Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Verslaving: het is zo'n gevecht in mij om van de alcohol af te blijven.



Het is zo'n gevecht in mij om van de alcohol af te blijven...
Er komt een vrouw in de praktijk, rond de 40 jaar. Ze ervaart een alcoholverslaving. Jaren is ze in een gevecht verwikkeld met 'alcohol'. Haar partner is regelmatig buiten de deur, actief in vele verenigingen, waardoor ze vele avonden alleen is.
Als hij er is, zegt ze, dan weet ik me in te houden, dan drink ik alleen twee glazen in het weekend en lukt het me om doordeweeks niet te drinken, maar als hij er niet is..., dan is er niemand die op me let, er is dan geen rem van buitenaf... Tja, en dan gaat het enkele avonden 'goed' en dan sta ik op enig moment weer in de supermarkt... en dan neem ik toch weer een fles wijn mee... Dan zeg ik tegen mezelf: oké, één wijntje..., je hebt het verdiend, maar aan het einde van de avond is de fles leeg. Ik ben mezelf gewoon aan het verdoven...
Als ik je goed beluister, dan hoor/voel ik dat de omgang met alcohol is gebaseerd op 'wilskracht'..., en dan wordt het een gevecht, die je met de alcohol voert: je moet sterk zijn van jezelf, je moet volhouden, je mag niet drinken... Klopt dat?
Ja, dat klopt en ik ben dat moeten zo zat...
Dat kan ik me voorstellen, je komt er via die weg (de mind) nooit uit, het blijft een gevecht, wilskracht brengt je niet thuis, het houdt je gevangen in de alcoholverslaving. Het is juist die wilskracht, die maakt dat je drinkt, hoe gek dat ook klinkt...
Even hiervoor zei je in onze uitwisseling dat je je irriteert aan je man..., het is kerstvakantie..., enkele vrije dagen... en daar komt je man weer met een plan voor enkele klussen in huis. Ja, zegt ze, die eeuwige lijstjes van hem van wat er moet gebeuren in en rondom het huis, ik wil dan gewoon even niets..., RUST..., en dan moet er weer van alles.
Herken je jezelf daarin? Hoe bedoel je, vraagt ze?
Zou het zo kunnen zijn dat jij geen uiterlijk lijstje hebt met opdrachten en klussen, die gedaan moeten worden zoals je man die heeft, maar dat jij een innerlijke lijst hebt? Dat je altijd op scherp staat, in de 'doe' modus, even dit, even dat... en maar doorgaan? Ja, zegt ze, dat klopt, het lijntje staat altijd strak gespannen bij mij, ik moet van alles van mezelf...
Dan zegt mijn zoon weleens: 'Ga nou eens gewoon even zitten'. En dan zeg ik: 'Ja, jij hebt makkelijk praten, dat zou ik ook wel willen, maar ik moet nog van alles doen, en een ander doet het niet voor mij, het blijft wel allemaal voor mij liggen.' 
Dat klinkt behoorlijk 'slachtofferig', zeg ik. Ja, dat is ook zo, zegt ze.
Oké, wat gebeurt er in jou als je die glazen alcohol dan drinkt?
Ik ervaar dan dat er een lading spanning van me afvalt, even geen 'moeten'.
Dat is interessant..., dat je het woord 'moeten' zo vaak gebruikt: even geen 'moeten'.
Ja, zegt ze, ik verlang zo naar RUST...
Ja, zeg ik, dat begrijp ik.
Kan je zien dat je in de greep bent van de slavendrijver in jou, de doener?
Als je constant onder spanning staat, vanuit de interne lijstjes in je waar je aan moet voldoen, dan is er compensatie nodig, dat kan niet anders, geen mens houdt het vol als de boog altijd strak gespannen staat. En die compensatie ziet er bij jou zo uit dat je hevig verlangt naar ontspanning en dat meen je te vinden in de alcohol, terwijl het eigenlijk verdoving is. En verdoving is wat anders dan ontspanning van binnenuit. Een ander gaat series kijken of eten om zichzelf te verdoven, jij gebruikt de alcohol om bij een sensatie van 'los', 'rust' en 'ontspanning' uit te komen. 

Dus je kan wel het gevecht aangaan met de alcohol zelf, maar daar ligt niet de oplossing. De oplossing ligt in het doorzien van de 'doener', in het laten uitdoven van de persoonlijke wilskracht, die gelijk staat aan spanning/overspanning.
Die rust waar je zo naar verlangt, kan alleen ontstaan als jij de slavendrijver in jezelf herkent en er niet meer naar handelt. Dat is geen eenvoudig proces, omdat het 'niet handelen' ook weer ingezet kan worden vanuit de mind, vanuit diezelfde slavendrijver: ik moet ontspannen. Die doener is helemaal verweven met jouw persoonlijkheidsstructuur, dus de valkuil is groot dat je vanuit de mind de slavendrijver wil tackelen, wat bij voorbaat gedoemd is te mislukken.
Maar het is mogelijk om de transformatie te laten plaats vinden als jij dit patroon van verdoven echt zat bent. Als je wilt leven vanuit ontspanning, dan is er een uitweg, maar het vraagt wel totale inzet.
Heb ik een keus? zegt ze, het alternatief is dat ik zo nog jaar in, jaar uit door ga..., dat is niet wat ik wil. Omdat? vraag ik. Omdat het leven dan gewoon niet fijn is, je leeft van de ene klus naar de andere klus, alles is 'werk'...
Oké, goed om je dat te realiseren..., als je echt wilt breken met de slavendrijver, geef dan je totale toewijding aan het doorzien van de 'doener'. Doorbreek de verslaving van alsmaar 'moeten' en 'doorgaan'. Leef vanuit ontspanning. Er is van alles wat op je interne lijst staat, maar dat wil niet zeggen dat het allemaal vandaag moet gebeuren... Voel, ervaar wat klopt..., wat de stroom van het Leven aangeeft. Geef het roer uit handen, laat je leiden in plaats vanuit dat 'ikje' te leven dat altijd gespannen en gestrest is, omdat het niet verbonden is met het Leven zelf.
Ik zal een voorbeeld geven. Stel dat de gedachte in me opkomt dat de schuur een beurt kan gebruiken, alles weer even ordenen, uitzoeken, opruimen etc. Voorheen werd de klus gepland, overeenkomstig hoe jij en je man handelen. De datum werd vast gesteld en of het die dag nou goed voelde of niet: de schuur moest gebeuren. Veelal betekende dat een zekere spanning, omdat de handeling niet overeen kwam met de stroom, die op dat moment gaande was in mij of mijn partner. Nu verloopt dat proces heel anders. De gedachte waait op enig moment door me heen en ik wacht af..., tot de impuls vanzelf komt om de schuur aan te pakken. Die impuls komt niet voort uit spanning, uit 'het moet nu gebeuren', uit het 'ikje' dat zichzelf onder druk zet, uit de stem die zegt: als ik het vandaag doe, dan is het maar klaar, dan kan ik uitrusten (wat natuurlijk een illusie is, omdat vanuit de doener bezien er altijd wel weer een volgende klus gezien wordt, die nog moet gebeuren).

Als je vanuit de energie van de 'doener' leeft, dan is alles 'werk' en 'plicht', dan is er compensatie nodig, dan heb je vakantie nodig of een fles alcohol om de doener even de mond te snoeren. Als je vanuit ontspanning, vanuit het Leven zelf handelt..., dan is er geen tweedeling meer tussen 'klussen/werk' en 'vrije tijd'. Luister eens naar de stem van het Leven zelf: wat klopt voor jou op dit moment?
Daarnaast zijn er taken die iedere dag terug komen..., of er is een baan waar je naar toe 'moet'. Ook hier geldt: werk je vanuit stress, vanuit de slavendrijver of vanuit aanwezigheid, ontspanning? Je kunt die ontspanning helaas niet afdwingen. Was het maar zo dat er een knop bestond, die jou van het ene op het andere moment thuis zou brengen in het Leven zelf (wat jij bent), voorbij de slavendrijver en dat 'ikje' die van alles wil en moet.
Ga eens op de bank zitten, zoals je zoon aangeeft, wees aanwezig bij het verzet en de weerstand, die dan ontstaat vanuit de slavendrijver. Geef geen gehoor aan de stemmen, die je op dat moment tot actie aan willen sporen..., laat de adrenaline rush uitrazen in het systeem. Neem de tijd om eens lekker te liggen, te wandelen of in het zonnetje te zitten. Sta open voor de impulsen van het Leven zelf, zodat het wiel van de doener tot stilstand kan komen.
Zie wanneer je weer in de greep van de 'doener' terecht komt, doe een stap achteruit, adem eens wat dieper... en sta eens stil bij de volgende vragen: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig, is dit wat ik wil, wil ik zo leven? Doorzie het automatische patroon van de doener.
En op een dag bemerk je dat er iets is verschoven, je ervaart ontspanning, je geniet van het leven..., alles is goed zoals het is..., je ontdekt dat er geen slavendrijver nodig is, om dat te volbrengen wat dient te gebeuren. Je baan is niet verandert, maar jij bent verandert. En een glaasje op z'n tijd..., heerlijk, maar geen must om bij een gevoel van ontspanning (wat eigenlijk verdoving is) uit te komen. Wat een bevrijding...




www.bewustzijnscoaching.com
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Mediteren..., zonde van mijn tijd.



Ik heb een afspraak met Lisa, zij komt voor het eerst langs.

Laatst zei iemand tegen mij: “Misschien ben jij wel niet van het mediteren, misschien is meditatie als ingang niet geschikt voor jou.”
Ik vraag me af of dat zo is. Ze vervolgt: “Ik lees nu een boek waar mediteren juist wordt aangeraden en ik merk op dat ik mezelf ervan af hou. Daar wil ik graag met jou bij stil staan.” Oké, zeg ik, vertel.

Ik ben niet bang voor stilte, zegt Lisa, ik heb ook enkele retraites gedaan waaronder een vipassana retraite van 7 dagen en toch voel ik behoorlijk wat weerstand bij de gedachte dat ik iedere dag tijd besteed aan meditatie.

Ik vraag me af wat dat dan is. Gun ik het mezelf niet? Vind ik het mezelf niet waard? Of is er wat anders gaande?
Ik weet wel dat ik een enorme doener ben, zegt ze. Als ik stil ga zitten, komt al gauw de gedachte omhoog dat het zonde van mijn tijd is.

Oké, zeg ik, ik hoor je, zou je eens wat willen delen over de 7-daagse stilte retraite? Wat was de gang van zaken en wat kwam jij daarin tegen?

We mediteerden vele uren per dag en de maaltijden waren ook in stilte. Daarnaast deden we ook klusjes als afwassen e.d. De eerste dagen van de retraite keek ik met verbazing/bewondering naar de andere deelnemers en dacht: 'Wat doen jullie allemaal erg je best…, nou, dat kan ik niet opbrengen.' Ik trok gewoon mijn eigen plan, ik deed waar ik behoefte aan had, soms ging ik tijdens de meditatie liggen terwijl iedereen zat.
Later gaven de andere deelnemers aan dat ze dat zo sterk aan mij vonden, maar ik vond het juist heel sterk van hun dat ze uur na uur mediteerden op hun kussentje of stoel.

Ik vond de dagen vreselijk lang duren…, en ik mistte gewoon het contact met mensen…, een weekend in stilte…, al la…, dat is te doen, maar langer dan een weekend…, ik heb het contact met anderen ook nodig om te groeien en om te spiegelen en als ik daar dan zo zit of lig, dan stagneert het gewoon in mij, dan loop ik vast in mijn eigen gedachten. Nou, na 4 dagen ben ik gestopt, ik had er genoeg van.

Oké, dus je trok je eigen plan…, je gaf je niet over aan het programma zoals het was, maar je deed je eigen ding. Dat is al een opmerkelijk gegeven, toch? Om te zien dat je door dat gedrag een ontsnappingsroute creëert voor dat wat er in jou gaande was tijdens het mediteren. En dat de mind vervolgens een verklaring bedenkt voor je gedrag: 'Ik heb andere mensen nodig om te spiegelen, want op mezelf zijn levert niks op, meditatie werkt gewoon niet voor mij, ik draai alleen maar rondjes in mezelf, het leidt nergens heen.' Interessant om dit allemaal gade te slaan, toch?

Ja, zegt Lisa, zo heb ik er niet naar gekeken, ik was eigenlijk wel trots op mezelf dat ik mijn eigen gang ging. Jammer dat de leraar dit niet aan mij terug heeft gespiegeld…

En als je de 7 dagen had volgemaakt, wat zou je dan ontmoeten in jezelf?
Ik zou me stierlijk vervelen, flapt Lisa er wel gemeend uit. Ik had ook heel vaak gedachten als: 'Wat zit ik hier te doen? Wat schiet ik hier mee op? Wat een onzin allemaal. Zonde van mijn tijd.'

In mijn dagelijkse leven kom ik ook altijd net op tijd bij een afspraak, nooit te vroeg. Omdat ik mijn tijd niet wil verdoen. Ik moet mijn tijd nuttig besteden en niets doen, mediteren, is niet nuttig.

Interessant. Dus dit is wat jij tegen komt tijdens een 7-daagse vipassana.

Iedereen ontmoet zo zijn/haar eigen stukken. En dit is het voor jou: je gaat je eigen gang, je mist het contact met anderen…, je denkt dat je anderen nodig hebt om jezelf op een dieper niveau te ontmoeten…, je zoekt de vervulling buiten je, bij anderen…, zonder de uitwisseling met de ander wordt je op jezelf terug geworpen, je ontdekt dat je je stierlijk verveelt en je realiseert je nu dat daar een overtuiging aan ten grondslag ligt: niets doen is zonde van mijn tijd, ik moet mijn tijd nuttig besteden. Stil zitten en stagneren in je eigen gedachten is niet nuttig, het levert niks op, je besluit na 4 dagen te stoppen.

Ja, zegt Lisa, dit realiseer ik me nu pas echt…, zo heb ik er nog niet naar gekeken… Maar hoe kom ik van die overtuiging af? En van die doener?

To see is to be free.

Je ziet het nu. Je ziet de overtuigingen, die je handelen bepalen. Daar begint het mee. Met ‘zien’. Zien wat er allemaal voorbij komt, wat er aan geraakt wordt, wat zich allemaal afspeelt in jou. Laat de lamp van Bewustzijn erop schijnen, dat is alles. Ga geen gevecht met de verveling aan of met het gemis aan contact, ga er niet vandoor, haak niet aan, ga er niet in mee, blijf toeschouwer van dat wat de mind tevoorschijn tovert op het moment dat jij mediteert: de verveling, het zinloze en nutteloze, het gemis aan contact en de verklaring die de mind geeft waardoor je na 4 dagen stopt.

Waar we vanaf willen, blijft juist aan ons kleven. Als je het gevecht aan gaat met de mind, wie in jou is dat dan die dat gevecht aan gaat? Dat is ook de mind. Dan blijf je een gevangene van de mind, van de overtuigingen, dus dat is niet de oplossing. Kijk naar de weerstand, naar de verveling..., geef het alle ruimte, onderdruk het niet en vlucht niet. Op enig moment dooft de verveling als vanzelf uit.

Naar binnen keren, vertragen, is een eerste stap om uit de verslaving van de doener te komen, om af te kicken van het patroon in jou die alsmaar door dendert, van het ene project naar het andere.

Als je door hebt wat we nu met elkaar bespreken, dan begrijp je dat er sprake is van een geconditioneerd patroon: de doener (je mag niet niks doen, je moet nuttig bezig zijn, je mag je tijd niet verlummelen).

Realiseer je dat de doener drijft op adrenaline. En die adrenaline zorgt ervoor dat je systeem steeds op ‘actief’ staat.

Er is dus een de-conditioneringsproces nodig. Ga eens op de bank liggen, met een rustig muziekje of zonder muziek, ontspannen zijn, niets willen, niet uit zijn op een resultaat of nut of iets willen bereiken, alleen maar aanwezig zijn bij dat wat voorbij komt als je niet toe geeft aan de doener. Misschien ga je je heel onrustig voelen of komen er allerlei gedachten voorbij als je op de bank ligt: ik moet de was nog ophangen, de boodschappen doen, ik zit mijn tijd te verdoen etc. Iets in die strekking…, herken je dat? Heel herkenbaar, zegt Lisa.

Volg het proces, blijf liggen, laat die onrust uitrazen, blijf toeschouwer, dat is alles. Kijk. Dat is meditatie: Aanwezig zijn bij dat wat zich in jou afspeelt, zonder iets te willen veranderen.


Je gunt jezelf iedere dag een half uur 'zijn', een half uur totale ontspanning. En je zult zien dat de adrenaline rush, die jou steeds tot activiteit wil aanzetten, in de loop der tijd afneemt. Je ervaart dan in toenemende mate dat je in het bestaan kan rusten, gewoon kan 'zijn', wat heel helend, vervullend en voedend is.

En als je dan toch nuttig bezig wilt zijn..., om die term nog maar eens te gebruiken..., begin bij jezelf. Als jij thuis komt bij je-Zelf, bij de bron van liefde en wijsheid die jij bent, dan kan je de ander op een dieper niveau bij staan. Nu roep je van alles vanuit de ratio, wat je zojuist zelf aan gaf, je zegt 'ik weet het', maar je belichaamt de wijsheid niet, je leeft het niet. In hoeverre kan je dan werkelijk tot 'nut' zijn voor anderen? Begin bij jezelf.

In het begin vraagt het enige inzet om een half uur voor jezelf uit te trekken (afkicken van de doener), maar op een bepaald moment ontdek je en ervaar je hoe fijn het is om een half uurtje te liggen, om gewoon te zijn...

Heerlijk toch?

Ja, dank je, zegt Lisa, ik ben blij dat het nu helder is wat mij weerhoudt om te mediteren, ik heb wat tijd nodig om alles te laten bezinken wat we hebben besproken, maar ik ga het ervaren en ontdekken, zegt Lisa.

When you are not doing anything at all, bodily, mentally…, on no level…, when all activity has ceased and you simple are, just being, that is what meditation is.
Osho

www.bewustzijnscoaching.com
Facebookpagina: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
LinkedIn: Caroline Ootes
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Love your mind, don't make it your enemy.



You have to go through your suffering, through your own hell.
 No one else can do it for you.
(Osho)

Er komt een cliënt in de praktijk. Ze geeft aan dat ze rust in haar hoofd wil vinden, dat ze heel veel in haar hoofd zit. ‘Ik wil overal een antwoord op, een verklaring waar het vandaan komt’, zegt ze. En dan…, vraag ik, wat levert je dat dan op? Lost de vraag dan op of komt er weer een nieuwe vraag voor in de plaats?
Ze lacht, uit herkenning: ‘Ja, die vragen gaan maar door…, dat houdt nooit op, maar ik kan het niet stoppen. En wat het me oplevert? Nou, als ik een verklaring heb, dan kan ik het sturen of loslaten…, ik heb gewoon een controle issue en ik kan er niet tegen dat ik nergens geen controle meer over heb. En dit is allemaal begonnen toen ik enkele jaren geleden werkloos raakte. En dan gaat er door me heen dat ik achter werk aan moet gaan, dat ik moet solliciteren, maar er komt niets in beweging, en dat begrijp ik gewoon niet…, zo ben ik nooit geweest… Ik voel me zo gefrustreerd…, ik herken mezelf gewoon niet meer. Voordat ik werkloos raakte was ik een heel andere vrouw: onafhankelijk, krachtig, zelfstandig, ik pakte zaken aan… Maar nu maak ik overal een drama van. Ik weet het gewoon niet meer… En dan vraag ik me af of ik niet meer moet gaan voelen of dat ik teveel denk… of te weinig. En dat hoofd gaat maar door en dan ga ik naar buiten om heel mindfull te fietsen of te wandelen, om maar uit dat hoofd te raken, ik moet dan van mezelf mindfull zijn, zo van: nu moet het afgelopen zijn met die dwangmatige neiging om maar te denken..., ik onderdruk het dan gewoon, maar zodra ik thuis ben, neemt het hoofd het weer over. Vroeger had ik dat niet, voordat ik werkloos raakte. Ik begrijp er niks van.

Herkenbaar voor de lezer? De neiging om alsmaar rond te dobberen in het hoofd? De neiging om overal een verklaring of antwoord op te formuleren? De neiging tot psychologiseren en analyseren vanuit een onderliggende behoefte aan controle: als ik het nou maar begrijp wat er in mij plaats vindt, dan kan ik het sturen of loslaten. Herkenbaar dat het alsmaar doorgaat en dat je de neiging niet kan stoppen?

Ik voel haar angst aan…, ze verliest greep op haar leven…, een greep die niemand heeft, ook al denken we van wel... Niets is meer duidelijk en voorspelbaar voor haar, ze heeft 'het' niet meer in de hand. Sinds ze werkloos is, is de persoonlijke wilskracht aan het uitdoven…, ze herkent zichzelf niet meer… en het mechanisme (wilskracht) waarmee ze spanningen onder het vloerkleed kon vegen, wat zo goed werkte voordat ze werkloos raakte, functioneert niet meer. Het ego is in een afbraakproces en de mind trekt alles uit de kast om te overleven: analyseren, psychologiseren, angst, twijfel, verwarring. Tja, hoe vind je dan rust in je hoofd?

Ik voel compassie voor haar en deel met haar wat ik waarneem: er is een stervensproces gaande, de persoonlijke wilskracht dooft uit. Niet eenvoudig..., maar het brengt je uiteindelijk thuis, het brengt je naar overgave aan het bestaan. Alles bevindt zich op de juiste plaats en tijd (een statement die zij gebruikte voordat ze werkloos raakte) en dient jou om wakker te worden uit de greep van het ego, uit de greep van de mind, die controle wil, houvast, zekerheid en duidelijkheid (zo ben ik). Dat is niet het Leven zelf, want het Leven zelf..., wat jij in essentie bent..., stroomt... En leeft in overgave met wat is.

Ik zie de perfectie van het bestaan door haar heen werken: het lijden wat dient om thuis te komen bij het Zelf. Ik ben er zelf doorheen gegaan en herken wat ze beschrijft: de persoonlijke wilskracht doet het niet meer..., het beeld wat je over jezelf had..., alle eigenschappen waarmee je jezelf identificeerde..., het stort allemaal in..., je herkent jezelf niet meer.

En om je daaraan over te geven..., aan dat afbraakproces..., aan het gegeven dat je niets meer in de hand hebt (wat altijd al zo was), is niet eenvoudig..., de mind komt in opstand, alles moet blijven zoals het was...

Tja, en dan kom je op een punt in je leven dat alles wat gestold was (baan/beeld over jezelf/je identiteit) overhoop wordt gehaald...

Een maand later is er een vervolgafspraak. De avond voorafgaand aan het consult kom ik op you tube een satsang tegen van Osho met als titel: How to stop thinking? Na het schrijven van de laatste blogs over zelfonderzoek ben ik benieuwd hoe Osho deze vraag beantwoordt. Ik beluister de satsang en geniet van zijn wijsheid:

Love your mind, don't make it an enemy.

Prachtige uitspraak..., zo waar...
Tja, wonderlijk..., alles bevindt zich op de juiste plaats en tijd: een toevalligheid - het beluisteren van de satsang - sluit naadloos aan bij de vraag van deze cliënt. Ik deel de essentie van de satsang met haar, het komt binnen. En ik deel de metafoor die beschreven staat in mijn blog 'overtuigingen transformeren, de directe weg'. Ik zie dat er energetisch het een en ander gebeurt tijdens de overdracht.

Weer een maand later komt ze terug.
Ze zegt: er is echt iets verschoven in mij en ik geef jou de schuld, ze kijkt me aan en geeft een knipoog. Er is een enorme last van me afgevallen. Van de ene op de andere dag viel een lading stress van me af.  Ik begrijp gewoon niet meer waar ik me al die jaren zo druk over heb gemaakt..., al die stress was helemaal niet nodig geweest..., dat zie ik nu.

Tja, zo waar wat ze zegt: al die stress was helemaal niet nodig geweest. Maar ja, als je er middenin zit, als je door de mind wordt gegijzeld, als je al je gedachten/emoties gelooft, als je vanuit de mind (nu moet ik mindfull zijn) het gevecht met de mind aangaat, dan is het leven een hel..., totdat je de deur ontdekt, die altijd al open stond: getuige bewustzijn.

Wonderlijk hoe het leven kan lopen...

Ja, getuige bewustzijn, daar gaat het om: los komen van de mind. Niet door de strijd met de mind aan te gaan, maar door liefde voor de mind: oordeelloos bezien wat er in de mind plaats vindt.

Louise geeft aan dat mijn uitleg over de metafoor van de zaal (bewustzijn) en het podium (de mind) heel behulpzaam voor haar was/is (zie blog: overtuigingen transformeren, de directe weg).

Love your mind, don't make it your enemy.

Voor de liefhebbers, de link naar Osho 'How to stop thinking?':
www.youtube.com/watch?v=tCShgsLzpjA

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Alles in mijn leven is 'moeten'.



Zelfonderzoek: De draadjes.
Wat bedoel ik met ‘draadjes’? Soms worden we voor een situatie geplaatst en ervaren we uiteenlopende gedachten/emoties (de mind/het ego) van waaruit we het moeilijk vinden om een keuze te maken of om totaal open te zijn naar onszelf en naar anderen. In het laatste geval (open naar onszelf en naar anderen toe) is de neiging aanwezig om sommige draadjes (gedachten/emoties) wel te delen en andere draadjes achterwege te laten.

Maar als we preciezer kijken, wat is er dan eigenlijk gaande? Enig idee?

Voordat je verder leest, onderzoek dan eens de vraag wat jou ervan weerhoudt om alle draadjes (emoties/gedachten) aan het licht te brengen en met een ander te delen. Draadjes die gaan over jezelf of draadjes die betrekking hebben op de ander. Kijk eens of je de vraag kan beantwoorden. Wat weerhoudt jou ervan om open te zijn naar jezelf toe en naar de ander?

Dit is het antwoord wat ik heb ontdekt: we hebben een oordeel over de draden. We labelen sommige draden als goed en veroordelen andere draden. De emoties en gedachten die we veroordelen, vermijden we het liefst: ik ben niet jaloers, koppig, onzeker, perfectionistisch etc.  En ik ga deze emoties zeker niet delen met anderen..., want ik wil niet jaloers etc. overkomen, wie wil er nou jaloers zijn? Niemand toch? Gevolg: we duwen vervelende emoties en gedachten weg uit ons bewustzijn.

Onze essentie, onze ware natuur, het Bewustzijn zelf is echter vrij van oordelen en kan dus ook niet gekwetst worden of kwetsen, omdat ze IS, gelijk de zon die IS, die altijd en immer schijnt. Onze ware natuur is oordeelloos en compassievol. Het is vrij van opvattingen of emoties zoals de mind ze kent: vandaag heb ik geen zin om te schijnen, want ik ben in een slechte bui... of... ik voel me afgewezen, dus ik schijn vandaag niet. Nee, de zon schijnt altijd en immer. Wat er ook voorbij komt..., liefdevol beziet onze ware natuur wat er verschijnt.

Als we niets zouden plakken op deze draadjes (geen label in de zin van: 'goede' of 'slechte' draadjes), maar de draadjes bezien voor wat ze zijn, dan bezien we onze gedachten en emoties van dat moment..., zonder oordeel. We laten het licht van de zon schijnen op alle draadjes die in ons leven: angst voor afwijzing, schaamte, schuld, jaloezie, niet goed genoeg zijn etc.

Er is niets mis met al die oordelen en overtuigingen ware het niet dat we er zoveel waarde aan hechten. We geloven wat de mind ons voorspiegelt en dat is de oorzaak van ons lijden: de identificatie met de mind. We zijn niet thuis in de zon, in onze ware natuur, maar een gevangene van de mind, een gevangene van onze emoties en gedachten, omdat we die 'waar' aanzien: ik ben jaloers (dat is mijn natuur), ik ben saai etc.

Willen we uit de gevangenis van de mind (het lijden) ontsnappen, dan is onder andere zelfonderzoek een belangrijk instrument, een instrument wat tijdens de sessies bewustzijnscoaching regelmatig wordt ingezet. En zelfonderzoek is alleen mogelijk als we onszelf toestemming geven om alles aan het licht te brengen: zonder oordeel waarnemen wat zich allemaal in ons afspeelt. En als er oordelen zijn...(en die zijn er volop), dan is dat het. Kijk ernaar. Het gaat om het los komen van het geloof in al die oordelen, het los komen van de mind, jij bent niet de mind, maar het licht (de zon) waar de gedachten en emoties in verschijnen.


Als we niet thuis zijn in de zon, als we niet aanwezig zijn (wakker zijn/gewaarzijn), dan identificeren we ons volledig met de mind, waar de criticus zich bevindt, die de draadjes beoordeelt en veroordeelt. De criticus maakt dat we sommige draadjes niet willen zien of met een ander willen delen: te pijnlijk.

Op een gegeven moment ontdekte ik in mijn proces en in mijn werk met cliënten hoe belangrijk het is om alle draden te onthullen en te onderzoeken: de zogenaamde 'mooie', 'aangename', 'vreselijke', 'lelijke' gedachten en emoties.

Ook al bestempelt de criticus de draden als mooi of lelijk, besef dat de draden slechts draden zijn, ze zijn niet waar of onwaar of tegenstrijdig: ze zijn. Met andere woorden, verschuif de aandacht van de mind naar Bewustzijn (de zon), naar de ruimte waarin de draden (emoties en gedachten) verschijnen.

Oké..., na de theorie nu een voorbeeld: een tijd geleden kwam er een cliënt waarbij het onderzoeken van de draadjes centraal stond. De cliënt, ik noem haar voor de leesbaarheid Yvon, had met vriendin Tineke afgesproken om mee te doen aan een bepaalde wedstrijd, want dit doen we nu eenmaal ieder jaar (= patroon). Ze merkte op dat tijdens het maken van de afspraak er een beweging in haar lichaam gaande was, die aangaf dat ze eigenlijk geen zin had, pufff, zo moe, maar ja, de daadwerkelijke datum lag nog wat verder weg, en wie weet had ze tegen die tijd er toch wel zin in, want ja, het is lekker om buiten te zijn, en de wedstrijd vond plaats in een natuurrijke omgeving wat toch wel heel fijn was, en ze gingen ieder jaar met elkaar, dus ja..., ze had 'ja' gezegd.

Het viel mij op dat Tineke (haar vriendin) haar niet had gevraagd (zullen we samen weer meedoen?), maar dat Tineke er automatisch vanuit ging dat ze dit jaar ook weer samen zouden gaan (geconditioneerd patroon), en ja, Tineke had het ook niet zo makkelijk (aldus Yvon)..., dus om dan ‘nee’ te zeggen..., dat vond Yvon toch wel wat te ver gaan, want ik ben dan toch die steun voor haar om te trainen, omdat we dan samen die wedstrijd lopen, dat motiveert haar dan..., en ja, afspraak is afspraak (= overtuiging/regel/zo moet het), dan zet ik me er toch gewoon overheen (aangeleerd patroon vanuit het gezin: kom op, flink zijn, niet zeuren),  zo erg is het toch ook weer niet, dat kan je toch wel voor je vriendin over hebben (een overtuiging over vriendschap), en je weet dat die wedstrijd je energie geeft en het is in de natuur, dus gewoon even de knop omzetten (aangeleerd).

Herkenbaar voor de lezer? Dit soort verhaaltjes (draadjes) die door ons heen gaan?

Ik legde de cliënt o.a. de volgende vragen voor: Mag je op een afspraak terug komen? Hoe zou het voor je zijn om af te wachten tot het moment zelf (bijvoorbeeld een dag voor de wedstrijd) om dan na te gaan hoe de vlag er intern voor staat? Hoe lijkt het je om te communiceren met Tineke wat er allemaal door je heen gaat (alle draadjes benoemen), in alle openheid? En wat is er zo erg aan als Tineke teleurgesteld reageert? Mag zij teleurgesteld zijn?

Nadat een en ander inzichtelijk werd voor Yvon besloot zij Tineke te bellen om aan te geven dat ze op dit moment geen zin had om aan deze wedstrijd mee te doen, dat ze het liefst de afspraak wilde afzeggen, omdat ze zo moe was/is, maar het nog open liet, want misschien veranderde haar stemming/energielevel wel en wilde ze uiteindelijk toch mee doen. Ze gaf ook aan dat ze bang was dat Tineke teleurgesteld zou zijn en dat ze het gevoel had dat ze geen 'nee' kon zeggen, omdat ze voor haar ook een steun wil zijn om te trainen, maar dat ze toch ook eerlijk moest zijn naar zichzelf toe en dat ze het heel moeilijk vond/vindt om goed voor zichzelf te zorgen.

Aanvankelijk zag Yvon er tegenop om dit gesprek met Tineke aan te gaan. Heel begrijpelijk, want het vraagt ook heel wat: doorbreken van patroon en aangeleerd gedrag (we doen deze wedstrijd ieder jaar, de ander altijd tot steun willen zijn, niet gewend zijn om open en kwetsbaar te zijn naar de ander toe) en doorbreken van een overtuiging (afspraak is afspraak, iets over hebben voor een vriendin). Ze wilde Tineke niet teleur stellen, want die rekent op haar (denkt Yvon: overtuiging) en heeft haar ondersteuning ‘nodig’ (denkt Yvon: overtuiging). 

Zo kijkt Yvon naar haar vriendin..., dat is niet de realiteit (die is leeg/schoon/kent geen labels)..., maar haar inkleuring van de realiteit veroorzaakt door de mind/ego. Het is een plaatje wat Yvon op Tineke plakt: zij heeft mij nodig.


Tot Yvon ontdekt dat zij zelf die ondersteuning heeft gemist in haar verleden en die pijn (niemand die tot steun is) overhevelt op haar vriendin. Zij wil niet dat haar vriendin overkomt wat haar is overkomen: dat ze het allemaal alleen moest uitzoeken. Dat is de onbewuste overtuiging die haar gedrag (zorgen voor haar vriendin) bepaalt zonder dat ze dat zelf in de gaten heeft (blinde vlek). En de onbewuste overtuiging (pijn) zorgt ervoor dat zij niet in alle openheid haar beleving kan delen met Tineke.

Het daarop volgende consult vroeg ik naar de uitwisseling met Tineke. De cliënt gaf aan dat Tineke positief had gereageerd, dus niet overeenkomstig de film van Yvon (dat ze haar steun nodig had, dat ze teleurgesteld zou zijn). Vervolgens vroeg ik hoe de vlag er daadwerkelijk voor stond enkele dagen voorafgaand aan de wedstrijd en welke beslissing ze uiteindelijk had genomen?

Ze gaf aan dat de volgende draadjes door haar heen waren gegaan: Zal ik toch afzeggen..., ik heb er eigenlijk geen zin in…, pufff, ik word al moe bij de gedachte, maar ja, het is wel lekker buiten, in de natuur, ik krijg er energie van en Tineke waardeert het zo, en als ik eenmaal bezig ben, gaat het wel weer etc.

Wat denk je dat ze heeft besloten?

Ze besloot toch te gaan hard lopen. Ik vroeg Yvon of ze weleens gehoor gaf aan een ander belangrijk draadje wat ze meerdere malen had genoemd: dat ze geen zin had…, dat ze moe was/is. Waarop Yvon zei: Nee, ik ga altijd door, ik zet me eigenlijk altijd over dat gevoel van ‘geen zin hebben’ heen.

Vervolgens stelde ik de volgende vraag: En hoe zou het zijn om eens gehoor te geven aan die eerste stem, die aangaf dat je er eigenlijk geen zin in hebt, dat je moe bent? Waarop Yvon zei: Als ik daaraan toegeef, dan ben ik eigenlijk bang dat ik diep weg zak, dat ik de grip op mezelf verlies, dat ik helemaal tot niks meer kom, dat ik depressief word…

Mijn antwoord: Interessant…, en is dat waar? Hoe weet je dat? Heb je het wel eens uit geprobeerd? Nee, zei Yvon.

Hoe zou het voor je zijn om dit experiment eens aan te gaan? Om eens gehoor te geven aan de stem die zegt: Ik heb eigenlijk geen zin…, pufff…, ik ben moe.
En zou het je ook wat kunnen brengen/geven als je aan die stem gehoor zou geven?
Yvon: Ja, rust…, ontspanning…, waar ik eigenlijk diep naar verlang…, alles in mijn leven is ‘werk’, is ‘moeten’ en ik loop altijd vooruit op wat er nog allemaal moet gebeuren, gedaan moet worden, ik kan gewoon niet stil zitten op de bank.

Yvon is het experiment aan gegaan. We zijn een tijd samen op gelopen. Na een x-aantal sessies geeft ze aan wat een verademing het is dat het eeuwige moeten en zorgen voor anderen (in plaats van voor haarzelf) uit haar systeem is. Ze herkent nu de innerlijke stem (in plaats van de stem van ouders/maatschappij), ze handelt er nog niet altijd naar, maar ervaart het als een geschenk dat ze ziet van waaruit ze beweegt, dat er Bewustzijn is, want zonder bewustzijn (gewaarzijn) wordt je gewoon geleefd door je patronen en overtuigingen. Ze is blij dat ze heeft geleerd om zich uit te spreken en kwetsbaar te tonen naar anderen toe en ervaart het als een zegen dat zoveel aangeleerde patronen en overtuigingen verdampen. Ze bedankt me voor de transformatie die heeft plaats gevonden, ze zegt: 'Als ik niet bij jou was gekomen, dan zat ik nu in de ziektewet met een burn-out..., ik heb zoveel geleerd, gevoeld en ontdekt door onze uitwisselingen én de 'huiswerkopdrachten' die ik mee kreeg, ik ben je enorm dankbaar.'

En ik ben Yvon dankbaar, dat ze mij het vertrouwen heeft gegeven en dat we samen deze reis hebben mogen maken.  Er is niets zo vervullend dan 'open' gaan... en thuis komen bij je-Zelf.



www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching
Geplaatst op door Bewustzijnscoaching

Gaan waar de wind je heen voert..., niet mijn wil geschiedt, maar Uw wil.


               Gaan waar de wind je heen voert..., niet mijn wil geschiedt, maar Uw wil.

Een dagdeel in de week verricht ik vrijwilligerswerk (2015-2018). 
Ik ondersteun op frequente basis, samen met een andere vrijwilliger, een trainer in zijn werk.
Afgelopen week zei de trainer tegen mij dat hij meerdere vrijwilligers had gevraagd om een collega van hem op een andere locatie te ondersteunen. Zijn collega heeft nog geen vrijwilligers, die haar ondersteunen bij haar werk. De trainer laat mij weten dat de vrijwilligers tot nu toe allemaal afwijzend hebben gereageerd op zijn vraag. Vervolgens vraagt hij aan mij of ik zijn collega zou willen bijstaan. Mijn eerste impulsieve reactie is: 'Nee, ik heb het hier naar mijn zin met de andere vrijwilligers, en met één in het bijzonder (we hebben veel plezier samen), en ik ben ook pas net weer begonnen na een periode van afwezigheid.'

De volgende dag ontvang ik een mail van de trainer:
Ha Caroline,
Ik begrijp wel dat je het fijn vindt om samen te werken met X. Maar mag ik je toch uitnodigen om a.s. vrijdag in elk geval één keertje mijn collega te  helpen bij haar werkzaamheden? Gewoon vrijblijvend voor één keer, dan kunnen jullie eens kennismaken. Iets (intuïtie?) zegt mij dat het goed tussen jullie zal klikken.
Hartelijke groet, Y

Tja, wat doe je in zo'n situatie?
Waar laat je je door leiden?
Laat je je leiden door je eigen behoefte, je persoonlijke wil: ik heb het naar mijn zin, fijne samenwerking met collega('s) en ik draag een steentje bij aan het ondersteunen van de bijeenkomst. Of laat je je leiden door het bestaan zelf, door de stroom die het bestaan op dat moment aanneemt in de vorm van een vraag die de trainer mij voorlegt? Beweeg je mee met waar de wind je heen voert of geef je gehoor aan persoonlijke verlangens, verwachtingen en behoeften? Alles is mogelijk..., niets is goed of fout. Zie van waaruit je beweegt, dat is waar het om gaat.

Ik beluisterde laatst een prachtige satsang van Adyashanti: Beyond the Personal Will (te vinden op www.adyashanti.org) en las zijn boek 'Jezus, de mysticus', een boek waarin Adyashanti laat zien hoe belangrijke gebeurtenissen in het leven van Jezus parallel lopen met de verschillende fasen van spiritueel ontwaken.

Adyashanti geeft in de satsang aan dat na ontwaken er nog jaren volgen waarbij de persoonlijke wil langzaamaan uitdooft..., geleidelijk aan meer en meer uitdooft..., totdat er niets meer van overblijft en volledige realisatie zich voltrekt. Hij geeft ook aan dat dit uitdoven van de persoonlijke wil (het ego) over het algemeen jaren in beslag neemt..., zo sterk is de kracht van de persoonlijke wil en de illusie een afgescheiden ik (identiteit) te zijn.

Een verduidelijkend citaat uit zijn boek (Jezus, de mysticus) over ontwaken zelf (pagina 235) is: 'We stijgen boven de identificatie met het ego en de geest uit, we beseffen onze ware natuur van goddelijk zijn. Maar wanneer je iets overstijgt, wil dit niet zeggen dat wat je overstegen hebt ergens heen gaat. En zo komen we in de tijd van beproevingen, wanneer het leven ons (...) situaties geeft die ons helpen (...) te gaan belichamen wat we gerealiseerd hebben. Als we door de vele beproevingen heen zijn gegaan die ons leren om geest (Goddelijk zijn) te belichamen - en dit stadium duurt vaak enkele jaren - komen we tot een diep en intens gevoel van rust, van welbehagen, van welzijn.'

En dat is waar ik me bevind: in de jaren van beproevingen en het uitdoven van de persoonlijke wil. Een zeer grote beproeving voltrok zich in de zomer van 2016 toen geheel onverwacht onze dochter op 28-jarige leeftijd overleed. Daar schrijf ik op een ander moment over. Een zeer geringe 'beproeving', ik zou het eerder een 'testje' noemen, was de vraag die de trainer aan mij voorlegde.

Ik schreef een email aan de collega vrijwilliger waar ik met veel plezier mee samen werk. Een gedeelte van die mail geef ik hieronder weer:
Tja…, reuze jammer dat wij elkaar dan niet meer op frequente basis zien…, maar ik kan er ook naar kijken vanuit het perspectief dat het bestaan deze stroom op gang brengt (dit expliciete verzoek van de trainer), naast het gegeven dat wij natuurlijk zo nu en dan eens een kopje koffie kunnen drinken na onze bijeenkomsten, die op dezelfde tijd plaats vinden, alleen op een andere locatie…, en ik wil ook graag een bijdrage leveren daar waar ik nodig ben…, vanuit het hart..., wat voorbij persoonlijke belangen/behoefte gaat…
Nou, X, ik had niet verwacht dat het zo zou lopen…, over verwachtingen gesproken… waar mijn vorige blog over ging…, maar ben innerlijk soepel genoeg om mee te bewegen met de stroom van het leven. Dus ik ga komende week een keer meelopen..., welke kant het opgaat…, geen idee..., maar ik hou je op de hoogte.
Liefs,
Caroline

En dan is het zover. Ik loop een dagdeel mee met de andere trainer op een andere locatie. En opnieuw doen zich enkele kleine uitdagingen voor: het is aanvankelijk steenkoud in de ruimte (de airco kon niet uit) en de ramen zijn bedekt met stevige vitrage zodat er geen afleiding voor de deelnemers plaats kan vinden, er is dus geen contact met buiten (met de natuur) en de verlichting van de ruimte laat ook te wensen over. Met andere woorden: ik ga er qua ruimte en sfeer duidelijk niet op vooruit.
Oké, zeg ik tegen mezelf: zo is het dan. De volgende keer kleed ik mij erop..., dit is waar het bestaan mij brengt. Ik verleen die middag de ondersteuning voor de trainer en voel duidelijk aan dat het verzoek om een keer mee te lopen niet uit de lucht komt vallen: ik ben hier nodig en wil er graag voor haar zijn. De volgende dag mail ik de trainer, die mij had gevraagd om zijn collega te ondersteunen, dat ik in het vervolg zijn collega zal bijstaan.

En zo gaat het dan..., als je je niet meer laat leiden door je persoonlijke wil, maar door het hart, door het bestaan zelf...
Zo gaat het dan..., als je het roer vrijwillig uit handen geeft: dan ga je waar de wind je heen voert... Sinds enige tijd is er nagenoeg geen weerstand meer, geen verzet meer wanneer het leven mij uitnodigt om mee te bewegen met de stroom van het Leven zelf.
Ja, ik merk de staartjes van de persoonlijke wil op en ook de neiging om te hechten (ik heb het naar mijn zin/veel plezier met een andere vrijwilliger), maar er is niet veel nodig om los te laten.

De sleutel is het hart: het hart is open en wordt geraakt wanneer de trainer mij wederom vraagt om een keer mee te lopen met zijn collega en dat maakt de beweging als vanzelf mogelijk.

In alle andere gevallen (als het hart niet open is) komt de 'keuze' om al dan niet mee te bewegen voort uit ons hoofd of uit de persoonlijke wil (ik heb het naar mijn zin, ze zoeken maar een andere vrijwilliger). Of we bewegen mee, omdat religieuze stromingen beoefening prediken van bepaalde deugden zoals dienstbaarheid, menslievendheid, gelijkmoedigheid. Dan komt de beweging ook niet voort uit het hart, maar uit het hoofd, het ego: ik moet goed doen, ik ga onvoorwaardelijke vriendelijkheid beoefenen (alsof die te beoefenen valt...). Of we zeggen 'ja', omdat we geen 'nee' kunnen zeggen, omdat we aardig gevonden willen worden. Ook dan komt de beweging niet uit het hart, maar uit een aangeleerd programma uit onze jeugd. Met andere woorden: de persoonlijke wil blijft intact. Het is dus niet mogelijk om een project te maken van het ontmantelen van de persoonlijke wil, omdat de drijfveer van waaruit je dan beweegt de persoonlijke wil zelf is (ik ga nu de slavendrijver in mij, de persoonlijke wil met al haar verlangens en behoeften afbreken). Wie is de 'ik' die dit wil??
De enige weg die ik zie, is het openen van het hart. En dat is waar bewustzijnscoaching over gaat en voor bedoeld is: de transformatie van hoofd naar hart.

Niet mijn wil geschiedt, maar Uw wil..., de wil van het Leven zelf, voorbij het ego, voorbij het denkbeeldige 'ik', die meent het leven te kunnen besturen (persoonlijke wilskracht).

www.bewustzijnscoaching.com
LinkedIn: Caroline Ootes
Facebook: Caroline Ootes, Ontwaken, Bewustzijnscoaching