Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Hoe komt het dat anderen een heel ander beeld over mij hebben dan ikzelf?

 

Allen is ons de mogelijkheid (potentie) gegeven om te ontwaken, om tot Liefde te komen, tot Bewustzijn. Een goddelijk geschenk, een mogelijkheid. Sommigen onder ons voelen een krachtige roep, van binnenuit, tot totale bevrijding; zij volgen een spiritueel pad bij een meester, die ontwaakt is en 'beoefenen' Vipassanameditatie (1), omdat zij zich realiseren dat Puur Gewaarzijn de poort is naar totale bevrijding. 

Anderen voelen die roep niet, maar verlangen wel naar bevrijding van diepe, pijnlijke basisovertuigingen, die voort komen uit de psychologische mind (het 'ik', het ego). 

Het lijden wat voort komt uit die diepe imprints kan eveneens dienen om uit de droomstaat te ontwaken (uit identificatie met de mind c.q. onze gedachten/emoties). 

Veelal voltrekt de bevrijding zich niet, omdat Puur Gewaarzijn nog niet is herkend, waardoor de identificatie met de overtuigingen (en het lijden wat daaruit voort komt) zo sterk is dat het uitdagen van de overtuigingen en het laten smelten van de pijn, verbonden aan de overtuigingen, gewoonweg vermeden wordt. Het voelt als te pijnlijk om aan te gaan, te pijnlijk vanuit het perspectief: het is waar wat ik voel en denk (identificatie met de psychologische mind, het 'ik', ego). 

Maar goed, we all do our levels best, we zijn allemaal onderweg en de ene tulp bloeit in mei, de andere in juli. 

Degenen die tot Liefde willen komen, verlangen naar  bevrijding van het juk dat 'ik' heet wat de mensheid, deep down, zo'n sterk gevoel van alleen zijn en verlorenheid geeft. 
Het 'ik' (ego) dat alles op zichzelf betrekt. 'Ik' betekent spanning en een egocentrische houding, die voort komt uit angst: mag ik er zijn? vinden ze me wel aardig? hoor ik er wel bij? ben ik wel goed genoeg? Alles wat om ons heen gebeurt, in interactie met anderen, leidt naar die egocentrische houding, naar self-talk. We zijn uren met onszelf bezig, omdat we alles op onszelf betrekken: hij kijkt niet naar mij wordt vertaald naar 'hij mag me niet'; als we geen antwoord op een mail krijgen, dan zijn we bang dat we iets verkeerds hebben gezegd en blijft dat ons bezig houden etc. 

De mind kent in essentie twee standen: aantrekken of afstoten. 
Aantrekken betekent: datgene naar ons toe trekken, veelal vanuit manipulatie, wat we menen nodig te hebben of recht op te hebben, vanuit behoeftigheid. Met andere woorden: het leven of de ander dient ons te geven wat we onszelf niet kunnen geven, omdat we niet thuis zijn in ons Hart. 
Afstoten betekent: alles waar we 'vanaf' willen, alles wat we als ongewenst beschouwen, alles wat ons vermeende geluk of gevoel van welbevinden in de weg staat, eigenlijk alles waar we 'nee' tegen zeggen: dit wil ik niet ervaren, voelen, onder ogen zien of erkennen. 

En het zijn deze twee houdingen van de mind (afstoten en aantrekken), voortkomend uit identificatie met een 'ik', met alle overtuigingen die daaraan verbonden zijn, die de mens doen lijden. De grondtoon van het 'ik' is angst in tegenstelling tot de grondtoon van het Leven zelf wat Liefde is. 

Enige tijd geleden kwam er een cliënt in de praktijk met de volgende vraag: ik voel zo'n enorm verschil tussen hoe men mij ziet en hoe ik mij van binnen voel, hoe komt dat toch? Mensen zien mij als een onafhankelijk, krachtig persoon, die anderen met raad en wijsheid bij kan staan, maar zelf voel ik me heel onzeker en ben ik bang voor afwijzing, vooral voor het gevoel het niet goed te doen en er niet bij te horen, en ik voel me vaak ook zo..., dat ik er niet bij hoor, buiten gesloten (voor de lezer: dit is het 'ik' en de egocentrische benadering van het leven, de self-talk, de psychologische mind; een collectief gegeven gebaseerd op eeuwenlange conditionering). 

Ik vraag haar of ze deze onzekerheid en kwetsbaarheid laat zien aan anderen. In veel gevallen niet, zij toont de buitenwereld haar zelfverzekerde houding. 
Dan is het ook niet gek dat de buitenwereld jou zo ziet, toch? Ja, dat is waar, zegt ze. 
Waar ben je bang voor als je je kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien? vraag ik.
Tja, zegt ze, als ik dat laat zien..., dan heb ik het idee dat ik verdwijn of oplos. Hoe bedoel je, verdwijn of oplos? vraag ik. Ja..., dan heb ik het gevoel dat ik er niet bij hoor, dan zie ik een beeld van mezelf, die buiten de kring staat. 

Herken je dit uit je verleden? Het lijkt te verwijzen naar een gezin waar geen ruimte was voor kwetsbaarheid, zachtheid, onzekerheid..., voelde je je een buitenstaander in dit gezin? 

En dan komen de verhalen: 
Ze is geslaagd voor haar examen, een aantal familieleden zijn aanwezig bij de uitreiking van haar diploma, haar vader laat verstek gaan, na de uitreiking komen ze thuis en spreken de familieleden de vader aan: je dochter is geslaagd, zou je haar niet feliciteren? Haar vader zegt: het was niet meer dan haar plicht; hij draait zich om en loopt weg. 

Ze zit op turnen, het is avond, ze valt hevig, de leraar belt naar huis en vraagt haar vader om haar op te halen. Hij zegt tegen de leraar: ze ziet maar hoe ze thuis komt. Die nacht slaapt ze in het huis van de leraar en zijn vrouw. Als ze de volgende dag thuis komt, loopt haar vader weg, hij zegt haar geen gedag en kijkt haar niet aan. 

Ze valt voor het keukenraam van haar fiets, er is bloed, schaafwonden en de fiets is beschadigd. Haar vader zegt niets, behalve de volgende zin: de schade aan je fiets betaal jezelf. 

En zo zijn er nog vele ervaringen te delen, zegt ze vrij nuchter (een houding die overeenkomt met haar vraag: je niet kwetsbaar tonen). 

Stel je eens voor, zeg ik tegen haar, dat de mens hier op aarde incarneert met een pakketje aan overtuigingen, die de ziel op zich heeft genomen om in dit leven tot inlossing te brengen. En de omstandigheden waarin de mens wordt geboren, komen geheel overeen met de overtuigingen, die de ziel wil uitwerken..., om tot bevrijding te komen, om dat facet van de diamant op te schonen. En het bestaan is genadig..., je mag er zolang over doen als nodig is..., één leven of honderden levens..., het is aan jou, het bestaan stelt geen eisen, is oneindig geduldig en compassievol. 

En als we dan kijken vanuit het perspectief wat ik zojuist heb geschetst: de ziel die een pakketje aan overtuigingen meeneemt om in te lossen gedurende dit leven (en anders een volgend leven); de ziel die omstandigheden aantrekt die overeen komen met deze overtuigingen..., wat is dan de overtuiging die 'jouw' ziel in dit leven wil inlossen, vraag ik? Wat is de overtuiging, die een diepe imprint kent in jou? 

Ik mag niet kwetsbaar zijn. Het tonen van zachtheid, kwetsbaarheid, pijn en onzekerheid leidt tot liefdeloosheid, tot afwijzing en buiten gesloten worden. 

Ja, zeg ik..., en dat is nou precies wat 'jouw' ziel in dit leven wil inlossen... Zie je de perfectie van het bestaan hierin? Zie je dat de omstandigheden exact overeen komen met dat wat 'jouw' ziel in dit leven wil ervaren en helen? 

En kan je zien dat kwetsbaarheid een enorme kracht is, die heel ontwapenend werkt in tegenstelling tot jouw overtuiging dat kwetsbaarheid tonen alleen maar leidt tot afwijzing en liefdeloosheid? 

Jij leeft één kant van de pool, maar zoals licht en donker niet zonder elkaar kunnen bestaan, zo kan kwetsbaarheid niet bestaan zonder de andere kant van de pool: innerlijke kracht en onafhankelijkheid. Het bestaan daagt jou uit om deze schijnbare tegenstelling te verenigen of te overstijgen. Kracht is pas werkelijke kracht als het zachtheid en ontspanning in zich draagt (en vice versa). 

Het is aan jou of je de inlossing van deze basisovertuiging aangaat of niet, maar als je blijft handelen (of niet handelen) vanuit deze basisovertuiging dan verandert er niets, dan blijf je een gevangene van deze overtuiging en verlaat je dit leven met deze onopgeloste overtuigingen. Gelukkig is het bestaan ons heel genadig en geeft het ons gewoon nog een rondje om te volbrengen wat nog niet is volbracht. De vraag is of dit is wat je wilt? 
Nee, zegt ze, als het even kan zou ik dit graag in dit leven helen, maar hoe? 

Zie de bewegingen van de mind: zie, wees Gewaar wat je doet vanuit deze pijn. Zie het principe van aantrekken op basis van behoeftigheid/pijn: het zoeken naar bevestiging 'ik hoor er bij' of in twijfel trekken of je er wel bij hoort. En het principe van afstoten, dat wil zeggen 'vermijden': ik wil me niet kwetsbaar tonen, want ik wil de pijn van buiten gesloten worden en liefdeloosheid niet voelen. 

Doorbreek het vermijdingspatroon: toon je onzekerheid en kwetsbaarheid. 
Realiseer je dat je gedrag van anderen interpreteert op basis van deze diepe overtuiging: ze moeten me niet als ik mezelf ben, als ik ook mijn kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien. Als je schoondochter niet terug belt, neem verantwoordelijkheid voor de interpretatie die je daaraan geeft, doe een reality check: klopt het dat je geen contact met mij wilt? Ja, dat klopt, zegt je schoondochter dan, ik weet dat je met me mee leeft, maar ik ben nog steeds niet hersteld van de hersenschudding, ik heb rust nodig.  Voel de pijn van buiten gesloten worden wanneer deze wordt aan geraakt, terwijl je je realiseert dat deze pijn niets over je schoondochter zegt, maar alles over de interpretatie die jij eraan geeft; het is oude pijn (buiten gesloten worden), een residu uit dit leven en andere levens, die wordt geraakt, die nog niet is geheeld. 

Het liefst zou ik tegen haar zeggen: ga mediteren (Vipassana), zodat Puur Gewaarzijn op enig moment ontluikt waardoor de overtuigingen worden doorzien en uitdoven. Zonder Gewaarzijn blijf je een gevangene van de mind, van het 'ik' en van de pijnlijke overtuigingen: is het ene issue opgelost, dan dient zich wel weer een ander pijnpatroon aan waar we ons mee bezig houden (psychologiseren/analyseren). 

En wie is het, die zich bezig houdt met het verbeteren, sleutelen en werken aan onszelf? Enig idee? 

Vanuit Puur Gewaarzijn is het vele malen makkelijker om je geschiedenis (karma) op te schonen, omdat de identificatie met de psychologische mind (het 'ik' met al haar overtuigingen en verlangens) losser wordt (of zelfs geheel doorbroken wordt), waardoor het vermijdingspatroon wordt doorbroken en oude pijn kan smelten (indien nodig), omdat het niet meer zo 'echt' of 'waar' voelt. 
Vanuit Puur Gewaar zijn ontstaat de mogelijkheid tot totale bevrijding.
Is er geen Gewaarzijn, dan blijven we eindeloos rond cirkelen in de psychologische mind, in samsara (de cyclus van dood en wedergeboorte).
 
Bevrijding is het Licht van de diamant in zijn totaliteit en niet slechts een of enkele facetten zoals bepaalde specifieke overtuigingen, die het ik (ego) in dit leven probeert in te lossen.
Als je focust op het oplossen van allerlei soorten problemen van de psychologische mind (de afzonderlijke facetten van de diamant), blijf je een gevangene van de mind, omdat de psychologische mind, het 'ik', het ego aan het roer blijft staan. Jij bent degene, die hard werkt om je staat van zijn te verbeteren, maar het is juist de identificatie met die 'jij', die het leed in de eerste plaats heeft veroorzaakt. Dus meditatie is een sterk medicijn om Puur Gewaarzijn te provoceren, om de identificatie met de psychologische mind (het 'ik') te doorbreken. 

Puur bewustzijn betekent het overstijgen van de mind; het licht is 'aan' en schijnt: alle overtuigingen/problemen doven geleidelijk aan vanzelf uit in het Licht van Gewaarzijn; geen sterke inspanning of hard werken (= het 'ik') is nodig. Ja, soms dienen we dieper af te dalen in bepaalde weerstanden, maar vanuit Puur Gewaarzijn is dit een totaal andere beleving (minder pijnlijk), dan wanneer we de weerstanden onderzoeken en aangaan vanuit de mind. 

Keer op keer luister ik met verwondering naar de kracht van deze diepe basisovertuigingen, die de levensloop van de mens bepalen, zonder dat zij dit zelf in de gaten hebben. Ik luister en hoor de sterke identificatie, die gepaard gaat met de gedachten en emoties (waar ze heilig in geloven), die voort vloeien uit deze basisovertuigingen. 
En ik voel/hoor/zie de perfectie van het bestaan door deze levensloop heen: de potentie tot bevrijding, waar de ziel naar verlangt, bevrijding van diepe imprints uit dit leven en andere levens, wat de onderliggende kracht is achter deze geboorte met deze specifieke levensomstandigheden. 

Het is dit lijden, wat veroorzaakt wordt door identificatie met een 'ik', met de psychologische mind en de pijnlijke basisovertuigingen, wat de mens aanspoort op zoek te gaan, om tot heling te komen. Wat een prachtig design van het bestaan. 

En ik zie ook de keerzijde, de enorme kracht van maya: de totale vereenzelviging met deze overtuigingen van waaruit de mens blijft herhalen..., een leven lang..., tot de dood erop volgt... en een volgend leven..., van waaruit ik zeg: zoek een meester en 'beoefen' Vipassanameditatie (1), zodat je verlost raakt van de greep, die de psychologische mind op je heeft (o.a. wat ik voel en denk is 'waar'). 

In het Licht van Puur Gewaarzijn dient zich de mogelijkheid tot totale bevrijding aan: we komen los van het wiel van wedergeboorte, van karma.

(1): voor nadere informatie en kennismaking met Vipassana, neem een kijkje op http://www.vipassana.nl 

Boeddha: the best way to stay in samsara is to resist it. Samsara is the wheel of endless birth and death under the influence of delusion and karma which causes suffering.
 

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Ik voel weerstand, wil ik wel groeien?



Isabel komt voor een tweede sessie nadat ze twee keer heeft afgezegd.
Ze valt meteen met de deur in huis.
Ik weet niet of ik dit wel wil. Het wringt in mij, ik voel weerstand. Ik  vraag me af of ik deze coaching wel aan wil gaan. Onze vorige sessie gaf heel veel inzicht en op dat moment had ik heel sterk het gevoel dat ik ermee opgeschoten was, maar na verloop van tijd ebt het weg en dan val ik gewoon weer terug in mijn patroon.
Ik heb wel in de afgelopen weken enkele blogs van jou gelezen en ook jouw aantekeningen van ons vorige consult heb ik in de afgelopen maanden drie keer ter hand genomen om het nog eens tot me door te laten dringen, maar ja..., ik kan het gewoon niet omzetten in de praktijk.

Oké, zeg ik, geweldig dat je toch bent gekomen, ik voel je energie.
Ik ga je iets vragen..., kijk maar wat er op komt... Leeft er in jou een verlangen naar groei, naar bevrijding van patronen? Ja, zegt Isabel, ik verlang wel naar 'iets', maar ik weet niet waar naar...
Het is even stil en dan zegt Isabel: "Ik zou wat meer afstand willen nemen, wat meer voor mezelf willen kiezen, minder rekening houden met anderen." Oké, er leeft dus wel een verlangen in je naar groei.
Ja, zegt Isabel, maar toch is er iets wat mij weerhoudt om hier te komen. En dat is? Ja, angst..., dat ik niet genoeg lef heb om echt die verandering aan te gaan. Want? Dan moet ik mensen teleur stellen of worden ze boos als ik niet aan hun verwachtingen voldoe. Hoe erg is dat? Mogen mensen teleur gesteld zijn of boos? Dat is toch een menselijke reactie? Je zou het ook als een teken kunnen zien dat ze jouw aanwezigheid waarderen en belangrijk vinden..., anders deed het hun niets.
Ja, dat is zo, maar toch...

Ik kan het niet voor jou beslissen of je wilt groeien of niet. Het is aan jou om na te gaan wat sterker weegt: toewijding aan jezelf en bevrijding van verstikkende patronen óf de patronen in stand houden, want dat is bekend, vertrouwd en veilig, ook al voelt het beklemmend. Als je voor het laatste kiest, dan ga je door met anderen ter wille zijn ook al zou je meer voor jezelf willen kiezen, je gaat door met je inhouden, met het oppotten van spanning, met je niet uitspreken, met je aanpassen aan anderen, met je mateloos irriteren, met iedereen tevreden houden. Ja, dat is het, zegt Isabel: iedereen tevreden houden. Ja, en dat alles veroorzaakt stress. Toch? Ja, het vreet energie, zegt Isabel.
Het is aan jou om de keuze te maken. Ik vind er niks van. Als jij door wilt gaan met je leventje zoals het nu is..., wie ben ik om daar wat van te vinden... Alleen jij kan de vraag beantwoorden of je eraan toe bent om in beweging te komen, om een innerlijke groei door te maken, die je welzijn ondersteunt..., of niet.

Laten we eens kijken naar een situatie waarin bovenstaande zich afspeelt. Hoe lijkt je dat? Ja, zegt Isabel, dat is goed.
Het betreft mijn moeder. Ze is 86 jaar en woont sinds kort, op haar verzoek, dicht bij mij in de buurt. Dat was haar wens. En ik heb haar daarbij geholpen. Mijn moeder is geen gemakkelijke vrouw, zij is iemand die altijd negatief denkt, snel oordeelt en vrij egoïstisch leeft. Mijn vader leeft niet meer. De wereld van mijn moeder is altijd heel klein geweest, ze heeft geen vrienden en nagenoeg geen contacten. Eigenlijk steunt mijn moeder al een groot deel van haar leven op mij.

Ik bezoek of bel haar iedere dag sinds ze dicht bij ons woont.
Ze geeft aan dat ze zo alleen is, ze mist haar buren, terwijl ze altijd tegen mij heeft gezegd dat ze in haar vorige woonplaats met niemand contact had. Dus ik begrijp haar uitspraak niet..., het klopt gewoon niet.
Ze doet voorkomen dat het niet goed met haar gaat, dat ze eenzaam is en zit te verpieteren, maar ik zie dat niet, als ik kom zie ik dat ze zich best vermaakt. Vervolgens spreekt ze een nieuwe buurvrouw op straat, waar ik bij ben, en zegt ze dat het mijn keuze was om te verhuizen: "Isabel, wilde het zo graag, dus ben ik voor haar verhuisd." En dat is helemaal niet hoe het gegaan is..., zij gaf aan dat ze bij mij in de buurt wilde wonen, omdat ze hulpbehoevender wordt. Ik irriteer me mateloos aan dat soort uitspraken.
En wat zeg je dan als je met dit soort situaties wordt geconfronteerd?
Niets, ik hou mijn mond dicht, ik loop even weg of ga naar het toilet, maar het vreet wel van binnen, het klopt gewoon niet wat ze zegt. En als ik er weleens wat over zeg, dan zegt ze: "O, maar dat weet ik niet meer."
Tja, wat kan je dan nog zeggen..., dan ben je toch uit gesproken.

Oké, zeg ik, dit is een situatie die zich goed leent voor zelfonderzoek.
Doe je weleens aan zelfonderzoek? Dat je eens gaat zitten en opschrijft wat er allemaal in jou plaats vindt, welke overtuigingen er in jou leven? Nee. Dat zou ik je aanraden. Laten we samen eens kijken wat er in jou leeft als je moeder tegen de buurvrouw zegt: "Mijn dochter wilde dat ik bij haar in de buurt zou komen wonen, ik mis mijn buurtjes, mijn contacten."
Wat is de interpretatie die jij aan deze uitspraak van je moeder geeft?
Na enig onderzoek komt Isabel uit bij de kern: dat ma niet blij is met de verhuizing, dat ze zich door mij onder druk gezet gevoeld om hier te komen wonen.

O, interessant, zeg ik..., zo kijk jij ernaar..., ik had een heel andere interpretatie lopen..., en dat is nou zo waardevol van zelfonderzoek..., dat je opeens heel helder op de plaat krijgt wat jij op die uitspraak van je moeder plakt..., dat is niet de waarheid..., maar dat is wat jij ziet..., dat komt uit jouw koker. Dat wil niet zeggen dat je moeder het zo bedoelt..., jij ziet dit zo, vanuit jouw inkleuring. Misschien is het wel andersom: dat jij je onder druk gezet voelde om je moeder jouw kant op te verhuizen door haar uitlatingen over eenzaamheid?

Weet je hoe ik haar uiting interpreteer? Nee.
Dat je moeder op een indirecte wijze naar de buurvrouw uitspreekt dat ze ook wel wat contact met haar zou willen.
Dat is een heel andere inkleuring dan die jij eraan geeft. Niet gezegd dat deze interpretatie klopt..., het is meer dat ik je wil laten zien dat ieder zo haar eigen zienswijze heeft. Daar is niets mee mis zolang je je realiseert dat het slechts een zienswijze is, niet meer en niet minder, maar als jij ervan uitgaat dat wat jij ziet de waarheid is, dan leidt dat tot wrijving en conflict in jou en buiten jou.

Voel je al dat je een beetje los komt van de identificatie met deze zienswijze? Ze knikt. Je kunt het vergelijken met wat er nu plaats vindt tussen jou en mij: we kijken allebei naar dezelfde situatie, maar jij ziet iets anders dan ik. Dus je weet niet vanuit welke intentie je moeder zich op deze wijze uitsprak naar de buurvrouw.

Een volgende stap kan zijn dat je het gesprek met je moeder aan gaat, niet vanuit beschuldiging en irritatie (wat jij zegt klopt niet, je jokt), maar vanuit kwetsbaarheid en openheid. Je deelt jouw interpretatie terwijl je je realiseert dat het een interpretatie is én je vraagt naar haar beleving. Als je kan zien dat het jouw inkleuring is, dan valt de lading weg, dan begrijp je dat het niet de waarheid is, maar een invulling van jouw kant. Dan kan je die interpretatie delen: mams, ik wil even terug komen op het gesprek wat je met de buurvrouw had..., het raakt mij als je zegt dat je voor mij bent verhuisd, dat herken ik niet, ik heb het zo begrepen dat jij zelf dichter bij mij in de buurt wilde wonen, omdat je hulpbehoevender werd en ja..., dat het dan voor mij ook makkelijker is dat je dichterbij woont..., dat is waar, het mes snijdt aan twee kanten, maar als je tegen de buurvrouw zegt dat je voor mij dichterbij bent komen wonen, dat ik dat wilde..., dan krijg ik het gevoel dat je er niet blij mee bent en dat je je door mij onder druk gezet voelde om hierheen te verhuizen..., ik weet niet of dat zo is, dit is wat ik ervan maak..., misschien bedoel jij het wel heel anders...

En dan kan het heel goed zijn dat je moeder zegt: Ja, kind, dat weet ik allemaal niet meer. Of dat ze zegt: ik moet ook wennen, ik voel me ook nog niet echt happy hier, ik mis mijn huis, mijn buurtje, en ook al voelde ik me daar eenzaam..., ik had toch zo mijn contact momentjes met de buren, ik heb gewoon wat meer tijd nodig voordat ik me hier weer thuis voel. Of: ik voelde me ook onder druk gezet, misschien bedoelde je dat wel niet zo..., maar ik had het gevoel dat ik geen keuze had, want ja..., ik ben ook van jou afhankelijk en dan is het voor jou makkelijker als ik dichterbij woon. Vele antwoorden zijn mogelijk...

En dan gaat het erom of je ieder antwoord van je moeder kan horen, in ontvangst kan nemen zonder het persoonlijk te maken, zonder het op jezelf te betrekken (ik heb het niet goed gedaan, zie je wel, ma is er niet blij mee...).

En dan gaat het er niet om dat je je gelijk krijgt of je gelijk haalt..., maar dat je hebt gezegd wat je dwars zit...(in plaats van alles op te potten), en dat ieder zijn/haar beleving kan delen..., er is geen fout of goed..., het is niet zo dat jouw perspectief klopt en die van je moeder niet, en het is ook niet zo dat het perspectief van je moeder klopt en de jouwe niet. We creëren allemaal zo onze eigen verhaaltjes (interpretaties) over de werkelijkheid. Het gaat om het delen: "O, zit jij er zò in..., dat leeft voor jou..., goed om te horen, ik kijk er heel anders naar."

Je moeder en jij verschillen niet van elkaar: beiden zijn jullie een gevangene van de mind. Zij ziet alles negatief en verdraait feiten naar jouw beleving (dat is haar patroon) en jij wil iedereen tevreden stellen en pot alles op (dat is jouw patroon). Je zou graag zien dat zij verandert, maar zo moeilijk als het voor haar is, is het ook voor jou, toch? Kan je dat zien? Misschien verzacht dat je kijk op je moeder. Het is niet eenvoudig om te veranderen, het vraagt moed om stappen te zetten buiten je comfortzone.

Dus de vraag is: Wil je groeien?
En als het antwoord 'ja' is, dan neem je de weerstand voor lief, dan grijp je iedere situatie aan voor innerlijke bevrijding, dan ga je ervoor.

Een week later stuur ik haar deze blog om te accorderen. Dit is haar reactie: Ik vind het ontzettend mooi en duidelijk geschreven en heb er nu alweer ontzettend veel aan gehad. Zo helder om het zo weer terug te lezen en ik kan me helemaal vinden in het verhaal. Als ik het zo lees zeg ik zeker: ja, ik wil groeien en ik kan je zeggen dat ik er ook echt mee bezig ben.
Ik heb ook een goed gesprek met mijn moeder gehad en het klopte zo goed hoe jij het beschrijft..., dat het inderdaad ieders interpretatie is.
Dank je wel voor deze mooie blog.

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen.



Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen.

We zijn op vakantie. Kennissen uit de omgeving komen langs, op visite.

De man en de vrouw delen de wetenswaardigheden van het afgelopen jaar. We luisteren naar de nieuwtjes en vragen hier en daar door. Leuk om te horen welke concrete veranderingen er in hun leven hebben plaats gevonden (verbouwing/andere baan).

Het tempo van het gesprek ligt ‘hoog’. Het ene verhaal na het andere wordt gedeeld. Na enige tijd valt mij op dat er niet een wederkerige uitwisseling ontstaat. Zij delen, wij (mijn partner en ik) luisteren. Wat maakt dat deze uitwisseling zo verloopt?

Wat ik bemerk, is er dat er weinig ruimte is in het gesprek, ruimte in de zin van openheid, ruimte in de zin van vertraging, ruimte in de zin van pauzes gedurende het delen, ruimte in de zin van: stilte.

De stilte, de openheid, de vertraging van waaruit verdieping, een werkelijk ontmoeten en humor kan ontstaan...

Op enig moment wordt er een wedervraag gesteld: welke nieuwtjes hebben jullie?
Ik voel geen enkele impuls om wat te delen. Er komt niets op. Ik heb geen nieuwtjes te delen. Wel een proces doorlopen naar aanleiding van het overlijden van onze dochter, waar zij van op de hoogte zijn.

De energie in het gezelschap ligt ‘hoog’ of is ‘gehaast’, ‘snel’. Ik merk dat ik wat tijd nodig heb om te zakken, om in te dalen, om te voelen wat er van binnenuit gedeeld wil worden, maar die tijd ontbreekt. En ik spreek me daarover niet uit. Mijn partner doet een poging door een nieuwtje te delen. Het nieuwtje wordt op een bepaalde wijze opgepakt en vertaald door de ander. Er komt geen uitwisseling op gang en al snel draaien de rollen weer om. Hier en daar plaats ik nog een opmerking, maar er komt geen werkelijke ontmoeting op gang.

Ik bekijk onze interactie. Ja, zo gaat het…, dit is het hoofdmenu, niet het voorgerecht, maar het hoofdmenu: de wetenswaardigheden. Geen stilte, pauze, vertraging van waaruit verdieping en humor kan ontstaan, maar in een hoog tempo zenden.
Hij mist contact, hij mist de uitwisseling van emoties, geeft de bezoeker aan. Dat begrijp ik, als ik zo het gesprek waarneem. Hij voelt zich alleen, eenzaam, kent weinig mensen. Dat begrijp ik, als ik zo het gesprek beluister.

Na 1,5 uur breekt het moment aan om afscheid te nemen. De man geeft aan dat we altijd langs kunnen komen als er iets is, dat zij graag met ons willen wandelen en vervolgens nodigt hij ons uit om over 6 dagen te komen barbecueën.

En dan komt het erop aan: Wat zeg ik? Wat is mijn waarheid? Wat voel ik? Wil ik wel nader contact? Wil ik wel barbecueën met hen? En durf ik me uit te spreken ook als de ander dat mogelijk als een afwijzing of teleurstelling ervaart?

Eén ding is op voorhand voor mij duidelijk: ik wil niet barbecueën. Ik voel er niets voor om een aantal uren van mijn tijd door te brengen met mensen, die zich bewegen op het level van nieuwtjes. Niet dat er iets mis is met hen (het zijn sympathieke mensen) of met het uitwisselen van nieuwtjes, maar dat kan ook door even een praatje te maken, zo nu en dan.

Oké, de uitnodiging. Wat is mijn antwoord?
Ik zeg: ik weet het nog niet. Waarop de ander reageert: hoezo weet je het nu nog niet?
Ik zeg: Ik wil eerst met mijn partner overleggen, ik laat het je nog weten.
Hoezo is daar overleg voor nodig? Je weet nu toch wel of je over 6 dagen wilt barbecueën? (En dat klopt, ik weet mijn antwoord, maar ik ben niet alleen, er is ook een partner, en ik vind het niet makkelijk om ‘nee’ te zeggen).

En vervolgens kijkt hij vragend naar mijn partner: wat vind jij ervan? En ik zeg nogmaals dat ik met mijn partner wil overleggen: ik laat het je over enkele dagen weten. Mijn partner knikt instemmend naar mij en het gezelschap. Ik zie en voel dat de bezoeker geïrriteerd is en zich afgewezen voelt.

Ik pak de draad weer op en zeg: ik weet niet of ik het nu wel wil…, misschien voelt het gewoon te snel…, voelt het meer kloppend als we over een maand afspreken om te barbecueën. En ik wil ook gewoon even afstemmen met mijn partner. Waarop hij verbolgen reageert: Over een maand? zegt hij (dan pas…), nou, dan weet ik niet of ik er wel ben, misschien ben ik dan wel op vakantie. Waarop ik zeg: Oké, dat zij dan zo. Dat antwoord vindt hij niet leuk. En ik voeg eraan toe: Als het antwoord ‘nee’ is, als we jullie uitnodiging afslaan, betrek het dan niet op jezelf. Het gaat niet over jullie, ik mag jullie, maar de vraag is of ik op deze wijze wil afspreken met jullie. Nou, reageert hij echt geïrriteerd: ik wil het wel een paar dagen van tevoren weten om de inkopen te doen.
Ik zal het je tijdig laten weten, zeg ik.

Voel je het gesprek aan? Voel je hoe moeilijk het is om jezelf trouw te blijven als je een sterk appèl voelt van de andere kant tot contact? Als je weet dat de ander zich eenzaam voelt, ook al ben ik niet verantwoordelijk voor de eenzaamheid van de ander… Voel je wat voor enorme uitdaging er in zit om je uit te spreken, om je waarheid te leven?

Zo nu en dan een praatje of een kopje koffie/thee, meer zit er niet in. Dat is het antwoord van binnenuit, oftewel ‘mijn’ waarheid. Ga er maar eens aan staan om deze boodschap in alle openheid en eerlijkheid te geven. Ik wijs hen niet af, maar zo interpreteren zij dat wel, zij betrekken het op zichzelf, maar daar gaat het niet over, het gaat niet over hen, maar over mij: wat klopt voor mij?
Ook al klopt dat niet voor de ander…

Ja, maar je kunt toch niet altijd uitgaan van jezelf? Dat is toch egoïstisch?
Is dat zo? Is het egoïstisch om jezelf trouw te zijn? Of is het egoïstisch van de ander om er bij voorbaat vanuit te gaan dat je aan de verwachting (de uitnodiging) van de ander tegemoet komt? Het is toch een uitnodiging? Oftewel: een vraag? En op een vraag zijn toch meerdere antwoorden mogelijk: ja, nee, misschien. Mag ik ‘nee’ zeggen? Of dien ik eigenlijk ‘ja’ te zeggen, omdat de ander zich anders afgewezen voelt of teleurgesteld, alsof ik verantwoordelijk ben voor de reactie van de ander?

Ben ik verantwoordelijk voor de pijn die de ander in zich draagt, de pijn die geraakt wordt op het moment dat ik ‘nee’ zeg, de pijn die ooit is ontstaan in zijn of haar geschiedenis? Dien ik dan het leven te leiden wat anderen van mij verwachten, omdat zij zich anders afgewezen of teleurgesteld voelen?

Ben ik op het punt aangeland dat ik een afwijzing van de ander in ontvangst kan nemen wetende dat deze afwijzing niets over mij zegt, maar alles over de ander: hij of zij raakt getriggerd door een ‘nee’, hij of zij heeft een verwachting waar ik niet aan tegemoet kan komen, hij of zij laat de ander (mij) niet vrij, er is geen ruimte bij de ander om elk antwoord in ontvangst te nemen, het antwoord moet eigenlijk ‘ja’ zijn. Is dit liefde?

Hoe groot is het hart van de ander als er impliciete eisen worden gesteld? Als je eigenlijk geen ‘nee’ mag zeggen. Is het egoïstisch om naar jezelf te luisteren? Om na te gaan wat klopt voor jou? Ook als dat niet klopt voor de ander… Moet ik dan mijn leven zo  leven dat ik aan alle verwachtingen en verlangens van anderen voldoe? Dus dat ik het leven van anderen leid in plaats van het leven zoals het van binnenuit klopt?

Van waaruit bewegen we mee met al die verwachtingen die anderen over ons hebben? Schuldgevoel? Dan ben ik geen goeie …: vader, moeder, dochter, zoon, buurvrouw/man, partner, werknemer, werkgever?

Bewegen we mee met de verwachtingen om mogelijke oordelen van anderen te voorkomen? Oordelen die nog in onszelf leven, want anders zouden de oordelen van anderen ons überhaupt niet raken. Oordelen die voort komen uit overtuigingen, die we van jongs af aan hebben mee gekregen: als je aan jezelf denkt ben je een egoïst, dan heb je niets voor de ander over. Is dat zo? Heb je niets voor de ander over als je uitgaat van datgene wat klopt voor jou?

In hoeverre ben je echt aanwezig, in verbinding, in contact, als je ‘ja’ zegt, terwijl het van binnen een ‘nee’ is? In hoeverre is dat liefdevol naar de ander toe? Maar bovenal naar jezelf? Waarom voelen zoveel mensen zich moe en uitgeput? Zou dat onder andere te maken kunnen hebben met het gegeven dat we niet luisteren naar dat wat de innerlijke stem aangeeft, omdat we geleefd worden door allerlei overtuigingen, die aan ons door opvoeders en maatschappij met de paplepel zijn mee gegeven?

Oké, terug naar de situatie. De uitnodiging voor de barbecue. Ik overleg met mijn partner en vraag hem hoe hij erin zit. Hij geeft aan dat hij niet van barbecueën houdt. Zo nu en dan een kopje koffie/thee drinken en hij wil ook wel een enkele keer met de mannelijke bezoeker wandelen (of het er daadwerkelijk van komt, weet hij niet), maar hij zit niet te wachten op een barbecue.

Dit is het antwoord wat ik de bezoekers stuurde:

Ha lieve mensen,
Barbecue: nee. We vinden het leuk om jullie zondag even te bezoeken, de  verbouwing te zien en een praatje te maken, als het voor jullie ook oké is.

Ik kreeg het volgende antwoord terug: Hi, Oke op zondag.

Tja, zo gaat het dan…, dikke kans dat hij zondag vraagt waarom we niet willen barbecueën. En wederom een uitdaging: wat zeg ik dan? En mijn antwoord is anders dan het antwoord van mijn partner. Durf ik open en eerlijk aan te geven hoe voor mij de vork in de steel zit: zo nu en dan een praatje, dat is het, het heeft niets met jullie persoonlijk te maken, dit is gewoon het antwoord wat ik van binnenuit voel.

Ben benieuwd wat zich zondag ontvouwd.

PS betekent dit dat mijn partner voor hetzelfde dient te kiezen? Nee. Als hij wil gaan wandelen, eten, kletsen of anderszins…, ga je gang…, je bent een vrij mens…, net als ik.

De vrijheid die in mij rijzende is, gun ik ieder ander.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Alone but not lonely.



Bekend geluid: dat je je alleen voelt..., eenzaam.
En dat dat niets te maken heeft met alleen zijn. Alleen zijn, in de zin van: zonder sociale contacten. Integendeel, je leeft samen met mensen, je ontmoet collega’s op je werk, je bezoekt familie, vrienden… en ga zo maar door…, genoeg mensen om je heen, genoeg sociale uitwisselingen… en toch voel je je alleen, eenzaam.

Wat is dat toch? Van waaruit voelen we ons alleen…, eenzaam…, zelfs wanneer we in gezelschap zijn of op onszelf? Enig idee?

Jaren heb ik mij alleen gevoeld, eenzaam, vervreemd. Eigenlijk voelde ik me een groot deel van mijn leven niet thuis op de aarde, verloren. En ik begreep er niks van. Genoeg mensen om me heen, het ontbrak mij aan niets… en toch voelde ik me alleen. Jaren ontvluchtte ik deze gevoelens van eenzaamheid, te pijnlijk om toe te laten. Allerlei vormen van afleiding zorgde ervoor dat die nare gevoelens van eenzaamheid op de achtergrond bleven.

Herkenbaar? Herken je de vluchtwegen die jij bewandelt om gevoelens van eenzaamheid uit de weg te gaan? Vormen van afleiding als: veel eten,  alcohol/drugs, festivals aflopen, tv/series kijken, iedere avond de hort op, veel kennissen en vrienden, hard werken, cursussen, opleidingen en therapie volgen om aan jezelf te werken (in de hoop dat het gevoel van ongelukkig zijn verdwijnt).

Kortom: we vullen onze tijd. We vullen de tijd met van alles en nog wat…, om de leegte in ons niet te hoeven voelen…, om de leegte te ontlopen…, de leegte die we allemaal in ons dragen.

Niet eenvoudig om deze gevoelens van eenzaamheid aan te gaan als de kracht en het inzicht ontbreekt dat eenzaamheid niets te maken heeft met uiterlijke omstandigheden, maar met een innerlijke hoedanigheid: we zijn niet thuis bij ons-Zelf, we zijn niet thuis in het Hart.

En als we niet thuis zijn bij ons-Zelf, dan zoeken we ‘het’ (verbinding, contact, liefde) buiten ons: dan hebben we de ander nodig. De ander moet onze gevoelens van eenzaamheid, vervreemding en niet begrepen zijn, voor ons weg nemen. De ander moet ons gelukkig maken (wat onmogelijk is). En door deze overtuiging (dat eenzaamheid alleen opgelost kan worden door een ander), voelen we ons afhankelijk van anderen.

In werkelijkheid zijn we niet afhankelijk, dat is niet de realiteit (we kunnen voor onszelf zorgen), maar we hebben ons afhankelijk gemaakt door de overtuiging, die in ons leeft dat we de ander nodig hebben om ons gelukkig te voelen. En deze aanname zorgt ervoor dat we snakken naar liefde en goedkeuring van anderen. Heftig toch..., als je dit tot je door laat dringen?

En als we werkelijk menen dat we de ander nodig hebben voor ons gevoel van welbevinden, dan gaan we in de aanpassing, dat kan niet anders. Dan vragen we onszelf voortdurend af hoe we overkomen op anderen: hoe behoor ik me te gedragen, wat kan ik wel zeggen/doen en wat kan ik maar beter niet zeggen/doen, wat ligt goed in de groep (collega’s, vrienden, sportclub, politieke partij), wat is not done, wat is gepast, wat is wenselijk gedrag om geaccepteerd te worden, om erbij te horen?

Met andere woorden: we tonen de buitenwereld een masker.
We laat niet zien wat er werkelijk in ons omgaat, want als we ons ware gezicht laten zien, dan wijzen mensen ons af (denken we).
Wat we ons niet realiseren is dat de afwijzing in onszelf leeft (de criticus in ons): we wijzen onszelf af, van waaruit we bang zijn dat de ander ons ook zal afwijzen. En om afwijzing te voorkomen, doen we ons anders voor (vrolijk, vriendelijk, behulpzaam, geïnteresseerd etc.) dan wat er op dat moment in ons gaande is, want ja..., we hebben onszelf nu eenmaal afhankelijk gemaakt van de bevestiging en goedkeuring door anderen.

Gevolg: we geven onze individualiteit, onze eigenheid, ons-Zelf op (een proces wat van jongs af aan intreedt). We volgen, we zijn imitators, want anders blijven we alleen achter, anders wordt de pap ons onthouden. We worden deel van de massa, de menigte, in de aanpassing…, in ruil  voor…?

Ja, voor wat eigenlijk? Wat betekent die aandacht van de ander als we daarvoor onze eigenheid dienen op te geven? Wat betekent acceptatie of erbij horen als we ons anders voordoen, als we niet onszelf durven te zijn?

Ja, maar het is toch zo..., dat we de ander nodig hebben? Niemand wil toch alleen zijn? Niemand wil alleen achter blijven, toch?

O ja, is dat echt zo? Is levensgeluk afhankelijk van een ander?
Of denken we dit, omdat we niet anders weten, omdat we leven vanuit de aanpassing en we onze individualiteit zijn verloren. Denken we dit..., omdat we de confrontatie met de leegte nog niet zijn aan gegaan? Omdat we pijnlijke gevoelens van eenzaamheid ontlopen?
Zodra de eenzaamheid zich aandient, gaan we weer op de vlucht.

Hoe weten we wat zich aan de overkant bevindt als we nog nooit de leegte, de eenzaamheid hebben ontmoet?

Zonder de ander worden we op onszelf terug geworpen. Als we op onszelf worden terug geworpen (ruzie, verwijdering, relatie gaat uit, partner sterft, vriendschap wordt beëindigd), zullen gevoelens van eenzaamheid op onze deur kloppen. Blijf er eens bij, ook al veroorzaakt dat angst en wil je weer terug rennen naar de ander of naar een voor jou bekende vluchtroute. Treed de eenzaamheid tegemoet…

Ja, het voelt als een afgrond van diep gemis en leegte, ik weet er alles van.
Diep gemis en leegte naar wat?

Naar verbinding met ons-Zelf, naar verbinding met onze essentie: het Hart. En ja, er is moed voor nodig en inzicht om bij de pijn te blijven, maar wanneer we de leegte, het gemis en de eenzaamheid werkelijk tegemoet treden, vindt er een smeltingsproces plaats. Langzaamaan komen we thuis in ons Hart, we ontdekken wie we werkelijk zijn (los van anderen), gevoelens van vervreemding lossen op, ons individuele Zelf herrijst, de aanpassing en behoeftigheid (ik heb de ander nodig) verdwijnt: je bent en je ervaart dat je het prima naar je zin hebt met je-Zelf. Je gevoel van welbevinden is niet langer meer afhankelijk van goedkeuring, bevestiging, acceptatie, waardering, gezien of begrepen worden door de ander. Eenzaamheid transformeert naar alleen-zijn (al-een-zijn: je bent Een). Je bent gelukkig, zonder enige reden, je hebt de ander niet nodig. Niet dat je niet met anderen wilt zijn… Integendeel: je bent in staat om met anderen te zijn en samen te leven, omdat je je-Zelf bent.

Ik sluit af met een alinea van Osho (Zen tarot, kaart 9, aloneness) over eenzaamheid versus alleen zijn. ‘Eenzaamheid is een negatieve toestand. Je verlangt naar de aanwezigheid van de ander, je verlangt naar wezenlijk contact en verbinding, maar de ander is afwezig en jijzelf bent ook afwezig, niet aanwezig in het hart. Alleen zijn, wat iets anders is dan eenzaamheid, is de aanwezigheid van jezelf. Alleen zijn betekent: vervulling, overvloed, je hebt niemand nodig, fijn als er anderen zijn, maar je hebt ze niet nodig om je happy of vervuld te voelen.'

 Until you get comfortable with being alone, you will never know if you are choosing someone out of love or loneliness.
(Mandy Hale)



www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
LinkeIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Wegen om (existentiële) pijn te voelen en te laten smelten.



Projectie: Ik heb niemand, ik voel me eenzaam...

Hoe kan ik tot de wortel gaan van een bepaalde pijn? En zijn er nog andere wegen om identificatie met de mind, met het 'ik' (de bron van al het lijden) te doorbreken?
Ja, er zijn andere directe wegen naar bevrijding, die ik in een andere blog bespreek, maar eerst nog wat verdieping op het voelen van pijn.

Het voelen van pijn is eigenlijk alleen nodig wanneer de pijn actueel is. Oftewel: de pijn voelt zo echt dat je er niet om heen kan, veelal zijn we dan volledig geïdentificeerd met de pijn, volledig geïdentificeerd met het verhaal wat de mind heeft bedacht. Je voelt je bijvoorbeeld diep en diep eenzaam, niemand die echt van je houdt, zo lijkt het..., moederziel alleen. En je kunt je niet losmaken van het verhaal dat de mind daarover als oorzaak heeft bedacht: ik voel me eenzaam, ik ben helemaal alleen en dat komt, omdat ik geen partner heb. Je gelooft volledig het plaatje wat de mind je voor schotelt. Je hebt niet door dat je niet alleen bent en nooit alleen bent geweest. Hoe kan je überhaupt alleen zijn als je deel bent van het leven zelf? Deel bent van het bestaan zelf. Daarnaast zijn er altijd mensen om je heen:  mensen die je ontmoet in de supermarkt, collega's, vrienden, familie etc.

Je bent niet alleen, je voelt je alleen, je voelt je eenzaam, zoals ieder mens zich deep down alleen voelt door de pijn van de afscheiding, de identificatie met een 'ik'.

We geloven het verhaal wat de mind bedenkt (ik ben alleen, omdat ik geen partner heb) en hebben niet door dat de pijn haar oorsprong vindt in de afscheiding, die op jonge leeftijd plaats vindt, wanneer we keer op keer worden bevestigd door onze omgeving dat we een op zichzelf staand persoontje zijn, een 'ik', die los staat van anderen, een 'ik' die los staat van het leven zelf, los van andere levensvormen: er ontstaat een scheiding, die niet werkelijk is, maar wel zo voelt (het ego).

Zolang we het 'ik' en de mind niet doorzien, zal de mind een verhaal creëren over de pijn, die we op dat moment ervaren en waar we in geloven: ik voel me eenzaam en alleen en dat komt, omdat ik geen partner heb.

Kijkend vanuit het perspectief van onze actualiteit kunnen we constateren dat we bijvoorbeeld alleen leven, zonder relatie, dat is alles. De pijn van eenzaamheid wordt getriggerd door de verhalen, die de mind creërt: je meent anderen nodig te hebben om licht en liefde in je bestaan te ervaren. Je zoekt licht en liefde buiten je, bij anderen, in plaats van Licht en Liefde in jezelf te ontdekken. Oké, zo is het dan..., voor dit moment. Je bent volledig geïdentificeerd met 'eenzaamheid' en het verhaal erom heen.

Hoe omarm je dan die pijn? vroeg een bloglezer.
Op het moment dat de pijn overduidelijk aanwezig is en je op jezelf bent: keer naar binnen. Maak bijvoorbeeld gebruik van muziek: songs die voor jou de pijn 'eenzaamheid' losmaken, waardoor het verdriet wat schuil gaat achter de gedachte 'ik voel me eenzaam en dat komt, omdat ik geen partner heb' kan gaan stromen.

Realiseer je dat het een plaatje is (ook al voelt dat nu nog niet zo), een verhaal gebaseerd op identificatie met de mind. De werkelijke oorsprong van deze pijn is niet dat je alleen bent, maar dat je deep down je afgescheiden voelt van anderen, van het bestaan, en bovenal van jezelf...door identificatie met een 'ik' en identificatie met de mind.

Wees totaal aanwezig bij deze oerpijn genaamd 'eenzaamheid'. Ga er helemaal in terwijl je aanwezig blijft. Voel waar de pijn van 'eenzaamheid' in je lichaam huist: je buik, hart, keel...? Ga daar met je aandacht heen en blijf daarbij.

Ja..., maar wat bedoel je met 'aanwezig' of 'aandachtig' blijven?
Daar bedoel ik mee dat er 'iets' is dat deze pijn waarneemt, want anders zou je überhaupt je niet bewust zijn dat de pijn van eenzaamheid in jou is getriggerd.

Hoe weet je dat een bepaalde pijn door je heen gaat?
Je weet dat, omdat er 'iets' is (Bewustzijn) wat deze pijn waarneemt. Dat 'iets' noem ik 'aanwezigheid'.

Het wordt ook wel Boeddha natuur of Puur Gewaarzijn of Beingness genoemd.

Onze essentie is Bewustzijn (Puur Gewaarzijn) en binnen dat Bewustzijn verschijnt de oerpijn 'eenzaamheid'. Kijk vanuit dat 'iets', vanuit Puur Gewaarzijn naar deze pijn en laat de pijn tot op het bot toe, waardoor deze kan smelten. Geen verhalen, geen analyses...

Ja, het is mogelijk dat er spontaan bepaalde beelden uit het verleden worden getriggerd, die voor jou zijn gelinkt aan 'eenzaamheid'..., zie ze voorbij komen zonder erin op te gaan, het zijn herinneringen, verleden tijd, slechts ideeën die in het NU geen realiteitswaarde hebben, de ervaringen zijn (allang) voorbij, ze bestaan niet meer in het heden, en bottom line gaat het niet over eenzaamheid gekoppeld aan bepaalde ervaringen in dit leven (dat zijn slechts oppervlakkige lagen van pijn gerelateerd aan de persoonlijkheid), maar het gaat over eenzaamheid, die voort komt uit onze staat van zijn als mensheid: het is de pijn van de afscheiding.  Dus voel deze oerpijn, de pijn van de afscheiding, daar gaat het om: voel totaal hoe 'eenzaamheid' voelt..., zodat deze oerpijn kan smelten.

Als je niet Aanwezig bent bij deze pijn, dan verlies je jeZelf in de pijn, dan wordt je de pijn zelf, dan raak je totaal geïdentificeerd met het gevoel van eenzaamheid en kan je niet meer zien (geen Gewaarzijn) dat de mind een verhaal creërt waar eenzaamheid aan gekoppeld wordt, dan denk je dat je verhaal echt waar is, dat je echt eenzaam bent, omdat je op dit moment alleen bent, dan denk je dat er niemand is, die van je houdt...met als gevolg dat je je diep ellendig voelt. Dan ben je in de greep van de mind (het ego), dan doorzie je niet dat we allemaal behept zijn met de pijn van de afscheiding. De oplossing ligt niet in het vinden van een partner (niets op tegen als er een op het toneel verschijnt), de oplossing ligt niet in de buitenwereld. De oplossing ligt in het doorzien van de oorzaak van deze pijn: de identificatie met een  'ik' en de identificatie met de mind. Vandaar het belang van Gewaarzijn.

Ons leven lang zijn we gericht op het vermijden van pijn. Ga eens de andere kant op: ontmoet de pijn, vanuit Gewaarzijn, en ontdek wat het effect daarvan is. Je ziet de realiteit weer zoals die is, zonder het verhaal rond de pijn van eenzaamheid, en je hebt ruimte en aandacht gegeven aan het doen smelten van deze oerpijn.

Naast muziek kan je ook gebruik maken van andere ingangen om de pijn van eenzaamheid uit te drukken, bijvoorbeeld schilderen of andere creatieve uitingsvormen. Ga niet forceren, keer naar binnen wanneer de pijn actueel (heftig) is. Kijk welke ingang voor jou werkt.

Tja, dat is wakker worden: beseffen dat je niet het verhaal bent (ik ben eenzaam, omdat...), maar Dat waar het verhaal in verschijnt (Beingness, Puur Gewaarzijn). Wanneer je Dat realiseert, wordt de identificatie met emoties/gedachten doorbroken en zijn we in staat om vanuit Gewaarzijn (zonder weerstand) de pijn te ontmoeten.

En de verschuiving van mind naar Beingness of Puur Gewaarzijn, kan je niet afdwingen…, dat is Grace…
Je kan werken met de pijn die zich aandient als deze wordt getriggerd…, je kan je aandacht richten op vermijdingsgedrag, die je hanteert om geen pijn te hoeven voelen (bijvoorbeeld veel sociale contacten aangaan om niet de eenzaamheid te voelen). Je kan het mechanisme van projectie doorzien (welke plaatjes plak ik op de realiteit?) en dieper en dieper de identificatie met een  'ik' onderzoeken..., maar de verschuiving van de emotionele/mentale laag naar Dat (Pure Awareness) is iets waar je geen controle over hebt..., je kunt het niet doen..., het wordt op een bepaald moment in je wakker. En dan wordt het pas echt mogelijk om (zonder weerstand) oude pijn tot op de bodem toe te laten.

En zijn er nog andere wegen om identificatie met de mind/ego, met emoties en gedachten (de plaatjes) te doorbreken? Ja, bovenal meditatie. En een 'methode' die staat beschreven in de blog: overtuigingen transformeren, de directe weg.

Mocht je behoefte hebben aan ondersteuning, neem gerust contact met me op.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes