Posted on by Bewustzijnscoaching

Fixed ideas: Als iets niet resoneert, dan vertrouw ik het gewoonweg niet.



Enige tijd geleden ontving ik een mail waarin Wim (gefingeerde naam) aangaf dat bepaalde persoonlijke informatie, die ik met hem deelde niet resoneerde bij hem en dus ook niet klopte voor hem. Hij gaf aan bij zijn waarheid te willen blijven.
Niets mee mis, allebei een andere kijk op dat wat werd gedeeld, zou je zo zeggen. Ware het niet dat ik enige verkramping voelde in de vasthoudendheid van de opmerking die Wim plaatste. En dat wat ik deelde ging niet over hem, maar over mij waarbij het delen niet bedoeld was om enig advies of een mening van hem te ontvangen; ik deelde gewoon in alle openheid het een en ander. Opvallend dat Wim blijkbaar niet vanuit diezelfde openheid kon luisteren. Integendeel: hij liet naderhand weten dat als iets niet resoneert, het dan ook niet klopt voor hem.

Na een eerste uitwisseling tussen ons, zijn reactie gelezen hebbende, de bevestiging van hem gekregen hebbende dat hij open stond voor wat nadere feedback, stuurde ik hem onderstaande mail om een ander perspectief aan te reiken.

Zie hieronder:
Ha Wim,
Dank voor je reactie.
Je geeft aan dat als iets niet resoneert, je het gewoonweg niet vertrouwd.
Daar wil ik graag op ingaan. Ik wil niets afdoen aan jouw gevoel…en wil toch de nodige vraagtekens stellen bij de zin waarin jij aangeeft dat je ‘jouw’ waarheid niet teniet wil doen.
Wat is waarheid? En in hoeverre is ‘mijn’ waarheid waar?

Even een uitstapje:
Gisteravond lag ik op de bank en luisterde ik naar een satsang van Osho en de volgende zinnen raakten mij:
This is your understanding. You hear according to yourself. You see according to yourself. Because you have a fixed pattern of hearing and seeing. This has to be dropped. To know existence all fixed ideas has to be dropped. 

Your eyes should be just windows, not projectors. Your ears should be just doors, not projectors.

Jij zult mogelijk aangeven dat er geen sprake is van fixed ideas (als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij) of van projectie, maar dat het gewoon je gevoel is. Maar in hoeverre is je gevoel zuiver of ‘waar’ als het hart nog niet volledig open en schoon is?

De hoogste waarheid is de taal van het hart: dan ontmoet je de ander zonder de drang van het ego (zoals je aangeeft in je reactie) om er iets van te vinden; dat leeft niet, je stemt je af op de innerlijke stroom van de ander, je bent de ander…, van waaruit je de ander kan verstaan. Dat is de taal van het hart.

Wanneer het hart nog niet volledig open en schoon is, dan luisteren en kijken we vanuit de mind: we projecteren, we interpreteren, we vinden er wat van…en dat is wat de ander voelt. De luisteraar is dan meer met zichzelf bezig, dan dat hij/zij aanwezig is bij degene die deelt.

Overigens wil dat niet zeggen dat op enig moment wat feedback gegeven kan worden…, als de ander daarom vraagt of als de ander bevestigend antwoordt op de vraag of er wat feedback gegeven mag worden. En soms vindt ongevraagd gegeven feedback plaats, ook dat komt voor; de ander wordt een ander perspectief aangereikt wat in een proces dienend (en confronterend) kan zijn, ook als de ander het op dat moment niet als zodanig ervaart. En soms is er geen herkenning van de feedback. Het is niet zwart-wit; het een of het ander.

Wat ik in de afgelopen jaren heb ontdekt is dat alles projectie is, werkelijk alles, totdat het hart transparant is. Op het moment dat dit diep doordringt, ontstaat er als vanzelf enige voorzichtigheid met het ventileren van een waarheid (over de ander), die voort komt uit ‘dat is gewoonweg mijn gevoel’.

Als jij aangeeft dat je mij niet wil weg zetten of verwerpen zoals je in het verleden met mensen deed, en je aangeeft dat je wil vast houden aan jouw waarheid (gevoel/mening) en tegelijkertijd wil ontdekken hoe je dan toch de ander kan ontmoeten, dan vraag ik mij het volgende af: Wat maakt dat je wil ‘vasthouden’ aan ‘jouw’ waarheid? Heeft degene die in openheid over zichzelf deelt naar ‘jouw’ waarheid gevraagd?

Ergens voel ik een verkramping daarin…hoe zou het zijn om gewoon aanwezig te zijn bij de ander, je te verplaatsen in de ander, in de achtergrond of innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander wellicht wel kan horen, zien en voelen?

En zou het zo kunnen zijn dat je vast wil houden aan ‘jouw’  waarheid, omdat jouw waarheid in het verleden werd weg gezet of direct werd ontkend en verworpen, van waaruit je een drang voelt om, tegen alle stromen in, jouw waarheid overeind te houden: als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij.

Dit zijn zo wat overwegingen; het is aan jou om te onderzoeken (of niet) of iets resoneert en wat die resonantie jou dan te vertellen heeft. Ik ben benieuwd wat er in beweging komt…
En fijn, dank je wel dat je je open stelt voor feedback ook al voelt het mogelijk wat spannend zoals je zelf aangeeft in onze vorige uitwisseling.

Veel liefs,
Caroline

Een samenvatting van zijn reactie:

Hoi Caroline,
Dank voor je mail., deze mail ervaarde ik heel anders dan de vorige. Bij het lezen van je mail voelde ik gelijk een warm gevoel in m'n hart. Nu ik 'm weer lees is dat weer zo.

Ben nu al een paar dagen niet lekker. Ik hang op de bank en kijk wat tv.
Ik voel me daardoor ook wat kwetsbaarder en de gedachte aan je mail kwam weer op.

Net weer gelezen. Ja, ik voel dat er inderdaad een verkramping zit.
Wat is dan waarheid? Geen idee. Weet wel dat ik dat altijd onderzoek op het level dat ik kan zien of horen.

En juist door dit aan te gaan met jou en erover te sparren komt er weer wat meer ruimte. Alleen al de mogelijkheid het open te laten dat ik geen gelijk hoef te hebben of dat wat mijn gevoel zegt niet hoeft te kloppen doet dat al.
Dank voor de uitwisseling Caroline.

Liefs,
Wim

Voor de lezer: Observeer jezelf eens in intieme uitwisselingen met anderen.
In hoeverre ben je werkelijk aanwezig bij de ander? In hoeverre voel je en zie je het wezen van de ander van waaruit je de ander kan verstaan? Je zou kunnen zeggen: in hoeverre staat jouw wezen ‘aan’, waardoor je de ander in en vanuit het hart ontmoet?

Luister je vanuit openheid, afgestemd op de innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander kan ontvangen, horen en voelen?

Of luister je vooringenomen? Luister je vanuit de mind, vanuit de criticus? Weeg en beoordeel je de informatie, die in een persoonlijke uitwisseling wordt gedeeld? Betrek je alles op jezelf, terwijl het niet over jou gaat, maar over de ander? Luister je vanuit een fixed idee: klopt dit wat de ander zegt of klopt dit niet?
Check ook eens gaande de uitwisseling of je ander wel juist hebt verstaan.

Enkele jaren geleden wisselde ik samen met een vriendin uit. Op enig moment moesten we allebei heel hard lachen en vroeg zij: waar lach jij nu om? Wat bleek: we lachten allebei om iets totaal anders, terwijl we beiden dachten dat we om hetzelfde lachten. Allebei lachten we vanuit een eigen projectie. Heel vermakelijk.
We denken de ander te verstaan, maar heel vaak horen en zien we alleen dat wat in ons leeft: onze overtuigingen, aannames, onze inkleuringen dus.

Tot slot:
Onderzoek eens wie de ander is voorbij jouw gedachten en evaluaties over de ander.
Wie is de ander werkelijk, voorbij jouw beeld en interpretaties over de ander?

Mensen zijn niet wat wij over hen denken…
Nogmaals: mensen zijn niet wat wij over hen denken...

Kijk eens naar de mensen waar je dagelijks mee leeft en optrekt: wat is de box waar je hen in hebt gestopt (zo zijn zij/aannames/oordelen) waar je aan hecht?

Zelfs de mensen die we het beste kennen, zijn eigenlijk diep mysterieus.



www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Posted on by Bewustzijnscoaching

Ik word gek van die stemmen in mijn hoofd.



Ik ga op ziekenbezoek bij een vrouw, laten we haar Gabriella noemen, die ik lang geleden voor het laatst in de praktijk zag. Ze ging het afgelopen jaar zo nu en dan door me heen: hoe zal het met haar gaan? Op enig moment schreef ik haar een mail om deze vraag aan haar voor te leggen. Ze mailde me dat het niet goed met haar ging. Ze bevond zich in een crisis, waar ze nu langzaamaan aan het uitkrabbelen was; ze gaf aan dat ze graag gebruik maakte van mijn voorstel om elkaar eens te ontmoeten en ze liet weten dat ze de kracht niet had om naar mij toe te komen.

En zo gebeurde het dat ik bij haar langs ging. Na wat over en weer uitgewisseld te hebben, vroeg ik haar wat er gaande was in haar leven. Ze geeft aan dat ze op enig moment een gezondheidscheck had laten doen bij een natuurgeneeskundig centrum, waarvan de uitslag aangaf dat er sprake was van behoorlijke ontstekingen, die op energetisch niveau zichtbaar waren, maar nog niet fysiek.  Ze had op dat moment geen bijzondere klachten, maar nam de uitslag van het onderzoek heel serieus.

De vraag die ik op dit punt aan de lezer wil voorleggen is: wie of wat neemt die uitslag heel serieus?
Is dit de innerlijke stem, die diep van binnenuit aangeeft, zonder spanning en stress, dat deze uitslag aandacht verdient?
Of is het de stem van angst, die spanning en stress teweeg brengt, die maakt dat Gabriella aan de haal gaat met de uitkomst van het onderzoek en in zelftwijfel belandt?

Gabriella gaf aan dat ze vast besloten was om deze ontstekingen aan te pakken, want ja..., ze was zeker niet meer de jongste..., en als ze er niet op tijd werk van zou maken, dan zou ze op enig moment de rekening gepresenteerd krijgen in de vorm van ziekte en dat wilde ze ten alle tijden voorkomen; als er ontstekingen gaande zijn, ook al zijn die nog niet fysiek zichtbaar, dan is dit het moment om het aan te pakken, voordat ik echt ziek ga worden.

Het klinkt reeël, zou je als lezer kunnen denken, ware het niet dat ik de kleur voel van waaruit ze deelt en vertelt: angst.

Ze vertelt verder: ze bezoekt enkele natuurgeneeskundige praktijken die een andere invalshoek hebben, onder andere een kritische blik op de voeding, die zij tot zich neemt. Echter, de andere natuurgeneeskundige praktijk geeft op enig moment ook voedingsadviezen, die weer geheel anders zijn dan de eerdere adviezen.
Ze zegt: ik wist niet meer waar ik goed aan deed, ik raakte verward, de tegenstrijdige stemmen in mijn hoofd werden sterker en sterker, het hield maar niet op, ik voelde angst en omdat ik niet wist wat te eten, hield ik langzaamaan op met eten met als gevolg dat ik erg veel afviel, heel angstig werd en dat waar ik het meest bang voor werd, openbaarde zich: ik kreeg last van ontstekingen en had totaal geen energie meer.

Een familielid van Gabriella informeert de huisarts, het gaat niet goed met haar en ze had nog geen contact opgenomen met de huisarts. De huisarts stuurt haar door naar een diëtist en een psycholoog waar ze binnenkort een kortdurend traject mee afrondt. Ze zegt dat ze nu langzaamaan weer in de opbouw zit; ze kan nog steeds niet veel of lang bewegen, maar ze gaat nu langzaamaan vooruit. Ik had eigenlijk wel naar jou toe willen komen, maar op een bepaald moment ging het niet meer. Ze geeft aan dat het een hele, zware tijd was door de conflicterende stemmen in haar hoofd, die zeiden: je moet dit niet eten, dat is niet goed, zegt Y; ja, maar X zegt dat ik dat wel moet eten, omdat dat de ontstekingen remt, moet ik dat nou wel of niet eten, waar doe ik nu goed aan etc. Ik werd op een gegeven moment helemaal gek van die stemmen.

Op enig moment vraag ik aan haar: wat was de aanpak van de psycholoog?
Ja, zegt Gabriella, dat vraag ik me ook af, wat heeft de psycholoog nou eigenlijk voor mij betekent? Ik zou het niet weten, zegt ze, ik zal mijn schriftje erbij pakken en dan kan ik wat delen over de sessies, waar het over ging. Ik luister en ik merk op dat er totaal niet gesproken is over de loop der dingen, de situatie waarin Gabriella zich bevindt en wat er ten grondslag ligt aan de conflicterende stemmen: angst voor ziekte en daaronder weer angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan (ze is op leeftijd) oftewel angst voor de dood. Er is geen basis van vertrouwen in haar van waaruit ze niet over de mogelijkheid beschikt om naar binnen te keren waar de innerlijke stem leidend is: de innerlijke stem die, zonder stress en spanning, aangeeft wat er al dan niet nodig is betreffende de uitslag van het natuurgeneeskundige onderzoek. Integendeel, wanneer angst de motor is, worden we een speelbal van emoties en tegenstrijdige krachten (de stemmen) wat zo kenmerkend is voor de huidige mens, die niet thuis is in het hart en in het lichaam: we weten niet dat we liefde en licht zijn, we laten ons leiden door zorgen, angst, wantrouwen, tekort etc.

Ik vraag op enig moment aan haar wat zij kan zien, in retrospectief, wat de loop der dingen haar toont. Ze heeft geen idee, ik raakte gewoon gevangen in de angst.
Ik deel het nodige en zeg op enig moment: ja, dat klopt, je raakte gevangen in de angst, en als ik zo naar je luister, dan hoor ik angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan, en er is geen vertrouwen; ik hoor het aan de wijze waarop je vertelt, de kleur van je stem en geef enkele voorbeelden uit wat ze heeft gedeeld.
Ze ziet het..., ja, daar gaat het over, zegt ze. Alles wat je deelt en nu zegt..., het wordt weer wakker in mij..., ik was het vergeten..., ik werd gewoon gegijzeld door de mind, door de stemmen; geen gewaarzijn...helemaal op gegaan in de verhalen en de angst en niet weten wat te doen, als de dood dat ik was om de verkeerde beslissing te nemen.

Ik deel een ervaring met haar en zeg: ik herken deze angst voor de dood uit het verleden waarbij een chirurg aangaf dat 80% van mijn schildklier verwijderd moest worden; er was 30% kans dat het verwijderde weefsel kwaadaardig zou zijn en dus 70 % kans dat het goedaardig was; in het laatste geval zou de operatie dus onnodig zijn geweest. Ik vond het destijds een hele moeilijke beslissing. In weerwil van familie, die graag zag dat ik mij liet opereren, en na een wankele periode van tegenstrijdige krachten (de stemmen) en angst en een daarop volgende fase van inkeer, bewoog het van binnenuit toch naar 'niet opereren'; ondanks de mogelijkheid dat het kwaadaardig zou zijn. Toen ik dit aan de chirurg mede deelde 'ik ga voor de 70% kans dat het goedaardig is' zei hij: we zien u over een half jaar wel terug mevrouw, niemand houdt die onzekerheid uit... en later ontving ik een telefoontje waarbij mij werd mede gedeeld dat zij hun handen van mij aftrokken en mij niet verder meer wilden begeleiden.
Tja, ik werd toen volledig op mezelf terug geworpen, vergelijkbaar met wat jij afgelopen jaar hebt door gemaakt; de enorme onzekerheid en angst die ik destijds ervaarde... en toch was er een kracht, die op enig moment tot een besluit kwam: ik laat me niet opereren; en er was geen twijfel meer, geen tegenstrijdige stemmen toen de beslissing eenmaal in mij was gevallen. Ondertussen zijn we 16 jaar verder in de tijd en is er nog steeds sprake van een goedaardige tumor, waar ik mee leef.

Tja, zo krijgen we allemaal de nodige uitdagingen en testen op ons bord, die ons tonen waar we staan: gaan we mee met wat de mind ons voorschotelt, de verhalen, de stemmen, de angst...?
Of kunnen we vanuit een ruimer perspectief de mogelijkheid tot groei van de ziel zien en van daaruit bewegen? 

Ik deel met haar dat zij zich in een overgangsfase bevindt waar deze (gezondheids)crisis ook aan gerelateerd is: het bestaan daagt je uit en vraagt je om te vertrouwen en los te laten, op alle mogelijke wijzen..., ik weet dat je gaat verhuizen naar een andere woonplaats, ik weet dat je al zoveel jaren hier woont: in deze woonplaats, in dit huis, met al die spullen waar herinneringen aan verbonden zijn; ik weet dat er veel twijfel is geweest m.b.t. de beslissing om elders te gaan wonen, maar dat op enig moment toch het besluit is gevallen in jou om te gaan. En nu bevindt je je in de ontwortelingsfase, alsof je met wortels en al wordt los getrokken van dat wat bekend, veilig en vertrouwd is. En dan komt er ook nog een natuurgeneeskundig onderzoek met een negatieve uitslag om de hoek kijken, waardoor het loslaten wederom wordt getriggerd: geen controle over lijf en leden; infecties die zich energetisch tonen, maar nog niet zichtbaar op fysiek vlak, angst voor de dood, die je vertwijfeld doet uitreiken naar verschillende therapeuten, in de hoop op verlossing/genezing.

Wat een geweldige kans doet zich nu in je leven voor om je voor te bereiden op het grote loslaten: het afscheid van het leven, het afscheid van alles wat ons dierbaar is, van alles waar we aan gehecht zijn en ons aan vast klampen. Een voorproef van de ontmoeting met de dood. Zie wat er gaande is, laat je niet leiden door de stemmen van de mind, wees gewaar, wees aanwezig, hier en nu, leid jezelf af als de stem indringend is, beweeg mee met de flow van de dag die door je heen gaat in plaats van zoveel te moeten...

Door nu te oefenen in los laten, door mee te bewegen met de flow van het bestaan, in vertrouwen dat het bestaan voor je zorgt, kom je weer thuis, zak je in het bestaan, in het hart, waar het goed toeven is. 

We hebben nog een aantal aspecten besproken, die eigenlijk goed weer gegeven worden in de mail die ik haar naderhand stuur met de zenkaart van Osho die de naamt draagt 'letting go'. Ze mailde me terug dat ze heel dankbaar was voor ons gesprek en ook voor de mail waarin alles nog eens helder werd benoemd.

De mail:
Mooie ontwikkeling waar je je bevindt, niet gemakkelijk, maar een uitgelezen kans voor een doorbraak...van de mind naar vertrouwen, naar het hart, naar overgave aan het bestaan... waar je door gedragen wordt, omdat jij deel bent van het geheel.

Zie de stemmetjes, maar ga er niet in mee, voedt ze niet, kies voor ontspanning..., loslaten, overgave..., laat  je leiden door de flow in jou...de flow van het bestaan wat door deze verschijning heen werkt...nu een wandeling, nu pak ik een kast aan, nu ga ik even liggen, nu vraag ik hulp etc.

Wees mild voor jezelf...dat je contacten heb opgepakt waar je eigenlijk niet mee verder wilde..., omdat je je zo alleen voelde..., heel menselijk...en vertrouw op de innerlijke stroom van wijsheid in jou, een heel natuurlijke stroom, die bepaalt hoe deze contacten zich verder ontvouwen...of je alsnog of wederom weer afscheid neemt of iets anders. Alles lost zich vanzelf op, op het juiste moment, wat niet het moment van het ego hoeft te zijn, geef het aan het bestaan, leg het in je hart, laat los...en het wordt vanzelf helder waar het heen beweegt.

En verder: opruimen van je huis...geef weg of verkoop wat je niet gebruikt...
Een mooie oefening in het verleden los laten, wat uiteindelijk allemaal voorbereiding is op het grote loslaten: de dood: het grote onbekende.

Dus lieve schat...geef je over, elke kans of situatie waarin je de mogelijkheid hebt te oefenen met loslaten en vertrouwen, maak er gebruik van...en zie de ondersteuning van het bestaan..., vraag hulp aan het universum...en adem...ontspan...

Heel veel sterkte! En mocht je nog eens willen uitwisselen, je weet me te vinden.

www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Posted on by Bewustzijnscoaching

There is no way to stop the mind, it stops on it's own accord.



For the diehards among the blog readers, a shortened version of Osho's satsang.
That it may touch the reader…, as it touched me and also a client when the thrust of this satsang dawned on her.

How to stop thinking?
Thinking can not be stopped. Not that it does not stop, but it can not be stopped. It stops on his own accord. This distinction has to be understood. Otherwise you can go mad chasing your mind.

‘No mind’ does not arise by stopping with thinking. When the thinking is no more, ‘no mind’ is. But the very effort to stop thinking, will create more anxiety. It will create conflict. It will make you split.

You will be in a constant turmoil within. This is not going to help. And even when you succeed for a few moments to stop it by force, it is not an achievement at all, because those few moments will be almost dead, they will not be alive. You may feel a sort of stillness but not silence, because a forced stillness is not silence. Underneath it, deep into the unconsious, the repressed mind goes on working, so there is no way to stop the mind, it stops on its own accord. So what to do?
Watch, don’t try to stop. There is no need to do any action against the mind. In the first place: who will do it? It will be the mind fighting the mind itself, you will divide your mind into two: one that is trying to pass over, the top dog, turning to kill the other part of itself, which is absurd, it is a foolish game, it can drive you crazy.
Don’t try to stop the mind or the thinking. Just watch it, allow its total freedom, let it run as fast as it wants. Don’t try in any way to control it, you just be a witness. It is beautiful. Mind is one of the most beautiful mechanism. Mind is so tremendously powerful, with so many potential…, watch it, enjoy it… and don’t watch it like a enemy, because if you look at the mind like an enemy you can not watch, you are already prejudiced, you are already against, you have already decided that something is wrong with the mind. You have already concluded, and whenever you look at somebody as an enemy, you never look deep, you avoid.

Watching the mind is looking with a deep love, with deep respect, reverence (eerbied), it is God’s gift to you. Nothing is wrong in mind itself, nothing is wrong in thinking itself, it is a beautiful process as other processes: clouds who are moving in the sky are beautiful, why not thoughts moving into the inner sky, flowers coming on the trees are beautiful, why not thoughts flowering into your being. The river running into the ocean is beautiful, why is it not the same with thoughts running somewhere to an unknown destiny. Is it not beautiful?

Look with deep reverence. Don’t be a fighter, be a lover. Watch the subtle nuances of the mind, the sudden turns, the beautiful turns, the sudden jumps and leaps, the games that mind goes on playing, the dreams that it weaves, the imagination and memory, thousend and one projections that it creates, watch…, standing there aloof, distant, not involved and by and by you start feeling that your watchfullness is deepening. Deeper becomes your awareness and gaps starts arising. Intervals, one thought goes and another has not come and there is a gap…, one cloud has passed, another is coming and there is a gap. In those gaps fort he first time you have glimpses of ‘no mind’. You will have the taste of ‘no mind’. Call it taste of zen or tao. In those small intervals suddenly the sky is clear and the sun is shining. Suddenly the world is full of mystery because all barriers are dropped, the screen on your eyes is no more there, you see clearly, you see penetratingly, the whole existence becomes transparent. In the beginning this will be just a rare moment, far and few. Small pools of silence, they will come and disappear, but now you know you are on the right track, you start again watching. When a thought passes, you watch it, when a interval passes (a gap) you watch it. Clouds are also beautiful. Sunshine is also beautiful. Now you are not a chooser. Now you don’t have a fixed mind, you don’t say: I would like only the intervals of ‘no mind’, that is stupid. Because ones you become attached that you would like only the intervals, you have decided again against thinking and then those intervals disappear. They happen only when you are very distant aloof, they happen, they can not be brought, they happen, you can not force them to happen, they are spontanious happenings. Go on watching, let thought come and go wherever they want tot go, nothing is wrong, don’t try to manipulate, don’t try to direct, let thought move in total freedom and then bigger intervals will be coming. Sometimes minutes will pass and no thought will be there, there will be no traffic, a total silence, undisturbed. When the bigger gaps will come, you will not only have clarity to see into the world…, with the bigger gaps you will be able to see into the inner world.

By and by…, but don’t get attached to that to. Attachment is the food for the mind to continue. Non attached witnessing is the way to stop it without any effort to stop it. And when you start enjoying those blissful moments, your capacity to retain them for longer periods arises. Finally, eventually, one day you become master, then when you want to think.., you think…, if thought is needed you use it, if thought is not needed, you allow it to rest. Not that mind is simply no more there. Mind is there but you can use it or not use it. Now it is your decision. Just like legs… if you want to run, you use them, if you don’t want to run, you simply rest, legs are there.

Mind is always there,  you have not giving it a rest. Hence, the mind becomes mediocre (middelmatig), continuously used, tired and it goes on and on and on. Day it works, night it works, in the day you think, in the night you dream. Day in, day out, it goes on working. If you live for 70 or 80 years, it will be continuously working. Don’t be violent to the mind, there is no way of stopping it by force. Move lovingly with deep reverence and it will start happening on its own accord. You just watch and don’t be in a hurry.  (…) Meditation is not an effort against the mind. It is the way of understanding the mind. It is a very loving way to witness the mind, but of course one has to be very patient. This mind that you are carrying in your head, has arises out of centuries, millenia..., your small mind carries the whole experience of humanity. In fact to say that the mind is yours…, is not right. It is collective, it belongs to us all, your mind is not yours, it belongs to us all, our bodies are very seperate, our minds are not so seperate, our minds overlap and our souls are one. Body seperate, minds overlapping and souls are one. I don’t have a different soul and you don’t have a different soul. At the very center of existence, we meet, we are one. Don’t try to destroy the mind. I am not in favor of stopping the mind, I am in favor of watching the mind. It stops on its own accord, and then it is beautiful, when it stops without any violence, it has a beauty of its own. You ask how to stop thinking. I say: just watch, be alert, and drop this idea of stopping, otherwise it will stop the natural transformation of the mind. Drop this idea of stopping. Who is the one who wants to stop the mind? The mind itself. That does not work. At the most enjoy, and nothing is wrong, even if immoral thoughts, so called immoral thoughts pass by, let them pass, nothing is wrong, you remain detached, no harm is being done, it is just fiction, you are seeing a inner movie, allow it its own way and it will lead you, by and by, to the state of 'no mind'. Watching ultimately culminates into ‘no mind’. 'No mind' is not against mind, 'no mind' is beyond mind. ‘No mind’ is not coming by killing and destroying the mind. 'No mind' comes when you have understood the mind so totaly, that thinking is no more needed. Your understanding has replace it.

(if you want to listen to this satsang of Osho, this is the link on you tube:
https://www.youtube.com/watch?v=VFsbHV4uPtU)

www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes
Posted on by Bewustzijnscoaching

Why do others view me so differently than I do myself?



Why do others view me so differently than I do myself?

We have all been given the option (potential) to awaken, to come to Love, to Consciousness. A divine gift, a possibility. Some of us feel a strong call, from the inside, for total liberation: they follow a spiritual path with a master who has awoken, and they practice Vipassana meditation (1), because they realize that Pure Consciousness is the gate to total liberation.

Others do not feel that call, but they do long for liberation from deep, painful basic convictions, which stem from the psychological mind (the "I", the ego). The suffering that comes from those deep imprints can also serve to awaken from the dream state. 

Often liberation does not happen, because Pure Consciousness has not yet been recognized, so the identification with convictions (and the resultant suffering) is so strong that we simply avoid challenging the convictions and allowing the connected pain to melt. It simply feels too painful to enter into, too painful from the perspective: what I feel and think is true (identification with the psychological mind).

Nevertheless, we all do our levels best, we are all on our way and one tulip is blooming in May, the other in July. 

Those who want to come to Love long for liberation from the yoke called "I"  which gives humanity, deep down, such a strong sense of loneliness and alienation. The ‘I’ (ego) which applies everything to itself.
‘I’ means tension and a self-centered attitude, which stems from the fear: Am I welcome?  Do they like me? Am I really a part of the group? Am I good enough? Everything happening around us, in interaction with others, leads to this self-centered attitude, to self-talk. We think about ourselves for hours, because we apply everything to ourselves: he isn’t looking at me is translated to ‘he doesn’t like me’; and if we don’t receive a reply to our e-mail, we are afraid we may have said something wrong etc.

In essence, the psychological mind knows two modes: attraction or rejection. Attraction means: getting what you think you need or deserve, often through manipulation, from neediness. In other words: life or the other person ought to give us what we can’t give ourselves, because we are not at home in our Heart. 

Rejection means: everything we want to get rid of, everything we perceive as unwanted, everything that inhibits our alleged happiness or sense of well-being, actually everything we say 'no' to: I don’t want to experience, feel, face or acknowledge this. 

And it is these two modes of the psychological mind (attraction and rejection), resulting from identification with an ‘I’, with all convictions connected to that, that make people suffer. The basic tenor of the ‘I’ is fear, in contrast to the basic tenor of Life itself, which is Love.

Some time ago, a client visited my practice with the following question: I feel such a massive difference between the way others view me and the way I feel inside, how is that possible? People see me as an independent and strong person, who can help others with advice and wisdom, but I feel insecure and afraid of rejection, especially falling short and not belonging, and I often feel that way…, like I’m not a part of the group, excluded (for the reader: this is the ‘I’ and the self-centered approach to life, the self-talk, the psychological mind; a collective inclination based on age-old conditioning).

I ask her whether she can show others this insecurity and vulnerability. In many cases, no, she shows the outer world a self-confident attitude.
Then it is not strange that the outer world views you that way, isn’t it? Yes, that is true, she says.
What scares you about showing your vulnerability and insecurity? I ask.
Well, she says, when I show that, I feel like I disappear or dissolve.
What do you mean, disappear or dissolve?
Well…, I have the feeling that I don’t belong, and then I see this image of myself, standing outside the circle.
Do you recognize this from the past? It seems to refer to a family in which there was no room for vulnerability, softness, insecurity…, did you feel like an outsider in your family?

And then the stories start to flow:
She graduated, and some family members were there but her father was absent. After the graduation ceremony they get home, and the family members confront her father: your daughter graduated, shouldn’t you congratulate her? Her father answers: it was no more than her duty. He turns around and walks away.

She goes to gymnastics, it is evening, she has a nasty fall, the teacher calls home and asks her father to pick her up. He tells the teacher: she should just work out a way to get home. That night, she sleeps in the house of her teacher and his wife. When she gets home the following day, her father walks away without greeting her or looking at her.

She falls off her bike in front of the kitchen window. There is blood, grazes, the bike is damaged. Her father says nothing, except: you will pay the damage to the bike yourself.

And there are many similar experiences to share, she says quite composedly (an attitude that relates to her question: showing no vulnerability).

Imagine, I tell her, that mankind incarnates here on earth with a package of convictions that the soul took on to resolve during this lifetime. And the circumstances in which a person is born matches completly with these convictions so that the soul has the possibility to resolve these beliefs…, to reach liberation, to clean up that facet of the diamond. And existence is merciful…, you can take as long as is needed…, one life or hundreds of lives…, it is up to you, existence makes no demands, it is eternally patient and compassionate.

And if we look from the perspective I just outlined: the soul who brings along a package of convictions to work out during this life (or a next one); the soul who attracts those circumstances that match these convictions…, then what is the conviction that ‘your’ soul wants to resolve, I ask?
 
What is the conviction, that has a deep imprint in you?

I can’t be vulnerable. Showing softness, vulnerability, pain and insecurity leads to lovelessness, rejection and exclusion.
Yes, I say…,  and that is exactly what your soul wants to solve in this life. Do you see the perfection of existence in this? Do you see how these circumstances match with what 'your' soul wants to experience and heal?

And can you see that vulnerability is a great power, which is very disarming, unlike your conviction that showing vulnerability only leads to rejection and lovelessness?

You live on one side of the spectrum, but like light and dark can’t exist without each other, vulnerability can’t exist without the other side of the spectrum: inner strength and independence. Existence is challenging you to unite or outgrow this seeming contradiction. Strength is only truly strength when it carries softness and relaxation within it (and vice versa).

It is up to you whether you face the resolution of this conviction, but if you continue to act (or avoid action) based on this conviction then nothing will change, you will remain the captive of this conviction and you will leave life with unresolved convictions.

Thankfully, existence is merciful and simply gives us another round to work out what has not yet been resolved. The question is whether this is what you want? No, she says, if possible I’d like to heal all in this life, but how?

See (Be Aware) how this pain shapes your actions. See the movements of the mind. The principle of attraction based on neediness/pain: searching for confirmation ‘I belong’ or doubting whether you belong. And the principle of rejection, i.e. avoidance: I don’t want to show vulnerability, because I don’t want to feel the pain of exclusion and lovelessness.

Break the pattern of avoidance: show your insecurity and vulnerability. Realize that you interpret others behavior based on this deep conviction: they will not like me if I am myself, if I also show my vulnerability and insecurity.

If your daughter-in-law doesn’t return a call, take responsibility for the way you interpret this, do a reality check: is it true that you don’t want to have contact with me? Yes that’s true, she may say, I know that you empathize, but I haven’t recovered from the concussion yet and I need rest. Feel the pain of exclusion when it is triggered, while realizing that the pain says nothing about your daughter-in-law, but everything about the interpretation that you attach to it; it is old pain (exclusion), a residue from this life and others, that is being triggered, that hasn’t healed yet.

What is going on in me, but what I don't say outloud to her: go meditate (Vipassana), so that Pure Awareness can sprout and then the convictions are seen through and gradually extinguish. 

From Pure Awareness it is much easier to clean up your history, because identification with the psychological mind (e.g. convictions) loosen up (or dissolve completly), so that the pattern of avoidance is seen through and the pain can melt, without much effort: it no longer feels so ‘real’ or ‘true’. 

From Pure Awareness rises the possibility of total liberation. 

Liberation is the light of the diamond in its totality and not merely one or a few facets like specific convictions based on karma that you (the 'I', ego) try to change in this life. If you only focus on solving all kind of issues of the psychological mind (the facets), total liberation is not possible, because the psychological mind, the 'I', the ego, stays in charge, you are the one who is working hard to improve your state of being, but it is the identification with the 'I' that causes the suffering in the first place. And the psychological mind will continue to bring up a new problem after you have resolved the previous one. So meditation is a strong medicine to provoke Pure Awareness, to break down the identification with the psychological mind (the 'I'). 

Pure consciousness means transcending the mind; the light is 'on' and it shines: all convictions/problems gradually extinguish naturally in the Light of Awareness; no strong effort or hard work (= the 'I') is necessary. Yes, sometimes we have to descend deeper into certain resistances, but from Pure Awareness it's a totally different experience (less painful) than going deeper into the resistance from the mind. 

So, meditation enables you to break free from the wheel of reincarnation and karma, because you transcend the mind = it is the highway. 

If Pure Awareness is not recognized, you will remain a prisoner of the mind, a prisoner of the 'I' throughout your life, you are working hard on all kind of issues, but liberation will not reviel and then rebirth is a fact.

Time and time again, I am amazed by the strong influence of these deep convictions, which shape the lifespan of a person without their awareness. I listen and hear the strong identification, which goes hand in hand with the thoughts and emotions (that they firmly believe), which emanate from these convictions. And I feel/hear/see the perfection of existence throughout this lifespan: the potential for liberation, for which the soul is longing, liberation from the deep imprints from this life and others, which is the force behind this birth in these circumstances. 

It is this suffering, which is caused by the 'I' with these convictions, that pushes people to start searching for healing. What a beautiful design of existence. 

And I also see the other side: the massive power of maya, the total identification with these convictions which people continue to repeat, an entire life until death follows… and the next life… from which I say: look for a living master, practice self-inquiry, practice Vipassana meditation (1), in order to escape from the hold that the psychological mind has over you (including what I feel and think is ‘true’). 

(1): for more information and an introduction to Vipassana, have a look at http: //www.vipassana.nl/ 

Boeddha: the best way to stay in samsara is to resist it. Samsara is the wheel of endless birth and death under the influence of delusion and karma which causes suffering. 


www.thehealingcircle.one 
Linked-In: Caroline Ootes
Posted on by Bewustzijnscoaching

Love your mind, don't make it your enemy.



You have to go through your suffering, through your own hell. No one else can do it for you. 
(Osho)

A client comes for a coaching consult. She indicates that she wants peace in her head, that she is very much in her head. "I want an answer on everything, a explanation where it comes from," she says.
And then..., I ask, what does it yield you? Does the question then disappear or does a new question come in its place?
She laughs, from recognition: "Yes, those questions go on and on... that never stops, but I can’t stop it, it is a compulsive tendency." And what does it bring you? I ask. "Well, if I have a explanation, I can steer it or let it go.... I just have an issue with control and I can't stand it if I have no grip on anything. And this all started when I became unemployed a few years ago. And then I feel pressure that I have to go after work, that I have to apply, but there is no movement in me to do so, and I just don't understand what is happening in me..., I've never been like that..., I feel so frustrated ..., I don't recognize myself anymore. Before I became unemployed I was a completely different woman: independent, powerful, self-reliant, I was an entrepreneurial woman. But now I make a drama of everything. I just don't know myself anymore... And then I wonder if I should start to feel more or if I think too much... or too little. And my head goes on and on. Eventually I go outside to ride or walk very mindfull, just to get out of my head. I say to myself: now it must be over with that compulsive tendency to think..., but as soon as I get home, the head takes it over again. I didn't had that before I became unemployed. I don't get it, I don't understand myself anymore."

Recognizable to the reader? The tendency to float around in the head? The tendency to formulate an explanation or answer on every question in your life? The tendency to psychologize and analyze from an underlying need for control: if I understand what is happening in me, then I can steer it or let it go (if there would be a button to let go, you would already have done it, or not?). Recognizable that it keeps going on and you can't stop the inclination?

I feel her fear..., she loses grip on her life..., a grip that no one ever has, even though we think so... Nothing is clear and predictable for her anymore, she no longer has her life in her hand (what she never had). Since she has been unemployed, her personal will-power is extinguishing, she doesn't recognizes herself no more... and the mechanism (willpower) with which she could sweep tensions under the rug, which worked so well before she became unemployed, no longer functions. The ego is in a degradation process and the mind pulls out all the stops to survive: analyze, psychologize, fear, doubt, confusion.  Well, how do you find peace in your head then? 

I feel compassion for her and share with her what I perceive: there is a dying process going on, the personal will power goes out. Not easy..., but it eventually brings you home, it takes you to surrender to existence.  Everything is at the right place and time (a statement she used before she became unemployed) and serves you to wake up from the grip of the ego, from the grip of the mind, who wants to control, grasp, hold on, be secure and clear (this is me, my identity). That is not Life itself, because Life itself ..., what you essentially are..., flows... and lives in surrender with what is. I see the perfection of existence working through her: the suffering that serves to come home to the Self. I have gone through it myself and recognize what she describes: the personal will doesn't work anymore..., the image you had about yourself..., all the qualities with which you identified yourself..., it all collapses..., you don't recognize yourself anymore.  And to surrender to that..., to that demolition process..., to the fact that you have nothing in hand anymore (which was always the case), is not easy, the mind rebels, everything has to stay the way it was... Well, and then you come to a point in your life that everything that was solidified (job/image about yourself/your identity) is being turned upside down...

A follow-up appointment is made a month later. The evening before the consultation I come across a satsang of Osho on you tube with the title: How to stop thinking? After writing the latest blogs about self-inquiry, I wonder how Osho would answer this question. I listen to the satsang and enjoy his wisdom: Love your mind, don't make it an enemy. What a wonderful statement..., so true. Everything is at the right place and time: a coincidence - listening to the satsang - fits seamlessly with the client's request. I share the essence of the satsang with her, it comes in. And I share the metaphor described in my blog 'transforming beliefs, the direct way'. I see that something energetically happens during the transfer. 

Another month later she comes back. She says: something has really shifted in me and I blame you, she looks at me and gives a wink. A huge burden has fallen away from me. From one day to the next a load of stress fell away from me. I just don't understand what I've been so worried about all these years ..., all that stress was not necessary at all ..., I can see that now.

Well, it is so true what she is saying: all that stress was not necessary at all. But if you are in the middle of it, if you are being held hostage by the mind, if you believe all your thoughts/emotions, if you come from the mind (now I must be mindful) and battle with the mind, then life is a hell...,  until you discover the door that has always been open: witness consciousness.

Amazing how life can run... Yes, witness consciousness, that's what it's all about: getting out of the mind. Not by battleling the mind, but through love of the mind: see without judgment what takes place in the mind.  Louise indicates that my explanation about the metaphor of the hall of a theather (consciousness) and the stage (the mind) was very helpful to her (see blog: transforming beliefs, the direct way).

Love your mind, don't make it your enemy.
For those who like, hereby the link to Osho 'How to stop thinking?': https://www.youtube.com/watch?v=tCShgsLzpjA


www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes