zelfbeeld – Caroline Ootes Bewustzijnscoaching

Wie of wat ben ik in essentie?

Stel je voor dat je geen enkele aanname meer hebt over jezelf..., dat alle etiketten/kwaliteiten die je jezelf (en anderen) toedicht van je afvallen...
Je identificeert je niet langer met bepaalde labels en eigenschappen: ik ben eerlijk, onrustig, vrolijk, introvert, inschikkelijk, gezellig, harmonieus, een zwartkijker, een dromer, een kunstenaar, trouw, slim, dom, creatief etc. Niets van dat alles...

Stel je voor dat je niet langer hecht aan bepaalde ideeën, overtuigingen, concepten, een geloof of een politieke partij... Ja, er komen opvattingen en standpunten voorbij, maar ten diepste realiseer je je dat deze betrekkelijk zijn, je houdt nergens aan vast, aan geen enkele overtuiging, omdat je beseft dat deze niet de waarheid - de essentie van ons zijn - weerspiegelen. Het zijn slechts ideeën, concepten, meningen die aan verandering onderhevig zijn. Wat we vandaag menen dat waar is, kan morgen weer anders zijn. En alles wat aan verandering onderhevig is (gedachten/emoties) weerspiegelt niet onze essentie, weerspiegelt niet Dat wat onveranderlijk is, onze Natuur, Beingness.

Stel je voor dat je je niet langer identificeert met alle rollen, die je vervult in je leven. De rol die je vervult vanuit je beroep of sociale rollen, inclusief alle opvattingen die we over deze rollen in ons dragen: ik ben getrouwd en dat betekent dat ik in het weekend niet afspreek met een vriend(in) (aanname), ik ben moeder/vader en als ouder dien je altijd klaar te staan voor je kinderen (aanname), ik ben oma/opa en als oma en opa zijnde ben je natuurlijk altijd bereid om op te passen (aanname) etc.

Stel je voor dat je niet hecht aan sekse, seksuele voorkeur of huidskleur: ik ben homo en als homo heb je het moeilijk in het leven (aanname), ik ben een neger en dat betekent dat blanke mensen je zullen discrimineren (aanname). Ik ben een vrouw, daarom krijg ik die baan niet, ze kiezen altijd een man, die worden niet zwanger (aanname). Geen identiteit op sekse, seksuele voorkeur of huidskleur, het neger/blank zijn of hetero/homo/bi zijn, definieert niet wie jij in essentie bent.

Stel je voor dat je geen wereldbeeld of mensbeeld hebt. Bijvoorbeeld: mensen zijn te vertrouwen, mensen zijn egoïstisch, mensen zijn harteloos, de wereld is een puinhoop etc. En je kent geen aanname over het leven zelf: het leven is goed, slecht, aangenaam, genadig, hard, eenzaam etc.

Je bent in dit moment, NU, zonder al die aannames, zonder gedachten, zonder rollen, zonder geloof of overtuigingen, zonder verwachting, zonder verlangen, zonder ambitie, zonder zelfbeeld (image), zonder doel, zonder geschiedenis, geen verleden, geen toekomst, geen naam..., niets.

Naakt, naakt en nog eens naakt...

Wat blijft er over als alles wat ons is aangeleerd, waar we in geloven..., van ons afvalt...?

Leegte, Essentie, Beingness, Puur Gewaarzijn, Waarheid, Realiteit, Liefde.

Puur Gewaarzijn zelf is absoluut (dus niet aan verandering onderhevig). Vele vormen en kleuren verschijnen in Puur Gewaarzijn, maar het Gewaarzijn zelf is onaantastbaar, neutraal, onvoorwaardelijk, immer aanwezig, zonder oordeel (gelijk de zon die immer en altijd schijnt).

Dat is onze essentie: Puur Gewaarzijn, Leegte..., oneindige ruimte..., waar alle energieën (gedachten, gevoelens) binnen komen, worden geregistreerd, gekend, gevoeld en weer los gelaten.

Er is geen vastomlijnd 'ik', er is Bewustzijn, er is Leven. Wij zijn het Leven zelf, wij zijn Bewustzijn. Onze essentie is Goddelijk, is Liefde.

De stroom van het Leven kent vele kleuren en vormen, die door ons heen worden ervaren en weer los gelaten. Tenzij we ons weer vast klampen en identificeren. Dan vergeten we wie we in essentie zijn en raken we verstrikt in de droom, de droom van illusies, de droom van de mind. We menen dat we de kleuren en vormen zijn, we menen dat we onze opvattingen, rollen, aannames, eigenschappen zijn (dit ben ik, zo is het, dit is waar en dat is niet waar). We menen dat we 'iemand' zijn. We raken geïdentificeerd met ons zelfbeeld, ons image. En identificatie leidt altijd tot 'lijden', 'botsing' en 'conflict' omdat de realiteit heel vaak niet overeenstemt met ons beeld, onze verwachting over onszelf of over de ander, de wereld en het leven.

Van waaruit voelen we toch zo zeer de behoefte om ons vast te klampen, de behoefte aan een vastomlijnd zelfbeeld, de behoefte aan 'dit ben ik' ?

We weten niet beter... We zijn zo groot gebracht... We hebben geleerd onszelf te zien als een afgescheiden 'iemand' met bepaalde kenmerken. Een ik-besef (dit ben ik) is ons van jongs af aan mee gegeven.

Hoe zou het zijn om de greep op het denkbeeldige ik-besef los te laten? Om vanuit openheid en leegte te zijn? Om het Leven haar/zijn gang te laten gaan?

Om vanuit vertrouwen en totale ontspanning ons over te geven aan het bestaan? Om het roer uit handen te geven? Om mee te stromen met het bestaan zelf?

Verhaaltje: Illusies (Richard Bach)
Eens leefde er een dorp vol wezens op de bodem van een grote kristallen rivier. De stroom ging zwijgend over hen allen heen – jong en oud, rijk en arm, goed en slecht, de stroom ging haar eigen weg, en kende alleen haar eigen kristallen zelf.
Elk schepsel hield zich op de eigen manier stevig vast aan de takken en rotsen op de rivierbodem, want zich vastklampen was hun manier van leven en ieder had vanaf de geboorte geleerd om weerstand tegen de stroom te bieden.
Maar uiteindelijk zei een schepsel: 'Ik ben het beu om me vast te klampen. Hoewel ik het niet met mijn eigen ogen kan zien, vertrouw ik erop dat de stroom weet waarheen het gaat. Ik zal loslaten en het me laten voeren waarheen het wil. Als ik me nog langer vastklamp, zal ik sterven van verveling.'
De andere wezens lachten en zeiden: 'Dwaas! Laat los en die stroom die je zo aanbidt, zal je te pletter laten slaan op de rotsen en je zult sneller sterven dan van verveling!'
Maar die ene sloeg geen acht op hen en ademde diep in en liet toen los. Meteen werd hij door de stroom meegevoerd en tegen de rotsen aan geslagen. Na enige tijd, toen het schepsel weigerde zich weer vast te klampen, verhief de stroom hem echter boven de bodem en hij werd niet langer gekwetst. En de schepselen die stroomafwaarts leefden, voor wie hij een vreemde was, riepen: 'Aanschouw een wonder! Een schepsel als ons, toch vliegt hij! Zie de Messias, die is gekomen om ons allen te verlossen!'
En de ene in de stroom zei: 'Ik ben niet meer een verlosser dan jullie. De rivier schept er genoegen in om ons te bevrijden, als we slechts durven loslaten. Ons echte werk is deze reis, dit avontuur.'

Wij zijn de rivier..., onze echte werk is de reis van het leven Leven..., geef je over..., laat los en laat je dragen door het bestaan, door de stroom van het Leven zelf, want dat ben 'jij'..., Leven, Licht en Liefde...

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes

Why do others view me so differently than I do myself?

We have all been given the option (potential) to awaken, to come to Love, to Consciousness. A divine gift, a possibility. Some of us feel a strong call, from the inside, for total liberation: they follow a spiritual path with a master who has awoken, and they practice Vipassana meditation (1), because they realize that Pure Consciousness is the gate to total liberation.

Others do not feel that call, but they do long for liberation from deep, painful basic convictions, which stem from the psychological mind (the "I", the ego). The suffering that comes from those deep imprints can also serve to awaken from the dream state.

Often liberation does not happen, because Pure Consciousness has not yet been recognized, so the identification with convictions (and the resultant suffering) is so strong that we simply avoid challenging the convictions and allowing the connected pain to melt. It simply feels too painful to enter into, too painful from the perspective: what I feel and think is true (identification with the psychological mind).

Nevertheless, we all do our levels best, we are all on our way and one tulip is blooming in May, the other in July.

Those who want to come to Love long for liberation from the yoke called "I" which gives humanity, deep down, such a strong sense of loneliness and alienation. The ‘I’ (ego) which applies everything to itself.
‘I’ means tension and a self-centered attitude, which stems from the fear: Am I welcome? Do they like me? Am I really a part of the group? Am I good enough? Everything happening around us, in interaction with others, leads to this self-centered attitude, to self-talk. We think about ourselves for hours, because we apply everything to ourselves: he isn’t looking at me is translated to ‘he doesn’t like me’; and if we don’t receive a reply to our e-mail, we are afraid we may have said something wrong etc.

In essence, the psychological mind knows two modes: attraction or rejection. Attraction means: getting what you think you need or deserve, often through manipulation, from neediness. In other words: life or the other person ought to give us what we can’t give ourselves, because we are not at home in our Heart.

Rejection means: everything we want to get rid of, everything we perceive as unwanted, everything that inhibits our alleged happiness or sense of well-being, actually everything we say 'no' to: I don’t want to experience, feel, face or acknowledge this.

And it is these two modes of the psychological mind (attraction and rejection), resulting from identification with an ‘I’, with all convictions connected to that, that make people suffer. The basic tenor of the ‘I’ is fear, in contrast to the basic tenor of Life itself, which is Love.

Some time ago, a client visited my practice with the following question: I feel such a massive difference between the way others view me and the way I feel inside, how is that possible? People see me as an independent and strong person, who can help others with advice and wisdom, but I feel insecure and afraid of rejection, especially falling short and not belonging, and I often feel that way…, like I’m not a part of the group, excluded (for the reader: this is the ‘I’ and the self-centered approach to life, the self-talk, the psychological mind; a collective inclination based on age-old conditioning).

I ask her whether she can show others this insecurity and vulnerability. In many cases, no, she shows the outer world a self-confident attitude.
Then it is not strange that the outer world views you that way, isn’t it? Yes, that is true, she says.
What scares you about showing your vulnerability and insecurity? I ask.
Well, she says, when I show that, I feel like I disappear or dissolve.
What do you mean, disappear or dissolve?
Well…, I have the feeling that I don’t belong, and then I see this image of myself, standing outside the circle.
Do you recognize this from the past? It seems to refer to a family in which there was no room for vulnerability, softness, insecurity…, did you feel like an outsider in your family?

And then the stories start to flow:
She graduated, and some family members were there but her father was absent. After the graduation ceremony they get home, and the family members confront her father: your daughter graduated, shouldn’t you congratulate her? Her father answers: it was no more than her duty. He turns around and walks away.

She goes to gymnastics, it is evening, she has a nasty fall, the teacher calls home and asks her father to pick her up. He tells the teacher: she should just work out a way to get home. That night, she sleeps in the house of her teacher and his wife. When she gets home the following day, her father walks away without greeting her or looking at her.

She falls off her bike in front of the kitchen window. There is blood, grazes, the bike is damaged. Her father says nothing, except: you will pay the damage to the bike yourself.

And there are many similar experiences to share, she says quite composedly (an attitude that relates to her question: showing no vulnerability).

Imagine, I tell her, that mankind incarnates here on earth with a package of convictions that the soul took on to resolve during this lifetime. And the circumstances in which a person is born matches completly with these convictions so that the soul has the possibility to resolve these beliefs…, to reach liberation, to clean up that facet of the diamond. And existence is merciful…, you can take as long as is needed…, one life or hundreds of lives…, it is up to you, existence makes no demands, it is eternally patient and compassionate.

And if we look from the perspective I just outlined: the soul who brings along a package of convictions to work out during this life (or a next one); the soul who attracts those circumstances that match these convictions…, then what is the conviction that ‘your’ soul wants to resolve, I ask?
What is the conviction, that has a deep imprint in you?

I can’t be vulnerable. Showing softness, vulnerability, pain and insecurity leads to lovelessness, rejection and exclusion.
Yes, I say…, and that is exactly what your soul wants to solve in this life. Do you see the perfection of existence in this? Do you see how these circumstances match with what 'your' soul wants to experience and heal?

And can you see that vulnerability is a great power, which is very disarming, unlike your conviction that showing vulnerability only leads to rejection and lovelessness?

You live on one side of the spectrum, but like light and dark can’t exist without each other, vulnerability can’t exist without the other side of the spectrum: inner strength and independence. Existence is challenging you to unite or outgrow this seeming contradiction. Strength is only truly strength when it carries softness and relaxation within it (and vice versa).

It is up to you whether you face the resolution of this conviction, but if you continue to act (or avoid action) based on this conviction then nothing will change, you will remain the captive of this conviction and you will leave life with unresolved convictions.

Thankfully, existence is merciful and simply gives us another round to work out what has not yet been resolved. The question is whether this is what you want? No, she says, if possible I’d like to heal all in this life, but how?

See (Be Aware) how this pain shapes your actions. See the movements of the mind. The principle of attraction based on neediness/pain: searching for confirmation ‘I belong’ or doubting whether you belong. And the principle of rejection, i.e. avoidance: I don’t want to show vulnerability, because I don’t want to feel the pain of exclusion and lovelessness.

Break the pattern of avoidance: show your insecurity and vulnerability. Realize that you interpret others behavior based on this deep conviction: they will not like me if I am myself, if I also show my vulnerability and insecurity.

If your daughter-in-law doesn’t return a call, take responsibility for the way you interpret this, do a reality check: is it true that you don’t want to have contact with me? Yes that’s true, she may say, I know that you empathize, but I haven’t recovered from the concussion yet and I need rest. Feel the pain of exclusion when it is triggered, while realizing that the pain says nothing about your daughter-in-law, but everything about the interpretation that you attach to it; it is old pain (exclusion), a residue from this life and others, that is being triggered, that hasn’t healed yet.

What is going on in me, but what I don't say outloud to her: go meditate (Vipassana), so that Pure Awareness can sprout and then the convictions are seen through and gradually extinguish.

From Pure Awareness it is much easier to clean up your history, because identification with the psychological mind (e.g. convictions) loosen up (or dissolve completly), so that the pattern of avoidance is seen through and the pain can melt, without much effort: it no longer feels so ‘real’ or ‘true’.

From Pure Awareness rises the possibility of total liberation.

Liberation is the light of the diamond in its totality and not merely one or a few facets like specific convictions based on karma that you (the 'I', ego) try to change in this life. If you only focus on solving all kind of issues of the psychological mind (the facets), total liberation is not possible, because the psychological mind, the 'I', the ego, stays in charge, you are the one who is working hard to improve your state of being, but it is the identification with the 'I' that causes the suffering in the first place. And the psychological mind will continue to bring up a new problem after you have resolved the previous one. So meditation is a strong medicine to provoke Pure Awareness, to break down the identification with the psychological mind (the 'I').

Pure consciousness means transcending the mind; the light is 'on' and it shines: all convictions/problems gradually extinguish naturally in the Light of Awareness; no strong effort or hard work (= the 'I') is necessary. Yes, sometimes we have to descend deeper into certain resistances, but from Pure Awareness it's a totally different experience (less painful) than going deeper into the resistance from the mind.

So, meditation enables you to break free from the wheel of reincarnation and karma, because you transcend the mind = it is the highway.

If Pure Awareness is not recognized, you will remain a prisoner of the mind, a prisoner of the 'I' throughout your life, you are working hard on all kind of issues, but liberation will not reviel and then rebirth is a fact.

Time and time again, I am amazed by the strong influence of these deep convictions, which shape the lifespan of a person without their awareness. I listen and hear the strong identification, which goes hand in hand with the thoughts and emotions (that they firmly believe), which emanate from these convictions. And I feel/hear/see the perfection of existence throughout this lifespan: the potential for liberation, for which the soul is longing, liberation from the deep imprints from this life and others, which is the force behind this birth in these circumstances.

It is this suffering, which is caused by the 'I' with these convictions, that pushes people to start searching for healing. What a beautiful design of existence.

And I also see the other side: the massive power of maya, the total identification with these convictions which people continue to repeat, an entire life until death follows… and the next life… from which I say: look for a living master, practice self-inquiry, practice Vipassana meditation (1), in order to escape from the hold that the psychological mind has over you (including what I feel and think is ‘true’).

(1): for more information and an introduction to Vipassana, have a look at http: //www.vipassana.nl/

Boeddha: the best way to stay in samsara is to resist it. Samsara is the wheel of endless birth and death under the influence of delusion and karma which causes suffering.