Posted on by Bewustzijnscoaching

Waardeer de kus van het leven.



Waardeer de kus van het Leven.
Tja, op enig moment verschijnt de mogelijkheid van de dood in ons leven. De aanleiding kan zijn een overlijden van een dierbare, een ernstige ziekte, aftakeling, het verouderingsproces: er komt een moment in ons leven dat we werkelijk beseffen dat ons leven hier op aarde eindig is. En in deze tijd, met alle uitdagingen waar de mensheid voor staat (o.a. klimaatverandering, uitputting van natuurlijke bronnen) worden we collectief gedwongen om dit besef van vergankelijkheid tot ons door te laten dringen: we kunnen niet ongestraft doorgaan met het leeg roven en uitbuiten van de aarde en haar bewoners. Liefdeloosheid en egocentrisme dienen getransformeerd te worden, alleen dan is er een radicale shift mogelijk.

Afgelopen jaren, in het bijzonder tijdens de zomermaanden wanneer we in ons huis in het buitenland verblijven, realiseer ik me op een diep niveau dat ook dit avontuur op een dag ophoudt. Met 'dit avontuur' bedoel ik ons verblijf hier, in de natuur, de diepe stilte van deze omgeving, de fietstochten en wandelingen die we maken over de heuvels en de velden, de weidsheid en uitgestrektheid van het landschap, het huis waarin we verblijven met een uitzicht over de heuvels... O, wat is het een zegen om hier te zijn...en het houdt op een dag allemaal op.

De laatste jaren bijvoorbeeld, tobt mijn vriendin met haar gezondheid...er was zelfs op enig moment een overweging om niet te komen wegens fysieke beperkingen. Onze uitwisseling hierover triggerde wederom het besef van vergankelijkheid: het samen delen van dit avontuur kent een einde. Of ik ga dood of de ander valt weg. En als ik dan zo gaande ben, al wandelend, fietsend, zwemmend, uithangend in de tuin, onderhoud verrichtend aan het huis en de tuin, dan flits zo nu en dan de volgende zin door me heen: ook dit eindigt…, ook dit eindigt. Gaande de afgelopen jaren verdiept dit besef van vergankelijkheid zich meer en meer..., alles is mij zo lief..., een onthechtingsproces is gaande...
Op een dag is 'mijn' lief er niet meer, op een dag moet ik afscheid nemen van 'mijn' hartsvriendin en houdt ons verblijf hier in het buitenland op... heftig… en ... tegelijkertijd ken ik de ervaring van een plotsklaps loslaten van dat wat mij dierbaar is (de dood van onze dochter in 2016). Wanneer het moment daar is dat ook dit avontuur eindigt, om wat voor reden dan ook, dan kan er verdriet zijn, maar ook een volledige aanvaarding van wat zich voltrekt... Juist door een diep besef van de eindigheid der dingen.

De andere kant van deze medaille, het gegeven dat alles vergankelijk is, maakt dat het samen zijn in deze omgeving niet meer als vanzelfsprekend wordt ervaren, maar als een diep geschenk. En als mijn vriendin afgelopen jaar uiteindelijk beslist om toch de stap te wagen om te komen, ondanks de fysieke beperkingen..., dan genieten we intens van onze uitwisselingen, humor en plezier. We genieten van elkaars aanwezig zijn..., juist door dat besef dat op een dag deze vorm van samen zijn ophoudt te bestaan.

Geboren worden betekent nu eenmaal op een dag sterven. Je zou zelfs kunnen zeggen dat onze geboortedatum een sterfdatum is. Vanaf die dag begint eigenlijk het aftellen. Iedere dag die achter ons ligt, brengt ons dichterbij de dood.
Zo stuurde Boeddha de novices een aantal maanden naar de burning ghats waar de lijken aan de rivier de Ganges werden gecremeerd, om dag in, dag uit het thema vergankelijkheid en de dood in te drinken. Dat was o.a. hun voorbereiding op de eindigheid en de vergankelijkheid van het bestaan, waarin tevens de boodschap besloten lag, die omschreven kan worden als: vergooi je leven niet, beschouw het niet als vanzelfsprekend, voordat je het weet is het einde in zicht en ontdek je dat alles waar je je zo druk over hebt gemaakt eenvoudigweg er niet meer toe doet, gebruik de tijd die je is gegeven om tot onvoorwaardelijke liefde en waarheid te komen, om de realiteit te ontdekken zoals die is, zonder al die vervormingen vanuit de mind. Dat dient jou en de mensheid, de aarde… want Liefde heelt.

Uiteenlopende vormen van verlies bereiden ons voor en confronteren ons met de tijdelijkheid van het bestaan en met de illusie van een ‘ik’ die meent het leven naar zijn/haar hand te kunnen zetten: je verliest je baan, het bedrijf gaat failliet, je gezondheid laat je in de steek, relaties gaan over, een dierbare overlijdt etc. Het gebeurt, of jij dat nu wil of niet wilt… We worden gedwongen om afscheid te nemen..., we worden gedwongen om los te laten: het bestaan helpt ons om op die manier ons voor te bereiden op verlies, op de dood zelf en het doorzien van de illusie van een ‘ik’ dat aan het roer staat. Het is de identificatie met het ‘ik’ (wat ik leuk vind of niet leuk vind, wat ik wil of niet wil) wat de oorzaak is van al het lijden in ons en in de wereld.

We beseffen het niet..., maar uiteindelijk is alles in het bestaan onzeker (en daar ga jij dus niet over) en ieder moment voltrekt zich een geboorte en dood: wat nu is, is 'straks' voorbij en we weten niet wat het volgende moment brengt; niets geen houvast en zekerheid en toch willen we ons vast klampen (wat lijden veroorzaakt): aan een huis, baan, relatie, gezondheid, aan een godsdienst die ons een schijnhouvast geeft van een volgend leven, een hemel of een hel.

Eén kant van de medaille..., we hechten aan het leven, maar in hoeverre is vastklampen aan het leven werkelijk Leven? Leven vanuit een ontspannen staat van zijn, in overgave met dat wat is? In overgave met de loop der dingen, de veranderlijkheid van het bestaan waar jij niet over gaat? En toch ook weer wel: door je verantwoordelijkheid te nemen voor dat wat zich aandient en ons hart te openen.

En wat betekent vergankelijkheid en de dood nou eigenlijk? Ja, vormen houden op te bestaan. Het lichaam takelt af en sterft. Voor degenen die achterblijven is dat een reëel gegeven, het lichaam van degene die ons verlaat, leeft niet meer. Maar dat is dan ook alles wat we erover kunnen zeggen..., we weten helemaal niet wat de dood betekent voor degene die haar of zijn lichaam verlaat. Misschien is geboren worden op aarde, dood gaan bezien vanuit een andere dimensie.
En dood gaan zou kunnen betekenen dat we in een andere dimensie geboren worden. Wie zal het zeggen?

Enkele jaren geleden koos mijn vader op 90-jarige leeftijd voor euthanasie. In de weken voorafgaand aan zijn dood spraken we weleens over de dood en zei hij: er is niks, ik geloof daar niet in, het houdt gewoon op. Waarop ik zei: dat zou zo kunnen zijn, maar we weten het niet, hou het gewoon open... En op een ander moment zei ik op een luchtige toon: ik heb Simone (onze dochter die in 2016 overleed) gevraagd je op te halen bij de poort. En dan moest hij lachen... En zo speelden we wat over en weer over een mogelijk bestaan of niet bestaan na de dood. Op enig moment zei hij: ik geloof niet in een bestaan na de dood, maar als er wat is, dan pleeg ik een belletje en laat ik het jullie weten. Zo gezegd, zo gedaan. Drie uur na de euthanasie zei mijn moeder tijdens een etentje met het hele gezin: stil eens, ik hoor pa..., hij zegt: je hebt toch gelijk, er is wel wat..., het is hier heel mooi. Tja, het zou zomaar waar kunnen zijn..., we weten het niet.

Dat is het mysterie van het Bestaan..., het onzekere en onbekende; het mysterie wat Leven heet, voorbij de kop en de munt, voorbij de wereld van dualiteit (leven en dood, ik tegenover jij/wij etc.). Opgenomen in het Leven zelf betekent overgave aan dat wat is, aan dat wat zich ontvouwt. Dus ook aan sporen van hechting, wanneer deze uit de diepte van onze cellen zich aandient. De ontvouwing getuigt van een diepe schoonheid, ook al lijkt dat in onze ogen niet zo, omdat dat wat zich aandient, bijvoorbeeld ‘hechting’, als pijnlijk wordt ervaren. Het enige wat van ons wordt gevraagd is: er mee te zijn. Geen psychologische analyses of verklaringen en geen verzet tegen dat wat is. Simpelweg, vanuit presentie, aanwezig zijn bij dat wat zich aandient. Is er verdriet, dan is er verdriet, wees met wat er is.
Zo eenvoudig is het…

Sta eens stil bij al die vanzelfsprekendheden in je bestaan. En speel eens met de kant van de medaille die we veelal negeren: ook dit eindigt. Laat het diep door dringen en ontdek wat het effect daarvan is op het ervaren van het Leven zelf, in al zijn volheid en schoonheid, en jouw liefde voor de aarde zelf.

Kijk eens in de ogen van je lief... en voel de hartsverbinding (of niet): o, wat hou ik van jou, wat ben ik blij dat jij er bent...., want ik besef nu op een diep niveau dat onze aardse relatie eens eindigt en dat kan elk moment zich voltrekken: dat weten we niet.

Waarom in strijd leven met jezelf of met de ander? Waarom maken we ons zo druk over ons uiterlijk en image? Wat maakt dat we maar door blijven gaan met het najagen met van alles en nog wat? Sta eens stil…, keer naar binnen, ontdek de kracht van overgave. En vraag je eens in alle ernst af wat er werkelijk toe doet in jouw leven? Wat wil jij van binnenuit leven? Waarvoor wil jij de tijd, die jou hier op aarde is gegeven, gebruiken?

Vergooi je leven niet, want voordat je het weet..., is het voorbij.
De kus van het Leven duurt maar even.




www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes

 

 

Posted on by Bewustzijnscoaching

Ik word gek van die stemmen in mijn hoofd.



Ik ga op ziekenbezoek bij een vrouw, laten we haar Gabriella noemen, die ik lang geleden voor het laatst in de praktijk zag. Ze ging het afgelopen jaar zo nu en dan door me heen: hoe zal het met haar gaan? Op enig moment schreef ik haar een mail om deze vraag aan haar voor te leggen. Ze mailde me dat het niet goed met haar ging. Ze bevond zich in een crisis, waar ze nu langzaamaan aan het uitkrabbelen was; ze gaf aan dat ze graag gebruik maakte van mijn voorstel om elkaar eens te ontmoeten en ze liet weten dat ze de kracht niet had om naar mij toe te komen.

En zo gebeurde het dat ik bij haar langs ging. Na wat over en weer uitgewisseld te hebben, vroeg ik haar wat er gaande was in haar leven. Ze geeft aan dat ze op enig moment een gezondheidscheck had laten doen bij een natuurgeneeskundig centrum, waarvan de uitslag aangaf dat er sprake was van behoorlijke ontstekingen, die op energetisch niveau zichtbaar waren, maar nog niet fysiek.  Ze had op dat moment geen bijzondere klachten, maar nam de uitslag van het onderzoek heel serieus.

De vraag die ik op dit punt aan de lezer wil voorleggen is: wie of wat neemt die uitslag heel serieus?
Is dit de innerlijke stem, die diep van binnenuit aangeeft, zonder spanning en stress, dat deze uitslag aandacht verdient?
Of is het de stem van angst, die spanning en stress teweeg brengt, die maakt dat Gabriella aan de haal gaat met de uitkomst van het onderzoek en in zelftwijfel belandt?

Gabriella gaf aan dat ze vast besloten was om deze ontstekingen aan te pakken, want ja..., ze was zeker niet meer de jongste..., en als ze er niet op tijd werk van zou maken, dan zou ze op enig moment de rekening gepresenteerd krijgen in de vorm van ziekte en dat wilde ze ten alle tijden voorkomen; als er ontstekingen gaande zijn, ook al zijn die nog niet fysiek zichtbaar, dan is dit het moment om het aan te pakken, voordat ik echt ziek ga worden.

Het klinkt reeël, zou je als lezer kunnen denken, ware het niet dat ik de kleur voel van waaruit ze deelt en vertelt: angst.

Ze vertelt verder: ze bezoekt enkele natuurgeneeskundige praktijken die een andere invalshoek hebben, onder andere een kritische blik op de voeding, die zij tot zich neemt. Echter, de andere natuurgeneeskundige praktijk geeft op enig moment ook voedingsadviezen, die weer geheel anders zijn dan de eerdere adviezen.
Ze zegt: ik wist niet meer waar ik goed aan deed, ik raakte verward, de tegenstrijdige stemmen in mijn hoofd werden sterker en sterker, het hield maar niet op, ik voelde angst en omdat ik niet wist wat te eten, hield ik langzaamaan op met eten met als gevolg dat ik erg veel afviel, heel angstig werd en dat waar ik het meest bang voor werd, openbaarde zich: ik kreeg last van ontstekingen en had totaal geen energie meer.

Een familielid van Gabriella informeert de huisarts, het gaat niet goed met haar en ze had nog geen contact opgenomen met de huisarts. De huisarts stuurt haar door naar een diëtist en een psycholoog waar ze binnenkort een kortdurend traject mee afrondt. Ze zegt dat ze nu langzaamaan weer in de opbouw zit; ze kan nog steeds niet veel of lang bewegen, maar ze gaat nu langzaamaan vooruit. Ik had eigenlijk wel naar jou toe willen komen, maar op een bepaald moment ging het niet meer. Ze geeft aan dat het een hele, zware tijd was door de conflicterende stemmen in haar hoofd, die zeiden: je moet dit niet eten, dat is niet goed, zegt Y; ja, maar X zegt dat ik dat wel moet eten, omdat dat de ontstekingen remt, moet ik dat nou wel of niet eten, waar doe ik nu goed aan etc. Ik werd op een gegeven moment helemaal gek van die stemmen.

Op enig moment vraag ik aan haar: wat was de aanpak van de psycholoog?
Ja, zegt Gabriella, dat vraag ik me ook af, wat heeft de psycholoog nou eigenlijk voor mij betekent? Ik zou het niet weten, zegt ze, ik zal mijn schriftje erbij pakken en dan kan ik wat delen over de sessies, waar het over ging. Ik luister en ik merk op dat er totaal niet gesproken is over de loop der dingen, de situatie waarin Gabriella zich bevindt en wat er ten grondslag ligt aan de conflicterende stemmen: angst voor ziekte en daaronder weer angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan (ze is op leeftijd) oftewel angst voor de dood. Er is geen basis van vertrouwen in haar van waaruit ze niet over de mogelijkheid beschikt om naar binnen te keren waar de innerlijke stem leidend is: de innerlijke stem die, zonder stress en spanning, aangeeft wat er al dan niet nodig is betreffende de uitslag van het natuurgeneeskundige onderzoek. Integendeel, wanneer angst de motor is, worden we een speelbal van emoties en tegenstrijdige krachten (de stemmen) wat zo kenmerkend is voor de huidige mens, die niet thuis is in het hart en in het lichaam: we weten niet dat we liefde en licht zijn, we laten ons leiden door zorgen, angst, wantrouwen, tekort etc.

Ik vraag op enig moment aan haar wat zij kan zien, in retrospectief, wat de loop der dingen haar toont. Ze heeft geen idee, ik raakte gewoon gevangen in de angst.
Ik deel het nodige en zeg op enig moment: ja, dat klopt, je raakte gevangen in de angst, en als ik zo naar je luister, dan hoor ik angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan, en er is geen vertrouwen; ik hoor het aan de wijze waarop je vertelt, de kleur van je stem en geef enkele voorbeelden uit wat ze heeft gedeeld.
Ze ziet het..., ja, daar gaat het over, zegt ze. Alles wat je deelt en nu zegt..., het wordt weer wakker in mij..., ik was het vergeten..., ik werd gewoon gegijzeld door de mind, door de stemmen; geen gewaarzijn...helemaal op gegaan in de verhalen en de angst en niet weten wat te doen, als de dood dat ik was om de verkeerde beslissing te nemen.

Ik deel een ervaring met haar en zeg: ik herken deze angst voor de dood uit het verleden waarbij een chirurg aangaf dat 80% van mijn schildklier verwijderd moest worden; er was 30% kans dat het verwijderde weefsel kwaadaardig zou zijn en dus 70 % kans dat het goedaardig was; in het laatste geval zou de operatie dus onnodig zijn geweest. Ik vond het destijds een hele moeilijke beslissing. In weerwil van familie, die graag zag dat ik mij liet opereren, en na een wankele periode van tegenstrijdige krachten (de stemmen) en angst en een daarop volgende fase van inkeer, bewoog het van binnenuit toch naar 'niet opereren'; ondanks de mogelijkheid dat het kwaadaardig zou zijn. Toen ik dit aan de chirurg mede deelde 'ik ga voor de 70% kans dat het goedaardig is' zei hij: we zien u over een half jaar wel terug mevrouw, niemand houdt die onzekerheid uit... en later ontving ik een telefoontje waarbij mij werd mede gedeeld dat zij hun handen van mij aftrokken en mij niet verder meer wilden begeleiden.
Tja, ik werd toen volledig op mezelf terug geworpen, vergelijkbaar met wat jij afgelopen jaar hebt door gemaakt; de enorme onzekerheid en angst die ik destijds ervaarde... en toch was er een kracht, die op enig moment tot een besluit kwam: ik laat me niet opereren; en er was geen twijfel meer, geen tegenstrijdige stemmen toen de beslissing eenmaal in mij was gevallen. Ondertussen zijn we 16 jaar verder in de tijd en is er nog steeds sprake van een goedaardige tumor, waar ik mee leef.

Tja, zo krijgen we allemaal de nodige uitdagingen en testen op ons bord, die ons tonen waar we staan: gaan we mee met wat de mind ons voorschotelt, de verhalen, de stemmen, de angst...?
Of kunnen we vanuit een ruimer perspectief de mogelijkheid tot groei van de ziel zien en van daaruit bewegen? 

Ik deel met haar dat zij zich in een overgangsfase bevindt waar deze (gezondheids)crisis ook aan gerelateerd is: het bestaan daagt je uit en vraagt je om te vertrouwen en los te laten, op alle mogelijke wijzen..., ik weet dat je gaat verhuizen naar een andere woonplaats, ik weet dat je al zoveel jaren hier woont: in deze woonplaats, in dit huis, met al die spullen waar herinneringen aan verbonden zijn; ik weet dat er veel twijfel is geweest m.b.t. de beslissing om elders te gaan wonen, maar dat op enig moment toch het besluit is gevallen in jou om te gaan. En nu bevindt je je in de ontwortelingsfase, alsof je met wortels en al wordt los getrokken van dat wat bekend, veilig en vertrouwd is. En dan komt er ook nog een natuurgeneeskundig onderzoek met een negatieve uitslag om de hoek kijken, waardoor het loslaten wederom wordt getriggerd: geen controle over lijf en leden; infecties die zich energetisch tonen, maar nog niet zichtbaar op fysiek vlak, angst voor de dood, die je vertwijfeld doet uitreiken naar verschillende therapeuten, in de hoop op verlossing/genezing.

Wat een geweldige kans doet zich nu in je leven voor om je voor te bereiden op het grote loslaten: het afscheid van het leven, het afscheid van alles wat ons dierbaar is, van alles waar we aan gehecht zijn en ons aan vast klampen. Een voorproef van de ontmoeting met de dood. Zie wat er gaande is, laat je niet leiden door de stemmen van de mind, wees gewaar, wees aanwezig, hier en nu, leid jezelf af als de stem indringend is, beweeg mee met de flow van de dag die door je heen gaat in plaats van zoveel te moeten...

Door nu te oefenen in los laten, door mee te bewegen met de flow van het bestaan, in vertrouwen dat het bestaan voor je zorgt, kom je weer thuis, zak je in het bestaan, in het hart, waar het goed toeven is. 

We hebben nog een aantal aspecten besproken, die eigenlijk goed weer gegeven worden in de mail die ik haar naderhand stuur met de zenkaart van Osho die de naamt draagt 'letting go'. Ze mailde me terug dat ze heel dankbaar was voor ons gesprek en ook voor de mail waarin alles nog eens helder werd benoemd.

De mail:
Mooie ontwikkeling waar je je bevindt, niet gemakkelijk, maar een uitgelezen kans voor een doorbraak...van de mind naar vertrouwen, naar het hart, naar overgave aan het bestaan... waar je door gedragen wordt, omdat jij deel bent van het geheel.

Zie de stemmetjes, maar ga er niet in mee, voedt ze niet, kies voor ontspanning..., loslaten, overgave..., laat  je leiden door de flow in jou...de flow van het bestaan wat door deze verschijning heen werkt...nu een wandeling, nu pak ik een kast aan, nu ga ik even liggen, nu vraag ik hulp etc.

Wees mild voor jezelf...dat je contacten heb opgepakt waar je eigenlijk niet mee verder wilde..., omdat je je zo alleen voelde..., heel menselijk...en vertrouw op de innerlijke stroom van wijsheid in jou, een heel natuurlijke stroom, die bepaalt hoe deze contacten zich verder ontvouwen...of je alsnog of wederom weer afscheid neemt of iets anders. Alles lost zich vanzelf op, op het juiste moment, wat niet het moment van het ego hoeft te zijn, geef het aan het bestaan, leg het in je hart, laat los...en het wordt vanzelf helder waar het heen beweegt.

En verder: opruimen van je huis...geef weg of verkoop wat je niet gebruikt...
Een mooie oefening in het verleden los laten, wat uiteindelijk allemaal voorbereiding is op het grote loslaten: de dood: het grote onbekende.

Dus lieve schat...geef je over, elke kans of situatie waarin je de mogelijkheid hebt te oefenen met loslaten en vertrouwen, maak er gebruik van...en zie de ondersteuning van het bestaan..., vraag hulp aan het universum...en adem...ontspan...

Heel veel sterkte! En mocht je nog eens willen uitwisselen, je weet me te vinden.

www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Posted on by Bewustzijnscoaching

My father wants euthanasia, the GP doesn't cooperate...



A few weeks ago I said to my mother: "I feel that Dad will not live long." She was shocked by that..., even though he is 90.

And now we're in the middle of it, and not suddenly. His body is worn out..., he doesn't want to live anymore..., he goes of and on into the hospital..., he wants euthanasia..., but yes, his heart is strong and the lungs are good..., so whether the GP will cooperate with the request of my Dad, that is still very much the question.

My father has a very advanced form of skin cancer on the upper body and head. The hospital has indicated that they are out of treatment, they can't do anything for him anymore. In addition, his knees are worn out, so it is difficult to walk and sometimes he falls, his eyes and ears are function badly, one eye can no longer be completely closed, because of some TIA's he has had, his hands are shaking so he must have an apron and must be fed and he can't wash/dress himself, he is difficult to understand because of the TIA's he has had.

And so it happens that I take care of my father one morning. My mother hears me come in and says, "Oh, you're a little earlier, okay, then you can rub his skin with ointment today." I swallow as I enter the bedroom. My father sits there, on the bed, without clothing, his eye half sewn and fur and blue from the operation, his upper body and head full of skin cancer spots and large bruises from the times he has fallen. I put on a glove and smear its skin that itches so terribly, the ointment gives relief, I dress him and do some small jobs here and there...

When I look at my father like that, I see the transience of existence..., there is no escape... and we are the next generation, then it's our turn...

My father sits on the bed..., he'll let everything happen..., no resistance..., no shame..., there is surrender..., surrender to the state of affairs ánd the desire to end his life: let death come..., I am ready for it..., my body is worn out..., my life has been good, now it is time to go.
 Yes, that is the energy of my father: a very ordinary man, who has become very fragile and vunerable over the years.

I talk with my father and mother about my father's desire for euthanasia. During the second or third conversation I ask my father without any detours: "Do you really want to die, Dad? You don't have to die, if you want to stay alive, that's okay, we'll take care of you." Yes, I know that, I am grateful for that, says my father, but I want euthanasia, it doesn't work anymore. Okay, I say, realize well that you are the one who must make clear to the GP that there is hopeless and unbearable suffering. Do you understand that, Dad? Yes I understand. Okay, Dad, what do you say when the doctor for example asks you if you are in pain? Well, then I say that it is not that bad..., you get used to pain. Yes, Dad, that is true, you get used to pain, and once again you don't have to die, but if you want to die, then you have to convince the GP that it is not working for you anymore. He understands the message.

The GP comes a few days later. I indicate that I want to link our conversations about euthanasia with her. The GP is not open to it, even though I had mentioned earlier that week that we wanted to talk about euthanasia during her home visit. She says, "I will first talk to your father, you are going very fast." Then she literally turns away from me and my mother and addresses the word to my father.

My father has understood the message from our conversation, which took place earlier in that week: he is on the move. And on a certain moment he comes out, he tells the doctor that he wants euthanasia. And then he names all complaints (sometimes difficult to understand) and consequences of the complaints from which he wants to die. In the background my mother and I watch and listen to my father. He's going to stand for it..., he pulls everything out of the closet to make it clear that he wants euthanasia.

During the conversation it becomes clear how the GP is in it, she doesn't want to cooperate: there is no file structure (in her opinion), although my father is member of the Dutch association for euthanasia for some years, and there is no question of an incurable disease in the sense that my father will die within 2 weeks to 6 months. In addition, she sees it as her task to ensure that the patient's final stage of life is as harmonious as possible by supporting the patient with medication and care. Passive or active euthanasia is not an option for her. And that's her right to see it like that.

After the interview, we decide to switch on the end-of-life clinic.

Well, what is hopeless and unbearable suffering? Who is going to decide about that? Who determines what is hopeless and what is unbearable suffering? Is there hopeless and unbearable suffering if you can hardly leave the door because your knees are worn out and the chance of a fall is great? Is there hopeless and unbearable suffering if you have to be cared for, washed and fed by third parties every day? Is there hopeless and unbearable suffering if the wounds of the skin cancer don't heal anymore (the skin is too thin), the itching is intense and you can't scratch, because otherwise you have to go to the hospital again to stop the umpteenth bleeding? Is there hopeless and unbearable suffering if the senses function poorly, your hands shaking constantly and social contacts outside the door are virtually impossible?

They are subjective data, that is true: what one experiences as hopeless and unbearable can be very different for another. That also makes it so difficult. Can someone else really judge about that? Judge about what you experience and feel?

And the strange thing is that my father, in addition to the request for euthanasia, still enjoys in his way. Especially of the food (one of the few pleasures that are still possible), even if it has to be fed. I do understand it. That is also what I admire in my father. He wants to die, but if the wish is not honored, then he surrenders: not as a victim, but from a basic fact that everything goes as it goes.

What else can you do? my father says. I can express my wish, but if it's not possible, then you surrender to that..., it's like it is.

Beautiful to be part of this process, I see surrender, a surrender that is neither happy nor sad. A surrender to the situation as it is. A surrender to life and death that is approaching, because yes ..., there is a time of coming and a time of going.

The procedure with the end-of-life clinic starts. After a few weeks comes the long-awaited statement from the end-of-life clinic and an independent physician, who evaluates the application for euthanasia:
'Yes, there is hopeless and unbearable suffering due to the accumulation of old age disorders.'

Pa feels relief and is grateful now that the end is in sight.

During one of the exchanges with the doctor of the end-of-life clinic, I ask him how he looks at active euthanasia. I say: 'Quite a few GPs indicate that they view active euthanasia as an act by which they kill someone, what is your view of that?' The doctor of the end-of-life clinic says: "I see euthanasia as a medical act to give the patient a dignified end of life."

Beautiful..., well..., that is a completely different perspective..., it is just how you look at it...

It's nice that the end-of-life clinic exists, that people can go there if the GP doesn't want and can't support the request for euthanasia.

Share the blog..., if it feels like that, so that the elderly among us can take this information in (quite a few older people don't know about the existence of the end-of-life clinic).

PS: My father received euthanasia on January 13, 2018.
A few weeks before his death I read a version of this blog to them (father/mother and at a later time the whole family). His reaction: "You described that very nicely..., you have to publish it so that the elderly among us know that they can go to the end-of-life clinic if their GP
doesn't want tot cooperate ." I will do so, Dad.

www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes
Posted on by Bewustzijnscoaching

Love your mind, don't make it your enemy.



You have to go through your suffering, through your own hell. No one else can do it for you. 
(Osho)

A client comes for a coaching consult. She indicates that she wants peace in her head, that she is very much in her head. "I want an answer on everything, a explanation where it comes from," she says.
And then..., I ask, what does it yield you? Does the question then disappear or does a new question come in its place?
She laughs, from recognition: "Yes, those questions go on and on... that never stops, but I can’t stop it, it is a compulsive tendency." And what does it bring you? I ask. "Well, if I have a explanation, I can steer it or let it go.... I just have an issue with control and I can't stand it if I have no grip on anything. And this all started when I became unemployed a few years ago. And then I feel pressure that I have to go after work, that I have to apply, but there is no movement in me to do so, and I just don't understand what is happening in me..., I've never been like that..., I feel so frustrated ..., I don't recognize myself anymore. Before I became unemployed I was a completely different woman: independent, powerful, self-reliant, I was an entrepreneurial woman. But now I make a drama of everything. I just don't know myself anymore... And then I wonder if I should start to feel more or if I think too much... or too little. And my head goes on and on. Eventually I go outside to ride or walk very mindfull, just to get out of my head. I say to myself: now it must be over with that compulsive tendency to think..., but as soon as I get home, the head takes it over again. I didn't had that before I became unemployed. I don't get it, I don't understand myself anymore."

Recognizable to the reader? The tendency to float around in the head? The tendency to formulate an explanation or answer on every question in your life? The tendency to psychologize and analyze from an underlying need for control: if I understand what is happening in me, then I can steer it or let it go (if there would be a button to let go, you would already have done it, or not?). Recognizable that it keeps going on and you can't stop the inclination?

I feel her fear..., she loses grip on her life..., a grip that no one ever has, even though we think so... Nothing is clear and predictable for her anymore, she no longer has her life in her hand (what she never had). Since she has been unemployed, her personal will-power is extinguishing, she doesn't recognizes herself no more... and the mechanism (willpower) with which she could sweep tensions under the rug, which worked so well before she became unemployed, no longer functions. The ego is in a degradation process and the mind pulls out all the stops to survive: analyze, psychologize, fear, doubt, confusion.  Well, how do you find peace in your head then? 

I feel compassion for her and share with her what I perceive: there is a dying process going on, the personal will power goes out. Not easy..., but it eventually brings you home, it takes you to surrender to existence.  Everything is at the right place and time (a statement she used before she became unemployed) and serves you to wake up from the grip of the ego, from the grip of the mind, who wants to control, grasp, hold on, be secure and clear (this is me, my identity). That is not Life itself, because Life itself ..., what you essentially are..., flows... and lives in surrender with what is. I see the perfection of existence working through her: the suffering that serves to come home to the Self. I have gone through it myself and recognize what she describes: the personal will doesn't work anymore..., the image you had about yourself..., all the qualities with which you identified yourself..., it all collapses..., you don't recognize yourself anymore.  And to surrender to that..., to that demolition process..., to the fact that you have nothing in hand anymore (which was always the case), is not easy, the mind rebels, everything has to stay the way it was... Well, and then you come to a point in your life that everything that was solidified (job/image about yourself/your identity) is being turned upside down...

A follow-up appointment is made a month later. The evening before the consultation I come across a satsang of Osho on you tube with the title: How to stop thinking? After writing the latest blogs about self-inquiry, I wonder how Osho would answer this question. I listen to the satsang and enjoy his wisdom: Love your mind, don't make it an enemy. What a wonderful statement..., so true. Everything is at the right place and time: a coincidence - listening to the satsang - fits seamlessly with the client's request. I share the essence of the satsang with her, it comes in. And I share the metaphor described in my blog 'transforming beliefs, the direct way'. I see that something energetically happens during the transfer. 

Another month later she comes back. She says: something has really shifted in me and I blame you, she looks at me and gives a wink. A huge burden has fallen away from me. From one day to the next a load of stress fell away from me. I just don't understand what I've been so worried about all these years ..., all that stress was not necessary at all ..., I can see that now.

Well, it is so true what she is saying: all that stress was not necessary at all. But if you are in the middle of it, if you are being held hostage by the mind, if you believe all your thoughts/emotions, if you come from the mind (now I must be mindful) and battle with the mind, then life is a hell...,  until you discover the door that has always been open: witness consciousness.

Amazing how life can run... Yes, witness consciousness, that's what it's all about: getting out of the mind. Not by battleling the mind, but through love of the mind: see without judgment what takes place in the mind.  Louise indicates that my explanation about the metaphor of the hall of a theather (consciousness) and the stage (the mind) was very helpful to her (see blog: transforming beliefs, the direct way).

Love your mind, don't make it your enemy.
For those who like, hereby the link to Osho 'How to stop thinking?': https://www.youtube.com/watch?v=tCShgsLzpjA


www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes
Posted on by Bewustzijnscoaching

Go where the wind takes you..., not my will will be done, but Your will.



I do voluntary work for half a day per week (2015-2018). 
I support a trainer in his work on a frequent basis, together with another volunteer(s).
Last week, the trainer told me that he had asked several volunteers to support a colleague at another location. His colleague has no volunteers at all, so she has no support in her work. 
The trainer let me know that all the volunteers he had asked reacted in a negative way. Then he asks me if I want to assist his colleague. 
My first impulsive reaction is: 'No, I'm enjoying myself here with the other volunteers, and with one in particular (we have a lot of fun together), and I also just started again after a short period of absence after my daughter died.'

The following day I receive an email from the trainer:
Ha Caroline, 
I understand that you enjoy working with X. But I would like to invite you once again to help my colleague on Friday. Just for once, without obligation, then you can meet each other. Something (intuition?) tells me that it will click well between you two.
With kind regards, 
Y
Well, what do you do in such a situation?
What do you let yourself be led by?

Do you let yourself be guided by your own need, your personal will: 
I like it, fine cooperation with other volunteers and I also contribute in supporting the meeting. 

Or do you allow yourself to be guided by existence itself, by the current that existence takes in the form of a question by the trainer? 

Are you moving where the wind is taking you or do you respond to personal desires, expectations and needs? 
Everything is possible..., nothing is right or wrong. See from which you move, that is what matters.
I recently listened to an awesome satsang by Adyashanti: Beyond the Personal Will (to be found at www.adyashanti.org) and read his book 'Jesus, the mystic', a book in which Adyashanti shows how important events in the life of Jesus run parallel with different phases of spiritual awakening.
Adyashanti indicates in the satsang that after awakening there are years to follow where the personal will gradually dies out... until nothing is left and complete realization takes place. 
He also indicates that this extinction of personal will (the ego) generally takes years..., so strong is the power of personal will and the illusion of a separate self (identity).

I give you an explanatory quotation from his book (Jesus, the mystic) about awakening itself (page 235): 
'We rise above the identification with the ego and the mind, we realize our true nature of being divine. But when you transcend something, this doesn't mean that what you transcended has gone somewhere. 
And so we come into the time of trials, when life gives us (...) situations that help us (…) to embody what we have realized. 
When we have gone through many trials that teaches us to embody spirit (Divine being) - and this stage often takes a few years - we come to a deep and intense sense of calmness, of well-being.'

And that is where I am (autumn 2016): in the years of trials and the extinguishing of personal will. A very big ordeal occurred this summer (2016) when our daughter unexpectedly died at the age of 28.
I will write about that at a different time. 

A very small 'ordeal', I would rather call it a small 'test', is the question that the trainer presented to me. 

I wrote an e-mail to my fellow volunteer, which I enjoy working with every Friday. Below you will read a part of the mail: 
Well..., a great pity that we no longer see each other on a frequent basis, but I can also look at it from the perspective that existence triggers this flow (this explicit request from the trainer), besides the fact that we naturally every now and then can drink a cup of coffee after our meetings that will take place at the same time, only at another location which is close by..., and I also want to contribute where I am needed..., from the heart..., what is beyond personal interests and needs. 
Well, X, I didn't expect that it would unfold the way it unfolds..., talking about expectations... what my previous blog was about..., but I'm flexible enough to move with the flow of life... So I'm going to assist the other trainer next week..., which way it goes..., no idea..., but I'll keep you informed.
Love,
Caroline

And then the time has come. I meet the other trainer on Friday at a new location. And again some small challenges arises: it is initially freezing cold in the room (the air conditioning couldn't be switched of) and the windows are covered with sturdy net curtains so that there is no distraction for the participants, and also no contact with the outside world (with nature) and the lighting of the space leaves much to be desired. In other words: I clearly don't improve on space and atmosphere.

Okay, I say to myself: that's the way it is. Next time I dress on it..., this is where existence brings me. 
I give the support to the trainer that is needed and I clearly feel that the request for help didn't come out of the blue: I am needed here and I feel that I want to give her the back up that she needs. 
The next day I mail the trainer, who asked me to support his colleague, that from now on I will help his colleague.

And so it goes..., if you no longer allow yourself to be led by your personal will, but by the heart, by existence itself…

That's the flow of life..., if you voluntarily hand over the helm..., then you go where the wind takes you... 

For some time there is almost no resistance anymore when life invites me to move with the flow of Life itself.
Yes, I notice the tails of personal will and also the tendency to attach (I liked it to work with the other volunteer, because we had so much fun together), but there isn't much needed to let it go. 

The key is the heart: the heart is open and is touched when the trainer asked me once again to go along with his colleague and that made the movement possible.

In all other cases (if the heart is not open) the 'choice', whether or not to move, comes from the mind or from personal will: let them find another volunteer, I will not leave. 

Or we move along, because religious currents asks us to practice certain virtues such as servitude, charity, calmness. 
Then the movement also doesn't come from the heart, but from the head, the ego: I have to do well, I have to be friendly, I will practice unconditional kindness (as if it can be practiced, who is practicing it: personal will?).

Or we say 'yes', we can't say 'no' because we want to be liked. 
Even then the movement doesn't come from the heart, but from a learned program from our youth. In other words, the personal will remains intact. 

It is therefore not possible to make a project of dismantling the personal will, because the motive from which you then move is the personal will itself (I am now going to break down the slave driver in me, the personal will with all its desires and needs).
Who is the 'I' who intends to do this? 

The only solution I see for the extinguishment of personal will is the opening of the heart. And that is what consciousness coaching is about and is meant for: the transformation from head to heart.

Not my will happens, but Your will..., the will of Life itself, beyond the ego, beyond the imaginary "I" who thinks that she/he can control life (personal will).


www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes