Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Mediteren..., zonde van mijn tijd.

Ik heb een afspraak met Lisa, zij komt voor het eerst langs.

Laatst zei iemand tegen mij: “Misschien ben jij wel niet van het mediteren, misschien is meditatie als ingang niet geschikt voor jou.”
Ik vraag me af of dat zo is. Ze vervolgt: “Ik lees nu een boek waar mediteren juist wordt aangeraden en ik merk op dat ik mezelf ervan af hou. Daar wil ik graag met jou bij stil staan.” Oké, zeg ik, vertel.

Ik ben niet bang voor stilte, zegt Lisa, ik heb ook enkele retraites gedaan waaronder een vipassana retraite van 7 dagen en toch voel ik behoorlijk wat weerstand bij de gedachte dat ik iedere dag tijd besteed aan meditatie.

Ik vraag me af wat dat dan is. Gun ik het mezelf niet? Vind ik het mezelf niet waard? Of is er wat anders gaande?
Ik weet wel dat ik een enorme doener ben, zegt ze. Als ik stil ga zitten, komt al gauw de gedachte omhoog dat het zonde van mijn tijd is.

Oké, zeg ik, ik hoor je, zou je eens wat willen delen over de 7-daagse stilte retraite? Wat was de gang van zaken en wat kwam jij daarin tegen?

We mediteerden vele uren per dag en de maaltijden waren ook in stilte. Daarnaast deden we ook klusjes als afwassen e.d. De eerste dagen van de retraite keek ik met verbazing/bewondering naar de andere deelnemers en dacht: ‘Wat doen jullie allemaal erg je best…, nou, dat kan ik niet opbrengen.’ Ik trok gewoon mijn eigen plan, ik deed waar ik behoefte aan had, soms ging ik tijdens de meditatie liggen terwijl iedereen zat.
Later gaven de andere deelnemers aan dat ze dat zo sterk aan mij vonden, maar ik vond het juist heel sterk van hun dat ze uur na uur mediteerden op hun kussentje of stoel.

Ik vond de dagen vreselijk lang duren…, en ik mistte gewoon het contact met mensen…, een weekend in stilte…, al la…, dat is te doen, maar langer dan een weekend…, ik heb het contact met anderen ook nodig om te groeien en om te spiegelen en als ik daar dan zo zit of lig, dan stagneert het gewoon in mij, dan loop ik vast in mijn eigen gedachten. Nou, na 4 dagen ben ik gestopt, ik had er genoeg van.

Oké, dus je trok je eigen plan…, je gaf je niet over aan het programma zoals het was, maar je deed je eigen ding. Dat is al een opmerkelijk gegeven, toch? Om te zien dat je door dat gedrag een ontsnappingsroute creëert voor dat wat er in jou gaande was tijdens het mediteren. En dat de mind vervolgens een verklaring bedenkt voor je gedrag: ‘Ik heb andere mensen nodig om te spiegelen, want op mezelf zijn levert niks op, meditatie werkt gewoon niet voor mij, ik draai alleen maar rondjes in mezelf, het leidt nergens heen.’ Interessant om dit allemaal gade te slaan, toch?

Ja, zegt Lisa, zo heb ik er niet naar gekeken, ik was eigenlijk wel trots op mezelf dat ik mijn eigen gang ging. Jammer dat de leraar dit niet aan mij terug heeft gespiegeld…

En als je de 7 dagen had volgemaakt, wat zou je dan ontmoeten in jezelf?
Ik zou me stierlijk vervelen, flapt Lisa er wel gemeend uit. Ik had ook heel vaak gedachten als: ‘Wat zit ik hier te doen? Wat schiet ik hier mee op? Wat een onzin allemaal. Zonde van mijn tijd.’

In mijn dagelijkse leven kom ik ook altijd net op tijd bij een afspraak, nooit te vroeg. Omdat ik mijn tijd niet wil verdoen. Ik moet mijn tijd nuttig besteden en niets doen, mediteren, is niet nuttig.

Interessant. Dus dit is wat jij tegen komt tijdens een 7-daagse vipassana.

Iedereen ontmoet zo zijn/haar eigen stukken. En dit is het voor jou: je gaat je eigen gang, je mist het contact met anderen…, je denkt dat je anderen nodig hebt om jezelf op een dieper niveau te ontmoeten…, je zoekt de vervulling buiten je, bij anderen…, zonder de uitwisseling met de ander wordt je op jezelf terug geworpen, je ontdekt dat je je stierlijk verveelt en je realiseert je nu dat daar een overtuiging aan ten grondslag ligt: niets doen is zonde van mijn tijd, ik moet mijn tijd nuttig besteden. Stil zitten en stagneren in je eigen gedachten is niet nuttig, het levert niks op, je besluit na 4 dagen te stoppen.

Ja, zegt Lisa, dit realiseer ik me nu pas echt…, zo heb ik er nog niet naar gekeken… Maar hoe kom ik van die overtuiging af? En van die doener?

To see is to be free.

Je ziet het nu. Je ziet de overtuigingen, die je handelen bepalen. Daar begint het mee. Met ‘zien’. Zien wat er allemaal voorbij komt, wat er aan geraakt wordt, wat zich allemaal afspeelt in jou. Laat de lamp van Bewustzijn erop schijnen, dat is alles. Ga geen gevecht met de verveling aan of met het gemis aan contact, ga er niet vandoor, haak niet aan, ga er niet in mee, blijf toeschouwer van dat wat de mind tevoorschijn tovert op het moment dat jij mediteert: de verveling, het zinloze en nutteloze, het gemis aan contact en de verklaring die de mind geeft waardoor je na 4 dagen stopt.

Waar we vanaf willen, blijft juist aan ons kleven. Als je het gevecht aan gaat met de mind, wie in jou is dat dan die dat gevecht aan gaat? Dat is ook de mind. Dan blijf je een gevangene van de mind, van de overtuigingen, dus dat is niet de oplossing. Kijk naar de weerstand, naar de verveling…, geef het alle ruimte, onderdruk het niet en vlucht niet. Op enig moment dooft de verveling als vanzelf uit.

Naar binnen keren, vertragen, is een eerste stap om uit de verslaving van de doener te komen, om af te kicken van het patroon in jou die alsmaar door dendert, van het ene project naar het andere.

Als je door hebt wat we nu met elkaar bespreken, dan begrijp je dat er sprake is van een geconditioneerd patroon: de doener (je mag niet niks doen, je moet nuttig bezig zijn, je mag je tijd niet verlummelen).

Realiseer je dat de doener drijft op adrenaline. En die adrenaline zorgt ervoor dat je systeem steeds op ‘actief’ staat.

Er is dus een de-conditioneringsproces nodig. Ga eens op de bank liggen, met een rustig muziekje of zonder muziek, ontspannen zijn, niets willen, niet uit zijn op een resultaat of nut of iets willen bereiken, alleen maar aanwezig zijn bij dat wat voorbij komt als je niet toe geeft aan de doener. Misschien ga je je heel onrustig voelen of komen er allerlei gedachten voorbij als je op de bank ligt: ik moet de was nog ophangen, de boodschappen doen, ik zit mijn tijd te verdoen etc. Iets in die strekking…, herken je dat? Heel herkenbaar, zegt Lisa.

Volg het proces, blijf liggen, laat die onrust uitrazen, blijf toeschouwer, dat is alles. Kijk. Dat is meditatie: Aanwezig zijn bij dat wat zich in jou afspeelt, zonder iets te willen veranderen.

Je gunt jezelf iedere dag een half uur ‘zijn‘, een half uur totale ontspanning. En je zult zien dat de adrenaline rush, die jou steeds tot activiteit wil aanzetten, in de loop der tijd afneemt. Je ervaart dan in toenemende mate dat je in het bestaan kan rusten, gewoon kan ‘zijn’, wat heel helend, vervullend en voedend is.

En als je dan toch nuttig bezig wilt zijn…, om die term nog maar eens te gebruiken…, begin bij jezelf. Als jij thuis komt bij je-Zelf, bij de bron van liefde en wijsheid die jij bent, dan kan je de ander op een dieper niveau bij staan. Nu roep je van alles vanuit de ratio, wat je zojuist zelf aan gaf, je zegt ‘ik weet het’, maar je belichaamt de wijsheid niet, je leeft het niet. In hoeverre kan je dan werkelijk tot ‘nut’ zijn voor anderen? Begin bij jezelf.

In het begin vraagt het enige inzet om een half uur voor jezelf uit te trekken (afkicken van de doener), maar op een bepaald moment ontdek je en ervaar je hoe fijn het is om een half uurtje te liggen, om gewoon te zijn…

Heerlijk toch?

Ja, dank je, zegt Lisa, ik ben blij dat het nu helder is wat mij weerhoudt om te mediteren, ik heb wat tijd nodig om alles te laten bezinken wat we hebben besproken, maar ik ga het ervaren en ontdekken, zegt Lisa.

When you are not doing anything at all, bodily, mentally…, on no level…, when all activity has ceased and you simple are, just being, that is what meditation is.
Osho

www.bewustzijnscoaching.com
www.thehealingcircle.one
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes

Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Wat is de sleutel tot geluk?

Wat is geluk?

En is er een sleutel tot geluk? Zo ja, wat is de sleutel?

Bestaat er zoiets als permanent geluk of is geluk gewoon slechts tijdelijk van aard: het komt en het gaat.

Is geluk maakbaar? Kan je ‘geluk’ of ‘gelukkig zijn’ doen of creëren?
Vraagt ‘geluk’ inzet van onze kant, omdat het er niet op voorhand is, maar alleen door inspanning te verkrijgen is?

Of is ‘geluk’ iets wat je toevalt?

Wat betekent het woord ‘geluk’ of ‘gelukkig zijn’ voor jou? Neem daar eens de tijd voor… Keer naar binnen en vraag je eens in alle rust af wat ‘geluk’ betekent in je dagelijkse bestaan.

Zit geluk in de kleine dingen: een zonsondergang, een roos, een blik, een glimlach?
Dus in iets buiten ons?
Of in een staat van Zijn die glans geeft aan alles wat is?

En wat doen we met ‘ongeluk’ of ‘ongelukkig zijn’? De tegenpool van ‘geluk’.
Geluk kan alleen bestaan bij de gratie van haar tegenpool: ‘lijden’ of ‘ongelukkig zijn’. Mogen we ook nog ‘ongelukkig zijn’ in de ratrace naar ‘geluk’?

Is geluk wel mogelijk als we ons realiseren dat elk ‘geluk’ het zaad in zich draagt van ‘ongeluk’, omdat het tijdelijk is: geluk komt en gaat, vandaag heb je een geweldige dag en morgen is het voorbij.

En elk ‘ongeluk’ draagt het zaad in zich van ‘geluk’: na regen komt zonneschijn.

Zou het streven naar geluk samenhangen met het gegeven dat we ons zo vaak ongelukkig voelen?

Zou het zo kunnen zijn dat het verlangen naar ‘geluk’ (vul maar in: een partner, de juiste baan, een kind, vrede in de wereld, erkenning, waardering, harmonie, verlichting) juist de oorzaak is van ons lijden?

Zou het zo kunnen zijn dat deze verlangens er zorg voor dragen dat we ons ongelukkig voelen in het hier en nu, omdat onze aandacht elders is, gericht op het realiseren van een verlangen, ergens in de toekomst? Omdat we menen dat het leven zoals het is niet vervullend is, niet voldoet…

Niet voldoet waaraan?
Aan het beeld wat de mind creëert over de realiteit: hoe het zou moeten zijn.
Herkenbaar? Het moet altijd anders zijn dan het is. We kennen geen volmondig ‘ja’.
‘Ja’ in de zin dat het leven goed is zoals het is, met alles erop en eraan.

We ‘leven’ vanuit een ‘nee’. Omdat we menen dat er iets niet deugt aan ons, aan de ander, aan de wereld, aan de omstandigheden zoals ze zijn: het moet anders…

Ben jij ‘gelukkig’? Stop even voordat je verder leest.
Wat is jouw antwoord op deze vraag: ‘Ben jij ‘gelukkig’?

Waar zeg jij nog ‘nee’ tegen?
Wat voldoet niet in jouw beleving?

En kan het ‘ik’ wel gelukkig zijn? Het ‘ik’ dat streeft naar…, het ‘ik’ dat dit niet wil, maar dat (iets anders) wil, het ‘ik’ dat afkeurt en goed keurt, het ‘ik’ dat zoveel voorwaarden stelt aan het leven zelf, het ‘ik’ dat zoveel meningen heeft en oordelen kent?

Als gelukkig zijn niet mogelijk is voor het ‘ik’,  bestaat er dan wel zoiets als permanent geluk? Of is dat een sprookje?

De enige weg die ik ken naar waarachtig geluk is ‘ontwaken’. Thuis zijn in het Zelf. Los komen van alle eisen die we aan het leven (onszelf, de ander, de wereld) stellen. Het leven Leven zoals het komt en gaat, zonder daar iets van te vinden. In het hart, uit het hoofd.

En dan luister ik naar de woorden van Osho:

‘Life moves from perfection to perfection. Not from imperfection to perfection. No, life moves from perfection to perfection.’

Er hoeft niets verbeterd of veranderd te worden: all is well. Juist al die inspanningen dat het anders moet zijn dan het is, is de oorzaak van ‘lijden’.
Ontwaken gaat over geluk dat niet komt en gaat, dat permanent is. Noem het Puur Gewaarzijn, Bewustzijn, Liefde, Licht, de Boeddhanatuur. Dan ben je thuis, thuis in het Zelf dat licht en donker overstijgt, het Zelf dat geen polariteiten (geluk/ongeluk) kent, geen voorwaarden stelt. Het Zelf dat neutraal is, vol liefde. Het Zelf dat geen eisen stelt aan het bestaan.

Wil dat dan zeggen dat er geen emoties of beleving meer is van verdriet of pijn?
Nee, emoties verschijnen en er kan pijn zijn. En dat is het dan: er is een emotie of er is pijn. Als jij er niets van vindt, dan is er wat er is. Punt. Maar op het moment dat er identificatie plaats vindt met de emotie of de gedachte, dan komt er lading bij, dan ben je een gevangene van de mind, je gelooft de gedachte (ik ben niks waard), je meent dat de gedachte of emotie (gevoel van afwijzing) echt ‘waar’ is, je bent ervan overtuigd dat jou iets wordt aangedaan door een ander of door bepaalde omstandigheden (je wordt ontslagen), je maakt het persoonlijk (ik ben niet goed genoeg), er ontstaat een ‘verhaal’…, ja…, dan is er sprake van ‘lijden’. Naarmate Gewaarzijn zich verdiept, lost identificatie op, wat niet wil zeggen dat je zo nu en dan nog gevangen kan raken, maar de identificatie is oppervlakkig en van korte duur.
En ja…, thuis komen bij het Zelf is een geschenk, dan is het leven vervullend en rijst er een diep gevoel van dankbaarheid op uit het hart…, voor alles wat is…, zoals het is.

PS ik lig op de massagetafel en luister naar mantra’s. Er verschijnt een gedachte: je hebt zojuist een blog geschreven over ‘geluk’, maar hoe zie je dan de dood van je dochter wat afgelopen zomer (zomer 2016) plaats vond? Dat is toch ‘lijden’? Dat is toch een groot verlies? Dat is toch afschuwelijk? Ja, dat is een groot verlies. Zeker… En ja, er waren tranen en momenten van gemis…
En dan waait Lao Tse (een filosoof uit de 6e eeuw voor Christus) door me heen: ‘Ga niet zo ver om te zeggen dat de dood van je dochter ongeluk (lijden) brengt. Het enige wat je kan zeggen, is dat ze dood is. Dat is een feit. Of het ongeluk brengt of een zegening is, weet je niet, omdat dit slechts één fragment van de werkelijkheid is. Wie weet wat er verder nog volgt?’

Ja, dat weet ik niet. En hoef ik ook niet te weten. Ik kan wel delen wat ik nu, een half jaar na haar overlijden, ervaar: totale neutraliteit betreffende haar dood, een neutraliteit die liefdevol is, een neutraliteit die hechting (gemis) overstijgt. Zo nu en dan waait Simone door me heen, een warme golf, er is een hartverbinding, een verbinding die dood en leven overstijgt. Natuurlijk is het jammer dat ze er niet meer is, we hadden een diepe connectie, ze is er niet meer in aardse vorm, echt jammer. En het is wat het is: ze is dood. En dat is het dan.
Wat ik ook weet, is dat Lao Tse spreekt vanuit de Bron, de Bron van Liefde die neutraal is, de Bron die geen oordelen kent. Of de dood van onze dochter een zegening of een vloek is? Wie zal het zeggen? Een ieder zal geneigd zijn om te zeggen dat het een vloek is. Maar wat als je thuis bent in de Bron? In het Zelf… waar geen enkele vorm van polariteit (ongeluk/geluk) aanwezig is, omdat het neutraal is. Niet neutraal in de zin van ‘doods’, maar neutraal in de zin van een onvoorwaardelijk ‘ja’. Is er dan nog sprake van een zegening of van een vloek?

Ontdek het, mediteer, zoek een levende meester die je kan leiden, die je structuur (ego)doorziet, die aan je grondvesten rammelt.  Het vraagt heel wat om te ontdooien, om tot liefde en helderheid te komen, om de structuur te ontmantelen: het ego wat gebaseerd is op angst en tekort.

Het omzettingsproces naar Licht, door alle lagen heen (fysieke, emotionele en mentale laag) is een enorme transformatie. Jaren van moeheid, uiteenlopende fysieke klachten, het onder ogen komen van de zwarte zwaan in mij (wat ik als een pijnlijk proces ervoer, omdat ik er nog wat van vond), het is niet gering wat het van je vraagt, maar meer dan wat dan ook in het leven – absoluut de moeite waard. Meditatie, zelfonderzoek én een levende meester zijn voor mij de sleutels tot ‘geluk’.

Wordt wakker, ontwaak.
Dat is het pad naar waar geluk.

‘Life moves from perfection to perfection. Not from imperfection to perfection. No, life moves from perfection to perfection.’

 

www.bewustzijnscoaching.com
www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Darkness is the absence of Light.

    Darkness is the absence of Light.

Ik luister naar een satsang van Osho.
Hieronder een verkorte en bewerkte weergave.

Darkness is the absence of light.
You can’t fight directly with darkness, with lonelyness, fear, sorrow, hate, anger or isolation. The reason is that all these things doesn’t exist (only in our mind). They are the absence of light, just as darkness is the absence of light.

What do you do when you don’t want the room to be dark?
Try to understand: don’t do anything directly with darkness. It will not work. You can’t push it out. You yourself can’t dissolve the darkness by being busy with it (thinking about it, analyzing, worrying). Why? Because the one who is busy with is, is the darkness itself: the mind (ego). So there is no way to make any arrangement with the darkness.

The solution is that you do something with the light. Bring light in the darkness and the darkness vanish. A small candle is enough to fade out the darkness in a room.
Don’t touch the darkness, don’t think about it, because bottom line: it doesn’t exist. It is simply an absence of light. Just bring light (awareness) and you will find no darkness at all. You can go on fighting with darkness your whole life and you will not succeed to banish it, the darkness will remain.

So work for the light. And anything that was it’s absence (fear etc.) automaticaly disappears. Light is awareness, light is the energy of the heart.
Bring awareness in the darkness: just see what is there, without any judgement, without any resistance, total neutrality.

De dag nadat ik de satsang heb beluisterd, ga ik naar een zang/dansworkshop. Na enkele uren is er pauze. Er is een mogelijkheid om uit te rusten op een mat. Ik lig naast een andere vrouw. Ze biedt aan om een dekentje over me heen te leggen en een kop thee voor mij te halen, ik voel haar zorgzaamheid, fijn. Na enige tijd in stilte gelegen te hebben, kom ik overeind om mijn kopje thee te drinken. Er ontstaat een gesprek tussen haar en mij.
Ze vraagt hoe het nu met me is, 5 maanden na het overlijden van onze dochter (zij overleed in de zomer van 2016). Ik zeg: ‘Het gaat goed met mij.’
Ze kijkt me aan, haar gezichtsuitdrukking lijkt te zeggen: ‘Hoe is dat mogelijk’?

Ze nodigt me uit om er iets meer over te vertellen.
Tja, het is natuurlijk een groot verlies, zonder meer…, maar het is een geschenk om te ervaren wat 8 jaar spirituele ontwikkeling betekent wanneer zich een beproeving voor doet. Je weet uiteindelijk pas echt hoe de vlag ervoor staat als je door het leven wordt getest.

Ze vraagt wat het geschenk is. Mijn antwoord: Dat het verlies simpelweg gedragen wordt.
Ik zeg dus niet: gedragen kan worden. Nee, gedragen wordt, er is geen weerstand meer op het ervaren van pijn, van verdriet. Het mag er zijn. Zelfs het woordje ‘mag’ is al teveel: het is zoals het is, soms is er verdriet, gemis, soms zijn er tranen, dat is alles, punt, geen drama. Is dat niet een geweldig geschenk? Dat zo’n groot verlies op een natuurlijke wijze wordt verwerkt…

Ik voel me een gezegend mens en ben dankbaar voor de innerlijke kracht, die in mij door de afgelopen jaren is opgestaan.

Op enig moment vraag ik aan haar hoe het met haar gaat. Ze geeft aan dat zij zich niet bevindt waar ik me bevind. Ze ervaart veel zorgen, spanning, problemen. Alles voelt zwaar en donker, zegt ze. Ze deelt het een en ander van haar zorgen. Ik voel met haar mee. Ja, zeg ik, ieder wordt op haar/zijn eigen wijze door het leven getest. Bij mij betreft het een verlies van een kind, maar wat jij deelt, is ook niet gering.
Kinderen die jou niet meer willen zien nadat je bent gescheiden, geen werk, nagenoeg geen inkomsten en de zorg voor je ouders er ook nog eens bij.

Ik voel dat ze volledig geïdentificeerd is met haar problemen, met de darkness.

Als antwoord deel ik de essentie van de satsang van Osho.
Wonderlijk dat de essentie van een satsang, die ik de avond voorafgaand aan deze workshop heb beluisterd, nu weer door gegeven kan worden.

Darkness is the absence of light, zeg ik. Voedt het licht, ga geen gevecht aan met de duisternis. Zie je dat je helemaal opgaat in je zorgen, angsten en problemen?
Dat helpt je niet. Kom thuis in je hart, in de neutraliteit van het hart. Je kunt je hele leven bezig zijn met het oplossen van problemen, met het ‘processen’ van de darkness, maar daarmee lost de darkness niet op. De darkness creëren we zelf, vanuit identificatie met onze gedachten en emoties.

Versterk het Licht: laat het Licht schijnen op dat wat donker is. Jij bent niet de darkness, maar het Licht. En het bestaan staat aan je zijde, ondersteunt je, ook al voelt dat nu niet zo. Mogelijk dat je wat oppaswerk of schoonmaakwerk kan verrichten om inkomsten te genereren…

Ze deelt dat het werken met kinderen haar beroep is, maar dat ze nergens wordt aangenomen, omdat ze over gekwalificeerd is. En daarnaast voelt ze ook weerstand: ze was laatst een kinderdagverblijf binnen gestapt waar ze registreerde hoe de leidsters met de kinderen om gingen en daar werd ze bepaald niet vrolijk van. Ze deelt dat ze zich bewust is dat ze vrij kritisch is.

Ja, dat hoor ik, zeg ik.  Zie je dat je ‘kiest’ voor de darkness?
Niet dat je dat bewust doet… Je bent daarop ingesteld, geprogrammeerd, je hebt geleerd om zo te kijken naar je omstandigheden… Een andere kijk is ook mogelijk.
Dezelfde situatie kan ook vanuit een positieve kant worden bekeken: je merkt de verzorgende kant van de kinderleidsters op…, maar die ‘kijk’ is er niet.
Je ziet alleen één kant: de darkness.

En het leven is niet eendimensionaal, maar jij kijkt wel zo.
Zoals je naar de omgang van de leidsters met de kinderen kijkt, zo kijk je ook naar al je persoonlijke omstandigheden: je kijk is ‘donker’.

Wat als je licht én donker overstijgt? Wat als je niet voor het een (de positieve omgang van de leidsters met de kinderen) en niet voor het ander (de negatieve omgang van de leidsters met de kinderen) kiest, maar voor het hart, voor awareness.

Wat als je vanuit het hart, vanuit neutraliteit kijkt?
Dan wijs je niets af, je neemt alleen maar waar.
Vergelijk het met de energie van de natuur.
Waarom vinden we het zo fijn om in de natuur te zijn?
We genieten van de natuur, omdat de natuur niet oordeelt, zij is neutraal, kent geen goeie en slechte dagen, oordeelt niet over jou als je over het gras loopt en het plat stampt, vindt er niets van als je bepaalde wandelpaden kiest en andere paden links laat liggen, voelt geen pijn als je de ene boom omarmt of als mooi beschouwt en de andere boom negeert. Dat is de kwaliteit van neutraliteit, de kwaliteit van het hart, de kwaliteit van ‘zijn’ met wat is, zonder nog enig etiket te plakken op welke omstandigheid dan ook, zonder identificatie met alle gedachten en emoties.

De identificatie met onze gedachten en emoties (dat jij ervan overtuigd bent dat wat jij voelt en denkt ‘waar’ is) geeft lading aan omstandigheden, die in principe neutraal zijn.

Ik zeg weleens tegen mensen: plaats jezelf op een podium. Het leven met alle omstandigheden en je kijk daarop speelt zich af op dat podium. Al die zorgen, angsten, somberte speelt zich af op het toneel, maar jij (Boeddha natuur, het hart, gewaar zijn) bevindt zich niet op het podium, maar in de zaal.

Neem plaats in de zaal, stap uit de darkness, stop met het voeden van de darkness.
Kijk vanuit de zaal naar wat zich afspeelt op het toneel van het leven. Die zaal is de ruimte van neutraliteit, van Liefde, van Licht. Alles is zoals het is…, vanuit liefde en mededogen kijk jij naar wat zich afspeelt op het podium.

Werk niet met je problemen, maar versterk getuige bewustzijn, versterk het Licht in jou wat immer en eeuwig schijnt, wat overigens niet hetzelfde is als het licht van positieve gedachten en emoties die vergankelijk zijn, evenals negatieve gedachten en emoties.

Ik heb het over die bron in ons die niets te maken heeft met voorkeur of afkeur, met positief of negatief; dat zijn nog steeds labels, meningen, etiketten.

Kom thuis in je hart, dan groeit vertrouwen, dan ben je met alles wat is, vanuit mededogen, dan smelt de pijn en de knopen, die zich nog op het hart bevinden. Dan lost de weerstand tegen het voelen van pijn op, omdat je je realiseert dat jij niet de pijn bent.

De pijn is slechts darkness gecreëerd door de mind, door herinneringen, door geconditioneerde programma’s (overtuigingen), door identificatie met onze gedachten en emoties. Wanneer je thuis komt in je hart zijn de omstandigheden hetzelfde, maar ‘jouw’ kijk is neutraal.

Ik zie dat er wat binnen komt van datgene wat ik deel…, er vindt geleidelijk aan een verschuiving plaats.

Na onze uitwisseling zegt ze tegen mij: bedankt…, je hebt me echt geholpen…
En ik wil jou bedanken dat je zo open bent waardoor ik dit met jou kan delen. Zonder die openheid zou dit gesprek niet hebben plaats gevonden.

 

www.bewustzijnscoaching.com
www.thehealingcircle.one
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching