To see is to be ... free.
Overtuigingen transformeren: de directe weg.
Ja, zo gaat dat dan. Er is een ervaring. De ervaring leidt tot een overtuiging en die overtuiging bepaalt vervolgens ons gedrag. Sommige overtuigingen zijn we ons bewust, andere overtuigingen zijn we ons niet bewust, maar die bepalen wel ons (vermijdings)gedrag, veelal zonder dat we dat zelf in de gaten hebben. En of we ons de overtuiging al dan niet bewust zijn..., de overtuiging reist een groot deel van ons leven met ons mee (soms een heel leven), tenzij we wakker worden, dan kan de overtuiging(en) uitdoven.
Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat één traumatische ervaring uit het verleden zulke verstrekkende gevolgen kan hebben voor de rest van je leven. En toch is dat zo... De angst die we destijds niet volledig konden dragen en voelen, geeft een imprint in het zenuwstelsel. Voorbeeld: een nare ervaring met een paard in het verleden maakt dat mijn lichaam automatisch met angst reageert als ik in de buurt van een paard kom.
Slechts één pijnlijke ervaring heeft ertoe geleid dat ik bang ben voor paarden. Overtuiging: paarden zijn onvoorspelbaar en gevaarlijk.
Gedrag: vanaf de pubertijd vermijd ik paarden. Als ik op een fietspad een paard aan zie komen, dan neem ik een omweg, ik wil niet langs het paard fietsen.
Nou kan je paarden nog gemakkelijk vermijden in je leven..., ik kom ze niet dagelijks tegen en als ik ze tegen kom, dan vraagt het weinig inzet om een bochtje erom heen te maken.
Er zijn ook overtuigingen die je niet kunt vermijden, omdat je er dagelijks mee wordt geconfronteerd. Ik zal enkele voorbeelden geven van dergelijke overtuigingen: mensen zijn niet te vertrouwen, ik ben niet goed genoeg, ik ben een lafaard, het leven moet leuk en gezellig zijn, ik ben een egoïst, iedereen stelt eisen aan mij, ik moet succesvol zijn, niemand heeft echt aandacht voor mij etc. Allemaal overtuigingen die bepalen hoe we naar de buitenwereld 'kijken', welk 'zicht' we hebben. De buitenwereld weerspiegelt onze binnenwereld, onze 'kijk'. Als je overtuiging is dat mensen niet te vertrouwen zijn, dan kijk je vanuit die bril naar andere mensen. Met andere woorden: het gedrag van andere mensen interpreteer je vanuit de overtuiging die in jou leeft. Wat je gelooft, is wat je ziet.
Wat geloof jij? Wat zie jij? Welke overtuigingen leven er in jou?
Keer op keer 'zoeken' we, onbewust, naar bevestiging van onze overtuigingen, we kunnen namelijk niets anders 'zien' zolang we nog een gevangene zijn van een bepaalde overtuiging.
Keer op keer interpreteren we het gedrag van de ander vanuit de overtuigingen, die we van jongs af aan mee krijgen: of we ons dat nu bewust zijn of niet.
Nog een voorbeeld. Je kijkt vanuit de bril 'ik ben niet goed genoeg' en vanuit die bril meen je dat elke vorm van feedback kritiek is, elke vorm van terug koppeling interpreteer je als 'niet goed genoeg'. Je kan degene die de feedback geeft daardoor niet goed horen of ontmoeten, omdat die overtuiging er tussen staat.
Heftig om dit gegeven ten volle te realiseren..., en dan te bedenken dat we allemaal zo ons pakketje aan overtuigingen met ons meedragen..., die ons zicht belemmeren en tot zoveel onbegrip leidt: we verstaan elkaar eenvoudigweg niet door al die inkleuringen.
Tot er een moment komt in ons bestaan dat we wakker worden. Dat we los komen van al die overtuigingen die ons belemmeren te Leven. Niet door de overtuigingen te bestrijden of één voor één weg te werken (er hoeft niets weg), maar door de overtuigingen te herkennen en uit te dagen wanneer ze aktief zijn. Durf je je mond in een groep niet open te doen (overtuiging): ga het aan en ervaar, vanuit aandachtigheid, wat het teweeg brengt in je lichaam aan spanning, zonder ook maar iets van die spanning te ontkennen, ga het aan vanuit openheid en kwetsbaarheid, deel met de aanwezigen wat er door je heen gaat (ik vind het reuze spannend om iets te delen over mezelf, ik merk dat mijn hart sneller gaat kloppen, en ik weet ook niet zo goed wat ik wil delen etc.), je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent.
Naast het uitdagen van overtuigingen is er een andere benadering die ik onder de aandacht wil brengen: de directe weg naar het Zelf, naar het eeuwige principe in ons dat niet komt en niet gaat, niet geboren wordt en niet sterft. Het is onze Goddelijkheid, onze Natuur.
Oké, daar gaan we dan.
Alles begint met 'zien': met bewust worden dat er een overtuiging gaande is van waaruit je de realiteit niet ziet zoals die is. En dat is al een hele kluif: het herkennen van overtuigingen die in jou leven, want we zijn gewoonweg blind. De overtuigingen staan zo diep in ons zenuwstelsel geprint, dat het heel wat vraagt aan 'aandachtigheid' om ze überhaupt te zien, te herkennen.
En de volgende stap is: het waarnemen van de overtuiging (bijvoorbeeld: ik ben schuldig) op het moment dat deze in jou wordt geactiveerd.
To see is to be free. Een uitspraak die ik jaren geleden voor het eerst hoorde: to see is to be free. Alles begint met: zien.
Kijk..., kijk alleen maar toe..., wees getuige van datgene wat de mind tevoorschijn tovert. Dat is alles: kijk en als kijken werkelijk 'kijken' is, dan kom je los van datgene wat de mind je voor spiegelt aan gedachten en emoties. Je ontdekt dat je niet de emoties en gedachten bent, maar DAT wat de emoties en gedachten gade slaat.
Anders geformuleerd: Jij bent niet schuldig of dom (overtuiging) tenzij je dat gelooft. Kijk naar deze overtuiging, ga er niet in mee. Identificeer je er niet mee. Of dacht je dat je schuldig of dom (of wat dan ook...) geboren werd? Schuldig en dom zijn etiketten die door ouders, school, cultuur, religie op ons zijn geplakt. We hebben al die overtuigingen van jongs af aan mee gekregen. En vervolgens geven we dit pakketje aan overtuigingen weer door aan de volgende generatie. Een eindeloze cyclus van lijden.
En omdat we in een collectief veld leven waar we menen dat we onze gedachten en emoties zijn, geloven we massaal wat we denken en voelen. We weten niet beter. We zijn en masse onder hypnose, in slaap. We denken echt dat gedachten en emoties ons gevoel van Zijn bepalen. We identificeren ons er volledig mee (zo ben ik). Ja, en veel gedachten en emoties zijn pijnlijk, dus gaan we op zoek. Op zoek naar therapieën die ons van allerlei psychologische obstakels kunnen verlossen.
Therapie heeft zijn plaats in het leven, vooral wanneer iemand erg gefragmenteerd (verward) is, maar het concept van 'zien' is iets totaal anders dan therapie of het analyseren van je problemen op basis van ervaringen uit het verleden (ik voel me zo en dat komt door mijn verleden). Analyse en therapie houden ons geïdentificeerd met het niveau van de psyche, het versterkt ons geloof in die pijnlijke gedachten en emoties (het is waar wat ik denk en voel). 'Zien' is bedoeld om het niveau van de mind/de psyche te transcenderen (je bent niet je emoties en gedachten, ook al denk je van wel).
Oké, maar als ik niet die emoties en gedachten (overtuigingen) ben, wat ben ik dan wel? Jij bent Bewustzijn. Jij bent DAT wat de schuld of domheid waarneemt, maar daar volledig los van staat: Getuige Bewustzijn. Getuige Bewustzijn registreert alles wat voorbij komt.
Ik geef cliënten weleens het volgende beeld mee: stel je een theaterzaal voor. Binnen het theater is er een zaal en een podium. De zaal is het Getuige Bewustzijn en het podium is het theater waar het leven zelf zich afspeelt. Op het podium verschijnen alle ervaringen: de rollen die we in het leven vervullen als moeder, vader, kind, partner, leraar, politicus, de criticus, de avonturier, het kind in ons etc. én alle overtuigingen die verbonden zijn aan die rollen.
Alle ervaringen die op het podium plaats vinden zijn tijdelijk; ze komen en gaan. En er is iets dat niet komt en gaat: dat ben jij. En jij (Bewustzijn, Boeddha natuur) zit in de zaal en kijkt toe. Je kijkt naar de film van jouw leven dat zich afspeelt op het toneel. 'Jij' staat voor Getuige Bewustzijn (gewaar zijn). In werkelijkheid zit er niemand in de zaal. Getuige bewustzijn is niet een 'iemand', het is een vorm van Bewustzijn: neutraal, zonder oordeel. Vanuit de zaal kijk 'je' naar alles wat daar op het podium gebeurt. Dat is alles..., kijken...
Het lijkt zo eenvoudig, maar het fenomeen 'kijken' kent een stevige valkuil, omdat we nu eenmaal zo'n sterke identificatie kennen met alles wat de mind ons voor spiegelt.
Wat is de valkuil? Als je vanuit de zaal toekijkt en jezelf veroordeelt voor datgene wat er op het toneel plaats vindt, dan heb je niet in de gaten dat je op dat moment niet in de zaal zit, maar op het podium staat: daar verschijnt dat deel van het ego dat kritiek levert, vergelijkt en oordeelt. Dat is niet het getuige bewustzijn. Getuige Bewustzijn kent geen meningen. Het is als een oog die vanuit de zaal liefdevol toekijkt naar de capriolen die plaats vinden op het podium. Door Getuige Bewustzijn te 'oefenen' (het groeit van binnenuit, je kunt het niet 'doen' en tegelijkertijd vraagt het wel enige inzet van onze kant) komen we los van alle drama's, die zich op het toneel voltrekken, we komen los van alle overtuigingen die het gevoel van drama veroorzaken. Daarom wordt deze weg ook wel de directe weg genoemd. Geen inspanningen via de psychologische weg, maar steeds weer opnieuw plaats nemen in de zaal en gade slaan wat zich op het toneel voltrekt, zonder identificatie. En daarnaast de overtuigingen uitdagen. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat deze laatste zinnen een ontwikkelingsweg van enkele jaren voor mij betekende. Getuige Bewustzijn kan je namelijk niet afdwingen, het voltrekt zich van binnenuit.
Door aanwezig te zijn in de zaal ontstaat er ruimte om de ervaringen heen, we zitten er niet meer (volledig) in, waardoor we niet meer (volledig) in beslag worden genomen door wat zich aan drama op het toneel voordoet: we kunnen ernaar kijken (Getuige Bewustzijn). Het is dan mogelijk om geleidelijk aan (of ineens) los te komen van identificatie met de overtuigingen zelf, omdat we geleidelijk aan (of ineens) thuis komen in ons Zelf (Bewustzijn, Gewaar zijn).
Het is als stuivertje wisselen: eerst staat de structuur (mind/ego) op de voorgrond en menen we dat we onze gedachten en emoties zijn, vervolgens verschuift de aandacht naar Getuige Bewustzijn en ervaren we op een steeds dieper niveau dat dat ons eigenlijke thuis is.
Collectief gezien is er geen enkele vorm van ondersteuning van onze Boeddha natuur, omdat vrijwel niemand thuis is in het Zelf. Dat maakt het lastig, omdat alles en iedereen om ons heen het oude mensbeeld (we zijn de mind) bevestigd. We zijn onze emoties en gedachten, denken we. Het vraagt dus heel wat om tegen de stroom in wakker te worden uit de droomstaat (de drama's op het podium). We kennen eenvoudigweg de weg niet, we hebben nooit onderwijs gehad in meditatie, in zelfonderzoek, in gewaar zijn. Daarnaast hebben we ook niet geleerd om met pijn om te gaan, om volledig aanwezig te zijn bij een pijnlijke gebeurtenis. Het liefst doen we onze ogen dicht, we weten ons geen raad met gevoelens als eenzaamheid, verlatenheid, angst e.d.
Maar er is een uitweg, thank's God, er is een uitweg uit het lijden, voor iedereen...
Getuige Bewustzijn is de eerste stap, naast het onderzoeken en uitdagen van je overtuigingen. Eenmaal thuis in de zaal, wacht ons een grote beloning: Bevrijding.
Maar hoe werkt het dan? Betekent dit dat de overtuigingen als sneeuw voor de zon verdwijnen op het moment dat deze worden waar genomen? Dat kan, maar meestal vraagt het wat meer tijd voordat het Getuige Bewustzijn zich ten volle ontvouwd.
Om toch een mogelijke ontwikkelingsgang voor het loskomen van de overtuigingen te schetsen, geef ik een voorbeeld hoe een overtuiging in de loop van de tijd kan veranderen: 'ik voel me zòòò schuldig' (je bent de emotie, je gelooft de emotie) verandert in 'ik voel me schuldig' (er is sprake van identificatie, maar het voelt al niet meer zo zwaar). Dat verandert in: 'ik merk op dat er een gevoel van schuld wordt getriggerd' (de identificatie op de overtuiging komt los) en van daaruit verandert het in 'een (lichte) aanraking in je lijf van schuld zonder enige identificatie met de schuld zelf (de energie van schuld wordt nog aangetikt in het lijf, vanuit de imprint in het zenuwstelsel, maar er is geen identificatie met de emotie). En dat verandert in: de schuld dooft uit, het verdwijnt uit het systeem. De identificatie op 'schuld' (of elke andere emotie/overtuiging) dooft langzaamaan uit door steeds dieper en dieper te vertoeven in Getuige Bewustzijn.
En soms is er wat extra werk nodig, vooral in die situaties waar Getuige Bewustzijn niet 'aan' stond, omdat de trigger, de pijn, de overtuiging je volledig overnam. Daar heb ik over geschreven in andere blogs.
Pijn/lijden wordt veroorzaakt door identificatie. Identificatie betekent dat je gelooft wat je ziet: het is echt waar, die ander is niet te vertrouwen, het is echt waar dat ik niet goed genoeg ben, het is echt waar dat ik eenzaam ben, het is echt waar dat de ander mij in de steek heeft gelaten etc. Als we geïdentificeerd zijn, dan zien we niet dat we een gevangene zijn van de overtuigingen die in ons leven, we hebben het gewoon niet door, er is geen gewaar zijn.
De weg eruit is Getuige Bewustzijn. Hoe dieper het Getuige Bewustzijn 'aan' staat (bij wijze van spreken), hoe meer we beseffen dat we niet de poppetjes op het toneel zijn, maar DAT wat de poppetjes ziet: het liefdevolle oog, wat zonder oordeel is. En dan komt de identificatie met de poppetjes op het toneel los. We worden niet langer meer mee gesleept door een overtuiging, we kunnen de overtuiging onderzoeken en de pijn die daaraan verbonden is, vanuit Gewaar Zijn ervaren (indien nodig) en stappen zetten om de overtuiging uit te dagen.
Wanneer er Getuige Bewustzijn is, dan wordt pijn heel anders ervaren (niet meer als een fenomeen dat vermeden moet worden). Het wordt dan mogelijk om de pijn, die nooit is gevoeld, totaal te ervaren, waardoor deze oplost. Dan is het voelen van 'eenzaamheid', zonder psychologie, zonder verhaal erom heen, puur de emotie tot in de wortel ervaren, een 'geschenk'. Voor velen klinkt dit ongeloofwaardig, totdat Getuige Bewustzijn op de voorgrond staat, dan realiseren we ons dat alles is..., niets hoeft weg, voorkeur of afwijzing van bepaalde emoties en gedachten houdt op te bestaan. Dan ontstaat er ruimte in ons om die lastige, pijnlijke emoties volledig te ervaren. En dan doven de overtuigingen uit. We komen meer en meer thuis in ons-Zelf. Als dit jou aanspreekt, de weg naar bevrijding, en je wilt eens spiegelen op jouw overtuigingen/triggers en hoe je de overtuigingen kan uitdagen, dan ben je van harte welkom.
Welke overtuigingen zie jij? En welke overtuigingen zie je niet, omdat je nog blind bent? Vraag eens feedback aan een ander en wees bereid het te onderzoeken: vanuit liefde en aandacht voor je-Zelf.
En experimenteer eens met 'aandachtigheid', met Getuige Bewustzijn. Doe eens een stap naar achteren en kijk vanuit de zaal..., vanuit het liefdevolle oog.
Alles wat je aandacht geeft groeit. Waar geef jij aandacht aan? Aan de mind? Het gelijk van het ego? Je bent schuldig, niet goed genoeg etc. Geloof je je gedachten en emoties? Of voedt je de essentie die je bent: Bewustzijn & Liefde. Zodat je 'los' komt van de 'drama's' van het leven... Het voelt als 'drama', omdat jij het zo ziet... Je weet niet beter. Ga daaraan voorbij. Kom thuis in je Hart, kijk..., kijk..., vanuit Liefde... naar de capriolen van dat poppetje op het toneel.
Kom thuis in je-Zelf.
www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Waardeer de kus van het Leven.
Tja, op enig moment verschijnt de mogelijkheid van de dood in ons leven. De aanleiding kan zijn een overlijden van een dierbare, een ernstige ziekte, aftakeling, het verouderingsproces: er komt een moment in ons leven dat we werkelijk beseffen dat ons leven hier op aarde eindig is. En in deze tijd, met alle uitdagingen waar de mensheid voor staat (o.a. klimaatverandering, uitputting van natuurlijke bronnen) worden we collectief gedwongen om dit besef van vergankelijkheid tot ons door te laten dringen: we kunnen niet ongestraft doorgaan met het leeg roven en uitbuiten van de aarde en haar bewoners. Liefdeloosheid en egocentrisme dienen getransformeerd te worden, alleen dan is er een radicale shift mogelijk.
Afgelopen jaren, in het bijzonder tijdens de zomermaanden wanneer we in ons huis in het buitenland verblijven, realiseer ik me op een diep niveau dat ook dit avontuur op een dag ophoudt. Met 'dit avontuur' bedoel ik ons verblijf hier, in de natuur, de diepe stilte van deze omgeving, de fietstochten en wandelingen die we maken over de heuvels en de velden, de weidsheid en uitgestrektheid van het landschap, het huis waarin we verblijven met een uitzicht over de heuvels... O, wat is het een zegen om hier te zijn...en het houdt op een dag allemaal op.
De laatste jaren bijvoorbeeld, tobt mijn vriendin met haar gezondheid...er was zelfs op enig moment een overweging om niet te komen wegens fysieke beperkingen. Onze uitwisseling hierover triggerde wederom het besef van vergankelijkheid: het samen delen van dit avontuur kent een einde. Of ik ga dood of de ander valt weg. En als ik dan zo gaande ben, al wandelend, fietsend, zwemmend, uithangend in de tuin, onderhoud verrichtend aan het huis en de tuin, dan flits zo nu en dan de volgende zin door me heen: ook dit eindigt…, ook dit eindigt. Gaande de afgelopen jaren verdiept dit besef van vergankelijkheid zich meer en meer..., alles is mij zo lief..., een onthechtingsproces is gaande...
Op een dag is 'mijn' lief er niet meer, op een dag moet ik afscheid nemen van 'mijn' hartsvriendin en houdt ons verblijf hier in het buitenland op... heftig… en ... tegelijkertijd ken ik de ervaring van een plotsklaps loslaten van dat wat mij dierbaar is (de dood van onze dochter in 2016). Wanneer het moment daar is dat ook dit avontuur eindigt, om wat voor reden dan ook, dan kan er verdriet zijn, maar ook een volledige aanvaarding van wat zich voltrekt... Juist door een diep besef van de eindigheid der dingen.
De andere kant van deze medaille, het gegeven dat alles vergankelijk is, maakt dat het samen zijn in deze omgeving niet meer als vanzelfsprekend wordt ervaren, maar als een diep geschenk. En als mijn vriendin afgelopen jaar uiteindelijk beslist om toch de stap te wagen om te komen, ondanks de fysieke beperkingen..., dan genieten we intens van onze uitwisselingen, humor en plezier. We genieten van elkaars aanwezig zijn..., juist door dat besef dat op een dag deze vorm van samen zijn ophoudt te bestaan.
Geboren worden betekent nu eenmaal op een dag sterven. Je zou zelfs kunnen zeggen dat onze geboortedatum een sterfdatum is. Vanaf die dag begint eigenlijk het aftellen. Iedere dag die achter ons ligt, brengt ons dichterbij de dood.
Zo stuurde Boeddha de novices een aantal maanden naar de burning ghats waar de lijken aan de rivier de Ganges werden gecremeerd, om dag in, dag uit het thema vergankelijkheid en de dood in te drinken. Dat was o.a. hun voorbereiding op de eindigheid en de vergankelijkheid van het bestaan, waarin tevens de boodschap besloten lag, die omschreven kan worden als: vergooi je leven niet, beschouw het niet als vanzelfsprekend, voordat je het weet is het einde in zicht en ontdek je dat alles waar je je zo druk over hebt gemaakt eenvoudigweg er niet meer toe doet, gebruik de tijd die je is gegeven om tot onvoorwaardelijke liefde en waarheid te komen, om de realiteit te ontdekken zoals die is, zonder al die vervormingen vanuit de mind. Dat dient jou en de mensheid, de aarde… want Liefde heelt.
Uiteenlopende vormen van verlies bereiden ons voor en confronteren ons met de tijdelijkheid van het bestaan en met de illusie van een ‘ik’ die meent het leven naar zijn/haar hand te kunnen zetten: je verliest je baan, het bedrijf gaat failliet, je gezondheid laat je in de steek, relaties gaan over, een dierbare overlijdt etc. Het gebeurt, of jij dat nu wil of niet wilt… We worden gedwongen om afscheid te nemen..., we worden gedwongen om los te laten: het bestaan helpt ons om op die manier ons voor te bereiden op verlies, op de dood zelf en het doorzien van de illusie van een ‘ik’ dat aan het roer staat. Het is de identificatie met het ‘ik’ (wat ik leuk vind of niet leuk vind, wat ik wil of niet wil) wat de oorzaak is van al het lijden in ons en in de wereld.
We beseffen het niet..., maar uiteindelijk is alles in het bestaan onzeker (en daar ga jij dus niet over) en ieder moment voltrekt zich een geboorte en dood: wat nu is, is 'straks' voorbij en we weten niet wat het volgende moment brengt; niets geen houvast en zekerheid en toch willen we ons vast klampen (wat lijden veroorzaakt): aan een huis, baan, relatie, gezondheid, aan een godsdienst die ons een schijnhouvast geeft van een volgend leven, een hemel of een hel.
Eén kant van de medaille..., we hechten aan het leven, maar in hoeverre is vastklampen aan het leven werkelijk Leven? Leven vanuit een ontspannen staat van zijn, in overgave met dat wat is? In overgave met de loop der dingen, de veranderlijkheid van het bestaan waar jij niet over gaat? En toch ook weer wel: door je verantwoordelijkheid te nemen voor dat wat zich aandient en ons hart te openen.
En wat betekent vergankelijkheid en de dood nou eigenlijk? Ja, vormen houden op te bestaan. Het lichaam takelt af en sterft. Voor degenen die achterblijven is dat een reëel gegeven, het lichaam van degene die ons verlaat, leeft niet meer. Maar dat is dan ook alles wat we erover kunnen zeggen..., we weten helemaal niet wat de dood betekent voor degene die haar of zijn lichaam verlaat. Misschien is geboren worden op aarde, dood gaan bezien vanuit een andere dimensie.
En dood gaan zou kunnen betekenen dat we in een andere dimensie geboren worden. Wie zal het zeggen?
Enkele jaren geleden koos mijn vader op 90-jarige leeftijd voor euthanasie. In de weken voorafgaand aan zijn dood spraken we weleens over de dood en zei hij: er is niks, ik geloof daar niet in, het houdt gewoon op. Waarop ik zei: dat zou zo kunnen zijn, maar we weten het niet, hou het gewoon open... En op een ander moment zei ik op een luchtige toon: ik heb Simone (onze dochter die in 2016 overleed) gevraagd je op te halen bij de poort. En dan moest hij lachen... En zo speelden we wat over en weer over een mogelijk bestaan of niet bestaan na de dood. Op enig moment zei hij: ik geloof niet in een bestaan na de dood, maar als er wat is, dan pleeg ik een belletje en laat ik het jullie weten. Zo gezegd, zo gedaan. Drie uur na de euthanasie zei mijn moeder tijdens een etentje met het hele gezin: stil eens, ik hoor pa..., hij zegt: je hebt toch gelijk, er is wel wat..., het is hier heel mooi. Tja, het zou zomaar waar kunnen zijn..., we weten het niet.
Dat is het mysterie van het Bestaan..., het onzekere en onbekende; het mysterie wat Leven heet, voorbij de kop en de munt, voorbij de wereld van dualiteit (leven en dood, ik tegenover jij/wij etc.). Opgenomen in het Leven zelf betekent overgave aan dat wat is, aan dat wat zich ontvouwt. Dus ook aan sporen van hechting, wanneer deze uit de diepte van onze cellen zich aandient. De ontvouwing getuigt van een diepe schoonheid, ook al lijkt dat in onze ogen niet zo, omdat dat wat zich aandient, bijvoorbeeld ‘hechting’, als pijnlijk wordt ervaren. Het enige wat van ons wordt gevraagd is: er mee te zijn. Geen psychologische analyses of verklaringen en geen verzet tegen dat wat is. Simpelweg, vanuit presentie, aanwezig zijn bij dat wat zich aandient. Is er verdriet, dan is er verdriet, wees met wat er is.
Zo eenvoudig is het…
Sta eens stil bij al die vanzelfsprekendheden in je bestaan. En speel eens met de kant van de medaille die we veelal negeren: ook dit eindigt. Laat het diep door dringen en ontdek wat het effect daarvan is op het ervaren van het Leven zelf, in al zijn volheid en schoonheid, en jouw liefde voor de aarde zelf.
Kijk eens in de ogen van je lief... en voel de hartsverbinding (of niet): o, wat hou ik van jou, wat ben ik blij dat jij er bent...., want ik besef nu op een diep niveau dat onze aardse relatie eens eindigt en dat kan elk moment zich voltrekken: dat weten we niet.
Waarom in strijd leven met jezelf of met de ander? Waarom maken we ons zo druk over ons uiterlijk en image? Wat maakt dat we maar door blijven gaan met het najagen met van alles en nog wat? Sta eens stil…, keer naar binnen, ontdek de kracht van overgave. En vraag je eens in alle ernst af wat er werkelijk toe doet in jouw leven? Wat wil jij van binnenuit leven? Waarvoor wil jij de tijd, die jou hier op aarde is gegeven, gebruiken?
Vergooi je leven niet, want voordat je het weet..., is het voorbij.
De kus van het Leven duurt maar even.
www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
