de hoop dat het gevoel van ongelukkig zijn verdwijnt).
Kortom: we vullen onze tijd. We vullen de tijd met van alles en nog wat…, om de leegte in ons niet te hoeven voelen…, om de leegte te ontlopen…, de leegte die we allemaal in ons dragen.
Niet eenvoudig om deze gevoelens van eenzaamheid aan te gaan als de kracht en het inzicht ontbreekt dat eenzaamheid niets te maken heeft met uiterlijke omstandigheden, maar met een innerlijke hoedanigheid: we zijn niet thuis bij ons-Zelf, we zijn niet thuis in het Hart.
En als we niet thuis zijn bij ons-Zelf, dan zoeken we ‘het’ (verbinding, contact, liefde) buiten ons: dan hebben we de ander nodig. De ander moet onze gevoelens van eenzaamheid, vervreemding en niet begrepen zijn, voor ons weg nemen. De ander moet ons gelukkig maken (wat onmogelijk is). En door deze overtuiging (dat eenzaamheid alleen opgelost kan worden door een ander), voelen we ons afhankelijk van anderen.
In werkelijkheid zijn we niet afhankelijk, dat is niet de realiteit (we kunnen voor onszelf zorgen), maar we hebben ons afhankelijk gemaakt door de overtuiging, die in ons leeft dat we de ander nodig hebben om ons gelukkig te voelen. En deze aanname zorgt ervoor dat we snakken naar liefde en goedkeuring van anderen. Heftig toch…, als je dit tot je door laat dringen?
En als we werkelijk menen dat we de ander nodig hebben voor ons gevoel van welbevinden, dan gaan we in de aanpassing, dat kan niet anders. Dan vragen we onszelf voortdurend af hoe we overkomen op anderen: hoe behoor ik me te gedragen, wat kan ik wel zeggen/doen en wat kan ik maar beter niet zeggen/doen, wat ligt goed in de groep (collega’s, vrienden, sportclub, politieke partij), wat is not done, wat is gepast, wat is wenselijk gedrag om geaccepteerd te worden, om erbij te horen?
Met andere woorden: we tonen de buitenwereld een masker.
We laat niet zien wat er werkelijk in ons omgaat, want als we ons ware gezicht laten zien, dan wijzen mensen ons af (denken we).
Wat we ons niet realiseren is dat de afwijzing in onszelf leeft (de criticus in ons): we wijzen onszelf af, van waaruit we bang zijn dat de ander ons ook zal afwijzen. En om afwijzing te voorkomen, doen we ons anders voor (vrolijk, vriendelijk, behulpzaam, geïnteresseerd etc.) dan wat er op dat moment in ons gaande is, want ja…, we hebben onszelf nu eenmaal afhankelijk gemaakt van de bevestiging en goedkeuring door anderen.
Gevolg: we geven onze individualiteit, onze eigenheid, ons-Zelf op (een proces wat van jongs af aan intreedt). We volgen, we zijn imitators, want anders blijven we alleen achter, anders wordt de pap ons onthouden. We worden deel van de massa, de menigte, in de aanpassing…, in ruil voor…?
Ja, voor wat eigenlijk? Wat betekent die aandacht van de ander als we daarvoor onze eigenheid dienen op te geven? Wat betekent acceptatie of erbij horen als we ons anders voordoen, als we niet onszelf durven te zijn?
Ja, maar het is toch zo…, dat we de ander nodig hebben? Niemand wil toch alleen zijn? Niemand wil alleen achter blijven, toch?
O ja, is dat echt zo? Is levensgeluk afhankelijk van een ander?
Of denken we dit, omdat we niet anders weten, omdat we leven vanuit de aanpassing en we onze individualiteit zijn verloren. Denken we dit…, omdat we de confrontatie met de leegte nog niet zijn aan gegaan? Omdat we pijnlijke gevoelens van eenzaamheid ontlopen?
Zodra de eenzaamheid zich aandient, gaan we weer op de vlucht.
Hoe weten we wat zich aan de overkant bevindt als we nog nooit de leegte, de eenzaamheid hebben ontmoet?
Zonder de ander worden we op onszelf terug geworpen. Als we op onszelf worden terug geworpen (ruzie, verwijdering, relatie gaat uit, partner sterft, vriendschap wordt beëindigd), zullen gevoelens van eenzaamheid op onze deur kloppen. Blijf er eens bij, ook al veroorzaakt dat angst en wil je weer terug rennen naar de ander of naar een voor jou bekende vluchtroute. Treed de eenzaamheid tegemoet…
Ja, het voelt als een afgrond van diep gemis en leegte, ik weet er alles van.
Diep gemis en leegte naar wat?
Naar verbinding met ons-Zelf, naar verbinding met onze essentie: het Hart. En ja, er is moed voor nodig en inzicht om bij de pijn te blijven, maar wanneer we de leegte, het gemis en de eenzaamheid werkelijk tegemoet treden, vindt er een smeltingsproces plaats. Langzaamaan komen we thuis in ons Hart, we ontdekken wie we werkelijk zijn (los van anderen), gevoelens van vervreemding lossen op, ons individuele Zelf herrijst, de aanpassing en behoeftigheid (ik heb de ander nodig) verdwijnt: je bent en je ervaart dat je het prima naar je zin hebt met je-Zelf. Je gevoel van welbevinden is niet langer meer afhankelijk van goedkeuring, bevestiging, acceptatie, waardering, gezien of begrepen worden door de ander. Eenzaamheid transformeert naar alleen-zijn (al-een-zijn: je bent Een). Je bent gelukkig, zonder enige reden, je hebt de ander niet nodig. Niet dat je niet met anderen wilt zijn… Integendeel: je bent in staat om met anderen te zijn en samen te leven, omdat je je-Zelf bent.
Ik sluit af met een alinea van Osho (Zen tarot, kaart 9, aloneness) over eenzaamheid versus alleen zijn. ‘Eenzaamheid is een negatieve toestand. Je verlangt naar de aanwezigheid van de ander, je verlangt naar wezenlijk contact en verbinding, maar de ander is afwezig en jijzelf bent ook afwezig, niet aanwezig in het hart. Alleen zijn, wat iets anders is dan eenzaamheid, is de aanwezigheid van jezelf. Alleen zijn betekent: vervulling, overvloed, je hebt niemand nodig, fijn als er anderen zijn, maar je hebt ze niet nodig om je happy of vervuld te voelen.’
Until you get comfortable with being alone, you will never know if you are choosing someone out of love or loneliness.
(Mandy Hale)
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
LinkeIn: Caroline Ootes
Als het hart gesloten is, regeert de mind.
Als het hart gesloten is, regeert de mind.
We zien de werkelijkheid niet zoals die is…, was het maar waar…
Het is de mind die regeert. En zolang de mind aan het roer staat, kijken we vanuit een gekleurde bril naar de werkelijkheid. Die bril bestaat uit etiketten en labels die we op onszelf, de ander en de wereld plakken.
Voorbeeld: de wereld is onveilig, al die buitenlanders en vluchtelingen nemen ons land over en plegen geweld tegen homo’s en vrouwen.
Anders gezegd: we zien de werkelijkheid door een sluier van meningen, oordelen, voorkeuren en afkeuren, godsdienstige overtuigingen en ga zo maar door…, waardoor we de realiteit niet zien zoals die is, maar zoals wij deze bedenken.
We zijn een gevangene van de mind, zonder dat we ons dat realiseren.
En dit is geen individuele kwestie (sommige mensen hebben (voor)oordelen en anderen niet), nee, het is een collectieve aangelegenheid: de mensheid is niet thuis in het Hart.
We leven vanuit angst en wantrouwen.
Angst voor tekort: buitenlanders pikken onze banen en huizen in (overtuiging).
Angst voor de medemens: Turken en Marokkanen zijn niet te vertrouwen (profiteurs en raddraaiers). Angst voor veroordeling en geweld: we lopen als homostel niet meer hand in hand over straat, omdat we anderen niet willen provoceren (overtuiging).
Zolang we niet thuis zijn in het Hart kwetsen we onszelf en anderen. We kwetsen onszelf met oordelen over onszelf: het gevoel niet te voldoen, tekort te schieten, schuld en schaamte etc. En we kwetsen anderen, die we labelen als ‘tuig’, ‘profiteurs’, ‘ongewenst’ en ‘niet welkom’.
Pijnlijk, omdat we allemaal mensen zijn…, en niemand meer of minder is dan de ander.
Pijnlijk om uitgesloten te worden als Marokkaan, Turk, vluchteling, homo, vrouw, jood… En ga zo maar door. Oorzaak: identificatie met de mind.
Identificatie met de mind leidt ertoe dat we de ander niet ‘open’ tegemoet treden. Er zit een filter van opvattingen tussen. En dit maakt het zo moeilijk om elkaar echt te verstaan, om elkaar van hart tot hart te ontmoeten. Gevolg: discussie, je gelijk willen halen (mijn standpunt is waar, de jouwe niet), misverstanden (omdat we ons niet kunnen verplaatsen in de ander), ruzie, haat, uitsluiting, oorlog. We zien het licht niet in onszelf en daarmee ook niet in de ander: het hart is gesloten.
En we staan er niet bij stil dat we dag in, dag uit ons ecosysteem vullen met al onze gedachten, meningen en oordelen… We weten niet beter… Van jongs af worden we groot gebracht in het collectieve veld van de mind. Niet vreemd dat de wereld er zo uit ziet, zoals ze is.
Herken je wat ik aangeef? Herken je de neiging in jezelf om doorlopend alles en iedereen te beoordelen? Meningen bij de vleet…
Sta je weleens stil bij de impact van deze neiging? De impact van al die oordelen, die we over onszelf erop na houden? Wat doet dat met ons? Is het liefdevol om onszelf keer op keer te bekritiseren?
Sta je weleens stil bij de impact van al die oordelen, die we hebben over anderen?
Wat betekent deze neiging voor de omgang met onze medemens?
Hoe treden we de ander tegemoet wanneer we ervan uitgaan dat de ander onze vijand is, niet welkom? Hoe benaderen we de ander als we bang zijn voor de ander?
Wat zenden we dan uit waar de ander weer op reageert?
Wat doet het met Marokkanen, Turken (etc.) en vluchtelingen, die niet mee mogen doen in de maatschappij? Is het liefdevol om zo met de medemens om te gaan?
Sta je weleens stil bij de impact van al die overtuigingen, opvattingen en meningen op de samenleving als geheel? En de wereld?
De neiging om vanuit een bedachte werkelijkheid te leven, maakt dat we van alles op onszelf, de ander en de wereld plakken, wat niet de werkelijkheid zelf is.
Tja, de Mind versus het Hart.
Voorbeeld: Het stemlokaal.
Er bevindt zich een man van allochtone afkomst met partner in een stemhokje. De man draagt een djellaba (lang gewaad). Er staan wat mensen te wachten bij de tafel waar de stembiljetten worden uitgedeeld. De man van allochtone afkomst staat achter zijn partner, over haar heen gebogen in het stemhokje. Een man die in de rij van wachtenden staat, spreekt de allochtone man met een luide, agressieve stem aan: ‘Hé, wat bent u daar aan het doen…, dat mag helemaal niet, u mag niet met een ander in het stemhokje staan.’ Waarop een man, die zich achter de tafel met de stembiljetten bevindt, met lading het overneemt en zegt: ‘U bent hier in Nederland, U moet zich aan de Nederlandse regels houden, er mogen geen twee mensen in een stemhokje.’ Vervolgens neemt de wachtende man het stokje weer over en zegt op luide, agressieve toon: ‘Ik weet niet wat je daar allemaal aan het doen bent, met die telefoon bij het stembiljet, maar dat is verboden.’ Waarop de man van allochtone afkomst zegt: ‘Ik help mijn vrouw, ze kan niet lezen en schrijven en zij heeft ook recht om te stemmen.’ De stemming is geladen en vijandig.
Zie je de uitwerking van de mind? De uitwerking van oordelen en meningen over de ander? Enig idee welke plaatjes er in de wachtende man leven over het echtpaar in het stemhokje?
Mogelijke plaatjes: ‘Weer zo’n buitenlander die zich niet gedraagt, die de regels aan zijn laars lapt en vervolgens ook nog eens voor zijn vrouw wil bepalen wat ze moet stemmen, zij moet zeker precies stemmen wat hij goed acht, alle vrouwen van allochtonen worden onderdrukt, kijk maar, hier gebeurt het ook.’
En wat was de realiteit? De moslimman hielp zijn vrouw met het invullen van het stembiljet. En de regel is dat er geen twee mensen in een stemhokje mogen. Dat is alles.
Hoe zou de situatie zijn verlopen wanneer het collectieve veld het Hart is?
En dat is waarmee ik deze blog wil eindigen: het Hart.
Er zijn mensen die vluchtelingen in hun huis opvangen, er zijn mensen die vluchtelingen wegwijs maken in Nederland, er zijn mensen die Marokkanen (etc.) een kans geven om mee te doen in de maatschappij, er zijn mensen die een initiatief nemen om de kloof tussen bevolkingsgroepen, veroorzaakt door de mind, te overbruggen.
Zo keek ik van de week naar een documentaire: Nice People.
Een documentaire over een groep Somalische immigranten in het Zweedse Borlänge, die in 2014 klaar gestoomd werden om als nationaal team van Somalië mee te doen aan het wereldkampioenschap bandy (een variant op ijshockey) in Rusland.
Bekijk de documentaire eens vanuit het Hart…, bij mij liepen de tranen over mijn wangen. Prachtig om de uitwerking te zien en in te voelen van een dergelijk initiatief op de immigranten en de bewoners van de Borlänge. Google ‘Nice People’ of probeer deze link: http://www.moviesthatmatter.nl/festival/programma/film/1881
Tot slot: kijk eens naar de werking van de mind door de dag heen. Observeer eens al die meningen en oordelen, die dagelijks door jou heen gaan. Ervaar eens hoe het is om een dag zonder oordelen en meningen te leven, om een dag zonder voorkeur of afkeur aanwezig te zijn, om een dag het leven te ervaren vanuit het Hart, vanuit compassie en openheid. En als dat niet lukt, dan besef je wellicht voor het eerst dat je een gevangene bent van de mind. Veroordeel jezelf daar niet op…, we zijn allemaal onwetend ten aanzien van onze ware natuur.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Wat is de zin van het leven?
Wat is de zin van het leven?
Tijdens een bijeenkomst waar ik als vrijwilliger ondersteuning bied, luister ik naar een toespraak over de zin van het leven.
Waarom overkomt mij dit? Waarom moet ik dit meemaken?
Het zijn vragen, aldus de trainer, die we onszelf stellen wanneer alles wat zeker lijkt, onzeker blijkt te zijn. Wat je lief is, wordt je afgenomen en de vanzelfsprekendheid van de wereld zoals je die kende, valt weg. Ziekte, oorlog, een dierbare die overlijdt, faillissement, een relatie die stuk gaat… Het kunnen allemaal momenten zijn dat je jezelf afvraagt: ‘Waartoe? Waarom?’
Op de terugweg, in de auto, mijmer ik nog wat na over de bijeenkomst en realiseer ik mij dat ik dit soort vragen (waartoe? waarom?) niet heb gesteld na het overlijden van onze dochter (juli 2016). Ze zijn niet in mij opgekomen…
En als ik de vragen nu door mij heen laat gaan (waartoe? waarom?), dan is mijn antwoord: ik weet het niet, ik weet het echt niet, de gebeurtenis vindt plaats, dat is het enige wat ik kan zeggen. Ze is dood, dat is alles wat ik weet, ze is er niet meer, niet meer in aardse vorm.
En waarom overkomt het mij/ons? Een wedervraag: Waarom overkomt het mij/ons niet? Iedereen wordt op enig moment geconfronteerd met de dood, met crisis, met verlies. Er is geen verklaring, geen waarom of waartoe.
Wat er wel is, is de ervaring zelf: de dood van een dierbare.
Ik kan aangeven wat de uitwerking van deze gebeurtenis is, bezien vanuit het perspectief dat iedere uitdaging of crisis een kans is tot innerlijke groei, maar de zin achter de gebeurtenis zelf, wordt daar niet mee beantwoordt.
Wel kan ik een verklaring bedenken (naast de medische verklaring), maar dat zegt niets over de waarheid zelf (het waarom van haar dood), want die weet ik niet. En ik heb er vrede mee, dat ik het niet weet, dat ik in het ongewisse verkeer rond het mysterie van haar dood (het mysterie van het leven zelf).
En hoe zit het met jou? Heb jij er vrede mee dat je in het ongewisse leeft met betrekking tot jouw leven? Dat je wel van alles kan uitstippelen of bedenken over de zin die jij aan je leven wilt geven, maar dat dat geen enkele garantie geeft over de uitkomst. In tegendeel, het Leven pakt veelal anders uit dan wat jij voor jezelf had/hebt bedacht, toch?
En hoe makkelijk of moeilijk is het voor jou om in het ongewisse te leven met betrekking tot gebeurtenissen, die jij als crisis ervaart?
Je partner geeft aan dat die wil scheiden…, je bedrijf is bijna bankroet…, je kind wordt gepest op school…, je hoort dat je ongeneeslijk ziek bent…, het land waarin je woont geraakt in oorlog etc. Je weet niet hoe de dag van morgen eruit ziet…, de vanzelfsprekendheid der dingen valt weg, totale onzekerheid. Hoe is dat voor jou? Kan je daarmee zijn?
Deep down, omdat we uitgaan van een afgescheiden zelf, een ‘ikje’ die los staat van het Leven zelf, voelen we een diepe angst, een diepe onzekerheid om op het Leven zelf te vertrouwen.
Als we niet in het ongewisse kunnen leven (wat totale overgave vraagt), dan is er altijd nog de mind, die ons bij kan staan bij het formuleren van een zin, doel, verklaring en overtuiging.
Overtuigingen zoals:
De loop der dingen ligt vast, ik heb geen invloed, het is gewoon het lot, soms heb je geluk en soms pech.
Of:
Mijn leven ligt in de handen van God, ik stel mij ten dienste van mijn geloof en vecht daarvoor.
Of:
Ik heb invloed, ik sta aan het roer, ik geef richting, alles is mogelijk als je je inzet geeft.
Of:
Als het leven geen zin heeft, waarom zou ik me dan druk maken: pluk de dag, geen zorgen over de dag van morgen, geniet.
Of:
Het leven heeft zin, het is belangrijk om goed te doen, je bent hier om te geven en om de wereld een beetje beter achter te laten.
Of: vul maar in…, wat is jouw levensbeschouwing, welke zin geef jij aan je bestaan?
En alles wat we bedenken over de zin van het leven, is niet wat het Leven zelf is, dat niet te bedenken valt.
Zo dienen we regelmatig onze overtuigingen bij te stellen, omdat dat wat vandaag werd geloofd, morgen weer anders kan zijn. Waar overigens niets mee mis is, ware het niet dat het loslaten van een overtuiging (omdat we die voor ‘waar’ aannemen: wat ik geloof is juist) nogal pijnlijk kan zijn. Bijvoorbeeld de overtuiging dat je mensen moet doden voor je godsdienst. Laat die maar eens los als je er midden in zit en er heilig van overtuigd bent dat je goed doet. Of de overtuiging dat jij van je leven kunt maken wat je wilt en je maakt een zwaar auto ongeluk mee waardoor alles wat je bedacht had onderuit wordt gehaald.
En dan heb ik het nog niet gehad over het gapende gat wat er is tussen een overtuiging en de realiteit zelf: we leven veelal niet wat we bedacht hebben. Denk maar aan de vele voornemens/doelen, die we niet waar maken. Wat zegt dat dan over dat ‘ik’, die in control is en aan het roer staat? Of is dat ‘ik’ ook maar een bedenksel?
En er valt nog een punt te maken: al die aandacht over de zin van het leven, al die verklaringen die we geven aan gebeurtenissen, al die doelen die we onszelf stellen…, houden ons gevangen in de mind in plaats van het Leven te ervaren, in het hier en nu, in dit moment waarin alles zich precies ontvouwt zoals het zich ontvouwt.
Overtuigingen, doelen en verklaringen… versus… het Leven zelf.
En het Leven zelf, wat wij in essentie zijn, laat zich niet in een mal persen. Het Leven zelf stroomt, is aan verandering onderhevig, is onzeker, kent geen ankers, geen toekomst en verleden dan het moment zelf, geen houvast in de vorm van antwoorden.
Ik vraag me af van waaruit we, als mensheid, de behoefte voelen om onszelf deze zingevingsvragen (waartoe/waarom) te stellen? Van waaruit volstaat de ervaring van het leven zelf niet en willen we filosoferen over de zin van het leven of de zin van een bepaalde gebeurtenis? Enig idee? Sta hier even bij stil voordat je verder leest…
Biedt het troost om een verklaring te geven aan een gebeurtenis? Geeft het geruststelling te weten waarvoor je leeft en wat het doel is van je bestaan? Biedt het houvast, zekerheid te weten dat er een god is of dat er geen leven is na de dood?
Of beschermen we onszelf tegen het voelen van pijn (bijvoorbeeld het verdriet/gemis van een dierbare), door ons bezig te houden met het waarom en waartoe (de verklaringen)?
Het antwoord zou zomaar eens bevestigend kunnen zijn: ja, die antwoorden bieden houvast en bescherming, dat klopt. We willen toch allemaal houvast en zekerheid? Weten wat de dag van morgen brengt? We willen ons beschermd en veilig voelen…, toch?
Ook als die bescherming maar een heel dun, een breekbaar laagje vernis dat ieder moment kan barsten? Je partner gaat er vandoor, er breekt een oorlog uit, je wordt ziek, ontslagen, er gaat iemand dood etc.
Uiteindelijk…wat we deep down ook eigenlijk best wel weten…kunnen we ons nergens aan vast houden…, we weten echt niet wat de volgende minuut brengt, maar dat gegeven, dat we ergens wel weten dat er niets is waar we ons aan vast kunnen klampen…, dat gegeven… willen we niet tot ons door laten dringen…, dat is te eng…, geen bodem onder onze voeten…, geen ankers…, onzekerheid troef…, overgeleverd aan het bestaan… Oftewel: overgeleverd aan het Leven zelf. Ja, zo voelt dat voor het ‘ik’. Overgeleverd aan het bestaan…, maar als dat ‘ik’ deel is van het Leven zelf, als er geen scheiding is tussen jou en het bestaan, omdat jij en het bestaan één zijn, is er dan nog wel sprake van ‘overgeleverd zijn’?
Van waaruit voelen we de behoefte om ons te beschermen en in te dekken door schijnzekerheden en houvasten? Welke overtuiging zit daar weer onder? Is de wereld geen veilige plaats en het Leven ons niet goed gezind (overtuiging)? Kijken we vanuit angst voor armoede en tekort naar het Leven?
Wat als we diep tot ons door laten dringen dat het leven onzeker en kwetsbaar is? Wat roept dat op? Wat willen we niet voelen? En ook niet weten?
Zonder zin, zonder doelen om voor te leven…
Zonder betekenis…
Zonder godsdiensten, die houvast en zekerheid bieden…
Zonder toekomst, omdat je echt niet weet wat het leven brengt
Zonder verleden, zonder verklaringen, zonder waarom, zonder verhaal
Het leven IS.
Is er dan geen enkele zekerheid?
Jawel, de enige zekerheid die er is…, is… dat we allemaal dood gaan…, op een dag…, welke dag en welk uur is niet bekend…
En het Leven zelf is uiteindelijk niets anders dan een voorbereiding op de dood: het ongewisse. De dood is: de grote onbekende. Evenals het Leven, dat ook onzeker en ongewis is (ook al menen we dat we het leven in de hand hebben).
Durven we ons over te geven aan de grote onbekende: de Dood en het Leven zelf? Durven we te leven vanuit het niet-weten, vanuit vertrouwen en overgave? Overgave aan de loop der dingen, omdat wij deel zijn van het geheel, omdat wij één zijn met het Leven zelf?
Het leven (de geboorte) en de dood voltrekken zich aan ons, ook al houden we graag vast aan de overtuiging dat wij het Leven leven, dat wij als regisseur het leven uitzetten en de koers bepalen. Maar is dat zo? Hebben wij het Leven in de hand? Is er wel een ‘ik’ die een koers uitzet? Of is de richting, de koers van het Leven én het Leven zelf…, één?
En daarmee ongewis en onzeker?
Oké, maar wat is dan de zin van het bestaan?
Het Leven zelf is de zin van het bestaan. En omdat het leven geen doelen en bestemming kent dan het ervaren zelf, is het zo mooi. Hindoes noemen het leven Lila, wat ‘spel’ betekent, het leven is een spel.
Wanneer er geen doel is, geen zin, geen bestemming…, wanneer er niets bereikt hoeft te worden…, wanneer we nergens naar toe bewegen, wanneer er geen streven is, dan is er niets te doen…, helemaal niets…
Ontspan, zink steeds dieper in het bestaan, in het moment zelf, leef het Leven totaal, ervaar het Leven in zijn volheid…, zoals het zich ontvouwt…, daaruit volgt de zin (betekenis) vanzelf, dan volgt overgave aan het bestaan en vallen barrières en angsten weg.
Dat is wat ik steeds meer ervaar…, overgave aan het bestaan…
Overgave aan de stroom van het Leven… En dan neemt het Leven het steeds meer over. Dan smelt de weerstand en het verzet. Dan ontvouwt het Leven zich zonder verhaal, verwachting of verlangen. Dan valt elke zin of niet-zin rond de vraag of het Leven zin heeft gewoon weg. In resonantie met het bestaan, in de ervaring zelf, ontvouwen zich de betekenissen van de gebeurtenissen als vanzelf.
Je leeft…, dat is alles. En het volgende moment ken je niet. Je bent. Punt.
En af en toe een filosofisch onder onsje…, heerlijk toch? Dat is ook het Leven.
Life is a purposeless play, drop the future completly, only this moment exist, only this life is all. Live from moment to moment.
Osho
Toetje:
Na deze materie even wat ontspanning: een geweldige videoclip, fascinerend, echt kijken, vooral de eerste 3 minuten, de zin van het leven, een jongen van 9 jaar legt het haarfijn uit.
Let op: link geopend, scrol naar beneden naar you tube symbool.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Linked-in: Caroline Ootes
Zelfonderzoek: Alles in mijn leven is 'moeten'... en ik ben al zo moe.
Zelfonderzoek: De draadjes.
Wat bedoel ik met ‘draadjes’? Soms worden we voor een situatie geplaatst en ervaren we uiteenlopende gedachten/emoties (de mind/het ego) van waaruit we het moeilijk vinden om een keuze te maken of om totaal open te zijn naar onszelf en naar anderen. In het laatste geval (open naar onszelf en naar anderen toe) is de neiging aanwezig om sommige draadjes (gedachten/emoties) wel te delen en andere draadjes achterwege te laten.
Maar als we preciezer kijken, wat is er dan eigenlijk gaande? Enig idee?
Voordat je verder leest, onderzoek dan eens de vraag wat jou ervan weerhoudt om alle draadjes (emoties/gedachten) aan het licht te brengen en met een ander te delen. Draadjes die gaan over jezelf of draadjes die betrekking hebben op de ander. Kijk eens of je de vraag kan beantwoorden. Wat weerhoudt jou ervan om open te zijn naar jezelf toe en naar de ander?
Dit is het antwoord wat ik heb ontdekt: we hebben een oordeel over de draden. We labelen sommige draden als goed en veroordelen andere draden. De emoties en gedachten die we veroordelen, vermijden we het liefst: ik ben niet jaloers, koppig, onzeker, perfectionistisch etc. En ik ga deze emoties zeker niet delen met anderen…, want ik wil niet jaloers etc. overkomen, wie wil er nou jaloers zijn? Niemand toch? Gevolg: we duwen vervelende emoties en gedachten weg uit ons bewustzijn.
Onze essentie, onze ware natuur, het Bewustzijn zelf is echter vrij van oordelen en kan dus ook niet gekwetst worden of kwetsen, omdat ze IS, gelijk de zon die IS, die altijd en immer schijnt. Onze ware natuur is oordeelloos en compassievol. Het is vrij van opvattingen of emoties zoals de mind ze kent: vandaag heb ik geen zin om te schijnen, want ik ben in een slechte bui… of… ik voel me afgewezen, dus ik schijn vandaag niet. Nee, de zon schijnt altijd en immer. Wat er ook voorbij komt…, liefdevol beziet onze ware natuur wat er verschijnt.
Als we niets zouden plakken op deze draadjes (geen label in de zin van: ‘goede’ of ‘slechte’ draadjes), maar de draadjes bezien voor wat ze zijn, dan bezien we onze gedachten en emoties van dat moment…, zonder oordeel. We laten het licht van de zon schijnen op alle draadjes die in ons leven: angst voor afwijzing, schaamte, schuld, jaloezie, niet goed genoeg zijn etc.
Er is niets mis met al die oordelen en overtuigingen ware het niet dat we er zoveel waarde aan hechten. We geloven wat de mind ons voorspiegelt en dat is de oorzaak van ons lijden: de identificatie met de mind. We zijn niet thuis in de zon, in onze ware natuur, maar een gevangene van de mind, een gevangene van onze emoties en gedachten, omdat we die ‘waar’ aanzien: ik ben jaloers (dat is mijn natuur), ik ben saai etc.
Willen we uit de gevangenis van de mind (het lijden) ontsnappen, dan is onder andere zelfonderzoek een belangrijk instrument, een instrument wat tijdens de sessies bewustzijnscoaching regelmatig wordt ingezet. En zelfonderzoek is alleen mogelijk als we onszelf toestemming geven om alles aan het licht te brengen: zonder oordeel waarnemen wat zich allemaal in ons afspeelt. En als er oordelen zijn…(en die zijn er volop), dan is dat het. Kijk ernaar. Het gaat om het los komen van het geloof in al die oordelen, het los komen van de mind, jij bent niet de mind, maar het licht (de zon) waar de gedachten en emoties in verschijnen.
Als we niet thuis zijn in de zon, als we niet aanwezig zijn (wakker zijn/gewaarzijn), dan identificeren we ons volledig met de mind, waar de criticus zich bevindt, die de draadjes beoordeelt en veroordeelt. De criticus maakt dat we sommige draadjes niet willen zien of met een ander willen delen: te pijnlijk.
Op een gegeven moment ontdekte ik in mijn proces en in mijn werk met cliënten hoe belangrijk het is om alle draden te onthullen en te onderzoeken: de zogenaamde ‘mooie’, ‘aangename’, ‘vreselijke’, ‘lelijke’ gedachten en emoties.
Ook al bestempelt de criticus de draden als mooi of lelijk, besef dat de draden slechts draden zijn, ze zijn niet waar of onwaar of tegenstrijdig: ze zijn. Met andere woorden, verschuif de aandacht van de mind naar Bewustzijn (de zon), naar de ruimte waarin de draden (emoties en gedachten) verschijnen.
Oké…, na de theorie nu een voorbeeld: een tijd geleden kwam er een cliënt waarbij het onderzoeken van de draadjes centraal stond. De cliënt, ik noem haar voor de leesbaarheid Yvon, had met vriendin Tineke afgesproken om mee te doen aan een bepaalde wedstrijd, want dit doen we nu eenmaal ieder jaar (= patroon). Ze merkte op dat tijdens het maken van de afspraak er een beweging in haar lichaam gaande was, die aangaf dat ze eigenlijk geen zin had, pufff, zo moe, maar ja, de daadwerkelijke datum lag nog wat verder weg, en wie weet had ze tegen die tijd er toch wel zin in, want ja, het is lekker om buiten te zijn, en de wedstrijd vond plaats in een natuurrijke omgeving wat toch wel heel fijn was, en ze gingen ieder jaar met elkaar, dus ja…, ze had ‘ja’ gezegd.
Het viel mij op dat Tineke (haar vriendin) haar niet had gevraagd (zullen we samen weer meedoen?), maar dat Tineke er automatisch vanuit ging dat ze dit jaar ook weer samen zouden gaan (geconditioneerd patroon), en ja, Tineke had het ook niet zo makkelijk (aldus Yvon)…, dus om dan ‘nee’ te zeggen…, dat vond Yvon toch wel wat te ver gaan, want ik ben dan toch die steun voor haar om te trainen, omdat we dan samen die wedstrijd lopen, dat motiveert haar dan…, en ja, afspraak is afspraak (= overtuiging/regel/zo moet het), dan zet ik me er toch gewoon overheen (aangeleerd patroon vanuit het gezin: kom op, flink zijn, niet zeuren), zo erg is het toch ook weer niet, dat kan je toch wel voor je vriendin over hebben (een overtuiging over vriendschap), en je weet dat die wedstrijd je energie geeft en het is in de natuur, dus gewoon even de knop omzetten (aangeleerd).
Herkenbaar voor de lezer? Dit soort verhaaltjes (draadjes) die door ons heen gaan?
Ik legde de cliënt o.a. de volgende vragen voor: Mag je op een afspraak terug komen? Hoe zou het voor je zijn om af te wachten tot het moment zelf (bijvoorbeeld een dag voor de wedstrijd) om dan na te gaan hoe de vlag er intern voor staat? Hoe lijkt het je om te communiceren met Tineke wat er allemaal door je heen gaat (alle draadjes benoemen), in alle openheid? En wat is er zo erg aan als Tineke teleurgesteld reageert? Mag zij teleurgesteld zijn?
Nadat een en ander inzichtelijk werd voor Yvon besloot zij Tineke te bellen om aan te geven dat ze op dit moment geen zin had om aan deze wedstrijd mee te doen, dat ze het liefst de afspraak wilde afzeggen, omdat ze zo moe was/is, maar het nog open liet, want misschien veranderde haar stemming/energielevel wel en wilde ze uiteindelijk toch mee doen. Ze gaf ook aan dat ze bang was dat Tineke teleurgesteld zou zijn en dat ze het gevoel had dat ze geen ‘nee’ kon zeggen, omdat ze voor haar ook een steun wil zijn om te trainen, maar dat ze toch ook eerlijk moest zijn naar zichzelf toe en dat ze het heel moeilijk vond/vindt om goed voor zichzelf te zorgen.
Aanvankelijk zag Yvon er tegenop om dit gesprek met Tineke aan te gaan. Heel begrijpelijk, want het vraagt ook heel wat: doorbreken van patroon en aangeleerd gedrag (we doen deze wedstrijd ieder jaar, de ander altijd tot steun willen zijn, niet gewend zijn om open en kwetsbaar te zijn naar de ander toe) en doorbreken van een overtuiging (afspraak is afspraak, iets over hebben voor een vriendin). Ze wilde Tineke niet teleur stellen, want die rekent op haar (denkt Yvon: overtuiging) en heeft haar ondersteuning ‘nodig’ (denkt Yvon: overtuiging).
Zo kijkt Yvon naar haar vriendin…, dat is niet de realiteit (die is leeg/schoon/kent geen labels)…, maar haar inkleuring van de realiteit veroorzaakt door de mind/ego. Het is een plaatje wat Yvon op Tineke plakt: zij heeft mij nodig.
Tot Yvon ontdekt dat zij zelf die ondersteuning heeft gemist in haar verleden en die pijn (niemand die tot steun is) overhevelt op haar vriendin. Zij wil niet dat haar vriendin overkomt wat haar is overkomen: dat ze het allemaal alleen moest uitzoeken. Dat is de onbewuste overtuiging die haar gedrag (zorgen voor haar vriendin) bepaalt zonder dat ze dat zelf in de gaten heeft (blinde vlek). En de onbewuste overtuiging (pijn) zorgt ervoor dat zij niet in alle openheid haar beleving kan delen met Tineke.
Het daarop volgende consult vroeg ik naar de uitwisseling met Tineke. De cliënt gaf aan dat Tineke positief had gereageerd, dus niet overeenkomstig de film van Yvon (dat ze haar steun nodig had, dat ze teleurgesteld zou zijn). Vervolgens vroeg ik hoe de vlag er daadwerkelijk voor stond enkele dagen voorafgaand aan de wedstrijd en welke beslissing ze uiteindelijk had genomen?
Ze gaf aan dat de volgende draadjes door haar heen waren gegaan: Zal ik toch afzeggen…, ik heb er eigenlijk geen zin in…, pufff, ik word al moe bij de gedachte, maar ja, het is wel lekker buiten, in de natuur, ik krijg er energie van en Tineke waardeert het zo, en als ik eenmaal bezig ben, gaat het wel weer etc.
Wat denk je dat ze heeft besloten?
Ze besloot toch te gaan hard lopen. Ik vroeg Yvon of ze weleens gehoor gaf aan een ander belangrijk draadje wat ze meerdere malen had genoemd: dat ze geen zin had…, dat ze moe was/is. Waarop Yvon zei: Nee, ik ga altijd door, ik zet me eigenlijk altijd over dat gevoel van ‘geen zin hebben’ heen.
Vervolgens stelde ik de volgende vraag: En hoe zou het zijn om eens gehoor te geven aan die eerste stem, die aangaf dat je er eigenlijk geen zin in hebt, dat je moe bent? Waarop Yvon zei: Als ik daaraan toegeef, dan ben ik eigenlijk bang dat ik diep weg zak, dat ik de grip op mezelf verlies, dat ik helemaal tot niks meer kom, dat ik depressief word…
Mijn antwoord: Interessant…, en is dat waar? Hoe weet je dat? Heb je het wel eens uit geprobeerd? Nee, zei Yvon.
Hoe zou het voor je zijn om dit experiment eens aan te gaan? Om eens gehoor te geven aan de stem die zegt: Ik heb eigenlijk geen zin…, pufff…, ik ben moe.
En zou het je ook wat kunnen brengen/geven als je aan die stem gehoor zou geven?
Yvon: Ja, rust…, ontspanning…, waar ik eigenlijk diep naar verlang…, alles in mijn leven is ‘werk’, is ‘moeten’ en ik loop altijd vooruit op wat er nog allemaal moet gebeuren, gedaan moet worden, ik kan gewoon niet stil zitten op de bank.
Yvon is het experiment aan gegaan. We zijn een tijd samen op gelopen. Na een x-aantal sessies geeft ze aan wat een verademing het is dat het eeuwige moeten en zorgen voor anderen (in plaats van voor haarzelf) uit haar systeem is. Ze herkent nu de innerlijke stem (in plaats van de stem van ouders/maatschappij), ze handelt er nog niet altijd naar, maar ervaart het als een geschenk dat ze ziet van waaruit ze beweegt, dat er Bewustzijn is, want zonder bewustzijn (gewaarzijn) wordt je gewoon geleefd door je patronen en overtuigingen. Ze is blij dat ze heeft geleerd om zich uit te spreken en kwetsbaar te tonen naar anderen toe en ervaart het als een zegen dat zoveel aangeleerde patronen en overtuigingen verdampen. Ze bedankt me voor de transformatie die heeft plaats gevonden, ze zegt: ‘Als ik niet bij jou was gekomen, dan zat ik nu in de ziektewet met een burn-out…, ik heb zoveel geleerd, gevoeld en ontdekt door onze uitwisselingen én de ‘huiswerkopdrachten’ die ik mee kreeg, ik ben je enorm dankbaar.’
En ik ben Yvon dankbaar, dat ze mij het vertrouwen heeft gegeven en dat we samen deze reis hebben mogen maken. Er is niets zo vervullend dan ‘open’ gaan… en thuis komen bij je-Zelf.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Wat is de sleutel tot geluk?
Wat is geluk?
En is er een sleutel tot geluk? Zo ja, wat is de sleutel?
Bestaat er zoiets als permanent geluk of is geluk gewoon slechts tijdelijk van aard: het komt en het gaat.
Is geluk maakbaar? Kan je ‘geluk’ of ‘gelukkig zijn’ doen of creëren?
Vraagt ‘geluk’ inzet van onze kant, omdat het er niet op voorhand is, maar alleen door inspanning te verkrijgen is?
Of is ‘geluk’ iets wat je toevalt?
Wat betekent het woord ‘geluk’ of ‘gelukkig zijn’ voor jou? Neem daar eens de tijd voor… Keer naar binnen en vraag je eens in alle rust af wat ‘geluk’ betekent in je dagelijkse bestaan.
Zit geluk in de kleine dingen: een zonsondergang, een roos, een blik, een glimlach?
Dus in iets buiten ons?
Of in een staat van Zijn die glans geeft aan alles wat is?
En wat doen we met ‘ongeluk’ of ‘ongelukkig zijn’? De tegenpool van ‘geluk’.
Geluk kan alleen bestaan bij de gratie van haar tegenpool: ‘lijden’ of ‘ongelukkig zijn’. Mogen we ook nog ‘ongelukkig zijn’ in de ratrace naar ‘geluk’?
Is geluk wel mogelijk als we ons realiseren dat elk ‘geluk’ het zaad in zich draagt van ‘ongeluk’, omdat het tijdelijk is: geluk komt en gaat, vandaag heb je een geweldige dag en morgen is het voorbij.
En elk ‘ongeluk’ draagt het zaad in zich van ‘geluk’: na regen komt zonneschijn.
Zou het streven naar geluk samenhangen met het gegeven dat we ons zo vaak ongelukkig voelen?
Zou het zo kunnen zijn dat het verlangen naar ‘geluk’ (vul maar in: een partner, de juiste baan, een kind, vrede in de wereld, erkenning, waardering, harmonie, verlichting) juist de oorzaak is van ons lijden?
Zou het zo kunnen zijn dat deze verlangens er zorg voor dragen dat we ons ongelukkig voelen in het hier en nu, omdat onze aandacht elders is, gericht op het realiseren van een verlangen, ergens in de toekomst? Omdat we menen dat het leven zoals het is niet vervullend is, niet voldoet…
Niet voldoet waaraan?
Aan het beeld wat de mind creëert over de realiteit: hoe het zou moeten zijn.
Herkenbaar? Het moet altijd anders zijn dan het is. We kennen geen volmondig ‘ja’.
‘Ja’ in de zin dat het leven goed is zoals het is, met alles erop en eraan.
We ‘leven’ vanuit een ‘nee’. Omdat we menen dat er iets niet deugt aan ons, aan de ander, aan de wereld, aan de omstandigheden zoals ze zijn: het moet anders…
Ben jij ‘gelukkig’? Stop even voordat je verder leest.
Wat is jouw antwoord op deze vraag: ‘Ben jij ‘gelukkig’?
Waar zeg jij nog ‘nee’ tegen?
Wat voldoet niet in jouw beleving?
En kan het ‘ik’ wel gelukkig zijn? Het ‘ik’ dat streeft naar…, het ‘ik’ dat dit niet wil, maar dat (iets anders) wil, het ‘ik’ dat afkeurt en goed keurt, het ‘ik’ dat zoveel voorwaarden stelt aan het leven zelf, het ‘ik’ dat zoveel meningen heeft en oordelen kent?
Als gelukkig zijn niet mogelijk is voor het ‘ik’, bestaat er dan wel zoiets als permanent geluk? Of is dat een sprookje?
De enige weg die ik ken naar waarachtig geluk is ‘ontwaken’. Thuis zijn in het Zelf. Los komen van alle eisen die we aan het leven (onszelf, de ander, de wereld) stellen. Het leven Leven zoals het komt en gaat, zonder daar iets van te vinden. In het hart, uit het hoofd.
En dan luister ik naar de woorden van Osho:
‘Life moves from perfection to perfection. Not from imperfection to perfection. No, life moves from perfection to perfection.’
Er hoeft niets verbeterd of veranderd te worden: all is well. Juist al die inspanningen dat het anders moet zijn dan het is, is de oorzaak van ‘lijden’.
Ontwaken gaat over geluk dat niet komt en gaat, dat permanent is. Noem het Puur Gewaarzijn, Bewustzijn, Liefde, Licht, de Boeddhanatuur. Dan ben je thuis, thuis in het Zelf dat licht en donker overstijgt, het Zelf dat geen polariteiten (geluk/ongeluk) kent, geen voorwaarden stelt. Het Zelf dat neutraal is, vol liefde. Het Zelf dat geen eisen stelt aan het bestaan.
Wil dat dan zeggen dat er geen emoties of beleving meer is van verdriet of pijn?
Nee, emoties verschijnen en er kan pijn zijn. En dat is het dan: er is een emotie of er is pijn. Als jij er niets van vindt, dan is er wat er is. Punt. Maar op het moment dat er identificatie plaats vindt met de emotie of de gedachte, dan komt er lading bij, dan ben je een gevangene van de mind, je gelooft de gedachte (ik ben niks waard), je meent dat de gedachte of emotie (gevoel van afwijzing) echt ‘waar’ is, je bent ervan overtuigd dat jou iets wordt aangedaan door een ander of door bepaalde omstandigheden (je wordt ontslagen), je maakt het persoonlijk (ik ben niet goed genoeg), er ontstaat een ‘verhaal’…, ja…, dan is er sprake van ‘lijden’. Naarmate Gewaarzijn zich verdiept, lost identificatie op, wat niet wil zeggen dat je zo nu en dan nog gevangen kan raken, maar de identificatie is oppervlakkig en van korte duur.
En ja…, thuis komen bij het Zelf is een geschenk, dan is het leven vervullend en rijst er een diep gevoel van dankbaarheid op uit het hart…, voor alles wat is…, zoals het is.
PS ik lig op de massagetafel en luister naar mantra’s. Er verschijnt een gedachte: je hebt zojuist een blog geschreven over ‘geluk’, maar hoe zie je dan de dood van je dochter wat afgelopen zomer (zomer 2016) plaats vond? Dat is toch ‘lijden’? Dat is toch een groot verlies? Dat is toch afschuwelijk? Ja, dat is een groot verlies. Zeker… En ja, er waren tranen en momenten van gemis…
En dan waait Lao Tse (een filosoof uit de 6e eeuw voor Christus) door me heen: ‘Ga niet zo ver om te zeggen dat de dood van je dochter ongeluk (lijden) brengt. Het enige wat je kan zeggen, is dat ze dood is. Dat is een feit. Of het ongeluk brengt of een zegening is, weet je niet, omdat dit slechts één fragment van de werkelijkheid is. Wie weet wat er verder nog volgt?’
Ja, dat weet ik niet. En hoef ik ook niet te weten. Ik kan wel delen wat ik nu, een half jaar na haar overlijden, ervaar: totale neutraliteit betreffende haar dood, een neutraliteit die liefdevol is, een neutraliteit die hechting (gemis) overstijgt. Zo nu en dan waait Simone door me heen, een warme golf, er is een hartverbinding, een verbinding die dood en leven overstijgt. Natuurlijk is het jammer dat ze er niet meer is, we hadden een diepe connectie, ze is er niet meer in aardse vorm, echt jammer. En het is wat het is: ze is dood. En dat is het dan.
Wat ik ook weet, is dat Lao Tse spreekt vanuit de Bron, de Bron van Liefde die neutraal is, de Bron die geen oordelen kent. Of de dood van onze dochter een zegening of een vloek is? Wie zal het zeggen? Een ieder zal geneigd zijn om te zeggen dat het een vloek is. Maar wat als je thuis bent in de Bron? In het Zelf… waar geen enkele vorm van polariteit (ongeluk/geluk) aanwezig is, omdat het neutraal is. Niet neutraal in de zin van ‘doods’, maar neutraal in de zin van een onvoorwaardelijk ‘ja’. Is er dan nog sprake van een zegening of van een vloek?
Ontdek het, mediteer, zoek een levende meester die je kan leiden, die je structuur (ego)doorziet, die aan je grondvesten rammelt. Het vraagt heel wat om te ontdooien, om tot liefde en helderheid te komen, om de structuur te ontmantelen: het ego wat gebaseerd is op angst en tekort.
Het omzettingsproces naar Licht, door alle lagen heen (fysieke, emotionele en mentale laag) is een enorme transformatie. Jaren van moeheid, uiteenlopende fysieke klachten, het onder ogen komen van de zwarte zwaan in mij (wat ik als een pijnlijk proces ervoer, omdat ik er nog wat van vond), het is niet gering wat het van je vraagt, maar meer dan wat dan ook in het leven – absoluut de moeite waard. Meditatie, zelfonderzoek én een levende meester zijn voor mij de sleutels tot ‘geluk’.
Wordt wakker, ontwaak.
Dat is het pad naar waar geluk.
‘Life moves from perfection to perfection. Not from imperfection to perfection. No, life moves from perfection to perfection.’
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Documentaire: A family affair. Met welke ogen kijk jij?
Een foto van Marianne Hertz, de vrouw waar het in de documentaire om draait.
Mijn vriendin en ik kijken naar een documentaire genaamd: A family affair.
Een aanrader. Echt kijken…
Hieronder: een samenvatting van de documentaire en een uitnodiging tot reflectie; een stukje dialoog uit de documentaire met enige reflectie van mijn kant en de link naar de documentaire.
Samenvatting:
Een family affair is een familieverhaal van de filmmaker Tom Fassaert, die op zijn dertigste verjaardag een uitnodiging ontvangt van zijn 95 jarige oma (Marianne Hertz) om haar te bezoeken in Zuid Afrika. Tom leeft in Nederland. Marianne heeft lang geleden gebroken met haar zoons, ze vertrok destijds naar Zuid-Afrika, de moederrol niet langer vervullend. Voor haar dood wil ze nog één keer terug naar Nederland om afscheid te nemen van haar familie. Kleinzoon Tom gaat in op haar uitnodiging. Hij heeft oma nooit ontmoet en kent haar alleen van de overwegend negatieve verhalen, die verteld zijn door zijn vader. Marianne Hertz, de oma van Tom, werd in de jaren 50 in Zuid-Afrika een bekend model en opende enkele modezaken. De twee zonen, de vader van Tom die later psycholoog werd en zijn oom, die na het vertrek van zijn moeder enige tijd in een psychiatrische inrichting opgenomen werd, hielden hun leven lang last van het vertrek van hun moeder. Tom Fassaert (kleinzoon) besluit om op de uitnodiging van zijn oma in te gaan en neemt zijn camera mee.
Een uitnodiging tot reflectie tijdens het bekijken van de documentaire:
Terwijl je kijkt naar de documentaire, registreer wat er zoal door je heen gaat: wat merk je op? wat zie je? met welke ogen kijk je? welke oordelen komen langs? welke interpretaties komen voorbij? wat vindt je er van?
Kijk je vanuit een bril?
Kijk je door een bril van meningen en overtuigingen (ego)?
Met de blik van de criticus, die overal wat van vindt?
Beoordeel je de keuzes die gemaakt worden als goed of fout?
Zit er iets tussen jou en dat wat wordt getoond in de documentaire?
Tussen jou en de realiteit van deze familiegeschiedenis?
Of kijk je naar de realiteit zoals deze wordt getoond in de documentaire, zonder er iets van te vinden? Ben je ontvankelijk, open en in resonantie met wat zich afspeelt binnen deze familie? Kijk je vanuit het hart: zonder oordeel, vol compassie voor ieders beleving en voor de keuzes, die zijn gemaakt.
En wat als je opmerkt dat je kijkt vanuit oordelen en meningen?
Wat als je kijkt vanuit de mind, de criticus?
Wat als je ziet dat je bril behoorlijk beslagen is en je ontdekt dat je er van alles van vindt…, waardoor je de ander niet open kan zien, aanvoelen en horen…, omdat jouw ‘waarheid’ ertussen zit?
Wat als je oordeelloos, vanuit het hart zou willen kijken, maar je opmerkt dat dit niet het geval is?
Het enige wat je te doen staat is: Gewaarzijn. Zie wat er allemaal wordt getriggerd in jou, wat er wordt aangeraakt in jou, doe een stap achteruit (Gewaarzijn), zie de oordelen en meningen, dat is alles. En hecht geen waarde aan wat jij denkt dat de waarheid is, identificeer je niet met alle verhalen en analyses, die je mind erop los laat.
Geloof niet wat de mind je voorspiegelt aan opvattingen en overtuigingen, die allemaal voort komen uit conditionering en maatschappelijke coderingen (je hoort je kinderen niet achter te laten).
En veroordeel jezelf niet als er allerlei oordelen voorbij komen (ik mag geen oordelen hebben), want dan ben je wederom een gevangene van de criticus, de mind.
De oordelen hoeven niet weg, ze hoeven niet uitgewerkt of opgelost te worden…, dan ben je een leven lang bezig…, met de mind…, die steeds wel weer wat anders verzint waar aandacht aan geschonken dient te worden…, het volgende issue wat opgelost dient te worden (ps: overigens is er niets mis met de mind wanneer het betrekking heeft op praktische zaken of intelligentie, die nodig is voor wetenschappelijke doeleinden, het bouwen van bruggen e.d., over dat deel van de mind heb ik het niet).
Richt je aandacht op Gewaarzijn: wie of wat in ons neemt die oordelen waar? Richt daar je aandacht op. Niet op de oordelen zelf, maar op DAT wat de oordelen waarneemt. DAT is neutraal, DAT is compassie, DAT is: kijken vanuit het hart, bewustzijn.
Een fragment uit een dialoog tussen oma en kleinzoon met reflectie:
Een vrouw van 95 jaar, genaamd Marianne, die de rol van oma toebedeeld heeft gekregen, zegt tegen haar kleinzoon Tom:
‘Hoe zie jij mij eigenlijk? Ergens hebben wij dezelfde golflengte al is de leeftijd enorm verschillend. Jij bent 30 en ik ben drie keer zo oud, maar eigenlijk speelt die leeftijd geen grote rol. Dat is het vreemde. Ik hou van jou…, te veel. Ik mag het niet, het is verkeerd, maar het is een feit. Je ziet, ik ga me helemaal open maken voor jou en dat gebeurt niet veel. Ik kan het niet, maar bij jou kan ik het wel. Vreemd, ik had nooit verwacht dat ik zo verliefd zou zijn op jou. Het is achterlijk. Wat denk jij daar nou van?
Tom, de kleinzoon, geeft aan dat hij niet zo goed weet wat hij moet zeggen, dat hij haar als oma ziet en de familiegeschiedenis wil filmen.
Waarop Marianne zegt: ‘Luister, Tom, ik geloof het niet dat jij mij alleen maar als oma ziet…, ik geloof het niet. Ergens denk jij misschien ook was zij maar 25 of 26 jaar oud… Dan was het een passionate love affair, fantastic…, fantastic…, fantastic…
Tom: het gaat er bij u niet in dat ik u alleen maar als oma zie…
Nee, zegt Marianne, er is meer, er is meer… Tom blijft aangeven dat hij Marianne als zijn oma beschouwd ook al weet hij niet wat een oma is, omdat zij een groot deel van zijn leven uit beeld is geweest. Waarop Marianne zegt: ‘Ach jij met je oma, hou je mond over oma.’ Tom: ‘Waarom wilt u niet mijn oma zijn?’
Marianne: ‘Dat vind ik te officieel, te onromantisch, te werkelijk, te werkelijk.’
Reflectie: Als ik naar deze documentaire, deze vrouw kijk, luister en voel, dan smelt ik…, in tegenstelling tot meerdere recensies, die over de documentaire en over haar zijn geschreven.
Wat ik zie, hoor en voel is: Liefde.
Liefde voor Marianne die geen ‘oma’ wil zijn, geen rol wil spelen, maar een mens wil zijn. Liefde voor een vrouw, die met krulspelden op in de camera verschijnt.
Liefde voor een vrouw, die zich zonder enige gene, uitgebreid opmaakt voor de camara, terwijl zij aangeeft dat uiterlijk niet belangrijk is.
Liefde voor een vrouw die op 95-jarige leeftijd iedere dag haar gymnastiek oefeningen doet. Liefde voor een vrouw, die duidelijk haar grenzen aangeeft (daar wil ik niet over praten, dat is een ander onderwerp). Liefde voor een vrouw, die zich geleidelijk aan opent naar Tom (kleinzoon).
Eindelijk is er iemand binnen de familie/in haar leven, die werkelijk geïnteresseerd is in haar, in haar verhaal, haar geschiedenis, haar motieven. Haar kleinzoon, die ze niet als kleinzoon wil zien, maar als mens…, luistert naar haar, ziet haar, stelt zich open voor haar. En ook al is er zo nu en dan wrijving tussen hen: zij ontmoeten elkaar van hart tot hart, voorbij alle woorden. Marianne vertaalt dit als ‘verliefd’ zijn, als ‘ergens hebben wij dezelfde golflengte’, als ‘er is meer tussen ons, er is meer’, maar wat er eigenlijk plaats vindt, is dat haar hart open gaat, geleidelijk aan opent zij zich en toont zij haar liefde aan Tom.
Aan het einde van de documentaire, in de laatste fase van haar leven, wanneer ze in het ziekenhuis ligt, schuift Tom aan het bed, hij houdt haar hand vast en zegt: ‘Marianne (dus niet ‘oma’, hij benadert haar als mens), ik ben er, ik ben er. Ze glimlacht gelukzalig en aait wat over zijn hand. Tom vraagt hoe het met haar gaat. Waarop ze zegt: Met mij? Fantastisch… En wederom verschijnt er een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Niet veel later overlijdt ze.
Tja, dat is pure liefde… Dat is wat ik zie, voel en hoor. Wat zie, voel en hoor jij?
Hieronder een alinea uit een recensie geschreven door de Volkskrant:
met welke ogen is dit geschreven?
‘Met die onthutsende ontboezeming, vastgelegd door de camera, komt Fassaert nog het dichtst bij de kern van Marianne’s persoonlijkheid. Ze is een onstuitbare flirt, een narcist die nooit moedergevoelens gekend lijkt te hebben en ook geen oma wenst te zijn. Wanneer ze later geëmotioneerd over haar eigen moeilijke jeugd vertelt, is het moeilijk haar te geloven; wie weet dikt ze haar verhaal wel aan om indruk te maken, zoals haar hele optreden erop gericht is anderen voor zich te winnen.’
Tot slot een citaat van Marianne en een citaat van Tom:
Marianne: ‘Wanneer is iets waar? Waarheid is persoonlijk. Er bestaat geen echte waarheid. Waarheid: forget it…, die vindt je nooit!’
Citaat van Tom: ‘Ik was gefascineerd door het feit dat mijn vader telkens opnieuw een band met haar probeerde op te bouwen. Hoe bij zeventigjarigen, zoals mijn vader en zijn broer, het verlangen naar een moeder, dat is ontstaan in hun kindertijd, een rol blijft spelen.’
Ja, waarheid bestaat niet…, niet op het relatieve vlak.
Iedereen heeft zo zijn/haar eigen kijk en beleving en houdt vast aan herinneringen, aan een verhaal uit het verleden waardoor we de ander niet open tegemoet kunnen treden, omdat al onze projecties, alle oordelen die we op de ander plakken, gebaseerd op pijnlijke herinneringen, ertussen zitten.
Zo gaat dat…, zolang je niet ontwaakt bent. Iedereen leeft in haar/zijn virtuele werkelijkheid, wat leidt tot conflicten en lijden als je meent dat jouw kijk, jouw verhaal de juiste is: wat ik zie is waar, wat de ander ziet is niet waar, ik heb gelijk, jij ziet het verkeerd.
Ja, Marianne heeft dit goed begrepen: waarheid op het relatieve vlak bestaat niet. Maar wat gaat voorbij ieders beleving, ieders waarheid, voorbij alle inkleuringen, voorbij alle oordelen (positief of negatief) en (belastende) herinneringen?
Richt daar je aandacht op, wie of wat neemt die persoonlijke waarheid waar?
Bewustzijn… en als je thuis bent in gewaarzijn, dan ontvouwt zich de realiteit zoals die is, dan kan je de ander horen, voelen en zien zoals die is, dan zit er niets meer tussen jou en de realiteit, dan ontvouwt zich werkelijke liefde.
De link naar de documantaire ‘A family Affair’:
https://www.npostart.nl/2doc/16-11-2016/KN_1686075
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Het hart spreekt: een ontmoeting in de supermarkt.
Ik ben in de supermarkt om de laatste boodschappen voor de kerst in te slaan. Op enig moment hoor ik iemand achter mij mijn naam roepen: ‘Ha Car…’. De stem klinkt bekend, vertrouwd, ook al weet ik nog niet wie bij de stem hoort. Ik draai mij om en kijk in het gezicht van een man van ongeveer 30 jaar. Ik herken hem niet.
Hij ziet aan mijn blik dat er geen herkenning plaats vindt en zegt: Car, je weet toch wel wie ik ben?’ Ik zeg: ‘Nee, ik herken je niet…, ik weet niet wie je bent.’
Terwijl deze uitwisseling gaande is, verschijnt er een foto van hem van jaren geleden voor mijn geestesoog. O, het is Klaas…, gaat er door me heen.
Klaas zegt: ‘Ik ben het, Klaas.’ Ja, nu herken ik je, zeg ik, je bent erg veranderd. Je haar is anders, een ander model…, en je hebt een bril en een rode vlek in je gezicht die ik niet eerder bij je heb gezien…, en je hele uitstraling is anders… Ja, dat klopt, zegt hij. Hoe gaat het met je? vraag ik. Het gaat goed, zegt hij. Ik heb sinds enkele maanden een andere baan, ik ben nu verkoper op een kantoor. Dat meen je niet, zeg ik, wat geweldig voor je. Ja, zegt hij, ik ben eindelijk weg als verkoper uit de kledingbranche. En hij vertelt over de verandering, het kantoor, de collega’s, een grote deal die hij heeft weten binnen te slepen, de waardering die hij daarvoor ontving… En uit het niets beginnen de tranen over mijn wangen te stromen terwijl Klaas zijn ervaringen deelt. Op enig moment zegt Klaas wat ongemakkelijk: ‘Wat gebeurt er nu met je, Car, moet je nu huilen???’ Huil je om Simone??? (Simone is onze dochter die deze zomer is overleden).
Nee, zeg ik, ik huil niet om Simone…, ik ben zo blij voor je…, ik voel zoveel blijdschap en dankbaarheid…, het voelt als een zegening, een geschenk dat het bestaan jou en het bedrijf waar je nu voor het werkt bij elkaar heeft gebracht…, en de baan is je op het lijf geschreven, ik zie je die deal zo realiseren, je hebt alle kwaliteiten in huis voor deze job…, ik vind het zo geweldig voor je…Ik weet dat je al enkele jaren door wilde, je wilde groeien, verder, uit die kledingbranche. Ik weet dat je pogingen ondernam om je verder te ontwikkelen, maar dat resultaat uit bleef. Ik weet dat je situatie soms uitzichtloos voor je voelde…, alsof je voor eeuwig gebonden zou zijn aan de baan die je had in de kledingbranche. En om dan dit bericht van jou te mogen ontvangen, na je ongeveer 7 jaar niet meer echt gesproken te hebben…, ja, dan voel ik alleen maar liefde en dankbaarheid…, ik gun het je zo graag…, al vele jaren…, en nu is het werkelijkheid voor je, ik kan zo invoelen wat deze verandering voor je betekent…
Klaas kijkt me aan…, hij is geraakt door mijn tranen en woorden. Hij spreidt zijn armen en ik neem zijn uitnodiging voor een hugh in ontvangst. Dank je wel, zegt Klaas, ja…, ik ben zelf ook heel erg blij met deze verandering…, dat heb je goed aangevoeld en verwoordt Car. En zo staan we samen in de supermarkt, in elkaars armen, terwijl de tranen in stilte stromen…
Wonderlijk… wanneer het hart open is…
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Darkness is the absence of Light.
Darkness is the absence of Light.
Ik luister naar een satsang van Osho.
Hieronder een verkorte en bewerkte weergave.
Darkness is the absence of light.
You can’t fight directly with darkness, with lonelyness, fear, sorrow, hate, anger or isolation. The reason is that all these things doesn’t exist (only in our mind). They are the absence of light, just as darkness is the absence of light.
What do you do when you don’t want the room to be dark?
Try to understand: don’t do anything directly with darkness. It will not work. You can’t push it out. You yourself can’t dissolve the darkness by being busy with it (thinking about it, analyzing, worrying). Why? Because the one who is busy with is, is the darkness itself: the mind (ego). So there is no way to make any arrangement with the darkness.
The solution is that you do something with the light. Bring light in the darkness and the darkness vanish. A small candle is enough to fade out the darkness in a room.
Don’t touch the darkness, don’t think about it, because bottom line: it doesn’t exist. It is simply an absence of light. Just bring light (awareness) and you will find no darkness at all. You can go on fighting with darkness your whole life and you will not succeed to banish it, the darkness will remain.
So work for the light. And anything that was it’s absence (fear etc.) automaticaly disappears. Light is awareness, light is the energy of the heart.
Bring awareness in the darkness: just see what is there, without any judgement, without any resistance, total neutrality.
De dag nadat ik de satsang heb beluisterd, ga ik naar een zang/dansworkshop. Na enkele uren is er pauze. Er is een mogelijkheid om uit te rusten op een mat. Ik lig naast een andere vrouw. Ze biedt aan om een dekentje over me heen te leggen en een kop thee voor mij te halen, ik voel haar zorgzaamheid, fijn. Na enige tijd in stilte gelegen te hebben, kom ik overeind om mijn kopje thee te drinken. Er ontstaat een gesprek tussen haar en mij.
Ze vraagt hoe het nu met me is, 5 maanden na het overlijden van onze dochter (zij overleed in de zomer van 2016). Ik zeg: ‘Het gaat goed met mij.’
Ze kijkt me aan, haar gezichtsuitdrukking lijkt te zeggen: ‘Hoe is dat mogelijk’?
Ze nodigt me uit om er iets meer over te vertellen.
Tja, het is natuurlijk een groot verlies, zonder meer…, maar het is een geschenk om te ervaren wat 8 jaar spirituele ontwikkeling betekent wanneer zich een beproeving voor doet. Je weet uiteindelijk pas echt hoe de vlag ervoor staat als je door het leven wordt getest.
Ze vraagt wat het geschenk is. Mijn antwoord: Dat het verlies simpelweg gedragen wordt.
Ik zeg dus niet: gedragen kan worden. Nee, gedragen wordt, er is geen weerstand meer op het ervaren van pijn, van verdriet. Het mag er zijn. Zelfs het woordje ‘mag’ is al teveel: het is zoals het is, soms is er verdriet, gemis, soms zijn er tranen, dat is alles, punt, geen drama. Is dat niet een geweldig geschenk? Dat zo’n groot verlies op een natuurlijke wijze wordt verwerkt…
Ik voel me een gezegend mens en ben dankbaar voor de innerlijke kracht, die in mij door de afgelopen jaren is opgestaan.
Op enig moment vraag ik aan haar hoe het met haar gaat. Ze geeft aan dat zij zich niet bevindt waar ik me bevind. Ze ervaart veel zorgen, spanning, problemen. Alles voelt zwaar en donker, zegt ze. Ze deelt het een en ander van haar zorgen. Ik voel met haar mee. Ja, zeg ik, ieder wordt op haar/zijn eigen wijze door het leven getest. Bij mij betreft het een verlies van een kind, maar wat jij deelt, is ook niet gering.
Kinderen die jou niet meer willen zien nadat je bent gescheiden, geen werk, nagenoeg geen inkomsten en de zorg voor je ouders er ook nog eens bij.
Ik voel dat ze volledig geïdentificeerd is met haar problemen, met de darkness.
Als antwoord deel ik de essentie van de satsang van Osho.
Wonderlijk dat de essentie van een satsang, die ik de avond voorafgaand aan deze workshop heb beluisterd, nu weer door gegeven kan worden.
Darkness is the absence of light, zeg ik. Voedt het licht, ga geen gevecht aan met de duisternis. Zie je dat je helemaal opgaat in je zorgen, angsten en problemen?
Dat helpt je niet. Kom thuis in je hart, in de neutraliteit van het hart. Je kunt je hele leven bezig zijn met het oplossen van problemen, met het ‘processen’ van de darkness, maar daarmee lost de darkness niet op. De darkness creëren we zelf, vanuit identificatie met onze gedachten en emoties.
Versterk het Licht: laat het Licht schijnen op dat wat donker is. Jij bent niet de darkness, maar het Licht. En het bestaan staat aan je zijde, ondersteunt je, ook al voelt dat nu niet zo. Mogelijk dat je wat oppaswerk of schoonmaakwerk kan verrichten om inkomsten te genereren…
Ze deelt dat het werken met kinderen haar beroep is, maar dat ze nergens wordt aangenomen, omdat ze over gekwalificeerd is. En daarnaast voelt ze ook weerstand: ze was laatst een kinderdagverblijf binnen gestapt waar ze registreerde hoe de leidsters met de kinderen om gingen en daar werd ze bepaald niet vrolijk van. Ze deelt dat ze zich bewust is dat ze vrij kritisch is.
Ja, dat hoor ik, zeg ik. Zie je dat je ‘kiest’ voor de darkness?
Niet dat je dat bewust doet… Je bent daarop ingesteld, geprogrammeerd, je hebt geleerd om zo te kijken naar je omstandigheden… Een andere kijk is ook mogelijk.
Dezelfde situatie kan ook vanuit een positieve kant worden bekeken: je merkt de verzorgende kant van de kinderleidsters op…, maar die ‘kijk’ is er niet.
Je ziet alleen één kant: de darkness.
En het leven is niet eendimensionaal, maar jij kijkt wel zo.
Zoals je naar de omgang van de leidsters met de kinderen kijkt, zo kijk je ook naar al je persoonlijke omstandigheden: je kijk is ‘donker’.
Wat als je licht én donker overstijgt? Wat als je niet voor het een (de positieve omgang van de leidsters met de kinderen) en niet voor het ander (de negatieve omgang van de leidsters met de kinderen) kiest, maar voor het hart, voor awareness.
Wat als je vanuit het hart, vanuit neutraliteit kijkt?
Dan wijs je niets af, je neemt alleen maar waar.
Vergelijk het met de energie van de natuur.
Waarom vinden we het zo fijn om in de natuur te zijn?
We genieten van de natuur, omdat de natuur niet oordeelt, zij is neutraal, kent geen goeie en slechte dagen, oordeelt niet over jou als je over het gras loopt en het plat stampt, vindt er niets van als je bepaalde wandelpaden kiest en andere paden links laat liggen, voelt geen pijn als je de ene boom omarmt of als mooi beschouwt en de andere boom negeert. Dat is de kwaliteit van neutraliteit, de kwaliteit van het hart, de kwaliteit van ‘zijn’ met wat is, zonder nog enig etiket te plakken op welke omstandigheid dan ook, zonder identificatie met alle gedachten en emoties.
De identificatie met onze gedachten en emoties (dat jij ervan overtuigd bent dat wat jij voelt en denkt ‘waar’ is) geeft lading aan omstandigheden, die in principe neutraal zijn.
Ik zeg weleens tegen mensen: plaats jezelf op een podium. Het leven met alle omstandigheden en je kijk daarop speelt zich af op dat podium. Al die zorgen, angsten, somberte speelt zich af op het toneel, maar jij (Boeddha natuur, het hart, gewaar zijn) bevindt zich niet op het podium, maar in de zaal.
Neem plaats in de zaal, stap uit de darkness, stop met het voeden van de darkness.
Kijk vanuit de zaal naar wat zich afspeelt op het toneel van het leven. Die zaal is de ruimte van neutraliteit, van Liefde, van Licht. Alles is zoals het is…, vanuit liefde en mededogen kijk jij naar wat zich afspeelt op het podium.
Werk niet met je problemen, maar versterk getuige bewustzijn, versterk het Licht in jou wat immer en eeuwig schijnt, wat overigens niet hetzelfde is als het licht van positieve gedachten en emoties die vergankelijk zijn, evenals negatieve gedachten en emoties.
Ik heb het over die bron in ons die niets te maken heeft met voorkeur of afkeur, met positief of negatief; dat zijn nog steeds labels, meningen, etiketten.
Kom thuis in je hart, dan groeit vertrouwen, dan ben je met alles wat is, vanuit mededogen, dan smelt de pijn en de knopen, die zich nog op het hart bevinden. Dan lost de weerstand tegen het voelen van pijn op, omdat je je realiseert dat jij niet de pijn bent.
De pijn is slechts darkness gecreëerd door de mind, door herinneringen, door geconditioneerde programma’s (overtuigingen), door identificatie met onze gedachten en emoties. Wanneer je thuis komt in je hart zijn de omstandigheden hetzelfde, maar ‘jouw’ kijk is neutraal.
Ik zie dat er wat binnen komt van datgene wat ik deel…, er vindt geleidelijk aan een verschuiving plaats.
Na onze uitwisseling zegt ze tegen mij: bedankt…, je hebt me echt geholpen…
En ik wil jou bedanken dat je zo open bent waardoor ik dit met jou kan delen. Zonder die openheid zou dit gesprek niet hebben plaats gevonden.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Zonder verwachtingen... Zijn...
Zonder verwachtingen… Zijn…
Enige tijd geleden sprak ik een cliënt over de verwachtingen, die in haar leven, ten aanzien van een vriendin. Zij had een potentiële afspraak met een vriendin afgezegd, omdat zij een plaatje, een verwachting had/heeft over vriendschap: vriendschap dient van twee kanten te komen, ik verwacht van haar dat zij ook eens contact met mij opneemt en dat het initiatief niet altijd van mijn kant hoeft te komen.
Toen haar vriendin zich tijdens een mailwisseling niet overeenkomstig haar verwachting gedroeg, werd de cliënt boos en trok zij de afspraak, die ze recent met haar vriendin had gemaakt, weer in. Wat zij niet zag, was dat de verwachting die zij had een impliciete eis was, die zij aan haar vriendin stelde: ze laat de ander niet vrij om al dan niet contact met haar op te nemen.
Overtuiging: Het is toch niet meer dan normaal dat je van een vriendin mag verwachten dat zij ook eens contact met mij opneemt, dat het niet altijd van één kant komt? Toch?
Is dat zo? Stel dat jouw behoefte totaal anders is dan haar behoefte? Dat jij altijd als eerste het initiatief neemt, omdat jouw behoefte sterker is dan die van haar…
Voordat zij überhaupt kan voelen dat zij contact met jou wil opnemen, trek jij al aan de bel. En zo ontstaat er in de loop der jaren een patroon: jij bent altijd degene die als eerste contact opneemt. En waarom zou dat een probleem zijn? Als je daar geen mening over hebt, als het geen pijn in je opwekt, dan is dat de situatie: jij neemt altijd als eerste contact met haar op voor een afspraak en zij bevestigt jouw voorstel om elkaar te ontmoeten. Dat is alles.
En hebben jullie weleens in alle openheid met elkaar gesproken over jullie vriendschap, wat vriendschap voor ieder van jullie betekent, wat de behoefte is van jullie beiden aan contact? En wat het met jou doet als het initiatief altijd van jouw kant moet komen?
En zie je welke plaatjes jij plakt op haar als zij geen contact opneemt met jou? En dat die plaatjes niet over haar gaan, maar over pijn die al in jou aanwezig is, wat door je vriendin wordt getriggerd?
Zij is niet de veroorzaker van jouw pijn, zij triggert de pijn (er niet toe doen), die al lang in jou aanwezig is. Zie je dat je vanuit die oude pijn reageert op haar? En dat er vanuit de mind een overtuiging wordt gecreëerd over vriendschap om de onderliggende pijn (er niet toe doen) niet te hoeven voelen…
Zie je dat die overtuiging ertoe leidt dat je een eis, een verwachting bij haar neer legt: zij moet contact met mij opnemen. En op het moment dat zij dat niet doet…, meen jij dat je terecht boos mag zijn op haar…
Zo gaat het dan: we veroordelen de ander, we beschuldigen de ander, zonder in de gaten te hebben dat we daardoor niet hoeven te voelen wat er in ons, op een dieper niveau, wordt geraakt: oude pijn. De pijn van het kind dat niet werd gezien, er niet toe deed.
Elke vorm van verwachting en verlangen leidt tot pijn:
teleurstelling, omdat de realiteit altijd anders verloopt dan de verwachting;
boosheid, omdat de ander niet doet wat wij impliciet van de ander verwachten;
verdriet, omdat de ander niet aan ons beeld beantwoordt wat we over de ander hadden gecreëerd.
Hoe zou ons leven zijn zonder verwachting? Zonder verlangen? Zonder impliciete of expliciete eis? Zonder plaatjes over onszelf, de ander of over een situatie?
Onderzoek eens voor jezelf welke verwachtingen, verlangens en (impliciete) eisen er in jou leven én wat de gevolgen daarvan zijn in de omgang met anderen.
Het gaat niet om het onderdrukken van verlangens (ik mag geen verwachtingen of verlangens hebben), maar om het herkennen en onderkennen van de verwachtingen en verlangens (dit leeft in mij). En het effect daarvan: het leidt tot conflicten en pijn.
Als je werkelijk doorziet wat het effect is van al die verwachtingen, dan doven de verlangens langzaam uit en laat je de ander vrij.
Dan is vriendschap en intimiteit pas echt mogelijk.
Boeddha zei voortdurend: ‘Wees vrij van verlangens en je zult vrij zijn van samsara, van lijden; vrij van de wereld.’
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Gaan waar de wind je heen voert..., niet mijn wil geschiedt, maar Uw wil.
Gaan waar de wind je heen voert…, niet mijn wil geschiedt, maar Uw wil.
Een dagdeel in de week verricht ik vrijwilligerswerk. Ik ondersteun op frequente basis, samen met een andere vrijwilliger, een trainer in zijn werk.
Afgelopen week zei de trainer tegen mij dat hij meerdere vrijwilligers had gevraagd om een collega van hem op een andere locatie te ondersteunen. Zijn collega heeft nog geen vrijwilligers, die haar ondersteunen bij haar werk. De trainer laat mij weten dat de vrijwilligers tot nu toe allemaal afwijzend hebben gereageerd op zijn vraag. Vervolgens vraagt hij aan mij of ik zijn collega zou willen bijstaan. Mijn eerste impulsieve reactie is: ‘Nee, ik heb het hier naar mijn zin met de andere vrijwilligers, en met één in het bijzonder (we hebben veel plezier samen), en ik ben ook pas net weer begonnen na een periode van afwezigheid.’
De volgende dag ontvang ik een mail van de trainer:
Ha Caroline,
Ik begrijp wel dat je het fijn vindt om samen te werken met X. Maar mag ik je toch uitnodigen om a.s. vrijdag in elk geval één keertje mijn collega te helpen bij haar werkzaamheden? Gewoon vrijblijvend voor één keer, dan kunnen jullie eens kennismaken. Iets (intuïtie?) zegt mij dat het goed tussen jullie zal klikken.
Hartelijke groet, Y
Tja, wat doe je in zo’n situatie?
Waar laat je je door leiden?
Laat je je leiden door je eigen behoefte, je persoonlijke wil: ik heb het naar mijn zin, fijne samenwerking met collega(‘s) en ik draag een steentje bij aan het ondersteunen van de bijeenkomst. Of laat je je leiden door het bestaan zelf, door de stroom die het bestaan op dat moment aanneemt in de vorm van een vraag die de trainer mij voorlegt? Beweeg je mee met waar de wind je heen voert of geef je gehoor aan persoonlijke verlangens, verwachtingen en behoeften? Alles is mogelijk…, niets is goed of fout. Zie van waaruit je beweegt, dat is waar het om gaat.
Ik beluisterde laatst een prachtige satsang van Adyashanti: Beyond the Personal Will (te vinden op www.adyashanti.org) en las zijn boek ‘Jezus, de mysticus’, een boek waarin Adyashanti laat zien hoe belangrijke gebeurtenissen in het leven van Jezus parallel lopen met de verschillende fasen van spiritueel ontwaken.
Adyashanti geeft in de satsang aan dat na ontwaken er nog jaren volgen waarbij de persoonlijke wil langzaamaan uitdooft…, geleidelijk aan meer en meer uitdooft…, totdat er niets meer van overblijft en volledige realisatie zich voltrekt. Hij geeft ook aan dat dit uitdoven van de persoonlijke wil (het ego) over het algemeen jaren in beslag neemt…, zo sterk is de kracht van de persoonlijke wil en de illusie een afgescheiden ik (identiteit) te zijn.
Een verduidelijkend citaat uit zijn boek (Jezus, de mysticus) over ontwaken zelf (pagina 235) is: ‘We stijgen boven de identificatie met het ego en de geest uit, we beseffen onze ware natuur van goddelijk zijn. Maar wanneer je iets overstijgt, wil dit niet zeggen dat wat je overstegen hebt ergens heen gaat. En zo komen we in de tijd van beproevingen, wanneer het leven ons (…) situaties geeft die ons helpen (…) te gaan belichamen wat we gerealiseerd hebben. Als we door de vele beproevingen heen zijn gegaan die ons leren om geest (Goddelijk zijn) te belichamen – en dit stadium duurt vaak enkele jaren – komen we tot een diep en intens gevoel van rust, van welbehagen, van welzijn.’
En dat is waar ik me bevind: in de jaren van beproevingen en het uitdoven van de persoonlijke wil. Een zeer grote beproeving voltrok zich in de zomer van 2016 toen geheel onverwacht onze dochter op 28-jarige leeftijd overleed. Daar schrijf ik op een ander moment over. Een zeer geringe ‘beproeving’, ik zou het eerder een ‘testje’ noemen, was de vraag die de trainer aan mij voorlegde.
Ik schreef een email aan de collega vrijwilliger waar ik met veel plezier mee samen werk. Een gedeelte van die mail geef ik hieronder weer:
Tja…, reuze jammer dat wij elkaar dan niet meer op frequente basis zien…, maar ik kan er ook naar kijken vanuit het perspectief dat het bestaan deze stroom op gang brengt (dit expliciete verzoek van de trainer), naast het gegeven dat wij natuurlijk zo nu en dan eens een kopje koffie kunnen drinken na onze bijeenkomsten, die op dezelfde tijd plaats vinden, alleen op een andere locatie…, en ik wil ook graag een bijdrage leveren daar waar ik nodig ben…, vanuit het hart…, wat voorbij persoonlijke belangen/behoefte gaat…
Nou, X, ik had niet verwacht dat het zo zou lopen…, over verwachtingen gesproken… waar mijn vorige blog over ging…, maar ben innerlijk soepel genoeg om mee te bewegen met de stroom van het leven. Dus ik ga komende week een keer meelopen…, welke kant het opgaat…, geen idee…, maar ik hou je op de hoogte.
Liefs,
Caroline
En dan is het zover. Ik loop een dagdeel mee met de andere trainer op een andere locatie. En opnieuw doen zich enkele kleine uitdagingen voor: het is aanvankelijk steenkoud in de ruimte (de airco kon niet uit) en de ramen zijn bedekt met stevige vitrage zodat er geen afleiding voor de deelnemers plaats kan vinden, er is dus geen contact met buiten (met de natuur) en de verlichting van de ruimte laat ook te wensen over. Met andere woorden: ik ga er qua ruimte en sfeer duidelijk niet op vooruit.
Oké, zeg ik tegen mezelf: zo is het dan. De volgende keer kleed ik mij erop…, dit is waar het bestaan mij brengt. Ik verleen die middag de ondersteuning voor de trainer en voel duidelijk aan dat het verzoek om een keer mee te lopen niet uit de lucht komt vallen: ik ben hier nodig en wil er graag voor haar zijn. De volgende dag mail ik de trainer, die mij had gevraagd om zijn collega te ondersteunen, dat ik in het vervolg zijn collega zal bijstaan.
En zo gaat het dan…, als je je niet meer laat leiden door je persoonlijke wil, maar door het hart, door het bestaan zelf…
Zo gaat het dan…, als je het roer vrijwillig uit handen geeft: dan ga je waar de wind je heen voert… Sinds enige tijd is er nagenoeg geen weerstand meer, geen verzet meer wanneer het leven mij uitnodigt om mee te bewegen met de stroom van het Leven zelf.
Ja, ik merk de staartjes van de persoonlijke wil op en ook de neiging om te hechten (ik heb het naar mijn zin/veel plezier met een andere vrijwilliger), maar er is niet veel nodig om los te laten.
De sleutel is het hart: het hart is open en wordt geraakt wanneer de trainer mij wederom vraagt om een keer mee te lopen met zijn collega en dat maakt de beweging als vanzelf mogelijk.
In alle andere gevallen (als het hart niet open is) komt de ‘keuze’ om al dan niet mee te bewegen voort uit ons hoofd of uit de persoonlijke wil (ik heb het naar mijn zin, ze zoeken maar een andere vrijwilliger). Of we bewegen mee, omdat religieuze stromingen beoefening prediken van bepaalde deugden zoals dienstbaarheid, menslievendheid, gelijkmoedigheid. Dan komt de beweging ook niet voort uit het hart, maar uit het hoofd, het ego: ik moet goed doen, ik ga onvoorwaardelijke vriendelijkheid beoefenen (alsof die te beoefenen valt…). Of we zeggen ‘ja’, omdat we geen ‘nee’ kunnen zeggen, omdat we aardig gevonden willen worden. Ook dan komt de beweging niet uit het hart, maar uit een aangeleerd programma uit onze jeugd. Met andere woorden: de persoonlijke wil blijft intact. Het is dus niet mogelijk om een project te maken van het ontmantelen van de persoonlijke wil, omdat de drijfveer van waaruit je dan beweegt de persoonlijke wil zelf is (ik ga nu de slavendrijver in mij, de persoonlijke wil met al haar verlangens en behoeften afbreken). Wie is de ‘ik’ die dit wil??
De enige weg die ik zie, is het openen van het hart. En dat is waar bewustzijnscoaching over gaat en voor bedoeld is: de transformatie van hoofd naar hart.
Niet mijn wil geschiedt, maar Uw wil…, de wil van het Leven zelf, voorbij het ego, voorbij het denkbeeldige ‘ik’, die meent het leven te kunnen besturen (persoonlijke wilskracht).
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Overtuigingen transformeren: de directe weg.
Overtuigingen transformeren: de directe weg.
Ja, zo gaat dat dan. Er is een ervaring. De ervaring leidt tot een overtuiging en die overtuiging bepaalt vervolgens ons gedrag. Sommige overtuigingen zijn we ons bewust, andere overtuigingen zijn we ons niet bewust, maar die bepalen wel ons (vermijdings)gedrag, veelal zonder dat we dat zelf in de gaten hebben. En of we ons de overtuiging al dan niet bewust zijn…, de overtuiging reist een groot deel van ons leven met ons mee (soms een heel leven), tenzij we wakker worden, dan kan de overtuiging(en) uitdoven.
Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat één traumatische ervaring uit het verleden zulke verstrekkende gevolgen kan hebben voor de rest van je leven. En toch is dat zo… De angst die we destijds niet volledig konden dragen en voelen, geeft een imprint in het zenuwstelsel. Voorbeeld: een nare ervaring met een paard in het verleden maakt dat mijn lichaam automatisch met angst reageert als ik in de buurt van een paard kom.
Slechts één pijnlijke ervaring heeft ertoe geleid dat ik bang ben voor paarden. Overtuiging: paarden zijn onvoorspelbaar en gevaarlijk.
Gedrag: vanaf de pubertijd vermijd ik paarden. Als ik op een fietspad een paard aan zie komen, dan neem ik een omweg, ik wil niet langs het paard fietsen.
Nou kan je paarden nog gemakkelijk vermijden in je leven…, ik kom ze niet dagelijks tegen en als ik ze tegen kom, dan vraagt het weinig inzet om een bochtje erom heen te maken.
Er zijn ook overtuigingen die je niet kunt vermijden, omdat je er dagelijks mee wordt geconfronteerd. Ik zal enkele voorbeelden geven van dergelijke overtuigingen: mensen zijn niet te vertrouwen, ik ben niet goed genoeg, ik ben een lafaard, het leven moet leuk en gezellig zijn, ik ben een egoïst, iedereen stelt eisen aan mij, ik moet succesvol zijn, niemand heeft echt aandacht voor mij etc. Allemaal overtuigingen die bepalen hoe we naar de buitenwereld ‘kijken’, welk ‘zicht’ we hebben. De buitenwereld weerspiegelt onze binnenwereld, onze ‘kijk’. Als je overtuiging is dat mensen niet te vertrouwen zijn, dan kijk je vanuit die bril naar andere mensen. Met andere woorden: het gedrag van andere mensen interpreteer je vanuit de overtuiging die in jou leeft. Wat je gelooft, is wat je ziet.
Wat geloof jij? Wat zie jij? Welke overtuigingen leven er in jou?
Keer op keer ‘zoeken’ we, onbewust, naar bevestiging van onze overtuigingen, we kunnen namelijk niets anders ‘zien’ zolang we nog een gevangene zijn van een bepaalde overtuiging.
Keer op keer interpreteren we het gedrag van de ander vanuit de overtuigingen, die we van jongs af aan mee krijgen: of we ons dat nu bewust zijn of niet.
Nog een voorbeeld. Je kijkt vanuit de bril ‘ik ben niet goed genoeg’ en vanuit die bril meen je dat elke vorm van feedback kritiek is, elke vorm van terug koppeling interpreteer je als ‘niet goed genoeg’. Je kan degene die de feedback geeft daardoor niet goed horen of ontmoeten, omdat die overtuiging er tussen staat.
Heftig om dit gegeven ten volle te realiseren…, en dan te bedenken dat we allemaal zo ons pakketje aan overtuigingen met ons meedragen…, die ons zicht belemmeren en tot zoveel onbegrip leidt: we verstaan elkaar eenvoudigweg niet door al die inkleuringen.
Tot er een moment komt in ons bestaan dat we wakker worden. Dat we los komen van al die overtuigingen die ons belemmeren te Leven. Niet door de overtuigingen te bestrijden of één voor één weg te werken (er hoeft niets weg), maar door de overtuigingen te herkennen en uit te dagen wanneer ze aktief zijn. Durf je je mond in een groep niet open te doen (overtuiging): ga het aan en ervaar, vanuit aandachtigheid, wat het teweeg brengt in je lichaam aan spanning, zonder ook maar iets van die spanning te ontkennen, ga het aan vanuit openheid en kwetsbaarheid, deel met de aanwezigen wat er door je heen gaat (ik vind het reuze spannend om iets te delen over mezelf, ik merk dat mijn hart sneller gaat kloppen, en ik weet ook niet zo goed wat ik wil delen etc.), je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent.
Naast het uitdagen van overtuigingen is er een andere benadering die ik onder de aandacht wil brengen: de directe weg naar het Zelf, naar het eeuwige principe in ons dat niet komt en niet gaat, niet geboren wordt en niet sterft. Het is onze Goddelijkheid, onze Natuur.
Oké, daar gaan we dan.
Alles begint met ‘zien‘: met bewust worden dat er een overtuiging gaande is van waaruit je de realiteit niet ziet zoals die is. En dat is al een hele kluif: het herkennen van overtuigingen die in jou leven, want we zijn gewoonweg blind. De overtuigingen staan zo diep in ons zenuwstelsel geprint, dat het heel wat vraagt aan ‘aandachtigheid’ om ze überhaupt te zien, te herkennen.
En de volgende stap is: het waarnemen van de overtuiging (bijvoorbeeld: ik ben schuldig) op het moment dat deze in jou wordt geactiveerd.
To see is to be free. Een uitspraak die ik jaren geleden voor het eerst hoorde: to see is to be free. Alles begint met: zien.
Kijk…, kijk alleen maar toe…, wees getuige van datgene wat de mind tevoorschijn tovert. Dat is alles: kijk en als kijken werkelijk ‘kijken’ is, dan kom je los van datgene wat de mind je voor spiegelt aan gedachten en emoties. Je ontdekt dat je niet de emoties en gedachten bent, maar DAT wat de emoties en gedachten gade slaat.
Anders geformuleerd: Jij bent niet schuldig of dom (overtuiging) tenzij je dat gelooft. Kijk naar deze overtuiging, ga er niet in mee. Identificeer je er niet mee. Of dacht je dat je schuldig of dom (of wat dan ook…) geboren werd? Schuldig en dom zijn etiketten die door ouders, school, cultuur, religie op ons zijn geplakt. We hebben al die overtuigingen van jongs af aan mee gekregen. En vervolgens geven we dit pakketje aan overtuigingen weer door aan de volgende generatie. Een eindeloze cyclus van lijden.
En omdat we in een collectief veld leven waar we menen dat we onze gedachten en emoties zijn, geloven we massaal wat we denken en voelen. We weten niet beter. We zijn en masse onder hypnose, in slaap. We denken echt dat gedachten en emoties ons gevoel van Zijn bepalen. We identificeren ons er volledig mee (zo ben ik). Ja, en veel gedachten en emoties zijn pijnlijk, dus gaan we op zoek. Op zoek naar therapieën die ons van allerlei psychologische obstakels kunnen verlossen.
Therapie heeft zijn plaats in het leven, vooral wanneer iemand erg gefragmenteerd (verward) is, maar het concept van ‘zien’ is iets totaal anders dan therapie of het analyseren van je problemen op basis van ervaringen uit het verleden (ik voel me zo en dat komt door mijn verleden). Analyse en therapie houden ons geïdentificeerd met het niveau van de psyche, het versterkt ons geloof in die pijnlijke gedachten en emoties (het is waar wat ik denk en voel). ‘Zien’ is bedoeld om het niveau van de mind/de psyche te transcenderen (je bent niet je emoties en gedachten, ook al denk je van wel).
Oké, maar als ik niet die emoties en gedachten (overtuigingen) ben, wat ben ik dan wel? Jij bent Bewustzijn. Jij bent DAT wat de schuld of domheid waarneemt, maar daar volledig los van staat: Getuige Bewustzijn. Getuige Bewustzijn registreert alles wat voorbij komt.
Ik geef cliënten weleens het volgende beeld mee: stel je een theaterzaal voor. Binnen het theater is er een zaal en een podium. De zaal is het Getuige Bewustzijn en het podium is het theater waar het leven zelf zich afspeelt. Op het podium verschijnen alle ervaringen: de rollen die we in het leven vervullen als moeder, vader, kind, partner, leraar, politicus, de criticus, de avonturier, het kind in ons etc. én alle overtuigingen die verbonden zijn aan die rollen.
Alle ervaringen die op het podium plaats vinden zijn tijdelijk; ze komen en gaan. En er is iets dat niet komt en gaat: dat ben jij. En jij (Bewustzijn, Boeddha natuur) zit in de zaal en kijkt toe. Je kijkt naar de film van jouw leven dat zich afspeelt op het toneel. ‘Jij’ staat voor Getuige Bewustzijn (gewaar zijn). In werkelijkheid zit er niemand in de zaal. Getuige bewustzijn is niet een ‘iemand’, het is een vorm van Bewustzijn: neutraal, zonder oordeel. Vanuit de zaal kijk ‘je’ naar alles wat daar op het podium gebeurt. Dat is alles…, kijken…
Het lijkt zo eenvoudig, maar het fenomeen ‘kijken’ kent een stevige valkuil, omdat we nu eenmaal zo’n sterke identificatie kennen met alles wat de mind ons voor spiegelt.
Wat is de valkuil? Als je vanuit de zaal toekijkt en jezelf veroordeelt voor datgene wat er op het toneel plaats vindt, dan heb je niet in de gaten dat je op dat moment niet in de zaal zit, maar op het podium staat: daar verschijnt dat deel van het ego dat kritiek levert, vergelijkt en oordeelt. Dat is niet het getuige bewustzijn. Getuige Bewustzijn kent geen meningen. Het is als een oog die vanuit de zaal liefdevol toekijkt naar de capriolen die plaats vinden op het podium. Door Getuige Bewustzijn te ‘oefenen’ (het groeit van binnenuit, je kunt het niet ‘doen’ en tegelijkertijd vraagt het wel enige inzet van onze kant) komen we los van alle drama’s, die zich op het toneel voltrekken, we komen los van alle overtuigingen die het gevoel van drama veroorzaken. Daarom wordt deze weg ook wel de directe weg genoemd. Geen inspanningen via de psychologische weg, maar steeds weer opnieuw plaats nemen in de zaal en gade slaan wat zich op het toneel voltrekt, zonder identificatie. En daarnaast de overtuigingen uitdagen. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat deze laatste zinnen een ontwikkelingsweg van enkele jaren voor mij betekende. Getuige Bewustzijn kan je namelijk niet afdwingen, het voltrekt zich van binnenuit.
Door aanwezig te zijn in de zaal ontstaat er ruimte om de ervaringen heen, we zitten er niet meer (volledig) in, waardoor we niet meer (volledig) in beslag worden genomen door wat zich aan drama op het toneel voordoet: we kunnen ernaar kijken (Getuige Bewustzijn). Het is dan mogelijk om geleidelijk aan (of ineens) los te komen van identificatie met de overtuigingen zelf, omdat we geleidelijk aan (of ineens) thuis komen in ons Zelf (Bewustzijn, Gewaar zijn).
Het is als stuivertje wisselen: eerst staat de structuur (mind/ego) op de voorgrond en menen we dat we onze gedachten en emoties zijn, vervolgens verschuift de aandacht naar Getuige Bewustzijn en ervaren we op een steeds dieper niveau dat dat ons eigenlijke thuis is.
Collectief gezien is er geen enkele vorm van ondersteuning van onze Boeddha natuur, omdat vrijwel niemand thuis is in het Zelf. Dat maakt het lastig, omdat alles en iedereen om ons heen het oude mensbeeld (we zijn de mind) bevestigd. We zijn onze emoties en gedachten, denken we. Het vraagt dus heel wat om tegen de stroom in wakker te worden uit de droomstaat (de drama’s op het podium). We kennen eenvoudigweg de weg niet, we hebben nooit onderwijs gehad in meditatie, in zelfonderzoek, in gewaar zijn. Daarnaast hebben we ook niet geleerd om met pijn om te gaan, om volledig aanwezig te zijn bij een pijnlijke gebeurtenis. Het liefst doen we onze ogen dicht, we weten ons geen raad met gevoelens als eenzaamheid, verlatenheid, angst e.d.
Maar er is een uitweg, thank’s God, er is een uitweg uit het lijden, voor iedereen…
Getuige Bewustzijn is de eerste stap, naast het onderzoeken en uitdagen van je overtuigingen. Eenmaal thuis in de zaal, wacht ons een grote beloning: Bevrijding.
Maar hoe werkt het dan? Betekent dit dat de overtuigingen als sneeuw voor de zon verdwijnen op het moment dat deze worden waar genomen? Dat kan, maar meestal vraagt het wat meer tijd voordat het Getuige Bewustzijn zich ten volle ontvouwd.
Om toch een mogelijke ontwikkelingsgang voor het loskomen van de overtuigingen te schetsen, geef ik een voorbeeld hoe een overtuiging in de loop van de tijd kan veranderen: ‘ik voel me zòòò schuldig’ (je bent de emotie, je gelooft de emotie) verandert in ‘ik voel me schuldig’ (er is sprake van identificatie, maar het voelt al niet meer zo zwaar). Dat verandert in: ‘ik merk op dat er een gevoel van schuld wordt getriggerd’ (de identificatie op de overtuiging komt los) en van daaruit verandert het in ‘een (lichte) aanraking in je lijf van schuld zonder enige identificatie met de schuld zelf (de energie van schuld wordt nog aangetikt in het lijf, vanuit de imprint in het zenuwstelsel, maar er is geen identificatie met de emotie). En dat verandert in: de schuld dooft uit, het verdwijnt uit het systeem. De identificatie op ‘schuld’ (of elke andere emotie/overtuiging) dooft langzaamaan uit door steeds dieper en dieper te vertoeven in Getuige Bewustzijn.
En soms is er wat extra werk nodig, vooral in die situaties waar Getuige Bewustzijn niet ‘aan’ stond, omdat de trigger, de pijn, de overtuiging je volledig overnam. Daar heb ik over geschreven in andere blogs.
Pijn/lijden wordt veroorzaakt door identificatie. Identificatie betekent dat je gelooft wat je ziet: het is echt waar, die ander is niet te vertrouwen, het is echt waar dat ik niet goed genoeg ben, het is echt waar dat ik eenzaam ben, het is echt waar dat de ander mij in de steek heeft gelaten etc. Als we geïdentificeerd zijn, dan zien we niet dat we een gevangene zijn van de overtuigingen die in ons leven, we hebben het gewoon niet door, er is geen gewaar zijn.
De weg eruit is Getuige Bewustzijn. Hoe dieper het Getuige Bewustzijn ‘aan’ staat (bij wijze van spreken), hoe meer we beseffen dat we niet de poppetjes op het toneel zijn, maar DAT wat de poppetjes ziet: het liefdevolle oog, wat zonder oordeel is. En dan komt de identificatie met de poppetjes op het toneel los. We worden niet langer meer mee gesleept door een overtuiging, we kunnen de overtuiging onderzoeken en de pijn die daaraan verbonden is, vanuit Gewaar Zijn ervaren (indien nodig) en stappen zetten om de overtuiging uit te dagen.
Wanneer er Getuige Bewustzijn is, dan wordt pijn heel anders ervaren (niet meer als een fenomeen dat vermeden moet worden). Het wordt dan mogelijk om de pijn, die nooit is gevoeld, totaal te ervaren, waardoor deze oplost. Dan is het voelen van ‘eenzaamheid’, zonder psychologie, zonder verhaal erom heen, puur de emotie tot in de wortel ervaren, een ‘geschenk’. Voor velen klinkt dit ongeloofwaardig, totdat Getuige Bewustzijn op de voorgrond staat, dan realiseren we ons dat alles is…, niets hoeft weg, voorkeur of afwijzing van bepaalde emoties en gedachten houdt op te bestaan. Dan ontstaat er ruimte in ons om die lastige, pijnlijke emoties volledig te ervaren. En dan doven de overtuigingen uit. We komen meer en meer thuis in ons-Zelf. Als dit jou aanspreekt, de weg naar bevrijding, en je wilt eens spiegelen op jouw overtuigingen/triggers en hoe je de overtuigingen kan uitdagen, dan ben je van harte welkom.
Welke overtuigingen zie jij? En welke overtuigingen zie je niet, omdat je nog blind bent? Vraag eens feedback aan een ander en wees bereid het te onderzoeken: vanuit liefde en aandacht voor je-Zelf.
En experimenteer eens met ‘aandachtigheid’, met Getuige Bewustzijn. Doe eens een stap naar achteren en kijk vanuit de zaal…, vanuit het liefdevolle oog.
Alles wat je aandacht geeft groeit. Waar geef jij aandacht aan? Aan de mind? Het gelijk van het ego? Je bent schuldig, niet goed genoeg etc. Geloof je je gedachten en emoties? Of voedt je de essentie die je bent: Bewustzijn & Liefde. Zodat je ‘los’ komt van de ‘drama’s’ van het leven… Het voelt als ‘drama’, omdat jij het zo ziet… Je weet niet beter. Ga daaraan voorbij. Kom thuis in je Hart, kijk…, kijk…, vanuit Liefde… naar de capriolen van dat poppetje op het toneel. Kom thuis in je-Zelf.
Voor de liefhebbers een you tube filmpje van Mooji over Getuigebewustzijn. Als je rechts onderin het beeld klikt, zie je een tandwieltje. Klik daarop en dan kan je kiezen voor ondertiteling in het Nederlands of Engels.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Karma: Het zal wel mijn schuld zijn, ik heb het er zelf naar gemaakt.
Er komt een cliënt in de praktijk. Op enig moment geeft ze aan dat ze gelooft dat de loop van haar leven, die bepaald niet makkelijk is geweest (en nog de nodige uitdagingen met zich mee brengt), wordt bepaald door karma.
Karma wordt ook wel de wet van oorzaak en gevolg genoemd. Dit betekent dat alles wat we doen (actie) een oorzaak vormt, die op een zeker tijdstip een gevolg heeft. Dat latere tijdstip kan betrekking hebben op dit leven of een volgend (ander) leven.
Ik vraag aan de cliënt wat het voor haar betekent dat ze in reïncarnatie & karma gelooft. Ze zegt: ‘Het zal wel mijn eigen schuld zijn geweest dat mijn leven zo is gelopen, ik heb het er zelf naar gemaakt.’
Is dat zo? vraag ik. Heb jij het er zelf naar gemaakt? Eigen schuld, dikke bult?
Weet jij wat al je handelingen zijn geweest uit een ander leven waardoor je huidige leven zo loopt zoals het is? Nee, zegt ze.
Heb jij het leven in de hand? Het nest waarin je geboren werd? De omstandigheden zoals die eruit zien? Heb jij je ouders uit gekozen? Was jij daarbij? Dat weet ik niet, zegt ze.
En welke stem hoor jij als je zegt: ‘Het zal wel mijn schuld zijn?’
Is dat de stem van het hart, de stem van compassie en mededogen?
Of de stem van je ouders, de stem van het verleden, de stem die verbonden is aan pijnlijke herinneringen, de stem van de mind, die steeds hetzelfde scenario blijft herhalen: het is jouw schuld dat je leven zo loopt…
Is dat waar?
En zijn deze overtuigingen behulpzaam? Nee, helemaal niet, zegt de cliënt.
Zolang we nog geprogrammeerde c.q. geconditioneerde wezens zijn, kan er dan wel sprake zijn van keuzevrijheid? De vrijheid om anders te handelen dan de scenario’s, die in ons programma staan geschreven?
Wat heeft het dan voor zin om op deze wijze (schuld en boete) naar jezelf en het bestaan te kijken?
Zie je dat de mind alles aangrijpt, zelfs het concept van karma en reïncarnatie om jou gevangen te houden in schuld, in veroordeling van jezelf?
Ja, zegt de cliënt, dat realiseerde ik me later ook…, dat ik hier niks mee kan…, waar ik wel wat mee kan, is hoe ik ermee om ga. Precies, zeg ik, verantwoordelijkheid nemen voor
datgene wat er op je pad komt, wakker worden uit de geconditioneerde staat van zijn, wakker worden uit al die aangeleerde reactiepatronen en overtuigingen.
En dat heeft niets met schuld of straf te maken.
En uiteindelijk weten we niet hoe de vork in de steel zit…, of reïncarnatie waar of onwaar is. En doet dat er wel toe? Je leven speelt zich hier en nu af, richt daar je aandacht op.
Mediteer en gebruik zelfonderzoek om te ontsnappen uit de greep van de mind, die jou terroriseert met gedachten en emoties als schuld, angst, niet goed genoeg zijn, karma etc.
En: Het leven blijft een mysterie. Gelukkig maar…, we kunnen erover filosoferen, maar het uiteindelijke antwoord weten we niet. En dat is maar goed ook.
Dat gezegd hebbende voel ik zelf affiniteit met het concept ‘reïncarnatie’. Oftewel: het Bewustzijn (niet een ‘ikje’) kiest de omstandigheden (leven na leven), om thuis te komen bij het Zelf (wat we al zijn, maar ons niet meer herinneren) van waaruit we loskomen van het wiel van wedergeboorte.
Een tijd geleden las ik een boek van Osho (Totdat je sterft) waarin hij o.a. een verfrissende kijk geeft op de basisconcepten van religies zoals het Hindoeïsme (reïncarnatie/karma), Soefisme en het Christendom. Het fascineerde me. Ik wil dan ook graag met de lezer delen wat Osho daarover in zijn boek weer geeft.
Hieronder een verkorte weergave van enkele bladzijden uit het boek (pagina 144 en verder). De cursivering van bepaalde uitspraken van Osho komt van mij, evenals enkele woorden die tussen haakjes staan geschreven.
Met ‘onecht’ wordt bedoeld: de geconditioneerde, mechanische structuur (ego/mind).
Oké, daar gaan we dan:
‘De waarheid kan jou niet rechtstreeks gezegd worden. Er moet iets gedaan worden, zodat je geleidelijk je weg naar de waarheid vervolgt. (…) De kennis moet geleidelijk in jou groeien door middel van bepaalde omstandigheden. En natuurlijk zullen alleen onechte omstandigheden helpen, omdat jij onecht bent. (…)
Om een voorbeeld te geven: stel dat je in een gesloten huis woont, een huis waar je nooit uit bent geweest. Je hebt de zon nooit gezien, je hebt de vogels nooit gehoord, je hebt de wind nooit door de bomen voelen gaan. Je bent nooit buiten geweest, je hebt nooit bloemen gezien of de regen. Je hebt in een dicht huis gewoond, volkomen afgesloten, zelfs geen raam. Dan kom ik naar je toe en ik wil graag dat je buiten komt en zingt met de vogels en danst met de wind en bent als de bloemen die zich openen (…) voor het oneindige. Maar hoe kan ik jou iets vertellen over de wereld buiten?
Er is geen taal voor. Als ik over bloemen praat, zul je het niet begrijpen.
‘Bloemen?’ zul je vragen, ‘wat bedoel je met bloemen? Bewijs eerst maar eens dat ze bestaan.’ (…) En met welk bewijs ik ook aankom, jij kunt het weerleggen, je kunt met tegenargumenten komen. (…) ‘Je droomt’, zul je zeggen. ‘Het is je verbeelding’, zul je zeggen, ‘er bestaat geen buitenwereld’. Dit is de enige wereld; er is geen andere wereld. Waar praat je over?’ (…)
De moeilijkheid is: in welke taal moet ik tot jou spreken, van welke gelijkenissen, van welke symbolen moet ik gebruik maken? Wat er ook gezegd wordt, het zal misverstanden oproepen – omdat je iets alleen kunt begrijpen wanneer je het ervaren hebt. (…) Ik zal de een of andere methode moeten toepassen. Die methode is waar noch onwaar. (…)
Ik kan bijvoorbeeld een koortssituatie scheppen: ‘Het huis stort in. Kom er zo snel mogelijk uit! (…) Dat deed Jezus. Hij zei: ‘De hele wereld zal in elkaar storten. (…)
Het einde is nabij – De dag des Oordeels.’ Tot nu toe is het niet gebeurd.
En Jezus zei tegen zijn discipelen: ‘Voor jullie sterven zal de dag des oordeels komen. Zorg dat je een transformatie ondergaat, verander jezelf, bekeer je! Kom tot inkeer! Want de tijd gaat snel voorbij en het huis stort in.’ (…)
Wat zegt hij eigenlijk?
Jullie kunnen de taal van de vrijheid niet verstaan, maar wel de taal van de angst. Daarom zegt hij dat de dag des oordeels nabij is.
Jezus zegt: ‘Er is maar één leven. Eenmaal verloren, altijd verloren.’
Daarom maakte Jezus nooit gebruik van het Indiase hulpmiddel reïncarnatie. (…)
Jezus zegt: ‘Dit is het enige leven’, om een koorts in je op te wekken van angst.
Want als hij zegt dat er vele levens zijn, kun je ontspannen; dan kun je zeggen: ‘Er is geen haast. Dit huis zal tijdens mijn leven niet in elkaar storten en er zijn meer levens, dus waarom zou ik me nu haasten?’ (…) Zo kan je blijven uitstellen. Jezus verwierp uitstellen. Hij zei: ‘Er is maar één leven, dit is het enige leven.’ (…) En spoedig zal in dit leven, voor je dood, de dag des oordeels aanbreken. Dan zullen je zonden beoordeeld worden en zul je gestraft worden’.
Wat zegt hij eigenlijk? (…)
Hij probeert je uit je huis te halen. (…) Zodra je Jezus volgt, zodra je het huis uit bent, weet je dat het een list was, dat je naar buiten gelokt bent. Maar dan ben je niet boos: je voelt je dankbaar, omdat het de enige manier was. En je was zo onecht dat zelfs een Jezus van een leugen gebruik moest maken om je eruit te halen. Maar zodra je eruit bent, vergeet je alles over de dag des oordeels en god en zijn koninkrijk; dan vergeet je alles over dood en angst. Zodra je buiten bent, in de open lucht, in wind en zonneschijn, dan vier je dat, dan geniet je, dan ben je Jezus voor eeuwig en altijd dankbaar, omdat hij zo’n mededogen toonde dat hij zelfs loog om je maar naar buiten te kunnen brengen.
In India hebben we van een andere methode gebruik gemaakt en daar zijn verschillende redenen voor. India is bijzonder oud. (…) Het Westen is jong. Wanneer je met een oude man praat, praat je op een andere manier dan wanneer je met een jonge man praat – omdat hun houding volkomen anders is. Een jonge man kijkt altijd naar de toekomst.
Een oude man kijkt altijd naar het verleden, omdat er voor een oude man geen toekomst is. (…) De Oosterse geest wil zowel van het leven als van de dood verlost worden. Het Oosten is verveeld, zoals iedere oude man. (…) Het Oosten heeft genoeg van het leven.
Je kunt niet méér leven beloven. Dat is geen belofte, integendeel, dat lijkt een straf. Daarom hebben we in het Oosten van een volstrekt andere methode gebruik gemaakt en die methode is: het rad van leven en dood. Wij zeggen dat je miljoenen keren geboren bent (…) En iedereen blijft hetzelfde patroon herhalen – kindertijd en de fantasieën van de kindertijd; jeugd en de dwaasheden van de jeugd; ouderdom en de verveling en dan de dood. En het rad blijft maar in beweging. (…)
Wat is de boodschap achter de reïncarnatietheorie?
De boodschap is: genoeg is genoeg! Reken er nu eens voor altijd mee af! Kom er nu uit! Als je erin blijft zal het rad steeds doordraaien. (…) Dat is een taal die een verveeld mens kan begrijpen. Maar zowel de ene als de andere theorie zijn methoden. Vraag me niet of ze waar zijn. Ze zijn noch waar noch onwaar. Zodra je uit het huis bent, zul je weten of het waar is; als je binnen blijft, zul je de waarheid nooit weten.
Alles wat je op weg helpt naar de open lucht, naar vrijheid, naar openheid, is waar. Als een religie niet meer helpen kan, is ze onwaar.
Het idee van Jezus zal het Westen nu niet veel helpen. Daarom keert de Westerse geest zich naar het Oosten. Nu zal de filosofie van de verveling beter voldoen omdat jullie nu ook oud zijn. Het christendom spreekt minder aan. Hindoeïsme, Boeddhisme zijn aantrekkelijker. Jullie zijn oud geworden! (…) Reïncarnatie spreekt meer aan dan één leven. De Dag des Oordeels lijkt kinderachtig en één leven lijkt niet voldoende.
Hoe kun je een mens beoordelen door hem maar één kans te geven? Er zullen op zijn minst meer gelegenheden nodig zijn om een oordeel te kunnen vellen, omdat hij alleen door vallen en opstaan leren kan. Door hem maar één kans te geven, geef je hem eigenlijk geen kans. Als hij zich vergist, vergist hij zich. Dan is er geen tijd om de fout te herstellen. (…)
Het zijn hulpmiddelen. ‘Een hulpmiddel’ is iets dat waar noch onwaar is.
Het kan helpen. Als het helpt is het waar. Als het een belemmering vormt, dan is het onwaar. (…)
En wanneer je er werkelijk uit bent, dan is er geen behoefte meer aan enige methode. Alle methoden dienen alleen maar om je uit je geslotenheid te halen, uit je graf, uit je ongevoeligheid, uit je onbewustheid. (…)
Soefi’s zeggen dat alles in het leven zo met elkaar samenhangt, dat de karmatheorie niet juist kan zijn. En ze hebben gelijk, want ook hun methode is waar. Als alles in het leven zo met elkaar samenhangt hoe kan de karmatheorie dan zin hebben?
Volgens de karmatheorie ben je verbonden met je vorige leven, alleen met je vorige leven; je bent een gevolg van je eigen karma’s en je oogst de resultaten van je eigen karma’s. Maar Soefi’s zeggen dat er een onderlinge samenhang is tussen alles wat leeft: het karma van ieder ander is mijn karma en mijn karma is het karma van ieder ander. Het is een netwerk van onderlinge verwantschap. (…) Je gooit een steentje in het meer en het hele meer komt in beroering. Iedereen is als een steentje in het meer. Wat je ook doet, je brengt golven, vibraties teweeg. (…) Het geheel is heel dankzij allen. Soefi’s zeggen dat de karmatheorie in de grond getuigt van een egoïstische instelling. En ze hebben gelijk! Volgens die theorie (karmatheorie) ben je – dus wat je zaait zul je oogsten. Dat versterkt jou, het ego.
Soefi’s maken van een ander patroon gebruik om je eruit te halen. Jij bent er niet meer. Het geheel is. Je bent slechts een golfje.
Wat heeft het voor zin om te denken dat je bent?
Soefi’s zeggen, als je de onderlinge samenhang van alles begrijpt, laat je het begrip van het ego eenvoudig vallen, dan ben je geen ik meer. (…) Het is een methode.
Hindoes hebben hun eigen methode (karmatheorie). Zij zeggen: ‘Zo je zaait, zul je oogsten.’ Ze bedoelen: als je er beroerd aan toe bent, ben jij daar zelf de oorzaak van. Als je in angst verkeert heb je ergens in een of ander leven het gif gezaaid en oogst je nu het resultaat. Waarom leggen ze hier zo de nadruk op?
Om twee redenen: Ten eerste. Als je voelt dat jij verantwoordelijk bent, dan kun je je ellende en angst laten varen; er is geen andere manier. Als je denkt dat iemand anders net zo verantwoordelijk is als jij, dan blijf je zoals je bent. Wat kun je er dan aan doen? Jij alleen kunt er niets aan veranderen. Zo wordt het onmogelijk om je ellende en je angst los te laten.
Ten tweede en van grotere betekenis: de Hindoemethode leert dat het hele verschijnsel van het verleden – wat je ook gedaan hebt, wat je ook gedacht hebt – nu op dit moment in jou aanwezig is. De mensen denken dat het verleden niet ongedaan gemaakt kan worden. Hindoes zeggen dat het ongedaan gemaakt kan worden, omdat het verleden deel uitmaakt van het heden. Je draagt het bij je. Je kunt niet alleen het heden en de toekomst veranderen, je kunt ook het verleden veranderen, je kunt het laten vallen.
En, zeggen ze, vrijheid is mogelijk, omdat jij de enige bent die verantwoordelijk is voor jouw leven. (…)
Hindoes menen dat jij verantwoordelijk bent voor je karma’s. Dat is goed. Als jij verantwoordelijk bent, dan kun je veranderen, dan is transformatie mogelijk.
Jij bent de enige die erbij betrokken is. Je kunt je karma loslaten of je kunt het met je meedragen, wat je maar wilt? En wie wil graag angst, ellende, hel met zich meedragen?
Je zult het allemaal laten vallen.’
Einde weergave van Osho.
Hoe ik er naar kijk?
Het was Karl Marx die heeft gezegd dat godsdienst opium is voor het volk, het houdt mensen in slaap. En zo is het… Mensen zijn verworden tot slaaf van een doctrine (geloofsovertuiging) die hen vertelt wat goed en fout is en hoe zij zich dienen te gedragen.
Elke vorm van godsdienst die ons niet thuis brengt in ons hart, houdt de mens in coma.
Door de eeuwen heen zijn we door de godsdiensten vergiftigd met schuld, boete, plicht en haat, naar onszelf toe en naar andersdenkenden en anders levenden (homoseksuelen etc.). Het hoofd in de vorm van geboden/verboden (de doctrine): geen abortus, monogamie, afwijzing van homoseksualiteit etc. … in plaats van het hart (open en vrij).
Identificatie met een geloof (ik ben een Christen, Moslim, Jood etc.) heeft in de geschiedenis tot vele conflicten en oorlogen geleid – en nog.
Met de mond wordt ‘vrede’ en ‘menslievendheid’ gepredikt en het zwaard geheven tegen een ieder, die anders leeft en denkt. Of het tegenovergestelde: er wordt gedreigd met hel en verdoemenis onder het mom van Liefde en verlossing van ons lijden.
Het woord ‘religie’ verwijst etymologisch gezien onder andere naar het woord ‘religare’ wat ‘opnieuw verbinden’ betekent. Een duiding die resoneert bij mij, gelijk de duiding van Osho: religie is een hulpmiddel – om naar binnen te keren (in plaats van een oordelende houding naar anders levenden toe).
Religie zou een hulpmiddel moeten zijn om ons opnieuw te verbinden met de goddelijke essentie die we zijn, voorbij geloof en ongeloof, voorbij elke regel of doctrine, voorbij de priesters en de dominees, voorbij de mind (wat goed en fout is).
De goddelijke essentie is onvoorwaardelijke liefde en wijsheid.
En als een religie je niet thuis brengt…, niet leidt tot onvoorwaardelijke liefde en wijsheid, dan dient het niet…, laat het los…, en ga op zoek naar een levende meester, die thuis is in de Bron van Liefde en Wijsheid, van waaruit hij/zij jou kan begeleiden op je pad naar ontwaken, naar een vrije staat van zijn.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Linked-In: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Angst: Ik ben bang om dood te gaan.
Er komt een jeugdige cliënt in de praktijk. Een paar jaar geleden bezocht zij ook een aantal keren de praktijk en nu vandaag is ze er weer, ik ben benieuwd hoe het met haar gaat, leuk om haar weer eens te ontmoeten. Ze geeft aan dat ze sinds enige tijd vliegangst heeft en dat ze recent ook diezelfde angst ervoer bij het instappen in de auto.
Ze beseft op een dieper niveau dan voorheen dat de dood een reëel gegeven is.
Als ze in de auto stapt, realiseert ze zich dat een verkeersongeluk tot de mogelijkheden behoort en dat een heftige botsing de dood tot gevolg kan hebben. En de gedachte aan een mogelijke dood roept angst op.
Daarnaast had ze een droom over een neerstortend vliegtuig. In haar droom zag ze vanaf het strand levensecht een vliegtuig opstijgen boven de zee. Op het moment dat het vliegtuig op hoogte was en in de stabilisatiefase terecht kwam, maakte het vliegtuig geheel onverwacht een flinke duik naar beneden, diep de oceaan in, om vervolgens weer boven water uit te komen. Ze zag dat het vliegtuig in tweeën gesplitst was (in het midden open gebroken), voorin het vliegtuig was iedereen dood, achterin het vliegtuig leefden de mensen nog en probeerden iedereen eruit te komen.
Haar laatste vliegtuigervaring was recent i.v.m. een skivakantie. Ze voelde de spanning drie dagen van tevoren opkomen en deze hield aan tot het vliegtuig stevig in de stabilisatiefase terecht was gekomen. Ze zegt: ‘Ik ben bang om dood te gaan. En ik heb de laatste tijd ook vaak het idee dat ik dood ga op het moment dat ik lichamelijk iets mankeer.’
Hoe ben je de laatste keer met de vliegtuigangst om gegaan? Nou, ik sprak mezelf toe…, dat het allemaal wel goed zou komen en liet de angst er zijn, ik kneep in de hand van mijn vriend en langzaamaan zakte de angst af.
Geweldig, zeg ik, en hoe ging het toen verder?
Op een bepaald moment werd het wel weer rustig…
Oké, dus de angst doofde uit…, doordat jij er niet tegen vocht, maar er gewoon bij bleef.
Ja, maar ik vind het wel een heel vervelend gevoel, ik had in het verleden nooit vliegangst. Het is toch raar dat dat zo opeens omhoog komt. Ik denk dat de verklaring is… En dan vertelt ze over een vliegtuigervaring van 2 jaar geleden, dat ze hevig schrok van de turbulentie, de arm van haar zus vast greep, die daar afwijzend op reageerde.
Dat zou kunnen, zei ik, maar zeker weet je dat niet. Was je daarvoor met andere vliegtuigreizen altijd rustig tijdens turbulentie?
Nee, zegt ze, ik was wel wat angstig, maar niet zo erg als de vliegtuigvluchten van de afgelopen twee jaar.
Hoe erg is het nou eigenlijk? vraag ik.
Nou, zegt ze, als je drie dagen van tevoren al zenuwachtig bent…, de laatste keer moest ik zelfs huilen bij de gedachte dat ik zou gaan vliegen… Ik wil gewoon dat het weg gaat…, dat het er niet meer is. Ze huilt enkele tranen. Laat het maar toe, zeg ik, voel je de angst nu?
Ja. Oké, zeg ik, ga maar met je aandacht naar de pijn…, kijk waar die angst in je lichaam zit… en blijf daarbij…, adem in de angst…, voel je voeten op de grond… en observeer de energie van de angst…, laat de energie daar zijn zonder er tegen te vechten…, je bent zo bang om dood te gaan…, je hoeft er alleen maar met je aandacht bij te blijven…, geef het maar de ruimte…
Voor even laat ze haar angst/verdriet toe maar al gauw zie ik dat er intern iets plaats vindt in haar waardoor het verdriet stopt. Wat gebeurt er nu met je? Je voelde de angst, er kwamen tranen en toen? Dan komt de gedachte: ‘Je stelt je echt aan, er is niks aan de hand.’ Oké, zeg ik. Herken je die stemmen?
Wat bedoel je? zegt ze.
Dat deze boodschappen aan jou zijn mee gegeven, dat dit niet je Natuur is, maar je structuur? Structuur is alles wat is aangeleerd: hoe je je hoort te gedragen, hoe je met pijn dient om te gaan…(veelal vermijden van pijn), het hele pakket aan overtuigingen, die je vanuit de opvoeding en de maatschappij mee krijgt etc.
Natuur is je essentie, die overigens niet van jou is…, alsof er ‘twee’ zouden zijn: jij en je natuur… Nee, je bent natuur, en de structuur komt er later door de opvoeding/maatschappij als een laag over heen. De structuur is ook onderdeel van je Natuur, maar een verkrampte versie daarvan.
Je gaf eerder in het gesprek aan dat je me mailde voor een afspraak en dat het even duurde voordat je de mail naar mij verstuurde, omdat deze stemmen (je stelt je echt aan) je aanvankelijk ervan weerhielden om een afspraak te maken.
Ja, dat klopt.
Is het natuur of structuur dat je mij toch mailde voor een afspraak? Natuur, zegt ze. Precies. En de stemmetjes die zeggen dat er niks aan de hand is, dat je je aanstelt, is dat natuur of structuur? Structuur.
Ja, de structuur is alles wat zogezegd met de paplepel is in gegoten door ouders, familie, school en de cultuur. Niet dat je ouders wat te verwijten valt…, daar gaat het niet over, het is gewoon een collectief gegeven dat vrijwel niemand heeft geleerd om met pijn om te gaan en boodschappen heeft mee gekregen als ‘stel je niet aan’. En we hebben al helemaal niet geleerd om met de grote onbekende van het bestaan om te gaan: de dood.
Het leven zelf, het bestaan is net als de dood onbekend en onzeker. We hebben geen enkele controle…, ook al denken we van wel.
De mensheid is massaal gericht op pleasure, het leven moet leuk zijn. Het donker mag er niet zijn. Angst, haat, eenzaamheid, onmacht, onzekerheid en wat al niet meer, moeten weg. Alles wat pijnlijk is onderdrukken we, want we willen ons niet kwetsbaar, onmachtig en onzeker voelen terwijl dit inherent is aan het bestaan zelf, want we weten echt niet wat er het volgende moment plaats vindt. En dat vinden we doodeng.
Massaal vermijden we pijn door onszelf te verdoven met van alles en nog wat (alcohol, snoep, series kijken, drugs).
En wat mensen niet begrijpen, is dat lijden juist wordt veroorzaakt door het weg drukken van al die pijnlijke emoties.
Begrijp je dat? Als je alleen maar uit de beker wilt drinken die ‘licht’ is en de beker die ‘duister’ vertegenwoordigt wilt vermijden, dan creëert deze (onbewuste) keuze dus juist lijden, want het donker wil gezien worden, zodat het kan smelten of uitdoven.
Er is licht en er is donker, dag en nacht, kou en warmte. Het is als de kop en de munt van een euro. Ze horen bij elkaar. Donker kan niet zonder licht en licht kan niet bestaan zonder donker. Door pijn toe te staan, door aanwezig te zijn bij angst, door licht te brengen bij dat wat donker lijkt, smelt de pijn, smelt de angst, dooft de angst uit. Maar dat is niet wat we hebben mee gekregen. We hebben veelal geleerd om pijn te onderdrukken en te vermijden door afleiding te zoeken.
En het lijkt erop dat het bestaan aan jouw deur klopt: zie mij (de dood, de grote onbekende, wat het Leven zelf ook is) onder ogen, ontmoet mij. Het bestaan nodigt jou uit om de doodsangst aan te gaan…, zodat je ten volle kan Leven, zodat je je niet meer hoeft vast te klampen aan van alles en nog wat, aan schijnzekerheden. Herinner je wie je bent. Jij bent Natuur, het Licht, het Leven. En Leven is onzeker, want Leven stroomt…, en je weet vooraf nooit waar het heen gaat…
‘Jouw’ ziel wil een groeispurt maken en legt ‘doodsangst’ op je bordje.
Ja, en dan komt er natuurlijk verzet vanuit de structuur (ik wil dit niet voelen, het moet weg, stel je niet aan), want dat is wat we hebben geleerd: angst onderdrukken of weg slikken met medicatie. Wat niet wil zeggen dat medicatie voor sommige mensen een uitkomst is, omdat ze (nog) niet over het vermogen beschikken om naar binnen te keren.
Treedt de doodsangst tegemoet vanuit het Licht, vanuit gewaarzijn, vanuit aandachtigheid, zodat de angst voor de dood kan smelten. Jij bent niet de angst. De angst vindt plaats in jou, maar jij (Natuur, Beingness) bent vrij van angst. Blijf volledig aanwezig bij de angst, je realiserende dat je niet de angst bent, maar dat de energie van angst door jou heen gaat. Je kijkt als het ware toe naar de beweging en ervaring van doodsangst. Komt er verdriet naar boven of bepaalde beelden…, blijf er bij…, maar ga niet in een verhaal…, tot het uitdooft en rustig wordt in jou. Ervaar hoe het is om totaal onzeker en kwetsbaar te zijn. Ervaar hoe het is om geen enkele controle over het leven te hebben (ook al denk je van wel). Als je de dood durft aan te kijken, dan ontdek je het Leven.
Het gaat erom dat je steeds meer thuis komt bij je-Zelf, dat je de laag genaamd structuur, die over je Natuur is heen gelegd, doorziet en daar niet meer naar handelt. Dus honoreer niet die stemmetjes (je stelt je echt aan) wanneer angst of verdriet daar is. Blijf erbij met je volledige aandacht en ervaar. Geef je verzet op. Dat is alles…
Aan het einde van het consult bedankt de cliënt mij voor de inzichten die ze ontving. Ze voelt zich opgelucht, ze begrijpt nu wat er gaande is.
Drie kwart jaar later mailt ze, na enkele vluchten met het vliegtuig, dat de angst grotendeels is uitgedoofd door er met aandacht bij te blijven.
It is good that we don’t have have full choise. If we had full choice, full free will, we would not choose any experience which is painful; if you would only go for the sugar flavorade experience, you wouldn’t grow. So life, out of love for all of its forms, brings to you the things which you need, but you often don’t like.
(Mooji)
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Linked-In: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Emoties zijn niet goed of slecht: ze zijn. Ik ben jaloers.
Ik ben jaloers.
Emoties zijn niet goed of slecht: ze zijn. Ze hebben je wat te vertellen.
Als mens zijn we behept met emoties en gedachten. En het feit dat emoties en gedachten er zijn, geeft aan dat ze bestaansrecht hebben. Ze zijn.
Ze komen voort uit de Leegte, uit de Bron, uit Beingness.
Raken we geïdentificeerd met – in onze ogen – vervelende emoties en gedachten, dan is er lijden. Bezien we onze emoties en gedachten – vanuit Puur gewaarzijn – dan ontstaat er ruimte om deze emoties en gedachten heen. Dan is er oordeelloos waarnemen van alles wat in ons plaats vindt. Geen enkele emotie of gedachte is dan goed of slecht: ze zijn. Op het moment dat we emoties en gedachten kunnen waarnemen, zijn er andere opties mogelijk voor deze ‘vervelende’ emoties en gedachten, namelijk: zelfonderzoek.
Voorbeeld:
Ik ben jaloers, zegt Suzanne. Het slaat echt nergens op, maar het is toch zo.
Wat is de situatie? Suzanne is samen met haar vriend naar een massagesalon gegaan. Ze hadden allebei een massageafspraak, die tegelijkertijd plaats vond in een afzonderlijke ruimte die voor hen was gereserveerd (dus zonder andere massageklanten). Oké, zeg ik, en wat gebeurde er toen? Nou, er kwam een oude masseuse en een jonge masseuse. De jonge masseuse ging eerst mijn voeten wassen. De oude masseuse stond bij de massagetafel van mijn vriend. Ja, en toen? Ik (Suzanne) dacht: dan gaat de jonge masseuse mij masseren en de oude masseuse mijn vriend, maar zo ging het niet…, de jonge masseuse ging na mijn voeten gewassen te hebben, de voeten wassen van mijn vriend en vervolgens kwam de oude masseuse bij mij staan en werd zij mijn masseuse en de jonge masseuse ging mijn vriend masseren. Oké, zeg ik, en toen? Nou, ik kon het niet uitstaan dat die jonge masseuse mijn vriend ging masseren, terwijl ik eigenlijk deep down heel graag een oude masseuse wil, omdat die niet zo soft zijn en ik van een stevige massage hou. Wat gebeurde er toen in jou? zei ik. Ik kon helemaal niet genieten van de massage. Ik dacht: die jonge masseuse heeft even zitten smoezen met die oude masseuse dat zij graag mijn vriend wil masseren en dat ze daarom hadden geruild. Vervolgens zat ik haar steeds in de gaten te houden terwijl ze met mijn vriend bezig was en ik voelde me heel erg jaloers. En vervolgens had ik daar weer een oordeel over…, ik mag niet jaloers zijn.
Goed dat je dat allemaal ziet, zeg ik. En als je nu nog wat verder onderzoek verricht, heb je dan door dat je een interpretatie erop los laat? De interpretatie is dan dat de jonge masseuse eigenlijk voor jou was bedoeld, omdat ze jouw voeten als eerste ging wassen. Hoezo zou zij voor jou zijn bedoeld? Omdat ze als eerste je voeten wast? En klopt de gedachte wel dat zij liever jouw vriend wilde masseren? Zou het ook zo kunnen zijn dat de oude masseuse een beetje ontzien wordt en dat de afspraak is dat de jonge masseuse alle voeten wast? Of dat de oude masseuse die opdracht heeft gegeven aan de jonge masseuse of dat…en ga zo maar verder…, vele mogelijkheden waarom situaties zo verlopen zoals ze verlopen… En jij kleurt het in zoals jij het ziet, niet zoals het werkelijk is, maar zoals jij het ziet. Het is jouw interpretatie, jouw inkleuring van de situatie, die meer zegt over jou, dan over de situatie zelf.
Ja, zegt Suzanne, dat is waar, het zijn allemaal aannames van mijn kant…, ik weet natuurlijk niet wat er feitelijk plaats vindt in het hoofd van de masseurs. Nee, zeg ik, precies, dat weet je niet. Jij plakt er van alles op, kleurt de situatie in…, doen we allemaal hoor, jij bent echt geen uitzondering daarin. Totdat we wakker beginnen te worden uit onze aannames… en doorzien dat we door een gekleurde bril naar de buitenwereld kijken.
Oké nu weer een stapje verder: als iedere emotie je wat te vertellen heeft, wat heeft de jaloezie van dit moment je te vertellen? Waar kijk je naar als je de jonge masseuse je vriend ziet masseren? Wat gaat er schuil achter de jaloezie? Dat hij zoveel aandacht krijgt van haar…, dat ze zo intiem zijn met elkaar. En wat vertelt dat jou? Eigenlijk ben ik jaloers op de aandacht die hij krijgt. En als alles projectie is, wat vertelt dit jou? Dat ik verlang naar aandacht van hem voor mij…, aandacht voor elkaar. Klopt die helemaal? Ja, zegt Suzanne, die klopt…, afgelopen week/weken is het heel druk geweest, we hadden veel visite, we hadden weinig tijd voor elkaar en ik voelde dat ik graag wat tijd met hem alleen wilde doorbrengen, maar het kwam er niet van en toen logeerde er ook nog eens een week een vriendin van hem bij ons in huis en had hij helemaal weinig aandacht voor mij, alles ging naar die vriendin, die na een week weer naar het buitenland zou vertrekken.
Oké: en hoe zou het voor je zijn om die aandacht te vragen?
Moeilijk, zegt Suzanne. Want? Nou, ik vind het niet makkelijk om te onderkennen dat ik behoefte heb aan aandacht van hem. Oké, dus er lijkt een verbod te zijn op het nodig hebben van aandacht? zeg ik. Ja, zegt Suzanne…, zo had ik het nog niet bekeken…
Nou, dan weet je wat je te doen staat, zeg ik. Je behoefte uitspreken:
Lieve schat, ik zou het zo fijn vinden om samen wat tijd met jou door te brengen, ik heb je gemist de afgelopen weken, en ik voel me net een klein kind, die behoefte heeft aan aandacht… en ik was stink jaloers op die vriendin van je die zoveel aandacht van jou vroeg en toen kreeg je ook nog eens die jonge masseuse, die aan jouw lijf ging plukken…, ik wil je weer even helemaal voor mezelf hebben…, wanneer is dat mogelijk?
Oohh, zegt ze, spannend om zo open te delen wat er allemaal in mij plaats vond en om mijn behoefte aan aandacht zo in het licht te zetten en uit te spreken, maar ik ga het aan.
Ben benieuwd, zeg ik. De behoefte aan aandacht smelt vanzelf als het taboe erop wordt doorzien. Onderken dat deze behoefte aan aandacht in je leeft…, spreek het uit, leef het…, tot het geen issue meer is…, omdat jij er geen issue meer van maakt, omdat aandacht versus geen aandacht als imprint (pijnpunt) in jouw systeem uitdooft. Er zit dan geen lading meer op het thema ‘aandacht’. Maar als jij je verzet tegen deze behoefte, dan neemt de lading alleen maar toe en blijft jaloezie nog lang aan je kleven. En daar weet ik alles van…
En als je niet de aandacht krijgt waar je om vraagt, omdat je vriend op dat moment een andere keuze maakt …, en het doet pijn … voel de pijn. Het is de pijn van het jonge kind, die niet de aandacht kreeg die ze nodig had. Voel de pijn, wetende dat het ‘oude pijn’ is zonder je vriend enig verwijt te maken dat hij op dat moment geen aandacht voor je heeft. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen ‘oude pijn’. En maak een nieuwe afspraak met je vriend voor quality time.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Linked-In: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Naakt: wie of wat ben ik?
Wie of wat ben ik in essentie?
Stel je voor dat je geen enkele aanname meer hebt over jezelf…, dat alle etiketten/kwaliteiten die je jezelf (en anderen) toedicht van je afvallen…
Je identificeert je niet langer met bepaalde labels en eigenschappen: ik ben eerlijk, onrustig, vrolijk, introvert, inschikkelijk, gezellig, harmonieus, een zwartkijker, een dromer, een kunstenaar, trouw, slim, dom, creatief etc. Niets van dat alles…
Stel je voor dat je niet langer hecht aan bepaalde ideeën, overtuigingen, concepten, een geloof of een politieke partij… Ja, er komen opvattingen en standpunten voorbij, maar ten diepste realiseer je je dat deze betrekkelijk zijn, je houdt nergens aan vast, aan geen enkele overtuiging, omdat je beseft dat deze niet de waarheid – de essentie van ons zijn – weerspiegelen. Het zijn slechts ideeën, concepten, meningen die aan verandering onderhevig zijn. Wat we vandaag menen dat waar is, kan morgen weer anders zijn. En alles wat aan verandering onderhevig is (gedachten/emoties) weerspiegelt niet onze essentie, weerspiegelt niet Dat wat onveranderlijk is, onze Natuur, Beingness.
Stel je voor dat je je niet langer identificeert met alle rollen, die je vervult in je leven. De rol die je vervult vanuit je beroep of sociale rollen, inclusief alle opvattingen die we over deze rollen in ons dragen: ik ben getrouwd en dat betekent dat ik in het weekend niet afspreek met een vriend(in) (aanname), ik ben moeder/vader en als ouder dien je altijd klaar te staan voor je kinderen (aanname), ik ben oma/opa en als oma en opa zijnde ben je natuurlijk altijd bereid om op te passen (aanname) etc.
Stel je voor dat je niet hecht aan sekse, seksuele voorkeur of huidskleur: ik ben homo en als homo heb je het moeilijk in het leven (aanname), ik ben een neger en dat betekent dat blanke mensen je zullen discrimineren (aanname). Ik ben een vrouw, daarom krijg ik die baan niet, ze kiezen altijd een man, die worden niet zwanger (aanname). Geen identiteit op sekse, seksuele voorkeur of huidskleur, het neger/blank zijn of hetero/homo/bi zijn, definieert niet wie jij in essentie bent.
Stel je voor dat je geen wereldbeeld of mensbeeld hebt. Bijvoorbeeld: mensen zijn te vertrouwen, mensen zijn egoïstisch, mensen zijn harteloos, de wereld is een puinhoop etc. En je kent geen aanname over het leven zelf: het leven is goed, slecht, aangenaam, genadig, hard, eenzaam etc.
Je bent in dit moment, nu, zonder al die aannames, zonder gedachten, zonder rollen, zonder geloof of overtuigingen, zonder verwachting, zonder verlangen, zonder ambitie, zonder zelfbeeld (image), zonder doel, zonder geschiedenis, geen verleden, geen toekomst, geen naam…, niets.
Naakt, naakt en nog eens naakt…
Wat blijft er over als alles wat ons is aangeleerd, waar we in geloven…, van ons afvalt…?
Leegte, Essentie, Beingness, Puur Gewaarzijn, Waarheid, Realiteit, Liefde.
Puur Gewaarzijn zelf is absoluut (dus niet aan verandering onderhevig). Vele vormen en kleuren verschijnen in Puur Gewaarzijn, maar het Gewaarzijn zelf is onaantastbaar, neutraal, onvoorwaardelijk, immer aanwezig, zonder oordeel (gelijk de zon die immer en altijd schijnt).
Dat is onze essentie: Puur Gewaarzijn, Leegte…, oneindige ruimte…, waar alle energieën (gedachten, gevoelens) binnen komen, worden geregistreerd, gekend, gevoeld en weer los gelaten.
Er is geen vastomlijnd ‘ik’, er is bewustzijn, er is Leven. Wij zijn het Leven zelf, wij zijn Bewustzijn. Onze essentie is Goddelijk, is Liefde.
De stroom van het Leven kent vele kleuren en vormen, die door ons heen worden ervaren en weer los gelaten. Tenzij we ons weer vast klampen en identificeren. Dan vergeten we wie we in essentie zijn en raken we verstrikt in de droom, de droom van illusies, de droom van de mind. We menen dat we de kleuren en vormen zijn, we menen dat we onze opvattingen, rollen, aannames, eigenschappen zijn (dit ben ik, zo is het, dit is waar en dat is niet waar). We menen dat we ‘iemand’ zijn. We raken geïdentificeerd met ons zelfbeeld, ons image. En identificatie leidt altijd tot ‘lijden’, ‘botsing’ en ‘conflict’ op het moment dat de realiteit niet overeenstemt met ons beeld, onze verwachting over onszelf of over de ander, de wereld en het leven.
Van waaruit voelen we toch zo zeer de behoefte om ons vast te klampen, de behoefte aan een vastomlijnd zelfbeeld, de behoefte aan ‘dit ben ik’ ?
We weten niet beter… We zijn zo groot gebracht… We hebben geleerd onszelf te zien als een afgescheiden ‘iemand’ met bepaalde kenmerken. Een ik-besef is ons van jongs af aan mee gegeven.
Hoe zou het zijn om de greep op het denkbeeldige ik-besef los te laten? Om vanuit openheid en leegte te zijn? Om het Leven haar/zijn gang te laten gaan?
Om vanuit vertrouwen en totale ontspanning ons over te geven aan het bestaan? Om het roer uit handen te geven? Om mee te stromen met het bestaan zelf?
Verhaaltje: Illusies (Richard Bach)
Eens leefde er een dorp vol wezens op de bodem van een grote kristallen rivier. De stroom ging zwijgend over hen allen heen – jong en oud, rijk en arm, goed en slecht, de stroom ging haar eigen weg, en kende alleen haar eigen kristallen zelf.
Elk schepsel hield zich op de eigen manier stevig vast aan de takken en rotsen op de rivierbodem, want zich vastklampen was hun manier van leven en ieder had vanaf de geboorte geleerd om weerstand tegen de stroom te bieden.
Maar uiteindelijk zei een schepsel: ‘Ik ben het beu om me vast te klampen. Hoewel ik het niet met mijn eigen ogen kan zien, vertrouw ik erop dat de stroom weet waarheen het gaat. Ik zal loslaten en het me laten voeren waarheen het wil. Als ik me nog langer vastklamp, zal ik sterven van verveling.’
De andere wezens lachten en zeiden: ‘Dwaas! Laat los en die stroom die je zo aanbidt, zal je te pletter laten slaan op de rotsen en je zult sneller sterven dan van verveling!’
Maar die ene sloeg geen acht op hen en ademde diep in en liet toen los. Meteen werd hij door de stroom meegevoerd en tegen de rotsen aan geslagen. Na enige tijd, toen het schepsel weigerde zich weer vast te klampen, verhief de stroom hem echter boven de bodem en hij werd niet langer gekwetst. En de schepselen die stroomafwaarts leefden, voor wie hij een vreemde was, riepen: ‘Aanschouw een wonder! Een schepsel als ons, toch vliegt hij! Zie de Messias, die is gekomen om ons allen te verlossen!’
En de ene in de stroom zei: ‘Ik ben niet meer een verlosser dan jullie. De rivier schept er genoegen in om ons te bevrijden, als we slechts durven loslaten. Ons echte werk is deze reis, dit avontuur.’
Wij zijn de rivier…, onze echte werk is de reis van het leven Leven…, geef je over…, laat los en laat je dragen door het bestaan, door de stroom van het Leven zelf, want dat ben ‘jij’…, Leven, Licht en Liefde…
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Zelfonderzoek in relaties.
Zelfonderzoek in relaties: wat bedoel ik daarmee?
Zelfonderzoek in relaties zet je in op het moment dat er een conflict in jou is of tussen jou en een ander. In bijzijn van de ander deel je wat er allemaal leeft en speelt in jou terwijl de ander luistert.
Zolang we nog geïdentificeerd zijn met de mind, zolang we nog onze gedachten en emoties als ‘waar’ beschouwen (ik heb gelijk), wordt deze oefening door beide ‘partijen’ als pittig ervaren.
Jezelf helemaal laten zien tijdens het delen, vraagt openheid en kwetsbaarheid, wat voor veel mensen geen gemakkelijke opgave is, omdat het hart nog niet volledig open is.
En werkelijk open luisteren naar de ander is eveneens niet makkelijk. Voordat we het door hebben, zit de mind ertussen en vinden we er van alles van (het klopt niet wat jij zegt).
Duidelijke afspraken zijn essentieel om opheldering te verkrijgen over een kwestie, want dat is het doel van zelfonderzoek: opschoning, opheldering, waardoor je met een schone lei weer verder kunt gaan.
Zo spreek je met elkaar af wie er als eerste begint met delen en hoeveel tijd een ieder krijgt voor het zelfonderzoek in bijzijn van de ander.
Je zou kunnen beginnen met 15 minuten per persoon, maar het kan heel goed een half uur zijn, zodat degene die vertelt in alle rust alle aspecten (zie vorige blog) kan onderzoeken en delen.
De ander luistert, is aanwezig en tracht zich volledig te verplaatsen in jou, in wat er door jou heen gaat…, ook als degene die deelt het over jou heeft…
Wat is haar of zijn beleving van de situatie?
Soms vallen er stiltes…, laat het gebeuren, ga er niet vanuit dat de deler dan klaar is. Je draait de rollen pas om als de tijd, die je met elkaar hebt afgesproken, voorbij is.
In de stilte kan namelijk van alles alsnog omhoog borrelen of nader onderzocht worden om even later te delen met de luisteraar.
De luisteraar heeft als taak een veld van aandacht te zijn. Het is niet de bedoeling dat de luisteraar vragen stelt om de ander te ‘helpen’ als hij of zij stil valt. Blijf in stilte luisteren tot de tijd voorbij is. En draai dan de rollen om, zonder enige evaluatie of uitwisseling over datgene wat de deler zojuist heeft gezegd.
Het is een hele uitdaging om als luisteraar ‘leeg’ te blijven wanneer het over jou gaat.
Allerlei opvattingen, oordelen, meningen, emoties (mind) komen voorbij terwijl je naar de beleving van de ander luistert. Je zou de ander maar wat graag willen onderbreken om jouw waarheid te vertellen…, het liefst willen opleggen, want volgens jou is het zo niet gegaan…, en jij ziet het juist…
De vraag is of dat zo is. Zie jij het juist? Wat maakt dat jij ervan uit gaat dat jouw interpretatie van het conflict klopt en de interpretatie van de ander niet?
Waarom zou de ene inkleuring van de werkelijkheid wel juist zijn en de andere inkleuring niet? Het zijn toch beide inkleuringen oftewel interpretaties, zowel van de deler als van de luisteraar?
Besef je wel dat er geen gelijk of waarheid bestaat op het moment dat er sprake is van interpretaties?
Als je dat werkelijk beseft, dan realiseer je je dat je allebei een gevangene bent van een ‘verhaal’, een verhaal dat de mind jou voorspiegelt, een verhaal dat voor jou ‘waar’ lijkt, zoals het verhaal voor de ander ook ‘waar’ lijkt, maar het niet is, het is een verhaal.
Ja, dat verhaal kan pijnlijk zijn…, zeker als je erin gelooft.
Voordat we het in de gaten hebben, zijn we overtuigd van ons gelijk en verwijten we de ander van alles, zonder ons te realiseren dat deze verwijten niet over de ander gaan maar over onszelf.
We verwijten de ander bijvoorbeeld egoïstisch gedrag (je houdt helemaal geen rekening met mij) zonder ons te realiseren dat we bijvoorbeeld helemaal geen rekening met onszelf houden, omdat we van jongs af aan hebben geleerd dat de ander altijd voor gaat. Dus je spreekt je behoefte niet uit en je past je automatisch aan aan de ander.
Zelfonderzoek betekent o.a. onderzoek naar wat deze verwijten, die we over de ander hebben, onszelf te vertellen hebben: ik verwijt jou dat je geen rekening met mij houdt, maar ik ontdek dat ik me onvoldoende heb uitgesproken over wat ik fijn vind of belangrijk vind…, ik ben mee gegaan met jouw behoefte en heb mijn behoefte opzij geschoven, dus eigenlijk ben ik boos op mezelf…, dat ik dit weer heb laten gebeuren…, dat ik geen verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn behoefte door me uit te spreken.
En dan zeg ik dat jij geen rekening met mij houdt…, en dan ben ik boos op jou, maar dat klopt niet, ik kom erachter dat ik het ben die geen rekening met mezelf hou, eigenlijk zou ik zelf wat ‘egoïstischer’ mogen zijn door mijn behoefte kenbaar te maken, maar ik ging er op voorhand vanuit dat je toch geen rekening met mij zou houden…, en het zou ook nog eens zo kunnen zijn dat we allebei op een bepaald moment een andere behoefte hebben…, dat wil niet zeggen dat ik mij bij voorbaat maar dien aan te passen aan jou (wat ik vanuit de opvoeding heb mee gekregen) of dat jij je dient aan te passen aan mij…, we kunnen dan samen kijken hoe we hier mee omgaan…
Tja, het is niet eenvoudig om ons los te maken van het verhaal waar we totaal mee geïdentificeerd zijn geraakt (jij gedraagt je egoïstisch), maar wel heel essentieel om te groeien in bewustzijn.
Dus: realiseer je wat er gaande is…, je ziet de realiteit niet zoals die is, allebei niet. Een conflict betekent bij voorbaat: vervorming van de realiteit, je kijkt door een gekleurde bril naar de ander en de ander kijkt door een gekleurde bril naar jou…, en jullie geloven allebei wat de mind je voorspiegelt…
Als je het bovenstaande als uitgangspunt neemt, dan kan zelfonderzoek in bijzijn van de ander enorm vruchtbaar zijn. Als beide ‘partijen’ op wezenlijk niveau begrijpen dat zij de waarheid niet in pacht hebben (die bestaat niet op het level van de mind: ieder heeft zo zijn/haar interpretaties), als beide ‘partijen’ beseffen dat zij verantwoordelijk zijn voor de bril die zij op hebben (een gekleurde bril), als beide ‘partijen’ bereid zijn te onderzoeken wat de spiegel is van de oordelen en verwijten die we hebben over de ander, dan is zelfonderzoek in bijzijn van de ander een groot geschenk, een zegen.
Zelfonderzoek in bijzijn van degene waarmee we in conflict zijn, is dus een pittige oefening, maar levert ook veel op aan zelfinzicht en intimiteit. Er gaat niets ondergronds wat de relatie kan vertroebelen. Een ieder krijgt de ruimte en de tijd om te onderzoeken wat er allemaal speelt en leeft. Er ontstaat begrip voor ieders belevingswereld, de verbinding wordt opgeschoond en de ruis verdwijnt: o, ik begrijp je, daaaaar kom jij vandaan, dat gebeurde er in jou, die overtuiging werd getriggerd van waaruit je zo heftig reageerde. Er kan weer met een schone lei verder gegaan worden.
Zelfonderzoek leidt ertoe dat het contact, de vriendschap of de samenwerking zich verdiept, maar dit is alleen mogelijk als we werkelijk bereid zijn om ons ego (ik heb gelijk) opzij te schuiven, als we ons blanco verplaatsen in de ander, als we in staat zijn om ons geheel open te stellen voor de belevingswereld van de ander, als we naar de ander luisteren vanuit ‘leegte’ (zonder mind), vanuit het hart. Dit kan je niet afdwingen.
Als die ‘leegte’ nog niet aanwezig is in ons, dan is het belangrijk om je oordelen/meningen e.d. voorbij te zien komen: zie de oordelen, maar handel er niet naar door de ander te storen of door de ander straks even goed de waarheid te vertellen als jij aan de beurt bent (dan ben je weer een gevangene van je gelijk, je verhaal).
Je kan de ander niet ‘verstaan’ of horen als je zo vol zit met jouw verhaal… Tracht je open te stellen voor de ander ook al komen er allerlei oordelen van jouw kant voorbij, tracht zover te komen in het luisteren naar de ander dat je begrijpt waar de ander vandaan komt: wat is zijn of haar ‘verhaal’, wat is zijn of haar interpretatie van de situatie?
Dat wil niet zeggen dat dit verhaal ‘waar’ is of dat je het met de ander ‘eens’ of ‘oneens’ bent… Het gaat namelijk niet om ‘waar’ of ‘niet waar’, weet je nog…, ieder heeft zo haar of zijn eigen interpretatie…
Het gaat erom dat je de tijd en ruimte krijgt om de achtergrond van je emotionele reactie (verwijten/oordelen) te delen en te onderzoeken in bijzijn van de ander, zodat er wederzijds begrip kan ontstaan. Het gaat niet om ‘gelijk’ krijgen: ik zie het juist en jij ziet het fout: dat is de mind en niet het hart.
En om toch nog even heel precies te zijn: het doel van zelfonderzoek is niet een emmer modder over de ander heen storten of je gal spuwen. Nee, dan heb je niet begrepen wat de grondslag is van zelfonderzoek: delen wat er innerlijk in jou plaats vindt, onderzoeken wat de diepere motieven/drijfveren zijn van waaruit je reageerde zoals je reageerde. En last but not least: de ander en jezelf op een diep niveau ontmoeten van waaruit wederzijds begrip zich ontvouwt.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
Projectie: Welke plaatjes plak jij op de realiteit? En hoe nu verder?
Projectie: Welke plaatjes plak jij op de realiteit? En hoe nu verder?
Hoe kan ik tot de wortel gaan van een bepaalde pijn? En zijn er nog andere wegen om identificatie met emoties en gedachten (de plaatjes) te doorbreken?
Ja, er zijn andere directe wegen naar bevrijding, die ik in een andere blog bespreek, maar eerst nog wat verdieping op het voelen van pijn.
Het voelen van oude pijn is eigenlijk alleen nodig wanneer de pijn actueel is. Oftewel: de pijn voelt zo echt dat je er niet om heen kan, je bent volledig geïdentificeerd met de pijn, met het verhaal wat de mind heeft bedacht. Je voelt je bijvoorbeeld diep en diep eenzaam, niemand die echt van je houdt, zo lijkt het…, moederziel alleen. En je kunt je niet losmaken van het gegeven dat deze gedachte een plaatje is, wat niets over de realiteit zelf zegt.
De realiteit is dat je bijvoorbeeld alleen leeft, zonder relatie, dat is alles. De mind creëert het plaatje: eenzaamheid. Je meent anderen nodig te hebben om licht en liefde in je bestaan te ervaren. Je zoekt licht en liefde buiten je, bij anderen, in plaats van Licht en Liefde in jezelf te ontdekken. Oké, zo is het dan…, voor dit moment. Je bent volledig geïdentificeerd met ‘eenzaamheid’.
Hoe omarm je dan die pijn? vroeg een bloglezer.
Op het moment dat de pijn overduidelijk aanwezig is en je op jezelf bent: keer naar binnen. Maak bijvoorbeeld gebruik van muziek: songs die voor jou de emotie ‘eenzaamheid’ losmaken oftewel de emotie in beweging brengt, waardoor het verdriet wat schuil gaat achter de gedachte ‘ik ben moederziel alleen’ kan gaan stromen.
Realiseer je dat het een plaatje is (ook al voelt dat nu nog niet zo) gebaseerd op een ervaring uit de kindertijd, wees totaal aanwezig bij de emotie ‘eenzaamheid’. Ga er helemaal in terwijl je aanwezig blijft. Voel waar de emotie ‘eenzaamheid’ in je lichaam huist: je buik, hart, keel…? Ga daar met je aandacht heen en blijf daarbij.
Ja…, maar wat bedoel je met ‘aanwezig’ of ‘aandachtig’ blijven tijdens het ervaren van de emotie? Daar bedoel ik mee dat er ‘iets’ is dat deze emotie waarneemt, want anders zou je überhaupt je niet bewust zijn dat deze emotie aanwezig is in jou.
Hoe weet jij dat een bepaalde emotie of gedachte door jou heen gaat? Je weet dat, omdat er ‘iets’ is wat deze emotie/gedachte waarneemt. Dat ‘iets’ noem ik ‘aanwezigheid’. Het wordt ook wel Boeddha natuur of Puur Gewaarzijn of Beingness genoemd.
Onze essentie is Bewustzijn (Puur Gewaarzijn) en binnen dat Bewustzijn verschijnt de emotie ‘eenzaamheid’. Kijk vanuit dat ‘iets’, vanuit Puur Gewaarzijn naar de emotie en laat de emotie tot op het bot toe. Geen verhalen, geen analyses… Ja, het is mogelijk dat er spontaan bepaalde beelden uit het verleden worden getriggerd, die voor jou zijn gelinkt aan ‘eenzaamheid’…, zie ze voorbij komen zonder erin op te gaan, het zijn herinneringen, verleden tijd, slechts ideeën die in het NU geen realiteitswaarde hebben, de ervaringen zijn allang voorbij, ze bestaan niet in het heden, wat wel bestaat is de niet gevoelde pijn van destijds…, daar gaat het om: voel totaal hoe ‘eenzaamheid’ voelt…, totdat de tranen vanzelf ophouden.
Als je niet Aanwezig bent bij de emotie, dan verlies je jeZelf in de emotie, dan wordt je de emotie zelf, dan raak je totaal geïdentificeerd met de emotie en kan je niet meer zien (geen Gewaarzijn) dat het een plaatje (verhaaltje) is, dan denk je dat het echt waar is, dat je echt eenzaam bent, dat er niemand is die van je houdt…met als gevolg dat je je diep ellendig voelt. Dan ben je in de greep van de mind (het ego). Dat is niet de bedoeling. Vandaar het belang van Gewaarzijn.
Ons leven lang zijn we gericht op het vermijden van pijn. Ga eens de andere kant op: ontmoet de pijn, vanuit Gewaarzijn, en ontdek wat het effect daarvan is. Je ziet de realiteit weer zoals die is, zonder het plaatje ‘eenzaamheid’. Die hoef je niet langer te plakken op de realiteit, omdat je jezelf volledig toestemming hebt gegeven om te ervaren hoe ‘eenzaamheid’ ten diepste voelt, waardoor de emotie smelt, verdampt, uitdooft. Het kan zijn dat je meerdere malen deze procedure dient te volgen, omdat sommige imprints (ervaringen) een diep spoor in ons zenuwstelsel hebben getrokken. Dat vraagt tijd tenzij je volledig aanwezig bent en de pijn ten volle toelaat; dan dooft de imprint in een enkele sessie uit.
Naast muziek kan je ook gebruik maken van andere ingangen om de emotie eenzaamheid uit te drukken, bijvoorbeeld schilderen of je spraakrecorder aanzetten en hardop delen wat eenzaamheid concreet betekent voor jou van waaruit de emotie zelf in beweging komt. Ga niet forceren, keer naar binnen wanneer de emotie actueel (heftig) is. Kijk welke ingang voor jou werkt.
Het is niet zo – en soms ook wel – dat een blauwdruk zomaar uit het systeem verdwijnt. Hoe meer je ‘los’ komt van ‘het is waar’, ‘het is echt zo dat ik eenzaam ben’ of dat zij/hij mij in de steek gelaten heeft…, dus hoe meer je door krijgt dat het oude sporen zijn die je op de werkelijkheid projecteert, hoe meer het verzet tegen het voelen van pijn oplost…., hoe groter de kans dat de blauwdrukken smelten. Sommige imprints (bijv. ik red het niet alleen, ik ben dom, schuldig etc.) staan zo diep in ons zenuwstelsel ‘geponst’, dat resten daarvan zo nu en dan nog triggeren, maar doordat het besef steeds dieper valt dat het een projectie is, een plaatje wat over de werkelijkheid heen wordt geschoven op basis van een pijnlijke ervaring uit onze kindertijd…, wordt het steeds makkelijker om het plaatje weer los te laten…, even een huilbui of een gesprek met iemand die jou helpt los te komen van de identificatie met een verhaal…, en al gauw is het licht weer aan (Bewustzijn).
Dus het is tweeledig: doorzien van de plaatjes, het projectiemechanisme, daar een steeds dieper besef van krijgen én toelaten van pijn (zonder verzet) wanneer identificatie optreedt. Dat laatste is nog niet zo eenvoudig…, identificatie met de trigger maakt dat we de pijn juist willen vermijden, omdat we ervan overtuigd zijn dat datgene wat we voelen echt waar is. Daarnaast leven we in een cultuur waar pijn veelal wordt onderdrukt en deze onderdrukking leeft ook in ons.
Tja, dat is wakker worden: beseffen dat je niet het verhaal bent (de emotie/gedachte: eenzaamheid), maar datgene waar het verhaal in verschijnt (Beingness, Puur Gewaarzijn, van waaruit je los komt van identificatie met de emoties/gedachten, zonder deze te ontkennen…
En dat ‘iets’ (Beingness, Puur Gewaarzijn) kan je niet doen…, dat is Grace…
Je kan werken met de pijn die zich aandient als je wordt getriggerd door een bepaalde situatie die op je pad komt…, je kan je aandacht richten op vermijdingsgedrag die je hanteert om geen pijn te hoeven voelen (bijvoorbeeld veel sociale contacten aangaan om niet de eenzaamheid te voelen). Je kan het mechanisme van projectie steeds dieper doorgronden…(welke plaatjes plak ik op de realiteit), maar de verschuiving van de emotioneel/mentale laag naar DAT (Puur Gewaarzijn) is iets wat je niet kunt sturen…, maar wat op enig moment als besef in jou wakker wordt. En dan wordt het eigenlijk pas echt mogelijk om oude pijn tot op de bodem toe te laten.
En zijn er nog andere wegen om identificatie met emoties en gedachten (de plaatjes) te doorbreken? Ja, bovenal meditatie. En een ‘methode’ die staat beschreven in de blog: overtuigingen transformeren, de directe weg.
Mocht je behoefte hebben aan ondersteuning, neem gerust contact met me op.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Projectie: Welke plaatjes plak jij op de realiteit? Laat me niet in de steek...
Projectie: welke plaatjes plak jij op de realiteit? Hij laat me in de steek…
Ja, leuk hoor, die blog van jou over ‘plaatjes plakken’, maar het is toch echt zo dat hij mij van de een op de andere dag in de steek heeft gelaten. En ik zit toch maar mooi met die brokstukken van ongeloof, boosheid en verdriet. En dan zal het allemaal wel waar zijn dat ik niet die emoties en gedachten ben, maar ze zijn er toch overduidelijk. Dus vertel mij maar eens hoe dat dan zit?
Tja, niet eenvoudig en heel herkenbaar, want soms word ik ook overvallen door een plaatje waar ik mee geïdentificeerd raak (wat ik geloof en waarheidsgehalte toe ken) van waaruit een verhaaltje ontstaat met als gevolg ‘lijden’.
Enkele jaren geleden was er zo’n situatie.
De gewrichten…, dat is een zwak punt in ‘mijn’ lijf. Ik was net gestart in de sportschool: tijd om aan mijn conditie te werken. Rustig aan beginnen…, maar ook al begon ik rustig, ik liep al gauw een blessure in het kniegewricht op. De knie werd dik en de huisarts gaf aan dat er mogelijk een stukje bot was los geschoten (een gewrichtsmuis) die de klachten/pijn veroorzaakte. Daarnaast had ik me (voorafgaand aan de knieblessure) thuis ingezet: de badkamer eens een beurt gegeven. Laat ik het weer eens proberen, dacht ik, ook al weet ik (herinnering) dat het schoudergewricht het niet echt waardeert. Na een behoorlijke tijd het schoudergewricht rust te hebben gegeven, leek het me een poging waard om eens te kijken wat een poetsbeurt voor het lijf (de schouder en de knieën) betekende. Pijn en beperking was het gevolg.
Deze twee situaties leidde tot identificatie met de pijn, met het lichaam, en het volgende verhaaltje ontstond na een bezoek aan de huisarts: ‘Jeetje, de linkerenkel versleten en de rechter knieschijf…, nu ook nog eens de linkerknie en wederom mijn rechterschouder die opspeelt…, als dit zo door gaat, hoe moet het dan verder met dit lijf in de toekomst?
Wat als ik er ooit alleen voor sta? En dan zegt de huisarts ook nog eens doodleuk: ‘Het wordt er in de toekomst niet beter op, alleen maar slechter… en er valt weinig aan te doen, je zult hiermee moeten leven.’
Verdriet overviel mij toen ik thuis kwam…, en ik merkte op dat ik aan de haal ging met de gedachten van de huisarts, ik geloofde ze, ik raakte erin verstrikt, de pijn in de gewrichten raakte gefixeerd door de mind. Het verhaaltje van de huisarts en de pijn zelf van dat moment werd door de mind aangegrepen als: voor altijd, mijn leven lang, altijd die pijn en die wordt alleen maar erger… Ik zag het gebeuren dat ik meegenomen werd door de gedachte (het verhaaltje van de huisarts), de emotie (verdriet), de pijn (die versterkt in het bewustzijn aanwezig was door het verhaaltje wat ik geloofde).
Tja, alles wat je aandacht geeft… groeit. En gedurende enkele dagen overviel me destijds zo nu en dan een huilbui. Tot het moment dat ik weer wakker werd uit de droom, uit het verhaaltje wat was gaan lopen door de gebeurtenissen met de knie/schouder en de mededeling van de huisarts. Ik was weer aanwezig in het NU. En ik realiseerde me dat ik niet weet wat de toekomst brengt. Ja, het verhaal van de huisarts kan waar zijn (dat het alleen maar slechter wordt), maar wat de toekomst werkelijk in petto heeft voor dit lijf weet ik niet. Als ik volledig mee ga met wat de huisarts voor spiegelt, als ik geïdentificeerd raak met het beeld (een idee, niet de werkelijkheid zelf) wat wordt geschetst over de toekomst (die niet bestaat, alleen het NU), dan projecteer ik naar de toekomst toe: verslechtering, pijn, achteruitgang van de gewrichten.
Op het moment dat identificatie met de gedachte los komt, dan is er dit moment, dan is er NU pijn, dan kan ik nagaan of er een medische ingreep/fysiotherapie of anderszins iets mogelijk is om de gewrichten te ontlasten…, en dat is het dan, PUNT, einde verhaal, de toekomst ken ik niet.
Daarnaast realiseer ik me, door ervaring in de afgelopen jaren, dat de mate van pijn in de gewrichten ups en downs kent. Er zijn periodes waarin ik nauwelijks pijn ervaar en er zijn periodes waarin pijn aanwezig is. Dus niets ligt vast voor de toekomst (die niet bestaat), ik weet niet wat de toekomst brengt.
Het verhaal viel weer van me af…, en wat was de uitwerking daarvan voor de fysieke pijn? Een stuk lichter doordat ik geen waarde meer toe kende aan het verhaal. En wie weet welke medische vooruitgang er nog plaats vindt in de komende jaren, die mogelijk van betekenis is voor de gewrichten…
Ja, maar hoe zit dat dan met ‘in de steek gelaten’?
Vraag jezelf eens af wat die woorden eigenlijk betekenen en waar ze naar verwijzen. De realiteit is dat hij een andere keuze maakt en zijn weg vervolgt. Wat jij erop plakt is dat je je in de steek gelaten voelt. Klopt dat verhaaltje? Nou, hij adoreerde mij, hij plaatste mij op een voetstuk en van de ene op de andere dag verliet hij mij.
Ik kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is…
Ja, ik voelde me geliefd en toen hij vertrok werd ik weer helemaal op mezelf terug geworpen. Wat bedoel je daarmee? vraag ik. Dat er niemand voor mij is. Ik voel me verloren en eenzaam, hij heeft mij gewoonweg in de steek gelaten.
Welk deel in jou kijkt vanuit de bril van ‘in de steek gelaten’? Is dat de volwassen vrouw die je bent of een herinnering uit een grijs verleden die je op het heden plakt?
Ja…, zo heb ik er nog niet naar gekeken…, mijn moeder stierf op jonge leeftijd en ik voelde me in de steek gelaten door haar. Ik voel nu verdriet…
Laat het maar toe…, zeg ik, het is niet niks als een ander (moeder/partner) plotsklaps uit je leven verdwijnt. Het is niet niks als je eindelijk dacht de aandacht en liefde gevonden te hebben bij deze partner waar je je hele leven al naar verlangde/verlangt. Opeens verdwijnt hij uit je leven, voor dat moment, want je weet niet of er een andere verbinding uit het afscheid kan ontstaan… Maar voor NU houdt de verbinding, de uitwisseling op te bestaan. Dat doet pijn. Dat mag er helemaal zijn.
En realiseer je dat deze kindpijn, waar behoeftigheid uit voort komt (behoefte aan aandacht, geliefd zijn, welkom zijn), al heel lang in jou huist…, lang voordat deze partner in je leven verscheen. De pijn die je voelt, is de pijn van het kind dat zich verlaten en verloren voelde toen je moeder overleed.
Ga tot op de wortel in het ervaren van deze diepe pijn…, dan smelt de pijn en hoef je deze niet langer meer over te hevelen naar een volgende relatie. Voel de pijn, totaal, zonder het verhaal…, het verhaal doet er niet toe, de analyse is niet van belang.
Je hoeft je niet af te vragen waarom het zo gegaan is met deze partner zoals het is gegaan. Je hoeft je niet af te vragen welke signalen je hebt gemist waardoor de ander van de een op de andere dag is verdwenen. Je hoeft niet in je verleden te gaan spitten om na te gaan welke gebeurtenissen ertoe hebben geleid dat je je nu zo voelt zoals je je voelt. Als je dat wel doet, raak je weer verstrikt in ‘verhalen’, ‘herinneringen’, ‘verleden’ oftewel ‘de mind’.
Het enige wat telt is de emotie ‘verlaten zijn’.
Die emotie ligt nog opgeslagen in het celgeheugen. Geef jezelf de ruimte om deze emotie totaal te ervaren, vanuit het besef dat jij die emotie niet bent, maar de liefdevolle aanwezigheid (bewustzijn) waarin deze emotie, deze pijn verschijnt. Het is onverwerkte pijn die we overhevelen naar de volgende relatie, tenzij we bereid zijn deze pijn totaal te omarmen, zonder verhaal. Puur het toelaten van de emotie, die voortkomt uit de gedachte: hij heeft me in de steek gelaten. Kindpijn…, dat is alles. Laat het toe en het verdwijnt uit de blauwdruk van de cellen.
En nog een toevoeging: je bent niet de enige die deze kindpijn bij zich draagt… Zolang we (de mensheid) niet thuis zijn gekomen, zolang we nog leven vanuit een overlevingsstructuur (angst & tekort) en daar vanuit worden groot gebracht, zijn we behoeftige wezens. Omdat ons hart voorwaardelijk is (ik hou alleen van jou als je…) en ons denken vertroebeld door angst en tekort. Niemand is schuldig, er valt niemand wat te verwijten, dit is de huidige stand van zaken van de mensheid. Zie, herken de oude pijn en neem daar verantwoordelijkheid voor.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Projectie: Welke plaatjes plak jij op de realiteit?
Projectie: Welke plaatjes plak jij op de realiteit?
Zolang we de realiteit niet waarnemen zoals ze is, plakken we plaatjes. Plaatjes die we hebben over onszelf (ik ben zus of zo), de ander (hij/zij is zus of zo) en de wereld (bijv. mensen zijn niet te vertrouwen). Met andere woorden: we definiëren onszelf (zo ben ik), de ander (zo is hij/zij) en de wereld (zo is de wereld).
Die plaatjes geven ons een gevoel van schijnhouvast, schijnzekerheid en schijnveiligheid: we menen te weten wie we zijn, wie de ander is, wat we geloven en waar we aan toe zijn. We hebben een vastomlijnd beeld gevormd van onszelf en de ander. Dat geeft duidelijkheid en zekerheid, maar is niet de realiteit, niet het leven van dit moment.
De plaatjes vertellen ons namelijk niets over het hier en nu, niets over de realiteit van dit moment, want het hier en nu, dit moment is altijd nieuw, onbekend, open en levend.
Heb je jezelf gedefinieerd als ‘loyaal’, dan dien je je daarnaar te gedragen, want dat is het beeld wat je over jezelf hebt gecreëerd. Dat je soms niet loyaal bent of wilt zijn, omdat je het niet eens bent met de gang van zaken, is dan eigenlijk niet meer mogelijk, want dan klopt het beeld over jezelf niet meer.
De plaatjes verwijzen naar de mind, naar een werkelijkheid die is bedacht en een bedachte werkelijkheid is niet het Leven zelf.
We zien het heden niet voor wat het is, maar we zien het heden door de bril van het verleden en de toekomst. We zien het heden door een bril van opvattingen, overtuigingen, aannames die we van jongs af aan hebben mee gekregen.
De bril van het verleden wordt gekleurd door positieve en pijnlijke herinneringen. En het zijn vooral de pijnlijke herinneringen die aan ons blijven kleven, omdat de ervaringen die daarmee verbonden zijn, niet volledig zijn verwerkt.
Massaal (collectief) zijn we namelijk gericht op het vermijden van pijn, waardoor sporen van deze niet verwerkte ervaringen onze waarneming, onze bril, blijven inkleuren. Eenmaal een keer in de steek gelaten (wat een plaatje is…, de realiteit is dat de ander haar of zijn weg vervolgt en afscheid neemt), blijven we de grammofoonplaat ‘in de steek gelaten’ herhalen door deze angst over te hevelen naar toekomstige relaties.
Pijnlijke en prettige herinneringen leiden dus tot bepaalde overtuigingen en aannames van waaruit we leven en naar de werkelijkheid kijken. Is deze persoon wel betrouwbaar, zal hij/zij me niet in de steek laten? En omdat we door deze bril kijken, interpreteren we het gedrag van de ander al gauw als ‘onbetrouwbaar’ terwijl daar in de meeste gevallen geen sprake van is. We kijken naar de ander vanuit een bril, een ingekleurde realiteit. En deze inkleuring (mensen zijn niet te vertrouwen) bepaalt wat we dus in de buitenwereld ontmoeten.
Dezelfde herinneringen kleuren ook onze gedachten over de toekomst. De bril van de toekomst bestaat uit al onze angsten, zorgen, hoop, verwachtingen en verlangens over een tijd (toekomst) die niet bestaat, waarvan we dus ook niet weten hoe die eruit zal zien.
Alles wat we over de toekomst bedenken, is wederom een bedachte werkelijkheid. De werkelijkheid zelf (bijv. een bepaalde afspraak die je met iemand hebt) verloopt altijd anders dan wat je van tevoren had bedacht. Dat kan ook niet anders, want Leven laat zich niet in een mal, in een bedenksel duwen, Leven stroomt en is altijd nieuw.
Het enige wat dus werkelijk bestaat is dit moment, NU. Zodra tijd van ons af valt (verleden en toekomst), zodra tijd wordt doorzien als illusie (het verleden is voorbij en de toekomst bestaat niet), blijft alleen het NU over. Zolang we nog in de tijd leven, leven we vanuit de mind, ons hoofd, het denken, wat niet het Leven zelf is, wat zich NU voltrekt.
We leven dus vanuit herinneringen (het verleden), die we vervolgens weer op de toekomst projecteren. Herinneringen zijn niet meer dan ‘ideeën’ die tot leven komen doordat wij de ideeën blijven voeden en geloven (alles wat je aandacht geeft… groeit).
Zoveel mensen, zoveel werelden, zoveel misverstanden (en oorlogen), omdat iedereen kijkt vanuit een vertekende waarneming (de plaatjes gebaseerd op herinneringen).
Dit principe wordt ook wel ‘projectie’ genoemd: we plakken iets op de realiteit wat er niet is en we zijn ervan overtuigd dat onze waarneming klopt.
Voorbeeld: Compassievolle Caroline
Ik volg een training. We beginnen met een kennismakingsoefening waarbij we de namen oefenen. Na twee rondes volgt de volgende opdracht: bedenk een kwaliteit/talent, die bij jou past op de eerste letter van je naam. We staan in stilte, in een kring. We krijgen enkele minuten om voor onszelf na te gaan welke kwaliteit bij ons past en/of welke kwaliteit we verder willen verdiepen/ontwikkelen. Tja, de dagelijkse naam voor dit persoontje is Caroline, dus de beginletter van deze naam is een C.
En dit is wat de oefening allemaal in mij teweeg brengt: oké, het is dus de bedoeling dat we een plaatje plakken/koppelen aan onze naam. Ben ik geen voorstander van: labels, etiketten plakken van waaruit we onszelf en de ander definiëren/vast leggen oftewel de identiteit mee versterken (dit ben ik, dit ben jij). Weg openheid… We ontmoeten de ander en onszelf niet langer meer vanuit leegte, waarin alle kleuren mogelijk zijn, maar vanuit een label. Dus evenwichtige Erica wordt gedefinieerd als ‘evenwichtig’. Is dat zo? Is Erica altijd evenwichtig? En wil Erica wel met een etiket rond lopen? En wat als zij niet evenwichtig is? In hoeverre is er ruimte in haar/voor haar om onevenwichtig te zijn als ze zichzelf definieert als ‘evenwichtig’ en anderen haar vervolgens ook vanuit dat label benaderen: jij bent altijd zo rustig, zo gelijkmatig… En wat betekent dat eigenlijk ‘evenwichtig’? Welke inkleuring geeft zij daaraan? En geven andere mensen daaraan? Van waaruit ontstaat überhaupt deze neiging (oefening) om jezelf en de ander te willen definiëren of in te kaderen?
Oké, ik doe mee. Welke kwaliteit begint met een C?
En het blijft stil in mij. Er komt niets op. Blanco en nog eens blanco. Een kwaliteit met een C? Ik ken geen kwaliteiten met een C. Zou het echt niet weten…, kan niets bedenken. En de mind (het denken, het ego) vindt daar wat van: geen sterke binnenkomer als je straks geen kwaliteit weet te benoemen.
Oké, dit is het dan (fluistert de innerlijke stem): je weet het niet.
Dit is wat er is, dit is wat feitelijk plaats vindt: er komt niets op met een letter C. Wat is daar mee mis? Tja, daar is niets mee mis.
Als ik er geen plaatjes op plak, dan is dit wat er is: ik weet geen kwaliteit met de letter C.
Er is pas iets mis als ik (de mind) er een plaatje op plak dat er iets mis is en daarin geloof:
geen sterke binnenkomer.
Op het moment dat de plaatjes gezien worden voor wat ze zijn: plaatjes die niet de realiteit weerspiegelen, dan doven de plaatjes als vanzelf uit.
De realiteit is: ik weet geen kwaliteit met de letter C. Dat is alles. Verder geen verhaal erom heen vanuit het denken. Dit is wat er is: ik weet geen kwaliteit met de letter C.
En daar sta ik dan: in stilte in een kring. En van binnen voelt het nu ook stil, want ik ben ‘eruit’: straks deel ik wat zich feitelijk in de afgelopen minuten heeft voor gedaan: er komt geen kwaliteit met de letter C op, ik weet het niet, en wat mij betreft voelt het kloppend om als Caroline (zonder label/kwaliteit) de samenwerking met jullie aan te gaan.
En daar sta ik dan: in stilte in een kring. En opeens, na tientallen seconden te vertoeven in de stilte, in de openheid van het Leven zelf, dwarrelt er uit de leegte een kwaliteit met de letter C het bewustzijn binnen: compassie.
Wat een geweldige kwaliteit… Compassie. Klopt volledig met wat zich qua proces zojuist in mij had afgespeeld: compassie, dat het is zoals het is.
Compassie ontvouwt zich wanneer we los komen van de mind (het denken) en thuis komen in het Leven zelf. De plaatjes worden herkend en niet langer meer geloofd.
Het zijn de plaatjes die we op onszelf en op de anderen plakken waarmee we onszelf en de anderen beoordelen, goedkeuren, afkeuren, inperken, terug fluiten, wantrouwen, vast leggen etc. Dat is de uitwerking van identificatie met de mind.
Is er Leven, dan is er openheid, dan is er leegte, dan worden de plaatjes doorzien en niet langer geloofd. Wat is, dat is…, zonder verhaal…, zonder interpretatie…, wat een verademing.
En daar sta ik dan: in stilte in een kring. De begeleidster van de training vraagt op enig moment aan mij wat de kwaliteit is voor mijn naam. Ik deel wat zich zoal afspeelde in mij en dat uiteindelijk compassie binnenviel als kwaliteit. En al gauw ontstaat het label: compassievolle Caroline. Vooruit…, ik doe mee. Dat is wat ik mag gaan brengen…, compassie…, dat alles er mag zijn…
“Wat de vraag ook is, liefde is het antwoord.”
(Dr. Wayne Dyer)
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Gerechtigheid: Wat zou jij doen als...?
“Sometimes you have to stop thinking so much and do what your heart is telling you.”
Vertel mij eens wat jij zou doen? Je loopt op straat en je ziet een oud vrouwtje die beroofd wordt door een man. Wat doe jij dan? Ga je erop af? Hou je die man tegen?
Het is toch niet rechtvaardig dat dat oude omaatje beroofd wordt? Dan moet je als mens toch ingrijpen? Dat laat je toch niet gebeuren?
Mee eens, toch? zegt degene die ik op een bijeenkomst spreek tegen mij.
Als je dan ingrijpt, zegt hij, je stapt op die man af, je rukt dat tasje af wat hij zojuist heeft gestolen, maar tijdens de worsteling valt hij ongelukkig op straat en raakt verlamd…, wat is dan rechtvaardigheid? Is het rechtvaardig dat degene die opkwam voor dat omaatje dan wordt berecht??? Je moet toch wat doen als je dat ziet gebeuren? Dan kan je er toch niks aan doen dat die man verkeerd valt? Wat zou jij doen? zegt hij tegen mij, als je voor zo’n situatie wordt geplaatst.
Voordat ik antwoord kan geven, komt hij met een volgende situatie op de proppen.
Stel je voor dat voor je ogen een vrouw wordt verkracht. Dat is toch heel heftig, niet waar? Als zij wordt verkracht, dan houdt ze daar haar leven lang een trauma aan over, ze moet in therapie, want ze durft niet meer alleen over straat… Dan grijp je toch in? Dat laat je niet gebeuren, toch? Dus je houdt die man tegen en deelt een paar flinke klappen uit. Vervolgens komt de politie en wordt die man, die voor die vrouw opkwam, ook opgepakt, dat is toch niet rechtvaardig? Je moet toch ingrijpen als je zoiets voor je neus ziet gebeuren? Wat zou jij doen in zo’n situatie, zegt hij tegen mij, daar ben ik nou echt benieuwd naar.
Ik voel het dilemma aan wat hij rond rechtvaardigheid schetst…
Tja, zeg ik, niet eenvoudig… Ja, wat is rechtvaardigheid? Geen idee, zeg ik.
Maar wat zou jij doen in zo’n situatie? zegt hij.
Ik weet het echt niet, zeg ik. Ik weet echt niet wat ik zou doen op zo’n moment. Misschien zou ik ingrijpen, misschien ook niet. Dat kan ik NU niet zeggen. Als ik NU antwoord zou geven op die vraag, dan komt dat antwoord voort uit de mind (een virtuele werkelijkheid, die niets over het Leven zelf zegt). Het antwoord dat ik dan geef is bedacht, het komt uit mijn hoofd, het zegt niets over wat zich daadwerkelijk ontvouwt als ik voor zo’n situatie wordt geplaatst, dus wat heeft het voor zin om deze vraag te beantwoorden? Iedere situatie is weer anders, ook al lijkt die hetzelfde (oma die wordt beroofd), dus ook de reactie op zo’n situatie is uniek.
Hoe kan ik van tevoren voorspellen wat de reactie zal zijn die uit mij voort komt? Geen idee… Los van rechtvaardig of niet rechtvaardig…, want wat is rechtvaardigheid? Rechtvaardigheid is een subjectief gegeven: het is maar net hoe je ernaar kijkt. Kijk je vanuit de bril van het slachtoffer naar rechtvaardigheid? Of kijk je vanuit de bril van de dader? Of de bril van de maatschappij (wetten, politie, rechter)? Allemaal brillen met aannames over wat rechtvaardigheid is…
En wat als je geen bril op zou hebben? Wat als je de realiteit waarneemt zoals die is, zonder aannames. Wat zie je dan?
Enige tijd geleden overkwam mijn partner een situatie zoals hierboven wordt geschetst.
Hieronder een weergave van de situatie.
Hij loopt in de hal van het station en er loopt een man uit een winkel naar buiten, die wat kleding gestolen lijkt te hebben (de bliep ging af). De dames van de kledingwinkel lopen achter de man aan en willen hem tegen houden. Toevallig loopt mijn partner net op dat moment langs die zaak en voordat hij het goed in de gaten heeft staat hij tegenover de ‘dief’. En…, wat gebeurde er?
De ‘dief’ begint tegen me te schreeuwen, zegt mijn partner. Hij zei: ‘Nou, trek je wapen dan?’ Dat meen je niet, zeg ik, en toen, hoe reageerde jij?
Ik zei: ik heb geen wapen (en hij keek de ‘dief’ recht in de ogen aan). En toen? zei ik.
De ‘dief’ schreeuwde opnieuw tegen mij: ‘Nou, pak je wapen dan?’ Waarop hij nogmaals tegen de ‘dief’ zei: ‘Ik heb geen wapen, kijk maar…’ (hij wreef over zijn jas, geen uitstulping van een wapen, en wees naar zijn broekzakken).
Op dat moment eindigde deze ervaring voor mijn partner, de spoorwegpolitie was gearriveerd en nam de ‘dief’ mee. En mijn partner vervolgde zijn weg naar huis.
Had je verwacht dat je zo zou reageren? zei ik. Nee, het gebeurde gewoon…
Zijn antwoord resoneert…, en wij maar denken dat we van tevoren onze reactie kunnen bepalen… Was je bang toen de ‘dief’ zo tegen je schreeuwde? Nou, ik voelde wel wat angst, en toch bleef ik staan…
Wie of wat bepaalde dat hij bleef staan…? Wie of wat bepaalt überhaupt wat er op zo’n moment gebeurt? Is er wel een IK die bepaalt en van tevoren kan bedenken wat je doet? Of bepaalt het Leven wat door jou heen stroomt wat je reactie zal zijn?
Nogal eens vragen mijn kinderen aan mij: wat moet ik doen als… En dan schetsen zij een bepaalde toekomstige situatie (misschien is deze studie te moeilijk voor mij, wat moet ik dan?). En veelal is mijn antwoord: je loopt vooruit op een situatie die NU niet speelt, je bent NU al met een toekomst bezig die niet bestaat, een toekomst die je niet kent…, dus wat heeft het voor zin om je daar nu al druk over te maken…, als de situatie zich voordoet, vertrouw erop dat een antwoord zich zal ontvouwen, een antwoord die voor jou klopt. Steeds vaker doorzien de kinderen wat ik daarmee aangeef: ‘Ja, mam, dat is waar…, ik zit me nu al zorgen te maken over een toekomst, die er niet is.’ Zo is het maar net, zeg ik.
Go where you heart takes you. Follow the inner voice.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Los laten..., leef nu, in dit moment...
“Loslaten is achterom kijken zonder spijt, vooruit kijken zonder verwachtingen en het leven ervaren in het hier en nu.”
Wat is loslaten?
En wat zou je willen loslaten?
Als dat überhaupt mogelijk zou zijn… dat jij het loslaten kan doen.
Zou je je angst willen loslaten? Of gevoelens van eenzaamheid? Je bezorgdheid of gevoelens van frustratie? Wat zou je willen los laten?
En was je succesvol toen je probeerde al die vervelende gevoelens en gedachten los te laten? Of was het een gevecht? Je wilde dat het ophield, je was het zat om alsmaar te piekeren en te malen, maar wat je ook deed, het hield niet op.
In het verleden heb ik ook zo vaak geprobeerd ‘los te laten’. Om bijvoorbeeld bepaalde vervelende gedachten los te laten…, dan zei ik tegen mezelf: ‘Nou hou je ermee op, het is genoeg geweest, je weet toch niet wat er gaat komen, dus het heeft geen zin om hier mee bezig te zijn’, en even later was ik weer bezig met dezelfde vervelende gedachten.
Het werkte niet, het zogenaamde los laten.
Wat is loslaten dan wel?
Is het ‘loslaten’ als ik zeg: ‘Stop ermee, het is genoeg geweest?’
Is het überhaupt mogelijk om door inspanning van het ego ‘los te laten’?
Mijn ervaring: ‘Nee, het is niet mogelijk, het gebeurt alleen als je je op een diep niveau realiseert dat je het leven niet kunt controleren en beheersen, dan start er een proces van binnenuit, een proces van ontmanteling van het ego, dan groei je in overgave, in vertrouwen en vindt los laten als vanzelf plaats.’
Het Leven leeft jou…, of jij (het ego) dat nou het leuk vindt of niet.
En dat is de reis, een ontdekkingsreis: je op een diep niveau realiseren dat je niet weet wat de dag van morgen zal brengen, ook al lijkt elke dag hetzelfde.
Je op een diep niveau realiseren dat je geen controle hebt over de volgende minuut, zelfs als denk je van wel. Je beseffen dat je alles over het verleden kan bedenken (waarom de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan) of over de toekomst (hoe gaat het later verder), maar dat denken geen zin heeft, omdat alleen het Nu bestaat, dit moment.
En de rest is allemaal bedacht, toekomstige muziek waar we geen weet van hebben, ook al denken we dat wel.
Dus heeft het voor zin om je zorgen te maken over van alles en nog als alleen dit moment werkelijk IS?
Het Leven stroomt door je aderen, volg de stroom.
Durf je mee te bewegen met wat het Leven van je vraagt… of houd je je vast aan wat de mind denkt? Houd je je vast aan een virtuele wereld, een wereld van gedachten, die niets zegt over de werkelijkheid zelf?
Of ben je bereid de strijd op te geven, omdat je je realiseert dat het helemaal geen nut heeft: gedachten en emoties blijven aan je kleven, dag in dag uit, als jij er het gevecht mee aan gaat, als je probeert los te laten (wat vanuit het ego onmogelijk is).
Misschien herken je het wel…, dat alles wat je van tevoren bedacht had over een bepaalde situatie of ontmoeting, in het moment zelf, heel anders verloopt, omdat wat bedacht is niet het Leven zelf is. En wij maar vasthouden aan onze gedachten…
Geef je over…, aan de stroom van het Leven zelf…
Ik realiseer me dat het zo gemakkelijk is om dit te zeggen: ‘Volg de stroom van het Leven zelf’, maar dat het niet gemakkelijk is om dit te leven als je een gevangene bent van de mind, een gevangene van je gedachten en emoties, een gevangene van verleden en de toekomst. Maar als je echt uit de ellende van de psychologische mind wilt komen, dan is het mogelijk.
Geef je over aan de stroom van het Leven zelf…, ik weet het…, je kunt het niet doen.
Het is een proces…, een ontwakingsproces…, wakker worden uit de mind, wakker worden uit de stroom van gedachten en emoties die jou beheersen.
Mocht je ondersteuning willen voor dit ontwakingsproces, weet dat je welkom bent.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Ik heb gelijk, jij ziet het verkeerd!
Ik heb gelijk, jij ziet het verkeerd!
Ik keek laatst naar een tv-programma. Het betrof een groep jongeren uit Nederland, die in het leven stapten van jongeren in een derde wereld land. Enkele jongeren uit Nederland hadden het onderling moeilijk met elkaar, in het bijzonder met elkaars opvattingen over het leven die de jongeren leiden in het derde wereld land. Daarnaast ontstonden er discussies over al dan niet vlees eten en andere kwesties.
Wat mij zo opviel was het oordeel wat de jongeren naar elkaar toe hadden. Met verwondering en verbazing luisterde en keek ik naar hun uitwisseling en dacht het volgende: ‘Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar niet de ruimte geven om er een andere mening of een andere levensstijl op na te houden?’
Het is niet te geloven…, zoveel pijn, frustratie, omdat we de opvatting of levensstijl van de ander afwijzen. Zoveel problemen in de omgang met elkaar, omdat we de ervaring van de ander niet respecteren, omdat we denken het beter te weten, omdat we denken dat we de ander moeten corrigeren en veranderen.
Ik vond het opmerkelijk om deze verandering bij mezelf waar te nemen. In een ver verleden was ik één van die jongeren, met sterke opvattingen, meningen en ging ik de strijd aan met anderen, die er anders over dachten, want ik had gelijk, zij zagen het verkeerd.
Wat een verschil tussen het verleden en hoe ik nu kijk.
Ik vind er niets meer van: de een eet vlees en voedt de bio-industrie, de ander eet geen vlees en is lid van de partij voor de dieren; de een meldt zich aan voor de marine of het vreemdelingenlegioen, de ander is tegen oorlog of kiest voor ontwikkelingswerk of artsen zonder grenzen; de een kiest voor ‘hard werken’, de ander kiest voor ‘niets doen’ etc. Allemaal scenario’s die geleefd worden en het ene scenario is niet beter dan het andere scenario, al lijkt dat wel zo. De scenario’s bestaan, naast elkaar. Ze bestaan, ongeacht of we daar al dan niet een mening over hebben.
Maar oorlog, moord…, dat is toch vreselijk? Ja, het is zeer pijnlijk om te zien en te voelen dat we zo vervreemd zijn geraakt van onze natuur, onze essentie.
Ik zie maar één fundamentele oplossing: dat we thuis komen bij onsZelf, ons hart, dan is er geen vijand meer, omdat de vijand in ons wordt doorzien. Dan hoeven we onze onvrede, frustratie, angst voor tekort e.d. niet te projecteren op de buitenwereld (vluchtelingen, homo’s, werklozen). Dan leven we in harmonie met elkaar en met de natuur.
Daarnaast kunnen we ons open stellen voor mensen die anders leven en denken oftewel invoelen waar de ander vandaan komt in plaats van te luisteren op basis van ‘ik heb gelijk, jij ziet het verkeerd’.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Collectieve waan
Collectieve waan
Als iets de mensheid dient, dan is het wakker worden uit de droom, zodat we thuis komen in ons-Zelf, het hart. Daar is de wereld mee gediend. Oorlogen op klein niveau (relaties) en collectief niveau (oorlogen in de wereld) komen voort uit een verstoorde waarneming, een gekleurde bril, waardoor we de realiteit niet zien voor wat ze werkelijk is. De bril is gekleurd door emoties en gedachten als schuld, schaamte, haat, veroordeling en angst: angst voor tekort, angst voor vluchtelingen, angst voor armoede, angst niet te voldoen, angst er niet bij te horen, angst voor eenzaamheid, angst voor het leven zelf, angst voor het onbekende, angst voor de dood, angst voor intimiteit, angst om fouten te maken. En ga zo maar door… en dit is dan de bril…, een zeer pijnlijke bril, waarmee we naar onszelf, naar de ander en de wereld kijken. Een bril die voort komt uit identificatie met gedachten en emoties.
Eeuwenlang is ons voor geleefd dat we onze gedachten en emoties zijn. We weten niet beter. We geloven heilig in onze (veelal pijnlijke) gedachten en emoties, in de verhalen die we creëren op basis van die gedachten en emoties: ik ben niet goed genoeg, ik moet beter mijn best doen, ik hoor er niet bij, ik ben niet interessant, saai, wie wil er nou met mij omgaan, ik ben te dik, dom etc.
En ondertussen zijn we vergeten wie we werkelijk zijn. We zijn niet het verhaal, we zijn niet onze gedachten en emoties, we zijn het Licht (bewustzijn) waarin het verhaal (onze gedachten en emoties) verschijnt. Vergelijk het met de zon (bewustzijn) en de wolken (emoties en gedachten). Jij bent de zon en de wolken vertegenwoordigen emoties en gedachten waar de zon haar licht op laat schijnen. Die wolken komen en gaan zoals gedachten en emoties komen en gaan, maar de zon is eeuwig, bewustzijn is eeuwig en dat is wat je bent. Het gaat niet om het ontkennen van onze emoties en gedachten, ze bestaan, ze zijn noch verkeerd, noch goed. Het gaat om de identificatie met onze gedachten en emoties, we menen dat we onze gedachten en emoties zijn met als gevolg dat de mens in oorlog is met zichzelf. Kom thuis in de zon, laat het Licht schijnen (bewustzijn) zodat je niet langer mee gaat in de verhalen/brillen, die de mind je wil doen laten geloven. Wanneer de verschuiving plaatsvindt, wanneer je thuis komt in de zon (het hart), wanneer je niet langer mee gaat met de overtuigingen die de mind je voor spiegelt, dan verandert je leven van een pijnlijk perspectief naar liefde, wijsheid en helderheid. Dat is wie jij in essentie bent.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Linked-In: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Innerlijke stem
In mijn werk ontmoet ik veel mensen die de mening van anderen erg belangrijk vinden en daardoor niet weten wat zij zelf willen. Vaak vragen ze om advies van familie, vrienden of kennissen, in de hoop een antwoord te vinden op een beslissing die gemaakt dient te worden. De verwarring wordt groot wanneer uiteenlopende meningen en adviezen worden gegeven. Je raakt verstrikt in alle voors en tegens, je komt er eenvoudigweg niet meer uit.
Het luisteren of vragen naar de mening van anderen komt altijd voort uit onzekerheid, omdat je het contact met de innerlijke stem niet kent. Van daaruit zoek je het antwoord buiten je: vertel me wat ik moet doen, want ik weet het niet.
Je realiseert je niet dat niemand je kan vertellen welke beslissing de juiste is. De enige die dit weet ben JIJ. Na alle meningen van anderen probeer je er met je hoofd uit te komen, maar je hoofd is nu juist niet het instrument om je te vertellen wat de innerlijke stem aangeeft.
Het antwoord bevindt zich in het hart, maar als je niet weet wat je hart je vertelt, hoe kom je er dan uit?
Of je weet wel wat de innerlijke stem je vertelt, maar je ziet op tegen de consequenties van je beslissing? Omdat je bang bent voor de mening van anderen of voor gevoelens van eenzaamheid of anderszins.
Bewustzijnscoaching biedt ondersteuning bij het ontdekken van je innerlijke stem. In alle rust onderzoeken we wat je zoal tegen komt in jezelf, de schijnbare tegenstrijdigheden en overtuigingen die een rol spelen. Je ontdekt dat alles er mag zijn, alles mag het licht zien, niets hoef je voor jezelf achter te houden. Integendeel, als bepaalde gedachten/emoties er niet mogen zijn, dan is het niet mogelijk om de innerlijke stem te ontdekken. Deel je diepste gevoelens, gedachten en angsten, zie je overtuigingen die van invloed zijn… en als alles aan het licht is gebracht…, dan ontdek je…, voel je… wat de innerlijke stem je te vertellen heeft.
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Linked-In: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Piekeren
Piekeren. Iedereen piekert weleens, maar wat als het piekeren je teveel wordt? Wat als het piekeren zover gaat dat je vele uren wakker ligt en overdag niet kan genieten, omdat je voornamelijk in je hoofd leeft? Je zou graag het leven willen Leven, voelen, aanwezig zijn in het Nu, genieten, lachen of huilen, toelaten wat er allemaal in je leeft, loslaten, vertrouwen, maar de maalstroom van gedachten houdt je gevangen in je hoofd; je aandacht is niet hier, niet in het hier en nu, ook al zou je dat maar al te graag willen. Bewustzijnscoaching helpt je om thuis te komen in het hart, de bron waar alle antwoorden zich bevinden.
Wat raakt je? Wat voel je? Wat vertelt je hart je? Wat weerhoudt je? Wat is belangrijk voor jou? Welke overtuiging of patroon houdt je in de greep? Met de coach onderzoek je wat er allemaal leeft in jou, je ontdekt de eerst volgende stap en beseft op een dieper niveau dat vertrouwen de sleutel is, vertrouwen in het leven, vertrouwen dat exact datgene zich ontvouwt wat het leven voor jou en je naasten in petto heeft. We willen het leven zo graag in de hand houden, sturen, beheersen en controleren, maar het leven valt niet te plannen, kan niet uitgedacht worden, het ontvouwt zich. En iedere stap brengt je naar de volgende stap…, durf je daarop te vertrouwen?
www.bewustzijnscoaching.com
www.awarenesscoaching.online
Linked-In: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching