Posted on by Bewustzijnscoaching

Het overgave-experiment

Stel je dat je op een dag beslist om ‘ja’ te zeggen.
‘Ja’ …ongeacht het verzoek wat tot je komt. ‘Ja’, omdat je een overgave-experiment aangaat. Niet zomaar voor 1 dag of 1 maand of 1 jaar…, maar voor het leven. Als ingang om de stem van het ego te doen smelten. Het ego wat noten op haar zang heeft (dat ga ik echt niet doen), weerstand voelt (ik ben al een pleaser), verzet, oordelen heeft, beperkingen ziet, eindeloze ambities kent, altijd vooruit denkt of aan het verleden blijft hangen, de slachtoffer, de redder, de aanklager (ik moet altijd doen waar jij zin in hebt) etc. En dat ikje geeft ook nog eens de hele dag commentaar op alles wat je doet en laat en op wat anderen doen en laten. We zijn in oppositie met wat is, met het leven zelf, het is niet goed zoals het is, het moet anders. Gevolg: stress en spanning.
Wat zou er gebeuren als we niet in oppositie zouden zijn met wat zich aandient in ons leven?
Wat zou er gebeuren als we een overgave-experiment zouden aangaan als ingang om de illusie van een ‘ik’, die meent de regie te voeren over het bestaan (ik bepaal zelf wel wat ik doe), te doorbreken? Een overgave-experiment voor een dag, een week of nog langer…, gewoon om eens te ervaren wat dit in ons teweeg brengt.

Dit is waar Michael Singer op jonge leeftijd voor koos en wat hij beschrijft in zijn boek: het overgave-experiment.
Hij besloot om het leven zelf de leiding te geven. Ongeacht het verzoek of de vraag die hem voor gelegd zou worden:
zijn antwoord was ‘ja’. En natuurlijk sputterde het ego tegen: het verzoek van zijn professor om een bankdirecteur in het een en ander bij te scholen, riep grote weerstand op. Daar wilde hij zijn tijd niet aan besteden, het liefst bracht hij zijn tijd mediterend door in het bos en nu ‘moest’ hij (een hippie destijds) een man uit de commerciële wereld in pak en stropdas bij staan… Maar ja, zijn besluit was genomen en daar hield hij zich aan. En zo ontvouwde zich uiteindelijk een prachtige vriendschap tussen de bankdirecteur en Michael, wat hij aanvankelijk als onmogelijk beschouwde.

Boeiend om een levensloop te lezen gebaseerd op dit besluit.
Je zou kunnen zeggen dat Michael Singer de weg van karma yoga (onbaatzuchtig handelen) en meditatie had gekozen om te ontwaken. En een eerste begin om de stem van het ego te doen smelten was ‘ja’ zeggen.

Afgelopen zomer (2021) las ik dit boek tijdens mijn verblijf in ons huis in Tsjechië. In die zomer leefde ook het thema vergankelijkheid en de dood waar ik destijds een blog over schreef (titel: waardeer de kus van het leven).
Ik voelde dat er gaande de zomer zich een fundamentele verandering voltrok. Er welde een behoefte op vanuit de ziel om in samenwerking met anderen een wezenlijke bijdrage te leveren aan het geheel: het hart wilde stromen, maar wist niet in welke vorm. Eén ding werd langzaamaan duidelijk in die zomermaanden: deze website klopt niet meer, ik wil mensen niet langer ondersteunen in het domein van de mind, omdat het niet tot ontwaken leidt. Het valt mij op (en voorheen was ik niet anders) dat mensen eindeloos doorgaan met het sleutelen, verbeteren, veranderen van het psychologische zelf (ego) in de hoop dat inzicht in alle (familie)patronen, overtuigingen etc. hen leidt naar bevrijding. En dat is niet zo…, het bekrachtigt juist het ik (ego).
We blijven eindeloos doorgaan en in cirkels draaien: de cirkel van de mind, van verhalen, concepten, herinneringen, van het denken en emoties. En de identificatie met een ‘ik’ die meent aan het roer te staan, een ‘ik’ met voorkeuren en afkeuren. Tja…, en als er voorkeuren en afkeuren bestaan (dan heb ik het niet over de voorkeur voor een kop koffie of thee etc.), dan bewegen we dus niet mee met de stroom van het bestaan. En dat betekent: lijden.
De ingang naar bevrijding is het Licht zelf, Bewustzijn zelf…, niet de inhoud van het bewustzijn (alle drama’s van het bestaan), maar Dat waar de inhoud in verschijnt. Noem het ‘zien’, vol compassie, zonder oordeel, voorbij dualiteit, voorbij goed en fout.

Aan het einde van de zomer sprak ik met een vriendin hierover…er waren tranen…
Ik zei: ‘Wat heeft het voor zin om bijvoorbeeld een blog te schrijven over een diepe overtuiging waarin iemand gevangen zit en deze overtuiging uit te dagen als het niet leidt naar werkelijke bevrijding?’ We kunnen eindeloos doorgaan met het bevragen van bijvoorbeeld overtuigingen, met als doel het ontmantelen van het ego: maar wie of wat is er eigenlijk ‘bezig’ met dat ontmantelen?

Hoe kan een mens ooit tot ontwaken geraken als het het ik (ego) zelf is dat hard aan het werk is met familiepatronen, familieopstellingen, herkomst van overtuigingen, analyses en verklaringen? De drama’s waar mensen in verstrikt raken (denk alleen maar aan alle relatie/gezondheid/werk issues) zijn oneindig en de maalmachine van het denken draait dag en nacht door.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik daar geen compassie voor voel. Naarmate het hart zich meer en meer opent, is er een diep medeleven met de mens en het lijden van de mens, maar dat betekent niet dat ik aan het instand houden van de mind mijn inzet wil geven. Wat ook niet wil zeggen dat ik niet open sta voor ondersteuning van de oprechte zoeker naar waarheid, maar dan wel vanuit dat perspectief: gericht op ontwaken, niet op verbeterplannen voor het ego.

Wat ik ook voelde afgelopen maanden is dat ik met zo’n schoolbordwisser door de website wilde gaan…gewoon alles weg vegen…, en misschien gaat dat op enig moment ook gebeuren…, misschien schrijf ik zo nu en dan nog een blog…en plaats ik die op facebook en linkedin; mensen die zich werkelijk aangesproken voelen door wat ik deel, die weten me wel te vinden… of niet…en dat is ook oké. En de vorm van begeleiden kan natuurlijk altijd nog veranderen.

Vooralsnog laat de oude vorm los en wil het hart stromen in samenwerking met anderen…en ja…het leven is fascinerend…en heel intrigerend…, je weet nooit waar het naar toe beweegt… En zo gebeurde het dat in dezelfde week dat ik bovenvernoemde vriendin sprak, het bestaan met een antwoord kwam. Het antwoord kwam van onze dochter die een loopbaanswitch had gemaakt naar de kinderopvang en mij belde na haar eerste werkdag met de mededeling: mam, ik ben bang dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt. Ze deelde haar ervaring van de eerste werkdag en ik zei vanuit betrokkenheid: zal ik je een dagje komen helpen? Waarop zei zij: dat vind ik hardstikke fijn mam, maar je kan niet zomaar een kinderdagverblijf binnen lopen…en mam, jij kan dit werk ook doen…, je hebt toch alle diploma’s hiervoor?
Waarop ik zei: ja, van 40 jaar geleden… Dochterlief vervolgde haar uitleg hoe het in deze tijd werkt en dat ik als freelancer aan de slag kan, omdat er zo’n kort tekort is aan pedagogisch medewerkers. En terwijl zij de uitleg gaf…gebeurde er in mij iets wonderlijks…het boek van Michael Singer ging door me heen…, in een flits van een seconde…, en innerlijk voltrok zich een omkering…, overgave…, als dit is wat het bestaan mij nu aanreikt…als antwoord op mijn vraag vanuit de ziel om te delen en samen te werken, dan zeg ik: JA. En ik zei tegen mijn dochter: ik ga het uitzoeken, ik ga me aanmelden en kijken wat er ontstaat. Dit is ‘mijn’ overgave experiment. Geen verzet, geen (spirituele) ambities, geen oordelen (ik ga toch niet in de kinderopvang werken…), simpel en eenvoudig ‘ja’.
En zo gebeurde het dat ik enkele weken later aan de slag ging als zzp’er in kinderopvanglocaties, in het bijzonder de buitenschoolse opvang. Iedere dag weer een andere organisatie, een andere groep kinderen, een andere groep medewerkers en een andere plaats waar ik naar toe reed/rijd…, één groot avontuur…en ik vond/vind het geweldig om mezelf iedere keer weer opnieuw in een nieuwe context te plaatsen om mezelf daarin te ervaren. En ja, in het begin was het uiterst vermoeiend…alles was nieuw, en soms wat onzekerheid hoe het een en ander werkte, maar ook boeiend om te zien hoe kinderland na 40 jaar eruit ziet en functioneert.
Na enkele weken realiseerde ik me wat me opviel: dat ik overal mezelf was…, ik zag dat ik in elke nieuwe situatie ontspannen binnen stapte en de samenwerking met collega’s aanging…geen spanning, gewoon opgaan in de flow van de dag met de kinderen en de medewerkers… en ik voelde dat de energie van het hart meer en meer ging stromen.

Aanvankelijk was ik een diploma kwijt waardoor ik in eerste instantie niet met baby’s kon werken. Maar een dag voordat de lockdown (corona) kwam, ontving ik het diploma van het Ministerie van Onderwijs. De buitenschoolse opvang ging dicht en ik kon nu mijn intrede doen in de wereld van baby’s en peuters. En ja, ik kreeg een kans bij een organisatie in Amsterdam. Een groep van ongeveer 9- 12 baby’s van 0-1 jaar, geleid door 3 tot 4 wisselende pedagogische medewerkers. En ja…liefde en nog eens liefde voor die allerkleinste zielen…baby boeddha’s van 3 of 4 maanden die voor het eerst komen… wennen…en veel huilen, omdat er zoveel prikkels zijn…en de oermoeder staat in mij op…en dan zie ik een zzp’er die er voor het eerst is…, vrij onhandig (ruw) zo’n kwetsbaar wezentje die overstuur is, de fles geven, die de baby niet wil, omdat ze zo van slag is…en op dat moment heb ik ook een baby van 3 maanden in mijn armen, die weer tot rust is gekomen en ook toe is aan een fles…en ik zeg tegen de zzp’er: zullen we wisselen…, dan geef ik haar de fles en neem jij de baby die ik nu vast hou over? Ja, knikt ze en we doen een ruil. En ik hou dat schatje vast en loop met haar rond en langzaamaan kalmeert ze…, nog wat naschokken…en dan neem ik haar in mijn armen om de fles te geven…dichtbij…intiem…, ze kijkt me aan en blijft kijken, een uitwisseling van ziel tot ziel…, totale ontspanning…en ze drinkt…

En zo draait het wiel van het bestaan…, en het hart zegt ‘ja’: wat mooi om liefde te delen met kinderen, die nog zo open zijn, zo puur, zo zichzelf….

Het dient…mij…en de kinderen, die aan mij/ons zijn toe vertrouwd. Het dient het geheel.
Service noemt Michael Singer het…, onbaatzuchtige dienstbaarheid…, deelname (participation) noemt Osho het.
Wat is het fijn om met een team liefde te ervaren en te mogen brengen.

Posted on by Bewustzijnscoaching

Ik word gek van die stemmen in mijn hoofd.



Ik ga op ziekenbezoek bij een vrouw, laten we haar Gabriella noemen, die ik lang geleden voor het laatst in de praktijk zag. Ze ging het afgelopen jaar zo nu en dan door me heen: hoe zal het met haar gaan? Op enig moment schreef ik haar een mail om deze vraag aan haar voor te leggen. Ze mailde me dat het niet goed met haar ging. Ze bevond zich in een crisis, waar ze nu langzaamaan aan het uitkrabbelen was; ze gaf aan dat ze graag gebruik maakte van mijn voorstel om elkaar eens te ontmoeten en ze liet weten dat ze de kracht niet had om naar mij toe te komen.

En zo gebeurde het dat ik bij haar langs ging. Na wat over en weer uitgewisseld te hebben, vroeg ik haar wat er gaande was in haar leven. Ze geeft aan dat ze op enig moment een gezondheidscheck had laten doen bij een natuurgeneeskundig centrum, waarvan de uitslag aangaf dat er sprake was van behoorlijke ontstekingen, die op energetisch niveau zichtbaar waren, maar nog niet fysiek.  Ze had op dat moment geen bijzondere klachten, maar nam de uitslag van het onderzoek heel serieus.

De vraag die ik op dit punt aan de lezer wil voorleggen is: wie of wat neemt die uitslag heel serieus?
Is dit de innerlijke stem, die diep van binnenuit aangeeft, zonder spanning en stress, dat deze uitslag aandacht verdient?
Of is het de stem van angst, die spanning en stress teweeg brengt, die maakt dat Gabriella aan de haal gaat met de uitkomst van het onderzoek en in zelftwijfel belandt?

Gabriella gaf aan dat ze vast besloten was om deze ontstekingen aan te pakken, want ja..., ze was zeker niet meer de jongste..., en als ze er niet op tijd werk van zou maken, dan zou ze op enig moment de rekening gepresenteerd krijgen in de vorm van ziekte en dat wilde ze ten alle tijden voorkomen; als er ontstekingen gaande zijn, ook al zijn die nog niet fysiek zichtbaar, dan is dit het moment om het aan te pakken, voordat ik echt ziek ga worden.

Het klinkt reeël, zou je als lezer kunnen denken, ware het niet dat ik de kleur voel van waaruit ze deelt en vertelt: angst.

Ze vertelt verder: ze bezoekt enkele natuurgeneeskundige praktijken die een andere invalshoek hebben, onder andere een kritische blik op de voeding, die zij tot zich neemt. Echter, de andere natuurgeneeskundige praktijk geeft op enig moment ook voedingsadviezen, die weer geheel anders zijn dan de eerdere adviezen.
Ze zegt: ik wist niet meer waar ik goed aan deed, ik raakte verward, de tegenstrijdige stemmen in mijn hoofd werden sterker en sterker, het hield maar niet op, ik voelde angst en omdat ik niet wist wat te eten, hield ik langzaamaan op met eten met als gevolg dat ik erg veel afviel, heel angstig werd en dat waar ik het meest bang voor werd, openbaarde zich: ik kreeg last van ontstekingen en had totaal geen energie meer.

Een familielid van Gabriella informeert de huisarts, het gaat niet goed met haar en ze had nog geen contact opgenomen met de huisarts. De huisarts stuurt haar door naar een diëtist en een psycholoog waar ze binnenkort een kortdurend traject mee afrondt. Ze zegt dat ze nu langzaamaan weer in de opbouw zit; ze kan nog steeds niet veel of lang bewegen, maar ze gaat nu langzaamaan vooruit. Ik had eigenlijk wel naar jou toe willen komen, maar op een bepaald moment ging het niet meer. Ze geeft aan dat het een hele, zware tijd was door de conflicterende stemmen in haar hoofd, die zeiden: je moet dit niet eten, dat is niet goed, zegt Y; ja, maar X zegt dat ik dat wel moet eten, omdat dat de ontstekingen remt, moet ik dat nou wel of niet eten, waar doe ik nu goed aan etc. Ik werd op een gegeven moment helemaal gek van die stemmen.

Op enig moment vraag ik aan haar: wat was de aanpak van de psycholoog?
Ja, zegt Gabriella, dat vraag ik me ook af, wat heeft de psycholoog nou eigenlijk voor mij betekent? Ik zou het niet weten, zegt ze, ik zal mijn schriftje erbij pakken en dan kan ik wat delen over de sessies, waar het over ging. Ik luister en ik merk op dat er totaal niet gesproken is over de loop der dingen, de situatie waarin Gabriella zich bevindt en wat er ten grondslag ligt aan de conflicterende stemmen: angst voor ziekte en daaronder weer angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan (ze is op leeftijd) oftewel angst voor de dood. Er is geen basis van vertrouwen in haar van waaruit ze niet over de mogelijkheid beschikt om naar binnen te keren waar de innerlijke stem leidend is: de innerlijke stem die, zonder stress en spanning, aangeeft wat er al dan niet nodig is betreffende de uitslag van het natuurgeneeskundige onderzoek. Integendeel, wanneer angst de motor is, worden we een speelbal van emoties en tegenstrijdige krachten (de stemmen) wat zo kenmerkend is voor de huidige mens, die niet thuis is in het hart en in het lichaam: we weten niet dat we liefde en licht zijn, we laten ons leiden door zorgen, angst, wantrouwen, tekort etc.

Ik vraag op enig moment aan haar wat zij kan zien, in retrospectief, wat de loop der dingen haar toont. Ze heeft geen idee, ik raakte gewoon gevangen in de angst.
Ik deel het nodige en zeg op enig moment: ja, dat klopt, je raakte gevangen in de angst, en als ik zo naar je luister, dan hoor ik angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan, en er is geen vertrouwen; ik hoor het aan de wijze waarop je vertelt, de kleur van je stem en geef enkele voorbeelden uit wat ze heeft gedeeld.
Ze ziet het..., ja, daar gaat het over, zegt ze. Alles wat je deelt en nu zegt..., het wordt weer wakker in mij..., ik was het vergeten..., ik werd gewoon gegijzeld door de mind, door de stemmen; geen gewaarzijn...helemaal op gegaan in de verhalen en de angst en niet weten wat te doen, als de dood dat ik was om de verkeerde beslissing te nemen.

Ik deel een ervaring met haar en zeg: ik herken deze angst voor de dood uit het verleden waarbij een chirurg aangaf dat 80% van mijn schildklier verwijderd moest worden; er was 30% kans dat het verwijderde weefsel kwaadaardig zou zijn en dus 70 % kans dat het goedaardig was; in het laatste geval zou de operatie dus onnodig zijn geweest. Ik vond het destijds een hele moeilijke beslissing. In weerwil van familie, die graag zag dat ik mij liet opereren, en na een wankele periode van tegenstrijdige krachten (de stemmen) en angst en een daarop volgende fase van inkeer, bewoog het van binnenuit toch naar 'niet opereren'; ondanks de mogelijkheid dat het kwaadaardig zou zijn. Toen ik dit aan de chirurg mede deelde 'ik ga voor de 70% kans dat het goedaardig is' zei hij: we zien u over een half jaar wel terug mevrouw, niemand houdt die onzekerheid uit... en later ontving ik een telefoontje waarbij mij werd mede gedeeld dat zij hun handen van mij aftrokken en mij niet verder meer wilden begeleiden.
Tja, ik werd toen volledig op mezelf terug geworpen, vergelijkbaar met wat jij afgelopen jaar hebt door gemaakt; de enorme onzekerheid en angst die ik destijds ervaarde... en toch was er een kracht, die op enig moment tot een besluit kwam: ik laat me niet opereren; en er was geen twijfel meer, geen tegenstrijdige stemmen toen de beslissing eenmaal in mij was gevallen. Ondertussen zijn we 16 jaar verder in de tijd en is er nog steeds sprake van een goedaardige tumor, waar ik mee leef.

Tja, zo krijgen we allemaal de nodige uitdagingen en testen op ons bord, die ons tonen waar we staan: gaan we mee met wat de mind ons voorschotelt, de verhalen, de stemmen, de angst...?
Of kunnen we vanuit een ruimer perspectief de mogelijkheid tot groei van de ziel zien en van daaruit bewegen? 

Ik deel met haar dat zij zich in een overgangsfase bevindt waar deze (gezondheids)crisis ook aan gerelateerd is: het bestaan daagt je uit en vraagt je om te vertrouwen en los te laten, op alle mogelijke wijzen..., ik weet dat je gaat verhuizen naar een andere woonplaats, ik weet dat je al zoveel jaren hier woont: in deze woonplaats, in dit huis, met al die spullen waar herinneringen aan verbonden zijn; ik weet dat er veel twijfel is geweest m.b.t. de beslissing om elders te gaan wonen, maar dat op enig moment toch het besluit is gevallen in jou om te gaan. En nu bevindt je je in de ontwortelingsfase, alsof je met wortels en al wordt los getrokken van dat wat bekend, veilig en vertrouwd is. En dan komt er ook nog een natuurgeneeskundig onderzoek met een negatieve uitslag om de hoek kijken, waardoor het loslaten wederom wordt getriggerd: geen controle over lijf en leden; infecties die zich energetisch tonen, maar nog niet zichtbaar op fysiek vlak, angst voor de dood, die je vertwijfeld doet uitreiken naar verschillende therapeuten, in de hoop op verlossing/genezing.

Wat een geweldige kans doet zich nu in je leven voor om je voor te bereiden op het grote loslaten: het afscheid van het leven, het afscheid van alles wat ons dierbaar is, van alles waar we aan gehecht zijn en ons aan vast klampen. Een voorproef van de ontmoeting met de dood. Zie wat er gaande is, laat je niet leiden door de stemmen van de mind, wees gewaar, wees aanwezig, hier en nu, leid jezelf af als de stem indringend is, beweeg mee met de flow van de dag die door je heen gaat in plaats van zoveel te moeten...

Door nu te oefenen in los laten, door mee te bewegen met de flow van het bestaan, in vertrouwen dat het bestaan voor je zorgt, kom je weer thuis, zak je in het bestaan, in het hart, waar het goed toeven is. 

We hebben nog een aantal aspecten besproken, die eigenlijk goed weer gegeven worden in de mail die ik haar naderhand stuur met de zenkaart van Osho die de naamt draagt 'letting go'. Ze mailde me terug dat ze heel dankbaar was voor ons gesprek en ook voor de mail waarin alles nog eens helder werd benoemd.

De mail:
Mooie ontwikkeling waar je je bevindt, niet gemakkelijk, maar een uitgelezen kans voor een doorbraak...van de mind naar vertrouwen, naar het hart, naar overgave aan het bestaan... waar je door gedragen wordt, omdat jij deel bent van het geheel.

Zie de stemmetjes, maar ga er niet in mee, voedt ze niet, kies voor ontspanning..., loslaten, overgave..., laat  je leiden door de flow in jou...de flow van het bestaan wat door deze verschijning heen werkt...nu een wandeling, nu pak ik een kast aan, nu ga ik even liggen, nu vraag ik hulp etc.

Wees mild voor jezelf...dat je contacten heb opgepakt waar je eigenlijk niet mee verder wilde..., omdat je je zo alleen voelde..., heel menselijk...en vertrouw op de innerlijke stroom van wijsheid in jou, een heel natuurlijke stroom, die bepaalt hoe deze contacten zich verder ontvouwen...of je alsnog of wederom weer afscheid neemt of iets anders. Alles lost zich vanzelf op, op het juiste moment, wat niet het moment van het ego hoeft te zijn, geef het aan het bestaan, leg het in je hart, laat los...en het wordt vanzelf helder waar het heen beweegt.

En verder: opruimen van je huis...geef weg of verkoop wat je niet gebruikt...
Een mooie oefening in het verleden los laten, wat uiteindelijk allemaal voorbereiding is op het grote loslaten: de dood: het grote onbekende.

Dus lieve schat...geef je over, elke kans of situatie waarin je de mogelijkheid hebt te oefenen met loslaten en vertrouwen, maak er gebruik van...en zie de ondersteuning van het bestaan..., vraag hulp aan het universum...en adem...ontspan...

Heel veel sterkte! En mocht je nog eens willen uitwisselen, je weet me te vinden.
Posted on by Bewustzijnscoaching

Addiction: It's such a fight in me to stay away from the alcohol ...



A woman comes into practice, around the age of 40. She experiences an alcohol addiction. 
For years she is involved in a fight with 'alcohol'. Her partner is often gone, he is very active in club life, so she is alone for many evenings. 
If he is there, she says, I know how to hold back, I drink two glasses in the weekend and I don't drink during the week. But if he isn't there..., there is nobody watching me, there is no outside break. Then it goes well for a few evenings, but after a few evenings, when I am in the supermarket, I can't resist buying a bottle of wine. Then I say to myself: okay, one glass of wine..., you deserve it, but at the end of the evening the bottle is empty. 
I'm just stunning myself. 
If I listen to you, then I hear/feel that dealing with alcohol is based on 'willpower' and then it becomes a fight with the alcohol: you have to be strong of yourself, you have to persevere, you aren't allowed to drink. Is that right? 
Yes, that's right and I'm so tired of always forcing myself to the edge. 
I can imagine..., you never get out of this pattern when you follow this strategy of the mind, it remains a fight. Willpower doesn't bring you home, it keeps you trapped in alcohol addiction. And it is precisely that same willpower that makes you drink..., how crazy that may sound to you... Just before this, you said in our exchange that your husband irritates you... 
You have a few days off, vacation... and then your husband comes with a plan for some jobs that needs to be done at home.
Yes, she says, those eternal lists of him of what needs to be done in and around the house, I just want nothing, just REST... 
Do you recognize yourself in it? 
What do you mean, she asks? 
Could it be that you don't have an external list of assignments and jobs that have to be done as your husband has, but that you have an inner list? That you are always in the 'to do' mode, you just keep going on with all kind of tasks that you impose on yourself? 
Yes, she says, that's right, the line is always taut with me..., I am always running and flying. Sometimes my son says:'Go sit on your ass'. Then I react:'Yes, you have easy talk, I would like that too, but I still have to do everything and someone else doesn't do it for me' 
That sounds pretty 'victimized', 'poor me', I say to the client. 
Yes, that is true, she says. 
Okay, what happens in you when you drink those glasses of alcohol? 
I experience that a load of tension falls away from me, finally no 'have to do'.
That is interesting..., that you use the word 'must' and 'have to do' so often. 
Yes, she says, I long for REST... 
Yes, I say, I can understand that. Can you see that you are in the grip of the slavedriver in you, the doer? If you are constantly under stress of the internal lists in you that you must follow up, then compensation is needed..., there is no other way..., no man will keep it full if the bow is always tight. And that compensation looks to you in such a way that you long for relaxation and you think you will find it in alcohol, while it is actually sedation. And sedation is something different than relaxation from within. Another person will watch series or eat to numb themselves, you use the alcohol to experience a sensation of 'loose', 'rest' and 'relaxation'. So you can be in a fight with alcohol, but that is not the solution. The solution lies in seeing through the 'doer', in letting out the personal will power, which is equal to tension and overstrain. That peace that you long for, can only arise if you recognize the slave driver in yourself and don't act on it anymore. That is not a simple process, because 'not acting' can also be used again from the mind, from the same level of the slavedriver: I have to relax, I must relax. That doer is completely interwoven with your personality structure, so the pitfall is that you want to tackle the slavedriver by the mind, which is doomed to fail in advance. But it is possible to let the transformation take place if you are really fed up with this pattern of numbness. If you want to live from relaxation, then there is a way out, but it does require total effort... 
Do I have a choice? she says, the alternative is that I still go on with this issue, year in, year out, that's not what I want. Because? I ask. 
Because life is just not nice, you live from one job to another job, everything is 'work'.
Okay, well to realize that..., if you really want to break with the slavedriver, then give your total commitment to see through the 'doer'. Break through the addiction of 'must' and 'go on'. Live from relaxation. There is everything on your internal list, but that doesn't mean that it has to happen all today... Feel, experience what is right on this moment, which indicates the flow of Life. Release the helm, let yourself be guided instead of living that 'me' that is always tensed and stressed, because it isn't connected to Life itself. 
I will give an example. Suppose the thought comes to up that the shed can use a turn, organize everything again, sort it out, clean up etc. Previously the job was planned, according to how you and your husband act. The date was fixed and whether it felt good that day or not: the barn had to be done. Often this meant a certain tension, because the action didn't match the current that was going on in me or my partner at that moment. Now, that process is very different. The thought blows through me at some point and I wait... until the impulse comes by itself to tackle the shed. This impulse doesn't come from tension, from 'it has to happen now', from the 'me' that puts itself under pressure, from the voice that says: if I do it today, then it's done, then I can rest (which is of course an illusion, because from the point of view of the slavedriver, the 'I', there is always another job that still has to be done). 
If you live from the energy of the 'doer', then everything is 'work' and 'duty', then compensation is needed, then you need a vacation or a bottle of alcohol to silence the doer. 
If you act from inner relaxation, from Life itself, then there is no longer a dichotomy between 'jobs/work' and 'free time'. 
Listen to the voice of Life itself: what is right for you at the moment? There are also tasks that come back every day, or there is a job you have to 'go' to. Here too: do you work out of stress, out of the slavedriver or from presence and relaxation? You can't enforce that relaxation. If only there was a button that would bring you home, from one moment to the next, in Life itself (what you are), beyond the slavedriver and the "I" who wants and needs everything…, that would be great, but unfortunately it doesn't work like that. Sit down on the couch, as your son indicates, be present at the resistance which then arises from the slavedriver. Don't listen to the voices that wants you to take action at that moment..., let the adrenalinerush cease raging. Be open to the impulses of Life itself, take the time to lie down, to walk or sit in the sun..., so in time the wheel of the doer can come to a standstill. 
See when you get back in the grip of the 'doer', take a step back, breathe a bit deeper... and consider the following questions: What am I doing? Is this what I want? Do I want to live like this? See through the automatic pattern of the doer. And one day you notice that something has shifted, you experience relaxation, you enjoy life..., everything is good as it is..., you discover that no slavedriver is needed to accomplish that what should be done. Your job hasn't changed, but you are changed. And a glass of wine in time..., delicious, but not a must to come to a feeling of relaxation (which is actually sedation). What a liberation...



www.thehealingcircle.one 
LinkedIn: Caroline Ootes
Posted on by Bewustzijnscoaching

Why do others view me so differently than I do myself?



Why do others view me so differently than I do myself?

We have all been given the option (potential) to awaken, to come to Love, to Consciousness. A divine gift, a possibility. Some of us feel a strong call, from the inside, for total liberation: they follow a spiritual path with a master who has awoken, and they practice Vipassana meditation (1), because they realize that Pure Consciousness is the gate to total liberation.

Others do not feel that call, but they do long for liberation from deep, painful basic convictions, which stem from the psychological mind (the "I", the ego). The suffering that comes from those deep imprints can also serve to awaken from the dream state. 

Often liberation does not happen, because Pure Consciousness has not yet been recognized, so the identification with convictions (and the resultant suffering) is so strong that we simply avoid challenging the convictions and allowing the connected pain to melt. It simply feels too painful to enter into, too painful from the perspective: what I feel and think is true (identification with the psychological mind).

Nevertheless, we all do our levels best, we are all on our way and one tulip is blooming in May, the other in July. 

Those who want to come to Love long for liberation from the yoke called "I"  which gives humanity, deep down, such a strong sense of loneliness and alienation. The ‘I’ (ego) which applies everything to itself.
‘I’ means tension and a self-centered attitude, which stems from the fear: Am I welcome?  Do they like me? Am I really a part of the group? Am I good enough? Everything happening around us, in interaction with others, leads to this self-centered attitude, to self-talk. We think about ourselves for hours, because we apply everything to ourselves: he isn’t looking at me is translated to ‘he doesn’t like me’; and if we don’t receive a reply to our e-mail, we are afraid we may have said something wrong etc.

In essence, the psychological mind knows two modes: attraction or rejection. Attraction means: getting what you think you need or deserve, often through manipulation, from neediness. In other words: life or the other person ought to give us what we can’t give ourselves, because we are not at home in our Heart. 

Rejection means: everything we want to get rid of, everything we perceive as unwanted, everything that inhibits our alleged happiness or sense of well-being, actually everything we say 'no' to: I don’t want to experience, feel, face or acknowledge this. 

And it is these two modes of the psychological mind (attraction and rejection), resulting from identification with an ‘I’, with all convictions connected to that, that make people suffer. The basic tenor of the ‘I’ is fear, in contrast to the basic tenor of Life itself, which is Love.

Some time ago, a client visited my practice with the following question: I feel such a massive difference between the way others view me and the way I feel inside, how is that possible? People see me as an independent and strong person, who can help others with advice and wisdom, but I feel insecure and afraid of rejection, especially falling short and not belonging, and I often feel that way…, like I’m not a part of the group, excluded (for the reader: this is the ‘I’ and the self-centered approach to life, the self-talk, the psychological mind; a collective inclination based on age-old conditioning).

I ask her whether she can show others this insecurity and vulnerability. In many cases, no, she shows the outer world a self-confident attitude.
Then it is not strange that the outer world views you that way, isn’t it? Yes, that is true, she says.
What scares you about showing your vulnerability and insecurity? I ask.
Well, she says, when I show that, I feel like I disappear or dissolve.
What do you mean, disappear or dissolve?
Well…, I have the feeling that I don’t belong, and then I see this image of myself, standing outside the circle.
Do you recognize this from the past? It seems to refer to a family in which there was no room for vulnerability, softness, insecurity…, did you feel like an outsider in your family?

And then the stories start to flow:
She graduated, and some family members were there but her father was absent. After the graduation ceremony they get home, and the family members confront her father: your daughter graduated, shouldn’t you congratulate her? Her father answers: it was no more than her duty. He turns around and walks away.

She goes to gymnastics, it is evening, she has a nasty fall, the teacher calls home and asks her father to pick her up. He tells the teacher: she should just work out a way to get home. That night, she sleeps in the house of her teacher and his wife. When she gets home the following day, her father walks away without greeting her or looking at her.

She falls off her bike in front of the kitchen window. There is blood, grazes, the bike is damaged. Her father says nothing, except: you will pay the damage to the bike yourself.

And there are many similar experiences to share, she says quite composedly (an attitude that relates to her question: showing no vulnerability).

Imagine, I tell her, that mankind incarnates here on earth with a package of convictions that the soul took on to resolve during this lifetime. And the circumstances in which a person is born matches completly with these convictions so that the soul has the possibility to resolve these beliefs…, to reach liberation, to clean up that facet of the diamond. And existence is merciful…, you can take as long as is needed…, one life or hundreds of lives…, it is up to you, existence makes no demands, it is eternally patient and compassionate.

And if we look from the perspective I just outlined: the soul who brings along a package of convictions to work out during this life (or a next one); the soul who attracts those circumstances that match these convictions…, then what is the conviction that ‘your’ soul wants to resolve, I ask?
 
What is the conviction, that has a deep imprint in you?

I can’t be vulnerable. Showing softness, vulnerability, pain and insecurity leads to lovelessness, rejection and exclusion.
Yes, I say…,  and that is exactly what your soul wants to solve in this life. Do you see the perfection of existence in this? Do you see how these circumstances match with what 'your' soul wants to experience and heal?

And can you see that vulnerability is a great power, which is very disarming, unlike your conviction that showing vulnerability only leads to rejection and lovelessness?

You live on one side of the spectrum, but like light and dark can’t exist without each other, vulnerability can’t exist without the other side of the spectrum: inner strength and independence. Existence is challenging you to unite or outgrow this seeming contradiction. Strength is only truly strength when it carries softness and relaxation within it (and vice versa).

It is up to you whether you face the resolution of this conviction, but if you continue to act (or avoid action) based on this conviction then nothing will change, you will remain the captive of this conviction and you will leave life with unresolved convictions.

Thankfully, existence is merciful and simply gives us another round to work out what has not yet been resolved. The question is whether this is what you want? No, she says, if possible I’d like to heal all in this life, but how?

See (Be Aware) how this pain shapes your actions. See the movements of the mind. The principle of attraction based on neediness/pain: searching for confirmation ‘I belong’ or doubting whether you belong. And the principle of rejection, i.e. avoidance: I don’t want to show vulnerability, because I don’t want to feel the pain of exclusion and lovelessness.

Break the pattern of avoidance: show your insecurity and vulnerability. Realize that you interpret others behavior based on this deep conviction: they will not like me if I am myself, if I also show my vulnerability and insecurity.

If your daughter-in-law doesn’t return a call, take responsibility for the way you interpret this, do a reality check: is it true that you don’t want to have contact with me? Yes that’s true, she may say, I know that you empathize, but I haven’t recovered from the concussion yet and I need rest. Feel the pain of exclusion when it is triggered, while realizing that the pain says nothing about your daughter-in-law, but everything about the interpretation that you attach to it; it is old pain (exclusion), a residue from this life and others, that is being triggered, that hasn’t healed yet.

What is going on in me, but what I don't say outloud to her: go meditate (Vipassana), so that Pure Awareness can sprout and then the convictions are seen through and gradually extinguish. 

From Pure Awareness it is much easier to clean up your history, because identification with the psychological mind (e.g. convictions) loosen up (or dissolve completly), so that the pattern of avoidance is seen through and the pain can melt, without much effort: it no longer feels so ‘real’ or ‘true’. 

From Pure Awareness rises the possibility of total liberation. 

Liberation is the light of the diamond in its totality and not merely one or a few facets like specific convictions based on karma that you (the 'I', ego) try to change in this life. If you only focus on solving all kind of issues of the psychological mind (the facets), total liberation is not possible, because the psychological mind, the 'I', the ego, stays in charge, you are the one who is working hard to improve your state of being, but it is the identification with the 'I' that causes the suffering in the first place. And the psychological mind will continue to bring up a new problem after you have resolved the previous one. So meditation is a strong medicine to provoke Pure Awareness, to break down the identification with the psychological mind (the 'I'). 

Pure consciousness means transcending the mind; the light is 'on' and it shines: all convictions/problems gradually extinguish naturally in the Light of Awareness; no strong effort or hard work (= the 'I') is necessary. Yes, sometimes we have to descend deeper into certain resistances, but from Pure Awareness it's a totally different experience (less painful) than going deeper into the resistance from the mind. 

So, meditation enables you to break free from the wheel of reincarnation and karma, because you transcend the mind = it is the highway. 

If Pure Awareness is not recognized, you will remain a prisoner of the mind, a prisoner of the 'I' throughout your life, you are working hard on all kind of issues, but liberation will not reviel and then rebirth is a fact.

Time and time again, I am amazed by the strong influence of these deep convictions, which shape the lifespan of a person without their awareness. I listen and hear the strong identification, which goes hand in hand with the thoughts and emotions (that they firmly believe), which emanate from these convictions. And I feel/hear/see the perfection of existence throughout this lifespan: the potential for liberation, for which the soul is longing, liberation from the deep imprints from this life and others, which is the force behind this birth in these circumstances. 

It is this suffering, which is caused by the 'I' with these convictions, that pushes people to start searching for healing. What a beautiful design of existence. 

And I also see the other side: the massive power of maya, the total identification with these convictions which people continue to repeat, an entire life until death follows… and the next life… from which I say: look for a living master, practice self-inquiry, practice Vipassana meditation (1), in order to escape from the hold that the psychological mind has over you (including what I feel and think is ‘true’). 

(1): for more information and an introduction to Vipassana, have a look at http: //www.vipassana.nl/ 

Boeddha: the best way to stay in samsara is to resist it. Samsara is the wheel of endless birth and death under the influence of delusion and karma which causes suffering. 


www.thehealingcircle.one 
Linked-In: Caroline Ootes
Posted on by Bewustzijnscoaching

Love your mind, don't make it your enemy.



You have to go through your suffering, through your own hell. No one else can do it for you. 
(Osho)

A client comes for a coaching consult. She indicates that she wants peace in her head, that she is very much in her head. "I want an answer on everything, a explanation where it comes from," she says.
And then..., I ask, what does it yield you? Does the question then disappear or does a new question come in its place?
She laughs, from recognition: "Yes, those questions go on and on... that never stops, but I can’t stop it, it is a compulsive tendency." And what does it bring you? I ask. "Well, if I have a explanation, I can steer it or let it go.... I just have an issue with control and I can't stand it if I have no grip on anything. And this all started when I became unemployed a few years ago. And then I feel pressure that I have to go after work, that I have to apply, but there is no movement in me to do so, and I just don't understand what is happening in me..., I've never been like that..., I feel so frustrated ..., I don't recognize myself anymore. Before I became unemployed I was a completely different woman: independent, powerful, self-reliant, I was an entrepreneurial woman. But now I make a drama of everything. I just don't know myself anymore... And then I wonder if I should start to feel more or if I think too much... or too little. And my head goes on and on. Eventually I go outside to ride or walk very mindfull, just to get out of my head. I say to myself: now it must be over with that compulsive tendency to think..., but as soon as I get home, the head takes it over again. I didn't had that before I became unemployed. I don't get it, I don't understand myself anymore."

Recognizable to the reader? The tendency to float around in the head? The tendency to formulate an explanation or answer on every question in your life? The tendency to psychologize and analyze from an underlying need for control: if I understand what is happening in me, then I can steer it or let it go (if there would be a button to let go, you would already have done it, or not?). Recognizable that it keeps going on and you can't stop the inclination?

I feel her fear..., she loses grip on her life..., a grip that no one ever has, even though we think so... Nothing is clear and predictable for her anymore, she no longer has her life in her hand (what she never had). Since she has been unemployed, her personal will-power is extinguishing, she doesn't recognizes herself no more... and the mechanism (willpower) with which she could sweep tensions under the rug, which worked so well before she became unemployed, no longer functions. The ego is in a degradation process and the mind pulls out all the stops to survive: analyze, psychologize, fear, doubt, confusion.  Well, how do you find peace in your head then? 

I feel compassion for her and share with her what I perceive: there is a dying process going on, the personal will power goes out. Not easy..., but it eventually brings you home, it takes you to surrender to existence.  Everything is at the right place and time (a statement she used before she became unemployed) and serves you to wake up from the grip of the ego, from the grip of the mind, who wants to control, grasp, hold on, be secure and clear (this is me, my identity). That is not Life itself, because Life itself ..., what you essentially are..., flows... and lives in surrender with what is. I see the perfection of existence working through her: the suffering that serves to come home to the Self. I have gone through it myself and recognize what she describes: the personal will doesn't work anymore..., the image you had about yourself..., all the qualities with which you identified yourself..., it all collapses..., you don't recognize yourself anymore.  And to surrender to that..., to that demolition process..., to the fact that you have nothing in hand anymore (which was always the case), is not easy, the mind rebels, everything has to stay the way it was... Well, and then you come to a point in your life that everything that was solidified (job/image about yourself/your identity) is being turned upside down...

A follow-up appointment is made a month later. The evening before the consultation I come across a satsang of Osho on you tube with the title: How to stop thinking? After writing the latest blogs about self-inquiry, I wonder how Osho would answer this question. I listen to the satsang and enjoy his wisdom: Love your mind, don't make it an enemy. What a wonderful statement..., so true. Everything is at the right place and time: a coincidence - listening to the satsang - fits seamlessly with the client's request. I share the essence of the satsang with her, it comes in. And I share the metaphor described in my blog 'transforming beliefs, the direct way'. I see that something energetically happens during the transfer. 

Another month later she comes back. She says: something has really shifted in me and I blame you, she looks at me and gives a wink. A huge burden has fallen away from me. From one day to the next a load of stress fell away from me. I just don't understand what I've been so worried about all these years ..., all that stress was not necessary at all ..., I can see that now.

Well, it is so true what she is saying: all that stress was not necessary at all. But if you are in the middle of it, if you are being held hostage by the mind, if you believe all your thoughts/emotions, if you come from the mind (now I must be mindful) and battle with the mind, then life is a hell...,  until you discover the door that has always been open: witness consciousness.

Amazing how life can run... Yes, witness consciousness, that's what it's all about: getting out of the mind. Not by battleling the mind, but through love of the mind: see without judgment what takes place in the mind.  Louise indicates that my explanation about the metaphor of the hall of a theather (consciousness) and the stage (the mind) was very helpful to her (see blog: transforming beliefs, the direct way).

Love your mind, don't make it your enemy.
For those who like, hereby the link to Osho 'How to stop thinking?': https://www.youtube.com/watch?v=tCShgsLzpjA


www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes