Isabel komt voor een tweede sessie nadat ze twee keer heeft afgezegd.
Ze valt meteen met de deur in huis.
Ik weet niet of ik dit wel wil. Het wringt in mij, ik voel weerstand. Ik vraag me af of ik deze coaching wel aan wil gaan. Onze vorige sessie gaf heel veel inzicht en op dat moment had ik heel sterk het gevoel dat ik ermee opgeschoten was, maar na verloop van tijd ebt het weg en dan val ik gewoon weer terug in mijn patroon.
Ik heb wel in de afgelopen weken enkele blogs van jou gelezen en ook jouw aantekeningen van ons vorige consult heb ik in de afgelopen maanden drie keer ter hand genomen om het nog eens tot me door te laten dringen, maar ja..., ik kan het gewoon niet omzetten in de praktijk.
Oké, zeg ik, geweldig dat je toch bent gekomen, ik voel je energie.
Ik ga je iets vragen..., kijk maar wat er op komt... Leeft er in jou een verlangen naar groei, naar bevrijding van patronen? Ja, zegt Isabel, ik verlang wel naar 'iets', maar ik weet niet waar naar...
Het is even stil en dan zegt Isabel: "Ik zou wat meer afstand willen nemen, wat meer voor mezelf willen kiezen, minder rekening houden met anderen." Oké, er leeft dus wel een verlangen in je naar groei.
Ja, zegt Isabel, maar toch is er iets wat mij weerhoudt om hier te komen. En dat is? Ja, angst..., dat ik niet genoeg lef heb om echt die verandering aan te gaan. Want? Dan moet ik mensen teleur stellen of worden ze boos als ik niet aan hun verwachtingen voldoe. Hoe erg is dat? Mogen mensen teleur gesteld zijn of boos? Dat is toch een menselijke reactie? Je zou het ook als een teken kunnen zien dat ze jouw aanwezigheid waarderen en belangrijk vinden..., anders deed het hun niets.
Ja, dat is zo, maar toch...
Ik kan het niet voor jou beslissen of je wilt groeien of niet. Het is aan jou om na te gaan wat sterker weegt: toewijding aan jezelf en bevrijding van verstikkende patronen óf de patronen in stand houden, want dat is bekend, vertrouwd en veilig, ook al voelt het beklemmend. Als je voor het laatste kiest, dan ga je door met anderen ter wille zijn ook al zou je meer voor jezelf willen kiezen, je gaat door met je inhouden, met het oppotten van spanning, met je niet uitspreken, met je aanpassen aan anderen, met je mateloos irriteren, met iedereen tevreden houden. Ja, dat is het, zegt Isabel: iedereen tevreden houden. Ja, en dat alles veroorzaakt stress. Toch? Ja, het vreet energie, zegt Isabel.
Het is aan jou om de keuze te maken. Ik vind er niks van. Als jij door wilt gaan met je leventje zoals het nu is..., wie ben ik om daar wat van te vinden... Alleen jij kan de vraag beantwoorden of je eraan toe bent om in beweging te komen, om een innerlijke groei door te maken, die je welzijn ondersteunt..., of niet.
Laten we eens kijken naar een situatie waarin bovenstaande zich afspeelt. Hoe lijkt je dat? Ja, zegt Isabel, dat is goed.
Het betreft mijn moeder. Ze is 86 jaar en woont sinds kort, op haar verzoek, dicht bij mij in de buurt. Dat was haar wens. En ik heb haar daarbij geholpen. Mijn moeder is geen gemakkelijke vrouw, zij is iemand die altijd negatief denkt, snel oordeelt en vrij egoïstisch leeft. Mijn vader leeft niet meer. De wereld van mijn moeder is altijd heel klein geweest, ze heeft geen vrienden en nagenoeg geen contacten. Eigenlijk steunt mijn moeder al een groot deel van haar leven op mij.
Ik bezoek of bel haar iedere dag sinds ze dicht bij ons woont.
Ze geeft aan dat ze zo alleen is, ze mist haar buren, terwijl ze altijd tegen mij heeft gezegd dat ze in haar vorige woonplaats met niemand contact had. Dus ik begrijp haar uitspraak niet..., het klopt gewoon niet.
Ze doet voorkomen dat het niet goed met haar gaat, dat ze eenzaam is en zit te verpieteren, maar ik zie dat niet, als ik kom zie ik dat ze zich best vermaakt. Vervolgens spreekt ze een nieuwe buurvrouw op straat, waar ik bij ben, en zegt ze dat het mijn keuze was om te verhuizen: "Isabel, wilde het zo graag, dus ben ik voor haar verhuisd." En dat is helemaal niet hoe het gegaan is..., zij gaf aan dat ze bij mij in de buurt wilde wonen, omdat ze hulpbehoevender wordt. Ik irriteer me mateloos aan dat soort uitspraken.
En wat zeg je dan als je met dit soort situaties wordt geconfronteerd?
Niets, ik hou mijn mond dicht, ik loop even weg of ga naar het toilet, maar het vreet wel van binnen, het klopt gewoon niet wat ze zegt. En als ik er weleens wat over zeg, dan zegt ze: "O, maar dat weet ik niet meer."
Tja, wat kan je dan nog zeggen..., dan ben je toch uit gesproken.
Oké, zeg ik, dit is een situatie die zich goed leent voor zelfonderzoek.
Doe je weleens aan zelfonderzoek? Dat je eens gaat zitten en opschrijft wat er allemaal in jou plaats vindt, welke overtuigingen er in jou leven? Nee. Dat zou ik je aanraden. Laten we samen eens kijken wat er in jou leeft als je moeder tegen de buurvrouw zegt: "Mijn dochter wilde dat ik bij haar in de buurt zou komen wonen, ik mis mijn buurtjes, mijn contacten."
Wat is de interpretatie die jij aan deze uitspraak van je moeder geeft?
Na enig onderzoek komt Isabel uit bij de kern: dat ma niet blij is met de verhuizing, dat ze zich door mij onder druk gezet gevoeld om hier te komen wonen.
O, interessant, zeg ik..., zo kijk jij ernaar..., ik had een heel andere interpretatie lopen..., en dat is nou zo waardevol van zelfonderzoek..., dat je opeens heel helder op de plaat krijgt wat jij op die uitspraak van je moeder plakt..., dat is niet de waarheid..., maar dat is wat jij ziet..., dat komt uit jouw koker. Dat wil niet zeggen dat je moeder het zo bedoelt..., jij ziet dit zo, vanuit jouw inkleuring. Misschien is het wel andersom: dat jij je onder druk gezet voelde om je moeder jouw kant op te verhuizen door haar uitlatingen over eenzaamheid?
Weet je hoe ik haar uiting interpreteer? Nee.
Dat je moeder op een indirecte wijze naar de buurvrouw uitspreekt dat ze ook wel wat contact met haar zou willen.
Dat is een heel andere inkleuring dan die jij eraan geeft. Niet gezegd dat deze interpretatie klopt..., het is meer dat ik je wil laten zien dat ieder zo haar eigen zienswijze heeft. Daar is niets mee mis zolang je je realiseert dat het slechts een zienswijze is, niet meer en niet minder, maar als jij ervan uitgaat dat wat jij ziet de waarheid is, dan leidt dat tot wrijving en conflict in jou en buiten jou.
Voel je al dat je een beetje los komt van de identificatie met deze zienswijze? Ze knikt. Je kunt het vergelijken met wat er nu plaats vindt tussen jou en mij: we kijken allebei naar dezelfde situatie, maar jij ziet iets anders dan ik. Dus je weet niet vanuit welke intentie je moeder zich op deze wijze uitsprak naar de buurvrouw.
Een volgende stap kan zijn dat je het gesprek met je moeder aan gaat, niet vanuit beschuldiging en irritatie (wat jij zegt klopt niet, je jokt), maar vanuit kwetsbaarheid en openheid. Je deelt jouw interpretatie terwijl je je realiseert dat het een interpretatie is én je vraagt naar haar beleving. Als je kan zien dat het jouw inkleuring is, dan valt de lading weg, dan begrijp je dat het niet de waarheid is, maar een invulling van jouw kant. Dan kan je die interpretatie delen: mams, ik wil even terug komen op het gesprek wat je met de buurvrouw had..., het raakt mij als je zegt dat je voor mij bent verhuisd, dat herken ik niet, ik heb het zo begrepen dat jij zelf dichter bij mij in de buurt wilde wonen, omdat je hulpbehoevender werd en ja..., dat het dan voor mij ook makkelijker is dat je dichterbij woont..., dat is waar, het mes snijdt aan twee kanten, maar als je tegen de buurvrouw zegt dat je voor mij dichterbij bent komen wonen, dat ik dat wilde..., dan krijg ik het gevoel dat je er niet blij mee bent en dat je je door mij onder druk gezet voelde om hierheen te verhuizen..., ik weet niet of dat zo is, dit is wat ik ervan maak..., misschien bedoel jij het wel heel anders...
En dan kan het heel goed zijn dat je moeder zegt: Ja, kind, dat weet ik allemaal niet meer. Of dat ze zegt: ik moet ook wennen, ik voel me ook nog niet echt happy hier, ik mis mijn huis, mijn buurtje, en ook al voelde ik me daar eenzaam..., ik had toch zo mijn contact momentjes met de buren, ik heb gewoon wat meer tijd nodig voordat ik me hier weer thuis voel. Of: ik voelde me ook onder druk gezet, misschien bedoelde je dat wel niet zo..., maar ik had het gevoel dat ik geen keuze had, want ja..., ik ben ook van jou afhankelijk en dan is het voor jou makkelijker als ik dichterbij woon. Vele antwoorden zijn mogelijk...
En dan gaat het erom of je ieder antwoord van je moeder kan horen, in ontvangst kan nemen zonder het persoonlijk te maken, zonder het op jezelf te betrekken (ik heb het niet goed gedaan, zie je wel, ma is er niet blij mee...).
En dan gaat het er niet om dat je je gelijk krijgt of je gelijk haalt..., maar dat je hebt gezegd wat je dwars zit...(in plaats van alles op te potten), en dat ieder zijn/haar beleving kan delen..., er is geen fout of goed..., het is niet zo dat jouw perspectief klopt en die van je moeder niet, en het is ook niet zo dat het perspectief van je moeder klopt en de jouwe niet. We creëren allemaal zo onze eigen verhaaltjes (interpretaties) over de werkelijkheid. Het gaat om het delen: "O, zit jij er zò in..., dat leeft voor jou..., goed om te horen, ik kijk er heel anders naar."
Je moeder en jij verschillen niet van elkaar: beiden zijn jullie een gevangene van de mind. Zij ziet alles negatief en verdraait feiten naar jouw beleving (dat is haar patroon) en jij wil iedereen tevreden stellen en pot alles op (dat is jouw patroon). Je zou graag zien dat zij verandert, maar zo moeilijk als het voor haar is, is het ook voor jou, toch? Kan je dat zien? Misschien verzacht dat je kijk op je moeder. Het is niet eenvoudig om te veranderen, het vraagt moed om stappen te zetten buiten je comfortzone.
Dus de vraag is: Wil je groeien?
En als het antwoord 'ja' is, dan neem je de weerstand voor lief, dan grijp je iedere situatie aan voor innerlijke bevrijding, dan ga je ervoor.
Een week later stuur ik haar deze blog om te accorderen. Dit is haar reactie: Ik vind het ontzettend mooi en duidelijk geschreven en heb er nu alweer ontzettend veel aan gehad. Zo helder om het zo weer terug te lezen en ik kan me helemaal vinden in het verhaal. Als ik het zo lees zeg ik zeker: ja, ik wil groeien en ik kan je zeggen dat ik er ook echt mee bezig ben.
Ik heb ook een goed gesprek met mijn moeder gehad en het klopte zo goed hoe jij het beschrijft..., dat het inderdaad ieders interpretatie is.
Dank je wel voor deze mooie blog.
www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Waar Liefde is, is Vrijheid. "Als je gelooft dat degene van wie je houdt anders moet zijn dan ze is, dan heb je helemaal geen relatie met haar. Je hebt een relatie met een ideaalbeeld in je hoofd. Je hebt een relatie met je eigen gedachten." (Scott Kiloby) Voordat je verder leest, neem eens even de tijd om de volgende vraag te onderzoeken: 'Wat betekent Liefde voor jou in relatie tot je partner?' Hieronder enkele antwoorden, die voorbij zijn gekomen in uitwisseling met mensen: Dat je van de ander houdt zoals die is... Ook als hij/zij niet te genieten is of zijn afspraken niet nakomt of met zijn telefoon bezig is i.p.v. met jou...? Hou je dan ook nog van hem of haar? Als je echt van iemand houdt, dan heb je iets voor de ander over...Toch? Dan ben je bereid jezelf opzij te zetten. Je leeft tenslotte niet alleen voor jezelf. Liefde betekent rekening houden met een ander, afstemmen/overleggen: je kan niet altijd doen waar jij zin in hebt, je moet je ook weleens aanpassen... Liefde is respectvol omgaan met anderen, dus je zegt 'ja' op een uitnodiging voor een verjaardagsfeest/bruiloftsfeest, ook al voel je een 'nee'. Niet gaan is niet liefdevol naar de ander toe. Jij zou het toch ook niet leuk vinden als mensen niet op jouw feestje of bruiloft komen opdagen? Een liefdesrelatie is niet alleen een liefdesrelatie met de persoon zelf, maar ook een relatie met haar of zijn familie. Als je niet wordt uitgenodigd door je liefje bij zijn/haar familie, dan is er wat mis..., dan houdt hij/zij niet echt van jou, want anders zou hij/zij je toch bij de familie betrekken? Of het omgekeerde: als jij aangeeft dat je een relatie hebt met hem of haar en niet met zijn/haar familie, dan is dat volgens je partner geen volwaardige relatie, want daar hoort ook de familie bij... Liefde betekent dat je de ander niet afvalt in gezelschap. Ook al ben je het niet eens met je partner, je vindt eigenlijk dat hij/zij onzin loopt uit te kramen..., je spreekt je niet uit, omdat je haar of hem niet voor schut wil zetten, geen gezichtsverlies wil bezorgen, maar bovenal wil je na afloop geen herrie in de tent. Liefde betekent dat je graag samen bent, je wilt zoveel mogelijk tijd met elkaar door brengen, je gaat samen op vakantie, samen naar vrienden, samen op de bank een serie kijken etc. Of het tegenovergestelde: je wilt je niet binden, want liefde verstikt. Als je echt om iemand geeft, dan deel je geen informatie die de ander mogelijk kan kwetsen, die informatie laat je gewoon achterwege... (zachte heelmeesters maken stinkende wonden?) Tot slot: Liefde is exclusief, speciaal: ik hou alleen van jou..., ook al droom ik weleens over een ander die me wel waardeert, begrijpt, hoort en ziet. En is dat dan Liefde, het pakketje beelden/overtuigingen waar we ons aan dienen te houden of naar dienen te gedragen onder de noemer van 'Liefde'. Is dat Liefde met een hoofdletter L? Liefde die onvoorwaardelijk is: liefde die de ander niet wil veranderen, maar de ander neemt zoals hij/zij is. Liefde die niet verstoord raakt als de partner zich anders gedraagt dan al die opvattingen en beelden, die wij over Liefde hebben? Of spreken we over liefde met een kleine letter 'l'? Liefde die voorwaarden stelt aan de ander: jij moet zus of zo zijn, anders hou ik niet van je. Liefde die bestaat bij de gratie van afkeuring, afwijzing, haat..., oftewel een liefde die wankelt: het ene moment hou ik van je, het andere moment zie ik je absoluut niet zitten, haat ik je en fantaseer ik over een andere partner, die mij wel aandacht voor mij heeft. Liefde die bestaat uit behoeftigheid, de ander moet ons gelukkig maken: hij/zij moet mij een gevoel van veiligheid, steun en kameraadschap geven, want ik kan niet alleen zijn. We menen te weten wat Liefde is, Liefde met een hoofdletter L. We gaan ervan uit dat de opvattingen over Liefde de Liefde zelf is, maar is dat zo? En op enig moment stappen we in het huwelijksbootje..., omdat we zoveel van elkaar houden..., we trouwen om onze liefdesrelatie te bezegelen..., zeggen we dan. Maar als we zo goed weten wat Liefde is, hoe kan het dan dat 1 op de 3 huwelijken strandt? Tja, we zijn nu eenmaal groot gebracht met uiteenlopende opvattingen (denkbeelden) over het Hart, over de Liefde en het zijn juist die opvattingen, die maken dat we de Liefde met een hoofdletter L mis lopen. Het Hoofd versus het Hart. Misschien weten we helemaal niet wat Liefde is. Misschien bestaat de Liefde die wij kennen slechts uit allerlei ideeën over de Liefde, maar dat is niet de Liefde zelf, het zijn slechts ideeën, die we in de loop van ons leven hebben mee gekregen, gebaseerd op allerlei culturele, religieuze en maatschappelijke invloeden. En een recept voor Liefde is geen Liefde, het is een recept en een recept leidt bij voorbaat tot frustratie, eenzaamheid, leegte, teleurstelling, angst en schuld. De ander voldoet niet..., hij/zij gedraagt zich niet overeenkomstig het recept, overeenkomstig alle opvattingen over liefde, die voort komen uit de mind. Hij/zij maakt mij niet gelukkig..., hij/zij houdt geen rekening met mij, hij/zij heeft niets voor mij over, luistert niet etc. Het hart kent echter geen opvattingen over Liefde, het hart is Liefde. Het hart maakt geen keuze: voor of tegen. Het hart wijst niets af, is open en onvoorwaardelijk, zonder enige eis of verwachting ten aanzien van de ander. Het hart kent geen weerstandsschakelaar. Liefde is totale acceptatie van wat is, wat overigens niet betekent dat je alles maar als zoete koek van de ander slikt en accepteert. Het betekent ook niet dat je je wens of verlangen niet zou mogen uiten..., er is niets mis met het uitspreken van je behoefte, maar verwacht niet op voorhand een 'ja' of als de ander 'nee' zegt, interpreteer dit niet als: hij houdt niet van mij, hij heeft niets voor mij over. Laatst beluisterde ik een satsang van Adyashanti. Een man op leeftijd, die geboren en opgegroeid was in Japan vertelde het volgende over zijn 30-jarige huwelijk: 'Wanneer wij in Japan trouwen gaan wij er niet vanuit dat we weten wat Liefde is, wij zien het huwelijk als een mogelijke kans om te ontdekken wat Liefde is. In het begin van ons huwelijk waren er allerlei aspecten aan mijn vrouw die ik niet waardeerde, die ik veranderd wilde zien; sommige dingen stoorde mij aan haar en ik probeerde op subtiele wijze bepaalde kanten van haar te veranderen, totdat ik ontdekte dat dat geen Liefde was, dus na enkele jaren ben ik daarmee gestopt. Het kostte mij 15 jaar om elke vorm van subtiele manipulatie uit te laten doven, om mijn vrouw totaal te accepteren zoals zij is. En nu kan ik met recht zeggen dat wij de Liefde ontdekken.' Misschien wordt het tijd om te onderkennen dat al deze beelden over liefde niet de Liefde zelf is. Laten we daar eens beginnen..., laten we als vertrekpunt nemen dat we niet weten wat Liefde is..., laten we alle ideeën en opvattingen doorzien voor wat ze zijn: bedenksels vanuit de mind, het Hoofd in plaats van het Hart. Laten we vanuit openheid en leegte de ander tegemoet treden, alle eisen, interpretaties en verwachtingen op de schop. Misschien..., heel misschien ontdekken we dan op enig moment in ons leven wat Liefde werkelijk is... If you love a person, how can you destroy his or her freedom? If you trust a person, you trust his or her freedom too. (Osho) www.bewustzijnscoaching.com LinkedIn: Caroline Ootes Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
