Fixed ideas: Als iets niet resoneert, dan vertrouw ik het gewoonweg niet.



Enige tijd geleden ontving ik een mail waarin Wim (gefingeerde naam) aangaf dat bepaalde persoonlijke informatie, die ik met hem deelde niet resoneerde bij hem en dus ook niet klopte voor hem. Hij gaf aan bij zijn waarheid te willen blijven.
Niets mee mis, allebei een andere kijk op dat wat werd gedeeld, zou je zo zeggen. Ware het niet dat ik enige verkramping voelde in de vasthoudendheid van de opmerking die Wim plaatste. En dat wat ik deelde ging niet over hem, maar over mij waarbij het delen niet bedoeld was om enig advies of een mening van hem te ontvangen; ik deelde gewoon in alle openheid het een en ander. Opvallend dat Wim blijkbaar niet vanuit diezelfde openheid kon luisteren. Integendeel: hij liet naderhand weten dat als iets niet resoneert, het dan ook niet klopt voor hem.

Na een eerste uitwisseling tussen ons, zijn reactie gelezen hebbende, de bevestiging van hem gekregen hebbende dat hij open stond voor wat nadere feedback, stuurde ik hem onderstaande mail om een ander perspectief aan te reiken.

Zie hieronder:
Ha Wim,
Dank voor je reactie.
Je geeft aan dat als iets niet resoneert, je het gewoonweg niet vertrouwd.
Daar wil ik graag op ingaan. Ik wil niets afdoen aan jouw gevoel…en wil toch de nodige vraagtekens stellen bij de zin waarin jij aangeeft dat je ‘jouw’ waarheid niet teniet wil doen.
Wat is waarheid? En in hoeverre is ‘mijn’ waarheid waar?

Even een uitstapje:
Gisteravond lag ik op de bank en luisterde ik naar een satsang van Osho en de volgende zinnen raakten mij:
This is your understanding. You hear according to yourself. You see according to yourself. Because you have a fixed pattern of hearing and seeing. This has to be dropped. To know existence all fixed ideas has to be dropped. 

Your eyes should be just windows, not projectors. Your ears should be just doors, not projectors.

Jij zult mogelijk aangeven dat er geen sprake is van fixed ideas (als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij) of van projectie, maar dat het gewoon je gevoel is. Maar in hoeverre is je gevoel zuiver of ‘waar’ als het hart nog niet volledig open en schoon is?

De hoogste waarheid is de taal van het hart: dan ontmoet je de ander zonder de drang van het ego (zoals je aangeeft in je reactie) om er iets van te vinden; dat leeft niet, je stemt je af op de innerlijke stroom van de ander, je bent de ander…, van waaruit je de ander kan verstaan. Dat is de taal van het hart.

Wanneer het hart nog niet volledig open en schoon is, dan luisteren en kijken we vanuit de mind: we projecteren, we interpreteren, we vinden er wat van…en dat is wat de ander voelt. De luisteraar is dan meer met zichzelf bezig, dan dat hij/zij aanwezig is bij degene die deelt.

Overigens wil dat niet zeggen dat op enig moment wat feedback gegeven kan worden…, als de ander daarom vraagt of als de ander bevestigend antwoordt op de vraag of er wat feedback gegeven mag worden. En soms vindt ongevraagd gegeven feedback plaats, ook dat komt voor; de ander wordt een ander perspectief aangereikt wat in een proces dienend (en confronterend) kan zijn, ook als de ander het op dat moment niet als zodanig ervaart. En soms is er geen herkenning van de feedback. Het is niet zwart-wit; het een of het ander.

Wat ik in de afgelopen jaren heb ontdekt is dat alles projectie is, werkelijk alles, totdat het hart transparant is. Op het moment dat dit diep doordringt, ontstaat er als vanzelf enige voorzichtigheid met het ventileren van een waarheid (over de ander), die voort komt uit ‘dat is gewoonweg mijn gevoel’.

Als jij aangeeft dat je mij niet wil weg zetten of verwerpen zoals je in het verleden met mensen deed, en je aangeeft dat je wil vast houden aan jouw waarheid (gevoel/mening) en tegelijkertijd wil ontdekken hoe je dan toch de ander kan ontmoeten, dan vraag ik mij het volgende af: Wat maakt dat je wil ‘vasthouden’ aan ‘jouw’ waarheid? Heeft degene die in openheid over zichzelf deelt naar ‘jouw’ waarheid gevraagd?

Ergens voel ik een verkramping daarin…hoe zou het zijn om gewoon aanwezig te zijn bij de ander, je te verplaatsen in de ander, in de achtergrond of innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander wellicht wel kan horen, zien en voelen?

En zou het zo kunnen zijn dat je vast wil houden aan ‘jouw’  waarheid, omdat jouw waarheid in het verleden werd weg gezet of direct werd ontkend en verworpen, van waaruit je een drang voelt om, tegen alle stromen in, jouw waarheid overeind te houden: als het niet resoneert, dan klopt het niet voor mij.

Dit zijn zo wat overwegingen; het is aan jou om te onderzoeken (of niet) of iets resoneert en wat die resonantie jou dan te vertellen heeft. Ik ben benieuwd wat er in beweging komt…
En fijn, dank je wel dat je je open stelt voor feedback ook al voelt het mogelijk wat spannend zoals je zelf aangeeft in onze vorige uitwisseling.

Veel liefs,
Caroline

Een samenvatting van zijn reactie:

Hoi Caroline,
Dank voor je mail., deze mail ervaarde ik heel anders dan de vorige. Bij het lezen van je mail voelde ik gelijk een warm gevoel in m'n hart. Nu ik 'm weer lees is dat weer zo.

Ben nu al een paar dagen niet lekker. Ik hang op de bank en kijk wat tv.
Ik voel me daardoor ook wat kwetsbaarder en de gedachte aan je mail kwam weer op.

Net weer gelezen. Ja, ik voel dat er inderdaad een verkramping zit.
Wat is dan waarheid? Geen idee. Weet wel dat ik dat altijd onderzoek op het level dat ik kan zien of horen.

En juist door dit aan te gaan met jou en erover te sparren komt er weer wat meer ruimte. Alleen al de mogelijkheid het open te laten dat ik geen gelijk hoef te hebben of dat wat mijn gevoel zegt niet hoeft te kloppen doet dat al.
Dank voor de uitwisseling Caroline.

Liefs,
Wim

Voor de lezer: Observeer jezelf eens in intieme uitwisselingen met anderen.
In hoeverre ben je werkelijk aanwezig bij de ander? In hoeverre voel je en zie je het wezen van de ander van waaruit je de ander kan verstaan? Je zou kunnen zeggen: in hoeverre staat jouw wezen ‘aan’, waardoor je de ander in en vanuit het hart ontmoet?

Luister je vanuit openheid, afgestemd op de innerlijke stroom van de ander, zodat je de ander kan ontvangen, horen en voelen?

Of luister je vooringenomen? Luister je vanuit de mind, vanuit de criticus? Weeg en beoordeel je de informatie, die in een persoonlijke uitwisseling wordt gedeeld? Betrek je alles op jezelf, terwijl het niet over jou gaat, maar over de ander? Luister je vanuit een fixed idee: klopt dit wat de ander zegt of klopt dit niet?
Check ook eens gaande de uitwisseling of je ander wel juist hebt verstaan.

Enkele jaren geleden wisselde ik samen met een vriendin uit. Op enig moment moesten we allebei heel hard lachen en vroeg zij: waar lach jij nu om? Wat bleek: we lachten allebei om iets totaal anders, terwijl we beiden dachten dat we om hetzelfde lachten. Allebei lachten we vanuit een eigen projectie. Heel vermakelijk.
We denken de ander te verstaan, maar heel vaak horen en zien we alleen dat wat in ons leeft: onze overtuigingen, aannames, onze inkleuringen dus.

Tot slot:
Onderzoek eens wie de ander is voorbij jouw gedachten en evaluaties over de ander.
Wie is de ander werkelijk, voorbij jouw beeld en interpretaties over de ander?

Mensen zijn niet wat wij over hen denken…
Nogmaals: mensen zijn niet wat wij over hen denken...

Kijk eens naar de mensen waar je dagelijks mee leeft en optrekt: wat is de box waar je hen in hebt gestopt (zo zijn zij/aannames/oordelen) waar je aan hecht?

Zelfs de mensen die we het beste kennen, zijn eigenlijk diep mysterieus.



www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Ik word gek van die stemmen in mijn hoofd.



Ik ga op ziekenbezoek bij een vrouw, laten we haar Gabriella noemen, die ik lang geleden voor het laatst in de praktijk zag. Ze ging het afgelopen jaar zo nu en dan door me heen: hoe zal het met haar gaan? Op enig moment schreef ik haar een mail om deze vraag aan haar voor te leggen. Ze mailde me dat het niet goed met haar ging. Ze bevond zich in een crisis, waar ze nu langzaamaan aan het uitkrabbelen was; ze gaf aan dat ze graag gebruik maakte van mijn voorstel om elkaar eens te ontmoeten en ze liet weten dat ze de kracht niet had om naar mij toe te komen.

En zo gebeurde het dat ik bij haar langs ging. Na wat over en weer uitgewisseld te hebben, vroeg ik haar wat er gaande was in haar leven. Ze geeft aan dat ze op enig moment een gezondheidscheck had laten doen bij een natuurgeneeskundig centrum, waarvan de uitslag aangaf dat er sprake was van behoorlijke ontstekingen, die op energetisch niveau zichtbaar waren, maar nog niet fysiek.  Ze had op dat moment geen bijzondere klachten, maar nam de uitslag van het onderzoek heel serieus.

De vraag die ik op dit punt aan de lezer wil voorleggen is: wie of wat neemt die uitslag heel serieus?
Is dit de innerlijke stem, die diep van binnenuit aangeeft, zonder spanning en stress, dat deze uitslag aandacht verdient?
Of is het de stem van angst, die spanning en stress teweeg brengt, die maakt dat Gabriella aan de haal gaat met de uitkomst van het onderzoek en in zelftwijfel belandt?

Gabriella gaf aan dat ze vast besloten was om deze ontstekingen aan te pakken, want ja..., ze was zeker niet meer de jongste..., en als ze er niet op tijd werk van zou maken, dan zou ze op enig moment de rekening gepresenteerd krijgen in de vorm van ziekte en dat wilde ze ten alle tijden voorkomen; als er ontstekingen gaande zijn, ook al zijn die nog niet fysiek zichtbaar, dan is dit het moment om het aan te pakken, voordat ik echt ziek ga worden.

Het klinkt reeël, zou je als lezer kunnen denken, ware het niet dat ik de kleur voel van waaruit ze deelt en vertelt: angst.

Ze vertelt verder: ze bezoekt enkele natuurgeneeskundige praktijken die een andere invalshoek hebben, onder andere een kritische blik op de voeding, die zij tot zich neemt. Echter, de andere natuurgeneeskundige praktijk geeft op enig moment ook voedingsadviezen, die weer geheel anders zijn dan de eerdere adviezen.
Ze zegt: ik wist niet meer waar ik goed aan deed, ik raakte verward, de tegenstrijdige stemmen in mijn hoofd werden sterker en sterker, het hield maar niet op, ik voelde angst en omdat ik niet wist wat te eten, hield ik langzaamaan op met eten met als gevolg dat ik erg veel afviel, heel angstig werd en dat waar ik het meest bang voor werd, openbaarde zich: ik kreeg last van ontstekingen en had totaal geen energie meer.

Een familielid van Gabriella informeert de huisarts, het gaat niet goed met haar en ze had nog geen contact opgenomen met de huisarts. De huisarts stuurt haar door naar een diëtist en een psycholoog waar ze binnenkort een kortdurend traject mee afrondt. Ze zegt dat ze nu langzaamaan weer in de opbouw zit; ze kan nog steeds niet veel of lang bewegen, maar ze gaat nu langzaamaan vooruit. Ik had eigenlijk wel naar jou toe willen komen, maar op een bepaald moment ging het niet meer. Ze geeft aan dat het een hele, zware tijd was door de conflicterende stemmen in haar hoofd, die zeiden: je moet dit niet eten, dat is niet goed, zegt Y; ja, maar X zegt dat ik dat wel moet eten, omdat dat de ontstekingen remt, moet ik dat nou wel of niet eten, waar doe ik nu goed aan etc. Ik werd op een gegeven moment helemaal gek van die stemmen.

Op enig moment vraag ik aan haar: wat was de aanpak van de psycholoog?
Ja, zegt Gabriella, dat vraag ik me ook af, wat heeft de psycholoog nou eigenlijk voor mij betekent? Ik zou het niet weten, zegt ze, ik zal mijn schriftje erbij pakken en dan kan ik wat delen over de sessies, waar het over ging. Ik luister en ik merk op dat er totaal niet gesproken is over de loop der dingen, de situatie waarin Gabriella zich bevindt en wat er ten grondslag ligt aan de conflicterende stemmen: angst voor ziekte en daaronder weer angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan (ze is op leeftijd) oftewel angst voor de dood. Er is geen basis van vertrouwen in haar van waaruit ze niet over de mogelijkheid beschikt om naar binnen te keren waar de innerlijke stem leidend is: de innerlijke stem die, zonder stress en spanning, aangeeft wat er al dan niet nodig is betreffende de uitslag van het natuurgeneeskundige onderzoek. Integendeel, wanneer angst de motor is, worden we een speelbal van emoties en tegenstrijdige krachten (de stemmen) wat zo kenmerkend is voor de huidige mens, die niet thuis is in het hart en in het lichaam: we weten niet dat we liefde en licht zijn, we laten ons leiden door zorgen, angst, wantrouwen, tekort etc.

Ik vraag op enig moment aan haar wat zij kan zien, in retrospectief, wat de loop der dingen haar toont. Ze heeft geen idee, ik raakte gewoon gevangen in de angst.
Ik deel het nodige en zeg op enig moment: ja, dat klopt, je raakte gevangen in de angst, en als ik zo naar je luister, dan hoor ik angst voor de vergankelijkheid en de eindigheid van het bestaan, en er is geen vertrouwen; ik hoor het aan de wijze waarop je vertelt, de kleur van je stem en geef enkele voorbeelden uit wat ze heeft gedeeld.
Ze ziet het..., ja, daar gaat het over, zegt ze. Alles wat je deelt en nu zegt..., het wordt weer wakker in mij..., ik was het vergeten..., ik werd gewoon gegijzeld door de mind, door de stemmen; geen gewaarzijn...helemaal op gegaan in de verhalen en de angst en niet weten wat te doen, als de dood dat ik was om de verkeerde beslissing te nemen.

Ik deel een ervaring met haar en zeg: ik herken deze angst voor de dood uit het verleden waarbij een chirurg aangaf dat 80% van mijn schildklier verwijderd moest worden; er was 30% kans dat het verwijderde weefsel kwaadaardig zou zijn en dus 70 % kans dat het goedaardig was; in het laatste geval zou de operatie dus onnodig zijn geweest. Ik vond het destijds een hele moeilijke beslissing. In weerwil van familie, die graag zag dat ik mij liet opereren, en na een wankele periode van tegenstrijdige krachten (de stemmen) en angst en een daarop volgende fase van inkeer, bewoog het van binnenuit toch naar 'niet opereren'; ondanks de mogelijkheid dat het kwaadaardig zou zijn. Toen ik dit aan de chirurg mede deelde 'ik ga voor de 70% kans dat het goedaardig is' zei hij: we zien u over een half jaar wel terug mevrouw, niemand houdt die onzekerheid uit... en later ontving ik een telefoontje waarbij mij werd mede gedeeld dat zij hun handen van mij aftrokken en mij niet verder meer wilden begeleiden.
Tja, ik werd toen volledig op mezelf terug geworpen, vergelijkbaar met wat jij afgelopen jaar hebt door gemaakt; de enorme onzekerheid en angst die ik destijds ervaarde... en toch was er een kracht, die op enig moment tot een besluit kwam: ik laat me niet opereren; en er was geen twijfel meer, geen tegenstrijdige stemmen toen de beslissing eenmaal in mij was gevallen. Ondertussen zijn we 16 jaar verder in de tijd en is er nog steeds sprake van een goedaardige tumor, waar ik mee leef.

Tja, zo krijgen we allemaal de nodige uitdagingen en testen op ons bord, die ons tonen waar we staan: gaan we mee met wat de mind ons voorschotelt, de verhalen, de stemmen, de angst...?
Of kunnen we vanuit een ruimer perspectief de mogelijkheid tot groei van de ziel zien en van daaruit bewegen? 

Ik deel met haar dat zij zich in een overgangsfase bevindt waar deze (gezondheids)crisis ook aan gerelateerd is: het bestaan daagt je uit en vraagt je om te vertrouwen en los te laten, op alle mogelijke wijzen..., ik weet dat je gaat verhuizen naar een andere woonplaats, ik weet dat je al zoveel jaren hier woont: in deze woonplaats, in dit huis, met al die spullen waar herinneringen aan verbonden zijn; ik weet dat er veel twijfel is geweest m.b.t. de beslissing om elders te gaan wonen, maar dat op enig moment toch het besluit is gevallen in jou om te gaan. En nu bevindt je je in de ontwortelingsfase, alsof je met wortels en al wordt los getrokken van dat wat bekend, veilig en vertrouwd is. En dan komt er ook nog een natuurgeneeskundig onderzoek met een negatieve uitslag om de hoek kijken, waardoor het loslaten wederom wordt getriggerd: geen controle over lijf en leden; infecties die zich energetisch tonen, maar nog niet zichtbaar op fysiek vlak, angst voor de dood, die je vertwijfeld doet uitreiken naar verschillende therapeuten, in de hoop op verlossing/genezing.

Wat een geweldige kans doet zich nu in je leven voor om je voor te bereiden op het grote loslaten: het afscheid van het leven, het afscheid van alles wat ons dierbaar is, van alles waar we aan gehecht zijn en ons aan vast klampen. Een voorproef van de ontmoeting met de dood. Zie wat er gaande is, laat je niet leiden door de stemmen van de mind, wees gewaar, wees aanwezig, hier en nu, leid jezelf af als de stem indringend is, beweeg mee met de flow van de dag die door je heen gaat in plaats van zoveel te moeten...

Door nu te oefenen in los laten, door mee te bewegen met de flow van het bestaan, in vertrouwen dat het bestaan voor je zorgt, kom je weer thuis, zak je in het bestaan, in het hart, waar het goed toeven is. 

We hebben nog een aantal aspecten besproken, die eigenlijk goed weer gegeven worden in de mail die ik haar naderhand stuur met de zenkaart van Osho die de naamt draagt 'letting go'. Ze mailde me terug dat ze heel dankbaar was voor ons gesprek en ook voor de mail waarin alles nog eens helder werd benoemd.

De mail:
Mooie ontwikkeling waar je je bevindt, niet gemakkelijk, maar een uitgelezen kans voor een doorbraak...van de mind naar vertrouwen, naar het hart, naar overgave aan het bestaan... waar je door gedragen wordt, omdat jij deel bent van het geheel.

Zie de stemmetjes, maar ga er niet in mee, voedt ze niet, kies voor ontspanning..., loslaten, overgave..., laat  je leiden door de flow in jou...de flow van het bestaan wat door deze verschijning heen werkt...nu een wandeling, nu pak ik een kast aan, nu ga ik even liggen, nu vraag ik hulp etc.

Wees mild voor jezelf...dat je contacten heb opgepakt waar je eigenlijk niet mee verder wilde..., omdat je je zo alleen voelde..., heel menselijk...en vertrouw op de innerlijke stroom van wijsheid in jou, een heel natuurlijke stroom, die bepaalt hoe deze contacten zich verder ontvouwen...of je alsnog of wederom weer afscheid neemt of iets anders. Alles lost zich vanzelf op, op het juiste moment, wat niet het moment van het ego hoeft te zijn, geef het aan het bestaan, leg het in je hart, laat los...en het wordt vanzelf helder waar het heen beweegt.

En verder: opruimen van je huis...geef weg of verkoop wat je niet gebruikt...
Een mooie oefening in het verleden los laten, wat uiteindelijk allemaal voorbereiding is op het grote loslaten: de dood: het grote onbekende.

Dus lieve schat...geef je over, elke kans of situatie waarin je de mogelijkheid hebt te oefenen met loslaten en vertrouwen, maak er gebruik van...en zie de ondersteuning van het bestaan..., vraag hulp aan het universum...en adem...ontspan...

Heel veel sterkte! En mocht je nog eens willen uitwisselen, je weet me te vinden.

www.bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching

 

Niets is zeker. Leer dat lief te hebben.



Als niets zeker is, is alles mogelijk.

We (mijn partner en onze dochter) zijn op vakantie in een ander land, een land waar we nog niet eerder zijn geweest. Op enig moment laat onze dochter ontvallen dat ze haar zus mist, die in de zomer van 2016, is overleden. Ze geeft aan dat ze tijdens andere vakanties met het gezin gewend was om in de avond samen met haar op pad te gaan, dat gaat nu niet meer. Ze is verdrietig.

Later laat ze weten dat ze zin heeft om leeftijdsgenoten te ontmoeten om samen te chillen. Ze plaatst een bericht op tinder friends en niet veel later ontvangt ze een berichtje van een jongeman van haar leeftijd, die op 17 km afstand van ons adres in een vakantiehuis, samen met twee andere mannen verblijft; ze laat een foto zien van de jongeman, die aangeeft dat ze een riant vakantiehuis hebben gehuurd, wat zich op een afgelegen plek bevindt.

We bevinden ons op dat moment aan zee. Mijn partner ligt enkele meters verderop, hij heeft de schaduw opgezocht en luistert op een afstandje mee naar het gesprek wat zich tussen mijn dochter en mij ontvouwt. Ze heeft zin in een avontuur, zegt ze. Ze vraagt zich af hoe ze daar komt en hoe ze ’s nachts weer thuis komt.

Gaande het gesprek staat mijn partner op en loopt naar ons toe. Hij laat duidelijk blijken dat hij niet wil dat ze gaat: een onbekend land, 17 km afstand van ons adres, afgelegen huis, 3 mannen die ze niet kent…,waar is dat allemaal voor nodig… het is onze laatste avond…, samen uit, samen thuis… is zijn motto.

Aan alles voel ik dat zijn reactie voort komt uit angst. Zo bang om nog een dochter te verliezen…, hij voelt dat hij geen enkele controle heeft over de situatie…

Tja, hoe ga je om met een dergelijke situatie als je dochter een volwassen vrouw is van 26 jaar en je partner duidelijk te kennen geeft dat hij dit uitstapje van zijn dochter niet ziet zitten?

Dochterlief is even van slag van de reactie van haar vader. Haar vader gaat de zee in. Ze hervat het gesprek met mij. Wat vind jij ervan? Wat zal ik doen? Geen idee, zeg ik, wat gaat er nu allemaal door jou heen? Nou, ik wil pappa niet teleurstellen, en het is natuurlijk ook leuk om samen af te sluiten met een etentje en ik begrijp ook wel dat hij bang is, maar ja, ik ben 26 jaar... en ik voel ook een druk als pappa dit zegt…, dat ik niet kan doen wat ik zelf wil…, ik hou nou eenmaal van wat avontuur...

Oké, en verder..., wat leeft er nog meer in je? Nou, ik vind het leuk, ik heb er zin in, mensen ontmoeten en lekker chillen met elkaar, maar ja, het vervoer is nog een probleem: hoe kom ik daar en hoe kom ik weer thuis? Wat zal ik nou doen?

Doe wat klopt voor jou, zeg ik, ook als het niet klopt voor je vader. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gevoelens, of dat nou angst is… of teleurstelling vanuit een verwachting die hij heeft over de laatste avond. En je vader heeft natuurlijk alle recht om zich te uiten, om zijn behoefte uit te spreken en zijn angst te tonen, maar dat betekent niet dat jij je daarnaar dient te voegen. De druk die je ervaart wordt niet veroorzaakt door je vader, die druk leeft in jou, het is de druk van de aanpassing, die in ieder van ons leeft, het is niet eenvoudig om je-Zelf te zijn, om tegen de verwachting van de ander in… de innerlijke stem… trouw te zijn.

Het is aan jou om te ontdekken wat de innerlijke stem je influistert, wat klopt voor jou. En er zijn meerdere mogelijkheden: je kan eerst met ons samen uit eten gaan en dan deze jongemannen opzoeken, je kan uit eten gaan met ons en vervolgens kijken wat er hier in de directe omgeving aan mogelijkheden zijn om leeftijdsgenoten op te zoeken (café in de buurt/happening op het strand), je kan met ons uit eten gaan en daarna lopen we samen nog naar de oude stad om wat te slenteren en ergens een drankje te doen, je kan ook beslissen om geen gehoor te geven aan de drang naar avontuur, om te ervaren wat dat in jou teweeg brengt, wat ontmoet je in jezelf als je niet ‘uit’ gaat.

Ze laat het allemaal even bezinken. Op enig moment zegt ze: Ik ga niet…, ik weet niet hoe ik daar moet komen en ook de terugreis is een probleem. Kan jij me niet ophalen? Nee, zeg ik, daar heb ik geen zin in. Ik wil je wel brengen zolang het licht is, leuk om met de auto de omgeving te verkennen, maar de terugreis dien je anders te regelen. Oké, zegt ze, ik ga niet, te ingewikkeld allemaal.

Enige tijd later appt de jongeman, hij is bereid haar op te halen, maar aangezien hij zelf enkele alcoholische drankjes wil nuttigen, kan hij haar niet terug brengen naar het adres waar wij verblijven.

Zijn reactie verandert haar gedachten: ze geeft aan dat ze op de uitnodiging in wil gaan en vraagt of hij een taxi voor de terugreis kan regelen. Niet veel later volgt een naam en telefoonnummer van een taxichauffeur die bereid is om haar, eventueel midden in de nacht, naar huis te brengen. Ze zegt: Ik ga…, ik ga eerst samen met jullie uit eten en dan laat ik hem mij ophalen vanaf ons adres.

Oké, zeg ik, dan lijkt het me fijn om hem even te ontmoeten op het moment dat hij je komt ophalen en ik wil het adres waar hij verblijft, zijn naam en telefoonnummer. Laat de foto nog eens zien van deze jongeman? Ik kijk nog eens goed en voel de foto in: goeie energie, vertrouwenwekkend. De situatie zoals die zich nu ontvouwt voelt goed voor mij. Mijn dochter zegt: Moet ik het pappa vertellen? Dat kan ik niet hoor…, dat ziet hij vast niet zitten. We zien wel hoe het zich ontvouwt…, dat weet ik nu ook nog niet; in ieder geval kan je het geld voor de taxi lenen en leuk dat we nog samen uit eten gaan, dat zal je vader fijn vinden.

Na het eten wordt ze vanaf ons verblijfadres opgehaald. We lopen naar buiten en maken even kennis met de jongeman. Hij stapt uit de auto, stelt zich voor en ik laat weten dat ik het fijn vind om hem even te ontmoeten: we zijn in een onbekende omgeving, we kennen je niet en onze dochter is ons dierbaar. Hij reageert begripvol: kan ik me voorstellen, zegt hij, heel goed om een oogje in het zeil te houden. Mijn partner is gerust gesteld.

Ze stapt in en belooft een appje te sturen. Ik leefde in de veronderstelling dat ze het adres van het verblijf van de jongemannen nog zou sturen. De volgende dag bleek dat ze, voorafgaand aan haar afspraak, de locatie al had geappt, wat ik niet goed had geregistreerd.

Drie kwartier later ga ik naar bed, er is nog geen app met het adres binnen gekomen. Dat is ze vast vergeten…, gaat er door me heen…, nou ja, het is goed zo…, ik ga slapen.

Na een paar uur ga ik naar het toilet en kijk daarna nog even op de telefoon. Geen bericht. Jammer, ik weet dus niet hoe het met haar gaat en het adres waar ze verblijft is niet bekend (dacht ik). Ik verkeer in de zone van het 'ongewisse'. En toch komt er geen beweging op gang om haar een app te sturen. Ik stap weer in bed. Het is warm, ik kan de slaap niet vatten. Ik zie het ene scenario na het andere scenario voor mijn geestesoog verschijnen, onbewogen kijk ik toe naar de mogelijkheden: ze kan verkracht worden, ze kan vermoord worden, ze kan een geweldige avond ervaren en ergens in de nacht weer thuis aanwaaien, ze kan het reuze naar haar zin hebben en besluiten om te blijven slapen, ze kan het zo naar haar zin hebben dat ze besluit om nog een weekje met hen op te trekken. Dit zijn zo wat mogelijkheden die voorbij komen, ik ben er rustig onder.

Maar achter de scenario’s wordt er wel een andere diepe toon geraakt, een toon die gerelateerd is aan angst: de toon van het ongewisse, de toon van het niet weten, van het onbekende, van totale openheid, wat het Leven zelf is: onbekend, fris, nieuw, een avontuur. Het voelt beangstigend..., die totale openheid.

Rond een uur of drie bezoek ik wederom het toilet en kijk nogmaals op de telefoon: geen bericht. Ik bel haar. Ze neemt op, ze heeft het naar haar zin, ze wacht nu op de taxi en komt naar huis.  Fijn dat ze het naar haar zin heeft, dat ze geniet, zonder haar zus, die er niet meer bij kan zijn.

En voor ons…, voor mij… wederom een test van het Leven zelf: overgave aan het bestaan zelf, dat is waar het over gaat…, zonder enige reserve…, overgave aan de totale openheid…, niet wetende wat het volgende moment brengt, niet wetende wat de uitkomst is, niet wetende hoe deze situatie zich zal ontvouwen…, wat altijd al het geval is..., ook al leven we in de veronderstelling dat we het bestaan c.q. situaties naar onze hand kunnen zetten...

De realiteit is dat we geen enkele controle hebben, dat is de feitelijke situatie, waar we als de dood voor zijn zolang we onszelf bezien als afgescheiden van het bestaan: 'ik' en de wereld.

En wat betekent de wereld voor ons? Leeft er vertrouwen in ons? Of ervaren we de wereld als bedreigend en vijandig? Wat is ons perspectief?

Het 'ik' (ego) kent geen vertrouwen, het 'ik' is een creatie van de mind waardoor we ons afgescheiden ervaren van het leven zelf.
Het 'ik' wil zekerheid en duidelijkheid, wil weten waar het aan toe is, maar de realiteit is dat niets zeker is, er is geen houvast, er is niets om ons aan vast te klampen, ook al denken we van wel, ook al trachten we allerlei zekerheden te creëren (huis, partner, werk, gezondheid etc.).

En dan hoor ik mijn leraar zeggen: niets is zeker, leer dat lief te hebben.
Ja, dat is wat wij een jaar geleden (2016) ten volle aan de lijve hebben ondervonden: de dood van onze dochter.

Ik voel dat er een diep loslatingsproces gaande is in mij..., een langzame ontmanteling van het 'ik', van de identiteit, van het zelfbeeld (dit ben ik). Niets is meer zeker..., die realisatie is gaande, een afbraakproces wat zich voltrekt...

En als niets meer zeker is, dan zijn alle antwoorden mogelijk, alle scenario’s…, want dat is het Leven.

Vertrouwen in het bestaan, daar gaat het over…, wat overigens niet betekent argeloos of naïef in een situatie stappen. In deze situatie betekende dit voor mij: foto bekijken, even kennis maken, naam en telefoonnummer bekend, adres van verblijf vragen.

En zo draagt het universum met enige regelmaat onvoorziene testen aan zoals bovenstaande situatie met onze dochter. En het bewustzijn in mij kijkt toe: wat brengt deze situatie in mij teweeg? hoe reageer ik? Vanuit angst en zorg of vanuit vertrouwen?

Geen adres van het verblijf van de jongeman (dacht ik) + geen beweging tot het sturen van een app om adres te vragen… Voorheen zou ik in dergelijke situaties direct vanuit angst en zorg contact hebben opgenomen...

Tja, dat is het Leven. Welke testen van het universum kom jij tegen? Zie je ze? En wat brengen deze testen in jou teweeg? Is er verzet? Klamp je je vast? Of beweeg je mee? Onderzoek je voor jezelf wat deze test je toont? Iedere test draagt de mogelijkheid in zich tot groei, tot bewustzijn.

En dan ben ik onze dochter weer heel erg dankbaar voor haar avontuurlijke spirit, haar vertrouwen in de mensheid, een spiegel voor ons, ook al vergist zij zich soms.

De volgende dag lees ik de blog aan haar voor en vraag ik aan haar of zij zich hierin kan vinden. Is het oké als ik dit publiceer? Ja, zegt ze, het is oké.
Wat is de hapering die ik hoor, zeg ik.
Ik ben bang dat mensen weer over me heen vallen, dat ze weer van alles van me vinden, dat ik geen rekening met jullie heb gehouden, terwijl Simone rond deze tijd een jaar geleden is gestorven etc.
Nou, zeg ik, dat zal ik in de blog zetten…, misschien begrijpen ze ook de andere kant van de medaille…, dat je mij/ons dient in onze groei…, het is niet altijd gemakkelijk…, dat moet ik toegeven, maar ik ben je dankbaar…, heel dankbaar voor wie jij bent…

www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes

Los laten..., leef nu, in dit moment...



"Loslaten is achterom kijken zonder spijt, vooruit kijken zonder verwachtingen en het leven ervaren in het hier en nu."

Wat is loslaten?

En wat zou je willen loslaten?

Als dat überhaupt mogelijk zou zijn... dat jij het loslaten kan doen.

Zou je je angst willen loslaten? Of gevoelens van eenzaamheid? Je bezorgdheid of gevoelens van frustratie? Wat zou je willen los laten?

En was je succesvol toen je probeerde al die vervelende gevoelens en gedachten los te laten? Of was het een gevecht? Je wilde dat het ophield, je was het zat om alsmaar te piekeren en te malen, maar wat je ook deed, het hield niet op.

In het verleden heb ik ook zo vaak geprobeerd 'los te laten'. Om bijvoorbeeld bepaalde vervelende gedachten los te laten…, dan zei ik tegen mezelf: ‘Nou hou je ermee op, het is genoeg geweest, je weet toch niet wat er gaat komen, dus het heeft geen zin om hier mee bezig te zijn’, en even later was ik weer bezig met dezelfde vervelende gedachten.

Het werkte niet, het zogenaamde los laten.

Wat is loslaten dan wel?
Is het 'loslaten' als ik zeg: 'Stop ermee, het is genoeg geweest?'
Is het überhaupt mogelijk om door inspanning van het ego 'los te laten'?

Mijn ervaring: 'Nee, het is niet mogelijk, het gebeurt alleen als je je op een diep niveau realiseert dat je het leven niet kunt controleren en beheersen, dan start er een proces van binnenuit, een proces van ontmanteling van het ego, dan groei je in overgave, in vertrouwen en vindt los laten als vanzelf plaats.'

Het Leven leeft jou..., of  jij (het ego) dat nou het leuk vindt of niet.

En dat is de reis, een ontdekkingsreis: je op een diep niveau realiseren dat je niet weet wat de dag van morgen zal brengen, ook al lijkt elke dag hetzelfde.
Je op een diep niveau realiseren dat je geen controle hebt over de volgende minuut, zelfs als denk je van wel. Je beseffen dat je alles over het verleden kan bedenken (waarom de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan) of over de toekomst (hoe gaat het later verder), maar dat denken geen zin heeft, omdat alleen het Nu bestaat, dit moment.
En de rest is allemaal bedacht, toekomstige muziek waar we geen weet van hebben, ook al denken we dat wel.

Dus heeft het voor zin om je zorgen te maken over van alles en nog als alleen dit moment werkelijk IS?

Het Leven stroomt door je aderen, volg de stroom.

Durf je mee te bewegen met wat het Leven van je vraagt... of houd je je vast aan wat de mind denkt? Houd je je vast aan een virtuele wereld, een wereld van gedachten, die niets zegt over de werkelijkheid zelf?

Of ben je bereid de strijd op te geven, omdat je je realiseert dat het helemaal geen nut heeft: gedachten en emoties blijven aan je kleven, dag in dag uit, als jij er het gevecht mee aan gaat, als je probeert los te laten (wat vanuit het ego onmogelijk is).

Misschien herken je het wel..., dat alles wat je van tevoren bedacht had over een bepaalde situatie of ontmoeting, in het moment zelf, heel anders verloopt, omdat wat bedacht is niet het Leven zelf is. En wij maar vasthouden aan onze gedachten...

Geef je over..., aan de stroom van het Leven zelf...

Ik realiseer me dat het zo gemakkelijk is om dit te zeggen: 'Volg de stroom van het Leven zelf', maar dat het niet gemakkelijk is om dit te leven als je een gevangene bent van de mind, een gevangene van je gedachten en emoties, een gevangene van verleden en de toekomst. Maar als je echt uit de ellende van de psychologische mind wilt komen, dan is het mogelijk.

Geef je over aan de stroom van het Leven zelf..., ik weet het..., je kunt het niet doen.
Het is een proces..., een ontwakingsproces..., wakker worden uit de mind, wakker worden uit de stroom van gedachten en emoties die jou beheersen.

Mocht je ondersteuning willen voor dit ontwakingsproces, weet dat je welkom bent.

www.bewustzijnscoaching.com
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes