Fixed ideas: Als iets niet resoneert, dan vertrouw ik het gewoonweg niet.



Enige tijd geleden ontving ik een mail waarin Wim (gefingeerde naam) aangaf dat bepaalde persoonlijke informatie, die ik met hem deelde niet resoneerde bij hem en dus ook niet klopte voor hem. Hij gaf aan bij zijn waarheid te willen blijven.
Niets mee mis, allebei een andere kijk op dat wat werd gedeeld, zou je zo zeggen. Ware het niet dat ik enige verkramping voelde in de vasthoudendheid van de opmerking die Wim plaatste. En dat wat ik deelde ging niet over hem, maar over mij waarbij het delen niet bedoeld was om enig advies of een mening van hem te ontvangen; ik deelde gewoon in alle openheid het een en ander. Opvallend dat Wim blijkbaar niet vanuit diezelfde openheid kon luisteren. Integendeel: hij liet naderhand weten dat als iets niet resoneert, het dan ook niet klopt voor hem.

Na een eerste uitwisseling tussen ons, zijn reactie gelezen hebbende, de bevestiging van hem gekregen hebbende dat hij open stond voor wat nadere feedback, stuurde ik hem onderstaande mail om een ander perspectief aan te reiken.

Zie hieronder:
Ha Wim,
Dank voor je reactie.
Je geeft aan dat als iets niet resoneert, je het gewoonweg niet vertrouwd.
Daar wil ik graag op ingaan. Ik wil niets afdoen aan jouw gevoel…en wil toch de nodige vraagtekens stellen bij de zin waarin jij aangeeft dat je ‘jouw’ waarheid niet teniet wil doen.
Wat is waarheid? En in hoeverre is ‘mijn’ waarheid waar?

Even een uitstapje:
Gisteravond lag ik op de bank en luisterde ik naar een satsang van Osho en de volgende zinnen raakten mij:
This is your understanding. You hear according to yourself. You see according to yourself. Because you have a fixed pattern of hearing and seeing. This has to be dropped. To know existence all fixed ideas has to be dropped. 

Your eyes should be just windows, not projectors. Your ears should be just doors, not projectors.

Jij zult mogelijk aangeven dat er geen sprake is van fixed ideas (als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij) of van projectie, maar dat het gewoon je gevoel is. Maar in hoeverre is je gevoel zuiver of ‘waar’ als het hart nog niet volledig open en schoon is?

De hoogste waarheid is de taal van het hart: dan ontmoet je de ander zonder de drang van het ego (zoals je aangeeft in je reactie) om er iets van te vinden; dat leeft niet, je stemt je af op de innerlijke stroom van de ander, je bent de ander…, van waaruit je de ander kan verstaan. Dat is de taal van het hart.

Wanneer het hart nog niet volledig open en schoon is, dan luisteren en kijken we vanuit de mind: we projecteren, we interpreteren, we vinden er wat van…en dat is wat de ander voelt. De luisteraar is dan meer met zichzelf bezig, dan dat hij/zij aanwezig is bij degene die deelt.

Overigens wil dat niet zeggen dat op enig moment wat feedback gegeven kan worden…, als de ander daarom vraagt of als de ander bevestigend antwoordt op de vraag of er wat feedback gegeven mag worden. En soms vindt ongevraagd gegeven feedback plaats, ook dat komt voor; de ander wordt een ander perspectief aangereikt wat in een proces dienend (en confronterend) kan zijn, ook als de ander het op dat moment niet als zodanig ervaart. En soms is er geen herkenning van de feedback. Het is niet zwart-wit; het een of het ander.

Wat ik in de afgelopen jaren heb ontdekt is dat alles projectie is, werkelijk alles, totdat het hart transparant is. Op het moment dat dit diep doordringt, ontstaat er als vanzelf enige voorzichtigheid met het ventileren van een waarheid (over de ander), die voort komt uit ‘dat is gewoonweg mijn gevoel’.

Als jij aangeeft dat je mij niet wil weg zetten of verwerpen zoals je in het verleden met mensen deed, en je aangeeft dat je wil vast houden aan jouw waarheid (gevoel/mening) en tegelijkertijd wil ontdekken hoe je dan toch de ander kan ontmoeten, dan vraag ik mij het volgende af: Wat maakt dat je wil ‘vasthouden’ aan ‘jouw’ waarheid? Heeft degene die in openheid over zichzelf deelt naar ‘jouw’ waarheid gevraagd?

Ergens voel ik een verkramping daarin…hoe zou het zijn om gewoon aanwezig te zijn bij de ander, je te verplaatsen in de ander, in de achtergrond of innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander wellicht wel kan horen, zien en voelen?

En zou het zo kunnen zijn dat je vast wil houden aan ‘jouw’  waarheid, omdat jouw waarheid in het verleden werd weg gezet of direct werd ontkend en verworpen, van waaruit je een drang voelt om, tegen alle stromen in, jouw waarheid overeind te houden: als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij.

Dit zijn zo wat overwegingen; het is aan jou om te onderzoeken (of niet) of iets resoneert en wat die resonantie jou dan te vertellen heeft. Ik ben benieuwd wat er in beweging komt…
En fijn, dank je wel dat je je open stelt voor feedback ook al voelt het mogelijk wat spannend zoals je zelf aangeeft in onze vorige uitwisseling.

Veel liefs,
Caroline

Een samenvatting van zijn reactie:

Hoi Caroline,
Dank voor je mail., deze mail ervaarde ik heel anders dan de vorige. Bij het lezen van je mail voelde ik gelijk een warm gevoel in m'n hart. Nu ik 'm weer lees is dat weer zo.

Ben nu al een paar dagen niet lekker. Ik hang op de bank en kijk wat tv.
Ik voel me daardoor ook wat kwetsbaarder en de gedachte aan je mail kwam weer op.

Net weer gelezen. Ja, ik voel dat er inderdaad een verkramping zit.
Wat is dan waarheid? Geen idee. Weet wel dat ik dat altijd onderzoek op het level dat ik kan zien of horen.

En juist door dit aan te gaan met jou en erover te sparren komt er weer wat meer ruimte. Alleen al de mogelijkheid het open te laten dat ik geen gelijk hoef te hebben of dat wat mijn gevoel zegt niet hoeft te kloppen doet dat al.
Dank voor de uitwisseling Caroline.

Liefs,
Wim

Voor de lezer: Observeer jezelf eens in intieme uitwisselingen met anderen.
In hoeverre ben je werkelijk aanwezig bij de ander? In hoeverre voel je en zie je het wezen van de ander van waaruit je de ander kan verstaan? Je zou kunnen zeggen: in hoeverre staat jouw wezen ‘aan’, waardoor je de ander in en vanuit het hart ontmoet?

Luister je vanuit openheid, afgestemd op de innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander kan ontvangen, horen en voelen?

Of luister je vooringenomen? Luister je vanuit de mind, vanuit de criticus? Weeg en beoordeel je de informatie, die in een persoonlijke uitwisseling wordt gedeeld? Betrek je alles op jezelf, terwijl het niet over jou gaat, maar over de ander? Luister je vanuit een fixed idee: klopt dit wat de ander zegt of klopt dit niet?
Check ook eens gaande de uitwisseling of je ander wel juist hebt verstaan.

Enkele jaren geleden wisselde ik samen met een vriendin uit. Op enig moment moesten we allebei heel hard lachen en vroeg zij: waar lach jij nu om? Wat bleek: we lachten allebei om iets totaal anders, terwijl we beiden dachten dat we om hetzelfde lachten. Allebei lachten we vanuit een eigen projectie. Heel vermakelijk.
We denken de ander te verstaan, maar heel vaak horen en zien we alleen dat wat in ons leeft: onze overtuigingen, aannames, onze inkleuringen dus.

Tot slot:
Onderzoek eens wie de ander is voorbij jouw gedachten en evaluaties over de ander.
Wie is de ander werkelijk, voorbij jouw beeld en interpretaties over de ander?

Mensen zijn niet wat wij over hen denken…
Nogmaals: mensen zijn niet wat wij over hen denken...

Kijk eens naar de mensen waar je dagelijks mee leeft en optrekt: wat is de box waar je hen in hebt gestopt (zo zijn zij/aannames/oordelen) waar je aan hecht?

Zelfs de mensen die we het beste kennen, zijn eigenlijk diep mysterieus.



www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Emoties zijn niet goed of slecht: ze zijn. Ik ben jaloers.



                  Ik ben jaloers.

Emoties zijn niet goed of slecht: ze zijn. Ze hebben je wat te vertellen.
Als mens zijn we behept met emoties en gedachten. En het feit dat emoties en gedachten er zijn, geeft aan dat ze bestaansrecht hebben. Ze zijn.
Ze komen voort uit de Leegte, uit de Bron, uit Beingness.
Raken we geïdentificeerd met - in onze ogen - vervelende emoties en gedachten, dan is er lijden. Bezien we onze emoties en gedachten - vanuit Puur gewaarzijn - dan ontstaat er ruimte om deze emoties en gedachten heen. Dan is er oordeelloos waarnemen van alles wat in ons plaats vindt. Geen enkele emotie of gedachte is dan goed of slecht: ze zijn. Op het moment dat we emoties en gedachten kunnen waarnemen, zijn er andere opties mogelijk voor deze 'vervelende' emoties en gedachten, namelijk: zelfonderzoek.

Voorbeeld:
Ik ben jaloers, zegt Suzanne. Het slaat echt nergens op, maar het is toch zo.
Wat is de situatie? Suzanne is samen met haar vriend naar een massagesalon gegaan. Ze hadden allebei een massageafspraak, die tegelijkertijd plaats vond in een afzonderlijke ruimte die voor hen was gereserveerd (dus zonder andere massageklanten). Oké, zeg ik, en wat gebeurde er toen? Nou, er kwam een oude masseuse en een jonge masseuse. De jonge masseuse ging eerst mijn voeten wassen. De oude masseuse stond bij de massagetafel van mijn vriend. Ja, en toen? Ik (Suzanne) dacht: dan gaat de jonge masseuse mij masseren en de oude masseuse mijn vriend, maar zo ging het niet..., de jonge masseuse ging na mijn voeten gewassen te hebben, de voeten wassen van mijn vriend en vervolgens kwam de oude masseuse bij mij staan en werd zij mijn masseuse en de jonge masseuse ging mijn vriend masseren. Oké, zeg ik, en toen? Nou, ik kon het niet uitstaan dat die jonge masseuse mijn vriend ging masseren, terwijl ik eigenlijk deep down heel graag een oude masseuse wil, omdat die niet zo soft zijn en ik van een stevige massage hou. Wat gebeurde er toen in jou? zei ik. Ik kon helemaal niet genieten van de massage. Ik dacht: die jonge masseuse heeft even zitten smoezen met die oude masseuse dat zij graag mijn vriend wil masseren en dat ze daarom hadden geruild. Vervolgens zat ik haar steeds in de gaten te houden terwijl ze met mijn vriend bezig was en ik voelde me heel erg jaloers. En vervolgens had ik daar weer een oordeel over..., ik mag niet jaloers zijn.
Goed dat je dat allemaal ziet, zeg ik. En als je nu nog wat verder onderzoek verricht, heb je dan door dat je een interpretatie erop los laat? De interpretatie is dan dat de jonge masseuse eigenlijk voor jou was bedoeld, omdat ze jouw voeten als eerste ging wassen. Hoezo zou zij voor jou zijn bedoeld? Omdat ze als eerste je voeten wast? En klopt de gedachte wel dat zij liever jouw vriend wilde masseren? Zou het ook zo kunnen zijn dat de oude masseuse een beetje ontzien wordt en dat de afspraak is dat de jonge masseuse alle voeten wast? Of dat de oude masseuse die opdracht heeft gegeven aan de jonge masseuse of dat...en ga zo maar verder..., vele mogelijkheden waarom situaties zo verlopen zoals ze verlopen... En jij kleurt het in zoals jij het ziet, niet zoals het werkelijk is, maar zoals jij het ziet. Het is jouw interpretatie, jouw inkleuring van de situatie, die meer zegt over jou, dan over de situatie zelf.

Ja, zegt Suzanne, dat is waar, het zijn allemaal aannames van mijn kant..., ik weet natuurlijk niet wat er feitelijk plaats vindt in het hoofd van de masseurs. Nee, zeg ik, precies, dat weet je niet. Jij plakt er van alles op, kleurt de situatie in..., doen we allemaal hoor, jij bent echt geen uitzondering daarin. Totdat we wakker beginnen te worden uit onze aannames... en doorzien dat we door een gekleurde bril naar de buitenwereld kijken.

Oké nu weer een stapje verder: als iedere emotie je wat te vertellen heeft, wat heeft de jaloezie van dit moment je te vertellen? Waar kijk je naar als je de jonge masseuse je vriend ziet masseren? Wat gaat er schuil achter de jaloezie? Dat hij zoveel aandacht krijgt van haar..., dat ze zo intiem zijn met elkaar. En wat vertelt dat jou? Eigenlijk ben ik jaloers op de aandacht die hij krijgt. En als alles projectie is, wat vertelt dit jou? Dat ik verlang naar aandacht van hem voor mij..., aandacht voor elkaar. Klopt die helemaal? Ja, zegt Suzanne, die klopt..., afgelopen week/weken is het heel druk geweest, we hadden veel visite, we hadden weinig tijd voor elkaar en ik voelde dat ik graag wat tijd met hem alleen wilde doorbrengen, maar het kwam er niet van en toen logeerde er ook nog eens een week een vriendin van hem bij ons in huis en had hij helemaal weinig aandacht voor mij, alles ging naar die vriendin, die na een week weer naar het buitenland zou vertrekken.
Oké: en hoe zou het voor je zijn om die aandacht te vragen?
Moeilijk, zegt Suzanne. Want? Nou, ik vind het niet makkelijk om te onderkennen dat ik behoefte heb aan aandacht van hem. Oké, dus er lijkt een verbod te zijn op het nodig hebben van aandacht? zeg ik.  Ja, zegt Suzanne..., zo had ik het nog niet bekeken...
Nou, dan weet je wat je te doen staat, zeg ik.  Je behoefte uitspreken:
Lieve schat, ik zou het zo fijn vinden om samen wat tijd met jou door te brengen, ik heb je gemist de afgelopen weken, en ik voel me net een klein kind, die behoefte heeft aan aandacht... en ik was stink jaloers op die vriendin van je die zoveel aandacht van jou vroeg en toen kreeg je ook nog eens die jonge masseuse, die aan jouw lijf ging plukken..., ik wil je weer even helemaal voor mezelf hebben..., wanneer is dat mogelijk?
Oohh, zegt ze, spannend om zo open te delen wat er allemaal in mij plaats vond en om mijn behoefte aan aandacht zo in het licht te zetten en uit te spreken, maar ik ga het aan.

Ben benieuwd, zeg ik. De behoefte aan aandacht smelt vanzelf als het taboe erop wordt doorzien. Onderken dat deze behoefte aan aandacht in je leeft..., spreek het uit, leef het..., tot het geen issue meer is..., omdat jij er geen issue meer van maakt, omdat aandacht versus geen aandacht als imprint (pijnpunt) in jouw systeem uitdooft. Er zit dan geen lading meer op het thema 'aandacht'. Maar als jij je verzet tegen deze behoefte, dan neemt de lading alleen maar toe en blijft jaloezie nog lang aan je kleven. En daar weet ik alles van...

En als je niet de aandacht krijgt waar je om vraagt, omdat je vriend op dat moment een andere keuze maakt ..., en het doet pijn ... voel de pijn. Het is de pijn van het jonge kind, die niet de aandacht kreeg die ze nodig had. Voel de pijn, wetende dat het 'oude pijn' is zonder je vriend enig verwijt te maken dat hij op dat moment geen aandacht voor je heeft. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen 'oude pijn'. En maak een nieuwe afspraak met je vriend voor quality time.

www.bewustzijnscoaching.com
Linked-In: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

Wegen om (existentiële) pijn te voelen en te laten smelten.



Projectie: Ik heb niemand, ik voel me eenzaam...

Hoe kan ik tot de wortel gaan van een bepaalde pijn? En zijn er nog andere wegen om identificatie met de mind, met het 'ik' (de bron van al het lijden) te doorbreken?
Ja, er zijn andere directe wegen naar bevrijding, die ik in een andere blog bespreek, maar eerst nog wat verdieping op het voelen van pijn.

Het voelen van pijn is eigenlijk alleen nodig wanneer de pijn actueel is. Oftewel: de pijn voelt zo echt dat je er niet om heen kan, veelal zijn we dan volledig geïdentificeerd met de pijn, volledig geïdentificeerd met het verhaal wat de mind heeft bedacht. Je voelt je bijvoorbeeld diep en diep eenzaam, niemand die echt van je houdt, zo lijkt het..., moederziel alleen. En je kunt je niet losmaken van het verhaal dat de mind daarover als oorzaak heeft bedacht: ik voel me eenzaam, ik ben helemaal alleen en dat komt, omdat ik geen partner heb. Je gelooft volledig het plaatje wat de mind je voor schotelt. Je hebt niet door dat je niet alleen bent en nooit alleen bent geweest. Hoe kan je überhaupt alleen zijn als je deel bent van het leven zelf? Deel bent van het bestaan zelf. Daarnaast zijn er altijd mensen om je heen:  mensen die je ontmoet in de supermarkt, collega's, vrienden, familie etc.

Je bent niet alleen, je voelt je alleen, je voelt je eenzaam, zoals ieder mens zich deep down alleen voelt door de pijn van de afscheiding, de identificatie met een 'ik'.

We geloven het verhaal wat de mind bedenkt (ik ben alleen, omdat ik geen partner heb) en hebben niet door dat de pijn haar oorsprong vindt in de afscheiding, die op jonge leeftijd plaats vindt, wanneer we keer op keer worden bevestigd door onze omgeving dat we een op zichzelf staand persoontje zijn, een 'ik', die los staat van anderen, een 'ik' die los staat van het leven zelf, los van andere levensvormen: er ontstaat een scheiding, die niet werkelijk is, maar wel zo voelt (het ego).

Zolang we het 'ik' en de mind niet doorzien, zal de mind een verhaal creëren over de pijn, die we op dat moment ervaren en waar we in geloven: ik voel me eenzaam en alleen en dat komt, omdat ik geen partner heb.

Kijkend vanuit het perspectief van onze actualiteit kunnen we constateren dat we bijvoorbeeld alleen leven, zonder relatie, dat is alles. De pijn van eenzaamheid wordt getriggerd door de verhalen, die de mind creërt: je meent anderen nodig te hebben om licht en liefde in je bestaan te ervaren. Je zoekt licht en liefde buiten je, bij anderen, in plaats van Licht en Liefde in jezelf te ontdekken. Oké, zo is het dan..., voor dit moment. Je bent volledig geïdentificeerd met 'eenzaamheid' en het verhaal erom heen.

Hoe omarm je dan die pijn? vroeg een bloglezer.
Op het moment dat de pijn overduidelijk aanwezig is en je op jezelf bent: keer naar binnen. Maak bijvoorbeeld gebruik van muziek: songs die voor jou de pijn 'eenzaamheid' losmaken, waardoor het verdriet wat schuil gaat achter de gedachte 'ik voel me eenzaam en dat komt, omdat ik geen partner heb' kan gaan stromen.

Realiseer je dat het een plaatje is (ook al voelt dat nu nog niet zo), een verhaal gebaseerd op identificatie met de mind. De werkelijke oorsprong van deze pijn is niet dat je alleen bent, maar dat je deep down je afgescheiden voelt van anderen, van het bestaan, en bovenal van jezelf...door identificatie met een 'ik' en identificatie met de mind.

Wees totaal aanwezig bij deze oerpijn genaamd 'eenzaamheid'. Ga er helemaal in terwijl je aanwezig blijft. Voel waar de pijn van 'eenzaamheid' in je lichaam huist: je buik, hart, keel...? Ga daar met je aandacht heen en blijf daarbij.

Ja..., maar wat bedoel je met 'aanwezig' of 'aandachtig' blijven?
Daar bedoel ik mee dat er 'iets' is dat deze pijn waarneemt, want anders zou je überhaupt je niet bewust zijn dat de pijn van eenzaamheid in jou is getriggerd.

Hoe weet je dat een bepaalde pijn door je heen gaat?
Je weet dat, omdat er 'iets' is (Bewustzijn) wat deze pijn waarneemt. Dat 'iets' noem ik 'aanwezigheid'.

Het wordt ook wel Boeddha natuur of Puur Gewaarzijn of Beingness genoemd.

Onze essentie is Bewustzijn (Puur Gewaarzijn) en binnen dat Bewustzijn verschijnt de oerpijn 'eenzaamheid'. Kijk vanuit dat 'iets', vanuit Puur Gewaarzijn naar deze pijn en laat de pijn tot op het bot toe, waardoor deze kan smelten. Geen verhalen, geen analyses...

Ja, het is mogelijk dat er spontaan bepaalde beelden uit het verleden worden getriggerd, die voor jou zijn gelinkt aan 'eenzaamheid'..., zie ze voorbij komen zonder erin op te gaan, het zijn herinneringen, verleden tijd, slechts ideeën die in het NU geen realiteitswaarde hebben, de ervaringen zijn (allang) voorbij, ze bestaan niet meer in het heden, en bottom line gaat het niet over eenzaamheid gekoppeld aan bepaalde ervaringen in dit leven (dat zijn slechts oppervlakkige lagen van pijn gerelateerd aan de persoonlijkheid), maar het gaat over eenzaamheid, die voort komt uit onze staat van zijn als mensheid: het is de pijn van de afscheiding.  Dus voel deze oerpijn, de pijn van de afscheiding, daar gaat het om: voel totaal hoe 'eenzaamheid' voelt..., zodat deze oerpijn kan smelten.

Als je niet Aanwezig bent bij deze pijn, dan verlies je jeZelf in de pijn, dan wordt je de pijn zelf, dan raak je totaal geïdentificeerd met het gevoel van eenzaamheid en kan je niet meer zien (geen Gewaarzijn) dat de mind een verhaal creërt waar eenzaamheid aan gekoppeld wordt, dan denk je dat je verhaal echt waar is, dat je echt eenzaam bent, omdat je op dit moment alleen bent, dan denk je dat er niemand is, die van je houdt...met als gevolg dat je je diep ellendig voelt. Dan ben je in de greep van de mind (het ego), dan doorzie je niet dat we allemaal behept zijn met de pijn van de afscheiding. De oplossing ligt niet in het vinden van een partner (niets op tegen als er een op het toneel verschijnt), de oplossing ligt niet in de buitenwereld. De oplossing ligt in het doorzien van de oorzaak van deze pijn: de identificatie met een  'ik' en de identificatie met de mind. Vandaar het belang van Gewaarzijn.

Ons leven lang zijn we gericht op het vermijden van pijn. Ga eens de andere kant op: ontmoet de pijn, vanuit Gewaarzijn, en ontdek wat het effect daarvan is. Je ziet de realiteit weer zoals die is, zonder het verhaal rond de pijn van eenzaamheid, en je hebt ruimte en aandacht gegeven aan het doen smelten van deze oerpijn.

Naast muziek kan je ook gebruik maken van andere ingangen om de pijn van eenzaamheid uit te drukken, bijvoorbeeld schilderen of andere creatieve uitingsvormen. Ga niet forceren, keer naar binnen wanneer de pijn actueel (heftig) is. Kijk welke ingang voor jou werkt.

Tja, dat is wakker worden: beseffen dat je niet het verhaal bent (ik ben eenzaam, omdat...), maar Dat waar het verhaal in verschijnt (Beingness, Puur Gewaarzijn). Wanneer je Dat realiseert, wordt de identificatie met emoties/gedachten doorbroken en zijn we in staat om vanuit Gewaarzijn (zonder weerstand) de pijn te ontmoeten.

En de verschuiving van mind naar Beingness of Puur Gewaarzijn, kan je niet afdwingen…, dat is Grace…
Je kan werken met de pijn die zich aandient als deze wordt getriggerd…, je kan je aandacht richten op vermijdingsgedrag, die je hanteert om geen pijn te hoeven voelen (bijvoorbeeld veel sociale contacten aangaan om niet de eenzaamheid te voelen). Je kan het mechanisme van projectie doorzien (welke plaatjes plak ik op de realiteit?) en dieper en dieper de identificatie met een  'ik' onderzoeken..., maar de verschuiving van de emotionele/mentale laag naar Dat (Pure Awareness) is iets waar je geen controle over hebt..., je kunt het niet doen..., het wordt op een bepaald moment in je wakker. En dan wordt het pas echt mogelijk om (zonder weerstand) oude pijn tot op de bodem toe te laten.

En zijn er nog andere wegen om identificatie met de mind/ego, met emoties en gedachten (de plaatjes) te doorbreken? Ja, bovenal meditatie. En een 'methode' die staat beschreven in de blog: overtuigingen transformeren, de directe weg.

Mocht je behoefte hebben aan ondersteuning, neem gerust contact met me op.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes

Projectie: Laat me niet in de steek...



Projectie: welke plaatjes plak jij op de realiteit? Hij laat me in de steek...

Ja, leuk hoor, die blog van jou over 'plaatjes plakken', maar het is toch echt zo dat hij mij van de een op de andere dag in de steek heeft gelaten. En ik zit toch maar mooi met die brokstukken van ongeloof, boosheid en verdriet. En dan zal het allemaal wel waar zijn dat ik niet die emoties en gedachten ben, maar ze zijn er toch overduidelijk. Dus vertel mij maar eens hoe dat dan zit?

Tja, niet eenvoudig en heel herkenbaar, want enige tijd geleden werd ik ook overvallen door een plaatje waar ik mee geïdentificeerd raakte (wat ik geloof en waarheidsgehalte toe ken) van waaruit een verhaaltje ontstond met als gevolg 'lijden'.

Enkele jaren geleden was er zo'n situatie.
De gewrichten..., dat is een zwak punt in 'mijn' lijf.  Ik was net gestart in de sportschool: tijd om aan mijn conditie te werken. Rustig aan beginnen..., maar ook al begon ik rustig, ik liep al gauw een blessure in het kniegewricht op. De knie werd dik en de huisarts gaf aan dat er mogelijk een stukje bot was los geschoten (een gewrichtsmuis) die de klachten/pijn veroorzaakte. Daarnaast had ik me (voorafgaand aan de knieblessure) thuis ingezet: de badkamer eens flink een beurt gegeven. Laat ik het weer eens proberen, dacht ik, ook al weet ik (herinnering) dat het schoudergewricht het niet echt waardeert. Na een behoorlijke tijd het schoudergewricht rust te hebben gegeven, leek het me een poging waard om eens te kijken wat een poetsbeurt voor het lijf (de schouder en de knieën) betekende. Pijn en beperking was het gevolg.

Deze twee situaties leidde tot identificatie met de pijn, met het lichaam, en het volgende verhaaltje ontstond na een bezoek aan de huisarts: 'Jeetje, de linkerenkel versleten en de rechter knieschijf..., nu ook nog eens de linkerknie en wederom mijn rechterschouder die opspeelt..., als dit zo door gaat, hoe moet het dan verder met dit lijf in de toekomst?
Wat als ik er ooit alleen voor sta? En dan zegt de huisarts ook nog eens doodleuk: 'Het wordt er in de toekomst niet beter op, alleen maar slechter... en er valt weinig aan te doen, je zult hiermee moeten leven.'

Verdriet overviel mij toen ik thuis kwam..., en ik merkte op dat ik aan de haal ging met de gedachten van de huisarts, ik geloofde ze, ik raakte erin verstrikt, de pijn in de gewrichten raakte gefixeerd door de mind. Het verhaaltje van de huisarts en de pijn zelf van dat moment werd door de mind aangegrepen als: voor altijd, mijn leven lang, altijd die pijn en die wordt alleen maar erger... Ik zag het gebeuren dat ik meegenomen werd door de gedachte (het verhaaltje van de huisarts), de emotie (verdriet), de pijn (die versterkt in het bewustzijn aanwezig was door het verhaaltje wat ik geloofde).

Tja, alles wat je aandacht geeft… groeit. En gedurende enkele dagen overviel me destijds zo nu en dan een huilbui. Tot het moment dat ik weer wakker werd uit de droom, uit het verhaaltje wat was gaan lopen door de gebeurtenissen met de knie/schouder en de mededeling van de huisarts. Ik was weer aanwezig in het NU. En ik realiseerde me dat ik niet weet wat de toekomst brengt. Ja, het verhaal van de huisarts kan waar zijn (dat het alleen maar slechter wordt), maar wat de toekomst werkelijk in petto heeft voor dit lijf weet ik niet. Als ik volledig mee ga met wat de huisarts voor spiegelt, als ik geïdentificeerd raak met het beeld (een idee, niet de werkelijkheid zelf) wat wordt geschetst over de toekomst (die niet bestaat, alleen het NU), dan projecteer ik naar de toekomst toe: verslechtering, pijn, achteruitgang van de gewrichten.

Op het moment dat identificatie met de gedachte los komt, dan is er dit moment, dan is er NU pijn, dan kan ik nagaan of er een medische ingreep/fysiotherapie of anderszins iets mogelijk is om de gewrichten te ontlasten..., en dat is het dan, PUNT, einde verhaal, de toekomst ken ik niet.

Daarnaast realiseer ik me, door ervaring in de afgelopen jaren, dat de mate van pijn in de gewrichten ups en downs kent. Er zijn periodes waarin ik nauwelijks pijn ervaar en er zijn periodes waarin pijn aanwezig is. Dus niets ligt vast voor de toekomst (die niet bestaat), ik weet niet wat de toekomst brengt.

Het verhaal viel weer van me af..., en wat was de uitwerking daarvan voor de fysieke pijn? Een stuk lichter doordat ik geen waarde meer toe kende aan het verhaal. En wie weet welke medische vooruitgang er nog plaats vindt in de komende jaren, die mogelijk van betekenis is voor de gewrichten...

Ja, maar hoe zit dat dan met 'in de steek gelaten'?

Vraag jezelf eens af wat die woorden eigenlijk betekenen en waar ze naar verwijzen. De realiteit is dat hij/zij een andere keuze maakt en zijn weg vervolgt. Wat jij erop plakt is dat je je in de steek gelaten voelt. Klopt dat verhaaltje? Nou, hij adoreerde mij, hij plaatste mij op een voetstuk en van de ene op de andere dag verliet hij mij.
Ik kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is...
Ja, ik voelde me geliefd en toen hij vertrok werd ik weer helemaal op mezelf terug geworpen. Wat bedoel je daarmee? vraag ik. Dat er niemand voor mij is. Ik voel me verloren en eenzaam, hij heeft mij gewoonweg in de steek gelaten.

Welk deel in jou kijkt vanuit de bril van 'in de steek gelaten'? Is dat de volwassen, vrije vrouw die je in essentie bent of een herinnering uit een grijs verleden die je op het heden plakt?
Ja..., zo heb ik er nog niet naar gekeken..., mijn moeder stierf op jonge leeftijd en ik voelde me in de steek gelaten door haar. Ik voel nu verdriet...

Laat het maar toe..., zeg ik, het is niet niks als een ander (moeder/partner) plotsklaps uit je leven verdwijnt. Het is niet niks als je eindelijk dacht de aandacht en liefde gevonden te hebben bij deze partner waar je je hele leven al naar verlangde/verlangt. Opeens verdwijnt hij uit je leven, voor dat moment, want je weet niet of er een andere verbinding uit het afscheid kan ontstaan... Maar voor NU houdt de verbinding, de uitwisseling op te bestaan. Dat doet pijn. Dat mag er helemaal zijn.

En realiseer je dat deze kindpijn, waar behoeftigheid uit voort komt (behoefte aan aandacht, geliefd zijn, welkom zijn), al heel lang in jou huist..., lang voordat deze partner in je leven verscheen. De pijn die je voelt, is de pijn van het kind dat zich verlaten en verloren voelde toen je moeder overleed.

Ga tot op de wortel in het ervaren van deze diepe pijn..., dan smelt de pijn en hoef je deze niet langer meer over te hevelen naar een volgende relatie. Voel de pijn, totaal, zonder het verhaal..., het verhaal doet er niet toe, de analyse is niet van belang.

Je hoeft je niet af te vragen waarom het zo gegaan is met deze partner zoals het is gegaan. Je hoeft je niet af te vragen welke signalen je hebt gemist waardoor de ander van de een op de andere dag is verdwenen. Je hoeft niet in je verleden te gaan spitten om na te gaan welke gebeurtenissen ertoe hebben geleid dat je je nu zo voelt zoals je je voelt. Als je dat wel doet, raak je weer verstrikt in 'verhalen', 'herinneringen', 'verleden' oftewel 'de mind'.

Het enige wat telt is de emotie 'verlaten zijn'.

Die emotie ligt nog opgeslagen in het celgeheugen. Geef jezelf de ruimte om deze emotie totaal te ervaren, vanuit het besef dat jij die emotie niet bent, maar de liefdevolle aanwezigheid (bewustzijn) waarin deze emotie, deze pijn verschijnt. Het is onverwerkte pijn die we overhevelen naar de volgende relatie, tenzij we bereid zijn deze pijn totaal te omarmen, zonder verhaal. Puur het toelaten van de emotie, die voortkomt uit de gedachte: hij heeft me in de steek gelaten. Kindpijn..., dat is alles. Laat het toe en het verdwijnt uit de blauwdruk van de cellen.

En nog een toevoeging: je bent niet de enige die deze 'kindpijn' (eigenlijk is het de pijn van de afscheiding)  bij zich draagt... Zolang we (de mensheid) niet thuis zijn in ons hart, zolang we nog leven vanuit een overlevingsstructuur (angst & tekort & liefdeloosheid) en daar vanuit worden groot gebracht,  zijn we behoeftige wezens. Dat kan niet anders. Wat we kennen is voorwaardelijke liefde (ik hou alleen van jou, als je...) en onze essentie is op jonge leeftijd overschaduwd geraakt door een laag van angst en tekort (de identificatie met de mind/ik).
Niemand is schuldig, er valt niemand wat te verwijten, dit is de huidige stand van zaken van de mensheid.
Zie, herken de oude pijn en neem daar verantwoordelijkheid voor.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes

Projectie: Welke plaatjes plak jij op de realiteit?



Projectie: Welke plaatjes plak jij op de realiteit?
Zolang we de realiteit niet waarnemen zoals ze is, plakken we plaatjes. Plaatjes die we hebben over onszelf (ik ben zus of zo), de ander (hij/zij is zus of zo) en de wereld (bijv. mensen zijn niet te vertrouwen). Met andere woorden: we definiëren onszelf (zo ben ik), de ander (zo is hij/zij) en de wereld (zo is de wereld).

Die plaatjes geven ons een gevoel van schijnhouvast, schijnzekerheid en schijnveiligheid: we menen te weten wie we zijn, wie de ander is, wat we geloven en waar we aan toe zijn. We hebben een vastomlijnd beeld gevormd van onszelf en de ander. Dat geeft duidelijkheid en zekerheid, maar is niet de realiteit, niet het leven van dit moment.

De plaatjes vertellen ons namelijk niets over het hier en nu, niets over de realiteit van dit moment, want het hier en nu, dit moment is altijd nieuw, onbekend, open en levend.

Heb je jezelf gedefinieerd als 'loyaal', dan dien je je daarnaar te gedragen, want dat is het beeld wat je over jezelf hebt gecreëerd. Dat je soms niet loyaal bent of wilt zijn, omdat je het niet eens bent met de gang van zaken, is dan eigenlijk niet meer mogelijk, want dan klopt het beeld over jezelf niet meer.

De plaatjes verwijzen naar de mind, naar een werkelijkheid die is bedacht en een bedachte werkelijkheid is niet het Leven zelf.

We zien het heden niet voor wat het is, maar we zien het heden door de bril van het verleden en de toekomst.  We zien het heden door een bril van opvattingen, overtuigingen, aannames die we van jongs af aan hebben mee gekregen.

De bril van het verleden wordt gekleurd door positieve en pijnlijke herinneringen. En het zijn vooral de pijnlijke herinneringen die aan ons blijven kleven, omdat de pijn verbonden aan deze herinneringen, niet volledig is verwerkt.

Vanuit het collectief bezien (de maatschappij/cultuur) weten we ons geen raad met pijn, we hebben geleerd pijn te vermijden of te onderdrukken, waardoor sporen van deze niet verwerkte ervaringen onze waarneming, onze bril, blijven inkleuren. Eenmaal een keer in de steek gelaten (wat een plaatje is..., de realiteit is dat de ander haar of zijn weg vervolgt en afscheid neemt), blijven we de grammofoonplaat 'in de steek gelaten' herhalen door deze angst over te hevelen naar toekomstige relaties.

Pijnlijke en prettige herinneringen leiden dus tot bepaalde overtuigingen en aannames van waaruit we leven en naar de werkelijkheid kijken. Is deze persoon wel betrouwbaar, zal hij/zij me niet in de steek laten? En omdat we door deze bril kijken, interpreteren we het gedrag van de ander al gauw als 'onbetrouwbaar' terwijl daar in de meeste gevallen geen sprake van is.

We kijken naar de ander vanuit een bril, een ingekleurde realiteit. En deze inkleuring (mensen zijn niet te vertrouwen) bepaalt wat we dus in de buitenwereld ontmoeten.

Dezelfde herinneringen kleuren ook onze gedachten over de toekomst. De bril van de toekomst bestaat uit al onze angsten, zorgen, hoop, verwachtingen en verlangens over een tijd (toekomst) die niet bestaat, waarvan we dus ook niet weten hoe die eruit zal zien.

Alles wat we over de toekomst bedenken, is wederom een bedachte werkelijkheid. De werkelijkheid zelf (bijv. een bepaalde afspraak die je met iemand hebt) verloopt altijd anders dan wat je van tevoren had bedacht. Dat kan ook niet anders, want Leven laat zich niet in een mal, in een bedenksel duwen, Leven stroomt en is altijd nieuw.

Het enige wat dus werkelijk bestaat is dit moment, NU.  Zodra tijd van ons af valt (verleden en toekomst), zodra tijd wordt doorzien als illusie (het verleden is voorbij en de toekomst bestaat niet), blijft alleen het NU over. Zolang we nog in de tijd leven, leven we vanuit de mind, vanuit ons hoofd, het denken, wat niet het Leven zelf is wat zich NU voltrekt.

We leven dus vanuit herinneringen (het verleden), die we vervolgens weer op de toekomst projecteren. Herinneringen zijn niet meer dan 'ideeën', die tot leven komen doordat wij de ideeën blijven voeden en geloven (alles wat je aandacht geeft... groeit).

Zoveel mensen, zoveel werelden, zoveel  misverstanden (en oorlogen), omdat iedereen kijkt vanuit een vertekende waarneming (de plaatjes gebaseerd op herinneringen).
Dit principe wordt ook wel ‘projectie’ genoemd: we plakken iets op de realiteit wat er niet is en we zijn ervan overtuigd dat onze waarneming klopt.

Een voorbeeld: Compassievolle Caroline
Ik volg een training. We beginnen met een kennismakingsoefening waarbij we de namen oefenen. Na twee rondes volgt de volgende opdracht: bedenk een kwaliteit/talent, die bij jou past op de eerste letter van je naam. We staan in stilte, in een kring. We krijgen enkele minuten om voor onszelf na te gaan welke kwaliteit bij ons past en/of welke kwaliteit we verder willen verdiepen/ontwikkelen. Tja, de dagelijkse naam voor dit persoontje is Caroline, dus de beginletter van deze naam is een C.

En dit is wat de oefening allemaal in mij teweeg brengt: oké, het is dus de bedoeling dat we een plaatje plakken/koppelen aan onze naam. Ben ik geen voorstander van: labels, etiketten plakken van waaruit we onszelf en de ander definiëren/vast leggen oftewel de identiteit mee versterken (dit ben ik, dit ben jij). Weg openheid... We ontmoeten de ander en onszelf niet langer meer vanuit leegte, waarin alle kleuren mogelijk zijn, maar vanuit een label. Dus evenwichtige Erica wordt gedefinieerd als 'evenwichtig'. Is dat zo? Is Erica altijd evenwichtig? En wil Erica wel met een etiket rond lopen? En wat als zij niet evenwichtig is? In hoeverre is er ruimte in haar/voor haar om onevenwichtig te zijn als ze zichzelf definieert als 'evenwichtig' en anderen haar vervolgens ook vanuit dat label benaderen: jij bent altijd zo rustig, zo gelijkmatig... En wat betekent dat eigenlijk 'evenwichtig'? Welke inkleuring geeft zij daaraan? En geven andere mensen daaraan? Van waaruit ontstaat überhaupt deze neiging (oefening) om jezelf en de ander te willen definiëren of in te kaderen?

Oké, ik doe mee. Welke kwaliteit begint met een C?
En het blijft stil in mij. Er komt niets op. Blanco en nog eens blanco. Een kwaliteit met een C? Ik ken geen kwaliteiten met een C. Zou het echt niet weten..., kan niets bedenken. En de mind (het denken, het ego) vindt daar wat van: geen sterke binnenkomer als je straks geen kwaliteit weet te benoemen.

Oké, dit is het dan (fluistert de innerlijke stem): je weet het niet.
Dit is wat er is, dit is wat feitelijk plaats vindt: er komt niets op met een letter C. Wat is daar mee mis?
Tja, daar is niets mee mis.
Als ik er geen plaatjes op plak, dan is dit wat er is: ik weet geen kwaliteit met de letter C.

Er is pas iets mis als ik (de mind) er een plaatje op plak dat er iets mis is en daarin geloof:
geen sterke binnenkomer.


Op het moment dat de plaatjes gezien worden voor wat ze zijn: plaatjes die niet de realiteit weerspiegelen, dan doven de plaatjes als vanzelf uit.

De realiteit is: ik weet geen kwaliteit met de letter C. Dat is alles. Verder geen verhaal erom heen vanuit het denken. Dit is wat er is: ik weet geen kwaliteit met de letter C.

En daar sta ik dan: in stilte in een kring. En van binnen voelt het nu ook stil, want ik ben 'eruit': straks deel ik wat zich feitelijk in de afgelopen minuten heeft voor gedaan: er komt geen kwaliteit met de letter C op, ik weet het niet, en wat mij betreft voelt het kloppend om als Caroline (zonder label/kwaliteit) de samenwerking met jullie aan te gaan.

En daar sta ik dan: in stilte in een kring. En opeens, na tientallen seconden te vertoeven in de stilte, in de openheid van het Leven zelf, dwarrelt er uit de leegte een kwaliteit met de letter C het bewustzijn binnen: compassie.
Wat een geweldige kwaliteit... Compassie. Klopt volledig met wat zich qua proces zojuist in mij had afgespeeld: compassie, dat het is zoals het is.

Compassie ontvouwt zich wanneer we los komen van de mind (het denken) en thuis komen in het Leven zelf. De plaatjes worden herkend en niet langer meer geloofd.

Het zijn de plaatjes die we op onszelf en op de anderen plakken waarmee we onszelf en de anderen beoordelen, goedkeuren, afkeuren, inperken, terug fluiten, wantrouwen, vast leggen etc. Dat is de uitwerking van identificatie met de mind.

Is er Leven, dan is er openheid, dan is er leegte, dan worden de plaatjes doorzien en niet langer geloofd. Wat is, dat is..., zonder verhaal..., zonder interpretatie..., wat een verademing.

En daar sta ik dan: in stilte in een kring. De begeleidster van de training vraagt op enig moment aan mij wat de kwaliteit is voor mijn naam. Ik deel wat zich zoal afspeelde in mij en dat uiteindelijk compassie binnenviel als kwaliteit. En al gauw ontstaat het label: compassievolle Caroline. Vooruit..., ik doe mee. Dat is wat ik mag gaan brengen..., compassie..., dat alles er mag zijn...

"Wat de vraag ook is, liefde is het antwoord."
(Dr. Wayne Dyer)

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes