Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Fixed ideas: Als iets niet resoneert, dan vertrouw ik het gewoonweg niet.



Enige tijd geleden ontving ik een mail waarin Wim (gefingeerde naam) aangaf dat bepaalde persoonlijke informatie, die ik met hem deelde niet resoneerde bij hem en dus ook niet klopte voor hem. Hij gaf aan bij zijn waarheid te willen blijven.
Niets mee mis, allebei een andere kijk op dat wat werd gedeeld, zou je zo zeggen. Ware het niet dat ik enige verkramping voelde in de vasthoudendheid van de opmerking die Wim plaatste. En dat wat ik deelde ging niet over hem, maar over mij waarbij het delen niet bedoeld was om enig advies of een mening van hem te ontvangen; ik deelde gewoon in alle openheid het een en ander. Opvallend dat Wim blijkbaar niet vanuit diezelfde openheid kon luisteren. Integendeel: hij liet naderhand weten dat als iets niet resoneert, het dan ook niet klopt voor hem.

Na een eerste uitwisseling tussen ons, zijn reactie gelezen hebbende, de bevestiging van hem gekregen hebbende dat hij open stond voor wat nadere feedback, stuurde ik hem onderstaande mail om een ander perspectief aan te reiken.

Zie hieronder:
Ha Wim,
Dank voor je reactie.
Je geeft aan dat als iets niet resoneert, je het gewoonweg niet vertrouwd.
Daar wil ik graag op ingaan. Ik wil niets afdoen aan jouw gevoel…en wil toch de nodige vraagtekens stellen bij de zin waarin jij aangeeft dat je ‘jouw’ waarheid niet teniet wil doen.
Wat is waarheid? En in hoeverre is ‘mijn’ waarheid waar?

Even een uitstapje:
Gisteravond lag ik op de bank en luisterde ik naar een satsang van Osho en de volgende zinnen raakten mij:
This is your understanding. You hear according to yourself. You see according to yourself. Because you have a fixed pattern of hearing and seeing. This has to be dropped. To know existence all fixed ideas has to be dropped. 

Your eyes should be just windows, not projectors. Your ears should be just doors, not projectors.

Jij zult mogelijk aangeven dat er geen sprake is van fixed ideas (als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij) of van projectie, maar dat het gewoon je gevoel is. Maar in hoeverre is je gevoel zuiver of ‘waar’ als het hart nog niet volledig open en schoon is?

De hoogste waarheid is de taal van het hart: dan ontmoet je de ander zonder de drang van het ego (zoals je aangeeft in je reactie) om er iets van te vinden; dat leeft niet, je stemt je af op de innerlijke stroom van de ander, je bent de ander…, van waaruit je de ander kan verstaan. Dat is de taal van het hart.

Wanneer het hart nog niet volledig open en schoon is, dan luisteren en kijken we vanuit de mind: we projecteren, we interpreteren, we vinden er wat van…en dat is wat de ander voelt. De luisteraar is dan meer met zichzelf bezig, dan dat hij/zij aanwezig is bij degene die deelt.

Overigens wil dat niet zeggen dat op enig moment wat feedback gegeven kan worden…, als de ander daarom vraagt of als de ander bevestigend antwoordt op de vraag of er wat feedback gegeven mag worden. En soms vindt ongevraagd gegeven feedback plaats, ook dat komt voor; de ander wordt een ander perspectief aangereikt wat in een proces dienend (en confronterend) kan zijn, ook als de ander het op dat moment niet als zodanig ervaart. En soms is er geen herkenning van de feedback. Het is niet zwart-wit; het een of het ander.

Wat ik in de afgelopen jaren heb ontdekt is dat alles projectie is, werkelijk alles, totdat het hart transparant is. Op het moment dat dit diep doordringt, ontstaat er als vanzelf enige voorzichtigheid met het ventileren van een waarheid (over de ander), die voort komt uit ‘dat is gewoonweg mijn gevoel’.

Als jij aangeeft dat je mij niet wil weg zetten of verwerpen zoals je in het verleden met mensen deed, en je aangeeft dat je wil vast houden aan jouw waarheid (gevoel/mening) en tegelijkertijd wil ontdekken hoe je dan toch de ander kan ontmoeten, dan vraag ik mij het volgende af: Wat maakt dat je wil ‘vasthouden’ aan ‘jouw’ waarheid? Heeft degene die in openheid over zichzelf deelt naar ‘jouw’ waarheid gevraagd?

Ergens voel ik een verkramping daarin…hoe zou het zijn om gewoon aanwezig te zijn bij de ander, je te verplaatsen in de ander, in de achtergrond of innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander wellicht wel kan horen, zien en voelen?

En zou het zo kunnen zijn dat je vast wil houden aan ‘jouw’  waarheid, omdat jouw waarheid in het verleden werd weg gezet of direct werd ontkend en verworpen, van waaruit je een drang voelt om, tegen alle stromen in, jouw waarheid overeind te houden: als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij.

Dit zijn zo wat overwegingen; het is aan jou om te onderzoeken (of niet) of iets resoneert en wat die resonantie jou dan te vertellen heeft. Ik ben benieuwd wat er in beweging komt…
En fijn, dank je wel dat je je open stelt voor feedback ook al voelt het mogelijk wat spannend zoals je zelf aangeeft in onze vorige uitwisseling.

Veel liefs,
Caroline

Een samenvatting van zijn reactie:

Hoi Caroline,
Dank voor je mail., deze mail ervaarde ik heel anders dan de vorige. Bij het lezen van je mail voelde ik gelijk een warm gevoel in m'n hart. Nu ik 'm weer lees is dat weer zo.

Ben nu al een paar dagen niet lekker. Ik hang op de bank en kijk wat tv.
Ik voel me daardoor ook wat kwetsbaarder en de gedachte aan je mail kwam weer op.

Net weer gelezen. Ja, ik voel dat er inderdaad een verkramping zit.
Wat is dan waarheid? Geen idee. Weet wel dat ik dat altijd onderzoek op het level dat ik kan zien of horen.

En juist door dit aan te gaan met jou en erover te sparren komt er weer wat meer ruimte. Alleen al de mogelijkheid het open te laten dat ik geen gelijk hoef te hebben of dat wat mijn gevoel zegt niet hoeft te kloppen doet dat al.
Dank voor de uitwisseling Caroline.

Liefs,
Wim

Voor de lezer: Observeer jezelf eens in intieme uitwisselingen met anderen.
In hoeverre ben je werkelijk aanwezig bij de ander? In hoeverre voel je en zie je het wezen van de ander van waaruit je de ander kan verstaan? Je zou kunnen zeggen: in hoeverre staat jouw wezen ‘aan’, waardoor je de ander in en vanuit het hart ontmoet?

Luister je vanuit openheid, afgestemd op de innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander kan ontvangen, horen en voelen?

Of luister je vooringenomen? Luister je vanuit de mind, vanuit de criticus? Weeg en beoordeel je de informatie, die in een persoonlijke uitwisseling wordt gedeeld? Betrek je alles op jezelf, terwijl het niet over jou gaat, maar over de ander? Luister je vanuit een fixed idee: klopt dit wat de ander zegt of klopt dit niet?
Check ook eens gaande de uitwisseling of je ander wel juist hebt verstaan.

Enkele jaren geleden wisselde ik samen met een vriendin uit. Op enig moment moesten we allebei heel hard lachen en vroeg zij: waar lach jij nu om? Wat bleek: we lachten allebei om iets totaal anders, terwijl we beiden dachten dat we om hetzelfde lachten. Allebei lachten we vanuit een eigen projectie. Heel vermakelijk.
We denken de ander te verstaan, maar heel vaak horen en zien we alleen dat wat in ons leeft: onze overtuigingen, aannames, onze inkleuringen dus.

Tot slot:
Onderzoek eens wie de ander is voorbij jouw gedachten en evaluaties over de ander.
Wie is de ander werkelijk, voorbij jouw beeld en interpretaties over de ander?

Mensen zijn niet wat wij over hen denken…
Nogmaals: mensen zijn niet wat wij over hen denken...

Kijk eens naar de mensen waar je dagelijks mee leeft en optrekt: wat is de box waar je hen in hebt gestopt (zo zijn zij/aannames/oordelen) waar je aan hecht?

Zelfs de mensen die we het beste kennen, zijn eigenlijk diep mysterieus.



www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Het hart spreekt: een ontmoeting in de supermarkt.



Ik ben in de supermarkt om de laatste boodschappen voor de kerst in te slaan. Op enig moment hoor ik iemand achter mij mijn naam roepen: 'Ha Car...'. De stem klinkt bekend, vertrouwd, ook al weet ik nog niet wie bij de stem hoort. Ik draai mij om en kijk in het gezicht van een man van ongeveer 30 jaar. Ik herken hem niet.
Hij ziet aan mijn blik dat er geen herkenning plaats vindt en zegt: Car, je weet toch wel wie ik ben?' Ik zeg: 'Nee, ik herken je niet..., ik weet niet wie je bent.'
Terwijl deze uitwisseling gaande is, verschijnt er een foto van hem van jaren geleden voor mijn geestesoog. O, het is Klaas..., gaat er door me heen.
Klaas zegt: 'Ik ben het, Klaas.' Ja, nu herken ik je, zeg ik, je bent erg veranderd. Je haar is anders, een ander model..., en je hebt een bril en een rode vlek in je gezicht die ik niet eerder bij je heb gezien..., en je hele uitstraling is anders... Ja, dat klopt, zegt hij. Hoe gaat het met je? vraag ik. Het gaat goed, zegt hij. Ik heb sinds enkele maanden een andere baan, ik ben nu verkoper op een kantoor. Dat meen je niet, zeg ik, wat geweldig voor je. Ja, zegt hij, ik ben eindelijk weg als verkoper uit de kledingbranche. En hij vertelt over de verandering, het kantoor, de collega's, een grote deal die hij heeft weten binnen te slepen, de waardering die hij daarvoor ontving... En uit het niets beginnen de tranen over mijn wangen te stromen terwijl Klaas zijn ervaringen deelt. Op enig moment zegt Klaas wat ongemakkelijk: 'Wat gebeurt er nu met je, Car, moet je nu huilen???' Huil je om Simone??? (Simone is onze dochter die deze zomer is overleden).

Nee, zeg ik, ik huil niet om Simone..., ik ben zo blij voor je..., ik voel zoveel blijdschap en dankbaarheid..., het voelt als een zegening, een geschenk dat het bestaan jou en het bedrijf waar je nu voor werkt bij elkaar heeft gebracht..., en de baan is je op het lijf geschreven, ik zie je die deal zo realiseren, je hebt alle kwaliteiten in huis voor deze job..., ik vind het zo geweldig voor je...Ik weet dat je al enkele jaren door wilde, je wilde groeien, verder, uit die kledingbranche. Ik weet dat je pogingen ondernam om je verder te ontwikkelen, maar dat resultaat uit bleef. Ik weet dat je situatie soms uitzichtloos voor je voelde..., alsof je voor eeuwig gebonden zou zijn aan de baan die je had in de kledingbranche. En om dan dit bericht van jou te mogen ontvangen, na je ongeveer 7 jaar niet meer echt gesproken te hebben..., ja, dan voel ik alleen maar liefde en dankbaarheid..., ik gun het je zo graag..., al vele jaren..., en nu is het werkelijkheid voor je, ik kan zo invoelen wat deze verandering voor je betekent...
Klaas kijkt me aan..., hij is geraakt door mijn tranen en woorden. Hij spreidt zijn armen en ik neem zijn uitnodiging voor een hugh in ontvangst. Dank je wel, zegt Klaas, ja..., ik ben zelf ook heel erg blij met deze verandering..., dat heb je goed aangevoeld en verwoordt Car. En zo staan we samen in de supermarkt, in elkaars armen, terwijl de tranen in stilte stromen...

Wonderlijk... wanneer het hart open is...

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Zonder verwachtingen... Zijn...



Zonder verwachtingen... Zijn...

Enige tijd geleden sprak ik een cliënt over de verwachtingen, die in haar leven, ten aanzien van een vriendin. Zij had een potentiële afspraak met een vriendin afgezegd, omdat zij een plaatje, een verwachting had/heeft over vriendschap: vriendschap dient van twee kanten te komen, ik verwacht van haar dat zij ook eens contact met mij opneemt en dat het initiatief niet altijd van mijn kant hoeft te komen.

Toen haar vriendin zich tijdens een mailwisseling niet overeenkomstig haar verwachting gedroeg, werd de cliënt boos en trok zij de afspraak, die ze recent met haar vriendin had gemaakt, weer in. Wat zij niet zag, was dat de verwachting die zij had een impliciete eis was, die zij aan haar vriendin stelde: ze laat de ander niet vrij om al dan niet contact met haar op te nemen.

Overtuiging: Het is toch niet meer dan normaal dat je van een vriendin mag verwachten dat zij ook eens contact met mij opneemt, dat het niet altijd van één kant komt? Toch?

Is dat zo? Stel dat jouw behoefte totaal anders is dan haar behoefte? Dat jij altijd als eerste het initiatief neemt, omdat jouw behoefte sterker is dan die van haar...
Voordat zij überhaupt kan voelen dat zij contact met jou wil opnemen, trek jij al aan de bel. En zo ontstaat er in de loop der jaren een patroon: jij bent altijd degene die als eerste contact opneemt. En waarom zou dat een probleem zijn? Als je daar geen mening over hebt, als het geen pijn in je opwekt, dan is dat de situatie: jij neemt altijd als eerste contact met haar op voor een afspraak en zij bevestigt jouw voorstel om elkaar te ontmoeten. Dat is alles.

En hebben jullie weleens in alle openheid met elkaar gesproken over jullie vriendschap, wat vriendschap voor ieder van jullie betekent, wat de behoefte is van jullie beiden aan contact? En wat het met jou doet als het initiatief altijd van jouw kant moet komen?

En zie je welke plaatjes jij plakt op haar als zij geen contact opneemt met jou? En dat die plaatjes niet over haar gaan, maar over pijn die al in jou aanwezig is, wat door je vriendin wordt getriggerd?

Zij is niet de veroorzaker van jouw pijn, zij triggert de pijn (er niet toe doen), die al lang in jou aanwezig is. Zie je dat je vanuit die oude pijn reageert op haar? En dat er vanuit de mind een overtuiging wordt gecreëerd over vriendschap om de onderliggende pijn (er niet toe doen) niet te hoeven voelen...

Zie je dat die overtuiging ertoe leidt dat je een eis, een verwachting bij haar neer legt: zij moet contact met mij opnemen. En op het moment dat zij dat niet doet..., meen jij dat je terecht boos mag zijn op haar...

Zo gaat het dan: we veroordelen de ander, we beschuldigen de ander, zonder in de gaten te hebben dat we daardoor niet hoeven te voelen wat er in ons, op een dieper niveau, wordt geraakt: oude pijn. De pijn van het kind dat niet werd gezien, er niet toe deed.

Elke vorm van verwachting en verlangen leidt tot pijn:
teleurstelling, omdat de realiteit altijd anders verloopt dan de verwachting;
boosheid, omdat de ander niet doet wat wij impliciet van de ander verwachten;
verdriet, omdat de ander niet aan ons beeld beantwoordt wat we over de ander hadden gecreëerd.

Hoe zou ons leven zijn zonder verwachting? Zonder verlangen? Zonder impliciete of expliciete eis? Zonder plaatjes over onszelf, de ander of over een situatie?

Onderzoek eens voor jezelf welke verwachtingen, verlangens en (impliciete) eisen er in jou leven én wat de gevolgen daarvan zijn in de omgang met anderen.

Het gaat niet om het onderdrukken van verlangens (ik mag geen verwachtingen of verlangens hebben), maar om het herkennen en onderkennen van de verwachtingen en verlangens (dit leeft in mij).  En het effect daarvan: het leidt tot conflicten en pijn.

Als je  werkelijk doorziet wat het effect is van al die verwachtingen, dan doven de verlangens langzaam uit en laat je de ander vrij.
Dan is vriendschap en intimiteit pas echt mogelijk.

Boeddha zei voortdurend: 'Wees vrij van verlangens en je zult vrij zijn van samsara, van lijden; vrij van de wereld.'

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching