Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Alles in mijn leven is 'moeten'.



Zelfonderzoek: De draadjes.
Wat bedoel ik met ‘draadjes’? Soms worden we voor een situatie geplaatst en ervaren we uiteenlopende gedachten/emoties (de mind/het ego) van waaruit we het moeilijk vinden om een keuze te maken of om totaal open te zijn naar onszelf en naar anderen. In het laatste geval (open naar onszelf en naar anderen toe) is de neiging aanwezig om sommige draadjes (gedachten/emoties) wel te delen en andere draadjes achterwege te laten.

Maar als we preciezer kijken, wat is er dan eigenlijk gaande? Enig idee?

Voordat je verder leest, onderzoek dan eens de vraag wat jou ervan weerhoudt om alle draadjes (emoties/gedachten) aan het licht te brengen en met een ander te delen. Draadjes die gaan over jezelf of draadjes die betrekking hebben op de ander. Kijk eens of je de vraag kan beantwoorden. Wat weerhoudt jou ervan om open te zijn naar jezelf toe en naar de ander?

Dit is het antwoord wat ik heb ontdekt: we hebben een oordeel over de draden. We labelen sommige draden als goed en veroordelen andere draden. De emoties en gedachten die we veroordelen, vermijden we het liefst: ik ben niet jaloers, koppig, onzeker, perfectionistisch etc.  En ik ga deze emoties zeker niet delen met anderen..., want ik wil niet jaloers etc. overkomen, wie wil er nou jaloers zijn? Niemand toch? Gevolg: we duwen vervelende emoties en gedachten weg uit ons bewustzijn.

Onze essentie, onze ware natuur, het Bewustzijn zelf is echter vrij van oordelen en kan dus ook niet gekwetst worden of kwetsen, omdat ze IS, gelijk de zon die IS, die altijd en immer schijnt. Onze ware natuur is oordeelloos en compassievol. Het is vrij van opvattingen of emoties zoals de mind ze kent: vandaag heb ik geen zin om te schijnen, want ik ben in een slechte bui... of... ik voel me afgewezen, dus ik schijn vandaag niet. Nee, de zon schijnt altijd en immer. Wat er ook voorbij komt..., liefdevol beziet onze ware natuur wat er verschijnt.

Als we niets zouden plakken op deze draadjes (geen label in de zin van: 'goede' of 'slechte' draadjes), maar de draadjes bezien voor wat ze zijn, dan bezien we onze gedachten en emoties van dat moment..., zonder oordeel. We laten het licht van de zon schijnen op alle draadjes die in ons leven: angst voor afwijzing, schaamte, schuld, jaloezie, niet goed genoeg zijn etc.

Er is niets mis met al die oordelen en overtuigingen ware het niet dat we er zoveel waarde aan hechten. We geloven wat de mind ons voorspiegelt en dat is de oorzaak van ons lijden: de identificatie met de mind. We zijn niet thuis in de zon, in onze ware natuur, maar een gevangene van de mind, een gevangene van onze emoties en gedachten, omdat we die 'waar' aanzien: ik ben jaloers (dat is mijn natuur), ik ben saai etc.

Willen we uit de gevangenis van de mind (het lijden) ontsnappen, dan is onder andere zelfonderzoek een belangrijk instrument, een instrument wat tijdens de sessies bewustzijnscoaching regelmatig wordt ingezet. En zelfonderzoek is alleen mogelijk als we onszelf toestemming geven om alles aan het licht te brengen: zonder oordeel waarnemen wat zich allemaal in ons afspeelt. En als er oordelen zijn...(en die zijn er volop), dan is dat het. Kijk ernaar. Het gaat om het los komen van het geloof in al die oordelen, het los komen van de mind, jij bent niet de mind, maar het licht (de zon) waar de gedachten en emoties in verschijnen.


Als we niet thuis zijn in de zon, als we niet aanwezig zijn (wakker zijn/gewaarzijn), dan identificeren we ons volledig met de mind, waar de criticus zich bevindt, die de draadjes beoordeelt en veroordeelt. De criticus maakt dat we sommige draadjes niet willen zien of met een ander willen delen: te pijnlijk.

Op een gegeven moment ontdekte ik in mijn proces en in mijn werk met cliënten hoe belangrijk het is om alle draden te onthullen en te onderzoeken: de zogenaamde 'mooie', 'aangename', 'vreselijke', 'lelijke' gedachten en emoties.

Ook al bestempelt de criticus de draden als mooi of lelijk, besef dat de draden slechts draden zijn, ze zijn niet waar of onwaar of tegenstrijdig: ze zijn. Met andere woorden, verschuif de aandacht van de mind naar Bewustzijn (de zon), naar de ruimte waarin de draden (emoties en gedachten) verschijnen.

Oké..., na de theorie nu een voorbeeld: een tijd geleden kwam er een cliënt waarbij het onderzoeken van de draadjes centraal stond. De cliënt, ik noem haar voor de leesbaarheid Yvon, had met vriendin Tineke afgesproken om mee te doen aan een bepaalde wedstrijd, want dit doen we nu eenmaal ieder jaar (= patroon). Ze merkte op dat tijdens het maken van de afspraak er een beweging in haar lichaam gaande was, die aangaf dat ze eigenlijk geen zin had, pufff, zo moe, maar ja, de daadwerkelijke datum lag nog wat verder weg, en wie weet had ze tegen die tijd er toch wel zin in, want ja, het is lekker om buiten te zijn, en de wedstrijd vond plaats in een natuurrijke omgeving wat toch wel heel fijn was, en ze gingen ieder jaar met elkaar, dus ja..., ze had 'ja' gezegd.

Het viel mij op dat Tineke (haar vriendin) haar niet had gevraagd (zullen we samen weer meedoen?), maar dat Tineke er automatisch vanuit ging dat ze dit jaar ook weer samen zouden gaan (geconditioneerd patroon), en ja, Tineke had het ook niet zo makkelijk (aldus Yvon)..., dus om dan ‘nee’ te zeggen..., dat vond Yvon toch wel wat te ver gaan, want ik ben dan toch die steun voor haar om te trainen, omdat we dan samen die wedstrijd lopen, dat motiveert haar dan..., en ja, afspraak is afspraak (= overtuiging/regel/zo moet het), dan zet ik me er toch gewoon overheen (aangeleerd patroon vanuit het gezin: kom op, flink zijn, niet zeuren),  zo erg is het toch ook weer niet, dat kan je toch wel voor je vriendin over hebben (een overtuiging over vriendschap), en je weet dat die wedstrijd je energie geeft en het is in de natuur, dus gewoon even de knop omzetten (aangeleerd).

Herkenbaar voor de lezer? Dit soort verhaaltjes (draadjes) die door ons heen gaan?

Ik legde de cliënt o.a. de volgende vragen voor: Mag je op een afspraak terug komen? Hoe zou het voor je zijn om af te wachten tot het moment zelf (bijvoorbeeld een dag voor de wedstrijd) om dan na te gaan hoe de vlag er intern voor staat? Hoe lijkt het je om te communiceren met Tineke wat er allemaal door je heen gaat (alle draadjes benoemen), in alle openheid? En wat is er zo erg aan als Tineke teleurgesteld reageert? Mag zij teleurgesteld zijn?

Nadat een en ander inzichtelijk werd voor Yvon besloot zij Tineke te bellen om aan te geven dat ze op dit moment geen zin had om aan deze wedstrijd mee te doen, dat ze het liefst de afspraak wilde afzeggen, omdat ze zo moe was/is, maar het nog open liet, want misschien veranderde haar stemming/energielevel wel en wilde ze uiteindelijk toch mee doen. Ze gaf ook aan dat ze bang was dat Tineke teleurgesteld zou zijn en dat ze het gevoel had dat ze geen 'nee' kon zeggen, omdat ze voor haar ook een steun wil zijn om te trainen, maar dat ze toch ook eerlijk moest zijn naar zichzelf toe en dat ze het heel moeilijk vond/vindt om goed voor zichzelf te zorgen.

Aanvankelijk zag Yvon er tegenop om dit gesprek met Tineke aan te gaan. Heel begrijpelijk, want het vraagt ook heel wat: doorbreken van patroon en aangeleerd gedrag (we doen deze wedstrijd ieder jaar, de ander altijd tot steun willen zijn, niet gewend zijn om open en kwetsbaar te zijn naar de ander toe) en doorbreken van een overtuiging (afspraak is afspraak, iets over hebben voor een vriendin). Ze wilde Tineke niet teleur stellen, want die rekent op haar (denkt Yvon: overtuiging) en heeft haar ondersteuning ‘nodig’ (denkt Yvon: overtuiging). 

Zo kijkt Yvon naar haar vriendin..., dat is niet de realiteit (die is leeg/schoon/kent geen labels)..., maar haar inkleuring van de realiteit veroorzaakt door de mind/ego. Het is een plaatje wat Yvon op Tineke plakt: zij heeft mij nodig.


Tot Yvon ontdekt dat zij zelf die ondersteuning heeft gemist in haar verleden en die pijn (niemand die tot steun is) overhevelt op haar vriendin. Zij wil niet dat haar vriendin overkomt wat haar is overkomen: dat ze het allemaal alleen moest uitzoeken. Dat is de onbewuste overtuiging die haar gedrag (zorgen voor haar vriendin) bepaalt zonder dat ze dat zelf in de gaten heeft (blinde vlek). En de onbewuste overtuiging (pijn) zorgt ervoor dat zij niet in alle openheid haar beleving kan delen met Tineke.

Het daarop volgende consult vroeg ik naar de uitwisseling met Tineke. De cliënt gaf aan dat Tineke positief had gereageerd, dus niet overeenkomstig de film van Yvon (dat ze haar steun nodig had, dat ze teleurgesteld zou zijn). Vervolgens vroeg ik hoe de vlag er daadwerkelijk voor stond enkele dagen voorafgaand aan de wedstrijd en welke beslissing ze uiteindelijk had genomen?

Ze gaf aan dat de volgende draadjes door haar heen waren gegaan: Zal ik toch afzeggen..., ik heb er eigenlijk geen zin in…, pufff, ik word al moe bij de gedachte, maar ja, het is wel lekker buiten, in de natuur, ik krijg er energie van en Tineke waardeert het zo, en als ik eenmaal bezig ben, gaat het wel weer etc.

Wat denk je dat ze heeft besloten?

Ze besloot toch te gaan hard lopen. Ik vroeg Yvon of ze weleens gehoor gaf aan een ander belangrijk draadje wat ze meerdere malen had genoemd: dat ze geen zin had…, dat ze moe was/is. Waarop Yvon zei: Nee, ik ga altijd door, ik zet me eigenlijk altijd over dat gevoel van ‘geen zin hebben’ heen.

Vervolgens stelde ik de volgende vraag: En hoe zou het zijn om eens gehoor te geven aan die eerste stem, die aangaf dat je er eigenlijk geen zin in hebt, dat je moe bent? Waarop Yvon zei: Als ik daaraan toegeef, dan ben ik eigenlijk bang dat ik diep weg zak, dat ik de grip op mezelf verlies, dat ik helemaal tot niks meer kom, dat ik depressief word…

Mijn antwoord: Interessant…, en is dat waar? Hoe weet je dat? Heb je het wel eens uit geprobeerd? Nee, zei Yvon.

Hoe zou het voor je zijn om dit experiment eens aan te gaan? Om eens gehoor te geven aan de stem die zegt: Ik heb eigenlijk geen zin…, pufff…, ik ben moe.
En zou het je ook wat kunnen brengen/geven als je aan die stem gehoor zou geven?
Yvon: Ja, rust…, ontspanning…, waar ik eigenlijk diep naar verlang…, alles in mijn leven is ‘werk’, is ‘moeten’ en ik loop altijd vooruit op wat er nog allemaal moet gebeuren, gedaan moet worden, ik kan gewoon niet stil zitten op de bank.

Yvon is het experiment aan gegaan. We zijn een tijd samen op gelopen. Na een x-aantal sessies geeft ze aan wat een verademing het is dat het eeuwige moeten en zorgen voor anderen (in plaats van voor haarzelf) uit haar systeem is. Ze herkent nu de innerlijke stem (in plaats van de stem van ouders/maatschappij), ze handelt er nog niet altijd naar, maar ervaart het als een geschenk dat ze ziet van waaruit ze beweegt, dat er Bewustzijn is, want zonder bewustzijn (gewaarzijn) wordt je gewoon geleefd door je patronen en overtuigingen. Ze is blij dat ze heeft geleerd om zich uit te spreken en kwetsbaar te tonen naar anderen toe en ervaart het als een zegen dat zoveel aangeleerde patronen en overtuigingen verdampen. Ze bedankt me voor de transformatie die heeft plaats gevonden, ze zegt: 'Als ik niet bij jou was gekomen, dan zat ik nu in de ziektewet met een burn-out..., ik heb zoveel geleerd, gevoeld en ontdekt door onze uitwisselingen én de 'huiswerkopdrachten' die ik mee kreeg, ik ben je enorm dankbaar.'

En ik ben Yvon dankbaar, dat ze mij het vertrouwen heeft gegeven en dat we samen deze reis hebben mogen maken.  Er is niets zo vervullend dan 'open' gaan... en thuis komen bij je-Zelf.



www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Emoties zijn niet goed of slecht: ze zijn. Ik ben jaloers.



                  Ik ben jaloers.

Emoties zijn niet goed of slecht: ze zijn. Ze hebben je wat te vertellen.
Als mens zijn we behept met emoties en gedachten. En het feit dat emoties en gedachten er zijn, geeft aan dat ze bestaansrecht hebben. Ze zijn.
Ze komen voort uit de Leegte, uit de Bron, uit Beingness.
Raken we geïdentificeerd met - in onze ogen - vervelende emoties en gedachten, dan is er lijden. Bezien we onze emoties en gedachten - vanuit Puur gewaarzijn - dan ontstaat er ruimte om deze emoties en gedachten heen. Dan is er oordeelloos waarnemen van alles wat in ons plaats vindt. Geen enkele emotie of gedachte is dan goed of slecht: ze zijn. Op het moment dat we emoties en gedachten kunnen waarnemen, zijn er andere opties mogelijk voor deze 'vervelende' emoties en gedachten, namelijk: zelfonderzoek.

Voorbeeld:
Ik ben jaloers, zegt Suzanne. Het slaat echt nergens op, maar het is toch zo.
Wat is de situatie? Suzanne is samen met haar vriend naar een massagesalon gegaan. Ze hadden allebei een massageafspraak, die tegelijkertijd plaats vond in een afzonderlijke ruimte die voor hen was gereserveerd (dus zonder andere massageklanten). Oké, zeg ik, en wat gebeurde er toen? Nou, er kwam een oude masseuse en een jonge masseuse. De jonge masseuse ging eerst mijn voeten wassen. De oude masseuse stond bij de massagetafel van mijn vriend. Ja, en toen? Ik (Suzanne) dacht: dan gaat de jonge masseuse mij masseren en de oude masseuse mijn vriend, maar zo ging het niet..., de jonge masseuse ging na mijn voeten gewassen te hebben, de voeten wassen van mijn vriend en vervolgens kwam de oude masseuse bij mij staan en werd zij mijn masseuse en de jonge masseuse ging mijn vriend masseren. Oké, zeg ik, en toen? Nou, ik kon het niet uitstaan dat die jonge masseuse mijn vriend ging masseren, terwijl ik eigenlijk deep down heel graag een oude masseuse wil, omdat die niet zo soft zijn en ik van een stevige massage hou. Wat gebeurde er toen in jou? zei ik. Ik kon helemaal niet genieten van de massage. Ik dacht: die jonge masseuse heeft even zitten smoezen met die oude masseuse dat zij graag mijn vriend wil masseren en dat ze daarom hadden geruild. Vervolgens zat ik haar steeds in de gaten te houden terwijl ze met mijn vriend bezig was en ik voelde me heel erg jaloers. En vervolgens had ik daar weer een oordeel over..., ik mag niet jaloers zijn.
Goed dat je dat allemaal ziet, zeg ik. En als je nu nog wat verder onderzoek verricht, heb je dan door dat je een interpretatie erop los laat? De interpretatie is dan dat de jonge masseuse eigenlijk voor jou was bedoeld, omdat ze jouw voeten als eerste ging wassen. Hoezo zou zij voor jou zijn bedoeld? Omdat ze als eerste je voeten wast? En klopt de gedachte wel dat zij liever jouw vriend wilde masseren? Zou het ook zo kunnen zijn dat de oude masseuse een beetje ontzien wordt en dat de afspraak is dat de jonge masseuse alle voeten wast? Of dat de oude masseuse die opdracht heeft gegeven aan de jonge masseuse of dat...en ga zo maar verder..., vele mogelijkheden waarom situaties zo verlopen zoals ze verlopen... En jij kleurt het in zoals jij het ziet, niet zoals het werkelijk is, maar zoals jij het ziet. Het is jouw interpretatie, jouw inkleuring van de situatie, die meer zegt over jou, dan over de situatie zelf.

Ja, zegt Suzanne, dat is waar, het zijn allemaal aannames van mijn kant..., ik weet natuurlijk niet wat er feitelijk plaats vindt in het hoofd van de masseurs. Nee, zeg ik, precies, dat weet je niet. Jij plakt er van alles op, kleurt de situatie in..., doen we allemaal hoor, jij bent echt geen uitzondering daarin. Totdat we wakker beginnen te worden uit onze aannames... en doorzien dat we door een gekleurde bril naar de buitenwereld kijken.

Oké nu weer een stapje verder: als iedere emotie je wat te vertellen heeft, wat heeft de jaloezie van dit moment je te vertellen? Waar kijk je naar als je de jonge masseuse je vriend ziet masseren? Wat gaat er schuil achter de jaloezie? Dat hij zoveel aandacht krijgt van haar..., dat ze zo intiem zijn met elkaar. En wat vertelt dat jou? Eigenlijk ben ik jaloers op de aandacht die hij krijgt. En als alles projectie is, wat vertelt dit jou? Dat ik verlang naar aandacht van hem voor mij..., aandacht voor elkaar. Klopt die helemaal? Ja, zegt Suzanne, die klopt..., afgelopen week/weken is het heel druk geweest, we hadden veel visite, we hadden weinig tijd voor elkaar en ik voelde dat ik graag wat tijd met hem alleen wilde doorbrengen, maar het kwam er niet van en toen logeerde er ook nog eens een week een vriendin van hem bij ons in huis en had hij helemaal weinig aandacht voor mij, alles ging naar die vriendin, die na een week weer naar het buitenland zou vertrekken.
Oké: en hoe zou het voor je zijn om die aandacht te vragen?
Moeilijk, zegt Suzanne. Want? Nou, ik vind het niet makkelijk om te onderkennen dat ik behoefte heb aan aandacht van hem. Oké, dus er lijkt een verbod te zijn op het nodig hebben van aandacht? zeg ik.  Ja, zegt Suzanne..., zo had ik het nog niet bekeken...
Nou, dan weet je wat je te doen staat, zeg ik.  Je behoefte uitspreken:
Lieve schat, ik zou het zo fijn vinden om samen wat tijd met jou door te brengen, ik heb je gemist de afgelopen weken, en ik voel me net een klein kind, die behoefte heeft aan aandacht... en ik was stink jaloers op die vriendin van je die zoveel aandacht van jou vroeg en toen kreeg je ook nog eens die jonge masseuse, die aan jouw lijf ging plukken..., ik wil je weer even helemaal voor mezelf hebben..., wanneer is dat mogelijk?
Oohh, zegt ze, spannend om zo open te delen wat er allemaal in mij plaats vond en om mijn behoefte aan aandacht zo in het licht te zetten en uit te spreken, maar ik ga het aan.

Ben benieuwd, zeg ik. De behoefte aan aandacht smelt vanzelf als het taboe erop wordt doorzien. Onderken dat deze behoefte aan aandacht in je leeft..., spreek het uit, leef het..., tot het geen issue meer is..., omdat jij er geen issue meer van maakt, omdat aandacht versus geen aandacht als imprint (pijnpunt) in jouw systeem uitdooft. Er zit dan geen lading meer op het thema 'aandacht'. Maar als jij je verzet tegen deze behoefte, dan neemt de lading alleen maar toe en blijft jaloezie nog lang aan je kleven. En daar weet ik alles van...

En als je niet de aandacht krijgt waar je om vraagt, omdat je vriend op dat moment een andere keuze maakt ..., en het doet pijn ... voel de pijn. Het is de pijn van het jonge kind, die niet de aandacht kreeg die ze nodig had. Voel de pijn, wetende dat het 'oude pijn' is zonder je vriend enig verwijt te maken dat hij op dat moment geen aandacht voor je heeft. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen 'oude pijn'. En maak een nieuwe afspraak met je vriend voor quality time.

www.bewustzijnscoaching.com
Linked-In: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Delen en onderzoeken van gekwetstheid in relaties.



Delen en onderzoeken van gekwetstheid in relaties: wat bedoel ik daarmee?

Hieronder beschrijf ik een mogelijkheid voor elke relatievorm om gekwetstheden met elkaar te onderzoeken door open en oprecht met elkaar te delen. In bijzijn van de ander deel je wat er allemaal leeft en speelt in jou terwijl de ander luistert; daarna draaien de rollen om: jij luistert en de ander deelt.

Zolang we nog geïdentificeerd zijn met de mind, zolang we nog onze gedachten en emoties als 'waarheid' beschouwen (ik heb gelijk), wordt deze oefening door beide 'partijen' als pittig ervaren.

Jezelf helemaal laten zien tijdens het delen, vraagt openheid en kwetsbaarheid, wat voor veel mensen geen gemakkelijke opgave is, omdat het hart nog niet (volledig) open is.

En werkelijk open luisteren naar de ander is eveneens niet makkelijk. Voordat we het door hebben, zit de mind ertussen en vinden we er van alles van (het klopt niet wat jij zegt).

Duidelijke afspraken zijn essentieel om het ontstaan van wederzijds begrip een kans te geven. Begrip over de motieven en pijnpatronen van elkaar, die tot het conflict hebben geleidt.

Zo spreek je met elkaar af wie er als eerste begint met delen en hoeveel tijd een ieder krijgt voor het onderzoek in bijzijn van de ander. Je zou kunnen beginnen met 15 minuten per persoon, maar het kan heel goed een half uur zijn, zodat degene, die vertelt in alle rust alle aspecten (zie vorige blog) kan onderzoeken en delen.

De ander luistert, is aanwezig en tracht zich volledig te verplaatsen in jou, in wat er door jou heen gaat..., ook als degene die deelt het over jou heeft. Wat is haar of zijn beleving van de situatie? Kan ik dat invoelen? Meevoelen, zonder dat de mind het over neemt en er van alles van vindt?

Soms vallen er stiltes..., laat het gebeuren, ga er niet vanuit dat de deler dan klaar is. Je draait de rollen pas om als de tijd, die je met elkaar hebt afgesproken, voorbij is. In de stilte kan namelijk van alles alsnog omhoog borrelen of nader bekeken worden om even later te delen met de luisteraar.

De luisteraar heeft als taak een veld van aandacht te zijn. Het is niet de bedoeling dat de luisteraar vragen stelt om de ander te 'helpen' als hij of zij stil valt. Blijf in stilte luisteren tot de tijd voorbij is. En draai dan de rollen om, zonder enige evaluatie of uitwisseling over datgene wat de deler zojuist heeft gezegd.

Het is een hele uitdaging om als luisteraar 'leeg' te blijven wanneer het over jou gaat.
Allerlei opvattingen, oordelen, meningen, emoties (mind) komen voorbij terwijl je naar de beleving van de ander luistert. Je zou de ander maar wat graag willen onderbreken om jouw waarheid te vertellen..., het liefst willen opleggen, want volgens jou is het zo niet gegaan..., en jij ziet het juist...

De vraag is of dat zo is. Zie jij het juist? Wat maakt dat jij ervan uit gaat dat jouw interpretatie van het conflict klopt en de interpretatie van de ander niet? Waarom zou de ene inkleuring van de werkelijkheid wel juist zijn en de andere inkleuring niet? Het zijn toch beide inkleuringen oftewel interpretaties, zowel van de deler als van de luisteraar?

Besef je wel dat er geen gelijk of waarheid bestaat op het moment dat er sprake is van interpretaties?

Als je dat werkelijk beseft, dan realiseer je je dat je allebei een gevangene bent van een 'verhaal', een interpretatie dat de mind jou voorspiegelt, een verhaal dat voor jou 'waarheid' lijkt, zoals het verhaal voor de ander ook 'waar' lijkt, maar het niet is, het is een interpretatie.

Voordat we het in de gaten hebben, zijn we overtuigd van ons gelijk en verwijten we de ander van alles, zonder ons te realiseren dat deze verwijten niet over de ander gaan maar over onszelf.

We verwijten de ander bijvoorbeeld egoïstisch gedrag (je houdt helemaal geen rekening met mij) zonder ons te realiseren dat we bijvoorbeeld helemaal geen rekening met onszelf houden, omdat we van jongs af aan hebben geleerd dat de ander altijd voor gaat. Dus je spreekt je behoefte niet uit en je past je automatisch aan aan de ander en roept dan op enig moment dat de ander egoïstisch is.

Het delen kan tot een onderzoek leiden naar wat deze verwijten, die we over de ander hebben, onszelf te vertellen hebben: ik verwijt jou dat je geen rekening met mij houdt, maar ik ontdek dat ik me onvoldoende heb uitgesproken over wat ik fijn vind of belangrijk vind..., ik ben mee gegaan met jouw behoefte en heb mijn behoefte opzij geschoven, dus eigenlijk ben ik boos op mezelf..., dat ik dit weer heb laten gebeuren..., dat ik geen verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn behoefte door me uit te spreken. En dan zeg ik dat jij geen rekening met mij houdt..., maar dat klopt niet, ik kom erachter dat ik het ben die geen rekening met mezelf hou, eigenlijk zou ik zelf wat 'egoïstischer' mogen zijn.
En ik realiseer me dat het ook mogelijk is dat we op een bepaald moment allebei een andere behoefte hebben..., dat wil niet zeggen dat ik me dan moet aanpassen aan jou (wat ik automatisch doe als gevolg van de opvoeding) of dat jij je aan mij moet aanpassen...

Tja, het is niet eenvoudig om ons los te maken van het verhaal waar we totaal mee geïdentificeerd zijn geraakt (jij gedraagt je egoïstisch), maar wel heel essentieel om te groeien in bewustzijn.

Dus: realiseer je wat er gaande is..., je ziet de realiteit niet zoals die is, allebei niet. Een conflict betekent bij voorbaat: vervorming van de realiteit, je kijkt door een gekleurde bril naar de ander en de ander kijkt door een gekleurde bril naar jou..., en jullie geloven allebei wat de mind je voorspiegelt...

Als je het bovenstaande als uitgangspunt neemt, dan kan delen en onderzoek in bijzijn van de ander enorm vruchtbaar zijn. Als beide 'partijen' op wezenlijk niveau begrijpen dat zij de waarheid niet in pacht hebben (die bestaat niet op het level van de mind: ieder heeft zo zijn/haar interpretaties), als beide 'partijen' beseffen dat zij verantwoordelijk zijn voor de bril die zij op hebben (een gekleurde bril), als beide 'partijen' bereid zijn te onderzoeken wat de spiegel is van de oordelen en verwijten die we hebben over de ander, dan is delen en onderzoek in bijzijn van de ander een groot geschenk, een zegen.

Delen en onderzoek in bijzijn van degene waarmee we in conflict zijn, is dus een pittige oefening, maar levert ook veel op aan zelfinzicht en intimiteit. Er gaat niets ondergronds wat de relatie kan vertroebelen. Een ieder krijgt de ruimte en de tijd om te onderzoeken wat er allemaal speelt en leeft. Er ontstaat begrip voor ieders belevingswereld, de verbinding wordt opgeschoond en de ruis verdwijnt: o, ik begrijp je, daaaaar kom jij vandaan, dat gebeurde er in jou, die overtuiging werd getriggerd van waaruit je zo heftig reageerde. Er kan weer met een schone lei verder gegaan worden.

Delen in relaties leidt ertoe dat het contact, de vriendschap of de samenwerking zich verdiept, maar dit is alleen mogelijk als we werkelijk bereid zijn om ons ego (ik heb gelijk) opzij te schuiven, als we ons blanco verplaatsen in de ander, als we in staat zijn om ons geheel open te stellen voor de belevingswereld van de ander, als we naar de ander luisteren vanuit ‘leegte’ (zonder mind), vanuit het hart. Dit kan je helaas niet afdwingen.

Als die ‘leegte’ nog niet aanwezig is in ons, dan is het belangrijk om je oordelen/meningen e.d. voorbij te zien komen: zie de oordelen, maar handel er niet naar door de ander te storen of door de ander straks even goed de waarheid te vertellen als jij aan de beurt bent (dan ben je weer een gevangene van je gelijk, je verhaal).

Je kan de ander niet ‘verstaan’ of horen als je zo vol zit met jouw verhaal... Tracht je open te stellen voor de ander ook al komen er allerlei oordelen van jouw kant voorbij, tracht zover te komen in het luisteren naar de ander dat je begrijpt waar de ander vandaan komt: wat is zijn of haar ‘verhaal’, wat is zijn of haar interpretatie van de situatie?

Dat wil niet zeggen dat dit verhaal ‘waar’ is of dat je het met de ander 'eens' of 'oneens' bent... Het gaat namelijk niet om ‘waar’ of ‘niet waar’, weet je nog..., ieder heeft zo haar of zijn eigen interpretatie...

Het gaat erom dat je de tijd en ruimte krijgt om de achtergrond van je emotionele reactie (verwijten/oordelen) te delen en te onderzoeken in bijzijn van de ander, zodat er wederzijds begrip kan ontstaan. Het gaat niet om ‘gelijk’ krijgen: ik zie het juist en jij ziet het fout: dat is de mind en niet het hart.

En om toch nog even heel precies te zijn: het doel van delen en onderzoek is niet een emmer modder over de ander heen storten of je gal spuwen. Nee, dan heb je niet begrepen wat de grondslag is van deze oefening: delen wat er innerlijk in jou plaats vindt, onderzoeken wat de diepere motieven/drijfveren zijn van waaruit je reageerde zoals je reageerde. En last but not least: de ander en jezelf op een diep niveau ontmoeten van waaruit wederzijds begrip zich ontvouwt.

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Wegen om (existentiële) pijn te voelen en te laten smelten.



Projectie: Ik heb niemand, ik voel me eenzaam...

Hoe kan ik tot de wortel gaan van een bepaalde pijn? En zijn er nog andere wegen om identificatie met de mind, met het 'ik' (de bron van al het lijden) te doorbreken?
Ja, er zijn andere directe wegen naar bevrijding, die ik in een andere blog bespreek, maar eerst nog wat verdieping op het voelen van pijn.

Het voelen van pijn is eigenlijk alleen nodig wanneer de pijn actueel is. Oftewel: de pijn voelt zo echt dat je er niet om heen kan, veelal zijn we dan volledig geïdentificeerd met de pijn, volledig geïdentificeerd met het verhaal wat de mind heeft bedacht. Je voelt je bijvoorbeeld diep en diep eenzaam, niemand die echt van je houdt, zo lijkt het..., moederziel alleen. En je kunt je niet losmaken van het verhaal dat de mind daarover als oorzaak heeft bedacht: ik voel me eenzaam, ik ben helemaal alleen en dat komt, omdat ik geen partner heb. Je gelooft volledig het plaatje wat de mind je voor schotelt. Je hebt niet door dat je niet alleen bent en nooit alleen bent geweest. Hoe kan je überhaupt alleen zijn als je deel bent van het leven zelf? Deel bent van het bestaan zelf. Daarnaast zijn er altijd mensen om je heen:  mensen die je ontmoet in de supermarkt, collega's, vrienden, familie etc.

Je bent niet alleen, je voelt je alleen, je voelt je eenzaam, zoals ieder mens zich deep down alleen voelt door de pijn van de afscheiding, de identificatie met een 'ik'.

We geloven het verhaal wat de mind bedenkt (ik ben alleen, omdat ik geen partner heb) en hebben niet door dat de pijn haar oorsprong vindt in de afscheiding, die op jonge leeftijd plaats vindt, wanneer we keer op keer worden bevestigd door onze omgeving dat we een op zichzelf staand persoontje zijn, een 'ik', die los staat van anderen, een 'ik' die los staat van het leven zelf, los van andere levensvormen: er ontstaat een scheiding, die niet werkelijk is, maar wel zo voelt (het ego).

Zolang we het 'ik' en de mind niet doorzien, zal de mind een verhaal creëren over de pijn, die we op dat moment ervaren en waar we in geloven: ik voel me eenzaam en alleen en dat komt, omdat ik geen partner heb.

Kijkend vanuit het perspectief van onze actualiteit kunnen we constateren dat we bijvoorbeeld alleen leven, zonder relatie, dat is alles. De pijn van eenzaamheid wordt getriggerd door de verhalen, die de mind creërt: je meent anderen nodig te hebben om licht en liefde in je bestaan te ervaren. Je zoekt licht en liefde buiten je, bij anderen, in plaats van Licht en Liefde in jezelf te ontdekken. Oké, zo is het dan..., voor dit moment. Je bent volledig geïdentificeerd met 'eenzaamheid' en het verhaal erom heen.

Hoe omarm je dan die pijn? vroeg een bloglezer.
Op het moment dat de pijn overduidelijk aanwezig is en je op jezelf bent: keer naar binnen. Maak bijvoorbeeld gebruik van muziek: songs die voor jou de pijn 'eenzaamheid' losmaken, waardoor het verdriet wat schuil gaat achter de gedachte 'ik voel me eenzaam en dat komt, omdat ik geen partner heb' kan gaan stromen.

Realiseer je dat het een plaatje is (ook al voelt dat nu nog niet zo), een verhaal gebaseerd op identificatie met de mind. De werkelijke oorsprong van deze pijn is niet dat je alleen bent, maar dat je deep down je afgescheiden voelt van anderen, van het bestaan, en bovenal van jezelf...door identificatie met een 'ik' en identificatie met de mind.

Wees totaal aanwezig bij deze oerpijn genaamd 'eenzaamheid'. Ga er helemaal in terwijl je aanwezig blijft. Voel waar de pijn van 'eenzaamheid' in je lichaam huist: je buik, hart, keel...? Ga daar met je aandacht heen en blijf daarbij.

Ja..., maar wat bedoel je met 'aanwezig' of 'aandachtig' blijven?
Daar bedoel ik mee dat er 'iets' is dat deze pijn waarneemt, want anders zou je überhaupt je niet bewust zijn dat de pijn van eenzaamheid in jou is getriggerd.

Hoe weet je dat een bepaalde pijn door je heen gaat?
Je weet dat, omdat er 'iets' is (Bewustzijn) wat deze pijn waarneemt. Dat 'iets' noem ik 'aanwezigheid'.

Het wordt ook wel Boeddha natuur of Puur Gewaarzijn of Beingness genoemd.

Onze essentie is Bewustzijn (Puur Gewaarzijn) en binnen dat Bewustzijn verschijnt de oerpijn 'eenzaamheid'. Kijk vanuit dat 'iets', vanuit Puur Gewaarzijn naar deze pijn en laat de pijn tot op het bot toe, waardoor deze kan smelten. Geen verhalen, geen analyses...

Ja, het is mogelijk dat er spontaan bepaalde beelden uit het verleden worden getriggerd, die voor jou zijn gelinkt aan 'eenzaamheid'..., zie ze voorbij komen zonder erin op te gaan, het zijn herinneringen, verleden tijd, slechts ideeën die in het NU geen realiteitswaarde hebben, de ervaringen zijn (allang) voorbij, ze bestaan niet meer in het heden, en bottom line gaat het niet over eenzaamheid gekoppeld aan bepaalde ervaringen in dit leven (dat zijn slechts oppervlakkige lagen van pijn gerelateerd aan de persoonlijkheid), maar het gaat over eenzaamheid, die voort komt uit onze staat van zijn als mensheid: het is de pijn van de afscheiding.  Dus voel deze oerpijn, de pijn van de afscheiding, daar gaat het om: voel totaal hoe 'eenzaamheid' voelt..., zodat deze oerpijn kan smelten.

Als je niet Aanwezig bent bij deze pijn, dan verlies je jeZelf in de pijn, dan wordt je de pijn zelf, dan raak je totaal geïdentificeerd met het gevoel van eenzaamheid en kan je niet meer zien (geen Gewaarzijn) dat de mind een verhaal creërt waar eenzaamheid aan gekoppeld wordt, dan denk je dat je verhaal echt waar is, dat je echt eenzaam bent, omdat je op dit moment alleen bent, dan denk je dat er niemand is, die van je houdt...met als gevolg dat je je diep ellendig voelt. Dan ben je in de greep van de mind (het ego), dan doorzie je niet dat we allemaal behept zijn met de pijn van de afscheiding. De oplossing ligt niet in het vinden van een partner (niets op tegen als er een op het toneel verschijnt), de oplossing ligt niet in de buitenwereld. De oplossing ligt in het doorzien van de oorzaak van deze pijn: de identificatie met een  'ik' en de identificatie met de mind. Vandaar het belang van Gewaarzijn.

Ons leven lang zijn we gericht op het vermijden van pijn. Ga eens de andere kant op: ontmoet de pijn, vanuit Gewaarzijn, en ontdek wat het effect daarvan is. Je ziet de realiteit weer zoals die is, zonder het verhaal rond de pijn van eenzaamheid, en je hebt ruimte en aandacht gegeven aan het doen smelten van deze oerpijn.

Naast muziek kan je ook gebruik maken van andere ingangen om de pijn van eenzaamheid uit te drukken, bijvoorbeeld schilderen of andere creatieve uitingsvormen. Ga niet forceren, keer naar binnen wanneer de pijn actueel (heftig) is. Kijk welke ingang voor jou werkt.

Tja, dat is wakker worden: beseffen dat je niet het verhaal bent (ik ben eenzaam, omdat...), maar Dat waar het verhaal in verschijnt (Beingness, Puur Gewaarzijn). Wanneer je Dat realiseert, wordt de identificatie met emoties/gedachten doorbroken en zijn we in staat om vanuit Gewaarzijn (zonder weerstand) de pijn te ontmoeten.

En de verschuiving van mind naar Beingness of Puur Gewaarzijn, kan je niet afdwingen…, dat is Grace…
Je kan werken met de pijn die zich aandient als deze wordt getriggerd…, je kan je aandacht richten op vermijdingsgedrag, die je hanteert om geen pijn te hoeven voelen (bijvoorbeeld veel sociale contacten aangaan om niet de eenzaamheid te voelen). Je kan het mechanisme van projectie doorzien (welke plaatjes plak ik op de realiteit?) en dieper en dieper de identificatie met een  'ik' onderzoeken..., maar de verschuiving van de emotionele/mentale laag naar Dat (Pure Awareness) is iets waar je geen controle over hebt..., je kunt het niet doen..., het wordt op een bepaald moment in je wakker. En dan wordt het pas echt mogelijk om (zonder weerstand) oude pijn tot op de bodem toe te laten.

En zijn er nog andere wegen om identificatie met de mind/ego, met emoties en gedachten (de plaatjes) te doorbreken? Ja, bovenal meditatie. En een 'methode' die staat beschreven in de blog: overtuigingen transformeren, de directe weg.

Mocht je behoefte hebben aan ondersteuning, neem gerust contact met me op.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Projectie: Laat me niet in de steek...



Projectie: welke plaatjes plak jij op de realiteit? Hij laat me in de steek...

Ja, leuk hoor, die blog van jou over 'plaatjes plakken', maar het is toch echt zo dat hij mij van de een op de andere dag in de steek heeft gelaten. En ik zit toch maar mooi met die brokstukken van ongeloof, boosheid en verdriet. En dan zal het allemaal wel waar zijn dat ik niet die emoties en gedachten ben, maar ze zijn er toch overduidelijk. Dus vertel mij maar eens hoe dat dan zit?

Tja, niet eenvoudig en heel herkenbaar, want enige tijd geleden werd ik ook overvallen door een plaatje waar ik mee geïdentificeerd raakte (wat ik geloof en waarheidsgehalte toe ken) van waaruit een verhaaltje ontstond met als gevolg 'lijden'.

Enkele jaren geleden was er zo'n situatie.
De gewrichten..., dat is een zwak punt in 'mijn' lijf.  Ik was net gestart in de sportschool: tijd om aan mijn conditie te werken. Rustig aan beginnen..., maar ook al begon ik rustig, ik liep al gauw een blessure in het kniegewricht op. De knie werd dik en de huisarts gaf aan dat er mogelijk een stukje bot was los geschoten (een gewrichtsmuis) die de klachten/pijn veroorzaakte. Daarnaast had ik me (voorafgaand aan de knieblessure) thuis ingezet: de badkamer eens flink een beurt gegeven. Laat ik het weer eens proberen, dacht ik, ook al weet ik (herinnering) dat het schoudergewricht het niet echt waardeert. Na een behoorlijke tijd het schoudergewricht rust te hebben gegeven, leek het me een poging waard om eens te kijken wat een poetsbeurt voor het lijf (de schouder en de knieën) betekende. Pijn en beperking was het gevolg.

Deze twee situaties leidde tot identificatie met de pijn, met het lichaam, en het volgende verhaaltje ontstond na een bezoek aan de huisarts: 'Jeetje, de linkerenkel versleten en de rechter knieschijf..., nu ook nog eens de linkerknie en wederom mijn rechterschouder die opspeelt..., als dit zo door gaat, hoe moet het dan verder met dit lijf in de toekomst?
Wat als ik er ooit alleen voor sta? En dan zegt de huisarts ook nog eens doodleuk: 'Het wordt er in de toekomst niet beter op, alleen maar slechter... en er valt weinig aan te doen, je zult hiermee moeten leven.'

Verdriet overviel mij toen ik thuis kwam..., en ik merkte op dat ik aan de haal ging met de gedachten van de huisarts, ik geloofde ze, ik raakte erin verstrikt, de pijn in de gewrichten raakte gefixeerd door de mind. Het verhaaltje van de huisarts en de pijn zelf van dat moment werd door de mind aangegrepen als: voor altijd, mijn leven lang, altijd die pijn en die wordt alleen maar erger... Ik zag het gebeuren dat ik meegenomen werd door de gedachte (het verhaaltje van de huisarts), de emotie (verdriet), de pijn (die versterkt in het bewustzijn aanwezig was door het verhaaltje wat ik geloofde).

Tja, alles wat je aandacht geeft… groeit. En gedurende enkele dagen overviel me destijds zo nu en dan een huilbui. Tot het moment dat ik weer wakker werd uit de droom, uit het verhaaltje wat was gaan lopen door de gebeurtenissen met de knie/schouder en de mededeling van de huisarts. Ik was weer aanwezig in het NU. En ik realiseerde me dat ik niet weet wat de toekomst brengt. Ja, het verhaal van de huisarts kan waar zijn (dat het alleen maar slechter wordt), maar wat de toekomst werkelijk in petto heeft voor dit lijf weet ik niet. Als ik volledig mee ga met wat de huisarts voor spiegelt, als ik geïdentificeerd raak met het beeld (een idee, niet de werkelijkheid zelf) wat wordt geschetst over de toekomst (die niet bestaat, alleen het NU), dan projecteer ik naar de toekomst toe: verslechtering, pijn, achteruitgang van de gewrichten.

Op het moment dat identificatie met de gedachte los komt, dan is er dit moment, dan is er NU pijn, dan kan ik nagaan of er een medische ingreep/fysiotherapie of anderszins iets mogelijk is om de gewrichten te ontlasten..., en dat is het dan, PUNT, einde verhaal, de toekomst ken ik niet.

Daarnaast realiseer ik me, door ervaring in de afgelopen jaren, dat de mate van pijn in de gewrichten ups en downs kent. Er zijn periodes waarin ik nauwelijks pijn ervaar en er zijn periodes waarin pijn aanwezig is. Dus niets ligt vast voor de toekomst (die niet bestaat), ik weet niet wat de toekomst brengt.

Het verhaal viel weer van me af..., en wat was de uitwerking daarvan voor de fysieke pijn? Een stuk lichter doordat ik geen waarde meer toe kende aan het verhaal. En wie weet welke medische vooruitgang er nog plaats vindt in de komende jaren, die mogelijk van betekenis is voor de gewrichten...

Ja, maar hoe zit dat dan met 'in de steek gelaten'?

Vraag jezelf eens af wat die woorden eigenlijk betekenen en waar ze naar verwijzen. De realiteit is dat hij/zij een andere keuze maakt en zijn weg vervolgt. Wat jij erop plakt is dat je je in de steek gelaten voelt. Klopt dat verhaaltje? Nou, hij adoreerde mij, hij plaatste mij op een voetstuk en van de ene op de andere dag verliet hij mij.
Ik kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is...
Ja, ik voelde me geliefd en toen hij vertrok werd ik weer helemaal op mezelf terug geworpen. Wat bedoel je daarmee? vraag ik. Dat er niemand voor mij is. Ik voel me verloren en eenzaam, hij heeft mij gewoonweg in de steek gelaten.

Welk deel in jou kijkt vanuit de bril van 'in de steek gelaten'? Is dat de volwassen, vrije vrouw die je in essentie bent of een herinnering uit een grijs verleden die je op het heden plakt?
Ja..., zo heb ik er nog niet naar gekeken..., mijn moeder stierf op jonge leeftijd en ik voelde me in de steek gelaten door haar. Ik voel nu verdriet...

Laat het maar toe..., zeg ik, het is niet niks als een ander (moeder/partner) plotsklaps uit je leven verdwijnt. Het is niet niks als je eindelijk dacht de aandacht en liefde gevonden te hebben bij deze partner waar je je hele leven al naar verlangde/verlangt. Opeens verdwijnt hij uit je leven, voor dat moment, want je weet niet of er een andere verbinding uit het afscheid kan ontstaan... Maar voor NU houdt de verbinding, de uitwisseling op te bestaan. Dat doet pijn. Dat mag er helemaal zijn.

En realiseer je dat deze kindpijn, waar behoeftigheid uit voort komt (behoefte aan aandacht, geliefd zijn, welkom zijn), al heel lang in jou huist..., lang voordat deze partner in je leven verscheen. De pijn die je voelt, is de pijn van het kind dat zich verlaten en verloren voelde toen je moeder overleed.

Ga tot op de wortel in het ervaren van deze diepe pijn..., dan smelt de pijn en hoef je deze niet langer meer over te hevelen naar een volgende relatie. Voel de pijn, totaal, zonder het verhaal..., het verhaal doet er niet toe, de analyse is niet van belang.

Je hoeft je niet af te vragen waarom het zo gegaan is met deze partner zoals het is gegaan. Je hoeft je niet af te vragen welke signalen je hebt gemist waardoor de ander van de een op de andere dag is verdwenen. Je hoeft niet in je verleden te gaan spitten om na te gaan welke gebeurtenissen ertoe hebben geleid dat je je nu zo voelt zoals je je voelt. Als je dat wel doet, raak je weer verstrikt in 'verhalen', 'herinneringen', 'verleden' oftewel 'de mind'.

Het enige wat telt is de emotie 'verlaten zijn'.

Die emotie ligt nog opgeslagen in het celgeheugen. Geef jezelf de ruimte om deze emotie totaal te ervaren, vanuit het besef dat jij die emotie niet bent, maar de liefdevolle aanwezigheid (bewustzijn) waarin deze emotie, deze pijn verschijnt. Het is onverwerkte pijn die we overhevelen naar de volgende relatie, tenzij we bereid zijn deze pijn totaal te omarmen, zonder verhaal. Puur het toelaten van de emotie, die voortkomt uit de gedachte: hij heeft me in de steek gelaten. Kindpijn..., dat is alles. Laat het toe en het verdwijnt uit de blauwdruk van de cellen.

En nog een toevoeging: je bent niet de enige die deze 'kindpijn' (eigenlijk is het de pijn van de afscheiding)  bij zich draagt... Zolang we (de mensheid) niet thuis zijn in ons hart, zolang we nog leven vanuit een overlevingsstructuur (angst & tekort & liefdeloosheid) en daar vanuit worden groot gebracht,  zijn we behoeftige wezens. Dat kan niet anders. Wat we kennen is voorwaardelijke liefde (ik hou alleen van jou, als je...) en onze essentie is op jonge leeftijd overschaduwd geraakt door een laag van angst en tekort (de identificatie met de mind/ik).
Niemand is schuldig, er valt niemand wat te verwijten, dit is de huidige stand van zaken van de mensheid.
Zie, herken de oude pijn en neem daar verantwoordelijkheid voor.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes