Fixed ideas: Als iets niet resoneert, dan vertrouw ik het gewoonweg niet.



Enige tijd geleden ontving ik een mail waarin Wim (gefingeerde naam) aangaf dat bepaalde persoonlijke informatie, die ik met hem deelde niet resoneerde bij hem en dus ook niet klopte voor hem. Hij gaf aan bij zijn waarheid te willen blijven.
Niets mee mis, allebei een andere kijk op dat wat werd gedeeld, zou je zo zeggen. Ware het niet dat ik enige verkramping voelde in de vasthoudendheid van de opmerking die Wim plaatste. En dat wat ik deelde ging niet over hem, maar over mij waarbij het delen niet bedoeld was om enig advies of een mening van hem te ontvangen; ik deelde gewoon in alle openheid het een en ander. Opvallend dat Wim blijkbaar niet vanuit diezelfde openheid kon luisteren. Integendeel: hij liet naderhand weten dat als iets niet resoneert, het dan ook niet klopt voor hem.

Na een eerste uitwisseling tussen ons, zijn reactie gelezen hebbende, de bevestiging van hem gekregen hebbende dat hij open stond voor wat nadere feedback, stuurde ik hem onderstaande mail om een ander perspectief aan te reiken.

Zie hieronder:
Ha Wim,
Dank voor je reactie.
Je geeft aan dat als iets niet resoneert, je het gewoonweg niet vertrouwd.
Daar wil ik graag op ingaan. Ik wil niets afdoen aan jouw gevoel…en wil toch de nodige vraagtekens stellen bij de zin waarin jij aangeeft dat je ‘jouw’ waarheid niet teniet wil doen.
Wat is waarheid? En in hoeverre is ‘mijn’ waarheid waar?

Even een uitstapje:
Gisteravond lag ik op de bank en luisterde ik naar een satsang van Osho en de volgende zinnen raakten mij:
This is your understanding. You hear according to yourself. You see according to yourself. Because you have a fixed pattern of hearing and seeing. This has to be dropped. To know existence all fixed ideas has to be dropped. 

Your eyes should be just windows, not projectors. Your ears should be just doors, not projectors.

Jij zult mogelijk aangeven dat er geen sprake is van fixed ideas (als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij) of van projectie, maar dat het gewoon je gevoel is. Maar in hoeverre is je gevoel zuiver of ‘waar’ als het hart nog niet volledig open en schoon is?

De hoogste waarheid is de taal van het hart: dan ontmoet je de ander zonder de drang van het ego (zoals je aangeeft in je reactie) om er iets van te vinden; dat leeft niet, je stemt je af op de innerlijke stroom van de ander, je bent de ander…, van waaruit je de ander kan verstaan. Dat is de taal van het hart.

Wanneer het hart nog niet volledig open en schoon is, dan luisteren en kijken we vanuit de mind: we projecteren, we interpreteren, we vinden er wat van…en dat is wat de ander voelt. De luisteraar is dan meer met zichzelf bezig, dan dat hij/zij aanwezig is bij degene die deelt.

Overigens wil dat niet zeggen dat op enig moment wat feedback gegeven kan worden…, als de ander daarom vraagt of als de ander bevestigend antwoordt op de vraag of er wat feedback gegeven mag worden. En soms vindt ongevraagd gegeven feedback plaats, ook dat komt voor; de ander wordt een ander perspectief aangereikt wat in een proces dienend (en confronterend) kan zijn, ook als de ander het op dat moment niet als zodanig ervaart. En soms is er geen herkenning van de feedback. Het is niet zwart-wit; het een of het ander.

Wat ik in de afgelopen jaren heb ontdekt is dat alles projectie is, werkelijk alles, totdat het hart transparant is. Op het moment dat dit diep doordringt, ontstaat er als vanzelf enige voorzichtigheid met het ventileren van een waarheid (over de ander), die voort komt uit ‘dat is gewoonweg mijn gevoel’.

Als jij aangeeft dat je mij niet wil weg zetten of verwerpen zoals je in het verleden met mensen deed, en je aangeeft dat je wil vast houden aan jouw waarheid (gevoel/mening) en tegelijkertijd wil ontdekken hoe je dan toch de ander kan ontmoeten, dan vraag ik mij het volgende af: Wat maakt dat je wil ‘vasthouden’ aan ‘jouw’ waarheid? Heeft degene die in openheid over zichzelf deelt naar ‘jouw’ waarheid gevraagd?

Ergens voel ik een verkramping daarin…hoe zou het zijn om gewoon aanwezig te zijn bij de ander, je te verplaatsen in de ander, in de achtergrond of innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander wellicht wel kan horen, zien en voelen?

En zou het zo kunnen zijn dat je vast wil houden aan ‘jouw’  waarheid, omdat jouw waarheid in het verleden werd weg gezet of direct werd ontkend en verworpen, van waaruit je een drang voelt om, tegen alle stromen in, jouw waarheid overeind te houden: als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij.

Dit zijn zo wat overwegingen; het is aan jou om te onderzoeken (of niet) of iets resoneert en wat die resonantie jou dan te vertellen heeft. Ik ben benieuwd wat er in beweging komt…
En fijn, dank je wel dat je je open stelt voor feedback ook al voelt het mogelijk wat spannend zoals je zelf aangeeft in onze vorige uitwisseling.

Veel liefs,
Caroline

Een samenvatting van zijn reactie:

Hoi Caroline,
Dank voor je mail., deze mail ervaarde ik heel anders dan de vorige. Bij het lezen van je mail voelde ik gelijk een warm gevoel in m'n hart. Nu ik 'm weer lees is dat weer zo.

Ben nu al een paar dagen niet lekker. Ik hang op de bank en kijk wat tv.
Ik voel me daardoor ook wat kwetsbaarder en de gedachte aan je mail kwam weer op.

Net weer gelezen. Ja, ik voel dat er inderdaad een verkramping zit.
Wat is dan waarheid? Geen idee. Weet wel dat ik dat altijd onderzoek op het level dat ik kan zien of horen.

En juist door dit aan te gaan met jou en erover te sparren komt er weer wat meer ruimte. Alleen al de mogelijkheid het open te laten dat ik geen gelijk hoef te hebben of dat wat mijn gevoel zegt niet hoeft te kloppen doet dat al.
Dank voor de uitwisseling Caroline.

Liefs,
Wim

Voor de lezer: Observeer jezelf eens in intieme uitwisselingen met anderen.
In hoeverre ben je werkelijk aanwezig bij de ander? In hoeverre voel je en zie je het wezen van de ander van waaruit je de ander kan verstaan? Je zou kunnen zeggen: in hoeverre staat jouw wezen ‘aan’, waardoor je de ander in en vanuit het hart ontmoet?

Luister je vanuit openheid, afgestemd op de innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander kan ontvangen, horen en voelen?

Of luister je vooringenomen? Luister je vanuit de mind, vanuit de criticus? Weeg en beoordeel je de informatie, die in een persoonlijke uitwisseling wordt gedeeld? Betrek je alles op jezelf, terwijl het niet over jou gaat, maar over de ander? Luister je vanuit een fixed idee: klopt dit wat de ander zegt of klopt dit niet?
Check ook eens gaande de uitwisseling of je ander wel juist hebt verstaan.

Enkele jaren geleden wisselde ik samen met een vriendin uit. Op enig moment moesten we allebei heel hard lachen en vroeg zij: waar lach jij nu om? Wat bleek: we lachten allebei om iets totaal anders, terwijl we beiden dachten dat we om hetzelfde lachten. Allebei lachten we vanuit een eigen projectie. Heel vermakelijk.
We denken de ander te verstaan, maar heel vaak horen en zien we alleen dat wat in ons leeft: onze overtuigingen, aannames, onze inkleuringen dus.

Tot slot:
Onderzoek eens wie de ander is voorbij jouw gedachten en evaluaties over de ander.
Wie is de ander werkelijk, voorbij jouw beeld en interpretaties over de ander?

Mensen zijn niet wat wij over hen denken…
Nogmaals: mensen zijn niet wat wij over hen denken...

Kijk eens naar de mensen waar je dagelijks mee leeft en optrekt: wat is de box waar je hen in hebt gestopt (zo zijn zij/aannames/oordelen) waar je aan hecht?

Zelfs de mensen die we het beste kennen, zijn eigenlijk diep mysterieus.



www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Wie of wat ben ik in essentie?



Wie of wat ben ik in essentie?

Stel je voor dat je geen enkele aanname meer hebt over jezelf..., dat alle etiketten/kwaliteiten die je jezelf (en anderen) toedicht van je afvallen...
Je identificeert je niet langer met bepaalde labels en eigenschappen: ik ben eerlijk, onrustig, vrolijk, introvert, inschikkelijk, gezellig, harmonieus, een zwartkijker, een dromer, een kunstenaar, trouw, slim, dom, creatief etc. Niets van dat alles...

Stel je voor dat je niet langer hecht aan bepaalde ideeën, overtuigingen, concepten, een geloof of een politieke partij... Ja, er komen opvattingen en standpunten voorbij, maar ten diepste realiseer je je dat deze betrekkelijk zijn, je houdt nergens aan vast, aan geen enkele overtuiging, omdat je beseft dat deze niet de waarheid - de essentie van ons zijn - weerspiegelen. Het zijn slechts ideeën, concepten, meningen die aan verandering onderhevig zijn. Wat we vandaag menen dat waar is, kan morgen weer anders zijn. En alles wat aan verandering onderhevig is (gedachten/emoties) weerspiegelt niet onze essentie, weerspiegelt niet Dat wat onveranderlijk is, onze Natuur, Beingness.

Stel je voor dat je je niet langer identificeert met alle rollen, die je vervult in je leven. De rol die je vervult vanuit je beroep of sociale rollen, inclusief alle opvattingen die we over deze rollen in ons dragen: ik ben getrouwd en dat betekent dat ik in het weekend niet afspreek met een vriend(in) (aanname), ik ben moeder/vader en als ouder dien je altijd klaar te staan voor je kinderen (aanname), ik ben oma/opa en als oma en opa zijnde ben je natuurlijk altijd bereid om op te passen (aanname) etc.

Stel je voor dat je niet hecht aan sekse, seksuele voorkeur of huidskleur: ik ben homo en als homo heb je het moeilijk in het leven (aanname), ik ben een neger en dat betekent dat blanke mensen je zullen discrimineren (aanname). Ik ben een vrouw, daarom krijg ik die baan niet, ze kiezen altijd een man, die worden niet zwanger (aanname). Geen identiteit op sekse, seksuele voorkeur of huidskleur, het neger/blank zijn of hetero/homo/bi zijn, definieert niet wie jij in essentie bent.

Stel je voor dat je geen wereldbeeld of mensbeeld hebt. Bijvoorbeeld: mensen zijn te vertrouwen, mensen zijn egoïstisch, mensen zijn harteloos, de wereld is een puinhoop etc. En je kent geen aanname over het leven zelf: het leven is goed, slecht, aangenaam, genadig, hard, eenzaam etc.

Je bent in dit moment, NU, zonder al die aannames, zonder gedachten, zonder rollen, zonder geloof of overtuigingen, zonder verwachting, zonder verlangen, zonder ambitie, zonder zelfbeeld (image), zonder doel, zonder geschiedenis, geen verleden, geen toekomst, geen naam..., niets.

Naakt, naakt en nog eens naakt...

Wat blijft er over als alles wat ons is aangeleerd, waar we in geloven..., van ons afvalt...?

Leegte, Essentie, Beingness, Puur Gewaarzijn, Waarheid, Realiteit, Liefde.

Puur Gewaarzijn zelf is absoluut (dus niet aan verandering onderhevig). Vele vormen en kleuren verschijnen in Puur Gewaarzijn, maar het Gewaarzijn zelf is onaantastbaar, neutraal, onvoorwaardelijk, immer aanwezig, zonder oordeel (gelijk de zon die immer en altijd schijnt).

Dat is onze essentie: Puur Gewaarzijn, Leegte..., oneindige ruimte..., waar alle energieën (gedachten, gevoelens) binnen komen, worden geregistreerd, gekend, gevoeld en weer los gelaten.

Er is geen vastomlijnd 'ik', er is Bewustzijn, er is Leven. Wij zijn het Leven zelf, wij zijn Bewustzijn. Onze essentie is Goddelijk, is Liefde.

De stroom van het Leven kent vele kleuren en vormen, die door ons heen worden ervaren en weer los gelaten. Tenzij we ons weer vast klampen en identificeren. Dan vergeten we wie we in essentie zijn en raken we verstrikt in de droom, de droom van illusies, de droom van de mind. We menen dat we de kleuren en vormen zijn, we menen dat we onze opvattingen, rollen, aannames, eigenschappen zijn (dit ben ik, zo is het, dit is waar en dat is niet waar). We menen dat we 'iemand' zijn. We raken geïdentificeerd met ons zelfbeeld, ons image. En identificatie leidt altijd tot 'lijden', 'botsing' en 'conflict' omdat de realiteit heel vaak niet overeenstemt met ons beeld, onze verwachting over onszelf of over de ander, de wereld en het leven.

Van waaruit voelen we toch zo zeer de behoefte om ons vast te klampen, de behoefte aan een vastomlijnd zelfbeeld, de behoefte aan 'dit ben ik' ?

We weten niet beter... We zijn zo groot gebracht... We hebben geleerd onszelf te zien als een afgescheiden 'iemand' met bepaalde kenmerken. Een ik-besef  (dit ben ik) is ons van jongs af aan mee gegeven.

Hoe zou het zijn om de greep op het denkbeeldige ik-besef los te laten? Om vanuit openheid en leegte te zijn? Om het Leven haar/zijn gang te laten gaan?

Om vanuit vertrouwen en totale ontspanning ons over te geven aan het bestaan? Om het roer uit handen te geven? Om mee te stromen met het bestaan zelf?

Verhaaltje: Illusies (Richard Bach)
Eens leefde er een dorp vol wezens op de bodem van een grote kristallen rivier. De stroom ging zwijgend over hen allen heen – jong en oud, rijk en arm, goed en slecht, de stroom ging haar eigen weg, en kende alleen haar eigen kristallen zelf.
Elk schepsel hield zich op de eigen manier stevig vast aan de takken en rotsen op de rivierbodem, want zich vastklampen was hun manier van leven en ieder had vanaf de geboorte geleerd om weerstand tegen de stroom te bieden.
Maar uiteindelijk zei een schepsel: 'Ik ben het beu om me vast te klampen. Hoewel ik het niet met mijn eigen ogen kan zien, vertrouw ik erop dat de stroom weet waarheen het gaat. Ik zal loslaten en het me laten voeren waarheen het wil. Als ik me nog langer vastklamp, zal ik sterven van verveling.'
De andere wezens lachten en zeiden: 'Dwaas! Laat los en die stroom die je zo aanbidt, zal je te pletter laten slaan op de rotsen en je zult sneller sterven dan van verveling!'
Maar die ene sloeg geen acht op hen en ademde diep in en liet toen los. Meteen werd hij door de stroom meegevoerd en tegen de rotsen aan geslagen. Na enige tijd, toen het schepsel weigerde zich weer vast te klampen, verhief de stroom hem echter boven de bodem en hij werd niet langer gekwetst. En de schepselen die stroomafwaarts leefden, voor wie hij een vreemde was, riepen: 'Aanschouw een wonder! Een schepsel als ons, toch vliegt hij! Zie de Messias, die is gekomen om ons allen te verlossen!'
En de ene in de stroom zei: 'Ik ben niet meer een verlosser dan jullie. De rivier schept er genoegen in om ons te bevrijden, als we slechts durven loslaten. Ons echte werk is deze reis, dit avontuur.'

Wij zijn de rivier..., onze echte werk is de reis van het leven Leven..., geef je over..., laat los en laat je dragen door het bestaan, door de stroom van het Leven zelf, want dat ben 'jij'..., Leven, Licht en Liefde...



www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes

 

Ik word gek van die stemmen in mijn hoofd.



Ik ga op ziekenbezoek bij een vrouw, laten we haar Gabriella noemen, die ik lang geleden voor het laatst in de praktijk zag. Ze ging het afgelopen jaar zo nu en dan door me heen: hoe zal het met haar gaan? Op enig moment schreef ik haar een mail om deze vraag aan haar voor te leggen. Ze mailde me dat het niet goed met haar ging. Ze bevond zich in een crisis, waar ze nu langzaamaan aan het uitkrabbelen was; ze gaf aan dat ze graag gebruik maakte van mijn voorstel om elkaar eens te ontmoeten en ze liet weten dat ze de kracht niet had om naar mij toe te komen.

En zo gebeurde het dat ik bij haar langs ging. Na wat over en weer uitgewisseld te hebben, vroeg ik haar wat er gaande was in haar leven. Ze geeft aan dat ze op enig moment een gezondheidscheck had laten doen bij een natuurgeneeskundig centrum, waarvan de uitslag aangaf dat er sprake was van behoorlijke ontstekingen, die op energetisch niveau zichtbaar waren, maar nog niet fysiek.  Ze had op dat moment geen bijzondere klachten, maar nam de uitslag van het onderzoek heel serieus.

De vraag die ik op dit punt aan de lezer wil voorleggen is: wie of wat neemt die uitslag heel serieus?
Is dit de innerlijke stem, die diep van binnenuit aangeeft, zonder spanning en stress, dat deze uitslag aandacht verdient?
Of is het de stem van angst, die spanning en stress teweeg brengt, die maakt dat Gabriella aan de haal gaat met de uitkomst van het onderzoek en in zelftwijfel belandt?

Gabriella gaf aan dat ze vast besloten was om deze ontstekingen aan te pakken, want ja..., ze was zeker niet meer de jongste..., en als ze er niet op tijd werk van zou maken, dan zou ze op enig moment de rekening gepresenteerd krijgen in de vorm van ziekte en dat wilde ze ten alle tijden voorkomen; als er ontstekingen gaande zijn, ook al zijn die nog niet fysiek zichtbaar, dan is dit het moment om het aan te pakken, voordat ik echt ziek ga worden.

Het klinkt reeël, zou je als lezer kunnen denken, ware het niet dat ik de kleur voel van waaruit ze deelt en vertelt: angst.

Ze vertelt verder: ze bezoekt enkele natuurgeneeskundige praktijken die een andere invalshoek hebben, onder andere een kritische blik op de voeding, die zij tot zich neemt. Echter, de andere natuurgeneeskundige praktijk geeft op enig moment ook voedingsadviezen, die weer geheel anders zijn dan de eerdere adviezen.
Ze zegt: ik wist niet meer waar ik goed aan deed, ik raakte verward, de tegenstrijdige stemmen in mijn hoofd werden sterker en sterker, het hield maar niet op, ik voelde angst en omdat ik niet wist wat te eten, hield ik langzaamaan op met eten met als gevolg dat ik erg veel afviel, heel angstig werd en dat waar ik het meest bang voor werd, openbaarde zich: ik kreeg last van ontstekingen en had totaal geen energie meer.

Een familielid van Gabriella informeert de huisarts, het gaat niet goed met haar en ze had nog geen contact opgenomen met de huisarts. De huisarts stuurt haar door naar een diëtist en een psycholoog waar ze binnenkort een kortdurend traject mee afrondt. Ze zegt dat ze nu langzaamaan weer in de opbouw zit; ze kan nog steeds niet veel of lang bewegen, maar ze gaat nu langzaamaan vooruit. Ik had eigenlijk wel naar jou toe willen komen, maar op een bepaald moment ging het niet meer. Ze geeft aan dat het een hele, zware tijd was door de conflicterende stemmen in haar hoofd, die zeiden: je moet dit niet eten, dat is niet goed, zegt Y; ja, maar X zegt dat ik dat wel moet eten, omdat dat de ontstekingen remt, moet ik dat nou wel of niet eten, waar doe ik nu goed aan etc. Ik werd op een gegeven moment helemaal gek van die stemmen.

Op enig moment vraag ik aan haar: wat was de aanpak van de psycholoog?
Ja, zegt Gabriella, dat vraag ik me ook af, wat heeft de psycholoog nou eigenlijk voor mij betekent? Ik zou het niet weten, zegt ze, ik zal mijn schriftje erbij pakken en dan kan ik wat delen over de sessies, waar het over ging. Ik luister en ik merk op dat er totaal niet gesproken is over de loop der dingen, de situatie waarin Gabriella zich bevindt en wat er ten grondslag ligt aan de conflicterende stemmen: angst voor ziekte en daaronder weer angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan (ze is op leeftijd) oftewel angst voor de dood. Er is geen basis van vertrouwen in haar van waaruit ze niet over de mogelijkheid beschikt om naar binnen te keren waar de innerlijke stem leidend is: de innerlijke stem die, zonder stress en spanning, aangeeft wat er al dan niet nodig is betreffende de uitslag van het natuurgeneeskundige onderzoek. Integendeel, wanneer angst de motor is, worden we een speelbal van emoties en tegenstrijdige krachten (de stemmen) wat zo kenmerkend is voor de huidige mens, die niet thuis is in het hart en in het lichaam: we weten niet dat we liefde en licht zijn, we laten ons leiden door zorgen, angst, wantrouwen, tekort etc.

Ik vraag op enig moment aan haar wat zij kan zien, in retrospectief, wat de loop der dingen haar toont. Ze heeft geen idee, ik raakte gewoon gevangen in de angst.
Ik deel het nodige en zeg op enig moment: ja, dat klopt, je raakte gevangen in de angst, en als ik zo naar je luister, dan hoor ik angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan, en er is geen vertrouwen; ik hoor het aan de wijze waarop je vertelt, de kleur van je stem en geef enkele voorbeelden uit wat ze heeft gedeeld.
Ze ziet het..., ja, daar gaat het over, zegt ze. Alles wat je deelt en nu zegt..., het wordt weer wakker in mij..., ik was het vergeten..., ik werd gewoon gegijzeld door de mind, door de stemmen; geen gewaarzijn...helemaal op gegaan in de verhalen en de angst en niet weten wat te doen, als de dood dat ik was om de verkeerde beslissing te nemen.

Ik deel een ervaring met haar en zeg: ik herken deze angst voor de dood uit het verleden waarbij een chirurg aangaf dat 80% van mijn schildklier verwijderd moest worden; er was 30% kans dat het verwijderde weefsel kwaadaardig zou zijn en dus 70 % kans dat het goedaardig was; in het laatste geval zou de operatie dus onnodig zijn geweest. Ik vond het destijds een hele moeilijke beslissing. In weerwil van familie, die graag zag dat ik mij liet opereren, en na een wankele periode van tegenstrijdige krachten (de stemmen) en angst en een daarop volgende fase van inkeer, bewoog het van binnenuit toch naar 'niet opereren'; ondanks de mogelijkheid dat het kwaadaardig zou zijn. Toen ik dit aan de chirurg mede deelde 'ik ga voor de 70% kans dat het goedaardig is' zei hij: we zien u over een half jaar wel terug mevrouw, niemand houdt die onzekerheid uit... en later ontving ik een telefoontje waarbij mij werd mede gedeeld dat zij hun handen van mij aftrokken en mij niet verder meer wilden begeleiden.
Tja, ik werd toen volledig op mezelf terug geworpen, vergelijkbaar met wat jij afgelopen jaar hebt door gemaakt; de enorme onzekerheid en angst die ik destijds ervaarde... en toch was er een kracht, die op enig moment tot een besluit kwam: ik laat me niet opereren; en er was geen twijfel meer, geen tegenstrijdige stemmen toen de beslissing eenmaal in mij was gevallen. Ondertussen zijn we 16 jaar verder in de tijd en is er nog steeds sprake van een goedaardige tumor, waar ik mee leef.

Tja, zo krijgen we allemaal de nodige uitdagingen en testen op ons bord, die ons tonen waar we staan: gaan we mee met wat de mind ons voorschotelt, de verhalen, de stemmen, de angst...?
Of kunnen we vanuit een ruimer perspectief de mogelijkheid tot groei van de ziel zien en van daaruit bewegen? 

Ik deel met haar dat zij zich in een overgangsfase bevindt waar deze (gezondheids)crisis ook aan gerelateerd is: het bestaan daagt je uit en vraagt je om te vertrouwen en los te laten, op alle mogelijke wijzen..., ik weet dat je gaat verhuizen naar een andere woonplaats, ik weet dat je al zoveel jaren hier woont: in deze woonplaats, in dit huis, met al die spullen waar herinneringen aan verbonden zijn; ik weet dat er veel twijfel is geweest m.b.t. de beslissing om elders te gaan wonen, maar dat op enig moment toch het besluit is gevallen in jou om te gaan. En nu bevindt je je in de ontwortelingsfase, alsof je met wortels en al wordt los getrokken van dat wat bekend, veilig en vertrouwd is. En dan komt er ook nog een natuurgeneeskundig onderzoek met een negatieve uitslag om de hoek kijken, waardoor het loslaten wederom wordt getriggerd: geen controle over lijf en leden; infecties die zich energetisch tonen, maar nog niet zichtbaar op fysiek vlak, angst voor de dood, die je vertwijfeld doet uitreiken naar verschillende therapeuten, in de hoop op verlossing/genezing.

Wat een geweldige kans doet zich nu in je leven voor om je voor te bereiden op het grote loslaten: het afscheid van het leven, het afscheid van alles wat ons dierbaar is, van alles waar we aan gehecht zijn en ons aan vast klampen. Een voorproef van de ontmoeting met de dood. Zie wat er gaande is, laat je niet leiden door de stemmen van de mind, wees gewaar, wees aanwezig, hier en nu, leid jezelf af als de stem indringend is, beweeg mee met de flow van de dag die door je heen gaat in plaats van zoveel te moeten...

Door nu te oefenen in los laten, door mee te bewegen met de flow van het bestaan, in vertrouwen dat het bestaan voor je zorgt, kom je weer thuis, zak je in het bestaan, in het hart, waar het goed toeven is. 

We hebben nog een aantal aspecten besproken, die eigenlijk goed weer gegeven worden in de mail die ik haar naderhand stuur met de zenkaart van Osho die de naamt draagt 'letting go'. Ze mailde me terug dat ze heel dankbaar was voor ons gesprek en ook voor de mail waarin alles nog eens helder werd benoemd.

De mail:
Mooie ontwikkeling waar je je bevindt, niet gemakkelijk, maar een uitgelezen kans voor een doorbraak...van de mind naar vertrouwen, naar het hart, naar overgave aan het bestaan... waar je door gedragen wordt, omdat jij deel bent van het geheel.

Zie de stemmetjes, maar ga er niet in mee, voedt ze niet, kies voor ontspanning..., loslaten, overgave..., laat  je leiden door de flow in jou...de flow van het bestaan wat door deze verschijning heen werkt...nu een wandeling, nu pak ik een kast aan, nu ga ik even liggen, nu vraag ik hulp etc.

Wees mild voor jezelf...dat je contacten heb opgepakt waar je eigenlijk niet mee verder wilde..., omdat je je zo alleen voelde..., heel menselijk...en vertrouw op de innerlijke stroom van wijsheid in jou, een heel natuurlijke stroom, die bepaalt hoe deze contacten zich verder ontvouwen...of je alsnog of wederom weer afscheid neemt of iets anders. Alles lost zich vanzelf op, op het juiste moment, wat niet het moment van het ego hoeft te zijn, geef het aan het bestaan, leg het in je hart, laat los...en het wordt vanzelf helder waar het heen beweegt.

En verder: opruimen van je huis...geef weg of verkoop wat je niet gebruikt...
Een mooie oefening in het verleden los laten, wat uiteindelijk allemaal voorbereiding is op het grote loslaten: de dood: het grote onbekende.

Dus lieve schat...geef je over, elke kans of situatie waarin je de mogelijkheid hebt te oefenen met loslaten en vertrouwen, maak er gebruik van...en zie de ondersteuning van het bestaan..., vraag hulp aan het universum...en adem...ontspan...

Heel veel sterkte! En mocht je nog eens willen uitwisselen, je weet me te vinden.

www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Parenting: a matter of setting a good example, right?

 



I am sitting in an office with the owner and his son of 2.5/3 years and a cat. 
The owner tells about personal developments in recent times. 
I'm listening. In the meantime, his son plays with the cat.
"You must come here," the young child says to the cat, "come here."
He commands the cat several times (as his father commands him), but the cat just goes its own way. At a certain moment the child picks up the cat. He holds the cat between his arm and his side. The cat tries to break free, she is not in a panic, she doesn't scratch or meow, but she wants her freedom of movement back. The father intervenes. He says: "The cat doesn't like that, you shouldn't do that, let go of the kitty, come here" (the commands).
Jim lets go of the cat and goes to his father. 
The father takes the child on his lap and says: 'I will let you feel what you are doing with the pussy..., you hurt the pussycat, the cat doesn't like it when you grab her like that'. 
The father clasps his hands around the flanks of his son, around the rib cage and presses forcefully on the rib cage of his son, who starts to cry loudly and says: "That hurts, don't hurt, Daddy." The father continues the movement and says: "Yes, that's how it is for the cat, that's what you do to that kitty, never do that again, have you understood that?" 
The child cries even more violently and in the meantime nods 'yes'. And then Daddy lets go of his son's rib cage. The child pushes the father away and on the other hand he also moves towards the father (mixed feelings). The father puts his arms around his son's waist and comforts him: no more, huh?
When the child stops crying, he leaves his father's lap and the father continues to talk about his experiences to me. Then the phone rings. Father answers the phone. In the meantime I look at the boy and the cat. And then I see the following scene: the boy grabs the cat and puts both hands around the rib cage of the cat and starts squeezing firmly. This time it is serious. 
Where the first time there is an unintentional holding of the cat, now a conscious act is taking place: what does it do to you, kitty, if I press your rib cage together like my father did with me? I see it happen..., and jump up to free the pussy from his hands. The child lets go of the pussycat, because of my unexpected movement and at that moment the telephone conversation of the father also ends.

Yes, that's how it goes. From an early age, we unconsciously copy the behavior, habits and beliefs of our caregivers. As parents, we often don't realize how much impact our actions have on our children. We don't realize that what our children show us (openness, closedness, helpfulness, distrust, violence, etc.) is a mirror we give them by the way we live.

The father commands the child; that is the example he gives the child and the child commands the cat. The father wants to teach the child that it should lovingly interact with other living things (the cat) and uses violence (the opposite) to make this clear. The child copies the behavior of the father and treats the cat with violence. And possibly, at a different time in time, the "child" uses violence against his father or other people. And the father wonders why his son has become so aggressive.

Like father Like Son.

Patterns, customs, beliefs that are passed on from one generation to the next, without us being aware of that. Well, that's how it goes... until our heart opens and a wakening up from our unconscious state of being takes place. Then we can rewrite our history, then we are aware of that what is taking place in us and around us; we see through the beliefs on which our actions are based. Then it is possible to transform patterns and deep imprints of beliefs. Everything starts with 'awareness', with 'seeing'. 

Until that time...
Forgive them, for they don't know what they do.
Forgive us, for we don't know what we do.

To see is to be free.


www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes

 

Addiction: It's such a fight in me to stay away from the alcohol ...



A woman comes into practice, around the age of 40. She experiences an alcohol addiction. 
For years she is involved in a fight with 'alcohol'. Her partner is often gone, he is very active in club life, so she is alone for many evenings. 
If he is there, she says, I know how to hold back, I drink two glasses in the weekend and I don't drink during the week. But if he isn't there..., there is nobody watching me, there is no outside break. Then it goes well for a few evenings, but after a few evenings, when I am in the supermarket, I can't resist buying a bottle of wine. Then I say to myself: okay, one glass of wine..., you deserve it, but at the end of the evening the bottle is empty. 
I'm just stunning myself. 
If I listen to you, then I hear/feel that dealing with alcohol is based on 'willpower' and then it becomes a fight with the alcohol: you have to be strong of yourself, you have to persevere, you aren't allowed to drink. Is that right? 
Yes, that's right and I'm so tired of always forcing myself to the edge. 
I can imagine..., you never get out of this pattern when you follow this strategy of the mind, it remains a fight. Willpower doesn't bring you home, it keeps you trapped in alcohol addiction. And it is precisely that same willpower that makes you drink..., how crazy that may sound to you... Just before this, you said in our exchange that your husband irritates you... 
You have a few days off, vacation... and then your husband comes with a plan for some jobs that needs to be done at home.
Yes, she says, those eternal lists of him of what needs to be done in and around the house, I just want nothing, just REST... 
Do you recognize yourself in it? 
What do you mean, she asks? 
Could it be that you don't have an external list of assignments and jobs that have to be done as your husband has, but that you have an inner list? That you are always in the 'to do' mode, you just keep going on with all kind of tasks that you impose on yourself? 
Yes, she says, that's right, the line is always taut with me..., I am always running and flying. Sometimes my son says:'Go sit on your ass'. Then I react:'Yes, you have easy talk, I would like that too, but I still have to do everything and someone else doesn't do it for me' 
That sounds pretty 'victimized', 'poor me', I say to the client. 
Yes, that is true, she says. 
Okay, what happens in you when you drink those glasses of alcohol? 
I experience that a load of tension falls away from me, finally no 'have to do'.
That is interesting..., that you use the word 'must' and 'have to do' so often. 
Yes, she says, I long for REST... 
Yes, I say, I can understand that. Can you see that you are in the grip of the slavedriver in you, the doer? If you are constantly under stress of the internal lists in you that you must follow up, then compensation is needed..., there is no other way..., no man will keep it full if the bow is always tight. And that compensation looks to you in such a way that you long for relaxation and you think you will find it in alcohol, while it is actually sedation. And sedation is something different than relaxation from within. Another person will watch series or eat to numb themselves, you use the alcohol to experience a sensation of 'loose', 'rest' and 'relaxation'. So you can be in a fight with alcohol, but that is not the solution. The solution lies in seeing through the 'doer', in letting out the personal will power, which is equal to tension and overstrain. That peace that you long for, can only arise if you recognize the slave driver in yourself and don't act on it anymore. That is not a simple process, because 'not acting' can also be used again from the mind, from the same level of the slavedriver: I have to relax, I must relax. That doer is completely interwoven with your personality structure, so the pitfall is that you want to tackle the slavedriver by the mind, which is doomed to fail in advance. But it is possible to let the transformation take place if you are really fed up with this pattern of numbness. If you want to live from relaxation, then there is a way out, but it does require total effort... 
Do I have a choice? she says, the alternative is that I still go on with this issue, year in, year out, that's not what I want. Because? I ask. 
Because life is just not nice, you live from one job to another job, everything is 'work'.
Okay, well to realize that..., if you really want to break with the slavedriver, then give your total commitment to see through the 'doer'. Break through the addiction of 'must' and 'go on'. Live from relaxation. There is everything on your internal list, but that doesn't mean that it has to happen all today... Feel, experience what is right on this moment, which indicates the flow of Life. Release the helm, let yourself be guided instead of living that 'me' that is always tensed and stressed, because it isn't connected to Life itself. 
I will give an example. Suppose the thought comes to up that the shed can use a turn, organize everything again, sort it out, clean up etc. Previously the job was planned, according to how you and your husband act. The date was fixed and whether it felt good that day or not: the barn had to be done. Often this meant a certain tension, because the action didn't match the current that was going on in me or my partner at that moment. Now, that process is very different. The thought blows through me at some point and I wait... until the impulse comes by itself to tackle the shed. This impulse doesn't come from tension, from 'it has to happen now', from the 'me' that puts itself under pressure, from the voice that says: if I do it today, then it's done, then I can rest (which is of course an illusion, because from the point of view of the slavedriver, the 'I', there is always another job that still has to be done). 
If you live from the energy of the 'doer', then everything is 'work' and 'duty', then compensation is needed, then you need a vacation or a bottle of alcohol to silence the doer. 
If you act from inner relaxation, from Life itself, then there is no longer a dichotomy between 'jobs/work' and 'free time'. 
Listen to the voice of Life itself: what is right for you at the moment? There are also tasks that come back every day, or there is a job you have to 'go' to. Here too: do you work out of stress, out of the slavedriver or from presence and relaxation? You can't enforce that relaxation. If only there was a button that would bring you home, from one moment to the next, in Life itself (what you are), beyond the slavedriver and the "I" who wants and needs everything…, that would be great, but unfortunately it doesn't work like that. Sit down on the couch, as your son indicates, be present at the resistance which then arises from the slavedriver. Don't listen to the voices that wants you to take action at that moment..., let the adrenalinerush cease raging. Be open to the impulses of Life itself, take the time to lie down, to walk or sit in the sun..., so in time the wheel of the doer can come to a standstill. 
See when you get back in the grip of the 'doer', take a step back, breathe a bit deeper... and consider the following questions: What am I doing? Is this what I want? Do I want to live like this? See through the automatic pattern of the doer. And one day you notice that something has shifted, you experience relaxation, you enjoy life..., everything is good as it is..., you discover that no slavedriver is needed to accomplish that what should be done. Your job hasn't changed, but you are changed. And a glass of wine in time..., delicious, but not a must to come to a feeling of relaxation (which is actually sedation). What a liberation...



www.thehealingcircle.one 
LinkedIn: Caroline Ootes