Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Alles in mijn leven is 'moeten'.



Zelfonderzoek: De draadjes.
Wat bedoel ik met ‘draadjes’? Soms worden we voor een situatie geplaatst en ervaren we uiteenlopende gedachten/emoties (de mind/het ego) van waaruit we het moeilijk vinden om een keuze te maken of om totaal open te zijn naar onszelf en naar anderen. In het laatste geval (open naar onszelf en naar anderen toe) is de neiging aanwezig om sommige draadjes (gedachten/emoties) wel te delen en andere draadjes achterwege te laten.

Maar als we preciezer kijken, wat is er dan eigenlijk gaande? Enig idee?

Voordat je verder leest, onderzoek dan eens de vraag wat jou ervan weerhoudt om alle draadjes (emoties/gedachten) aan het licht te brengen en met een ander te delen. Draadjes die gaan over jezelf of draadjes die betrekking hebben op de ander. Kijk eens of je de vraag kan beantwoorden. Wat weerhoudt jou ervan om open te zijn naar jezelf toe en naar de ander?

Dit is het antwoord wat ik heb ontdekt: we hebben een oordeel over de draden. We labelen sommige draden als goed en veroordelen andere draden. De emoties en gedachten die we veroordelen, vermijden we het liefst: ik ben niet jaloers, koppig, onzeker, perfectionistisch etc.  En ik ga deze emoties zeker niet delen met anderen..., want ik wil niet jaloers etc. overkomen, wie wil er nou jaloers zijn? Niemand toch? Gevolg: we duwen vervelende emoties en gedachten weg uit ons bewustzijn.

Onze essentie, onze ware natuur, het Bewustzijn zelf is echter vrij van oordelen en kan dus ook niet gekwetst worden of kwetsen, omdat ze IS, gelijk de zon die IS, die altijd en immer schijnt. Onze ware natuur is oordeelloos en compassievol. Het is vrij van opvattingen of emoties zoals de mind ze kent: vandaag heb ik geen zin om te schijnen, want ik ben in een slechte bui... of... ik voel me afgewezen, dus ik schijn vandaag niet. Nee, de zon schijnt altijd en immer. Wat er ook voorbij komt..., liefdevol beziet onze ware natuur wat er verschijnt.

Als we niets zouden plakken op deze draadjes (geen label in de zin van: 'goede' of 'slechte' draadjes), maar de draadjes bezien voor wat ze zijn, dan bezien we onze gedachten en emoties van dat moment..., zonder oordeel. We laten het licht van de zon schijnen op alle draadjes die in ons leven: angst voor afwijzing, schaamte, schuld, jaloezie, niet goed genoeg zijn etc.

Er is niets mis met al die oordelen en overtuigingen ware het niet dat we er zoveel waarde aan hechten. We geloven wat de mind ons voorspiegelt en dat is de oorzaak van ons lijden: de identificatie met de mind. We zijn niet thuis in de zon, in onze ware natuur, maar een gevangene van de mind, een gevangene van onze emoties en gedachten, omdat we die 'waar' aanzien: ik ben jaloers (dat is mijn natuur), ik ben saai etc.

Willen we uit de gevangenis van de mind (het lijden) ontsnappen, dan is onder andere zelfonderzoek een belangrijk instrument, een instrument wat tijdens de sessies bewustzijnscoaching regelmatig wordt ingezet. En zelfonderzoek is alleen mogelijk als we onszelf toestemming geven om alles aan het licht te brengen: zonder oordeel waarnemen wat zich allemaal in ons afspeelt. En als er oordelen zijn...(en die zijn er volop), dan is dat het. Kijk ernaar. Het gaat om het los komen van het geloof in al die oordelen, het los komen van de mind, jij bent niet de mind, maar het licht (de zon) waar de gedachten en emoties in verschijnen.


Als we niet thuis zijn in de zon, als we niet aanwezig zijn (wakker zijn/gewaarzijn), dan identificeren we ons volledig met de mind, waar de criticus zich bevindt, die de draadjes beoordeelt en veroordeelt. De criticus maakt dat we sommige draadjes niet willen zien of met een ander willen delen: te pijnlijk.

Op een gegeven moment ontdekte ik in mijn proces en in mijn werk met cliënten hoe belangrijk het is om alle draden te onthullen en te onderzoeken: de zogenaamde 'mooie', 'aangename', 'vreselijke', 'lelijke' gedachten en emoties.

Ook al bestempelt de criticus de draden als mooi of lelijk, besef dat de draden slechts draden zijn, ze zijn niet waar of onwaar of tegenstrijdig: ze zijn. Met andere woorden, verschuif de aandacht van de mind naar Bewustzijn (de zon), naar de ruimte waarin de draden (emoties en gedachten) verschijnen.

Oké..., na de theorie nu een voorbeeld: een tijd geleden kwam er een cliënt waarbij het onderzoeken van de draadjes centraal stond. De cliënt, ik noem haar voor de leesbaarheid Yvon, had met vriendin Tineke afgesproken om mee te doen aan een bepaalde wedstrijd, want dit doen we nu eenmaal ieder jaar (= patroon). Ze merkte op dat tijdens het maken van de afspraak er een beweging in haar lichaam gaande was, die aangaf dat ze eigenlijk geen zin had, pufff, zo moe, maar ja, de daadwerkelijke datum lag nog wat verder weg, en wie weet had ze tegen die tijd er toch wel zin in, want ja, het is lekker om buiten te zijn, en de wedstrijd vond plaats in een natuurrijke omgeving wat toch wel heel fijn was, en ze gingen ieder jaar met elkaar, dus ja..., ze had 'ja' gezegd.

Het viel mij op dat Tineke (haar vriendin) haar niet had gevraagd (zullen we samen weer meedoen?), maar dat Tineke er automatisch vanuit ging dat ze dit jaar ook weer samen zouden gaan (geconditioneerd patroon), en ja, Tineke had het ook niet zo makkelijk (aldus Yvon)..., dus om dan ‘nee’ te zeggen..., dat vond Yvon toch wel wat te ver gaan, want ik ben dan toch die steun voor haar om te trainen, omdat we dan samen die wedstrijd lopen, dat motiveert haar dan..., en ja, afspraak is afspraak (= overtuiging/regel/zo moet het), dan zet ik me er toch gewoon overheen (aangeleerd patroon vanuit het gezin: kom op, flink zijn, niet zeuren),  zo erg is het toch ook weer niet, dat kan je toch wel voor je vriendin over hebben (een overtuiging over vriendschap), en je weet dat die wedstrijd je energie geeft en het is in de natuur, dus gewoon even de knop omzetten (aangeleerd).

Herkenbaar voor de lezer? Dit soort verhaaltjes (draadjes) die door ons heen gaan?

Ik legde de cliënt o.a. de volgende vragen voor: Mag je op een afspraak terug komen? Hoe zou het voor je zijn om af te wachten tot het moment zelf (bijvoorbeeld een dag voor de wedstrijd) om dan na te gaan hoe de vlag er intern voor staat? Hoe lijkt het je om te communiceren met Tineke wat er allemaal door je heen gaat (alle draadjes benoemen), in alle openheid? En wat is er zo erg aan als Tineke teleurgesteld reageert? Mag zij teleurgesteld zijn?

Nadat een en ander inzichtelijk werd voor Yvon besloot zij Tineke te bellen om aan te geven dat ze op dit moment geen zin had om aan deze wedstrijd mee te doen, dat ze het liefst de afspraak wilde afzeggen, omdat ze zo moe was/is, maar het nog open liet, want misschien veranderde haar stemming/energielevel wel en wilde ze uiteindelijk toch mee doen. Ze gaf ook aan dat ze bang was dat Tineke teleurgesteld zou zijn en dat ze het gevoel had dat ze geen 'nee' kon zeggen, omdat ze voor haar ook een steun wil zijn om te trainen, maar dat ze toch ook eerlijk moest zijn naar zichzelf toe en dat ze het heel moeilijk vond/vindt om goed voor zichzelf te zorgen.

Aanvankelijk zag Yvon er tegenop om dit gesprek met Tineke aan te gaan. Heel begrijpelijk, want het vraagt ook heel wat: doorbreken van patroon en aangeleerd gedrag (we doen deze wedstrijd ieder jaar, de ander altijd tot steun willen zijn, niet gewend zijn om open en kwetsbaar te zijn naar de ander toe) en doorbreken van een overtuiging (afspraak is afspraak, iets over hebben voor een vriendin). Ze wilde Tineke niet teleur stellen, want die rekent op haar (denkt Yvon: overtuiging) en heeft haar ondersteuning ‘nodig’ (denkt Yvon: overtuiging). 

Zo kijkt Yvon naar haar vriendin..., dat is niet de realiteit (die is leeg/schoon/kent geen labels)..., maar haar inkleuring van de realiteit veroorzaakt door de mind/ego. Het is een plaatje wat Yvon op Tineke plakt: zij heeft mij nodig.


Tot Yvon ontdekt dat zij zelf die ondersteuning heeft gemist in haar verleden en die pijn (niemand die tot steun is) overhevelt op haar vriendin. Zij wil niet dat haar vriendin overkomt wat haar is overkomen: dat ze het allemaal alleen moest uitzoeken. Dat is de onbewuste overtuiging die haar gedrag (zorgen voor haar vriendin) bepaalt zonder dat ze dat zelf in de gaten heeft (blinde vlek). En de onbewuste overtuiging (pijn) zorgt ervoor dat zij niet in alle openheid haar beleving kan delen met Tineke.

Het daarop volgende consult vroeg ik naar de uitwisseling met Tineke. De cliënt gaf aan dat Tineke positief had gereageerd, dus niet overeenkomstig de film van Yvon (dat ze haar steun nodig had, dat ze teleurgesteld zou zijn). Vervolgens vroeg ik hoe de vlag er daadwerkelijk voor stond enkele dagen voorafgaand aan de wedstrijd en welke beslissing ze uiteindelijk had genomen?

Ze gaf aan dat de volgende draadjes door haar heen waren gegaan: Zal ik toch afzeggen..., ik heb er eigenlijk geen zin in…, pufff, ik word al moe bij de gedachte, maar ja, het is wel lekker buiten, in de natuur, ik krijg er energie van en Tineke waardeert het zo, en als ik eenmaal bezig ben, gaat het wel weer etc.

Wat denk je dat ze heeft besloten?

Ze besloot toch te gaan hard lopen. Ik vroeg Yvon of ze weleens gehoor gaf aan een ander belangrijk draadje wat ze meerdere malen had genoemd: dat ze geen zin had…, dat ze moe was/is. Waarop Yvon zei: Nee, ik ga altijd door, ik zet me eigenlijk altijd over dat gevoel van ‘geen zin hebben’ heen.

Vervolgens stelde ik de volgende vraag: En hoe zou het zijn om eens gehoor te geven aan die eerste stem, die aangaf dat je er eigenlijk geen zin in hebt, dat je moe bent? Waarop Yvon zei: Als ik daaraan toegeef, dan ben ik eigenlijk bang dat ik diep weg zak, dat ik de grip op mezelf verlies, dat ik helemaal tot niks meer kom, dat ik depressief word…

Mijn antwoord: Interessant…, en is dat waar? Hoe weet je dat? Heb je het wel eens uit geprobeerd? Nee, zei Yvon.

Hoe zou het voor je zijn om dit experiment eens aan te gaan? Om eens gehoor te geven aan de stem die zegt: Ik heb eigenlijk geen zin…, pufff…, ik ben moe.
En zou het je ook wat kunnen brengen/geven als je aan die stem gehoor zou geven?
Yvon: Ja, rust…, ontspanning…, waar ik eigenlijk diep naar verlang…, alles in mijn leven is ‘werk’, is ‘moeten’ en ik loop altijd vooruit op wat er nog allemaal moet gebeuren, gedaan moet worden, ik kan gewoon niet stil zitten op de bank.

Yvon is het experiment aan gegaan. We zijn een tijd samen op gelopen. Na een x-aantal sessies geeft ze aan wat een verademing het is dat het eeuwige moeten en zorgen voor anderen (in plaats van voor haarzelf) uit haar systeem is. Ze herkent nu de innerlijke stem (in plaats van de stem van ouders/maatschappij), ze handelt er nog niet altijd naar, maar ervaart het als een geschenk dat ze ziet van waaruit ze beweegt, dat er Bewustzijn is, want zonder bewustzijn (gewaarzijn) wordt je gewoon geleefd door je patronen en overtuigingen. Ze is blij dat ze heeft geleerd om zich uit te spreken en kwetsbaar te tonen naar anderen toe en ervaart het als een zegen dat zoveel aangeleerde patronen en overtuigingen verdampen. Ze bedankt me voor de transformatie die heeft plaats gevonden, ze zegt: 'Als ik niet bij jou was gekomen, dan zat ik nu in de ziektewet met een burn-out..., ik heb zoveel geleerd, gevoeld en ontdekt door onze uitwisselingen én de 'huiswerkopdrachten' die ik mee kreeg, ik ben je enorm dankbaar.'

En ik ben Yvon dankbaar, dat ze mij het vertrouwen heeft gegeven en dat we samen deze reis hebben mogen maken.  Er is niets zo vervullend dan 'open' gaan... en thuis komen bij je-Zelf.



www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Wat is de sleutel tot geluk?



Wat is geluk?

En is er een sleutel tot geluk? Zo ja, wat is de sleutel?

Bestaat er zoiets als permanent geluk of is geluk gewoon slechts tijdelijk van aard: het komt en het gaat.

Is geluk maakbaar? Kan je ‘geluk’ of ‘gelukkig zijn’ doen of creëren?
Vraagt ‘geluk’ inzet van onze kant, omdat het er niet op voorhand is, maar alleen door inspanning te verkrijgen is?

Of is 'geluk' iets wat je toevalt?

Wat betekent het woord ‘geluk’ of ‘gelukkig zijn’ voor jou? Neem daar eens de tijd voor… Keer naar binnen en vraag je eens in alle rust af wat ‘geluk’ betekent in je dagelijkse bestaan.

Zit geluk in de kleine dingen: een zonsondergang, een roos, een blik, een glimlach?
Dus in iets buiten ons?
Of in een staat van Zijn die glans geeft aan alles wat is?

En wat doen we met ‘ongeluk’ of ‘ongelukkig zijn’? De tegenpool van ‘geluk’.
Geluk kan alleen bestaan bij de gratie van haar tegenpool: ‘lijden’ of ‘ongelukkig zijn’. Mogen we ook nog 'ongelukkig zijn' in de ratrace naar 'geluk'?

Is geluk wel mogelijk als we ons realiseren dat elk 'geluk' het zaad in zich draagt van 'ongeluk', omdat het tijdelijk is: geluk komt en gaat, vandaag heb je een geweldige dag en morgen is het voorbij.

En elk 'ongeluk' draagt het zaad in zich van 'geluk': na regen komt zonneschijn.

Zou het streven naar geluk samenhangen met het gegeven dat we ons zo vaak ongelukkig voelen?

Zou het zo kunnen zijn dat het verlangen naar ‘geluk’ (vul maar in: een partner, de juiste baan, een kind, vrede in de wereld, erkenning, waardering, harmonie, verlichting) juist de oorzaak is van ons lijden?

Zou het zo kunnen zijn dat deze verlangens er zorg voor dragen dat we ons ongelukkig voelen in het hier en nu, omdat onze aandacht elders is, gericht op het realiseren van een verlangen, ergens in de toekomst? Omdat we menen dat het leven zoals het is niet vervullend is, niet voldoet…

Niet voldoet waaraan?
Aan het beeld wat de mind creëert over de realiteit: hoe het zou moeten zijn.
Herkenbaar? Het moet altijd anders zijn dan het is. We kennen geen volmondig ‘ja’.
‘Ja’ in de zin dat het leven goed is zoals het is, met alles erop en eraan.

We ‘leven’ vanuit een ‘nee’. Omdat we menen dat er iets niet deugt aan ons, aan de ander, aan de wereld, aan de omstandigheden zoals ze zijn: het moet anders...

Ben jij ‘gelukkig’? Stop even voordat je verder leest.
Wat is jouw antwoord op deze vraag: 'Ben jij 'gelukkig'?

Waar zeg jij nog 'nee' tegen?
Wat voldoet niet in jouw beleving?

En kan het 'ik' wel gelukkig zijn? Het 'ik' dat streeft naar..., het 'ik' dat dit niet wil, maar dat (iets anders) wil, het 'ik' dat afkeurt en goed keurt, het 'ik' dat zoveel voorwaarden stelt aan het leven zelf, het 'ik' dat zoveel meningen heeft en oordelen kent?

Als gelukkig zijn niet mogelijk is voor het 'ik',  bestaat er dan wel zoiets als permanent geluk? Of is dat een sprookje?

De enige weg die ik ken naar waarachtig geluk is 'ontwaken'.  Thuis zijn in het Zelf. Los komen van alle eisen die we aan het leven (onszelf, de ander, de wereld) stellen. Het leven Leven zoals het komt en gaat, zonder daar iets van te vinden. In het hart, uit het hoofd.

En dan luister ik naar de woorden van Osho:

'Life moves from perfection to perfection. Not from imperfection to perfection. No, life moves from perfection to perfection.'

Er hoeft niets verbeterd of veranderd te worden: all is well. Juist al die inspanningen dat het anders moet zijn dan het is, is de oorzaak van 'lijden'.
Ontwaken gaat over geluk dat niet komt en gaat, dat permanent is. Noem het Puur Gewaarzijn, Bewustzijn, Liefde, Licht, de Boeddhanatuur. Dan ben je thuis, thuis in het Zelf dat licht en donker overstijgt, het Zelf dat geen polariteiten (geluk/ongeluk) kent, geen voorwaarden stelt. Het Zelf dat neutraal is, vol liefde. Het Zelf dat geen eisen stelt aan het bestaan.

Wil dat dan zeggen dat er geen emoties of beleving meer is van verdriet of pijn?
Nee, emoties verschijnen en er kan pijn zijn. En dat is het dan: er is een emotie of er is pijn. Als jij er niets van vindt, dan is er wat er is. Punt. Maar op het moment dat er identificatie plaats vindt met de emotie of de gedachte, dan komt er lading bij, dan ben je een gevangene van de mind, je gelooft de gedachte (ik ben niks waard), je meent dat de gedachte of emotie (gevoel van afwijzing) echt ‘waar’ is, je bent ervan overtuigd dat jou iets wordt aangedaan door een ander of door bepaalde omstandigheden (je wordt ontslagen), je maakt het persoonlijk (ik ben niet goed genoeg), er ontstaat een 'verhaal'..., ja..., dan is er sprake van ‘lijden’. Naarmate Gewaarzijn zich verdiept, lost identificatie op, wat niet wil zeggen dat je zo nu en dan nog gevangen kan raken, maar de identificatie is oppervlakkig en van korte duur.
En ja…, thuis komen bij het Zelf is een geschenk, dan is het leven vervullend en rijst er een diep gevoel van dankbaarheid op uit het hart..., voor alles wat is..., zoals het is.

PS ik lig op de massagetafel en luister naar mantra's. Er verschijnt een gedachte: je hebt zojuist een blog geschreven over 'geluk', maar hoe zie je dan de dood van je dochter wat afgelopen zomer (zomer 2016) plaats vond? Dat is toch 'lijden'? Dat is toch een groot verlies? Dat is toch afschuwelijk? Ja, dat is een groot verlies. Zeker... En ja, er waren tranen en momenten van gemis...
En dan waait Lao Tse (een filosoof uit de 6e eeuw voor Christus) door me heen: 'Ga niet zo ver om te zeggen dat de dood van je dochter ongeluk (lijden) brengt. Het enige wat je kan zeggen, is dat ze dood is. Dat is een feit. Of het ongeluk brengt of een zegening is, weet je niet, omdat dit slechts één fragment van de werkelijkheid is. Wie weet wat er verder nog volgt?'

Ja, dat weet ik niet. En hoef ik ook niet te weten. Ik kan wel delen wat ik nu, een half jaar na haar overlijden, ervaar: totale neutraliteit betreffende haar dood, een neutraliteit die liefdevol is, een neutraliteit die hechting (gemis) overstijgt. Zo nu en dan waait Simone door me heen, een warme golf, er is een hartverbinding, een verbinding die dood en leven overstijgt. Natuurlijk is het jammer dat ze er niet meer is, we hadden een diepe connectie, ze is er niet meer in aardse vorm, echt jammer. En het is wat het is: ze is dood. En dat is het dan.
Wat ik ook weet, is dat Lao Tse spreekt vanuit de Bron, de Bron van Liefde die neutraal is, de Bron die geen oordelen kent. Of de dood van onze dochter een zegening of een vloek is? Wie zal het zeggen? Een ieder zal geneigd zijn om te zeggen dat het een vloek is. Maar wat als je thuis bent in de Bron? In het Zelf... waar geen enkele vorm van polariteit (ongeluk/geluk) aanwezig is, omdat het neutraal is. Niet neutraal in de zin van 'doods', maar neutraal in de zin van een onvoorwaardelijk 'ja'. Is er dan nog sprake van een zegening of van een vloek?

Ontdek het, mediteer, zoek een levende meester die je kan leiden, die je structuur (ego)doorziet, die aan je grondvesten rammelt.  Het vraagt heel wat om te ontdooien, om tot liefde en helderheid te komen, om de structuur te ontmantelen: het ego wat gebaseerd is op angst en tekort.

Het omzettingsproces naar Licht, door alle lagen heen (fysieke, emotionele en mentale laag) is een enorme transformatie. Jaren van moeheid, uiteenlopende fysieke klachten, het onder ogen komen van de zwarte zwaan in mij (wat ik als een pijnlijk proces ervoer, omdat ik er nog wat van vond), het is niet gering wat het van je vraagt, maar meer dan wat dan ook in het leven - absoluut de moeite waard. Meditatie, zelfonderzoek én een levende meester zijn voor mij de sleutels tot 'geluk'.

Wordt wakker, ontwaak.
Dat is het pad naar waar geluk.

'Life moves from perfection to perfection. Not from imperfection to perfection. No, life moves from perfection to perfection.'

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Overtuigingen transformeren: de directe weg.



To see is to be ... free.

Overtuigingen transformeren: de directe weg.

Ja, zo gaat dat dan. Er is een ervaring. De ervaring leidt tot een overtuiging en die overtuiging bepaalt vervolgens ons gedrag. Sommige overtuigingen zijn we ons bewust, andere overtuigingen zijn we ons niet bewust, maar die bepalen wel ons (vermijdings)gedrag, veelal zonder dat we dat zelf in de gaten hebben. En of we ons de overtuiging al dan niet bewust zijn..., de overtuiging reist een groot deel van ons leven met ons mee (soms een heel leven), tenzij we wakker worden, dan kan de overtuiging(en) uitdoven.

Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat één traumatische ervaring uit het verleden zulke verstrekkende gevolgen kan hebben voor de rest van je leven. En toch is dat zo... De angst die we destijds niet volledig konden dragen en voelen, geeft een imprint in het zenuwstelsel. Voorbeeld: een nare ervaring met een paard in het verleden maakt dat mijn lichaam automatisch met angst reageert als ik in de buurt van een paard kom.

Slechts één pijnlijke ervaring heeft ertoe geleid dat ik bang ben voor paarden. Overtuiging: paarden zijn onvoorspelbaar en gevaarlijk.
Gedrag: vanaf de pubertijd vermijd ik paarden. Als ik op een fietspad een paard aan zie komen, dan neem ik een omweg, ik wil niet langs het paard fietsen.

Nou kan je paarden nog gemakkelijk vermijden in je leven..., ik kom ze niet dagelijks tegen en als ik ze tegen kom, dan vraagt het weinig inzet om een bochtje erom heen te maken.

Er zijn ook overtuigingen die je niet kunt vermijden, omdat je er dagelijks mee wordt geconfronteerd. Ik zal enkele voorbeelden geven van dergelijke overtuigingen: mensen zijn niet te vertrouwen, ik ben niet goed genoeg, ik ben een lafaard, het leven moet leuk en gezellig zijn, ik ben een egoïst, iedereen stelt eisen aan mij, ik moet succesvol zijn, niemand heeft echt aandacht voor mij etc. Allemaal overtuigingen die bepalen hoe we naar de buitenwereld 'kijken', welk 'zicht' we hebben. De buitenwereld weerspiegelt onze binnenwereld, onze 'kijk'.  Als je overtuiging is dat mensen niet te vertrouwen zijn, dan kijk je vanuit die bril naar andere mensen. Met andere woorden: het gedrag van andere mensen interpreteer je vanuit de overtuiging die in jou leeft. Wat je gelooft, is wat je ziet.

Wat geloof jij? Wat zie jij? Welke overtuigingen leven er in jou?

Keer op keer 'zoeken' we, onbewust, naar bevestiging van onze overtuigingen, we kunnen namelijk niets anders 'zien' zolang we nog een gevangene zijn van een bepaalde overtuiging.
Keer op keer interpreteren we het gedrag van de ander vanuit de overtuigingen, die we van jongs af aan mee krijgen: of we ons dat nu bewust zijn of niet.

Nog een voorbeeld. Je kijkt vanuit de bril 'ik ben niet goed genoeg' en vanuit die bril meen je dat elke vorm van feedback kritiek is, elke vorm van terug koppeling interpreteer je als 'niet goed genoeg'. Je kan degene die de feedback geeft daardoor niet goed horen of ontmoeten, omdat die overtuiging er tussen staat.

Heftig om dit gegeven ten volle te realiseren..., en dan te bedenken dat we allemaal zo ons pakketje aan overtuigingen met ons meedragen..., die ons zicht belemmeren en tot zoveel onbegrip leidt: we verstaan elkaar eenvoudigweg niet door al die inkleuringen.

Tot er een moment komt in ons bestaan dat we wakker worden. Dat we los komen van al die overtuigingen die ons belemmeren te Leven. Niet door de overtuigingen te bestrijden of één voor één weg te werken (er hoeft niets weg), maar door de overtuigingen te herkennen en uit te dagen wanneer ze aktief zijn. Durf je je mond in een groep niet open te doen (overtuiging): ga het aan en ervaar, vanuit aandachtigheid, wat het teweeg brengt in je lichaam aan spanning, zonder ook maar iets van die spanning te ontkennen, ga het aan vanuit openheid en kwetsbaarheid, deel met de aanwezigen wat er door je heen gaat (ik vind het reuze spannend om iets te delen over mezelf, ik merk dat mijn hart sneller gaat kloppen, en ik weet ook niet zo goed wat ik wil delen etc.), je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent.

Naast het uitdagen van overtuigingen is er een andere benadering die ik onder de aandacht wil brengen: de directe weg naar het Zelf, naar het eeuwige principe in ons dat niet komt en niet gaat, niet geboren wordt en niet sterft. Het is onze Goddelijkheid, onze Natuur.

Oké, daar gaan we dan.

Alles begint met 'zien': met bewust worden dat er een overtuiging gaande is van waaruit je de realiteit niet ziet zoals die is. En dat is al een hele kluif: het herkennen van overtuigingen die in jou leven, want we zijn gewoonweg blind. De overtuigingen staan zo diep in ons zenuwstelsel geprint, dat het heel wat vraagt aan 'aandachtigheid' om ze überhaupt te zien, te herkennen.

En de volgende stap is: het waarnemen van de overtuiging (bijvoorbeeld: ik ben schuldig) op het moment dat deze in jou wordt geactiveerd.

To see is to be free. Een uitspraak die ik jaren geleden voor het eerst hoorde: to see is to be free. Alles begint met: zien.

Kijk..., kijk alleen maar toe..., wees getuige van datgene wat de mind tevoorschijn tovert. Dat is alles: kijk en als kijken werkelijk 'kijken' is, dan kom je los van datgene wat de mind je voor spiegelt aan gedachten en emoties. Je ontdekt dat je niet de emoties en gedachten bent, maar DAT wat de emoties en gedachten gade slaat.

Anders geformuleerd: Jij bent niet schuldig of dom (overtuiging) tenzij je dat gelooft. Kijk naar deze overtuiging, ga er niet in mee. Identificeer je er niet mee. Of dacht je dat je schuldig of dom (of wat dan ook...) geboren werd? Schuldig en dom zijn etiketten die door ouders, school, cultuur, religie op ons zijn geplakt. We hebben al die overtuigingen van jongs af aan mee gekregen. En vervolgens geven we dit pakketje aan overtuigingen weer door aan de volgende generatie. Een eindeloze cyclus van lijden.

En omdat we in een collectief veld leven waar we menen dat we onze gedachten en emoties zijn, geloven we massaal wat we denken en voelen. We weten niet beter. We zijn en masse onder hypnose, in slaap. We denken echt dat gedachten en emoties ons gevoel van Zijn bepalen. We identificeren ons er volledig mee (zo ben ik). Ja, en veel gedachten en emoties zijn pijnlijk, dus gaan we op zoek. Op zoek naar therapieën die ons van allerlei psychologische obstakels kunnen verlossen.
Therapie heeft zijn plaats in het leven, vooral wanneer iemand erg gefragmenteerd (verward) is, maar het concept van 'zien' is iets totaal anders dan therapie of het analyseren van je problemen op basis van ervaringen uit het verleden (ik voel me zo en dat komt door mijn verleden). Analyse en therapie houden ons geïdentificeerd met het niveau van de psyche, het versterkt ons geloof in die pijnlijke gedachten en emoties (het is waar wat ik denk en voel). 'Zien' is bedoeld om het niveau van de mind/de psyche te transcenderen (je bent niet je emoties en gedachten, ook al denk je van wel).

Oké, maar als ik niet die emoties en gedachten (overtuigingen) ben, wat ben ik dan wel? Jij bent Bewustzijn. Jij bent DAT wat de schuld of domheid waarneemt, maar daar volledig los van staat: Getuige Bewustzijn. Getuige Bewustzijn registreert alles wat voorbij komt.

Ik geef cliënten weleens het volgende beeld mee: stel je een theaterzaal voor.  Binnen het theater is er een zaal en een podium. De zaal is het Getuige Bewustzijn en het podium is het theater waar het leven zelf zich afspeelt. Op het podium verschijnen alle ervaringen: de rollen die we in het leven vervullen als moeder, vader, kind, partner, leraar, politicus, de criticus, de avonturier, het kind in ons etc. én alle overtuigingen die verbonden zijn aan die rollen.

Alle ervaringen die op het podium plaats vinden zijn tijdelijk; ze komen en gaan. En er is iets dat niet komt en gaat: dat ben jij. En jij (Bewustzijn, Boeddha natuur) zit in de zaal en kijkt toe. Je kijkt naar de film van jouw leven dat zich afspeelt op het toneel. 'Jij' staat voor Getuige Bewustzijn (gewaar zijn). In werkelijkheid zit er niemand in de zaal. Getuige bewustzijn is niet een 'iemand', het is een vorm van Bewustzijn: neutraal, zonder oordeel. Vanuit de zaal kijk 'je' naar alles wat daar op het podium gebeurt. Dat is alles..., kijken...

Het lijkt zo eenvoudig, maar het fenomeen 'kijken' kent een stevige valkuil, omdat we nu eenmaal zo'n sterke identificatie kennen met alles wat de mind ons voor spiegelt.

Wat is de valkuil? Als je vanuit de zaal toekijkt en jezelf veroordeelt voor datgene wat er op het toneel plaats vindt, dan heb je niet in de gaten dat je op dat moment niet in de zaal zit, maar op het podium staat: daar verschijnt dat deel van het ego dat kritiek levert, vergelijkt en oordeelt. Dat is niet het getuige bewustzijn. Getuige Bewustzijn kent geen meningen. Het is als een oog die vanuit de zaal liefdevol toekijkt naar de capriolen die plaats vinden op het podium. Door Getuige Bewustzijn te 'oefenen' (het groeit van binnenuit, je kunt het niet 'doen' en tegelijkertijd vraagt het wel enige inzet van onze kant) komen we los van alle drama's, die zich op het toneel voltrekken, we komen los van alle overtuigingen die het gevoel van drama veroorzaken. Daarom wordt deze weg ook wel de directe weg genoemd. Geen inspanningen via de psychologische weg, maar steeds weer opnieuw plaats nemen in de zaal en gade slaan wat zich op het toneel voltrekt, zonder identificatie. En daarnaast de overtuigingen uitdagen. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat deze laatste zinnen een ontwikkelingsweg van enkele jaren voor mij betekende. Getuige Bewustzijn kan je namelijk niet afdwingen, het voltrekt zich van binnenuit.

Door aanwezig te zijn in de zaal ontstaat er ruimte om de ervaringen heen, we zitten er niet meer (volledig) in, waardoor we niet meer (volledig) in beslag worden genomen door wat zich aan drama op het toneel voordoet: we kunnen ernaar kijken (Getuige Bewustzijn). Het is dan mogelijk om geleidelijk aan (of ineens) los te komen van identificatie met de overtuigingen zelf, omdat we geleidelijk aan (of ineens) thuis komen in ons Zelf (Bewustzijn, Gewaar zijn).

Het is als stuivertje wisselen: eerst staat de structuur (mind/ego) op de voorgrond en menen we dat we onze gedachten en emoties zijn, vervolgens verschuift de aandacht naar Getuige Bewustzijn en ervaren we op een steeds dieper niveau dat dat ons eigenlijke thuis is.

Collectief gezien is er geen enkele vorm van ondersteuning van onze Boeddha natuur, omdat vrijwel niemand thuis is in het Zelf. Dat maakt het lastig, omdat alles en iedereen om ons heen het oude mensbeeld (we zijn de mind) bevestigd. We zijn onze emoties en gedachten, denken we. Het vraagt dus heel wat om tegen de stroom in wakker te worden uit de droomstaat (de drama's op het podium). We kennen eenvoudigweg de weg niet, we hebben nooit onderwijs gehad in meditatie, in zelfonderzoek, in gewaar zijn. Daarnaast hebben we ook niet geleerd om met pijn om te gaan, om volledig aanwezig te zijn bij een pijnlijke gebeurtenis. Het liefst doen we onze ogen dicht, we weten ons geen raad met gevoelens als eenzaamheid, verlatenheid, angst e.d.

Maar er is een uitweg, thank's God, er is een uitweg uit het lijden, voor iedereen...
Getuige Bewustzijn is de eerste stap, naast het onderzoeken en uitdagen van je overtuigingen. Eenmaal thuis in de zaal, wacht ons een grote beloning: Bevrijding.

Maar hoe werkt het dan? Betekent dit dat de overtuigingen als sneeuw voor de zon verdwijnen op het moment dat deze worden waar genomen? Dat kan, maar meestal vraagt het wat meer tijd voordat het Getuige Bewustzijn zich ten volle ontvouwd.

Om toch een mogelijke ontwikkelingsgang voor het loskomen van de overtuigingen te schetsen, geef ik een voorbeeld hoe een overtuiging in de loop van de tijd kan veranderen: 'ik voel me zòòò schuldig' (je bent de emotie, je gelooft de emotie) verandert in 'ik voel me schuldig' (er is sprake van identificatie, maar het voelt al niet meer zo zwaar). Dat verandert in: 'ik merk op dat er een gevoel van schuld wordt getriggerd' (de identificatie op de overtuiging komt los) en van daaruit verandert het in 'een (lichte) aanraking in je lijf van schuld zonder enige identificatie met de schuld zelf (de energie van schuld wordt nog aangetikt in het lijf, vanuit de imprint in het zenuwstelsel, maar er is geen identificatie met de emotie). En dat verandert in: de schuld dooft uit, het verdwijnt uit het systeem. De identificatie op 'schuld' (of elke andere emotie/overtuiging) dooft langzaamaan uit door steeds dieper en dieper te vertoeven in Getuige Bewustzijn.

En soms is er wat extra werk nodig, vooral in die situaties waar Getuige Bewustzijn niet 'aan' stond, omdat de trigger, de pijn, de overtuiging je volledig overnam. Daar heb ik over geschreven in andere blogs.

Pijn/lijden wordt veroorzaakt door identificatie. Identificatie betekent dat je gelooft wat je ziet: het is echt waar, die ander is niet te vertrouwen, het is echt waar dat ik niet goed genoeg ben, het is echt waar dat ik eenzaam ben, het is echt waar dat de ander mij in de steek heeft gelaten etc. Als we geïdentificeerd zijn, dan zien we niet dat we een gevangene zijn van de overtuigingen die in ons leven, we hebben het gewoon niet door, er is geen gewaar zijn.

De weg eruit is Getuige Bewustzijn. Hoe dieper het Getuige Bewustzijn 'aan' staat (bij wijze van spreken), hoe meer we beseffen dat we niet de poppetjes op het toneel zijn, maar DAT wat de poppetjes ziet: het liefdevolle oog, wat zonder oordeel is. En dan komt de identificatie met de poppetjes op het toneel los. We worden niet langer meer mee gesleept door een overtuiging, we kunnen de overtuiging onderzoeken en de pijn die daaraan verbonden is, vanuit Gewaar Zijn ervaren (indien nodig) en stappen zetten om de overtuiging uit te dagen.

Wanneer er Getuige Bewustzijn is, dan wordt pijn heel anders ervaren (niet meer als een fenomeen dat vermeden moet worden). Het wordt dan mogelijk om de pijn, die nooit is gevoeld, totaal te ervaren, waardoor deze oplost. Dan is het voelen van 'eenzaamheid', zonder psychologie, zonder verhaal erom heen, puur de emotie tot in de wortel ervaren, een 'geschenk'. Voor velen klinkt dit ongeloofwaardig, totdat Getuige Bewustzijn op de voorgrond staat, dan realiseren we ons dat alles is..., niets hoeft weg, voorkeur of afwijzing van bepaalde emoties en gedachten houdt op te bestaan. Dan ontstaat er ruimte in ons om die lastige, pijnlijke emoties volledig te ervaren. En dan doven de overtuigingen uit. We komen meer en meer thuis in ons-Zelf. Als dit jou aanspreekt, de weg naar bevrijding, en je wilt eens spiegelen op jouw overtuigingen/triggers en hoe je de overtuigingen kan uitdagen, dan ben je van harte welkom.

Welke overtuigingen zie jij? En welke overtuigingen zie je niet, omdat je nog blind bent? Vraag eens feedback aan een ander en wees bereid het te onderzoeken: vanuit liefde en aandacht voor je-Zelf.

En experimenteer eens met 'aandachtigheid', met Getuige Bewustzijn. Doe eens een stap naar achteren en kijk vanuit de zaal..., vanuit het liefdevolle oog.

Alles wat je aandacht geeft groeit. Waar geef jij aandacht aan? Aan de mind? Het gelijk van het ego? Je bent schuldig, niet goed genoeg etc. Geloof je je gedachten en emoties? Of voedt je de essentie die je bent: Bewustzijn & Liefde. Zodat je 'los' komt van de 'drama's' van het leven... Het voelt als 'drama', omdat jij het zo ziet... Je weet niet beter. Ga daaraan voorbij. Kom thuis in je Hart, kijk..., kijk..., vanuit Liefde... naar de capriolen van dat poppetje op het toneel.
Kom thuis in je-Zelf.







www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching