Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Socrates: een niet onderzocht leven, is het niet waard geleefd te worden.



Het alziende oog van Horus

Vandaag gingen de woorden 'Ken Uzelve' door me heen.
'Ken Uzelve', prijkte boven de tempel van Apollo, de tempel waar de Grieken het Orakel van Delphi raadpleegden. Veel klassieke Griekse filosofen, zoals Socrates, waren overtuigd van het idee dat ware kennis over het leven start door intensief zelfonderzoek. Sterker nog..., volgens Socrates is een niet onderzocht leven het niet waard geleefd te worden. Voor de duidelijkheid: Socrates zegt daarmee niet dat een niet onderzocht leven niets waard is.

Ik herken deze uitspraak van Socrates. Een niet onderzocht leven is geen Leven..., het is een leven wat mechanisch verloopt, volgens aangeleerde patronen, die we als kind ontwikkelen. Voorbeeld: jij vervult altijd de rol van bemiddelaar (als volwassene), omdat je als kind het zo naar vond dat je ouders met enige regelmaat flinke ruzie hadden. Gevolg: zodra er onenigheid is in een gezelschap of in de relatie, word mechanisch het patroon in werking gezet, je gaat bemiddelen, of je dat nou wil of niet wil, je wordt overgenomen door het patroon, want het laatste wat je wil is 'herrie in de tent'.
Herrie in de tent triggert een gevoel van onveiligheid, de onveiligheid die je als kind ervaarde van waaruit je tussen je ouders in ging staan. Je handelt in het heden dus 'onbewust'.

Eigenlijk mag er, volgens jouw aangeleerde programma, waar jij geen zeggenschap over hebt, omdat dit programma nog onbewust in jou is, geen onenigheid zijn. Onenigheid of ruzie, wat op zijn tijd een gegeven is in een mensenleven, betekent voor jou: onveiligheid.

Een ander patroon kan zijn: afleiden. Je komt bijvoorbeeld uit een gezin waar niet werd gesproken over emoties of lastige situaties, omdat de ouders zelf niet hebben geleerd hoe zij met emoties om kunnen gaan. Het voorbeeld wat je als kind hebt gezien: zodra er emoties of kwetsbaarheid in het spel is, word je afgeleid. Gevolg: als volwassene herhaal je, totaal onbewust, automatisch, dit patroon wanneer er in een gesprek met je kind, partner of vrienden sprake is van gevoeligheden. Nog een gevolg: je begrijpt maar niet waarom je je zo leeg voelt..., afgesneden als je bent van je eigen emoties en kwetsbaarheden..., je weet je geen raad met de geraaktheden van anderen. Je voelt je met enige regelmaat alleen, je ervaart geen verbinding, contact, vriendschap, zonder dat je in de gaten hebt dat dit wordt veroorzaakt door dit patroon.

Iedereen, niemand uitgezonderd, kent pijnlijke ervaringen waarvan de pijn nog nooit ten volle het licht heeft gezien (bijvoorbeeld de pijn van eenzaamheid), maar deze pijn stuurt wel ons gedrag, zonder dat we het weten. Tenzij... 'bewust zijn' in ons op staat.

Naast aangeleerde patronen (sussen, je best doen, afleiding, aardig gevonden willen worden etc.), leren we ook van jongs af aan wat goed en fout is.
Zo leven er heel veel 'plaatjes' in ons, die we over de realiteit heen leggen.
Voorbeeld: luieren en niets doen is fout, van werken gaat niemand dood. Wederom laten we ons leiden door deze 'plaatjes', die automatisch worden geactiveerd wanneer een situatie in het heden daarmee overeen stemt: je zoon of dochter, die met enige regelmaat tijd en ruimte neemt om te ontspannen en te relaxen, wordt aangespoord om aan het werk te gaan, je geeft hem of haar een opdracht voor een huishoudelijke taak of laat hem/haar weten dat er huiswerk gemaakt moet worden: luieren mag niet.
De realiteit is: een dochter of zoon die zich ontspant. Die realiteit is dus neutraal, maar niet voor jou, omdat jij het plaatje hebt mee gekregen dat op je lauweren rusten fout is. Dit is dan één voorbeeld, maar ik kan je vertellen dat er vele plaatjes en overtuigingen in ons leven, vanuit de mind, die ons gedrag sturen, zonder dat we daar wat over te vertellen hebben..., tenzij er bewustzijn op komt.

Of we het nu leuk vinden of niet: we worden geleefd door al die plaatjes, ouderlijke stemmen en overtuigingen, die we ons niet bewust zijn.
Onwetendheid en oude pijn bepalen ons gedrag.

Oké, om wakker te worden uit de staat van onwetendheid, ook wel de droomstaat genoemd, dient de lamp van Gewaarzijn in ons te ontvlammen. Gewaarzijn of Bewustzijn ontvouwt zich door naar binnen te keren. We kunnen Gewaarzijn niet afdwingen, ook al is het ons van nature gegeven; de lagen van aangeleerde programma's, overtuigingen en inkleuringen van de realiteit die daaruit voort vloeien, verhullen het Licht van Gewaarzijn. Meditatie is wezenlijk om het Licht van onze essentie te herontdekken en van daaruit kunnen we het licht laten schijnen op alle patronen en plaatjes die ons gedrag sturen. Veel meer is er niet nodig...
Een eerste stap is dan dat we het patroon zien.
Maar wat bedoel je met zien?
Ik bedoel daarmee: Zien vanuit Gewaarzijn c.q. Bewustzijn. 

Als Gewaarzijn nog niet is ontvlamd in ons, dan kijken we vanuit de mind, dan vinden we er wat van: wat we zien veroordelen we. Je ziet bijvoorbeeld dat er een oordeel in jou voorbij komt en direct wordt er een gedachte geactiveerd: ik mag niet oordelen. Dit is niet het zien wat ons uit ons lijden zal bevrijden.

Het gaat over zien vanuit Bewustzijn, dan wordt er waar genomen zonder oordeel. En dat is een wezenlijke ontwikkeling: de sprong van het zien vanuit de mind (die afkeurt/goed keurt wat wordt gezien) naar waarnemen vanuit de Bron, die helder, liefdevol en neutraal is (onze Boeddha natuur).

Hoe kijk jij? Met welk oog bezie jij je gedrag en handelen?
Onderzoek dat eens door de dag heen. Kijk je vanuit de mind? Of is er een zien vanuit neutraliteit, een zacht, liefdevol aanschouwen van wat er plaats vindt in jou?

En wat zie je dan?
Zie je de patronen en overtuigingen in jou die je gedrag sturen?
Zie je welke diepere pijn er wordt geraakt, die je niet wil voelen?
De pijn die schuil gaat achter irritatie, oordelen, afleiding, je best doen, schuld, schaamte, niet goed genoeg zijn, angst?

Laat de oude pijn smelten, wees aanwezig/gewaar zodat je niet geïdentificeerd raakt met de pijn, want dan beschouw je de pijn als 'het is nu', 'het is waar wat ik voel; hij/zij ziet mij echt niet'. Voordat je het goed en wel door hebt, ga je op in het verhaal en zie je niet dat wat er wordt gevoeld 'oude pijn' is, die je al zo lang bij je draagt: de pijn van niet geliefd zijn, de pijn van eenzaamheid en afwijzing, de pijn van leegte, gemis, de pijn van niet welkom zijn, de pijn van hulpeloosheid en onmacht, de pijn van niet begrepen en gehoord zijn, van onveiligheid en niet gesteund zijn, de pijn van onderdrukking, van geen stem hebben. The way out, is the way in.

Zelfonderzoek kent een voorwaarde.
Wat zou deze voorwaarde zijn? Enig idee?
Wat is essentieel om de vruchten van zelfonderzoek te kunnen plukken?

Mijn antwoord: een diep besef dat jij de enige bent, die verantwoordelijk is voor jouw pijn.

En dat vinden we nog niet zo gemakkelijk, omdat we allemaal vermijders zijn..., vermijders van pijn. En om die pijn of kwetsing niet te hoeven voelen, wijzen we naar buiten, naar de ander, de anderen zijn de oorzaak van mijn pijn. En deze overtuiging is heel hardnekkig: ik voel me zo en dat komt door jou of jullie.

Nee, dat komt niet door de ander(en), de ander triggert slechts de pijn, die al in jou aanwezig is. Als die pijn niet in jou aanwezig is, zou er überhaupt geen pijn gevoeld worden, je zou het gemopper van je partner, als je hem vraagt de tv uit te zetten, niet als pijnlijk ervaren, omdat de bodem daarvoor in jou ontbreekt. Jij kan alleen maar geraakt worden als er een haakje in jou is van eerdere pijn, die overeen lijkt te komen met dat wat jij meent waar te nemen bij de ander(en): zie je wel, mijn partner vindt mij niet belangrijk, hij heeft geen aandacht voor mij, wel voor die tv (mobiele telefoon, andere mensen etc.)

Als je geraakt wordt, neem verantwoordelijkheid voor dat wat zich afspeelt in jou.

En laat de pijn van het kind dat je was, zonder verhaal erom heen, smelten.
De beloning van zelfonderzoek is: innerlijke bevrijding, onvoorwaardelijke liefde, lijden dat ophoudt te bestaan, een schone lens, leegte (er zit niets meer tussen jou en de realiteit: je ziet de dingen zoals ze zijn).
Een rijke beloning, die ons echter niet zomaar in de schoot wordt geworpen. Het vraagt een totale inzet en dan op een dag... vindt de verschuiving plaats... en ben je niet langer een slaaf van de mind. Er komt steeds meer zicht, helder zicht, de identificatie met de pijnlijke emoties en overtuigingen dooft langzaamaan (of ineens) uit, naarmate het Bewustzijn zich verdiept.

Als je je aangesproken voelt door deze weg, de weg van zelfonderzoek, weet dat je welkom bent voor wat begeleiding en ondersteuning.

Een onderzocht leven is het waard geleefd te worden.

Voor aanvullende informatie: lees de blog 'zelfonderzoek in relaties', de blog 'zelfonderzoek: alles in mijn leven is moeten' en de blog 'overtuigingen transformeren, de directe weg'.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Zonder verwachtingen... Zijn...



Zonder verwachtingen... Zijn...

Enige tijd geleden sprak ik een cliënt over de verwachtingen, die in haar leven, ten aanzien van een vriendin. Zij had een potentiële afspraak met een vriendin afgezegd, omdat zij een plaatje, een verwachting had/heeft over vriendschap: vriendschap dient van twee kanten te komen, ik verwacht van haar dat zij ook eens contact met mij opneemt en dat het initiatief niet altijd van mijn kant hoeft te komen.

Toen haar vriendin zich tijdens een mailwisseling niet overeenkomstig haar verwachting gedroeg, werd de cliënt boos en trok zij de afspraak, die ze recent met haar vriendin had gemaakt, weer in. Wat zij niet zag, was dat de verwachting die zij had een impliciete eis was, die zij aan haar vriendin stelde: ze laat de ander niet vrij om al dan niet contact met haar op te nemen.

Overtuiging: Het is toch niet meer dan normaal dat je van een vriendin mag verwachten dat zij ook eens contact met mij opneemt, dat het niet altijd van één kant komt? Toch?

Is dat zo? Stel dat jouw behoefte totaal anders is dan haar behoefte? Dat jij altijd als eerste het initiatief neemt, omdat jouw behoefte sterker is dan die van haar...
Voordat zij überhaupt kan voelen dat zij contact met jou wil opnemen, trek jij al aan de bel. En zo ontstaat er in de loop der jaren een patroon: jij bent altijd degene die als eerste contact opneemt. En waarom zou dat een probleem zijn? Als je daar geen mening over hebt, als het geen pijn in je opwekt, dan is dat de situatie: jij neemt altijd als eerste contact met haar op voor een afspraak en zij bevestigt jouw voorstel om elkaar te ontmoeten. Dat is alles.

En hebben jullie weleens in alle openheid met elkaar gesproken over jullie vriendschap, wat vriendschap voor ieder van jullie betekent, wat de behoefte is van jullie beiden aan contact? En wat het met jou doet als het initiatief altijd van jouw kant moet komen?

En zie je welke plaatjes jij plakt op haar als zij geen contact opneemt met jou? En dat die plaatjes niet over haar gaan, maar over pijn die al in jou aanwezig is, wat door je vriendin wordt getriggerd?

Zij is niet de veroorzaker van jouw pijn, zij triggert de pijn (er niet toe doen), die al lang in jou aanwezig is. Zie je dat je vanuit die oude pijn reageert op haar? En dat er vanuit de mind een overtuiging wordt gecreëerd over vriendschap om de onderliggende pijn (er niet toe doen) niet te hoeven voelen...

Zie je dat die overtuiging ertoe leidt dat je een eis, een verwachting bij haar neer legt: zij moet contact met mij opnemen. En op het moment dat zij dat niet doet..., meen jij dat je terecht boos mag zijn op haar...

Zo gaat het dan: we veroordelen de ander, we beschuldigen de ander, zonder in de gaten te hebben dat we daardoor niet hoeven te voelen wat er in ons, op een dieper niveau, wordt geraakt: oude pijn. De pijn van het kind dat niet werd gezien, er niet toe deed.

Elke vorm van verwachting en verlangen leidt tot pijn:
teleurstelling, omdat de realiteit altijd anders verloopt dan de verwachting;
boosheid, omdat de ander niet doet wat wij impliciet van de ander verwachten;
verdriet, omdat de ander niet aan ons beeld beantwoordt wat we over de ander hadden gecreëerd.

Hoe zou ons leven zijn zonder verwachting? Zonder verlangen? Zonder impliciete of expliciete eis? Zonder plaatjes over onszelf, de ander of over een situatie?

Onderzoek eens voor jezelf welke verwachtingen, verlangens en (impliciete) eisen er in jou leven én wat de gevolgen daarvan zijn in de omgang met anderen.

Het gaat niet om het onderdrukken van verlangens (ik mag geen verwachtingen of verlangens hebben), maar om het herkennen en onderkennen van de verwachtingen en verlangens (dit leeft in mij).  En het effect daarvan: het leidt tot conflicten en pijn.

Als je  werkelijk doorziet wat het effect is van al die verwachtingen, dan doven de verlangens langzaam uit en laat je de ander vrij.
Dan is vriendschap en intimiteit pas echt mogelijk.

Boeddha zei voortdurend: 'Wees vrij van verlangens en je zult vrij zijn van samsara, van lijden; vrij van de wereld.'

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Wegen om (existentiële) pijn te voelen en te laten smelten.



Projectie: Ik heb niemand, ik voel me eenzaam...

Hoe kan ik tot de wortel gaan van een bepaalde pijn? En zijn er nog andere wegen om identificatie met de mind, met het 'ik' (de bron van al het lijden) te doorbreken?
Ja, er zijn andere directe wegen naar bevrijding, die ik in een andere blog bespreek, maar eerst nog wat verdieping op het voelen van pijn.

Het voelen van pijn is eigenlijk alleen nodig wanneer de pijn actueel is. Oftewel: de pijn voelt zo echt dat je er niet om heen kan, veelal zijn we dan volledig geïdentificeerd met de pijn, volledig geïdentificeerd met het verhaal wat de mind heeft bedacht. Je voelt je bijvoorbeeld diep en diep eenzaam, niemand die echt van je houdt, zo lijkt het..., moederziel alleen. En je kunt je niet losmaken van het verhaal dat de mind daarover als oorzaak heeft bedacht: ik voel me eenzaam, ik ben helemaal alleen en dat komt, omdat ik geen partner heb. Je gelooft volledig het plaatje wat de mind je voor schotelt. Je hebt niet door dat je niet alleen bent en nooit alleen bent geweest. Hoe kan je überhaupt alleen zijn als je deel bent van het leven zelf? Deel bent van het bestaan zelf. Daarnaast zijn er altijd mensen om je heen:  mensen die je ontmoet in de supermarkt, collega's, vrienden, familie etc.

Je bent niet alleen, je voelt je alleen, je voelt je eenzaam, zoals ieder mens zich deep down alleen voelt door de pijn van de afscheiding, de identificatie met een 'ik'.

We geloven het verhaal wat de mind bedenkt (ik ben alleen, omdat ik geen partner heb) en hebben niet door dat de pijn haar oorsprong vindt in de afscheiding, die op jonge leeftijd plaats vindt, wanneer we keer op keer worden bevestigd door onze omgeving dat we een op zichzelf staand persoontje zijn, een 'ik', die los staat van anderen, een 'ik' die los staat van het leven zelf, los van andere levensvormen: er ontstaat een scheiding, die niet werkelijk is, maar wel zo voelt (het ego).

Zolang we het 'ik' en de mind niet doorzien, zal de mind een verhaal creëren over de pijn, die we op dat moment ervaren en waar we in geloven: ik voel me eenzaam en alleen en dat komt, omdat ik geen partner heb.

Kijkend vanuit het perspectief van onze actualiteit kunnen we constateren dat we bijvoorbeeld alleen leven, zonder relatie, dat is alles. De pijn van eenzaamheid wordt getriggerd door de verhalen, die de mind creërt: je meent anderen nodig te hebben om licht en liefde in je bestaan te ervaren. Je zoekt licht en liefde buiten je, bij anderen, in plaats van Licht en Liefde in jezelf te ontdekken. Oké, zo is het dan..., voor dit moment. Je bent volledig geïdentificeerd met 'eenzaamheid' en het verhaal erom heen.

Hoe omarm je dan die pijn? vroeg een bloglezer.
Op het moment dat de pijn overduidelijk aanwezig is en je op jezelf bent: keer naar binnen. Maak bijvoorbeeld gebruik van muziek: songs die voor jou de pijn 'eenzaamheid' losmaken, waardoor het verdriet wat schuil gaat achter de gedachte 'ik voel me eenzaam en dat komt, omdat ik geen partner heb' kan gaan stromen.

Realiseer je dat het een plaatje is (ook al voelt dat nu nog niet zo), een verhaal gebaseerd op identificatie met de mind. De werkelijke oorsprong van deze pijn is niet dat je alleen bent, maar dat je deep down je afgescheiden voelt van anderen, van het bestaan, en bovenal van jezelf...door identificatie met een 'ik' en identificatie met de mind.

Wees totaal aanwezig bij deze oerpijn genaamd 'eenzaamheid'. Ga er helemaal in terwijl je aanwezig blijft. Voel waar de pijn van 'eenzaamheid' in je lichaam huist: je buik, hart, keel...? Ga daar met je aandacht heen en blijf daarbij.

Ja..., maar wat bedoel je met 'aanwezig' of 'aandachtig' blijven?
Daar bedoel ik mee dat er 'iets' is dat deze pijn waarneemt, want anders zou je überhaupt je niet bewust zijn dat de pijn van eenzaamheid in jou is getriggerd.

Hoe weet je dat een bepaalde pijn door je heen gaat?
Je weet dat, omdat er 'iets' is (Bewustzijn) wat deze pijn waarneemt. Dat 'iets' noem ik 'aanwezigheid'.

Het wordt ook wel Boeddha natuur of Puur Gewaarzijn of Beingness genoemd.

Onze essentie is Bewustzijn (Puur Gewaarzijn) en binnen dat Bewustzijn verschijnt de oerpijn 'eenzaamheid'. Kijk vanuit dat 'iets', vanuit Puur Gewaarzijn naar deze pijn en laat de pijn tot op het bot toe, waardoor deze kan smelten. Geen verhalen, geen analyses...

Ja, het is mogelijk dat er spontaan bepaalde beelden uit het verleden worden getriggerd, die voor jou zijn gelinkt aan 'eenzaamheid'..., zie ze voorbij komen zonder erin op te gaan, het zijn herinneringen, verleden tijd, slechts ideeën die in het NU geen realiteitswaarde hebben, de ervaringen zijn (allang) voorbij, ze bestaan niet meer in het heden, en bottom line gaat het niet over eenzaamheid gekoppeld aan bepaalde ervaringen in dit leven (dat zijn slechts oppervlakkige lagen van pijn gerelateerd aan de persoonlijkheid), maar het gaat over eenzaamheid, die voort komt uit onze staat van zijn als mensheid: het is de pijn van de afscheiding.  Dus voel deze oerpijn, de pijn van de afscheiding, daar gaat het om: voel totaal hoe 'eenzaamheid' voelt..., zodat deze oerpijn kan smelten.

Als je niet Aanwezig bent bij deze pijn, dan verlies je jeZelf in de pijn, dan wordt je de pijn zelf, dan raak je totaal geïdentificeerd met het gevoel van eenzaamheid en kan je niet meer zien (geen Gewaarzijn) dat de mind een verhaal creërt waar eenzaamheid aan gekoppeld wordt, dan denk je dat je verhaal echt waar is, dat je echt eenzaam bent, omdat je op dit moment alleen bent, dan denk je dat er niemand is, die van je houdt...met als gevolg dat je je diep ellendig voelt. Dan ben je in de greep van de mind (het ego), dan doorzie je niet dat we allemaal behept zijn met de pijn van de afscheiding. De oplossing ligt niet in het vinden van een partner (niets op tegen als er een op het toneel verschijnt), de oplossing ligt niet in de buitenwereld. De oplossing ligt in het doorzien van de oorzaak van deze pijn: de identificatie met een  'ik' en de identificatie met de mind. Vandaar het belang van Gewaarzijn.

Ons leven lang zijn we gericht op het vermijden van pijn. Ga eens de andere kant op: ontmoet de pijn, vanuit Gewaarzijn, en ontdek wat het effect daarvan is. Je ziet de realiteit weer zoals die is, zonder het verhaal rond de pijn van eenzaamheid, en je hebt ruimte en aandacht gegeven aan het doen smelten van deze oerpijn.

Naast muziek kan je ook gebruik maken van andere ingangen om de pijn van eenzaamheid uit te drukken, bijvoorbeeld schilderen of andere creatieve uitingsvormen. Ga niet forceren, keer naar binnen wanneer de pijn actueel (heftig) is. Kijk welke ingang voor jou werkt.

Tja, dat is wakker worden: beseffen dat je niet het verhaal bent (ik ben eenzaam, omdat...), maar Dat waar het verhaal in verschijnt (Beingness, Puur Gewaarzijn). Wanneer je Dat realiseert, wordt de identificatie met emoties/gedachten doorbroken en zijn we in staat om vanuit Gewaarzijn (zonder weerstand) de pijn te ontmoeten.

En de verschuiving van mind naar Beingness of Puur Gewaarzijn, kan je niet afdwingen…, dat is Grace…
Je kan werken met de pijn die zich aandient als deze wordt getriggerd…, je kan je aandacht richten op vermijdingsgedrag, die je hanteert om geen pijn te hoeven voelen (bijvoorbeeld veel sociale contacten aangaan om niet de eenzaamheid te voelen). Je kan het mechanisme van projectie doorzien (welke plaatjes plak ik op de realiteit?) en dieper en dieper de identificatie met een  'ik' onderzoeken..., maar de verschuiving van de emotionele/mentale laag naar Dat (Pure Awareness) is iets waar je geen controle over hebt..., je kunt het niet doen..., het wordt op een bepaald moment in je wakker. En dan wordt het pas echt mogelijk om (zonder weerstand) oude pijn tot op de bodem toe te laten.

En zijn er nog andere wegen om identificatie met de mind/ego, met emoties en gedachten (de plaatjes) te doorbreken? Ja, bovenal meditatie. En een 'methode' die staat beschreven in de blog: overtuigingen transformeren, de directe weg.

Mocht je behoefte hebben aan ondersteuning, neem gerust contact met me op.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Projectie: Laat me niet in de steek...



Projectie: welke plaatjes plak jij op de realiteit? Hij laat me in de steek...

Ja, leuk hoor, die blog van jou over 'plaatjes plakken', maar het is toch echt zo dat hij mij van de een op de andere dag in de steek heeft gelaten. En ik zit toch maar mooi met die brokstukken van ongeloof, boosheid en verdriet. En dan zal het allemaal wel waar zijn dat ik niet die emoties en gedachten ben, maar ze zijn er toch overduidelijk. Dus vertel mij maar eens hoe dat dan zit?

Tja, niet eenvoudig en heel herkenbaar, want enige tijd geleden werd ik ook overvallen door een plaatje waar ik mee geïdentificeerd raakte (wat ik geloof en waarheidsgehalte toe ken) van waaruit een verhaaltje ontstond met als gevolg 'lijden'.

Enkele jaren geleden was er zo'n situatie.
De gewrichten..., dat is een zwak punt in 'mijn' lijf.  Ik was net gestart in de sportschool: tijd om aan mijn conditie te werken. Rustig aan beginnen..., maar ook al begon ik rustig, ik liep al gauw een blessure in het kniegewricht op. De knie werd dik en de huisarts gaf aan dat er mogelijk een stukje bot was los geschoten (een gewrichtsmuis) die de klachten/pijn veroorzaakte. Daarnaast had ik me (voorafgaand aan de knieblessure) thuis ingezet: de badkamer eens flink een beurt gegeven. Laat ik het weer eens proberen, dacht ik, ook al weet ik (herinnering) dat het schoudergewricht het niet echt waardeert. Na een behoorlijke tijd het schoudergewricht rust te hebben gegeven, leek het me een poging waard om eens te kijken wat een poetsbeurt voor het lijf (de schouder en de knieën) betekende. Pijn en beperking was het gevolg.

Deze twee situaties leidde tot identificatie met de pijn, met het lichaam, en het volgende verhaaltje ontstond na een bezoek aan de huisarts: 'Jeetje, de linkerenkel versleten en de rechter knieschijf..., nu ook nog eens de linkerknie en wederom mijn rechterschouder die opspeelt..., als dit zo door gaat, hoe moet het dan verder met dit lijf in de toekomst?
Wat als ik er ooit alleen voor sta? En dan zegt de huisarts ook nog eens doodleuk: 'Het wordt er in de toekomst niet beter op, alleen maar slechter... en er valt weinig aan te doen, je zult hiermee moeten leven.'

Verdriet overviel mij toen ik thuis kwam..., en ik merkte op dat ik aan de haal ging met de gedachten van de huisarts, ik geloofde ze, ik raakte erin verstrikt, de pijn in de gewrichten raakte gefixeerd door de mind. Het verhaaltje van de huisarts en de pijn zelf van dat moment werd door de mind aangegrepen als: voor altijd, mijn leven lang, altijd die pijn en die wordt alleen maar erger... Ik zag het gebeuren dat ik meegenomen werd door de gedachte (het verhaaltje van de huisarts), de emotie (verdriet), de pijn (die versterkt in het bewustzijn aanwezig was door het verhaaltje wat ik geloofde).

Tja, alles wat je aandacht geeft… groeit. En gedurende enkele dagen overviel me destijds zo nu en dan een huilbui. Tot het moment dat ik weer wakker werd uit de droom, uit het verhaaltje wat was gaan lopen door de gebeurtenissen met de knie/schouder en de mededeling van de huisarts. Ik was weer aanwezig in het NU. En ik realiseerde me dat ik niet weet wat de toekomst brengt. Ja, het verhaal van de huisarts kan waar zijn (dat het alleen maar slechter wordt), maar wat de toekomst werkelijk in petto heeft voor dit lijf weet ik niet. Als ik volledig mee ga met wat de huisarts voor spiegelt, als ik geïdentificeerd raak met het beeld (een idee, niet de werkelijkheid zelf) wat wordt geschetst over de toekomst (die niet bestaat, alleen het NU), dan projecteer ik naar de toekomst toe: verslechtering, pijn, achteruitgang van de gewrichten.

Op het moment dat identificatie met de gedachte los komt, dan is er dit moment, dan is er NU pijn, dan kan ik nagaan of er een medische ingreep/fysiotherapie of anderszins iets mogelijk is om de gewrichten te ontlasten..., en dat is het dan, PUNT, einde verhaal, de toekomst ken ik niet.

Daarnaast realiseer ik me, door ervaring in de afgelopen jaren, dat de mate van pijn in de gewrichten ups en downs kent. Er zijn periodes waarin ik nauwelijks pijn ervaar en er zijn periodes waarin pijn aanwezig is. Dus niets ligt vast voor de toekomst (die niet bestaat), ik weet niet wat de toekomst brengt.

Het verhaal viel weer van me af..., en wat was de uitwerking daarvan voor de fysieke pijn? Een stuk lichter doordat ik geen waarde meer toe kende aan het verhaal. En wie weet welke medische vooruitgang er nog plaats vindt in de komende jaren, die mogelijk van betekenis is voor de gewrichten...

Ja, maar hoe zit dat dan met 'in de steek gelaten'?

Vraag jezelf eens af wat die woorden eigenlijk betekenen en waar ze naar verwijzen. De realiteit is dat hij/zij een andere keuze maakt en zijn weg vervolgt. Wat jij erop plakt is dat je je in de steek gelaten voelt. Klopt dat verhaaltje? Nou, hij adoreerde mij, hij plaatste mij op een voetstuk en van de ene op de andere dag verliet hij mij.
Ik kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is...
Ja, ik voelde me geliefd en toen hij vertrok werd ik weer helemaal op mezelf terug geworpen. Wat bedoel je daarmee? vraag ik. Dat er niemand voor mij is. Ik voel me verloren en eenzaam, hij heeft mij gewoonweg in de steek gelaten.

Welk deel in jou kijkt vanuit de bril van 'in de steek gelaten'? Is dat de volwassen, vrije vrouw die je in essentie bent of een herinnering uit een grijs verleden die je op het heden plakt?
Ja..., zo heb ik er nog niet naar gekeken..., mijn moeder stierf op jonge leeftijd en ik voelde me in de steek gelaten door haar. Ik voel nu verdriet...

Laat het maar toe..., zeg ik, het is niet niks als een ander (moeder/partner) plotsklaps uit je leven verdwijnt. Het is niet niks als je eindelijk dacht de aandacht en liefde gevonden te hebben bij deze partner waar je je hele leven al naar verlangde/verlangt. Opeens verdwijnt hij uit je leven, voor dat moment, want je weet niet of er een andere verbinding uit het afscheid kan ontstaan... Maar voor NU houdt de verbinding, de uitwisseling op te bestaan. Dat doet pijn. Dat mag er helemaal zijn.

En realiseer je dat deze kindpijn, waar behoeftigheid uit voort komt (behoefte aan aandacht, geliefd zijn, welkom zijn), al heel lang in jou huist..., lang voordat deze partner in je leven verscheen. De pijn die je voelt, is de pijn van het kind dat zich verlaten en verloren voelde toen je moeder overleed.

Ga tot op de wortel in het ervaren van deze diepe pijn..., dan smelt de pijn en hoef je deze niet langer meer over te hevelen naar een volgende relatie. Voel de pijn, totaal, zonder het verhaal..., het verhaal doet er niet toe, de analyse is niet van belang.

Je hoeft je niet af te vragen waarom het zo gegaan is met deze partner zoals het is gegaan. Je hoeft je niet af te vragen welke signalen je hebt gemist waardoor de ander van de een op de andere dag is verdwenen. Je hoeft niet in je verleden te gaan spitten om na te gaan welke gebeurtenissen ertoe hebben geleid dat je je nu zo voelt zoals je je voelt. Als je dat wel doet, raak je weer verstrikt in 'verhalen', 'herinneringen', 'verleden' oftewel 'de mind'.

Het enige wat telt is de emotie 'verlaten zijn'.

Die emotie ligt nog opgeslagen in het celgeheugen. Geef jezelf de ruimte om deze emotie totaal te ervaren, vanuit het besef dat jij die emotie niet bent, maar de liefdevolle aanwezigheid (bewustzijn) waarin deze emotie, deze pijn verschijnt. Het is onverwerkte pijn die we overhevelen naar de volgende relatie, tenzij we bereid zijn deze pijn totaal te omarmen, zonder verhaal. Puur het toelaten van de emotie, die voortkomt uit de gedachte: hij heeft me in de steek gelaten. Kindpijn..., dat is alles. Laat het toe en het verdwijnt uit de blauwdruk van de cellen.

En nog een toevoeging: je bent niet de enige die deze 'kindpijn' (eigenlijk is het de pijn van de afscheiding)  bij zich draagt... Zolang we (de mensheid) niet thuis zijn in ons hart, zolang we nog leven vanuit een overlevingsstructuur (angst & tekort & liefdeloosheid) en daar vanuit worden groot gebracht,  zijn we behoeftige wezens. Dat kan niet anders. Wat we kennen is voorwaardelijke liefde (ik hou alleen van jou, als je...) en onze essentie is op jonge leeftijd overschaduwd geraakt door een laag van angst en tekort (de identificatie met de mind/ik).
Niemand is schuldig, er valt niemand wat te verwijten, dit is de huidige stand van zaken van de mensheid.
Zie, herken de oude pijn en neem daar verantwoordelijkheid voor.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes