Posted on by Bewustzijnscoaching

Het overgave-experiment

Stel je dat je op een dag beslist om ‘ja’ te zeggen.
‘Ja’ …ongeacht het verzoek wat tot je komt. ‘Ja’, omdat je een overgave-experiment aangaat. Niet zomaar voor 1 dag of 1 maand of 1 jaar…, maar voor het leven. Als ingang om de stem van het ego te doen smelten. Het ego wat noten op haar zang heeft (dat ga ik echt niet doen), weerstand voelt (ik ben al een pleaser), verzet, oordelen heeft, beperkingen ziet, eindeloze ambities kent, altijd vooruit denkt of aan het verleden blijft hangen, de slachtoffer, de redder, de aanklager (ik moet altijd doen waar jij zin in hebt) etc. En dat ikje geeft ook nog eens de hele dag commentaar op alles wat je doet en laat en op wat anderen doen en laten. We zijn in oppositie met wat is, met het leven zelf, het is niet goed zoals het is, het moet anders. Gevolg: stress en spanning.
Wat zou er gebeuren als we niet in oppositie zouden zijn met wat zich aandient in ons leven?
Wat zou er gebeuren als we een overgave-experiment zouden aangaan als ingang om de illusie van een ‘ik’, die meent de regie te voeren over het bestaan (ik bepaal zelf wel wat ik doe), te doorbreken? Een overgave-experiment voor een dag, een week of nog langer…, gewoon om eens te ervaren wat dit in ons teweeg brengt.

Dit is waar Michael Singer op jonge leeftijd voor koos en wat hij beschrijft in zijn boek: het overgave-experiment.
Hij besloot om het leven zelf de leiding te geven. Ongeacht het verzoek of de vraag die hem voor gelegd zou worden:
zijn antwoord was ‘ja’. En natuurlijk sputterde het ego tegen: het verzoek van zijn professor om een bankdirecteur in het een en ander bij te scholen, riep grote weerstand op. Daar wilde hij zijn tijd niet aan besteden, het liefst bracht hij zijn tijd mediterend door in het bos en nu ‘moest’ hij (een hippie destijds) een man uit de commerciële wereld in pak en stropdas bij staan… Maar ja, zijn besluit was genomen en daar hield hij zich aan. En zo ontvouwde zich uiteindelijk een prachtige vriendschap tussen de bankdirecteur en Michael, wat hij aanvankelijk als onmogelijk beschouwde.

Boeiend om een levensloop te lezen gebaseerd op dit besluit.
Je zou kunnen zeggen dat Michael Singer de weg van karma yoga (onbaatzuchtig handelen) en meditatie had gekozen om te ontwaken. En een eerste begin om de stem van het ego te doen smelten was ‘ja’ zeggen.

Afgelopen zomer (2021) las ik dit boek tijdens mijn verblijf in ons huis in Tsjechië. In die zomer leefde ook het thema vergankelijkheid en de dood waar ik destijds een blog over schreef (titel: waardeer de kus van het leven).
Ik voelde dat er gaande de zomer zich een fundamentele verandering voltrok. Er welde een behoefte op vanuit de ziel om in samenwerking met anderen een wezenlijke bijdrage te leveren aan het geheel: het hart wilde stromen, maar wist niet in welke vorm. Eén ding werd langzaamaan duidelijk in die zomermaanden: deze website klopt niet meer, ik wil mensen niet langer ondersteunen in het domein van de mind, omdat het niet tot ontwaken leidt. Het valt mij op (en voorheen was ik niet anders) dat mensen eindeloos doorgaan met het sleutelen, verbeteren, veranderen van het psychologische zelf (ego) in de hoop dat inzicht in alle (familie)patronen, overtuigingen etc. hen leidt naar bevrijding. En dat is niet zo…, het bekrachtigt juist het ik (ego).
We blijven eindeloos doorgaan en in cirkels draaien: de cirkel van de mind, van verhalen, concepten, herinneringen, van het denken en emoties. En de identificatie met een ‘ik’ die meent aan het roer te staan, een ‘ik’ met voorkeuren en afkeuren. Tja…, en als er voorkeuren en afkeuren bestaan (dan heb ik het niet over de voorkeur voor een kop koffie of thee etc.), dan bewegen we dus niet mee met de stroom van het bestaan. En dat betekent: lijden.
De ingang naar bevrijding is het Licht zelf, Bewustzijn zelf…, niet de inhoud van het bewustzijn (alle drama’s van het bestaan), maar Dat waar de inhoud in verschijnt. Noem het ‘zien’, vol compassie, zonder oordeel, voorbij dualiteit, voorbij goed en fout.

Aan het einde van de zomer sprak ik met een vriendin hierover…er waren tranen…
Ik zei: ‘Wat heeft het voor zin om bijvoorbeeld een blog te schrijven over een diepe overtuiging waarin iemand gevangen zit en deze overtuiging uit te dagen als het niet leidt naar werkelijke bevrijding?’ We kunnen eindeloos doorgaan met het bevragen van bijvoorbeeld overtuigingen, met als doel het ontmantelen van het ego: maar wie of wat is er eigenlijk ‘bezig’ met dat ontmantelen?

Hoe kan een mens ooit tot ontwaken geraken als het het ik (ego) zelf is dat hard aan het werk is met familiepatronen, familieopstellingen, herkomst van overtuigingen, analyses en verklaringen? De drama’s waar mensen in verstrikt raken (denk alleen maar aan alle relatie/gezondheid/werk issues) zijn oneindig en de maalmachine van het denken draait dag en nacht door.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik daar geen compassie voor voel. Naarmate het hart zich meer en meer opent, is er een diep medeleven met de mens en het lijden van de mens, maar dat betekent niet dat ik aan het instand houden van de mind mijn inzet wil geven. Wat ook niet wil zeggen dat ik niet open sta voor ondersteuning van de oprechte zoeker naar waarheid, maar dan wel vanuit dat perspectief: gericht op ontwaken, niet op verbeterplannen voor het ego.

Wat ik ook voelde afgelopen maanden is dat ik met zo’n schoolbordwisser door de website wilde gaan…gewoon alles weg vegen…, en misschien gaat dat op enig moment ook gebeuren…, misschien schrijf ik zo nu en dan nog een blog…en plaats ik die op facebook en linkedin; mensen die zich werkelijk aangesproken voelen door wat ik deel, die weten me wel te vinden… of niet…en dat is ook oké. En de vorm van begeleiden kan natuurlijk altijd nog veranderen.

Vooralsnog laat de oude vorm los en wil het hart stromen in samenwerking met anderen…en ja…het leven is fascinerend…en heel intrigerend…, je weet nooit waar het naar toe beweegt… En zo gebeurde het dat in dezelfde week dat ik bovenvernoemde vriendin sprak, het bestaan met een antwoord kwam. Het antwoord kwam van onze dochter die een loopbaanswitch had gemaakt naar de kinderopvang en mij belde na haar eerste werkdag met de mededeling: mam, ik ben bang dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt. Ze deelde haar ervaring van de eerste werkdag en ik zei vanuit betrokkenheid: zal ik je een dagje komen helpen? Waarop zei zij: dat vind ik hardstikke fijn mam, maar je kan niet zomaar een kinderdagverblijf binnen lopen…en mam, jij kan dit werk ook doen…, je hebt toch alle diploma’s hiervoor?
Waarop ik zei: ja, van 40 jaar geleden… Dochterlief vervolgde haar uitleg hoe het in deze tijd werkt en dat ik als freelancer aan de slag kan, omdat er zo’n kort tekort is aan pedagogisch medewerkers. En terwijl zij de uitleg gaf…gebeurde er in mij iets wonderlijks…het boek van Michael Singer ging door me heen…, in een flits van een seconde…, en innerlijk voltrok zich een omkering…, overgave…, als dit is wat het bestaan mij nu aanreikt…als antwoord op mijn vraag vanuit de ziel om te delen en samen te werken, dan zeg ik: JA. En ik zei tegen mijn dochter: ik ga het uitzoeken, ik ga me aanmelden en kijken wat er ontstaat. Dit is ‘mijn’ overgave experiment. Geen verzet, geen (spirituele) ambities, geen oordelen (ik ga toch niet in de kinderopvang werken…), simpel en eenvoudig ‘ja’.
En zo gebeurde het dat ik enkele weken later aan de slag ging als zzp’er in kinderopvanglocaties, in het bijzonder de buitenschoolse opvang. Iedere dag weer een andere organisatie, een andere groep kinderen, een andere groep medewerkers en een andere plaats waar ik naar toe reed/rijd…, één groot avontuur…en ik vond/vind het geweldig om mezelf iedere keer weer opnieuw in een nieuwe context te plaatsen om mezelf daarin te ervaren. En ja, in het begin was het uiterst vermoeiend…alles was nieuw, en soms wat onzekerheid hoe het een en ander werkte, maar ook boeiend om te zien hoe kinderland na 40 jaar eruit ziet en functioneert.
Na enkele weken realiseerde ik me wat me opviel: dat ik overal mezelf was…, ik zag dat ik in elke nieuwe situatie ontspannen binnen stapte en de samenwerking met collega’s aanging…geen spanning, gewoon opgaan in de flow van de dag met de kinderen en de medewerkers… en ik voelde dat de energie van het hart meer en meer ging stromen.

Aanvankelijk was ik een diploma kwijt waardoor ik in eerste instantie niet met baby’s kon werken. Maar een dag voordat de lockdown (corona) kwam, ontving ik het diploma van het Ministerie van Onderwijs. De buitenschoolse opvang ging dicht en ik kon nu mijn intrede doen in de wereld van baby’s en peuters. En ja, ik kreeg een kans bij een organisatie in Amsterdam. Een groep van ongeveer 9- 12 baby’s van 0-1 jaar, geleid door 3 tot 4 wisselende pedagogische medewerkers. En ja…liefde en nog eens liefde voor die allerkleinste zielen…baby boeddha’s van 3 of 4 maanden die voor het eerst komen… wennen…en veel huilen, omdat er zoveel prikkels zijn…en de oermoeder staat in mij op…en dan zie ik een zzp’er die er voor het eerst is…, vrij onhandig (ruw) zo’n kwetsbaar wezentje die overstuur is, de fles geven, die de baby niet wil, omdat ze zo van slag is…en op dat moment heb ik ook een baby van 3 maanden in mijn armen, die weer tot rust is gekomen en ook toe is aan een fles…en ik zeg tegen de zzp’er: zullen we wisselen…, dan geef ik haar de fles en neem jij de baby die ik nu vast hou over? Ja, knikt ze en we doen een ruil. En ik hou dat schatje vast en loop met haar rond en langzaamaan kalmeert ze…, nog wat naschokken…en dan neem ik haar in mijn armen om de fles te geven…dichtbij…intiem…, ze kijkt me aan en blijft kijken, een uitwisseling van ziel tot ziel…, totale ontspanning…en ze drinkt…

En zo draait het wiel van het bestaan…, en het hart zegt ‘ja’: wat mooi om liefde te delen met kinderen, die nog zo open zijn, zo puur, zo zichzelf….

Het dient…mij…en de kinderen, die aan mij/ons zijn toe vertrouwd. Het dient het geheel.
Service noemt Michael Singer het…, onbaatzuchtige dienstbaarheid…, deelname (participation) noemt Osho het.
Wat is het fijn om met een team liefde te ervaren en te mogen brengen.

Posted on by Bewustzijnscoaching

Fixed ideas: Als iets niet resoneert, dan vertrouw ik het gewoonweg niet.

Enige tijd geleden ontving ik een mail waarin Wim (gefingeerde naam) aangaf dat bepaalde persoonlijke informatie, die ik met hem deelde niet resoneerde bij hem en dus ook niet klopte voor hem. Hij gaf aan bij zijn waarheid te willen blijven.
Niets mee mis, allebei een andere kijk op dat wat werd gedeeld, zou je zo zeggen. Ware het niet dat ik enige verkramping voelde in de vasthoudendheid van de opmerking die Wim plaatste. En dat wat ik deelde ging niet over hem, maar over mij waarbij het delen niet bedoeld was om enig advies of een mening van hem te ontvangen; ik deelde gewoon in alle openheid het een en ander. Opvallend dat Wim blijkbaar niet vanuit diezelfde openheid kon luisteren. Integendeel: hij liet naderhand weten dat als iets niet resoneert, het dan ook niet klopt voor hem.

Na een eerste uitwisseling tussen ons, zijn reactie gelezen hebbende, de bevestiging van hem gekregen hebbende dat hij open stond voor wat nadere feedback, stuurde ik hem onderstaande mail om een ander perspectief aan te reiken.

Zie hieronder:
Ha Wim,
Dank voor je reactie.
Je geeft aan dat als iets niet resoneert, je het gewoonweg niet vertrouwd.
Daar wil ik graag op ingaan. Ik wil niets afdoen aan jouw gevoel…en wil toch de nodige vraagtekens stellen bij de zin waarin jij aangeeft dat je ‘jouw’ waarheid niet teniet wil doen.
Wat is waarheid? En in hoeverre is ‘mijn’ waarheid waar?

Even een uitstapje:
Gisteravond lag ik op de bank en luisterde ik naar een satsang van Osho en de volgende zinnen raakten mij:
This is your understanding. You hear according to yourself. You see according to yourself. Because you have a fixed pattern of hearing and seeing. This has to be dropped. To know existence all fixed ideas has to be dropped. 

Your eyes should be just windows, not projectors. Your ears should be just doors, not projectors.

Jij zult mogelijk aangeven dat er geen sprake is van fixed ideas (als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij) of van projectie, maar dat het gewoon je gevoel is. Maar in hoeverre is je gevoel zuiver of ‘waar’ als het hart nog niet volledig open en schoon is?

De hoogste waarheid is de taal van het hart: dan ontmoet je de ander zonder de drang van het ego (zoals je aangeeft in je reactie) om er iets van te vinden; dat leeft niet, je stemt je af op de innerlijke stroom van de ander, je bent de ander…, van waaruit je de ander kan verstaan. Dat is de taal van het hart.

Wanneer het hart nog niet volledig open en schoon is, dan luisteren en kijken we vanuit de mind: we projecteren, we interpreteren, we vinden er wat van…en dat is wat de ander voelt. De luisteraar is dan meer met zichzelf bezig, dan dat hij/zij aanwezig is bij degene die deelt.

Overigens wil dat niet zeggen dat op enig moment wat feedback gegeven kan worden…, als de ander daarom vraagt of als de ander bevestigend antwoordt op de vraag of er wat feedback gegeven mag worden. En soms vindt ongevraagd gegeven feedback plaats, ook dat komt voor; de ander wordt een ander perspectief aangereikt wat in een proces dienend (en confronterend) kan zijn, ook als de ander het op dat moment niet als zodanig ervaart. En soms is er geen herkenning van de feedback. Het is niet zwart-wit; het een of het ander.

Wat ik in de afgelopen jaren heb ontdekt is dat alles projectie is, werkelijk alles, totdat het hart transparant is. Op het moment dat dit diep doordringt, ontstaat er als vanzelf enige voorzichtigheid met het ventileren van een waarheid (over de ander), die voort komt uit ‘dat is gewoonweg mijn gevoel’.

Als jij aangeeft dat je mij niet wil weg zetten of verwerpen zoals je in het verleden met mensen deed, en je aangeeft dat je wil vast houden aan jouw waarheid (gevoel/mening) en tegelijkertijd wil ontdekken hoe je dan toch de ander kan ontmoeten, dan vraag ik mij het volgende af: Wat maakt dat je wil ‘vasthouden’ aan ‘jouw’ waarheid? Heeft degene die in openheid over zichzelf deelt naar ‘jouw’ waarheid gevraagd?

Ergens voel ik een verkramping daarin…hoe zou het zijn om gewoon aanwezig te zijn bij de ander, je te verplaatsen in de ander, in de achtergrond of innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander wellicht wel kan horen, zien en voelen?

En zou het zo kunnen zijn dat je vast wil houden aan ‘jouw’  waarheid, omdat jouw waarheid in het verleden werd weg gezet of direct werd ontkend en verworpen, van waaruit je een drang voelt om, tegen alle stromen in, jouw waarheid overeind te houden: als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij.

Dit zijn zo wat overwegingen; het is aan jou om te onderzoeken (of niet) of iets resoneert en wat die resonantie jou dan te vertellen heeft. Ik ben benieuwd wat er in beweging komt…
En fijn, dank je wel dat je je open stelt voor feedback ook al voelt het mogelijk wat spannend zoals je zelf aangeeft in onze vorige uitwisseling.

Veel liefs,
Caroline

Een samenvatting van zijn reactie:

Hoi Caroline,
Dank voor je mail., deze mail ervaarde ik heel anders dan de vorige. Bij het lezen van je mail voelde ik gelijk een warm gevoel in m’n hart. Nu ik ‘m weer lees is dat weer zo.

Ben nu al een paar dagen niet lekker. Ik hang op de bank en kijk wat tv.
Ik voel me daardoor ook wat kwetsbaarder en de gedachte aan je mail kwam weer op.

Net weer gelezen. Ja, ik voel dat er inderdaad een verkramping zit.
Wat is dan waarheid? Geen idee. Weet wel dat ik dat altijd onderzoek op het level dat ik kan zien of horen.

En juist door dit aan te gaan met jou en erover te sparren komt er weer wat meer ruimte. Alleen al de mogelijkheid het open te laten dat ik geen gelijk hoef te hebben of dat wat mijn gevoel zegt niet hoeft te kloppen doet dat al.
Dank voor de uitwisseling Caroline.

Liefs,
Wim

Voor de lezer: Observeer jezelf eens in intieme uitwisselingen met anderen.
In hoeverre ben je werkelijk aanwezig bij de ander? In hoeverre voel je en zie je het wezen van de ander van waaruit je de ander kan verstaan? Je zou kunnen zeggen: in hoeverre staat jouw wezen ‘aan’, waardoor je de ander in en vanuit het hart ontmoet?

Luister je vanuit openheid, afgestemd op de innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander kan ontvangen, horen en voelen?

Of luister je vooringenomen? Luister je vanuit de mind, vanuit de criticus? Weeg en beoordeel je de informatie, die in een persoonlijke uitwisseling wordt gedeeld? Betrek je alles op jezelf, terwijl het niet over jou gaat, maar over de ander? Luister je vanuit een fixed idee: klopt dit wat de ander zegt of klopt dit niet?
Check ook eens gaande de uitwisseling of je ander wel juist hebt verstaan.

Enkele jaren geleden wisselde ik samen met een vriendin uit. Op enig moment moesten we allebei heel hard lachen en vroeg zij: waar lach jij nu om? Wat bleek: we lachten allebei om iets totaal anders, terwijl we beiden dachten dat we om hetzelfde lachten. Allebei lachten we vanuit een eigen projectie. Heel vermakelijk.
We denken de ander te verstaan, maar heel vaak horen en zien we alleen dat wat in ons leeft: onze overtuigingen, aannames, onze inkleuringen dus.

Tot slot:
Onderzoek eens wie de ander is voorbij jouw gedachten en evaluaties over de ander.
Wie is de ander werkelijk, voorbij jouw beeld en interpretaties over de ander?

Mensen zijn niet wat wij over hen denken…
Nogmaals: mensen zijn niet wat wij over hen denken…

Kijk eens naar de mensen waar je dagelijks mee leeft en optrekt: wat is de box waar je hen in hebt gestopt (zo zijn zij/aannames/oordelen) waar je aan hecht?

Zelfs de mensen die we het beste kennen, zijn eigenlijk diep mysterieus.

 

Posted on by Bewustzijnscoaching

I feel resistance, do I want to grow?



Isabel comes for a second session after she has canceled twice. She immediately starts to share what bothers her.
I don't know if I want this session. It wrenches in me, I feel resistance. Our previous session gave a lot of insight and at that moment I felt the value of it very strongly, but after a while it ebbed away and I fell back into my pattern.
In the last few months I have read several blogs of you and I went tree times through your notes of my previous consultation with you..., but I can't convert it into practice.
Okay, I say, awesome that you came, I feel your energy. I'm going to ask you something..., just look what's coming up... Is there a desire for growth in you, for liberation from patterns? Yes, Isabel says, I do long for 'something', but I don't know what... It is quiet for a moment and then Isabel says: "I would like to take a little more distance, want to choose more for myself and take less account of others."

Okay, so there is a desire in you for growth? Yes, says Isabel, but there is also something that keeps me from coming here. And that is? Fear..., that I don't have enough courage to really make that change. Because? I have to disappoint people, I am afraid that people get angry if I don't meet their expectations. How bad is that? May people be disappointed or angry? That is a human reaction, isn't it? You could also see it as a sign that they appreciate your presence otherwise it didn't mean anything to them.
Yes, that is true, but still...

I can't decide for you whether you want to grow or not. It is up to you to consider what is more important: devotion to yourself and liberation from suffocating patterns or maintaining the patterns, because it feels familiar, certain and safe, although it is oppresive. If you choose the latter, you will continue to invest a lot of time in others at the expense of yourself, you will continue to hoard what is bothering you, not expressing what is going on in you, adapting to others while they annoying you, keep everyone happy. Yes, says Isabel, that is the core..., keep everyone happy. And all that causes stress. Yes, says Isabel, it cost a lot of energy.

So, it is up to you to make the choice. I have no opinion about that. If you want to continue with your life as it is now..., it's okey. Only you can answer the question if you are ready to move, to start an inner growth that supports your well-being..., or not.

Let's look at a situation where the above is happening. Are you in for that? Yes, says Isabel, that's good. It concerns my mother. She is 86 years old and recently, at her request, she lives close to me. That was her wish. And I helped her with that. My mother is not an easy woman, she is someone who always thinks negatively, judges quickly and lives fairly selfishly. My father is no longer alive. The world of my mother has always been very small, she has no friends and almost no contacts. I actually supported my mother for a big part of her life, and still do.

I visit or call her everyday since she lives close to us. She indicates now that she is so alone, that she misses her neighbors, while she always told me that she had no contact with anyone in her previous home. So I don't understand her statement..., it is simply not true what she says. She says that she has nothing to do, but I don't see that. When I come I see that she is enjoying herself, doing all kind of things. Then, in my presence, she speaks to a new neighbor on the street and she says that it was my choice to move: "Isabel wanted it so much, so I moved for her." And that is not at all how it went..., she indicated that she wanted to live near me, because she is becoming more needy. I annoy myself immensely to those kinds of statements, which simply are not true.

And what do you say when you are confronted with such situations? Nothing, I close my mouth, I walk away or go to the toilet, it gives a lot of stress inside, because it is not true what she says. And if I ever say something about it, she says, "Oh, but I don't know that anymore."
Well, what can you say..., then you are spoken out.

Okay, I say, this is a situation that lends itself well to self-inquiry. Do you ever do self-examination? That you sit down and write down what is happening in you, what convictions exist in you? No. I would recommend that. Let's take a look. What lives in you when your mother tells the neighbor: "My daughter wanted me to live near her, I miss my neighborhood, my contacts." What is the interpretation you give to this statement from your mother? After some research Isabel comes to the core: that my mother is not happy with the move, that she has been put under pressure by me to come and live here.

Oh, interesting, I say..., how you look at it..., I had a completely different interpretation..., and that's so valuable from self-inquiry..., that you suddenly get a very clear picture what you stick to your mother's statement..., that is not the truth..., but that is what you see... That doesn't mean that your mother meant it that way..., you see this becasue you coloring it that way. Perhaps it is the other way around: that you felt pressured to move your mother your way through her statements about loneliness?

Do you know how I interpret her statement to the neighbour? No. That your mother indirectly want to say that she would like to have some contact with the neighbour. That is a very different coloring than you gave it. Not to say that this interpretation is correct..., it is more that I want to show you that everyone has their own view. There is nothing wrong with that as long as you realize that it is only a view, no more and no less, but if you assume that what you see is the truth, then there is friction and conflict within you and outside you.

Do you already feel that the identification with this view is coming off a bit? She nods. You can compare it with what is happening between you and me: we both look at the same situation, but you see something different then me. So you don't know from which intention your mother spoke to the neighbor in this way. I see that it resonates what we exchange with each other.

A next step may be that you start the conversation with your mother, not from accusation (what you say is wrong, you are lying), but from openness and understanding: everyone has his/her own coloring in of a situation. You share your interpretation ánd you ask about her experience. If you can see that it is your coloring in, then the load falls away, then you understand that it is not the truth, but an interpretation on your part. Then you can share that interpretation: Mom, I want to come back to the conversation you had with the neighbor... I felt irritated when you said you moved to this place because of me, I don't recognize that, I understood that you wanted to live closer to me, because you became more needy and yes..., you are right that it would be easier for me..., that's true, the knife cuts on two sides, but if you tell the neighbor that you moved because I wanted it so badly..., it just doen't feel true for me..., it gives me the feeling that you are not happy with the move and that you have felt pressured by me to move over here. I don't know if that is the case, that's how I see it, this is what I make of it, maybe you meant it very differently... So, I'm curious what's in you ma ...,

And then it may very well be that your mother says: Did I say that? I don't know it anymore. Or that she says: I have to get used to it, on this moment I don't feel really happy here, but that can change, I miss my house, my neighborhood, even though I felt lonely there, I still had my contact moments with the neighbors, it was not much, but I liked that, I just need a little more time before I feel at home again. Or: I also felt pressured, maybe you didn't meant that..., but I felt that I had no choice, I depend on you, so it was easier for you if I moved closer to you.

And then it's all about whether you can hear any answer from your mother, receive it without making it personal, without involving yourself (I didn't do it well, mom is not happy with it).

Realize that it's not about getting you right or defending your point of view, but that you have said what's bothering you... (instead of suppressing everything), and that the other person can share his/her experience. There is no right or wrong..., it is not that your perspective is correct and that of your mother is wrong, or the other way around: that the perspective of your mother is right and yours is not. We all create our own stories (interpretations) about reality. It's about sharing everyone's experience: "Oh, that's the way you look at the situation, that lives in you..., good to hear, I have another view."

Your mother and you don't differ from each other: you are both a prisoner of the mind. She sees everything negative and distorts facts according to your experience (that's her pattern) and you want to please everyone and hoard everything (that's your pattern).  You would like her to change, but as difficult as it is for her, it is for you too, right? Do you see that? Maybe it softens your perspective about her when you let that in: it is not easy to change, you need courage to take steps outside the comfort zone.

So the question is: 'Do you want to grow?' And if the answer is 'yes', then you take the resistance for granted, then you use every situation for your liberation, you go for it.

A week later I send her this blog to approve.
This is her reaction: I think it is very beautiful and clearly written and it has been very helpfull already. So clear to read it again and I can fully agree with the story. When I read it like this I am sure: yes, I want to grow and I can tell you that I am really working on it. I also had a good conversation with my mother and it was exactly as you described it... that it is indeed everyone's interpretation. Thank you for this beautiful blog.


www.thehealingcircle.one
Linked-in: Caroline Ootes

Posted on by Bewustzijnscoaching

Love your mind, don't make it your enemy.



You have to go through your suffering, through your own hell. No one else can do it for you. 
(Osho)

A client comes for a coaching consult. She indicates that she wants peace in her head, that she is very much in her head. "I want an answer on everything, a explanation where it comes from," she says.
And then..., I ask, what does it yield you? Does the question then disappear or does a new question come in its place?
She laughs, from recognition: "Yes, those questions go on and on... that never stops, but I can’t stop it, it is a compulsive tendency." And what does it bring you? I ask. "Well, if I have a explanation, I can steer it or let it go.... I just have an issue with control and I can't stand it if I have no grip on anything. And this all started when I became unemployed a few years ago. And then I feel pressure that I have to go after work, that I have to apply, but there is no movement in me to do so, and I just don't understand what is happening in me..., I've never been like that..., I feel so frustrated ..., I don't recognize myself anymore. Before I became unemployed I was a completely different woman: independent, powerful, self-reliant, I was an entrepreneurial woman. But now I make a drama of everything. I just don't know myself anymore... And then I wonder if I should start to feel more or if I think too much... or too little. And my head goes on and on. Eventually I go outside to ride or walk very mindfull, just to get out of my head. I say to myself: now it must be over with that compulsive tendency to think..., but as soon as I get home, the head takes it over again. I didn't had that before I became unemployed. I don't get it, I don't understand myself anymore."

Recognizable to the reader? The tendency to float around in the head? The tendency to formulate an explanation or answer on every question in your life? The tendency to psychologize and analyze from an underlying need for control: if I understand what is happening in me, then I can steer it or let it go (if there would be a button to let go, you would already have done it, or not?). Recognizable that it keeps going on and you can't stop the inclination?

I feel her fear..., she loses grip on her life..., a grip that no one ever has, even though we think so... Nothing is clear and predictable for her anymore, she no longer has her life in her hand (what she never had). Since she has been unemployed, her personal will-power is extinguishing, she doesn't recognizes herself no more... and the mechanism (willpower) with which she could sweep tensions under the rug, which worked so well before she became unemployed, no longer functions. The ego is in a degradation process and the mind pulls out all the stops to survive: analyze, psychologize, fear, doubt, confusion.  Well, how do you find peace in your head then? 

I feel compassion for her and share with her what I perceive: there is a dying process going on, the personal will power goes out. Not easy..., but it eventually brings you home, it takes you to surrender to existence.  Everything is at the right place and time (a statement she used before she became unemployed) and serves you to wake up from the grip of the ego, from the grip of the mind, who wants to control, grasp, hold on, be secure and clear (this is me, my identity). That is not Life itself, because Life itself ..., what you essentially are..., flows... and lives in surrender with what is. I see the perfection of existence working through her: the suffering that serves to come home to the Self. I have gone through it myself and recognize what she describes: the personal will doesn't work anymore..., the image you had about yourself..., all the qualities with which you identified yourself..., it all collapses..., you don't recognize yourself anymore.  And to surrender to that..., to that demolition process..., to the fact that you have nothing in hand anymore (which was always the case), is not easy, the mind rebels, everything has to stay the way it was... Well, and then you come to a point in your life that everything that was solidified (job/image about yourself/your identity) is being turned upside down...

A follow-up appointment is made a month later. The evening before the consultation I come across a satsang of Osho on you tube with the title: How to stop thinking? After writing the latest blogs about self-inquiry, I wonder how Osho would answer this question. I listen to the satsang and enjoy his wisdom: Love your mind, don't make it an enemy. What a wonderful statement..., so true. Everything is at the right place and time: a coincidence - listening to the satsang - fits seamlessly with the client's request. I share the essence of the satsang with her, it comes in. And I share the metaphor described in my blog 'transforming beliefs, the direct way'. I see that something energetically happens during the transfer. 

Another month later she comes back. She says: something has really shifted in me and I blame you, she looks at me and gives a wink. A huge burden has fallen away from me. From one day to the next a load of stress fell away from me. I just don't understand what I've been so worried about all these years ..., all that stress was not necessary at all ..., I can see that now.

Well, it is so true what she is saying: all that stress was not necessary at all. But if you are in the middle of it, if you are being held hostage by the mind, if you believe all your thoughts/emotions, if you come from the mind (now I must be mindful) and battle with the mind, then life is a hell...,  until you discover the door that has always been open: witness consciousness.

Amazing how life can run... Yes, witness consciousness, that's what it's all about: getting out of the mind. Not by battleling the mind, but through love of the mind: see without judgment what takes place in the mind.  Louise indicates that my explanation about the metaphor of the hall of a theather (consciousness) and the stage (the mind) was very helpful to her (see blog: transforming beliefs, the direct way).

Love your mind, don't make it your enemy.
For those who like, hereby the link to Osho 'How to stop thinking?': https://www.youtube.com/watch?v=tCShgsLzpjA


www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes
Posted on by Bewustzijnscoaching

From what perspective are you looking?



From what perspective are you looking?

A client comes into practice. Louise tells about a relative, let's call him Jos, who is incurably ill. Jos is still able to do the necessary in the home and outdoors, besides the rest he needs in connection with his illness. Louise is visiting them. She would like to offer her help. According to Louise, Jos makes use of his illness by expecting everyone to be ready for him, day and night, and to serve him at his best. His behavior is not much different than for the moment he became incurably ill: everything revolves around him, he manipulates everyone around him to satisfy his desires, everyone has to follow up his orders. Louise indicates that she would like to do something for Hilde, the wife of Jos, but she doesn't know what. 

After having gone out with them, a conversation arose between Louise and Hilde. Jos is in bed at that moment. Hilde indicates that she feels exhausted. She would also like to lie down on the couch, just like her husband. Or go out the door to run fast, but then she has to arrange so much for the children and her husband: it's too difficult... Besides that, Jos gives ongoing assignments, because he is ill, he needs attention and care. I ask Louise if she offered her help at that moment in the conversation, now that Hilde clearly indicates her wish. No, says Louise, I didn't offer any help, it went through me, but I thought that would not change the situation, actually most of the time I just thought one thing: 'He may also do something for her'. 

Well, that's how it goes... Apparently Louise has been triggered, so she can't be 'present', in alignment with Hilde, the energy is in her head (judgments) instead of being in her heart. 

The conversation between Louise and Hilde continues. Louise asks Hilde if she can give Jos small assignments to spare herself a little. No, says Hilde, I don't want to give Jos the feeling that he is not doing enough. Louise gives an example, Jos can prepare some fruit for the children, but Hilde keeps it off: she is afraid that Jos will get angry (as it has been until then in their marriage), then the atmosphere is negative and that is what she don't want. Louise feels the impotence of Hilde and feels herself powerless too. She doesn't know how she can handle this situation and what kind of help she can offer. I ask Louise what triggers her: What is your perspective on this situation? Which pictures/convictions are set in motion? From which glasses do you look? Louise says: he treats her as a slave, I would like to wake her up..., you are also a person who needs care and attention. Recognizable? I ask. Until recently you also lived a similar scenario, right? Do you see the mirrors you look at? That you, not too long ago, also felt exhausted and powerless..., you just kept running and taking care of the others and you also wanted to keep the sweet peace: if they don't talk about difficult subjects, then I also keep my mouth... Louise recognizes the mirrors. Besides powerlessness she also feels frustration. Whose frustration is that? I ask. Is that about Hilde and Jos or is it your frustration? Frustration, because you went through so long in an unhealthy situation? Frustration, because you continued to give care and attention, while you yourself needed that care and attention, but could not ask... She recognizes what I give back. Apparently there is still a lot of frustration in you over the past years and that frustration is triggered by this situation of Hilde and Jos. Yes, says Louise, I have put a lot of frustration away..., I didn't want to feel that feeling of helplessness and impotence. When I feel it, I push it away as soon as possible. Yes, I say, and that's what you want with Jos and Hilde: pushing away their powerlessness and frustration... May she feel powerless and frustrated? Yes, I see what you mean, says Louise.

And further..., I ask, what else is there in you? Well, says Louise, I would really like Hilde to get a cup of coffee from him. It isn't that everything is only about Jos and that he can afford to ruin the atmosphere if Hilde doesn't do what he says. 

Is that so: that it can't be that everything revolves around Jos? I see something else. What I see is that the situation is as it is: everything revolves around Jos, and Hilde is willing to do everything she can to prevent him from being angry or completely ignoring her. That is the reality, those are the facts. Yes, says Louise, that is true. 

Can you be with that? 

Hard, says Louise. If Hilde indicates that she wants to continue with this man in the same way as she did before, who are you to want something different? If you would like to offer help, out of compassion with her situation, then it would be without any conditions? Or should she speak out to her partner because you are still frustrated from your situation, from all those times that you have not spoken? If you really want to give your support, then I can imagine that you are offering her to visit her and that she has, so to speak, two hours for herself to do what she would like to do at that moment (running/rest/looking for a friend). And then you also say to her that you will take good care of her husband... Louise looks at me with big eyes. Yes, I say, that is exactly what her care is about..., it is too complicated, too big to arrange a babysitter for the children and for this man in particular. She realizes very well that he is a tyrant, which she doesn't oppose..., and certainly not now that he is incurably ill... She has her motives to do it the way she does..., is that allowed? Or should she and Jos change before you can step into the boat to give them help? Can you be with what is? And this is it: a woman who maintains a destructive pattern to keep the sweet peace, because her husband will die in not too long time. That is the reality. See that your frustration and impotence runs through, so you can't feel and can give what is needed for Hilde. That is not bad..., it's not about right or wrong..., but about the motives that make you react like you react. If you see through it, there will be freedom of movement and you can offer the help that is appropriate. Can you feel compassion for her and for the situation she is in? Because you yourself have experienced that you were not in a position to step out of a destructive pattern? Because you have personally experienced that you had your motives to maintain an unhealthy situation? Because you yourself have experienced that it requires a lot of courage to revolt? Yes, Louise says, I feel what you are saying, it comes in. I could share this with her, from person to person, that I understand that she is in a difficult situation, that I recognize it... and that I would like to assist her in the way it feels good to her. Yes, that's the way..., now I feel your heart.


www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes