Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Opvoeden: een kwestie van het goede voorbeeld geven, toch?



Ik bevind me in een kantoorruimte met de eigenaar, zijn zoontje van 2,5/3 jaar en een poes. De eigenaar vertelt over persoonlijke ontwikkelingen van de afgelopen tijd.
Ik luister. In de tussentijd speelt zijn zoontje met de poes.
'Jij moet hier komen', zegt het jonge kind, tegen de poes: 'kom hier'.
Hij commandeert de poes meerdere malen (zoals zijn vader hem commandeert), maar de poes gaat gewoon haar gang. Op een bepaald moment pakt het kind de poes op.
Hij houdt de poes vast tussen zijn arm en zijn zij.
De poes tracht zich los te maken, ze is niet in paniek, ze krabt niet en miauwt niet, maar wil wel haar bewegingsvrijheid terug. De vader grijpt in. Hij zegt: 'Dat vindt het poesje niet leuk, dat moet je niet doen, laat die poes los, kom eens hier' (de commando's).
Jim laat de poes los en gaat naar zijn vader. De vader neemt het kind op schoot en zegt: 'Ik zal je eens laten voelen wat jij met het poesje doet..., je doet het poesje pijn, het poesje vindt het niet leuk als je haar zo beet pakt'. 
De vader klemt zijn handen om de flanken van zijn zoon, rond de ribbenkast, en drukt met kracht op de ribbenkast van zijn zoontje, die hard begint te huilen en zegt: 'Dat doet pijn, niet doen, papa'. De vader continueert de beweging en zegt: 'Ja, zo is het voor dat poesje, dat is wat jij dat poesje aandoet, dat moet je niet meer doen, heb je dat begrepen?' 
Het kind huilt nog heviger en knikt ondertussen 'ja'. En dan laat papa de greep op de ribbenkast van zijn zoontje los. Het kind duwt de vader van zich af, en ook weer niet. De vader slaat zijn armen om de middel van zijn zoon en troost hem: niet meer doen, hé?
Als het kind niet meer huilt, verlaat hij de schoot van zijn vader en de vader vertelt weer verder over zijn belevenissen aan mij. Dan gaat de telefoon. Vader neemt de telefoon op. Ik kijk ondertussen naar het jongetje en de poes. En dan zie ik het volgende tafereel: het jongetje grijpt de poes en zet beide handen om de ribbenkast van de poes heen en begint stevig te knijpen. Dit keer is het menens. Daar waar de eerste keer sprake is van een onbedoeld vasthouden van de poes, vindt er nu een welbewuste handeling plaats: wat doet het met jou, poesje, als ik jouw ribbenkast samen druk zoals mijn vader dat bij mij deed? Ik zie het gebeuren..., en spring op om het poesje uit zijn handen te bevrijden. Het kind laat door mijn onverwachte beweging de poes los en op dat moment eindigt ook het telefoongesprek van de vader.

Ja, zo gaat het dan. We kopiëren van jongs af aan, onbewust, het gedrag, de gewoonten en overtuigingen van onze verzorgers. En als ouders zijnde hebben we veelal niet in de gaten hoeveel impact ons handelen heeft op onze kinderen. We realiseren ons niet dat wat onze kinderen ons laten zien (openheid, geslotenheid, behulpzaamheid, wantrouwen, geweld etc.) een spiegel is van dat wat wij hen voor leven. 

De vader commandeert het kind; dat is wat hij het kind voorleeft en het kind commandeert de poes.
De vader wil het kind bijbrengen dat het liefdevol dient om te gaan met andere levende wezens (de poes) en gebruikt geweld (het tegenovergestelde) om dit duidelijk te maken.
Het kind kopieert het gedrag van de vader en behandelt de poes met geweld.
En mogelijk, op een ander moment in de tijd, gebruikt het 'kind' geweld tegen zijn vader of andere personen. En vraagt de vader zich af waarom zijn zoon toch zo 'hard' is geworden.

Zo vader, zo zoon.

Patronen, gewoonten, overtuigingen worden van de ene generatie op de andere door gegeven, zonder dat we ons dat bewust zijn. Tja, zo gaat dat dan..., totdat we op enig moment wakker worden uit onze onbewuste staat van zijn en ons hart zich opent. Dan kunnen we onze geschiedenis herschrijven, dan is er zicht op ons handelen en de overtuigingen waarop ons handelen is gebaseerd. Dan is het mogelijk om patronen en diepe imprints van overtuigingen te transformeren. Alles begint met 'gewaarzijn', met 'zien'.

Tot die tijd...

Forgive them, for they don't know what they are doing.
Forgive us, for we don't know what we are doing.

To see is to be free.

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Verslaving: het is zo'n gevecht in mij om van de alcohol af te blijven.



Het is zo'n gevecht in mij om van de alcohol af te blijven...
Er komt een vrouw in de praktijk, rond de 40 jaar. Ze ervaart een alcoholverslaving. Jaren is ze in een gevecht verwikkeld met 'alcohol'. Haar partner is regelmatig buiten de deur, actief in vele verenigingen, waardoor ze vele avonden alleen is.
Als hij er is, zegt ze, dan weet ik me in te houden, dan drink ik alleen twee glazen in het weekend en lukt het me om doordeweeks niet te drinken, maar als hij er niet is..., dan is er niemand die op me let, er is dan geen rem van buitenaf... Tja, en dan gaat het enkele avonden 'goed' en dan sta ik op enig moment weer in de supermarkt... en dan neem ik toch weer een fles wijn mee... Dan zeg ik tegen mezelf: oké, één wijntje..., je hebt het verdiend, maar aan het einde van de avond is de fles leeg. Ik ben mezelf gewoon aan het verdoven...
Als ik je goed beluister, dan hoor/voel ik dat de omgang met alcohol is gebaseerd op 'wilskracht'..., en dan wordt het een gevecht, die je met de alcohol voert: je moet sterk zijn van jezelf, je moet volhouden, je mag niet drinken... Klopt dat?
Ja, dat klopt en ik ben dat moeten zo zat...
Dat kan ik me voorstellen, je komt er via die weg (de mind) nooit uit, het blijft een gevecht, wilskracht brengt je niet thuis, het houdt je gevangen in de alcoholverslaving. Het is juist die wilskracht, die maakt dat je drinkt, hoe gek dat ook klinkt...
Even hiervoor zei je in onze uitwisseling dat je je irriteert aan je man..., het is kerstvakantie..., enkele vrije dagen... en daar komt je man weer met een plan voor enkele klussen in huis. Ja, zegt ze, die eeuwige lijstjes van hem van wat er moet gebeuren in en rondom het huis, ik wil dan gewoon even niets..., RUST..., en dan moet er weer van alles.
Herken je jezelf daarin? Hoe bedoel je, vraagt ze?
Zou het zo kunnen zijn dat jij geen uiterlijk lijstje hebt met opdrachten en klussen, die gedaan moeten worden zoals je man die heeft, maar dat jij een innerlijke lijst hebt? Dat je altijd op scherp staat, in de 'doe' modus, even dit, even dat... en maar doorgaan? Ja, zegt ze, dat klopt, het lijntje staat altijd strak gespannen bij mij, ik moet van alles van mezelf...
Dan zegt mijn zoon weleens: 'Ga nou eens gewoon even zitten'. En dan zeg ik: 'Ja, jij hebt makkelijk praten, dat zou ik ook wel willen, maar ik moet nog van alles doen, en een ander doet het niet voor mij, het blijft wel allemaal voor mij liggen.' 
Dat klinkt behoorlijk 'slachtofferig', zeg ik. Ja, dat is ook zo, zegt ze.
Oké, wat gebeurt er in jou als je die glazen alcohol dan drinkt?
Ik ervaar dan dat er een lading spanning van me afvalt, even geen 'moeten'.
Dat is interessant..., dat je het woord 'moeten' zo vaak gebruikt: even geen 'moeten'.
Ja, zegt ze, ik verlang zo naar RUST...
Ja, zeg ik, dat begrijp ik.
Kan je zien dat je in de greep bent van de slavendrijver in jou, de doener?
Als je constant onder spanning staat, vanuit de interne lijstjes in je waar je aan moet voldoen, dan is er compensatie nodig, dat kan niet anders, geen mens houdt het vol als de boog altijd strak gespannen staat. En die compensatie ziet er bij jou zo uit dat je hevig verlangt naar ontspanning en dat meen je te vinden in de alcohol, terwijl het eigenlijk verdoving is. En verdoving is wat anders dan ontspanning van binnenuit. Een ander gaat series kijken of eten om zichzelf te verdoven, jij gebruikt de alcohol om bij een sensatie van 'los', 'rust' en 'ontspanning' uit te komen. 

Dus je kan wel het gevecht aangaan met de alcohol zelf, maar daar ligt niet de oplossing. De oplossing ligt in het doorzien van de 'doener', in het laten uitdoven van de persoonlijke wilskracht, die gelijk staat aan spanning/overspanning.
Die rust waar je zo naar verlangt, kan alleen ontstaan als jij de slavendrijver in jezelf herkent en er niet meer naar handelt. Dat is geen eenvoudig proces, omdat het 'niet handelen' ook weer ingezet kan worden vanuit de mind, vanuit diezelfde slavendrijver: ik moet ontspannen. Die doener is helemaal verweven met jouw persoonlijkheidsstructuur, dus de valkuil is groot dat je vanuit de mind de slavendrijver wil tackelen, wat bij voorbaat gedoemd is te mislukken.
Maar het is mogelijk om de transformatie te laten plaats vinden als jij dit patroon van verdoven echt zat bent. Als je wilt leven vanuit ontspanning, dan is er een uitweg, maar het vraagt wel totale inzet.
Heb ik een keus? zegt ze, het alternatief is dat ik zo nog jaar in, jaar uit door ga..., dat is niet wat ik wil. Omdat? vraag ik. Omdat het leven dan gewoon niet fijn is, je leeft van de ene klus naar de andere klus, alles is 'werk'...
Oké, goed om je dat te realiseren..., als je echt wilt breken met de slavendrijver, geef dan je totale toewijding aan het doorzien van de 'doener'. Doorbreek de verslaving van alsmaar 'moeten' en 'doorgaan'. Leef vanuit ontspanning. Er is van alles wat op je interne lijst staat, maar dat wil niet zeggen dat het allemaal vandaag moet gebeuren... Voel, ervaar wat klopt..., wat de stroom van het Leven aangeeft. Geef het roer uit handen, laat je leiden in plaats vanuit dat 'ikje' te leven dat altijd gespannen en gestrest is, omdat het niet verbonden is met het Leven zelf.
Ik zal een voorbeeld geven. Stel dat de gedachte in me opkomt dat de schuur een beurt kan gebruiken, alles weer even ordenen, uitzoeken, opruimen etc. Voorheen werd de klus gepland, overeenkomstig hoe jij en je man handelen. De datum werd vast gesteld en of het die dag nou goed voelde of niet: de schuur moest gebeuren. Veelal betekende dat een zekere spanning, omdat de handeling niet overeen kwam met de stroom, die op dat moment gaande was in mij of mijn partner. Nu verloopt dat proces heel anders. De gedachte waait op enig moment door me heen en ik wacht af..., tot de impuls vanzelf komt om de schuur aan te pakken. Die impuls komt niet voort uit spanning, uit 'het moet nu gebeuren', uit het 'ikje' dat zichzelf onder druk zet, uit de stem die zegt: als ik het vandaag doe, dan is het maar klaar, dan kan ik uitrusten (wat natuurlijk een illusie is, omdat vanuit de doener bezien er altijd wel weer een volgende klus gezien wordt, die nog moet gebeuren).

Als je vanuit de energie van de 'doener' leeft, dan is alles 'werk' en 'plicht', dan is er compensatie nodig, dan heb je vakantie nodig of een fles alcohol om de doener even de mond te snoeren. Als je vanuit ontspanning, vanuit het Leven zelf handelt..., dan is er geen tweedeling meer tussen 'klussen/werk' en 'vrije tijd'. Luister eens naar de stem van het Leven zelf: wat klopt voor jou op dit moment?
Daarnaast zijn er taken die iedere dag terug komen..., of er is een baan waar je naar toe 'moet'. Ook hier geldt: werk je vanuit stress, vanuit de slavendrijver of vanuit aanwezigheid, ontspanning? Je kunt die ontspanning helaas niet afdwingen. Was het maar zo dat er een knop bestond, die jou van het ene op het andere moment thuis zou brengen in het Leven zelf (wat jij bent), voorbij de slavendrijver en dat 'ikje' die van alles wil en moet.
Ga eens op de bank zitten, zoals je zoon aangeeft, wees aanwezig bij het verzet en de weerstand, die dan ontstaat vanuit de slavendrijver. Geef geen gehoor aan de stemmen, die je op dat moment tot actie aan willen sporen..., laat de adrenaline rush uitrazen in het systeem. Neem de tijd om eens lekker te liggen, te wandelen of in het zonnetje te zitten. Sta open voor de impulsen van het Leven zelf, zodat het wiel van de doener tot stilstand kan komen.
Zie wanneer je weer in de greep van de 'doener' terecht komt, doe een stap achteruit, adem eens wat dieper... en sta eens stil bij de volgende vragen: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig, is dit wat ik wil, wil ik zo leven? Doorzie het automatische patroon van de doener.
En op een dag bemerk je dat er iets is verschoven, je ervaart ontspanning, je geniet van het leven..., alles is goed zoals het is..., je ontdekt dat er geen slavendrijver nodig is, om dat te volbrengen wat dient te gebeuren. Je baan is niet verandert, maar jij bent verandert. En een glaasje op z'n tijd..., heerlijk, maar geen must om bij een gevoel van ontspanning (wat eigenlijk verdoving is) uit te komen. Wat een bevrijding...




www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Hoe komt het dat anderen een heel ander beeld over mij hebben dan ikzelf?

 

Allen is ons de mogelijkheid (potentie) gegeven om te ontwaken, om tot Liefde te komen, tot Bewustzijn. Een goddelijk geschenk, een mogelijkheid. Sommigen onder ons voelen een krachtige roep, van binnenuit, tot totale bevrijding; zij volgen een spiritueel pad bij een meester, die ontwaakt is en 'beoefenen' Vipassanameditatie (1), omdat zij zich realiseren dat Puur Gewaarzijn de poort is naar totale bevrijding. 

Anderen voelen die roep niet, maar verlangen wel naar bevrijding van diepe, pijnlijke basisovertuigingen, die voort komen uit de psychologische mind (het 'ik', het ego). 

Het lijden wat voort komt uit die diepe imprints kan eveneens dienen om uit de droomstaat te ontwaken (uit identificatie met de mind c.q. onze gedachten/emoties). 

Veelal voltrekt de bevrijding zich niet, omdat Puur Gewaarzijn nog niet is herkend, waardoor de identificatie met de overtuigingen (en het lijden wat daaruit voort komt) zo sterk is dat het uitdagen van de overtuigingen en het laten smelten van de pijn, verbonden aan de overtuigingen, gewoonweg vermeden wordt. Het voelt als te pijnlijk om aan te gaan, te pijnlijk vanuit het perspectief: het is waar wat ik voel en denk (identificatie met de psychologische mind, het 'ik', ego). 

Maar goed, we all do our levels best, we zijn allemaal onderweg en de ene tulp bloeit in mei, de andere in juli. 

Degenen die tot Liefde willen komen, verlangen naar  bevrijding van het juk dat 'ik' heet wat de mensheid, deep down, zo'n sterk gevoel van alleen zijn en verlorenheid geeft. 
Het 'ik' (ego) dat alles op zichzelf betrekt. 'Ik' betekent spanning en een egocentrische houding, die voort komt uit angst: mag ik er zijn? vinden ze me wel aardig? hoor ik er wel bij? ben ik wel goed genoeg? Alles wat om ons heen gebeurt, in interactie met anderen, leidt naar die egocentrische houding, naar self-talk. We zijn uren met onszelf bezig, omdat we alles op onszelf betrekken: hij kijkt niet naar mij wordt vertaald naar 'hij mag me niet'; als we geen antwoord op een mail krijgen, dan zijn we bang dat we iets verkeerds hebben gezegd en blijft dat ons bezig houden etc. 

De mind kent in essentie twee standen: aantrekken of afstoten. 
Aantrekken betekent: datgene naar ons toe trekken, veelal vanuit manipulatie, wat we menen nodig te hebben of recht op te hebben, vanuit behoeftigheid. Met andere woorden: het leven of de ander dient ons te geven wat we onszelf niet kunnen geven, omdat we niet thuis zijn in ons Hart. 
Afstoten betekent: alles waar we 'vanaf' willen, alles wat we als ongewenst beschouwen, alles wat ons vermeende geluk of gevoel van welbevinden in de weg staat, eigenlijk alles waar we 'nee' tegen zeggen: dit wil ik niet ervaren, voelen, onder ogen zien of erkennen. 

En het zijn deze twee houdingen van de mind (afstoten en aantrekken), voortkomend uit identificatie met een 'ik', met alle overtuigingen die daaraan verbonden zijn, die de mens doen lijden. De grondtoon van het 'ik' is angst in tegenstelling tot de grondtoon van het Leven zelf wat Liefde is. 

Enige tijd geleden kwam er een cliënt in de praktijk met de volgende vraag: ik voel zo'n enorm verschil tussen hoe men mij ziet en hoe ik mij van binnen voel, hoe komt dat toch? Mensen zien mij als een onafhankelijk, krachtig persoon, die anderen met raad en wijsheid bij kan staan, maar zelf voel ik me heel onzeker en ben ik bang voor afwijzing, vooral voor het gevoel het niet goed te doen en er niet bij te horen, en ik voel me vaak ook zo..., dat ik er niet bij hoor, buiten gesloten (voor de lezer: dit is het 'ik' en de egocentrische benadering van het leven, de self-talk, de psychologische mind; een collectief gegeven gebaseerd op eeuwenlange conditionering). 

Ik vraag haar of ze deze onzekerheid en kwetsbaarheid laat zien aan anderen. In veel gevallen niet, zij toont de buitenwereld haar zelfverzekerde houding. 
Dan is het ook niet gek dat de buitenwereld jou zo ziet, toch? Ja, dat is waar, zegt ze. 
Waar ben je bang voor als je je kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien? vraag ik.
Tja, zegt ze, als ik dat laat zien..., dan heb ik het idee dat ik verdwijn of oplos. Hoe bedoel je, verdwijn of oplos? vraag ik. Ja..., dan heb ik het gevoel dat ik er niet bij hoor, dan zie ik een beeld van mezelf, die buiten de kring staat. 

Herken je dit uit je verleden? Het lijkt te verwijzen naar een gezin waar geen ruimte was voor kwetsbaarheid, zachtheid, onzekerheid..., voelde je je een buitenstaander in dit gezin? 

En dan komen de verhalen: 
Ze is geslaagd voor haar examen, een aantal familieleden zijn aanwezig bij de uitreiking van haar diploma, haar vader laat verstek gaan, na de uitreiking komen ze thuis en spreken de familieleden de vader aan: je dochter is geslaagd, zou je haar niet feliciteren? Haar vader zegt: het was niet meer dan haar plicht; hij draait zich om en loopt weg. 

Ze zit op turnen, het is avond, ze valt hevig, de leraar belt naar huis en vraagt haar vader om haar op te halen. Hij zegt tegen de leraar: ze ziet maar hoe ze thuis komt. Die nacht slaapt ze in het huis van de leraar en zijn vrouw. Als ze de volgende dag thuis komt, loopt haar vader weg, hij zegt haar geen gedag en kijkt haar niet aan. 

Ze valt voor het keukenraam van haar fiets, er is bloed, schaafwonden en de fiets is beschadigd. Haar vader zegt niets, behalve de volgende zin: de schade aan je fiets betaal jezelf. 

En zo zijn er nog vele ervaringen te delen, zegt ze vrij nuchter (een houding die overeenkomt met haar vraag: je niet kwetsbaar tonen). 

Stel je eens voor, zeg ik tegen haar, dat de mens hier op aarde incarneert met een pakketje aan overtuigingen, die de ziel op zich heeft genomen om in dit leven tot inlossing te brengen. En de omstandigheden waarin de mens wordt geboren, komen geheel overeen met de overtuigingen, die de ziel wil uitwerken..., om tot bevrijding te komen, om dat facet van de diamant op te schonen. En het bestaan is genadig..., je mag er zolang over doen als nodig is..., één leven of honderden levens..., het is aan jou, het bestaan stelt geen eisen, is oneindig geduldig en compassievol. 

En als we dan kijken vanuit het perspectief wat ik zojuist heb geschetst: de ziel die een pakketje aan overtuigingen meeneemt om in te lossen gedurende dit leven (en anders een volgend leven); de ziel die omstandigheden aantrekt die overeen komen met deze overtuigingen..., wat is dan de overtuiging die 'jouw' ziel in dit leven wil inlossen, vraag ik? Wat is de overtuiging, die een diepe imprint kent in jou? 

Ik mag niet kwetsbaar zijn. Het tonen van zachtheid, kwetsbaarheid, pijn en onzekerheid leidt tot liefdeloosheid, tot afwijzing en buiten gesloten worden. 

Ja, zeg ik..., en dat is nou precies wat 'jouw' ziel in dit leven wil inlossen... Zie je de perfectie van het bestaan hierin? Zie je dat de omstandigheden exact overeen komen met dat wat 'jouw' ziel in dit leven wil ervaren en helen? 

En kan je zien dat kwetsbaarheid een enorme kracht is, die heel ontwapenend werkt in tegenstelling tot jouw overtuiging dat kwetsbaarheid tonen alleen maar leidt tot afwijzing en liefdeloosheid? 

Jij leeft één kant van de pool, maar zoals licht en donker niet zonder elkaar kunnen bestaan, zo kan kwetsbaarheid niet bestaan zonder de andere kant van de pool: innerlijke kracht en onafhankelijkheid. Het bestaan daagt jou uit om deze schijnbare tegenstelling te verenigen of te overstijgen. Kracht is pas werkelijke kracht als het zachtheid en ontspanning in zich draagt (en vice versa). 

Het is aan jou of je de inlossing van deze basisovertuiging aangaat of niet, maar als je blijft handelen (of niet handelen) vanuit deze basisovertuiging dan verandert er niets, dan blijf je een gevangene van deze overtuiging en verlaat je dit leven met deze onopgeloste overtuigingen. Gelukkig is het bestaan ons heel genadig en geeft het ons gewoon nog een rondje om te volbrengen wat nog niet is volbracht. De vraag is of dit is wat je wilt? 
Nee, zegt ze, als het even kan zou ik dit graag in dit leven helen, maar hoe? 

Zie de bewegingen van de mind: zie, wees Gewaar wat je doet vanuit deze pijn. Zie het principe van aantrekken op basis van behoeftigheid/pijn: het zoeken naar bevestiging 'ik hoor er bij' of in twijfel trekken of je er wel bij hoort. En het principe van afstoten, dat wil zeggen 'vermijden': ik wil me niet kwetsbaar tonen, want ik wil de pijn van buiten gesloten worden en liefdeloosheid niet voelen. 

Doorbreek het vermijdingspatroon: toon je onzekerheid en kwetsbaarheid. 
Realiseer je dat je gedrag van anderen interpreteert op basis van deze diepe overtuiging: ze moeten me niet als ik mezelf ben, als ik ook mijn kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien. Als je schoondochter niet terug belt, neem verantwoordelijkheid voor de interpretatie die je daaraan geeft, doe een reality check: klopt het dat je geen contact met mij wilt? Ja, dat klopt, zegt je schoondochter dan, ik weet dat je met me mee leeft, maar ik ben nog steeds niet hersteld van de hersenschudding, ik heb rust nodig.  Voel de pijn van buiten gesloten worden wanneer deze wordt aan geraakt, terwijl je je realiseert dat deze pijn niets over je schoondochter zegt, maar alles over de interpretatie die jij eraan geeft; het is oude pijn (buiten gesloten worden), een residu uit dit leven en andere levens, die wordt geraakt, die nog niet is geheeld. 

Het liefst zou ik tegen haar zeggen: ga mediteren (Vipassana), zodat Puur Gewaarzijn op enig moment ontluikt waardoor de overtuigingen worden doorzien en uitdoven. Zonder Gewaarzijn blijf je een gevangene van de mind, van het 'ik' en van de pijnlijke overtuigingen: is het ene issue opgelost, dan dient zich wel weer een ander pijnpatroon aan waar we ons mee bezig houden (psychologiseren/analyseren). 

En wie is het, die zich bezig houdt met het verbeteren, sleutelen en werken aan onszelf? Enig idee? 

Vanuit Puur Gewaarzijn is het vele malen makkelijker om je geschiedenis (karma) op te schonen, omdat de identificatie met de psychologische mind (het 'ik' met al haar overtuigingen en verlangens) losser wordt (of zelfs geheel doorbroken wordt), waardoor het vermijdingspatroon wordt doorbroken en oude pijn kan smelten (indien nodig), omdat het niet meer zo 'echt' of 'waar' voelt. 
Vanuit Puur Gewaar zijn ontstaat de mogelijkheid tot totale bevrijding.
Is er geen Gewaarzijn, dan blijven we eindeloos rond cirkelen in de psychologische mind, in samsara (de cyclus van dood en wedergeboorte).
 
Bevrijding is het Licht van de diamant in zijn totaliteit en niet slechts een of enkele facetten zoals bepaalde specifieke overtuigingen, die het ik (ego) in dit leven probeert in te lossen.
Als je focust op het oplossen van allerlei soorten problemen van de psychologische mind (de afzonderlijke facetten van de diamant), blijf je een gevangene van de mind, omdat de psychologische mind, het 'ik', het ego aan het roer blijft staan. Jij bent degene, die hard werkt om je staat van zijn te verbeteren, maar het is juist de identificatie met die 'jij', die het leed in de eerste plaats heeft veroorzaakt. Dus meditatie is een sterk medicijn om Puur Gewaarzijn te provoceren, om de identificatie met de psychologische mind (het 'ik') te doorbreken. 

Puur bewustzijn betekent het overstijgen van de mind; het licht is 'aan' en schijnt: alle overtuigingen/problemen doven geleidelijk aan vanzelf uit in het Licht van Gewaarzijn; geen sterke inspanning of hard werken (= het 'ik') is nodig. Ja, soms dienen we dieper af te dalen in bepaalde weerstanden, maar vanuit Puur Gewaarzijn is dit een totaal andere beleving (minder pijnlijk), dan wanneer we de weerstanden onderzoeken en aangaan vanuit de mind. 

Keer op keer luister ik met verwondering naar de kracht van deze diepe basisovertuigingen, die de levensloop van de mens bepalen, zonder dat zij dit zelf in de gaten hebben. Ik luister en hoor de sterke identificatie, die gepaard gaat met de gedachten en emoties (waar ze heilig in geloven), die voort vloeien uit deze basisovertuigingen. 
En ik voel/hoor/zie de perfectie van het bestaan door deze levensloop heen: de potentie tot bevrijding, waar de ziel naar verlangt, bevrijding van diepe imprints uit dit leven en andere levens, wat de onderliggende kracht is achter deze geboorte met deze specifieke levensomstandigheden. 

Het is dit lijden, wat veroorzaakt wordt door identificatie met een 'ik', met de psychologische mind en de pijnlijke basisovertuigingen, wat de mens aanspoort op zoek te gaan, om tot heling te komen. Wat een prachtig design van het bestaan. 

En ik zie ook de keerzijde, de enorme kracht van maya: de totale vereenzelviging met deze overtuigingen van waaruit de mens blijft herhalen..., een leven lang..., tot de dood erop volgt... en een volgend leven..., van waaruit ik zeg: zoek een meester en 'beoefen' Vipassanameditatie (1), zodat je verlost raakt van de greep, die de psychologische mind op je heeft (o.a. wat ik voel en denk is 'waar'). 

In het Licht van Puur Gewaarzijn dient zich de mogelijkheid tot totale bevrijding aan: we komen los van het wiel van wedergeboorte, van karma.

(1): voor nadere informatie en kennismaking met Vipassana, neem een kijkje op http://www.vipassana.nl 

Boeddha: the best way to stay in samsara is to resist it. Samsara is the wheel of endless birth and death under the influence of delusion and karma which causes suffering.
 

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Ik voel weerstand, wil ik wel groeien?



Isabel komt voor een tweede sessie nadat ze twee keer heeft afgezegd.
Ze valt meteen met de deur in huis.
Ik weet niet of ik dit wel wil. Het wringt in mij, ik voel weerstand. Ik  vraag me af of ik deze coaching wel aan wil gaan. Onze vorige sessie gaf heel veel inzicht en op dat moment had ik heel sterk het gevoel dat ik ermee opgeschoten was, maar na verloop van tijd ebt het weg en dan val ik gewoon weer terug in mijn patroon.
Ik heb wel in de afgelopen weken enkele blogs van jou gelezen en ook jouw aantekeningen van ons vorige consult heb ik in de afgelopen maanden drie keer ter hand genomen om het nog eens tot me door te laten dringen, maar ja..., ik kan het gewoon niet omzetten in de praktijk.

Oké, zeg ik, geweldig dat je toch bent gekomen, ik voel je energie.
Ik ga je iets vragen..., kijk maar wat er op komt... Leeft er in jou een verlangen naar groei, naar bevrijding van patronen? Ja, zegt Isabel, ik verlang wel naar 'iets', maar ik weet niet waar naar...
Het is even stil en dan zegt Isabel: "Ik zou wat meer afstand willen nemen, wat meer voor mezelf willen kiezen, minder rekening houden met anderen." Oké, er leeft dus wel een verlangen in je naar groei.
Ja, zegt Isabel, maar toch is er iets wat mij weerhoudt om hier te komen. En dat is? Ja, angst..., dat ik niet genoeg lef heb om echt die verandering aan te gaan. Want? Dan moet ik mensen teleur stellen of worden ze boos als ik niet aan hun verwachtingen voldoe. Hoe erg is dat? Mogen mensen teleur gesteld zijn of boos? Dat is toch een menselijke reactie? Je zou het ook als een teken kunnen zien dat ze jouw aanwezigheid waarderen en belangrijk vinden..., anders deed het hun niets.
Ja, dat is zo, maar toch...

Ik kan het niet voor jou beslissen of je wilt groeien of niet. Het is aan jou om na te gaan wat sterker weegt: toewijding aan jezelf en bevrijding van verstikkende patronen óf de patronen in stand houden, want dat is bekend, vertrouwd en veilig, ook al voelt het beklemmend. Als je voor het laatste kiest, dan ga je door met anderen ter wille zijn ook al zou je meer voor jezelf willen kiezen, je gaat door met je inhouden, met het oppotten van spanning, met je niet uitspreken, met je aanpassen aan anderen, met je mateloos irriteren, met iedereen tevreden houden. Ja, dat is het, zegt Isabel: iedereen tevreden houden. Ja, en dat alles veroorzaakt stress. Toch? Ja, het vreet energie, zegt Isabel.
Het is aan jou om de keuze te maken. Ik vind er niks van. Als jij door wilt gaan met je leventje zoals het nu is..., wie ben ik om daar wat van te vinden... Alleen jij kan de vraag beantwoorden of je eraan toe bent om in beweging te komen, om een innerlijke groei door te maken, die je welzijn ondersteunt..., of niet.

Laten we eens kijken naar een situatie waarin bovenstaande zich afspeelt. Hoe lijkt je dat? Ja, zegt Isabel, dat is goed.
Het betreft mijn moeder. Ze is 86 jaar en woont sinds kort, op haar verzoek, dicht bij mij in de buurt. Dat was haar wens. En ik heb haar daarbij geholpen. Mijn moeder is geen gemakkelijke vrouw, zij is iemand die altijd negatief denkt, snel oordeelt en vrij egoïstisch leeft. Mijn vader leeft niet meer. De wereld van mijn moeder is altijd heel klein geweest, ze heeft geen vrienden en nagenoeg geen contacten. Eigenlijk steunt mijn moeder al een groot deel van haar leven op mij.

Ik bezoek of bel haar iedere dag sinds ze dicht bij ons woont.
Ze geeft aan dat ze zo alleen is, ze mist haar buren, terwijl ze altijd tegen mij heeft gezegd dat ze in haar vorige woonplaats met niemand contact had. Dus ik begrijp haar uitspraak niet..., het klopt gewoon niet.
Ze doet voorkomen dat het niet goed met haar gaat, dat ze eenzaam is en zit te verpieteren, maar ik zie dat niet, als ik kom zie ik dat ze zich best vermaakt. Vervolgens spreekt ze een nieuwe buurvrouw op straat, waar ik bij ben, en zegt ze dat het mijn keuze was om te verhuizen: "Isabel, wilde het zo graag, dus ben ik voor haar verhuisd." En dat is helemaal niet hoe het gegaan is..., zij gaf aan dat ze bij mij in de buurt wilde wonen, omdat ze hulpbehoevender wordt. Ik irriteer me mateloos aan dat soort uitspraken.
En wat zeg je dan als je met dit soort situaties wordt geconfronteerd?
Niets, ik hou mijn mond dicht, ik loop even weg of ga naar het toilet, maar het vreet wel van binnen, het klopt gewoon niet wat ze zegt. En als ik er weleens wat over zeg, dan zegt ze: "O, maar dat weet ik niet meer."
Tja, wat kan je dan nog zeggen..., dan ben je toch uit gesproken.

Oké, zeg ik, dit is een situatie die zich goed leent voor zelfonderzoek.
Doe je weleens aan zelfonderzoek? Dat je eens gaat zitten en opschrijft wat er allemaal in jou plaats vindt, welke overtuigingen er in jou leven? Nee. Dat zou ik je aanraden. Laten we samen eens kijken wat er in jou leeft als je moeder tegen de buurvrouw zegt: "Mijn dochter wilde dat ik bij haar in de buurt zou komen wonen, ik mis mijn buurtjes, mijn contacten."
Wat is de interpretatie die jij aan deze uitspraak van je moeder geeft?
Na enig onderzoek komt Isabel uit bij de kern: dat ma niet blij is met de verhuizing, dat ze zich door mij onder druk gezet gevoeld om hier te komen wonen.

O, interessant, zeg ik..., zo kijk jij ernaar..., ik had een heel andere interpretatie lopen..., en dat is nou zo waardevol van zelfonderzoek..., dat je opeens heel helder op de plaat krijgt wat jij op die uitspraak van je moeder plakt..., dat is niet de waarheid..., maar dat is wat jij ziet..., dat komt uit jouw koker. Dat wil niet zeggen dat je moeder het zo bedoelt..., jij ziet dit zo, vanuit jouw inkleuring. Misschien is het wel andersom: dat jij je onder druk gezet voelde om je moeder jouw kant op te verhuizen door haar uitlatingen over eenzaamheid?

Weet je hoe ik haar uiting interpreteer? Nee.
Dat je moeder op een indirecte wijze naar de buurvrouw uitspreekt dat ze ook wel wat contact met haar zou willen.
Dat is een heel andere inkleuring dan die jij eraan geeft. Niet gezegd dat deze interpretatie klopt..., het is meer dat ik je wil laten zien dat ieder zo haar eigen zienswijze heeft. Daar is niets mee mis zolang je je realiseert dat het slechts een zienswijze is, niet meer en niet minder, maar als jij ervan uitgaat dat wat jij ziet de waarheid is, dan leidt dat tot wrijving en conflict in jou en buiten jou.

Voel je al dat je een beetje los komt van de identificatie met deze zienswijze? Ze knikt. Je kunt het vergelijken met wat er nu plaats vindt tussen jou en mij: we kijken allebei naar dezelfde situatie, maar jij ziet iets anders dan ik. Dus je weet niet vanuit welke intentie je moeder zich op deze wijze uitsprak naar de buurvrouw.

Een volgende stap kan zijn dat je het gesprek met je moeder aan gaat, niet vanuit beschuldiging en irritatie (wat jij zegt klopt niet, je jokt), maar vanuit kwetsbaarheid en openheid. Je deelt jouw interpretatie terwijl je je realiseert dat het een interpretatie is én je vraagt naar haar beleving. Als je kan zien dat het jouw inkleuring is, dan valt de lading weg, dan begrijp je dat het niet de waarheid is, maar een invulling van jouw kant. Dan kan je die interpretatie delen: mams, ik wil even terug komen op het gesprek wat je met de buurvrouw had..., het raakt mij als je zegt dat je voor mij bent verhuisd, dat herken ik niet, ik heb het zo begrepen dat jij zelf dichter bij mij in de buurt wilde wonen, omdat je hulpbehoevender werd en ja..., dat het dan voor mij ook makkelijker is dat je dichterbij woont..., dat is waar, het mes snijdt aan twee kanten, maar als je tegen de buurvrouw zegt dat je voor mij dichterbij bent komen wonen, dat ik dat wilde..., dan krijg ik het gevoel dat je er niet blij mee bent en dat je je door mij onder druk gezet voelde om hierheen te verhuizen..., ik weet niet of dat zo is, dit is wat ik ervan maak..., misschien bedoel jij het wel heel anders...

En dan kan het heel goed zijn dat je moeder zegt: Ja, kind, dat weet ik allemaal niet meer. Of dat ze zegt: ik moet ook wennen, ik voel me ook nog niet echt happy hier, ik mis mijn huis, mijn buurtje, en ook al voelde ik me daar eenzaam..., ik had toch zo mijn contact momentjes met de buren, ik heb gewoon wat meer tijd nodig voordat ik me hier weer thuis voel. Of: ik voelde me ook onder druk gezet, misschien bedoelde je dat wel niet zo..., maar ik had het gevoel dat ik geen keuze had, want ja..., ik ben ook van jou afhankelijk en dan is het voor jou makkelijker als ik dichterbij woon. Vele antwoorden zijn mogelijk...

En dan gaat het erom of je ieder antwoord van je moeder kan horen, in ontvangst kan nemen zonder het persoonlijk te maken, zonder het op jezelf te betrekken (ik heb het niet goed gedaan, zie je wel, ma is er niet blij mee...).

En dan gaat het er niet om dat je je gelijk krijgt of je gelijk haalt..., maar dat je hebt gezegd wat je dwars zit...(in plaats van alles op te potten), en dat ieder zijn/haar beleving kan delen..., er is geen fout of goed..., het is niet zo dat jouw perspectief klopt en die van je moeder niet, en het is ook niet zo dat het perspectief van je moeder klopt en de jouwe niet. We creëren allemaal zo onze eigen verhaaltjes (interpretaties) over de werkelijkheid. Het gaat om het delen: "O, zit jij er zò in..., dat leeft voor jou..., goed om te horen, ik kijk er heel anders naar."

Je moeder en jij verschillen niet van elkaar: beiden zijn jullie een gevangene van de mind. Zij ziet alles negatief en verdraait feiten naar jouw beleving (dat is haar patroon) en jij wil iedereen tevreden stellen en pot alles op (dat is jouw patroon). Je zou graag zien dat zij verandert, maar zo moeilijk als het voor haar is, is het ook voor jou, toch? Kan je dat zien? Misschien verzacht dat je kijk op je moeder. Het is niet eenvoudig om te veranderen, het vraagt moed om stappen te zetten buiten je comfortzone.

Dus de vraag is: Wil je groeien?
En als het antwoord 'ja' is, dan neem je de weerstand voor lief, dan grijp je iedere situatie aan voor innerlijke bevrijding, dan ga je ervoor.

Een week later stuur ik haar deze blog om te accorderen. Dit is haar reactie: Ik vind het ontzettend mooi en duidelijk geschreven en heb er nu alweer ontzettend veel aan gehad. Zo helder om het zo weer terug te lezen en ik kan me helemaal vinden in het verhaal. Als ik het zo lees zeg ik zeker: ja, ik wil groeien en ik kan je zeggen dat ik er ook echt mee bezig ben.
Ik heb ook een goed gesprek met mijn moeder gehad en het klopte zo goed hoe jij het beschrijft..., dat het inderdaad ieders interpretatie is.
Dank je wel voor deze mooie blog.

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Ik zou zo graag in het hier en nu willen leven...



(Cartoon: Joost Verweij)

Ik ontmoet een vrouw in de praktijk. Voor het gemak noem ik haar Silvia. Er ontstaat een uitwisseling. Silvia geeft aan dat ze in haar leven steeds de neiging heeft om 20 stappen verder te zijn dan waar ze nu is.
Ze vindt het moeilijk om in het hier en nu te leven. Ze leeft eigenlijk van de ene stip op de horizon naar de volgende stip op de horizon. En dit speelt zich niet alleen af op het gebied van haar werk (the next step op de carrièreladder), maar ook met betrekking tot relaties.
Ze zegt: 'Ik kan het gewoonweg niet stoppen..., ik ben alsmaar bezig met de volgende stap, ik maak voortdurend plaatjes in mijn hoofd over mijn werk en over een nieuwe relatie, die enige tijd geleden is gestart. Mijn coachingsvraag is hoe ik in het hier en nu kan zijn.’

Ik nodig haar uit om wat meer te delen. Ze vertelt over een nieuwe relatie. Ze ontmoette hem en vanaf de start gingen ze meteen de diepte in: een totaal nieuwe ervaring voor haar. Ze geeft aan dat ze hem dichterbij wil laten komen, maar dat ze er ook bang voor is. Net als hij. Hij heeft haar laten weten dat hij moeite heeft met binding door een eerdere verstikkende relatie in zijn leven.

Op enig moment nodigt ze hem gekscherend uit om met haar familie mee te gaan op familieweekend. Ze weet van tevoren al het antwoord dat hij zal geven van waaruit ze zegt: ‘Ik vraag je niet mee, maar ik deel wel met je dat mijn broer grapte dat het moment daar is om eens kennis met elkaar te maken: misschien wil je vriend wel mee met het weekend?’
De uitnodiging van de broer van Silvia triggert direct een gevoel van verstikking bij de vriend van Silvia: er ontstaat spanning op zijn keel, hij voelt zich onder druk gezet.
'Je hoeft echt niet mee hoor, zegt Silvia tegen hem, ik vraag je toch ook niet mee..., ik deel gewoon even wat mijn broer zei.'

Na deze ontmoeting merkt ze op dat de plaatjesmachine gaat draaien. Allerlei gedachten spoken door haar hoofd waardoor er twijfel in haar opkomt of ze wel met deze man verder moet gaan: ‘Zit er wel een toekomst in? Niet alleen houdt hij de boot af, ik ook.’

Ik vraag aan Silvia wat zoal haar plaatjes (gedachten) zijn: breng ze eens allemaal aan/in het licht, wat spookt er zoal door je heen?

‘Nou, zegt Silvia, allereerst gaat er door me heen of ik hier wel mee door moet gaan, ik stel me dan voor wat deze bindingsangst betekent voor onze relatie in de nabije toekomst... en dan ontstaat er twijfel.' Dan denk ik: 'Jeetje, deze man is wel heel erg beschadigd..., en ik wil ook niet zijn therapeut zijn..., maar we hebben wel diepe uitwisselingen, dat is heel fijn..., en het komt me ook wel goed uit dat hij een vorm van bindingsangst heeft..., dan hoef ik zelf ook niet over de brug te komen..., en ...als ik heel eerlijk ben..., voelt het wel veilig dat hij afstand houdt, dan kan het ook niet fout gaan..., want er leeft een sterke gedachte in mij dat het toch wel weer fout zal gaan.’
Ze vervolgt: ‘Ja, ik zie die denkmachine aan gaan..., ik zie dat ik weer volledig wordt opgeslorpt door al die plaatjes, al die gedachten, maar ik kan het niet laten, dat hoofd gaat gewoon door. Ik zou zo graag in het hier en nu willen leven. Eigenlijk maak ik zelf kapot wat er nu is (mooie uitwisselingen) door steeds maar in gedachten vooruit te lopen op de nabije toekomst.’

‘Ja, zeg ik, ik voel je energie..., het ontbreekt aan vertrouwen...
Ik voel dat je houvast wil, zekerheid, duidelijkheid..., en die is er niet doordat de situatie zo is zoals die is. En daarnaast..., het leven zelf is van nature ook onzeker: je weet niet wat het volgende moment brengt, dus er is geen antwoord mogelijk.’

Het resoneert: er is geen vertrouwen. Ze barst in huilen uit: 'Als ik nu ga vertrouwen, ben ik zo bang om de deksel op mijn neus te krijgen.'
Ze huilt. Ik geef haar de tijd om haar verdriet te voelen.

Na enige tijd vraag ik aan haar wat ze bedoelt als ze zegt dat ze zo bang is om de deksel op haar neus te krijgen.
‘Dat ik gekwetst kan worden’, zegt Silvia.
Hoe ziet dat er dan uit? Waar ben je bang voor?
‘Ik ben bang dat hij de stekker eruit trekt.’
Van waaruit zou hij de stekker eruit trekken, in jouw beleving?
‘Nou, dat hij mij niet goed genoeg vindt, dat ik zijn liefde niet waard ben.’
En dan? Waar ben je dan bang voor?
‘Dat ik alleen achter blijf.’
‘Ja, dat is wat ik voel’, zeg ik. ‘Je hebt op enig moment je hart afgesloten, net als hij, je bent zo bang om gekwetst te worden...’

Ik voel dat je wordt geleid door een overtuiging en die overtuiging lijkt te zijn: liefde zit er niet in voor mij, niemand die mij echt wil, ik blijf alleen achter.

Deze opmerking triggert een stortvloed van verdriet. Ik voel compassie voor haar en nodig haar uit om de oude pijn ten volle toe te laten.

Na enige tijd vraag ik: ‘Heb je door dat dit kindpijn is? Het lijkt erop dat je in je kindertijd de boodschap van je ouders hebt opgepikt dat ze niet echt van je hielden, wat jij hebt vertaald naar: ik ben niet goed genoeg, ik ben het niet waard om van te houden.'

Wederom barst ze in huilen uit. Ze zegt: ‘Het resoneert 100%. Ik heb als kind soms wel eens gedacht dat ik geadopteerd was, ondanks mijn geboortefoto’s als bewijs.’
Blijf bij je verdriet, zeg ik,  voel waar het zich bevindt in je lichaam, breng al je aandacht naar deze pijn en laat het smelten, ga niet naar je hoofd, naar verhalen.

Na de nodige schokken van intens verdriet wordt het weer rustig in Silvia.
‘Ja, zeg ik, dit is de pijn die je al een heel leven bij je draagt. En waar vanuit je handelt. Deze pijn heeft nog nooit volledig het licht gezien. En het bestaan is je heel genadig, door deze man op je pad te brengen, waardoor jou de mogelijkheid wordt aangereikt om de pijn, van het kind dat je was, te laten smelten.

Deze pijn maakt dat je steeds een toevlucht neemt naar je hoofd: er is geen vertrouwen. Op enig moment in je leven ben je je gaan afsluiten: je verlangt naar intimiteit en openheid, dat is je hart. Ieders hart verlangt naar verbinding, naar nabijheid en contact, maar de pijn van niet geliefd zijn, zit er nog voor.’

Ik ga nu weer even terug naar de vraag waarmee je binnen kwam: 'Hoe kan ik in het hier en nu zijn?'
Er zijn meerdere wegen. Allereerst: laat deze pijn smelten, die vandaag inzichtelijk is geworden. Iedere keer wanneer angst en twijfel wordt getriggerd en een dwangmatige neiging opkomt om plaatjes te maken over deze relatie, keer naar binnen en voel de pijn die schuil gaat onder de plaatjes: alles is onzeker (dat klopt: het leven is onzeker), ik weet niet wat ik moet doen (dat kan jij ook niet weten, de stroom van het leven is niet voorspelbaar), moet ik hier wel mee door gaan (dat wijst zich vanzelf uit), ik ben zo bang dat het fout gaat, dat er niemand is die van me houdt, dat ik alleen achter blijf (de pijn van het kind en existentiële pijn: een diep gevoel van eenzaamheid).

Wanneer je de pijn tot op de wortel hebt gevoeld, dan verdampt deze.
Dan  kan de neiging tot het maken van plaatjes nog wel getriggerd worden, maar je wordt niet langer meer gegijzeld door de mind, het is dan mogelijk om aanwezig te zijn bij de plaatjesmachine: je ziet wat er plaats vindt in jou zonder dat je daar in opgaat. Het Zelf (Bewust Zijn) kijkt naar het zelf (de mind). Je ziet het verhaal wat zich afspeelt in je hoofd. En kijk dan totaal: bekijk alles wat door de mind ten tonele wordt gevoerd, van het begin tot het eind..., wees aanwezig..., de hele film rolt zich uit, terwijl je ernaar kijkt..., je realiserende dat jij niet het verhaal bent, maar de lamp van gewaar zijn, die het verhaal beziet. Door volledig bewust de capriolen van de mind te aanschouwen, breng je alles aan en in het licht van gewaar zijn. Het patroon wordt helemaal doorgelicht, doorzien en op het bepaald moment dooft die uit.

Betreft het een nieuwe situatie die jou triggert, een situatie die je niet los kunt laten (het blijft aan je trekken, je blijft ermee bezig): kijk, neem waar wat er gebeurt, wat je zegt, doet... en onderzoek op een rustig moment wat er wordt geraakt, welke overtuigingen (plaatjes) er zijn aangetikt in jou. Hou je niet bezig met de ander, met wat de ander fout deed. Hou je ook niet bezig met wat jij al dan niet goed hebt gedaan: dat is geen zelfonderzoek, dat is de mind, die de ander schuldig wil verklaren en/of jezelf. Ga niet naar psychologische analyse en verklaringen.
Breng eenvoudig alles aan het licht, dat is zelfonderzoek: de lamp van Bewust Zijn die alles in het licht zet wat er leeft in jou aan overtuigingen en angsten tot je uitkomt bij de pit: het pijnpunt (zie vorige blog). Soms is het doorzien van de trigger al genoeg om de realiteit weer te zien zoals die is, soms is er meer werk nodig: het voelen van de oorspronkelijke pijn zoals dit vandaag plaats vond in jou.
Hoe voelt die pijn? De pijn van niet geliefd zijn, de pijn van eenzaamheid. Ga niet naar verklaringen en verhalen over je jeugd. Ga naar de pijn die schuil gaat achter de gedachte dat je vaak het gevoel hebt gehad dat je geadopteerd was: niemand die van me houdt, eenzaamheid. Laat die pijn smelten. En dan opent jouw hart zich en is het mogelijk om werkelijk een intieme relatie aan te gaan.

En besef de doorwerking van jouw proces op je partner: alles wat jij opschoont, heeft een helende uitwerking op hem en op een ieder waarmee jij je verbindt. Is dat niet geweldig?

Een andere weg om uit het hoofd te geraken, is: aanwezig zijn in het hier en nu. En ik zie/voel dat de lamp van gewaarzijn niet meer totaal versluierd raakt door de identificatie met de mind: je ziet, je merkt op dat je steeds een toevlucht neemt naar je hoofd, naar verklaringen, naar twijfels, wantrouwen. Veroordeel deze neiging niet, het is niet persoonlijk, het is collectief, we zijn allemaal in dit veld van angst en tekort groot gebracht. En het is al heel wat dat je de neiging ziet. De meerderheid van de mensheid heeft niet door dat ze continu vanuit dit veld, vanuit de mind leven: in het verleden of in de toekomst, maar niet hier en nu. Ze zijn volledig geïdentificeerd met de mind, met hun gedachten en emoties, die het ik zich toe eigent (mijn verhaal). En verandering begint met zien, met gewaarzijn. Dus geweldig dat je de neiging ziet. De oefening die ik je wil mee geven, is: keer terug naar het hier en nu. Iedere keer als je weer opmerkt dat je in je hoofd zit, breng de aandacht naar dit moment. Dit is niet eenvoudig, omdat het een diep ingesleten groef is: het hoofd als overlevingsstrategie om kwetsing te voorkomen. Grip willen op een situatie (relatie) om mogelijke teleurstelling en pijn voor te zijn. Duidelijkheid en zekerheid willen daar waar geen duidelijkheid en zekerheid te geven is: want het leven is onzeker en open, dus niet voorspelbaar.

En dat doet me denken aan Nisargadatta, een spiritueel leraar die in 1981 overleed. Ken je die? Nee. Hij is tot verlichting gekomen door een eenvoudige instructie van zijn meester consequent toe te passen. Iedere keer dat er sprake was van identificatie met de mind (ik ben de wereld, deze persoonlijkheid, het lichaam, mijn geloof, cultuur etc.) bracht hij de aandacht weer terug naar het oorspronkelijke principe, naar het 'zijnde' principe, het 'I am'. Naar dat wat is..., voorbij de mind..., voorbij alle aannames en overtuigingen die door het ik worden geclaimd (ik ben zus en zo). Als dat van ons afvalt..., de identificatie met de mind..., wat blijft er dan over? Dat wat is: I am. En na I am... is het stil, geen invulling, geen houvast: openheid, geen identificatie met wat dan ook, dat is Leven.

I am..., meer valt er niet te zeggen. Iedere keer dat de neiging er is om in een verhaal op te gaan, een verhaal over jezelf of over de ander, een verhaal over het verleden of over de toekomst: keer terug naar I am, naar Beingness, naar gewoon Zijn.

Hiermee eindigen we de sessie. Ze is mij enorm dankbaar. ‘Hoe is het mogelijk dat we in zo'n korte tijd tot de kern kwamen’, zegt ze. Ja..., soms gaat het zo..., je bent een rijpe appel.



I Am - Nisargadatta

Noot: de blog bevat een uitgebreide reactie op de vraag van de cliënt hoe in het hier en nu te leven. In werkelijkheid gaf ik tijdens het consult twee handreikingen: als je in het denken zit, in een verhaal, maak je daarvan los door je aandacht terug te brengen naar het hier en nu, daarnaast vertelde ik over Nisargadatta: I Am.
De uitgebreide reactie  - vanuit gewaarzijn een patroon volgen -, ontstond tijdens het schrijfproces.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
LinkedIn: Caroline Ootes