Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Wie of wat ben ik in essentie?



Wie of wat ben ik in essentie?

Stel je voor dat je geen enkele aanname meer hebt over jezelf..., dat alle etiketten/kwaliteiten die je jezelf (en anderen) toedicht van je afvallen...
Je identificeert je niet langer met bepaalde labels en eigenschappen: ik ben eerlijk, onrustig, vrolijk, introvert, inschikkelijk, gezellig, harmonieus, een zwartkijker, een dromer, een kunstenaar, trouw, slim, dom, creatief etc. Niets van dat alles...

Stel je voor dat je niet langer hecht aan bepaalde ideeën, overtuigingen, concepten, een geloof of een politieke partij... Ja, er komen opvattingen en standpunten voorbij, maar ten diepste realiseer je je dat deze betrekkelijk zijn, je houdt nergens aan vast, aan geen enkele overtuiging, omdat je beseft dat deze niet de waarheid - de essentie van ons zijn - weerspiegelen. Het zijn slechts ideeën, concepten, meningen die aan verandering onderhevig zijn. Wat we vandaag menen dat waar is, kan morgen weer anders zijn. En alles wat aan verandering onderhevig is (gedachten/emoties) weerspiegelt niet onze essentie, weerspiegelt niet Dat wat onveranderlijk is, onze Natuur, Beingness.

Stel je voor dat je je niet langer identificeert met alle rollen, die je vervult in je leven. De rol die je vervult vanuit je beroep of sociale rollen, inclusief alle opvattingen die we over deze rollen in ons dragen: ik ben getrouwd en dat betekent dat ik in het weekend niet afspreek met een vriend(in) (aanname), ik ben moeder/vader en als ouder dien je altijd klaar te staan voor je kinderen (aanname), ik ben oma/opa en als oma en opa zijnde ben je natuurlijk altijd bereid om op te passen (aanname) etc.

Stel je voor dat je niet hecht aan sekse, seksuele voorkeur of huidskleur: ik ben homo en als homo heb je het moeilijk in het leven (aanname), ik ben een neger en dat betekent dat blanke mensen je zullen discrimineren (aanname). Ik ben een vrouw, daarom krijg ik die baan niet, ze kiezen altijd een man, die worden niet zwanger (aanname). Geen identiteit op sekse, seksuele voorkeur of huidskleur, het neger/blank zijn of hetero/homo/bi zijn, definieert niet wie jij in essentie bent.

Stel je voor dat je geen wereldbeeld of mensbeeld hebt. Bijvoorbeeld: mensen zijn te vertrouwen, mensen zijn egoïstisch, mensen zijn harteloos, de wereld is een puinhoop etc. En je kent geen aanname over het leven zelf: het leven is goed, slecht, aangenaam, genadig, hard, eenzaam etc.

Je bent in dit moment, NU, zonder al die aannames, zonder gedachten, zonder rollen, zonder geloof of overtuigingen, zonder verwachting, zonder verlangen, zonder ambitie, zonder zelfbeeld (image), zonder doel, zonder geschiedenis, geen verleden, geen toekomst, geen naam..., niets.

Naakt, naakt en nog eens naakt...

Wat blijft er over als alles wat ons is aangeleerd, waar we in geloven..., van ons afvalt...?

Leegte, Essentie, Beingness, Puur Gewaarzijn, Waarheid, Realiteit, Liefde.

Puur Gewaarzijn zelf is absoluut (dus niet aan verandering onderhevig). Vele vormen en kleuren verschijnen in Puur Gewaarzijn, maar het Gewaarzijn zelf is onaantastbaar, neutraal, onvoorwaardelijk, immer aanwezig, zonder oordeel (gelijk de zon die immer en altijd schijnt).

Dat is onze essentie: Puur Gewaarzijn, Leegte..., oneindige ruimte..., waar alle energieën (gedachten, gevoelens) binnen komen, worden geregistreerd, gekend, gevoeld en weer los gelaten.

Er is geen vastomlijnd 'ik', er is Bewustzijn, er is Leven. Wij zijn het Leven zelf, wij zijn Bewustzijn. Onze essentie is Goddelijk, is Liefde.

De stroom van het Leven kent vele kleuren en vormen, die door ons heen worden ervaren en weer los gelaten. Tenzij we ons weer vast klampen en identificeren. Dan vergeten we wie we in essentie zijn en raken we verstrikt in de droom, de droom van illusies, de droom van de mind. We menen dat we de kleuren en vormen zijn, we menen dat we onze opvattingen, rollen, aannames, eigenschappen zijn (dit ben ik, zo is het, dit is waar en dat is niet waar). We menen dat we 'iemand' zijn. We raken geïdentificeerd met ons zelfbeeld, ons image. En identificatie leidt altijd tot 'lijden', 'botsing' en 'conflict' omdat de realiteit heel vaak niet overeenstemt met ons beeld, onze verwachting over onszelf of over de ander, de wereld en het leven.

Van waaruit voelen we toch zo zeer de behoefte om ons vast te klampen, de behoefte aan een vastomlijnd zelfbeeld, de behoefte aan 'dit ben ik' ?

We weten niet beter... We zijn zo groot gebracht... We hebben geleerd onszelf te zien als een afgescheiden 'iemand' met bepaalde kenmerken. Een ik-besef  (dit ben ik) is ons van jongs af aan mee gegeven.

Hoe zou het zijn om de greep op het denkbeeldige ik-besef los te laten? Om vanuit openheid en leegte te zijn? Om het Leven haar/zijn gang te laten gaan?

Om vanuit vertrouwen en totale ontspanning ons over te geven aan het bestaan? Om het roer uit handen te geven? Om mee te stromen met het bestaan zelf?

Verhaaltje: Illusies (Richard Bach)
Eens leefde er een dorp vol wezens op de bodem van een grote kristallen rivier. De stroom ging zwijgend over hen allen heen – jong en oud, rijk en arm, goed en slecht, de stroom ging haar eigen weg, en kende alleen haar eigen kristallen zelf.
Elk schepsel hield zich op de eigen manier stevig vast aan de takken en rotsen op de rivierbodem, want zich vastklampen was hun manier van leven en ieder had vanaf de geboorte geleerd om weerstand tegen de stroom te bieden.
Maar uiteindelijk zei een schepsel: 'Ik ben het beu om me vast te klampen. Hoewel ik het niet met mijn eigen ogen kan zien, vertrouw ik erop dat de stroom weet waarheen het gaat. Ik zal loslaten en het me laten voeren waarheen het wil. Als ik me nog langer vastklamp, zal ik sterven van verveling.'
De andere wezens lachten en zeiden: 'Dwaas! Laat los en die stroom die je zo aanbidt, zal je te pletter laten slaan op de rotsen en je zult sneller sterven dan van verveling!'
Maar die ene sloeg geen acht op hen en ademde diep in en liet toen los. Meteen werd hij door de stroom meegevoerd en tegen de rotsen aan geslagen. Na enige tijd, toen het schepsel weigerde zich weer vast te klampen, verhief de stroom hem echter boven de bodem en hij werd niet langer gekwetst. En de schepselen die stroomafwaarts leefden, voor wie hij een vreemde was, riepen: 'Aanschouw een wonder! Een schepsel als ons, toch vliegt hij! Zie de Messias, die is gekomen om ons allen te verlossen!'
En de ene in de stroom zei: 'Ik ben niet meer een verlosser dan jullie. De rivier schept er genoegen in om ons te bevrijden, als we slechts durven loslaten. Ons echte werk is deze reis, dit avontuur.'

Wij zijn de rivier..., onze echte werk is de reis van het leven Leven..., geef je over..., laat los en laat je dragen door het bestaan, door de stroom van het Leven zelf, want dat ben 'jij'..., Leven, Licht en Liefde...



www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes

 

Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Alone but not lonely.



Bekend geluid: dat je je alleen voelt..., eenzaam.
En dat dat niets te maken heeft met alleen zijn. Alleen zijn, in de zin van: zonder sociale contacten. Integendeel, je leeft samen met mensen, je ontmoet collega’s op je werk, je bezoekt familie, vrienden… en ga zo maar door…, genoeg mensen om je heen, genoeg sociale uitwisselingen… en toch voel je je alleen, eenzaam.

Wat is dat toch? Van waaruit voelen we ons alleen…, eenzaam…, zelfs wanneer we in gezelschap zijn of op onszelf? Enig idee?

Jaren heb ik mij alleen gevoeld, eenzaam, vervreemd. Eigenlijk voelde ik me een groot deel van mijn leven niet thuis op de aarde, verloren. En ik begreep er niks van. Genoeg mensen om me heen, het ontbrak mij aan niets… en toch voelde ik me alleen. Jaren ontvluchtte ik deze gevoelens van eenzaamheid, te pijnlijk om toe te laten. Allerlei vormen van afleiding zorgde ervoor dat die nare gevoelens van eenzaamheid op de achtergrond bleven.

Herkenbaar? Herken je de vluchtwegen die jij bewandelt om gevoelens van eenzaamheid uit de weg te gaan? Vormen van afleiding als: veel eten,  alcohol/drugs, festivals aflopen, tv/series kijken, iedere avond de hort op, veel kennissen en vrienden, hard werken, cursussen, opleidingen en therapie volgen om aan jezelf te werken (in de hoop dat het gevoel van ongelukkig zijn verdwijnt).

Kortom: we vullen onze tijd. We vullen de tijd met van alles en nog wat…, om de leegte in ons niet te hoeven voelen…, om de leegte te ontlopen…, de leegte die we allemaal in ons dragen.

Niet eenvoudig om deze gevoelens van eenzaamheid aan te gaan als de kracht en het inzicht ontbreekt dat eenzaamheid niets te maken heeft met uiterlijke omstandigheden, maar met een innerlijke hoedanigheid: we zijn niet thuis bij ons-Zelf, we zijn niet thuis in het Hart.

En als we niet thuis zijn bij ons-Zelf, dan zoeken we ‘het’ (verbinding, contact, liefde) buiten ons: dan hebben we de ander nodig. De ander moet onze gevoelens van eenzaamheid, vervreemding en niet begrepen zijn, voor ons weg nemen. De ander moet ons gelukkig maken (wat onmogelijk is). En door deze overtuiging (dat eenzaamheid alleen opgelost kan worden door een ander), voelen we ons afhankelijk van anderen.

In werkelijkheid zijn we niet afhankelijk, dat is niet de realiteit (we kunnen voor onszelf zorgen), maar we hebben ons afhankelijk gemaakt door de overtuiging, die in ons leeft dat we de ander nodig hebben om ons gelukkig te voelen. En deze aanname zorgt ervoor dat we snakken naar liefde en goedkeuring van anderen. Heftig toch..., als je dit tot je door laat dringen?

En als we werkelijk menen dat we de ander nodig hebben voor ons gevoel van welbevinden, dan gaan we in de aanpassing, dat kan niet anders. Dan vragen we onszelf voortdurend af hoe we overkomen op anderen: hoe behoor ik me te gedragen, wat kan ik wel zeggen/doen en wat kan ik maar beter niet zeggen/doen, wat ligt goed in de groep (collega’s, vrienden, sportclub, politieke partij), wat is not done, wat is gepast, wat is wenselijk gedrag om geaccepteerd te worden, om erbij te horen?

Met andere woorden: we tonen de buitenwereld een masker.
We laat niet zien wat er werkelijk in ons omgaat, want als we ons ware gezicht laten zien, dan wijzen mensen ons af (denken we).
Wat we ons niet realiseren is dat de afwijzing in onszelf leeft (de criticus in ons): we wijzen onszelf af, van waaruit we bang zijn dat de ander ons ook zal afwijzen. En om afwijzing te voorkomen, doen we ons anders voor (vrolijk, vriendelijk, behulpzaam, geïnteresseerd etc.) dan wat er op dat moment in ons gaande is, want ja..., we hebben onszelf nu eenmaal afhankelijk gemaakt van de bevestiging en goedkeuring door anderen.

Gevolg: we geven onze individualiteit, onze eigenheid, ons-Zelf op (een proces wat van jongs af aan intreedt). We volgen, we zijn imitators, want anders blijven we alleen achter, anders wordt de pap ons onthouden. We worden deel van de massa, de menigte, in de aanpassing…, in ruil  voor…?

Ja, voor wat eigenlijk? Wat betekent die aandacht van de ander als we daarvoor onze eigenheid dienen op te geven? Wat betekent acceptatie of erbij horen als we ons anders voordoen, als we niet onszelf durven te zijn?

Ja, maar het is toch zo..., dat we de ander nodig hebben? Niemand wil toch alleen zijn? Niemand wil alleen achter blijven, toch?

O ja, is dat echt zo? Is levensgeluk afhankelijk van een ander?
Of denken we dit, omdat we niet anders weten, omdat we leven vanuit de aanpassing en we onze individualiteit zijn verloren. Denken we dit..., omdat we de confrontatie met de leegte nog niet zijn aan gegaan? Omdat we pijnlijke gevoelens van eenzaamheid ontlopen?
Zodra de eenzaamheid zich aandient, gaan we weer op de vlucht.

Hoe weten we wat zich aan de overkant bevindt als we nog nooit de leegte, de eenzaamheid hebben ontmoet?

Zonder de ander worden we op onszelf terug geworpen. Als we op onszelf worden terug geworpen (ruzie, verwijdering, relatie gaat uit, partner sterft, vriendschap wordt beëindigd), zullen gevoelens van eenzaamheid op onze deur kloppen. Blijf er eens bij, ook al veroorzaakt dat angst en wil je weer terug rennen naar de ander of naar een voor jou bekende vluchtroute. Treed de eenzaamheid tegemoet…

Ja, het voelt als een afgrond van diep gemis en leegte, ik weet er alles van.
Diep gemis en leegte naar wat?

Naar verbinding met ons-Zelf, naar verbinding met onze essentie: het Hart. En ja, er is moed voor nodig en inzicht om bij de pijn te blijven, maar wanneer we de leegte, het gemis en de eenzaamheid werkelijk tegemoet treden, vindt er een smeltingsproces plaats. Langzaamaan komen we thuis in ons Hart, we ontdekken wie we werkelijk zijn (los van anderen), gevoelens van vervreemding lossen op, ons individuele Zelf herrijst, de aanpassing en behoeftigheid (ik heb de ander nodig) verdwijnt: je bent en je ervaart dat je het prima naar je zin hebt met je-Zelf. Je gevoel van welbevinden is niet langer meer afhankelijk van goedkeuring, bevestiging, acceptatie, waardering, gezien of begrepen worden door de ander. Eenzaamheid transformeert naar alleen-zijn (al-een-zijn: je bent Een). Je bent gelukkig, zonder enige reden, je hebt de ander niet nodig. Niet dat je niet met anderen wilt zijn… Integendeel: je bent in staat om met anderen te zijn en samen te leven, omdat je je-Zelf bent.

Ik sluit af met een alinea van Osho (Zen tarot, kaart 9, aloneness) over eenzaamheid versus alleen zijn. ‘Eenzaamheid is een negatieve toestand. Je verlangt naar de aanwezigheid van de ander, je verlangt naar wezenlijk contact en verbinding, maar de ander is afwezig en jijzelf bent ook afwezig, niet aanwezig in het hart. Alleen zijn, wat iets anders is dan eenzaamheid, is de aanwezigheid van jezelf. Alleen zijn betekent: vervulling, overvloed, je hebt niemand nodig, fijn als er anderen zijn, maar je hebt ze niet nodig om je happy of vervuld te voelen.'

 Until you get comfortable with being alone, you will never know if you are choosing someone out of love or loneliness.
(Mandy Hale)



www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
LinkeIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Delen en onderzoeken van gekwetstheid in relaties.



Delen en onderzoeken van gekwetstheid in relaties: wat bedoel ik daarmee?

Hieronder beschrijf ik een mogelijkheid voor elke relatievorm om gekwetstheden met elkaar te onderzoeken door open en oprecht met elkaar te delen. In bijzijn van de ander deel je wat er allemaal leeft en speelt in jou terwijl de ander luistert; daarna draaien de rollen om: jij luistert en de ander deelt.

Zolang we nog geïdentificeerd zijn met de mind, zolang we nog onze gedachten en emoties als 'waarheid' beschouwen (ik heb gelijk), wordt deze oefening door beide 'partijen' als pittig ervaren.

Jezelf helemaal laten zien tijdens het delen, vraagt openheid en kwetsbaarheid, wat voor veel mensen geen gemakkelijke opgave is, omdat het hart nog niet (volledig) open is.

En werkelijk open luisteren naar de ander is eveneens niet makkelijk. Voordat we het door hebben, zit de mind ertussen en vinden we er van alles van (het klopt niet wat jij zegt).

Duidelijke afspraken zijn essentieel om het ontstaan van wederzijds begrip een kans te geven. Begrip over de motieven en pijnpatronen van elkaar, die tot het conflict hebben geleidt.

Zo spreek je met elkaar af wie er als eerste begint met delen en hoeveel tijd een ieder krijgt voor het onderzoek in bijzijn van de ander. Je zou kunnen beginnen met 15 minuten per persoon, maar het kan heel goed een half uur zijn, zodat degene, die vertelt in alle rust alle aspecten (zie vorige blog) kan onderzoeken en delen.

De ander luistert, is aanwezig en tracht zich volledig te verplaatsen in jou, in wat er door jou heen gaat..., ook als degene die deelt het over jou heeft. Wat is haar of zijn beleving van de situatie? Kan ik dat invoelen? Meevoelen, zonder dat de mind het over neemt en er van alles van vindt?

Soms vallen er stiltes..., laat het gebeuren, ga er niet vanuit dat de deler dan klaar is. Je draait de rollen pas om als de tijd, die je met elkaar hebt afgesproken, voorbij is. In de stilte kan namelijk van alles alsnog omhoog borrelen of nader bekeken worden om even later te delen met de luisteraar.

De luisteraar heeft als taak een veld van aandacht te zijn. Het is niet de bedoeling dat de luisteraar vragen stelt om de ander te 'helpen' als hij of zij stil valt. Blijf in stilte luisteren tot de tijd voorbij is. En draai dan de rollen om, zonder enige evaluatie of uitwisseling over datgene wat de deler zojuist heeft gezegd.

Het is een hele uitdaging om als luisteraar 'leeg' te blijven wanneer het over jou gaat.
Allerlei opvattingen, oordelen, meningen, emoties (mind) komen voorbij terwijl je naar de beleving van de ander luistert. Je zou de ander maar wat graag willen onderbreken om jouw waarheid te vertellen..., het liefst willen opleggen, want volgens jou is het zo niet gegaan..., en jij ziet het juist...

De vraag is of dat zo is. Zie jij het juist? Wat maakt dat jij ervan uit gaat dat jouw interpretatie van het conflict klopt en de interpretatie van de ander niet? Waarom zou de ene inkleuring van de werkelijkheid wel juist zijn en de andere inkleuring niet? Het zijn toch beide inkleuringen oftewel interpretaties, zowel van de deler als van de luisteraar?

Besef je wel dat er geen gelijk of waarheid bestaat op het moment dat er sprake is van interpretaties?

Als je dat werkelijk beseft, dan realiseer je je dat je allebei een gevangene bent van een 'verhaal', een interpretatie dat de mind jou voorspiegelt, een verhaal dat voor jou 'waarheid' lijkt, zoals het verhaal voor de ander ook 'waar' lijkt, maar het niet is, het is een interpretatie.

Voordat we het in de gaten hebben, zijn we overtuigd van ons gelijk en verwijten we de ander van alles, zonder ons te realiseren dat deze verwijten niet over de ander gaan maar over onszelf.

We verwijten de ander bijvoorbeeld egoïstisch gedrag (je houdt helemaal geen rekening met mij) zonder ons te realiseren dat we bijvoorbeeld helemaal geen rekening met onszelf houden, omdat we van jongs af aan hebben geleerd dat de ander altijd voor gaat. Dus je spreekt je behoefte niet uit en je past je automatisch aan aan de ander en roept dan op enig moment dat de ander egoïstisch is.

Het delen kan tot een onderzoek leiden naar wat deze verwijten, die we over de ander hebben, onszelf te vertellen hebben: ik verwijt jou dat je geen rekening met mij houdt, maar ik ontdek dat ik me onvoldoende heb uitgesproken over wat ik fijn vind of belangrijk vind..., ik ben mee gegaan met jouw behoefte en heb mijn behoefte opzij geschoven, dus eigenlijk ben ik boos op mezelf..., dat ik dit weer heb laten gebeuren..., dat ik geen verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn behoefte door me uit te spreken. En dan zeg ik dat jij geen rekening met mij houdt..., maar dat klopt niet, ik kom erachter dat ik het ben die geen rekening met mezelf hou, eigenlijk zou ik zelf wat 'egoïstischer' mogen zijn.
En ik realiseer me dat het ook mogelijk is dat we op een bepaald moment allebei een andere behoefte hebben..., dat wil niet zeggen dat ik me dan moet aanpassen aan jou (wat ik automatisch doe als gevolg van de opvoeding) of dat jij je aan mij moet aanpassen...

Tja, het is niet eenvoudig om ons los te maken van het verhaal waar we totaal mee geïdentificeerd zijn geraakt (jij gedraagt je egoïstisch), maar wel heel essentieel om te groeien in bewustzijn.

Dus: realiseer je wat er gaande is..., je ziet de realiteit niet zoals die is, allebei niet. Een conflict betekent bij voorbaat: vervorming van de realiteit, je kijkt door een gekleurde bril naar de ander en de ander kijkt door een gekleurde bril naar jou..., en jullie geloven allebei wat de mind je voorspiegelt...

Als je het bovenstaande als uitgangspunt neemt, dan kan delen en onderzoek in bijzijn van de ander enorm vruchtbaar zijn. Als beide 'partijen' op wezenlijk niveau begrijpen dat zij de waarheid niet in pacht hebben (die bestaat niet op het level van de mind: ieder heeft zo zijn/haar interpretaties), als beide 'partijen' beseffen dat zij verantwoordelijk zijn voor de bril die zij op hebben (een gekleurde bril), als beide 'partijen' bereid zijn te onderzoeken wat de spiegel is van de oordelen en verwijten die we hebben over de ander, dan is delen en onderzoek in bijzijn van de ander een groot geschenk, een zegen.

Delen en onderzoek in bijzijn van degene waarmee we in conflict zijn, is dus een pittige oefening, maar levert ook veel op aan zelfinzicht en intimiteit. Er gaat niets ondergronds wat de relatie kan vertroebelen. Een ieder krijgt de ruimte en de tijd om te onderzoeken wat er allemaal speelt en leeft. Er ontstaat begrip voor ieders belevingswereld, de verbinding wordt opgeschoond en de ruis verdwijnt: o, ik begrijp je, daaaaar kom jij vandaan, dat gebeurde er in jou, die overtuiging werd getriggerd van waaruit je zo heftig reageerde. Er kan weer met een schone lei verder gegaan worden.

Delen in relaties leidt ertoe dat het contact, de vriendschap of de samenwerking zich verdiept, maar dit is alleen mogelijk als we werkelijk bereid zijn om ons ego (ik heb gelijk) opzij te schuiven, als we ons blanco verplaatsen in de ander, als we in staat zijn om ons geheel open te stellen voor de belevingswereld van de ander, als we naar de ander luisteren vanuit ‘leegte’ (zonder mind), vanuit het hart. Dit kan je helaas niet afdwingen.

Als die ‘leegte’ nog niet aanwezig is in ons, dan is het belangrijk om je oordelen/meningen e.d. voorbij te zien komen: zie de oordelen, maar handel er niet naar door de ander te storen of door de ander straks even goed de waarheid te vertellen als jij aan de beurt bent (dan ben je weer een gevangene van je gelijk, je verhaal).

Je kan de ander niet ‘verstaan’ of horen als je zo vol zit met jouw verhaal... Tracht je open te stellen voor de ander ook al komen er allerlei oordelen van jouw kant voorbij, tracht zover te komen in het luisteren naar de ander dat je begrijpt waar de ander vandaan komt: wat is zijn of haar ‘verhaal’, wat is zijn of haar interpretatie van de situatie?

Dat wil niet zeggen dat dit verhaal ‘waar’ is of dat je het met de ander 'eens' of 'oneens' bent... Het gaat namelijk niet om ‘waar’ of ‘niet waar’, weet je nog..., ieder heeft zo haar of zijn eigen interpretatie...

Het gaat erom dat je de tijd en ruimte krijgt om de achtergrond van je emotionele reactie (verwijten/oordelen) te delen en te onderzoeken in bijzijn van de ander, zodat er wederzijds begrip kan ontstaan. Het gaat niet om ‘gelijk’ krijgen: ik zie het juist en jij ziet het fout: dat is de mind en niet het hart.

En om toch nog even heel precies te zijn: het doel van delen en onderzoek is niet een emmer modder over de ander heen storten of je gal spuwen. Nee, dan heb je niet begrepen wat de grondslag is van deze oefening: delen wat er innerlijk in jou plaats vindt, onderzoeken wat de diepere motieven/drijfveren zijn van waaruit je reageerde zoals je reageerde. En last but not least: de ander en jezelf op een diep niveau ontmoeten van waaruit wederzijds begrip zich ontvouwt.

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.