Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Verslaving: het is zo'n gevecht in mij om van de alcohol af te blijven.



Het is zo'n gevecht in mij om van de alcohol af te blijven...
Er komt een vrouw in de praktijk, rond de 40 jaar. Ze ervaart een alcoholverslaving. Jaren is ze in een gevecht verwikkeld met 'alcohol'. Haar partner is regelmatig buiten de deur, actief in vele verenigingen, waardoor ze vele avonden alleen is.
Als hij er is, zegt ze, dan weet ik me in te houden, dan drink ik alleen twee glazen in het weekend en lukt het me om doordeweeks niet te drinken, maar als hij er niet is..., dan is er niemand die op me let, er is dan geen rem van buitenaf... Tja, en dan gaat het enkele avonden 'goed' en dan sta ik op enig moment weer in de supermarkt... en dan neem ik toch weer een fles wijn mee... Dan zeg ik tegen mezelf: oké, één wijntje..., je hebt het verdiend, maar aan het einde van de avond is de fles leeg. Ik ben mezelf gewoon aan het verdoven...
Als ik je goed beluister, dan hoor/voel ik dat de omgang met alcohol is gebaseerd op 'wilskracht'..., en dan wordt het een gevecht, die je met de alcohol voert: je moet sterk zijn van jezelf, je moet volhouden, je mag niet drinken... Klopt dat?
Ja, dat klopt en ik ben dat moeten zo zat...
Dat kan ik me voorstellen, je komt er via die weg (de mind) nooit uit, het blijft een gevecht, wilskracht brengt je niet thuis, het houdt je gevangen in de alcoholverslaving. Het is juist die wilskracht, die maakt dat je drinkt, hoe gek dat ook klinkt...
Even hiervoor zei je in onze uitwisseling dat je je irriteert aan je man..., het is kerstvakantie..., enkele vrije dagen... en daar komt je man weer met een plan voor enkele klussen in huis. Ja, zegt ze, die eeuwige lijstjes van hem van wat er moet gebeuren in en rondom het huis, ik wil dan gewoon even niets..., RUST..., en dan moet er weer van alles.
Herken je jezelf daarin? Hoe bedoel je, vraagt ze?
Zou het zo kunnen zijn dat jij geen uiterlijk lijstje hebt met opdrachten en klussen, die gedaan moeten worden zoals je man die heeft, maar dat jij een innerlijke lijst hebt? Dat je altijd op scherp staat, in de 'doe' modus, even dit, even dat... en maar doorgaan? Ja, zegt ze, dat klopt, het lijntje staat altijd strak gespannen bij mij, ik moet van alles van mezelf...
Dan zegt mijn zoon weleens: 'Ga nou eens gewoon even zitten'. En dan zeg ik: 'Ja, jij hebt makkelijk praten, dat zou ik ook wel willen, maar ik moet nog van alles doen, en een ander doet het niet voor mij, het blijft wel allemaal voor mij liggen.' 
Dat klinkt behoorlijk 'slachtofferig', zeg ik. Ja, dat is ook zo, zegt ze.
Oké, wat gebeurt er in jou als je die glazen alcohol dan drinkt?
Ik ervaar dan dat er een lading spanning van me afvalt, even geen 'moeten'.
Dat is interessant..., dat je het woord 'moeten' zo vaak gebruikt: even geen 'moeten'.
Ja, zegt ze, ik verlang zo naar RUST...
Ja, zeg ik, dat begrijp ik.
Kan je zien dat je in de greep bent van de slavendrijver in jou, de doener?
Als je constant onder spanning staat, vanuit de interne lijstjes in je waar je aan moet voldoen, dan is er compensatie nodig, dat kan niet anders, geen mens houdt het vol als de boog altijd strak gespannen staat. En die compensatie ziet er bij jou zo uit dat je hevig verlangt naar ontspanning en dat meen je te vinden in de alcohol, terwijl het eigenlijk verdoving is. En verdoving is wat anders dan ontspanning van binnenuit. Een ander gaat series kijken of eten om zichzelf te verdoven, jij gebruikt de alcohol om bij een sensatie van 'los', 'rust' en 'ontspanning' uit te komen. 

Dus je kan wel het gevecht aangaan met de alcohol zelf, maar daar ligt niet de oplossing. De oplossing ligt in het doorzien van de 'doener', in het laten uitdoven van de persoonlijke wilskracht, die gelijk staat aan spanning/overspanning.
Die rust waar je zo naar verlangt, kan alleen ontstaan als jij de slavendrijver in jezelf herkent en er niet meer naar handelt. Dat is geen eenvoudig proces, omdat het 'niet handelen' ook weer ingezet kan worden vanuit de mind, vanuit diezelfde slavendrijver: ik moet ontspannen. Die doener is helemaal verweven met jouw persoonlijkheidsstructuur, dus de valkuil is groot dat je vanuit de mind de slavendrijver wil tackelen, wat bij voorbaat gedoemd is te mislukken.
Maar het is mogelijk om de transformatie te laten plaats vinden als jij dit patroon van verdoven echt zat bent. Als je wilt leven vanuit ontspanning, dan is er een uitweg, maar het vraagt wel totale inzet.
Heb ik een keus? zegt ze, het alternatief is dat ik zo nog jaar in, jaar uit door ga..., dat is niet wat ik wil. Omdat? vraag ik. Omdat het leven dan gewoon niet fijn is, je leeft van de ene klus naar de andere klus, alles is 'werk'...
Oké, goed om je dat te realiseren..., als je echt wilt breken met de slavendrijver, geef dan je totale toewijding aan het doorzien van de 'doener'. Doorbreek de verslaving van alsmaar 'moeten' en 'doorgaan'. Leef vanuit ontspanning. Er is van alles wat op je interne lijst staat, maar dat wil niet zeggen dat het allemaal vandaag moet gebeuren... Voel, ervaar wat klopt..., wat de stroom van het Leven aangeeft. Geef het roer uit handen, laat je leiden in plaats vanuit dat 'ikje' te leven dat altijd gespannen en gestrest is, omdat het niet verbonden is met het Leven zelf.
Ik zal een voorbeeld geven. Stel dat de gedachte in me opkomt dat de schuur een beurt kan gebruiken, alles weer even ordenen, uitzoeken, opruimen etc. Voorheen werd de klus gepland, overeenkomstig hoe jij en je man handelen. De datum werd vast gesteld en of het die dag nou goed voelde of niet: de schuur moest gebeuren. Veelal betekende dat een zekere spanning, omdat de handeling niet overeen kwam met de stroom, die op dat moment gaande was in mij of mijn partner. Nu verloopt dat proces heel anders. De gedachte waait op enig moment door me heen en ik wacht af..., tot de impuls vanzelf komt om de schuur aan te pakken. Die impuls komt niet voort uit spanning, uit 'het moet nu gebeuren', uit het 'ikje' dat zichzelf onder druk zet, uit de stem die zegt: als ik het vandaag doe, dan is het maar klaar, dan kan ik uitrusten (wat natuurlijk een illusie is, omdat vanuit de doener bezien er altijd wel weer een volgende klus gezien wordt, die nog moet gebeuren).

Als je vanuit de energie van de 'doener' leeft, dan is alles 'werk' en 'plicht', dan is er compensatie nodig, dan heb je vakantie nodig of een fles alcohol om de doener even de mond te snoeren. Als je vanuit ontspanning, vanuit het Leven zelf handelt..., dan is er geen tweedeling meer tussen 'klussen/werk' en 'vrije tijd'. Luister eens naar de stem van het Leven zelf: wat klopt voor jou op dit moment?
Daarnaast zijn er taken die iedere dag terug komen..., of er is een baan waar je naar toe 'moet'. Ook hier geldt: werk je vanuit stress, vanuit de slavendrijver of vanuit aanwezigheid, ontspanning? Je kunt die ontspanning helaas niet afdwingen. Was het maar zo dat er een knop bestond, die jou van het ene op het andere moment thuis zou brengen in het Leven zelf (wat jij bent), voorbij de slavendrijver en dat 'ikje' die van alles wil en moet.
Ga eens op de bank zitten, zoals je zoon aangeeft, wees aanwezig bij het verzet en de weerstand, die dan ontstaat vanuit de slavendrijver. Geef geen gehoor aan de stemmen, die je op dat moment tot actie aan willen sporen..., laat de adrenaline rush uitrazen in het systeem. Neem de tijd om eens lekker te liggen, te wandelen of in het zonnetje te zitten. Sta open voor de impulsen van het Leven zelf, zodat het wiel van de doener tot stilstand kan komen.
Zie wanneer je weer in de greep van de 'doener' terecht komt, doe een stap achteruit, adem eens wat dieper... en sta eens stil bij de volgende vragen: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig, is dit wat ik wil, wil ik zo leven? Doorzie het automatische patroon van de doener.
En op een dag bemerk je dat er iets is verschoven, je ervaart ontspanning, je geniet van het leven..., alles is goed zoals het is..., je ontdekt dat er geen slavendrijver nodig is, om dat te volbrengen wat dient te gebeuren. Je baan is niet verandert, maar jij bent verandert. En een glaasje op z'n tijd..., heerlijk, maar geen must om bij een gevoel van ontspanning (wat eigenlijk verdoving is) uit te komen. Wat een bevrijding...




www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Hoe komt het dat anderen een heel ander beeld over mij hebben dan ikzelf?

 

Allen is ons de mogelijkheid (potentie) gegeven om te ontwaken, om tot Liefde te komen, tot Bewustzijn. Een goddelijk geschenk, een mogelijkheid. Sommigen onder ons voelen een krachtige roep, van binnenuit, tot totale bevrijding; zij volgen een spiritueel pad bij een meester, die ontwaakt is en 'beoefenen' Vipassanameditatie (1), omdat zij zich realiseren dat Puur Gewaarzijn de poort is naar totale bevrijding. 

Anderen voelen die roep niet, maar verlangen wel naar bevrijding van diepe, pijnlijke basisovertuigingen, die voort komen uit de psychologische mind (het 'ik', het ego). 

Het lijden wat voort komt uit die diepe imprints kan eveneens dienen om uit de droomstaat te ontwaken (uit identificatie met de mind c.q. onze gedachten/emoties). 

Veelal voltrekt de bevrijding zich niet, omdat Puur Gewaarzijn nog niet is herkend, waardoor de identificatie met de overtuigingen (en het lijden wat daaruit voort komt) zo sterk is dat het uitdagen van de overtuigingen en het laten smelten van de pijn, verbonden aan de overtuigingen, gewoonweg vermeden wordt. Het voelt als te pijnlijk om aan te gaan, te pijnlijk vanuit het perspectief: het is waar wat ik voel en denk (identificatie met de psychologische mind, het 'ik', ego). 

Maar goed, we all do our levels best, we zijn allemaal onderweg en de ene tulp bloeit in mei, de andere in juli. 

Degenen die tot Liefde willen komen, verlangen naar  bevrijding van het juk dat 'ik' heet wat de mensheid, deep down, zo'n sterk gevoel van alleen zijn en verlorenheid geeft. 
Het 'ik' (ego) dat alles op zichzelf betrekt. 'Ik' betekent spanning en een egocentrische houding, die voort komt uit angst: mag ik er zijn? vinden ze me wel aardig? hoor ik er wel bij? ben ik wel goed genoeg? Alles wat om ons heen gebeurt, in interactie met anderen, leidt naar die egocentrische houding, naar self-talk. We zijn uren met onszelf bezig, omdat we alles op onszelf betrekken: hij kijkt niet naar mij wordt vertaald naar 'hij mag me niet'; als we geen antwoord op een mail krijgen, dan zijn we bang dat we iets verkeerds hebben gezegd en blijft dat ons bezig houden etc. 

De mind kent in essentie twee standen: aantrekken of afstoten. 
Aantrekken betekent: datgene naar ons toe trekken, veelal vanuit manipulatie, wat we menen nodig te hebben of recht op te hebben, vanuit behoeftigheid. Met andere woorden: het leven of de ander dient ons te geven wat we onszelf niet kunnen geven, omdat we niet thuis zijn in ons Hart. 
Afstoten betekent: alles waar we 'vanaf' willen, alles wat we als ongewenst beschouwen, alles wat ons vermeende geluk of gevoel van welbevinden in de weg staat, eigenlijk alles waar we 'nee' tegen zeggen: dit wil ik niet ervaren, voelen, onder ogen zien of erkennen. 

En het zijn deze twee houdingen van de mind (afstoten en aantrekken), voortkomend uit identificatie met een 'ik', met alle overtuigingen die daaraan verbonden zijn, die de mens doen lijden. De grondtoon van het 'ik' is angst in tegenstelling tot de grondtoon van het Leven zelf wat Liefde is. 

Enige tijd geleden kwam er een cliënt in de praktijk met de volgende vraag: ik voel zo'n enorm verschil tussen hoe men mij ziet en hoe ik mij van binnen voel, hoe komt dat toch? Mensen zien mij als een onafhankelijk, krachtig persoon, die anderen met raad en wijsheid bij kan staan, maar zelf voel ik me heel onzeker en ben ik bang voor afwijzing, vooral voor het gevoel het niet goed te doen en er niet bij te horen, en ik voel me vaak ook zo..., dat ik er niet bij hoor, buiten gesloten (voor de lezer: dit is het 'ik' en de egocentrische benadering van het leven, de self-talk, de psychologische mind; een collectief gegeven gebaseerd op eeuwenlange conditionering). 

Ik vraag haar of ze deze onzekerheid en kwetsbaarheid laat zien aan anderen. In veel gevallen niet, zij toont de buitenwereld haar zelfverzekerde houding. 
Dan is het ook niet gek dat de buitenwereld jou zo ziet, toch? Ja, dat is waar, zegt ze. 
Waar ben je bang voor als je je kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien? vraag ik.
Tja, zegt ze, als ik dat laat zien..., dan heb ik het idee dat ik verdwijn of oplos. Hoe bedoel je, verdwijn of oplos? vraag ik. Ja..., dan heb ik het gevoel dat ik er niet bij hoor, dan zie ik een beeld van mezelf, die buiten de kring staat. 

Herken je dit uit je verleden? Het lijkt te verwijzen naar een gezin waar geen ruimte was voor kwetsbaarheid, zachtheid, onzekerheid..., voelde je je een buitenstaander in dit gezin? 

En dan komen de verhalen: 
Ze is geslaagd voor haar examen, een aantal familieleden zijn aanwezig bij de uitreiking van haar diploma, haar vader laat verstek gaan, na de uitreiking komen ze thuis en spreken de familieleden de vader aan: je dochter is geslaagd, zou je haar niet feliciteren? Haar vader zegt: het was niet meer dan haar plicht; hij draait zich om en loopt weg. 

Ze zit op turnen, het is avond, ze valt hevig, de leraar belt naar huis en vraagt haar vader om haar op te halen. Hij zegt tegen de leraar: ze ziet maar hoe ze thuis komt. Die nacht slaapt ze in het huis van de leraar en zijn vrouw. Als ze de volgende dag thuis komt, loopt haar vader weg, hij zegt haar geen gedag en kijkt haar niet aan. 

Ze valt voor het keukenraam van haar fiets, er is bloed, schaafwonden en de fiets is beschadigd. Haar vader zegt niets, behalve de volgende zin: de schade aan je fiets betaal jezelf. 

En zo zijn er nog vele ervaringen te delen, zegt ze vrij nuchter (een houding die overeenkomt met haar vraag: je niet kwetsbaar tonen). 

Stel je eens voor, zeg ik tegen haar, dat de mens hier op aarde incarneert met een pakketje aan overtuigingen, die de ziel op zich heeft genomen om in dit leven tot inlossing te brengen. En de omstandigheden waarin de mens wordt geboren, komen geheel overeen met de overtuigingen, die de ziel wil uitwerken..., om tot bevrijding te komen, om dat facet van de diamant op te schonen. En het bestaan is genadig..., je mag er zolang over doen als nodig is..., één leven of honderden levens..., het is aan jou, het bestaan stelt geen eisen, is oneindig geduldig en compassievol. 

En als we dan kijken vanuit het perspectief wat ik zojuist heb geschetst: de ziel die een pakketje aan overtuigingen meeneemt om in te lossen gedurende dit leven (en anders een volgend leven); de ziel die omstandigheden aantrekt die overeen komen met deze overtuigingen..., wat is dan de overtuiging die 'jouw' ziel in dit leven wil inlossen, vraag ik? Wat is de overtuiging, die een diepe imprint kent in jou? 

Ik mag niet kwetsbaar zijn. Het tonen van zachtheid, kwetsbaarheid, pijn en onzekerheid leidt tot liefdeloosheid, tot afwijzing en buiten gesloten worden. 

Ja, zeg ik..., en dat is nou precies wat 'jouw' ziel in dit leven wil inlossen... Zie je de perfectie van het bestaan hierin? Zie je dat de omstandigheden exact overeen komen met dat wat 'jouw' ziel in dit leven wil ervaren en helen? 

En kan je zien dat kwetsbaarheid een enorme kracht is, die heel ontwapenend werkt in tegenstelling tot jouw overtuiging dat kwetsbaarheid tonen alleen maar leidt tot afwijzing en liefdeloosheid? 

Jij leeft één kant van de pool, maar zoals licht en donker niet zonder elkaar kunnen bestaan, zo kan kwetsbaarheid niet bestaan zonder de andere kant van de pool: innerlijke kracht en onafhankelijkheid. Het bestaan daagt jou uit om deze schijnbare tegenstelling te verenigen of te overstijgen. Kracht is pas werkelijke kracht als het zachtheid en ontspanning in zich draagt (en vice versa). 

Het is aan jou of je de inlossing van deze basisovertuiging aangaat of niet, maar als je blijft handelen (of niet handelen) vanuit deze basisovertuiging dan verandert er niets, dan blijf je een gevangene van deze overtuiging en verlaat je dit leven met deze onopgeloste overtuigingen. Gelukkig is het bestaan ons heel genadig en geeft het ons gewoon nog een rondje om te volbrengen wat nog niet is volbracht. De vraag is of dit is wat je wilt? 
Nee, zegt ze, als het even kan zou ik dit graag in dit leven helen, maar hoe? 

Zie de bewegingen van de mind: zie, wees Gewaar wat je doet vanuit deze pijn. Zie het principe van aantrekken op basis van behoeftigheid/pijn: het zoeken naar bevestiging 'ik hoor er bij' of in twijfel trekken of je er wel bij hoort. En het principe van afstoten, dat wil zeggen 'vermijden': ik wil me niet kwetsbaar tonen, want ik wil de pijn van buiten gesloten worden en liefdeloosheid niet voelen. 

Doorbreek het vermijdingspatroon: toon je onzekerheid en kwetsbaarheid. 
Realiseer je dat je gedrag van anderen interpreteert op basis van deze diepe overtuiging: ze moeten me niet als ik mezelf ben, als ik ook mijn kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien. Als je schoondochter niet terug belt, neem verantwoordelijkheid voor de interpretatie die je daaraan geeft, doe een reality check: klopt het dat je geen contact met mij wilt? Ja, dat klopt, zegt je schoondochter dan, ik weet dat je met me mee leeft, maar ik ben nog steeds niet hersteld van de hersenschudding, ik heb rust nodig.  Voel de pijn van buiten gesloten worden wanneer deze wordt aan geraakt, terwijl je je realiseert dat deze pijn niets over je schoondochter zegt, maar alles over de interpretatie die jij eraan geeft; het is oude pijn (buiten gesloten worden), een residu uit dit leven en andere levens, die wordt geraakt, die nog niet is geheeld. 

Het liefst zou ik tegen haar zeggen: ga mediteren (Vipassana), zodat Puur Gewaarzijn op enig moment ontluikt waardoor de overtuigingen worden doorzien en uitdoven. Zonder Gewaarzijn blijf je een gevangene van de mind, van het 'ik' en van de pijnlijke overtuigingen: is het ene issue opgelost, dan dient zich wel weer een ander pijnpatroon aan waar we ons mee bezig houden (psychologiseren/analyseren). 

En wie is het, die zich bezig houdt met het verbeteren, sleutelen en werken aan onszelf? Enig idee? 

Vanuit Puur Gewaarzijn is het vele malen makkelijker om je geschiedenis (karma) op te schonen, omdat de identificatie met de psychologische mind (het 'ik' met al haar overtuigingen en verlangens) losser wordt (of zelfs geheel doorbroken wordt), waardoor het vermijdingspatroon wordt doorbroken en oude pijn kan smelten (indien nodig), omdat het niet meer zo 'echt' of 'waar' voelt. 
Vanuit Puur Gewaar zijn ontstaat de mogelijkheid tot totale bevrijding.
Is er geen Gewaarzijn, dan blijven we eindeloos rond cirkelen in de psychologische mind, in samsara (de cyclus van dood en wedergeboorte).
 
Bevrijding is het Licht van de diamant in zijn totaliteit en niet slechts een of enkele facetten zoals bepaalde specifieke overtuigingen, die het ik (ego) in dit leven probeert in te lossen.
Als je focust op het oplossen van allerlei soorten problemen van de psychologische mind (de afzonderlijke facetten van de diamant), blijf je een gevangene van de mind, omdat de psychologische mind, het 'ik', het ego aan het roer blijft staan. Jij bent degene, die hard werkt om je staat van zijn te verbeteren, maar het is juist de identificatie met die 'jij', die het leed in de eerste plaats heeft veroorzaakt. Dus meditatie is een sterk medicijn om Puur Gewaarzijn te provoceren, om de identificatie met de psychologische mind (het 'ik') te doorbreken. 

Puur bewustzijn betekent het overstijgen van de mind; het licht is 'aan' en schijnt: alle overtuigingen/problemen doven geleidelijk aan vanzelf uit in het Licht van Gewaarzijn; geen sterke inspanning of hard werken (= het 'ik') is nodig. Ja, soms dienen we dieper af te dalen in bepaalde weerstanden, maar vanuit Puur Gewaarzijn is dit een totaal andere beleving (minder pijnlijk), dan wanneer we de weerstanden onderzoeken en aangaan vanuit de mind. 

Keer op keer luister ik met verwondering naar de kracht van deze diepe basisovertuigingen, die de levensloop van de mens bepalen, zonder dat zij dit zelf in de gaten hebben. Ik luister en hoor de sterke identificatie, die gepaard gaat met de gedachten en emoties (waar ze heilig in geloven), die voort vloeien uit deze basisovertuigingen. 
En ik voel/hoor/zie de perfectie van het bestaan door deze levensloop heen: de potentie tot bevrijding, waar de ziel naar verlangt, bevrijding van diepe imprints uit dit leven en andere levens, wat de onderliggende kracht is achter deze geboorte met deze specifieke levensomstandigheden. 

Het is dit lijden, wat veroorzaakt wordt door identificatie met een 'ik', met de psychologische mind en de pijnlijke basisovertuigingen, wat de mens aanspoort op zoek te gaan, om tot heling te komen. Wat een prachtig design van het bestaan. 

En ik zie ook de keerzijde, de enorme kracht van maya: de totale vereenzelviging met deze overtuigingen van waaruit de mens blijft herhalen..., een leven lang..., tot de dood erop volgt... en een volgend leven..., van waaruit ik zeg: zoek een meester en 'beoefen' Vipassanameditatie (1), zodat je verlost raakt van de greep, die de psychologische mind op je heeft (o.a. wat ik voel en denk is 'waar'). 

In het Licht van Puur Gewaarzijn dient zich de mogelijkheid tot totale bevrijding aan: we komen los van het wiel van wedergeboorte, van karma.

(1): voor nadere informatie en kennismaking met Vipassana, neem een kijkje op http://www.vipassana.nl 

Boeddha: the best way to stay in samsara is to resist it. Samsara is the wheel of endless birth and death under the influence of delusion and karma which causes suffering.
 

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Klimaatverandering is een spirituele crisis: liefdeloosheid is de oorzaak.



Ik hou van vlees (kip) en bovenal van vis. En met mij vele mensen. Zoals er ook mensen zijn die niet van vlees en vis houden of welbewust daarmee zijn gestopt vanuit bepaalde overwegingen.

Meerdere malen heb ik in mijn leven een poging gedaan om vegetarisch te leven, maar zonder blijvend resultaat en uiteindelijk ontstond er gaande de afgelopen jaren de volgende beweging:  eerst verdween het varken uit het menu en daarna de koe (op een enkele uitzondering na), maar de kip (geen supermarkt kip) en de vis hielden stand. En sinds enige tijd voel ik dat een volgende stap noodzakelijk is.

Ik kan niet langer mijn hart afsluiten voor het leed wat dieren wordt aan gedaan om ons te voorzien in onze behoefte aan vlees en vis. Het doet gewoonweg pijn. Ik voel het lijden van alle dieren op de aarde, van alle dieren die wij als eigendom, als bezit beschouwen van waaruit wij menen dat wij met deze dieren kunnen doen en laten wat wij willen.
Bio industrie of bijvoorbeeld graskoeien, het is om het even. Het gaat erom dat wij ons het recht hebben toe geëigend om dieren hun vrijheid te ontnemen, hen op een bepaalde wijze te behandelen (diervriendelijk of dieronvriendelijk) om ze vervolgens vroegtijdig te doden voor onze consumptie.

Stel je voor dat een ander soort binnen de keten van leven en dood massaal op deze wijze met de mensheid zou omgaan?

Overigens ligt de periode van slavernij niet ver achter ons en vindt nog steeds plaats (denk bijvoorbeeld aan kinderen in de kledingindustrie in Aziatische landen). En ook beschouwen veel mensen hun partner en/of kinderen als hun bezit en menen over hen te kunnen heersen. Dat wat wij elkaar en de dieren aandoen (uitbuiten, overheersen, dwang en manipulatie etc.), komt voort uit onze staat van 'zijn': liefdeloos, niet verbonden met het hart, en onwetendheid.

En tegelijkertijd kan ik ook kijken vanuit het perspectief dat we allen deel uitmaken van de keten van leven en dood. Het is niet zo dat ik een voor- of tegenstander ben van het nuttigen van vlees of vis. Mijn lichaam wordt tenslotte ook bewoond door vele levende wezens (o.a. bacteriën), die van dit lichaam gebruik maken of ons ziek maken/doden en wij zijn ook prooi voor anderen (roofdieren, slangen etc.) binnen de keten. En als we dood gaan, dienen we als voedsel voor andere levende wezens of voor de aarde zelf (as).

Het is wel zo dat de balans binnen de keten totaal verstoord is.
7 miljard mensen voorzien van vis en vlees is een onmogelijke opgave voor de aarde zelf: er is ongelooflijk veel land en voedsel nodig voor de veeteelt. Land om granen/mais/soja te verbouwen voor veevoer en land om vee op te laten grazen. En er is ongelooflijk veel water nodig voor de veeteelt sector (daar waar water steeds schaarser wordt op de aarde). En of je dieren nu diervriendelijk behandelt of niet, zodra ze volgroeid zijn, worden ze naar de slachtbank geleidt.

Elke vorm van respect en dankbaarheid voor het leven wat wij tot ons nemen,  denk aan de indianen die vanuit een diepe verbondenheid met de natuur leefden, is zoek..., omdat we niet thuis zijn in ons hart.

En dan kijk ik naar een uitzending van Tegenlicht: Paul Kingsnorth, schrijver en voormalig milieu activist (aflevering: de aarde draait door, 16 december 2018). En hoor ik de volgende uitspraak: Als je denkt dat het levensweb waar wij deel van uitmaken slechts een hulpbron is om te ontginnen, dan ben je verloren.

Ja, zo is het. De tragedie van de mens is dat we niet meer vanuit verbondenheid leven met ons zelf en met alles wat is. We bevinden ons in een spirituele crisis.
De vooruitgangsmythe (meer en nog eens meer om de leegte niet te hoeven voelen) leidt ertoe dat de natuur moet bijdragen aan economische groei: alles in dienst van de mens, alles in dienst van behoeftebevrediging die kortstondig van duur is, en het is nooit genoeg en we willen ook niets missen... met als gevolg roofbouw en uitputting van de aarde (en de mens: burn-out).

De heling ligt niet in 'meer' en 'groei', de heling ligt in het opheffen van de vervreemding, het openen van het hart, door de leegte en eenzaamheid die in ons allen huist, te ontmoeten.

En vervolgens zie ik een documentaire op netflix.
Titel Cowspiracy: The sustainability Secret.
Ik raad iedereen aan om deze documentaire te bekijken (eerste maand is netflix gratis).
En daar werd het volgende uiteen gezet:
In een online rapport van de Verenigde Naties staat vermeld dat veeteelt meer broeikasgassen produceert dan de uitstoot van de gehele transportsector. Dit betekent dat de vlees- en zuivelindustrie meer broeikasgassen produceert dan alle auto’s, vrachtwagens, treinen, boten en vliegtuigen samen. Koeien en andere boerderijdieren produceren een aanzienlijke hoeveelheid methaan door hun spijsvertering. Methaangas van vee is 86 keer zo destructief als koolstofdioxide van voertuigen. Daarnaast geven de Verenigde Naties ook aan dat vee niet alleen een grote rol speelt bij opwarming van de aarde, het zorgt ook voor de uitputting van hulpbronnen (bijvoorbeeld water, vruchtbare grond) en milieuafbraak (mestafval/fosfaat/methaangassen), wat de planeet uitput en verwoest.
Veeteelt bezet 45% van het land, verbruikt 30% van het water, is verantwoordelijk voor 91% van de verwoesting van de Braziliaanse Amazone, de  longen van de aarde, snik... (de Amazone wordt gekapt om granen, soja etc. voor de veeteelt te verbouwen en om vee te laten grazen).

En toch gaan we gewoon door met het eten van vlees/vis/zuivel en steken we onze kop in het zand. Hoe is dat mogelijk?

Het is mogelijk, omdat bijvoorbeeld de informatie over de impact van de veeteelt op het milieu (naast het leed wat we dieren aandoen) voor velen nog niet scherp genoeg op het netvlies staat/stond. Het is mogelijk, omdat we massaal onze ogen sluiten voor het gegeven dat de aarde opwarmt: we lezen en horen erover, maar willen er niet aan, want wij zijn de veroorzakers van de klimaatverandering (naast natuurlijke invloeden vanuit de zon e.d.) en dat heeft consequenties voor ons handelen en we zijn gewoontedieren, die weerstand voelen tegen verandering.

Maar bovenal gaan we door met het eten van vlees/vis/zuivel, omdat we niet thuis zijn in ons hart en van daaruit het leed niet voelen wat we andere levende wezens en de aarde aandoen. En als we het wel voelen, dan vraagt dat een ommezwaai in levensstijl wat voor velen niet een eenvoudige opgave is (inclusief mezelf), omdat we genieten van ons stukje vlees of vis. Daarnaast kan het de nodige weerstand oproepen als we binnen het gezin aangeven dat we niet langer meer mee willen werken aan deze praktijken. En dan heb ik het nog niet over de zuivelindustrie, die net zo belastend is voor het milieu als het nuttigen van vlees en vis.

Tot slot: Ik ben een groot voorstander van 'clean meat & fish' (en clean zuivel).
De ontwikkelingen gaan hard en binnen enkele jaren is het zover: de eerste, sappige hamburger gemaakt van één enkele stamcel, verschijnt in de supermarkt.
Verder is er niets nodig om clean meat/fish te maken, behalve het overwinnen van onze weerstand tegen 'kweekvlees/vis'. Die ene enkele stamcel (van een vis of een kip of een rund etc.) kan tot in het oneindige worden door gekweekt. Daar hoeft geen dier voor gedood te worden en sinds kort is er niets anders meer nodig dan die ene stamcel.
De hele wereldbevolking kan voorzien worden van clean meat and fish (en op termijn clean zuivel). In Nederland is Meatable één van de organisaties, die ver is in het ontwikkelen van clean meat. En de smaak... is exact hetzelfde als het vlees of de vis die je voorheen nuttigde.

Maar zover is het nog niet... en het is vijf voor twaalf wat betreft de opwarming van de aarde door broeikasgassen. Tijd om in beweging te komen.

Misschien dat het lezen van deze blog en het bekijken van de documentaires (Tegenlicht, Cowspiracy) jou ook triggert om uit de gewoontestand te komen, voor zover dit al niet het geval was. Uiteindelijk gaat het om het welzijn van ons allemaal: de mensen, de dieren, de bloemen en planten, de aarde.

Mocht je anderen willen informeren, deel de blog.  En heb je een heerlijk vegetarisch of veganistisch recept: laat het anderen weten, er zijn een aantal facebookpagina's met vegetarische recepten waar je jouw recepten aan kunt toevoegen.
Zo helpen we elkaar weer verder.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
Linked-In: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Waar Liefde is, is Vrijheid.



Waar Liefde is, is Vrijheid.

"Als je gelooft dat degene van wie je houdt anders moet zijn dan ze is, dan heb je helemaal geen relatie met haar. Je hebt een relatie met een ideaalbeeld in je hoofd. Je hebt een relatie met je eigen gedachten." (Scott Kiloby)

Voordat je verder leest, neem eens even de tijd om de volgende vraag te onderzoeken: 'Wat betekent Liefde voor jou in relatie tot je partner?'

Hieronder enkele antwoorden, die voorbij zijn gekomen in uitwisseling met mensen:

Dat je van de ander houdt zoals die is...
Ook als hij/zij niet te genieten is of zijn afspraken niet nakomt of met zijn telefoon bezig is i.p.v. met jou...? Hou je dan ook nog van hem of haar?

Als je echt van iemand houdt, dan heb je iets voor de ander over...Toch? Dan ben je bereid jezelf opzij te zetten. Je leeft tenslotte niet alleen voor jezelf.

Liefde betekent rekening houden met een ander, afstemmen/overleggen: je kan niet altijd doen waar jij zin in hebt, je moet je ook weleens aanpassen...

Liefde is respectvol omgaan met anderen, dus je zegt 'ja' op een uitnodiging voor een verjaardagsfeest/bruiloftsfeest, ook al voel je een 'nee'. Niet gaan is niet liefdevol naar de ander toe. Jij zou het toch ook niet leuk vinden als mensen niet op jouw feestje of bruiloft komen opdagen?

Een liefdesrelatie is niet alleen een liefdesrelatie met de persoon zelf, maar ook een relatie met haar of zijn familie. Als je niet wordt uitgenodigd door je liefje bij zijn/haar familie, dan is er wat mis..., dan houdt hij/zij niet echt van jou, want anders zou hij/zij je toch bij de familie betrekken? Of het omgekeerde: als jij aangeeft dat je een relatie hebt met hem of haar en niet met zijn/haar familie, dan is dat volgens je partner geen volwaardige relatie, want daar hoort ook de familie bij...

Liefde betekent dat je de ander niet afvalt in gezelschap. Ook al ben je het niet eens met je partner, je vindt eigenlijk dat hij/zij onzin loopt uit te kramen..., je spreekt je niet uit, omdat je haar of hem niet voor schut wil zetten, geen gezichtsverlies wil bezorgen, maar bovenal wil je na afloop geen herrie in de tent.

Liefde betekent dat je graag samen bent, je wilt zoveel mogelijk tijd met elkaar door brengen, je gaat samen op vakantie, samen naar vrienden, samen op de bank een serie kijken etc. Of het tegenovergestelde: je wilt je niet binden, want liefde verstikt.

Als je echt om iemand geeft, dan deel je geen informatie die de ander mogelijk kan kwetsen, die informatie laat je gewoon achterwege... (zachte heelmeesters maken stinkende wonden?)

Tot slot: Liefde is exclusief, speciaal: ik hou alleen van jou..., ook al droom ik weleens over een ander die me wel waardeert, begrijpt, hoort en ziet.

En is dat dan Liefde, het pakketje beelden/overtuigingen waar we ons aan dienen te houden of naar dienen te gedragen onder de noemer van 'Liefde'.

Is dat Liefde met een hoofdletter L?
Liefde die onvoorwaardelijk is: liefde die de ander niet wil veranderen, maar de ander neemt zoals hij/zij is. Liefde die niet verstoord raakt als de partner zich anders gedraagt dan al die opvattingen en beelden, die wij over Liefde hebben?

Of spreken we over liefde met een kleine letter 'l'? Liefde die voorwaarden stelt aan de ander: jij moet zus of zo zijn, anders hou ik niet van je.
Liefde die bestaat bij de gratie van afkeuring, afwijzing, haat..., oftewel een liefde die wankelt: het ene moment hou ik van je, het andere moment zie ik je absoluut niet zitten, haat ik je en fantaseer ik over een andere partner, die mij wel aandacht voor mij heeft.
Liefde die bestaat uit behoeftigheid, de ander moet ons gelukkig maken: hij/zij moet mij een gevoel van veiligheid, steun en kameraadschap geven, want ik kan niet alleen zijn.

We menen te weten wat Liefde is, Liefde met een hoofdletter L. We gaan ervan uit dat de opvattingen over Liefde de Liefde zelf is, maar is dat zo?

En op enig moment stappen we in het huwelijksbootje..., omdat we zoveel van elkaar houden..., we trouwen om onze liefdesrelatie te bezegelen..., zeggen we dan. Maar als we zo goed weten wat Liefde is, hoe kan het dan dat 1 op de 3 huwelijken strandt?

Tja, we zijn nu eenmaal groot gebracht met uiteenlopende opvattingen (denkbeelden) over het Hart, over de Liefde en het zijn juist die opvattingen, die maken dat we de Liefde met een hoofdletter L mis lopen. Het Hoofd versus het Hart.

Misschien weten we helemaal niet wat Liefde is. Misschien bestaat de Liefde die wij kennen slechts uit allerlei ideeën over de Liefde, maar dat is niet de Liefde zelf, het zijn slechts ideeën, die we in de loop van ons leven hebben mee gekregen, gebaseerd op allerlei culturele, religieuze en maatschappelijke invloeden.

En een recept voor Liefde is geen Liefde, het is een recept en een recept leidt bij voorbaat tot frustratie, eenzaamheid, leegte, teleurstelling, angst en schuld. De ander voldoet niet..., hij/zij gedraagt zich niet overeenkomstig het recept, overeenkomstig alle opvattingen over liefde, die voort komen uit de mind. Hij/zij maakt mij niet gelukkig..., hij/zij houdt geen rekening met mij, hij/zij heeft niets voor mij over, luistert niet etc.

Het hart kent echter geen opvattingen over Liefde, het hart is Liefde. Het hart maakt geen keuze: voor of tegen. Het hart wijst niets af, is open en onvoorwaardelijk, zonder enige eis of verwachting ten aanzien van de ander.

Het hart kent geen weerstandsschakelaar. Liefde is totale acceptatie van wat is, wat overigens niet betekent dat je alles maar als zoete koek van de ander slikt en accepteert. Het betekent ook niet dat je je wens of verlangen niet zou mogen uiten..., er is niets mis met het uitspreken van je behoefte, maar verwacht niet op voorhand een 'ja' of als de ander 'nee' zegt, interpreteer dit niet als: hij houdt niet van mij, hij heeft niets voor mij over.

Laatst beluisterde ik een satsang van Adyashanti. Een man op leeftijd, die geboren en opgegroeid was in Japan vertelde het volgende over zijn 30-jarige huwelijk: 'Wanneer wij in Japan trouwen gaan wij er niet vanuit dat we weten wat Liefde is, wij zien het huwelijk als een mogelijke kans om te ontdekken wat Liefde is. In het begin van ons huwelijk waren er allerlei aspecten aan mijn vrouw die ik niet waardeerde, die ik veranderd wilde zien; sommige dingen stoorde mij aan haar en ik probeerde op subtiele wijze bepaalde kanten van haar te veranderen, totdat ik ontdekte dat dat geen Liefde was, dus na enkele jaren ben ik daarmee gestopt. Het kostte mij 15 jaar om elke vorm van subtiele manipulatie uit te laten doven, om mijn vrouw totaal te accepteren zoals zij is. En nu kan ik met recht zeggen dat wij de Liefde ontdekken.'

Misschien wordt het tijd om te onderkennen dat al deze beelden over liefde niet de Liefde zelf is. Laten we daar eens beginnen..., laten we als vertrekpunt nemen dat we niet weten wat Liefde is..., laten we alle ideeën en opvattingen doorzien voor wat ze zijn: bedenksels vanuit de mind, het Hoofd in plaats van het Hart. Laten we vanuit openheid en leegte de ander tegemoet treden, alle eisen, interpretaties en verwachtingen op de schop. Misschien..., heel misschien ontdekken we dan op enig moment in ons leven wat Liefde werkelijk is...

If you love a person, how can you destroy his or her freedom?
If you trust a person, you trust his or her freedom too.
(Osho)

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Mediteren..., zonde van mijn tijd.



Ik heb een afspraak met Lisa, zij komt voor het eerst langs.

Laatst zei iemand tegen mij: “Misschien ben jij wel niet van het mediteren, misschien is meditatie als ingang niet geschikt voor jou.”
Ik vraag me af of dat zo is. Ze vervolgt: “Ik lees nu een boek waar mediteren juist wordt aangeraden en ik merk op dat ik mezelf ervan af hou. Daar wil ik graag met jou bij stil staan.” Oké, zeg ik, vertel.

Ik ben niet bang voor stilte, zegt Lisa, ik heb ook enkele retraites gedaan waaronder een vipassana retraite van 7 dagen en toch voel ik behoorlijk wat weerstand bij de gedachte dat ik iedere dag tijd besteed aan meditatie.

Ik vraag me af wat dat dan is. Gun ik het mezelf niet? Vind ik het mezelf niet waard? Of is er wat anders gaande?
Ik weet wel dat ik een enorme doener ben, zegt ze. Als ik stil ga zitten, komt al gauw de gedachte omhoog dat het zonde van mijn tijd is.

Oké, zeg ik, ik hoor je, zou je eens wat willen delen over de 7-daagse stilte retraite? Wat was de gang van zaken en wat kwam jij daarin tegen?

We mediteerden vele uren per dag en de maaltijden waren ook in stilte. Daarnaast deden we ook klusjes als afwassen e.d. De eerste dagen van de retraite keek ik met verbazing/bewondering naar de andere deelnemers en dacht: 'Wat doen jullie allemaal erg je best…, nou, dat kan ik niet opbrengen.' Ik trok gewoon mijn eigen plan, ik deed waar ik behoefte aan had, soms ging ik tijdens de meditatie liggen terwijl iedereen zat.
Later gaven de andere deelnemers aan dat ze dat zo sterk aan mij vonden, maar ik vond het juist heel sterk van hun dat ze uur na uur mediteerden op hun kussentje of stoel.

Ik vond de dagen vreselijk lang duren…, en ik mistte gewoon het contact met mensen…, een weekend in stilte…, al la…, dat is te doen, maar langer dan een weekend…, ik heb het contact met anderen ook nodig om te groeien en om te spiegelen en als ik daar dan zo zit of lig, dan stagneert het gewoon in mij, dan loop ik vast in mijn eigen gedachten. Nou, na 4 dagen ben ik gestopt, ik had er genoeg van.

Oké, dus je trok je eigen plan…, je gaf je niet over aan het programma zoals het was, maar je deed je eigen ding. Dat is al een opmerkelijk gegeven, toch? Om te zien dat je door dat gedrag een ontsnappingsroute creëert voor dat wat er in jou gaande was tijdens het mediteren. En dat de mind vervolgens een verklaring bedenkt voor je gedrag: 'Ik heb andere mensen nodig om te spiegelen, want op mezelf zijn levert niks op, meditatie werkt gewoon niet voor mij, ik draai alleen maar rondjes in mezelf, het leidt nergens heen.' Interessant om dit allemaal gade te slaan, toch?

Ja, zegt Lisa, zo heb ik er niet naar gekeken, ik was eigenlijk wel trots op mezelf dat ik mijn eigen gang ging. Jammer dat de leraar dit niet aan mij terug heeft gespiegeld…

En als je de 7 dagen had volgemaakt, wat zou je dan ontmoeten in jezelf?
Ik zou me stierlijk vervelen, flapt Lisa er wel gemeend uit. Ik had ook heel vaak gedachten als: 'Wat zit ik hier te doen? Wat schiet ik hier mee op? Wat een onzin allemaal. Zonde van mijn tijd.'

In mijn dagelijkse leven kom ik ook altijd net op tijd bij een afspraak, nooit te vroeg. Omdat ik mijn tijd niet wil verdoen. Ik moet mijn tijd nuttig besteden en niets doen, mediteren, is niet nuttig.

Interessant. Dus dit is wat jij tegen komt tijdens een 7-daagse vipassana.

Iedereen ontmoet zo zijn/haar eigen stukken. En dit is het voor jou: je gaat je eigen gang, je mist het contact met anderen…, je denkt dat je anderen nodig hebt om jezelf op een dieper niveau te ontmoeten…, je zoekt de vervulling buiten je, bij anderen…, zonder de uitwisseling met de ander wordt je op jezelf terug geworpen, je ontdekt dat je je stierlijk verveelt en je realiseert je nu dat daar een overtuiging aan ten grondslag ligt: niets doen is zonde van mijn tijd, ik moet mijn tijd nuttig besteden. Stil zitten en stagneren in je eigen gedachten is niet nuttig, het levert niks op, je besluit na 4 dagen te stoppen.

Ja, zegt Lisa, dit realiseer ik me nu pas echt…, zo heb ik er nog niet naar gekeken… Maar hoe kom ik van die overtuiging af? En van die doener?

To see is to be free.

Je ziet het nu. Je ziet de overtuigingen, die je handelen bepalen. Daar begint het mee. Met ‘zien’. Zien wat er allemaal voorbij komt, wat er aan geraakt wordt, wat zich allemaal afspeelt in jou. Laat de lamp van Bewustzijn erop schijnen, dat is alles. Ga geen gevecht met de verveling aan of met het gemis aan contact, ga er niet vandoor, haak niet aan, ga er niet in mee, blijf toeschouwer van dat wat de mind tevoorschijn tovert op het moment dat jij mediteert: de verveling, het zinloze en nutteloze, het gemis aan contact en de verklaring die de mind geeft waardoor je na 4 dagen stopt.

Waar we vanaf willen, blijft juist aan ons kleven. Als je het gevecht aan gaat met de mind, wie in jou is dat dan die dat gevecht aan gaat? Dat is ook de mind. Dan blijf je een gevangene van de mind, van de overtuigingen, dus dat is niet de oplossing. Kijk naar de weerstand, naar de verveling..., geef het alle ruimte, onderdruk het niet en vlucht niet. Op enig moment dooft de verveling als vanzelf uit.

Naar binnen keren, vertragen, is een eerste stap om uit de verslaving van de doener te komen, om af te kicken van het patroon in jou die alsmaar door dendert, van het ene project naar het andere.

Als je door hebt wat we nu met elkaar bespreken, dan begrijp je dat er sprake is van een geconditioneerd patroon: de doener (je mag niet niks doen, je moet nuttig bezig zijn, je mag je tijd niet verlummelen).

Realiseer je dat de doener drijft op adrenaline. En die adrenaline zorgt ervoor dat je systeem steeds op ‘actief’ staat.

Er is dus een de-conditioneringsproces nodig. Ga eens op de bank liggen, met een rustig muziekje of zonder muziek, ontspannen zijn, niets willen, niet uit zijn op een resultaat of nut of iets willen bereiken, alleen maar aanwezig zijn bij dat wat voorbij komt als je niet toe geeft aan de doener. Misschien ga je je heel onrustig voelen of komen er allerlei gedachten voorbij als je op de bank ligt: ik moet de was nog ophangen, de boodschappen doen, ik zit mijn tijd te verdoen etc. Iets in die strekking…, herken je dat? Heel herkenbaar, zegt Lisa.

Volg het proces, blijf liggen, laat die onrust uitrazen, blijf toeschouwer, dat is alles. Kijk. Dat is meditatie: Aanwezig zijn bij dat wat zich in jou afspeelt, zonder iets te willen veranderen.


Je gunt jezelf iedere dag een half uur 'zijn', een half uur totale ontspanning. En je zult zien dat de adrenaline rush, die jou steeds tot activiteit wil aanzetten, in de loop der tijd afneemt. Je ervaart dan in toenemende mate dat je in het bestaan kan rusten, gewoon kan 'zijn', wat heel helend, vervullend en voedend is.

En als je dan toch nuttig bezig wilt zijn..., om die term nog maar eens te gebruiken..., begin bij jezelf. Als jij thuis komt bij je-Zelf, bij de bron van liefde en wijsheid die jij bent, dan kan je de ander op een dieper niveau bij staan. Nu roep je van alles vanuit de ratio, wat je zojuist zelf aan gaf, je zegt 'ik weet het', maar je belichaamt de wijsheid niet, je leeft het niet. In hoeverre kan je dan werkelijk tot 'nut' zijn voor anderen? Begin bij jezelf.

In het begin vraagt het enige inzet om een half uur voor jezelf uit te trekken (afkicken van de doener), maar op een bepaald moment ontdek je en ervaar je hoe fijn het is om een half uurtje te liggen, om gewoon te zijn...

Heerlijk toch?

Ja, dank je, zegt Lisa, ik ben blij dat het nu helder is wat mij weerhoudt om te mediteren, ik heb wat tijd nodig om alles te laten bezinken wat we hebben besproken, maar ik ga het ervaren en ontdekken, zegt Lisa.

When you are not doing anything at all, bodily, mentally…, on no level…, when all activity has ceased and you simple are, just being, that is what meditation is.
Osho

www.bewustzijnscoaching.com
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes