Wie of wat ben ik in essentie?

Stel je voor dat je geen enkele aanname meer hebt over jezelf..., dat alle etiketten/kwaliteiten die je jezelf (en anderen) toedicht van je afvallen...
Je identificeert je niet langer met bepaalde labels en eigenschappen: ik ben eerlijk, onrustig, vrolijk, introvert, inschikkelijk, gezellig, harmonieus, een zwartkijker, een dromer, een kunstenaar, trouw, slim, dom, creatief etc. Niets van dat alles...

Stel je voor dat je niet langer hecht aan bepaalde ideeën, overtuigingen, concepten, een geloof of een politieke partij... Ja, er komen opvattingen en standpunten voorbij, maar ten diepste realiseer je je dat deze betrekkelijk zijn, je houdt nergens aan vast, aan geen enkele overtuiging, omdat je beseft dat deze niet de waarheid - de essentie van ons zijn - weerspiegelen. Het zijn slechts ideeën, concepten, meningen die aan verandering onderhevig zijn. Wat we vandaag menen dat waar is, kan morgen weer anders zijn. En alles wat aan verandering onderhevig is (gedachten/emoties) weerspiegelt niet onze essentie, weerspiegelt niet Dat wat onveranderlijk is, onze Natuur, Beingness.

Stel je voor dat je je niet langer identificeert met alle rollen, die je vervult in je leven. De rol die je vervult vanuit je beroep of sociale rollen, inclusief alle opvattingen die we over deze rollen in ons dragen: ik ben getrouwd en dat betekent dat ik in het weekend niet afspreek met een vriend(in) (aanname), ik ben moeder/vader en als ouder dien je altijd klaar te staan voor je kinderen (aanname), ik ben oma/opa en als oma en opa zijnde ben je natuurlijk altijd bereid om op te passen (aanname) etc.

Stel je voor dat je niet hecht aan sekse, seksuele voorkeur of huidskleur: ik ben homo en als homo heb je het moeilijk in het leven (aanname), ik ben een neger en dat betekent dat blanke mensen je zullen discrimineren (aanname). Ik ben een vrouw, daarom krijg ik die baan niet, ze kiezen altijd een man, die worden niet zwanger (aanname). Geen identiteit op sekse, seksuele voorkeur of huidskleur, het neger/blank zijn of hetero/homo/bi zijn, definieert niet wie jij in essentie bent.

Stel je voor dat je geen wereldbeeld of mensbeeld hebt. Bijvoorbeeld: mensen zijn te vertrouwen, mensen zijn egoïstisch, mensen zijn harteloos, de wereld is een puinhoop etc. En je kent geen aanname over het leven zelf: het leven is goed, slecht, aangenaam, genadig, hard, eenzaam etc.

Je bent in dit moment, NU, zonder al die aannames, zonder gedachten, zonder rollen, zonder geloof of overtuigingen, zonder verwachting, zonder verlangen, zonder ambitie, zonder zelfbeeld (image), zonder doel, zonder geschiedenis, geen verleden, geen toekomst, geen naam..., niets.

Naakt, naakt en nog eens naakt...

Wat blijft er over als alles wat ons is aangeleerd, waar we in geloven..., van ons afvalt...?

Leegte, Essentie, Beingness, Puur Gewaarzijn, Waarheid, Realiteit, Liefde.

Puur Gewaarzijn zelf is absoluut (dus niet aan verandering onderhevig). Vele vormen en kleuren verschijnen in Puur Gewaarzijn, maar het Gewaarzijn zelf is onaantastbaar, neutraal, onvoorwaardelijk, immer aanwezig, zonder oordeel (gelijk de zon die immer en altijd schijnt).

Dat is onze essentie: Puur Gewaarzijn, Leegte..., oneindige ruimte..., waar alle energieën (gedachten, gevoelens) binnen komen, worden geregistreerd, gekend, gevoeld en weer los gelaten.

Er is geen vastomlijnd 'ik', er is Bewustzijn, er is Leven. Wij zijn het Leven zelf, wij zijn Bewustzijn. Onze essentie is Goddelijk, is Liefde.

De stroom van het Leven kent vele kleuren en vormen, die door ons heen worden ervaren en weer los gelaten. Tenzij we ons weer vast klampen en identificeren. Dan vergeten we wie we in essentie zijn en raken we verstrikt in de droom, de droom van illusies, de droom van de mind. We menen dat we de kleuren en vormen zijn, we menen dat we onze opvattingen, rollen, aannames, eigenschappen zijn (dit ben ik, zo is het, dit is waar en dat is niet waar). We menen dat we 'iemand' zijn. We raken geïdentificeerd met ons zelfbeeld, ons image. En identificatie leidt altijd tot 'lijden', 'botsing' en 'conflict' omdat de realiteit heel vaak niet overeenstemt met ons beeld, onze verwachting over onszelf of over de ander, de wereld en het leven.

Van waaruit voelen we toch zo zeer de behoefte om ons vast te klampen, de behoefte aan een vastomlijnd zelfbeeld, de behoefte aan 'dit ben ik' ?

We weten niet beter... We zijn zo groot gebracht... We hebben geleerd onszelf te zien als een afgescheiden 'iemand' met bepaalde kenmerken. Een ik-besef  (dit ben ik) is ons van jongs af aan mee gegeven.

Hoe zou het zijn om de greep op het denkbeeldige ik-besef los te laten? Om vanuit openheid en leegte te zijn? Om het Leven haar/zijn gang te laten gaan?

Om vanuit vertrouwen en totale ontspanning ons over te geven aan het bestaan? Om het roer uit handen te geven? Om mee te stromen met het bestaan zelf?

Verhaaltje: Illusies (Richard Bach)
Eens leefde er een dorp vol wezens op de bodem van een grote kristallen rivier. De stroom ging zwijgend over hen allen heen – jong en oud, rijk en arm, goed en slecht, de stroom ging haar eigen weg, en kende alleen haar eigen kristallen zelf.
Elk schepsel hield zich op de eigen manier stevig vast aan de takken en rotsen op de rivierbodem, want zich vastklampen was hun manier van leven en ieder had vanaf de geboorte geleerd om weerstand tegen de stroom te bieden.
Maar uiteindelijk zei een schepsel: 'Ik ben het beu om me vast te klampen. Hoewel ik het niet met mijn eigen ogen kan zien, vertrouw ik erop dat de stroom weet waarheen het gaat. Ik zal loslaten en het me laten voeren waarheen het wil. Als ik me nog langer vastklamp, zal ik sterven van verveling.'
De andere wezens lachten en zeiden: 'Dwaas! Laat los en die stroom die je zo aanbidt, zal je te pletter laten slaan op de rotsen en je zult sneller sterven dan van verveling!'
Maar die ene sloeg geen acht op hen en ademde diep in en liet toen los. Meteen werd hij door de stroom meegevoerd en tegen de rotsen aan geslagen. Na enige tijd, toen het schepsel weigerde zich weer vast te klampen, verhief de stroom hem echter boven de bodem en hij werd niet langer gekwetst. En de schepselen die stroomafwaarts leefden, voor wie hij een vreemde was, riepen: 'Aanschouw een wonder! Een schepsel als ons, toch vliegt hij! Zie de Messias, die is gekomen om ons allen te verlossen!'
En de ene in de stroom zei: 'Ik ben niet meer een verlosser dan jullie. De rivier schept er genoegen in om ons te bevrijden, als we slechts durven loslaten. Ons echte werk is deze reis, dit avontuur.'

Wij zijn de rivier..., onze echte werk is de reis van het leven Leven..., geef je over..., laat los en laat je dragen door het bestaan, door de stroom van het Leven zelf, want dat ben 'jij'..., Leven, Licht en Liefde...



www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes