Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Alone but not lonely.



Bekend geluid: dat je je alleen voelt..., eenzaam.
En dat dat niets te maken heeft met alleen zijn. Alleen zijn, in de zin van: zonder sociale contacten. Integendeel, je leeft samen met mensen, je ontmoet collega’s op je werk, je bezoekt familie, vrienden… en ga zo maar door…, genoeg mensen om je heen, genoeg sociale uitwisselingen… en toch voel je je alleen, eenzaam.

Wat is dat toch? Van waaruit voelen we ons alleen…, eenzaam…, zelfs wanneer we in gezelschap zijn of op onszelf? Enig idee?

Jaren heb ik mij alleen gevoeld, eenzaam, vervreemd. Eigenlijk voelde ik me een groot deel van mijn leven niet thuis op de aarde, verloren. En ik begreep er niks van. Genoeg mensen om me heen, het ontbrak mij aan niets… en toch voelde ik me alleen. Jaren ontvluchtte ik deze gevoelens van eenzaamheid, te pijnlijk om toe te laten. Allerlei vormen van afleiding zorgde ervoor dat die nare gevoelens van eenzaamheid op de achtergrond bleven.

Herkenbaar? Herken je de vluchtwegen die jij bewandelt om gevoelens van eenzaamheid uit de weg te gaan? Vormen van afleiding als: veel eten,  alcohol/drugs, festivals aflopen, tv/series kijken, iedere avond de hort op, veel kennissen en vrienden, hard werken, cursussen, opleidingen en therapie volgen om aan jezelf te werken (in de hoop dat het gevoel van ongelukkig zijn verdwijnt).

Kortom: we vullen onze tijd. We vullen de tijd met van alles en nog wat…, om de leegte in ons niet te hoeven voelen…, om de leegte te ontlopen…, de leegte die we allemaal in ons dragen.

Niet eenvoudig om deze gevoelens van eenzaamheid aan te gaan als de kracht en het inzicht ontbreekt dat eenzaamheid niets te maken heeft met uiterlijke omstandigheden, maar met een innerlijke hoedanigheid: we zijn niet thuis bij ons-Zelf, we zijn niet thuis in het Hart.

En als we niet thuis zijn bij ons-Zelf, dan zoeken we ‘het’ (verbinding, contact, liefde) buiten ons: dan hebben we de ander nodig. De ander moet onze gevoelens van eenzaamheid, vervreemding en niet begrepen zijn, voor ons weg nemen. De ander moet ons gelukkig maken (wat onmogelijk is). En door deze overtuiging (dat eenzaamheid alleen opgelost kan worden door een ander), voelen we ons afhankelijk van anderen.

In werkelijkheid zijn we niet afhankelijk, dat is niet de realiteit (we kunnen voor onszelf zorgen), maar we hebben ons afhankelijk gemaakt door de overtuiging, die in ons leeft dat we de ander nodig hebben om ons gelukkig te voelen. En deze aanname zorgt ervoor dat we snakken naar liefde en goedkeuring van anderen. Heftig toch..., als je dit tot je door laat dringen?

En als we werkelijk menen dat we de ander nodig hebben voor ons gevoel van welbevinden, dan gaan we in de aanpassing, dat kan niet anders. Dan vragen we onszelf voortdurend af hoe we overkomen op anderen: hoe behoor ik me te gedragen, wat kan ik wel zeggen/doen en wat kan ik maar beter niet zeggen/doen, wat ligt goed in de groep (collega’s, vrienden, sportclub, politieke partij), wat is not done, wat is gepast, wat is wenselijk gedrag om geaccepteerd te worden, om erbij te horen?

Met andere woorden: we tonen de buitenwereld een masker.
We laat niet zien wat er werkelijk in ons omgaat, want als we ons ware gezicht laten zien, dan wijzen mensen ons af (denken we).
Wat we ons niet realiseren is dat de afwijzing in onszelf leeft (de criticus in ons): we wijzen onszelf af, van waaruit we bang zijn dat de ander ons ook zal afwijzen. En om afwijzing te voorkomen, doen we ons anders voor (vrolijk, vriendelijk, behulpzaam, geïnteresseerd etc.) dan wat er op dat moment in ons gaande is, want ja..., we hebben onszelf nu eenmaal afhankelijk gemaakt van de bevestiging en goedkeuring door anderen.

Gevolg: we geven onze individualiteit, onze eigenheid, ons-Zelf op (een proces wat van jongs af aan intreedt). We volgen, we zijn imitators, want anders blijven we alleen achter, anders wordt de pap ons onthouden. We worden deel van de massa, de menigte, in de aanpassing…, in ruil  voor…?

Ja, voor wat eigenlijk? Wat betekent die aandacht van de ander als we daarvoor onze eigenheid dienen op te geven? Wat betekent acceptatie of erbij horen als we ons anders voordoen, als we niet onszelf durven te zijn?

Ja, maar het is toch zo..., dat we de ander nodig hebben? Niemand wil toch alleen zijn? Niemand wil alleen achter blijven, toch?

O ja, is dat echt zo? Is levensgeluk afhankelijk van een ander?
Of denken we dit, omdat we niet anders weten, omdat we leven vanuit de aanpassing en we onze individualiteit zijn verloren. Denken we dit..., omdat we de confrontatie met de leegte nog niet zijn aan gegaan? Omdat we pijnlijke gevoelens van eenzaamheid ontlopen?
Zodra de eenzaamheid zich aandient, gaan we weer op de vlucht.

Hoe weten we wat zich aan de overkant bevindt als we nog nooit de leegte, de eenzaamheid hebben ontmoet?

Zonder de ander worden we op onszelf terug geworpen. Als we op onszelf worden terug geworpen (ruzie, verwijdering, relatie gaat uit, partner sterft, vriendschap wordt beëindigd), zullen gevoelens van eenzaamheid op onze deur kloppen. Blijf er eens bij, ook al veroorzaakt dat angst en wil je weer terug rennen naar de ander of naar een voor jou bekende vluchtroute. Treed de eenzaamheid tegemoet…

Ja, het voelt als een afgrond van diep gemis en leegte, ik weet er alles van.
Diep gemis en leegte naar wat?

Naar verbinding met ons-Zelf, naar verbinding met onze essentie: het Hart. En ja, er is moed voor nodig en inzicht om bij de pijn te blijven, maar wanneer we de leegte, het gemis en de eenzaamheid werkelijk tegemoet treden, vindt er een smeltingsproces plaats. Langzaamaan komen we thuis in ons Hart, we ontdekken wie we werkelijk zijn (los van anderen), gevoelens van vervreemding lossen op, ons individuele Zelf herrijst, de aanpassing en behoeftigheid (ik heb de ander nodig) verdwijnt: je bent en je ervaart dat je het prima naar je zin hebt met je-Zelf. Je gevoel van welbevinden is niet langer meer afhankelijk van goedkeuring, bevestiging, acceptatie, waardering, gezien of begrepen worden door de ander. Eenzaamheid transformeert naar alleen-zijn (al-een-zijn: je bent Een). Je bent gelukkig, zonder enige reden, je hebt de ander niet nodig. Niet dat je niet met anderen wilt zijn… Integendeel: je bent in staat om met anderen te zijn en samen te leven, omdat je je-Zelf bent.

Ik sluit af met een alinea van Osho (Zen tarot, kaart 9, aloneness) over eenzaamheid versus alleen zijn. ‘Eenzaamheid is een negatieve toestand. Je verlangt naar de aanwezigheid van de ander, je verlangt naar wezenlijk contact en verbinding, maar de ander is afwezig en jijzelf bent ook afwezig, niet aanwezig in het hart. Alleen zijn, wat iets anders is dan eenzaamheid, is de aanwezigheid van jezelf. Alleen zijn betekent: vervulling, overvloed, je hebt niemand nodig, fijn als er anderen zijn, maar je hebt ze niet nodig om je happy of vervuld te voelen.'

 Until you get comfortable with being alone, you will never know if you are choosing someone out of love or loneliness.
(Mandy Hale)



www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching.
LinkeIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Emoties zijn niet goed of slecht: ze zijn. Ik ben jaloers.



                  Ik ben jaloers.

Emoties zijn niet goed of slecht: ze zijn. Ze hebben je wat te vertellen.
Als mens zijn we behept met emoties en gedachten. En het feit dat emoties en gedachten er zijn, geeft aan dat ze bestaansrecht hebben. Ze zijn.
Ze komen voort uit de Leegte, uit de Bron, uit Beingness.
Raken we geïdentificeerd met - in onze ogen - vervelende emoties en gedachten, dan is er lijden. Bezien we onze emoties en gedachten - vanuit Puur gewaarzijn - dan ontstaat er ruimte om deze emoties en gedachten heen. Dan is er oordeelloos waarnemen van alles wat in ons plaats vindt. Geen enkele emotie of gedachte is dan goed of slecht: ze zijn. Op het moment dat we emoties en gedachten kunnen waarnemen, zijn er andere opties mogelijk voor deze 'vervelende' emoties en gedachten, namelijk: zelfonderzoek.

Voorbeeld:
Ik ben jaloers, zegt Suzanne. Het slaat echt nergens op, maar het is toch zo.
Wat is de situatie? Suzanne is samen met haar vriend naar een massagesalon gegaan. Ze hadden allebei een massageafspraak, die tegelijkertijd plaats vond in een afzonderlijke ruimte die voor hen was gereserveerd (dus zonder andere massageklanten). Oké, zeg ik, en wat gebeurde er toen? Nou, er kwam een oude masseuse en een jonge masseuse. De jonge masseuse ging eerst mijn voeten wassen. De oude masseuse stond bij de massagetafel van mijn vriend. Ja, en toen? Ik (Suzanne) dacht: dan gaat de jonge masseuse mij masseren en de oude masseuse mijn vriend, maar zo ging het niet..., de jonge masseuse ging na mijn voeten gewassen te hebben, de voeten wassen van mijn vriend en vervolgens kwam de oude masseuse bij mij staan en werd zij mijn masseuse en de jonge masseuse ging mijn vriend masseren. Oké, zeg ik, en toen? Nou, ik kon het niet uitstaan dat die jonge masseuse mijn vriend ging masseren, terwijl ik eigenlijk deep down heel graag een oude masseuse wil, omdat die niet zo soft zijn en ik van een stevige massage hou. Wat gebeurde er toen in jou? zei ik. Ik kon helemaal niet genieten van de massage. Ik dacht: die jonge masseuse heeft even zitten smoezen met die oude masseuse dat zij graag mijn vriend wil masseren en dat ze daarom hadden geruild. Vervolgens zat ik haar steeds in de gaten te houden terwijl ze met mijn vriend bezig was en ik voelde me heel erg jaloers. En vervolgens had ik daar weer een oordeel over..., ik mag niet jaloers zijn.
Goed dat je dat allemaal ziet, zeg ik. En als je nu nog wat verder onderzoek verricht, heb je dan door dat je een interpretatie erop los laat? De interpretatie is dan dat de jonge masseuse eigenlijk voor jou was bedoeld, omdat ze jouw voeten als eerste ging wassen. Hoezo zou zij voor jou zijn bedoeld? Omdat ze als eerste je voeten wast? En klopt de gedachte wel dat zij liever jouw vriend wilde masseren? Zou het ook zo kunnen zijn dat de oude masseuse een beetje ontzien wordt en dat de afspraak is dat de jonge masseuse alle voeten wast? Of dat de oude masseuse die opdracht heeft gegeven aan de jonge masseuse of dat...en ga zo maar verder..., vele mogelijkheden waarom situaties zo verlopen zoals ze verlopen... En jij kleurt het in zoals jij het ziet, niet zoals het werkelijk is, maar zoals jij het ziet. Het is jouw interpretatie, jouw inkleuring van de situatie, die meer zegt over jou, dan over de situatie zelf.

Ja, zegt Suzanne, dat is waar, het zijn allemaal aannames van mijn kant..., ik weet natuurlijk niet wat er feitelijk plaats vindt in het hoofd van de masseurs. Nee, zeg ik, precies, dat weet je niet. Jij plakt er van alles op, kleurt de situatie in..., doen we allemaal hoor, jij bent echt geen uitzondering daarin. Totdat we wakker beginnen te worden uit onze aannames... en doorzien dat we door een gekleurde bril naar de buitenwereld kijken.

Oké nu weer een stapje verder: als iedere emotie je wat te vertellen heeft, wat heeft de jaloezie van dit moment je te vertellen? Waar kijk je naar als je de jonge masseuse je vriend ziet masseren? Wat gaat er schuil achter de jaloezie? Dat hij zoveel aandacht krijgt van haar..., dat ze zo intiem zijn met elkaar. En wat vertelt dat jou? Eigenlijk ben ik jaloers op de aandacht die hij krijgt. En als alles projectie is, wat vertelt dit jou? Dat ik verlang naar aandacht van hem voor mij..., aandacht voor elkaar. Klopt die helemaal? Ja, zegt Suzanne, die klopt..., afgelopen week/weken is het heel druk geweest, we hadden veel visite, we hadden weinig tijd voor elkaar en ik voelde dat ik graag wat tijd met hem alleen wilde doorbrengen, maar het kwam er niet van en toen logeerde er ook nog eens een week een vriendin van hem bij ons in huis en had hij helemaal weinig aandacht voor mij, alles ging naar die vriendin, die na een week weer naar het buitenland zou vertrekken.
Oké: en hoe zou het voor je zijn om die aandacht te vragen?
Moeilijk, zegt Suzanne. Want? Nou, ik vind het niet makkelijk om te onderkennen dat ik behoefte heb aan aandacht van hem. Oké, dus er lijkt een verbod te zijn op het nodig hebben van aandacht? zeg ik.  Ja, zegt Suzanne..., zo had ik het nog niet bekeken...
Nou, dan weet je wat je te doen staat, zeg ik.  Je behoefte uitspreken:
Lieve schat, ik zou het zo fijn vinden om samen wat tijd met jou door te brengen, ik heb je gemist de afgelopen weken, en ik voel me net een klein kind, die behoefte heeft aan aandacht... en ik was stink jaloers op die vriendin van je die zoveel aandacht van jou vroeg en toen kreeg je ook nog eens die jonge masseuse, die aan jouw lijf ging plukken..., ik wil je weer even helemaal voor mezelf hebben..., wanneer is dat mogelijk?
Oohh, zegt ze, spannend om zo open te delen wat er allemaal in mij plaats vond en om mijn behoefte aan aandacht zo in het licht te zetten en uit te spreken, maar ik ga het aan.

Ben benieuwd, zeg ik. De behoefte aan aandacht smelt vanzelf als het taboe erop wordt doorzien. Onderken dat deze behoefte aan aandacht in je leeft..., spreek het uit, leef het..., tot het geen issue meer is..., omdat jij er geen issue meer van maakt, omdat aandacht versus geen aandacht als imprint (pijnpunt) in jouw systeem uitdooft. Er zit dan geen lading meer op het thema 'aandacht'. Maar als jij je verzet tegen deze behoefte, dan neemt de lading alleen maar toe en blijft jaloezie nog lang aan je kleven. En daar weet ik alles van...

En als je niet de aandacht krijgt waar je om vraagt, omdat je vriend op dat moment een andere keuze maakt ..., en het doet pijn ... voel de pijn. Het is de pijn van het jonge kind, die niet de aandacht kreeg die ze nodig had. Voel de pijn, wetende dat het 'oude pijn' is zonder je vriend enig verwijt te maken dat hij op dat moment geen aandacht voor je heeft. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen 'oude pijn'. En maak een nieuwe afspraak met je vriend voor quality time.

www.bewustzijnscoaching.com
Linked-In: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching